คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คุยกันก่อน+Intro
สวัสดีค่า...ก่อนอื่นก็ต้องขอขอบคุณผู้ที่แวะเข้ามาอ่านฟิคนี้นะคะ
และสำหรับผู้ที่ไม่ประสงค์อ่านฟิคแนวYaoiก็ขอความกรุณาปิดบทความนี้ไปเลยค่ะ
นี่เป็นฟิคSS501เรื่องแรกที่เราเอามาลงเด็กดี..และอยากได้คำชี้แนะจากท่านผู้อ่านทุกคน
ตัวละครนอกจาก5หนุ่มSS501แล้วอาจมีศิลปิน ดารา นักร้อง นักแสดงคนอื่นๆปะปนกันมา
อาจได้รับบทดีบ้างน้อยบ้างก็ขอให้ทำความเข้าใจว่าเป้นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น
ไม่มีเจตนาระราน และบิดเบือนภาพลักษณ์ของศิลปินแต่อย่างใด
สำหรับคาแร็คเตอร์ของตัวละครเราจะพยายามไม่ให้หลุดความเป็นคนๆนั้นจนเกินไป
ขอให้สนุกกับฟิคนะคะ^^
-ขอบคุณจากใจ-
Meadow(ฟาร์ม)
>>>>>>>>>>>Intro
เสียงโทรศัพท์รอบแรกของวันเรียกให้ร่างสูงละมือจากกองเอกสารตรงหน้าที่ดูจะสำคัญมิใช่น้อย
หากแต่โทรศัพท์ที่ร้อยวันพันปีไม่คิดจะดังนี่สิ..หน้าสนใจกว่าไม่ใช่หรือ?
บทสนทนาดำเนินไปอย่างสั้นกระชับ
กระทั่งการสนทนาสิ้นสุดลงพร้อมกับการทิ้งตัวลงอย่างสบายๆบนพนักเก้าอี้หนังสีดำมันปลาบ
เข้ากับเฟอร์นิเจอร์และการตกแต่งสไตล์ยุโรปแบบเรียบง่าย แม้เจ้าของห้องจะรั้งตำแหน่งระดับสูงก็ตาม
คิมคยูจง...ศิลปินเป็นคำจำกัดความอดีต ปัจจุบัน และอนาคตของเขา
แต่ทว่างานประจำที่ทำอยู่อย่างดูแลศูนย์การค้า รีสอร์ท และภัตตาคารก็เป็นเรื่องที่เขาพึงกระทำ
ใบหน้าคมคายมักแน่วนิ่งดูขรึมกว่าวัยที่ควรจะเป็นบัดนี้กลับดูมีชีวิตชีวาอย่างประหลาดชนิดที่ว่าถ้าพนักงานสาวทั้งหลายได้เห็นเป็นต้องกรี๊ด นัยน์ตาสีเทาจับจ้องไปยังรูปเด็กหนุ่มสามคนยืนกอดคอกันที่หัวโต๊ะ
“กลับมาแล้วสินะ”
รำพึงกับตัวเองอีกหน่อยก่อนเหลือบมองนาฬิกา...เวลาพัก?
แต่สองคนนั่นต้องไม่ชอบใจแน่ถ้าเขามัวอ้อยอิ่งอยู่อย่างนี้ คิดได้สองขาก็สาวท้าวออกจากห้องพาตัวเองมาหยุดอยู่ที่โต๊ะเลขาสาว
“บ..บอส!” เป็นเรื่องหน้าแปลกใจสำหรับเจ้าหล่อน ที่เจ้านายรูปหล่อจะออกมาเยือนโลกภายนอก
นอกเหนือเวลาเข้าและออกจากงาน บรรดาแมงเม้าท์ประจำบริษทที่จับกลุ่มอยู่ข้างโต๊ะก็ได้แตกฮือหลบอยู่รอบนอก
“ขัดจังหวะอะไรรึปล่าวครับ?” แค่เสียงทุ้มแบบคีย์ดนตรีก็พาเอาสาวๆแถวนั้นเคลิ้มกันทีเดียว
“ปล่าวค่ะ^^ll ไม่ทราบบอสมีธุรอะไรรึปล่าวคะ?” ..จะชวนดิฉันไปกินข้าวก็ยินดีค่ะ*w*...
