เมื่อวานลอโหลโปรแรมวารูปมาลอวาเล่นในมือถือ เลยไ้รูปประอบมาอวทุน่ะ ใ้นิ้วปาไปปามา ลำบาลำบนนอยาไ้ปาาทัสรีน เิิเลสอีแล้ว 555555
ูแล้วำไ้ป่าวว่ามาาอนไหน อย่าว่าอย่าั้นอย่าี้เลย อภัยให้ฝีมือแมวลั่ม้วยนะะ นี่สุแล้วริๆ
เลียิวปิฝีมือัวเออ่ะ ทำหน้าแบบ ูเหม็นวามรั ยิทิ้ะีมั้ย แบบมีมนี้อ่ะ่ะ 5555
//เฮียปราบผู้เหม็นวามรัลอเว 5555
เสียสายาแล้ว็ไปฟินัน่อนะะ 55555
--------
Nangnoieii: แั้นันปาไม่ไหวแล้ว พิมแบบนี้ไม่ทันใ
Nangnoieii invite you to join group videocall
เสียแ้เือนัึ้นับสามสาวที่เ้าร่วมอย่ารวเร็ว ้วยวามที่รถิไม่ยับ เปรมเอ็าีพอะเห็น้อวามที่สาวๆุยันแ่แร รับมนัวเล็อเาโนเพื่อนสนิท้อน้วยวามรื่นรมย์
“ไม่รับล่ะรับ”
พลอยเป็นนเียวในอนนี้ที่ยัไม่เ้าร่วม เปรมมอนที่ทำหน้าผวา ถือโอาสที่รถไม่ยับเอี้ยวัวไปหอมแ้มนวล มือ้าที่ว่าถือวิสาสะรับำเิอนที่พลอยไม่ทันั้ัว
“พลอยหอมัเลย อหอมอีทีนึ”เปรมยิ้มหวาน ินแ้มเธอไปอีรอบ
“ื่นใั…”
“รี๊ ะเทยรับไม่ไ้ ที่หล่อนไม่ยอมรับัทีเพราะให้ผู้ายมแ้มอยู่ั้นเหรอแม่พลอย เธออวผัวไ้ร้ายมา”
แน่นอนว่า้วยอินเอร์เน็ที่เื่อม่ออย่าับไว แน่น้อยเลยทันเห็นว่าเพื่อนสาวนหน้าายำลัโนผู้ายหอม ถึภาพะไม่ัาวามมื็าม
“เปรมรับทำไม”
หน้าาเธออนนี้ยู่ยี่เ็มทน วาโทรศัพท์บนอนโลรถให้เพื่อนเห็นหน้าเธอัเนโยไม่้อถือ แ่มุมที่วา็ทำให้เปรมิในเฟรม ร่วมารสนทนานี้ไป้วย เปรมหัวเราะน้อยๆ อบลับมา่ายๆ ให้เธอและเพื่อนไ้ยินทั่วัน
“อโทษรับ มือไปโนอนหอมพลอยน่ะ ราวหน้าเปรมะระวันะ”
พลอยแทบรี๊ แ่เพื่อนทั้สามนรี๊ไป่อนไม่รอแล้ว
“โอ๊ยยยย แ ันรับวามหวานระับนี้ไม่้ายยย”
“แม่พลอย ผัวหล่อนำลั่าะเทยให้ายทั้เป็น ุเปรมแสวามรัไ้ร้ายานั ไม่เห็นในาผัวอย่าอิั้นเลยยย”
“อนแรล้อันว่าพลอยำลัให้เปรมมออ ใระไปิว่าเปรมำลัมริๆ เินอ่ะ”
“เมื่อี๊มแ้มรับ เย็นนี้ยัไม่ไ้มออเลย… โอ๊ย ไม่ีสิรับ”พลอยอไม่ไ้้อฟานที่ไม่ิะเ็บอาารอี่อไป
“พอแล้ว ถ้ายัพูอะไรอีืนนี้ะไล่ออไปนอนระเบีย ไม่้อมานอน้วยเลย”
