meawmeawbua
ดู Blog ทั้งหมด

ว่าด้วยเรื่องความรักในงานตัวเองและคอมเมนท์สวยงาม

เขียนโดย meawmeawbua
วันนี้ได้เจอกระทู้ในบอร์ดนักเขียน

น้องคนนั้น(น่าจะเป็นน้องแหละ ดูจากการใช้ภาษาและอะไรต่างๆที่สื่อออกมาจากตัวอักษรของเขา)มาตั้งกระทู้เรียกร้องให้คนเข้ามาคอมเมนท์นิยายตัวเองเพื่อความ 'สวยงาม'

แต่ประเด็นคือนิยายน้องเขาไม่ได้ 'สวยงาม' เลย อ่านแล้วอนาถใจมากในการใช้ภาษาและทัศนคติที่สื่อออกมาจากในเรื่องราวที่ขอให้คำจำกัดความว่า ตลาดล่าง แบบ หนูลูก โลกเค้าไปถึงไหนกันแล้ว ทำไมทัศนคติเรื่องความหลากหลายทางเพศของหนูไม่อัพเดทเลย แล้วที่น่าขำทั้งๆที่ไม่น่าขำคือ เค้าเขียนนิยายวาย ทั้งๆที่นิยายเรื่องนั้นมีอะไรหลายๆอย่างที่เหยียดเพศที่สาม...

มานึกๆดู ช่วงนี้นิยายวายดูจะเป็นอะไรที่อยู่ในกระแส คนตามอ่านมาก สนับสนุนผลงานมากจนดูจะประสบความสำเร็จจากสายนี้ได้ง่ายๆ

แต่ๆๆๆ จะสายไหนก็ประสบความสำเร็จได้ทั้งนั้นนี่นาถ้าเราพัฒนาตัวเองตลอดๆ ถ้าเขียนห่วยแล้วไม่ปรับปรุงตัว ยังไงก็ไม่มีทางจะเห็นผลสำเร็จได้ การที่น้องเค้าไม่อินแล้วฝืนแต่งเพื่อหาชื่อเสียง มันไม่มีความรักที่ใส่ลงไปในผลงาน... แบบนั้นมันน่าเศร้าชะมัด สุดท้ายน้องเค้าก็คงไม่มีความสุขหรอก และผลงานชิ้นนั้นก็น่าสงสาร(ถึงเนื้อหาจะเฮียมากก็ตาม...)

ถ้าน้องเค้ารักงานสายนั้นจริงๆ หวังว่าน้องเค้าจะเก็บคำแนะนำที่ได้จากคนอื่นๆในกระทู้ไปปรับปรุงตัว สักวันคงมีนิยายที่คนจะรักและพากันคอมเมนท์สวยงามแน่ๆ

พูดเหมือนตัวเองสำเร็จแล้ว แต่ก็ยัง 5555 แต่จากการลงนิยายแล้วคุยกับตัวเอง ทุกวันนี้เริ่มมีคนคอมเมนท์ ให้กำลังใจ ชื่นชมนิยาย หรือบอกรัก/เกลียด ตัวละครแล้ว เราซาบซึ้งนักอ่านเหล่านั้นมากๆ คิดว่าในอนาคตก็คงไม่ลืมโมเมนท์ที่เป็นอยู่ในช่วงนี้ หวังว่าอย่างนั้น

เพราะนี่คือสิ่งที่เรารัก เราใส่จิตวิญญาณของเราลงไปในนั้น ทุกตัวอักษรคือมุมมอง ประสบการณ์ ความคิด ตัวตนของเราที่ต้องการสื่อออกไปให้คนอ่านได้พิจารณา

เราฝันอยากเป็นศิลปินนะ แต่มือไม้ไม่ไปเท่าไหร่ แต่ก็ชอบอะไรที่เกี่ยวกับศิลปะ ถึงขั้นแอดมิชชั่นเข้าเรียนมหาวิทลัยแห่งศิลป์ นามศิลปากรเธอเคยได้ยินไหมกันเลยทีเดียว ถึงจะเป็นคณะวิศวะก็ตาม (แล้วก็ไม่ผิดหวังนะ เด็กมอนี้ คณะไหนก็ดูจะติสท์ๆ เกินเด็กม.อื่นคณะเดียวกันอยู่หน่อยๆ จากประสบการณ์ที่เคยไปร่วมงานเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างม.นั้นม.นี้ บันเทิงค่ะพูดเลย 55555)

ถึงสายวาดจะไม่รุ่ง แต่งานเขียนเองก็เป็นศิลปะแขนงหนึ่งเหมือนกัน เราเองก็สานฝันด้านศิลปะด้วยการเป็นนักเขียนเนี่ยแหละ 5555


ถ้าจิตรกรคือศิลปินที่สื่อสารผ่านพู่กัน นักเขียนเองก็สื่อสารผ่านตัวอักษรของตัวเอง ศิลปะก็คือศิลปะ เราไม่สามารถจะไปตีกรอบหรือไปชี้ถูกชี้ผิดให้มันได้ ต่อให้คนทั้งโลกไม่ชอบ อย่างน้อยคุณก็ต้องชอบในสิ่งที่คุณสร้างสรรค์ออกมาสิ... ไม่งั้นจะทุ่มเทเพื่ออะไรล่ะ



จะว่าไป สองสามวันที่ผ่านมาไม่ค่อยสบายใจจากคอมเมนท์ที่บอกว่าลำใยนางเอก (แง...) เราเคารพความคิดเห็นของนักอ่านนะ เอามาย้อนดูแล้วก็รู้ว่าตัวเองพลาดเรื่องการถ่วงน้ำหนักบทตัวละคร เราบอกเล่าอธิบายในมุมพระเอกเสียมากจนบางครั้งนางเอกก็ดูงี่เง่าไปเลย 5555555 กำลังกลับลำ แก้ตัวในพาร์ทที่กำลังจะมาถึง อธิบายปมซ้อนซ่อนลึกของหนูพลอยว่าทำไมถึงได้น่าลำใยขนาดนี้ แต่หวังว่าเค้าจะไม่เปลี่ยนไปเกลียดตาเปรมกันนะ ไม่สิ หวังว่าเค้าจะยังไม่เลิกอ่านไปซะก่อน ตอนนี้เลยหายไม่สบายใจละ ปั่นไฟลุกเลยทีเดียว 55555


เอาจริงๆ สุดท้ายแล้วไม่มีทางที่เราจะแต่งออกมาให้ถูกใจทุกคนบนโลกใบนี้ แต่เรายินดีที่จะได้รับคำติ คำชมเพื่อเอาไปปรับแก้ พิจารณาว่าเราพลาดไปในจุดไหน ยังไงมีคนคอมเมนท์มันก็ดีกว่าคุยคนเดียวล่ะวะ 55555555

ปิดท้ายด้วยคำสอนดีๆจากหนึ่งในไอดอลของเราที่เอาไว้เตือนตัวเองเสมอตั้งแต่สมัยมหาลัย

'ถ้านายรักฉัน นายทำงาน' - ศิลป์ พีระศรี


ค่ะอาจารย์ จะไปปั่นนิยายเดี๋ยวนี้แหละค่ะ 55555

ความคิดเห็น

ยังไม่มีความคิดเห็น