“คุณลีช่วยส่งรถไปรับสองคนนั่นที่สนามบินด้วยนะครับ”
“เอ๋..?=o=” ความใฝ่ฝันของแม่เลขาพังทลายในพริบตา “นึกว่าบอสจะไปรับด้วยตัวเองซะอีกค่ะ^*^”
“ไม่ล่ะครับ...แล้วบอกคนขับให้ตีรถกลับบ้านได้เลย..และนี่รูปถ่ายสำหรับตามตัวที่แอร์พอร์ตคงหากันไม่ยาก”
ว่าจบร่างสูงก็หายลับเข้าไปในห้องทำงานเหมือนเดิม มีเพียงซองกระดาษสีน้ำตาลที่เหลือยู่บนโต๊ะของเจ้าหล่อน
บอสออกมาเพื่อจะพูดแค่นี้เนี่ยนะ?
....ให้ความหวังกันหน่อยก็ไม่ได้-*-
“นี่ยอนฮี!” พนักงานสาวคนหนึ่งตบเคาท์เตอร์ฉาดๆ
“ทำไมวันนี้บอสออกมาจิ๊จ๊ะกับหล่อนได้ยะ”
“จิ๊จ๊ะก็คงดีสิ...นี่เค้ามาวานให้ทำธุระหรอก- -”
“เมื่อกี๊ฉันได้ยินบอสพูดเรื่องส่งอะไรไปรับใครนะ” พนักงานสาวหูดีอีกคนเปิดประเด็นให้คนอื่นอยากรู้อยากเห็นไปตามๆกัน
“นี่จะหมดเวลาพักแล้วไม่ไปทำงานทำการกันรึไง"
เลขาสาวอารมณ์บูดโบกมือไล่เพื่อนร่วมงานอย่างหมดอารมณ์จะสนทนาต่อ
“ต๊ายทำเป็นหวงข่าว...หรือว่าบอสสุดหล่อของพวกเราจะมีแฟนแล้ว!!!!”
“มีกับผีสิ!..คุณชายฮยอนจุงกับจองมินกลับมาแล้วต่างหาก..เห็นว่าเป็นหลานชายแท้ๆของท่านประธานด้วย”
เท่านั้นบรรดาสาวออฟฟิสทั้งหลายก็ทำหน้าเหมือนถูกลอตเตอร์รี่
“แล้วหล่อสู้บอสเราได้มั้ยอ่ะ”
“ก็ยังไม่เห็นเลยจะรู้มั้ย!” เลขาลีตวาดแว้ดเมื่อเห็นว่า หากสิบกว่าชีวิตยังอออยู่หน้าโต๊ะ..เธอคงขาดอากาศหายใจตายก่อนทำงานที่บอสสั่งเป็นแน่ เล็บสีแดงยาวเคาะไปมาบนโต๊ะอย่างอดคิดไม่ได้...
...คุณชายฮยอนจุง คุณชายจองมิน...หลายชายท่านประธาน?...จะเป็นยังไงหนอ???
ไวเท่าความคิดซองกระดาษสีน้ำตาลก็ถูกคลี่ออกพร้อมกับรูปถ่ายขนาดเท่าโปสการ์ดสองใบที่เลขาสาวต้องอุดปากปิดเสียงอุทานแทบไม่ทัน สองมือบรรจุงเก็บรูปใส่ซองแลทำตัวให้เป็นปรกติ ปากกาถูกจรดขึ้นหมายเขียนงานได้เพียงประโยคก็หันกลับไปมองซองงานเฉพาะกิจนั้นอีกรอบ
..ขืนสองคนนี้มาป้วนเปี้ยนในบริษัทสาวออฟฟิสคงอู้งาน พากันล่มจมแหงๆ
ความคิดเห็น