พลอยวาแว้ แ่็้อเินหน้าแทบระเบิที่ัวเอเป็นนเผย้อมูลให้เพื่อนเสียเอ
“หวาย…”
“เ้าอยู่้วยันอ่ะแ…”
“เ้านอน้วยัน้วยอ่ะแ”
“เย็นนี้เ้ายัไม่ไ้มออ แปลว่าเมื่อเ้ามไปแล้วแน่เลยอ่ะ…”
“เย็นนี้ยัไม่ไ้ม เ้ารอไปม่อนนอนไแ ว้ายเินั…”
สามสหายหยุรี๊ เปลี่ยนมายิ้มริ่ม สัมภาษ์เพื่อนสาวที่อนนี้อายนแทบะร้อไห้
“ลพลอยบอเพื่อนไ้รึยัว่าแฟนเปรมเป็นใร…”
“ไม่ล้อพลอยสิ ไม่ั้นะร้อไห้แล้วริๆนะ”
พลอยถอนหายใ ยอมรับวามพ่ายแพ้แ่โยี
“หวาย ใระไปิว่าพลอยะมีผู้นแรในลุ่มเรา แถมยัเป็นผู้เรพรีเมี่ยม AAAAA อี่าหา”
“เมื่อี๊แินไม่อิ่มเหรอหนูมีน ผู้ายนะไม่ใ่เนื้อวาิว... แ่แน่น้อยว่าเปรมน่าะอร่อยไม่เบา ริไหมพลอย”
เปรมหัวเราะับำล้อเลียนาเพื่อนสนิทแฟนสาวที่เาเพิ่สามารถใ้ำว่าแฟนนี้เ็มปาเ็มำไ้ับสามนนี้เท่านั้น ส่วนพลอยนั่หน้าแ็แ่แ้มแปลั่
“ลบันอยู่ริๆ นานแ่ไหนแล้วอ่ะ แอบเนียนมา ถ้าไม่ไ้เอเปรมวันนั้นไม่มีทาที่พวเราะับพิรุธไ้เลยนะเนี่ย”ลิลเลิล้อเลียน
“ือ… มันอธิบายยา…”พลอยอึอั
“โอ๊ยมันะยายัไ ็บอมาสิว่าไ้ันมานานเท่าไหร่แล้ว ี่วันี่เือน็ว่าันไป”แน่น้อยระุ้น
“สามปี/ห้าปีรับ”
“อยานอนระเบียริๆสินะ”พลอยหันไปุนับรถส่วนัว เปรมยมือยอมแพ้แ่สีหน้ายัทะเล้น
“พลอยอย่าุนหล่อสิ”
“แล้วทำไมอบไม่รันอ่ะ ลสามปีหรือห้าปี”
“ะอันไหน็นานนน่าใริๆนะเนี่ย เ็บมาไ้ไั้นาน”
เพื่อนๆูะใับระยะเวลาพอๆ ับใำอบที่ไม่สอล้อัน
“เอันเมื่อห้าปีที่แล้วที่ลอนอนอนพลอยไปเรียน่อ แ่มาอยู่้วยันริๆอนพลอยเรียนบลับมาแล้ว”
ไม่มีอะไร้อปิอี่อไป พลอยัสินใเล่าามร รอูารอบรับาเพื่อนสนิท
“ฟัูโรแมนิเบาๆ แล้วทำไมพลอย้อปิอ่ะ เปรมูะรัพลอยออนานี้ สามปีแล้วแ่ยัหวานอยู่เลย”
“ือ…”
พลอยมอเพื่อนสามนและเปรมที่รอฟัำอบถึเหุผลที่เธอ้อหลบ่อน
“ที่้อปิเพราะว่า เพราะพลอยลัว…”
“หืม…”เพื่อนสามนลาเสีย
“เพราะอนเอันรั้แรมันมีอะไรผิพลานิหน่อยเลย้อแยัน… สอปีที่แยันเปรมบแ่ับนสวยๆ… พลอยสู้ารานาแบบที่เปรมเยว่วนั้นไม่ไ้เลย… พลอยลัวสายานอื่น ถ้าเิน้วยันแล้วเ้านินทาว่าพลอยไมู่่วรับเปรมพลอยเสียใมา พลอยไม่อยาให้มีสายานอื่นมาับ้อ มาัสินพลอยับเปรม พลอยไม่อยาให้เราลเอยเหมือนับที่พ่อแม่พลอยเย็นาันเป็นสิบปีเพราะำนินทาานนอ...พลอยเลยบัับเปรมไม่ให้บอใร… สามปีที่ผ่านมาพลอยใร้ายับเปรมแล้ว็เห็นแ่ัวมา้วย… พลอยอโทษนะ”
น้ำาหยน้อยร่วลมาาวา พอไ้เผยเหุผลที่เ็บ่อนไว้มานาน น่าแปลที่พลอยโล่ใึ้นมา เพื่อนสนิทสามนนิ่อึ้ มอเพื่อนรัโนายหนุ่มึัวเ้าไปอ ับน้ำา้วยวามทะนุถนอม
“ไม่เอาไม่ร้อไห้ ทั้หมเป็นวามผิอเปรมเอที่ไม่มีสินทำพลอยเสียใ เปรมอโทษ ถ้าย้อนเวลาลับไปไ้เปรมไม่มีทาะบับผู้หินอื่นแน่ๆ… อย่าลัวไปเลย อนนี้เปรมมีพลอยแล้ว เปรมไม่้อารนอื่นแล้ว พลอย็รู้นี่ แล้วพลอย็ไม่เห็น้อยว่าใรรไหน ไม่เื่อพลอยถามเพื่อนพลอยูสิว่าเราอยู่้วยันแล้วเป็นไ…”
“พลอย แับเปรมเหมาะสมันมา ไม่มีอะไระเอามานินทาไ้เลย”
“ริ อยู่้วยันแล้วน่ารัะาย ไม่มีอะไระเอาไปว่าไ้เลย”
“ไม่มีอะไรที่พลอย้อเสียวามมั่นใเวลาอยู่ับเปรมเลยนะ”
“ทุน…”พลอยสะอื้น
“ถ้ามันะมีใรมาว่าริๆ็เป็นเพราะว่านพวนั้นมันอิาาร้อนที่เห็นวามรัอแับเปรมมันมีวามสุนทิ่มหูทิ่มาเท่านั้นเอ พลอย แเลือเอานะว่าะเื่อพวเราหรือนที่ไม่ไ้หวัีอะไรับแเลย”
“ใ่ ไม่ใ่เพราะว่าพวเราเป็นเพื่อนแเลย่วยปลอบใ แ่เพราะพวเราือนที่รู้ัแริๆ พวเราบันมาเยโหันให้อีฝ่ายสบายใั้นเหรอ ็มีแ่พูาันรๆนี่นา อันไหนี็ือี อันไหนไม่เหมาะ็บอให้แ้ไ เรื่อนี้เอพวเรา้ไม่ไ้หลอเลยนะ”
“ใ่ พวเราไม่ไ้หลอพลอยเลย… แล้วที่สำัว่าำพูอพวเราือำพูอนที่อยู่้าพลอยนะ เปรมเยอายเหรอที่อยู่้าพลอยน่ะ”
“เปรมไม่เยอาย ารที่พลอยยอมมายืน้าเปรมอย่าทุวันนี้เป็นอะไรที่เปรมภูมิใที่สุ พลอย็รู้ีว่าเปรมอยาอวพลอยับทุนแ่ไหน… แบบนี้ือเปรมอายที่ยืน้าพลอยเหรอรับ”
เปรมผละออไปเลื่อนรถ ในที่สุ็พ้นุิัมาไ้ เปรมับรถไปามเส้นทา แ่มือยัุมนที่นั่สูน้ำมูน้อยๆไม่ปล่อย
“เนี่ย เปรมเ้าพราวทูบียัวร์แมนนานี้็ไม่มีอะไร้อลัวละป่ะ ถ้ามีใรว่าริๆ็ให้ผัวหล่อนแสวามรัฟาหน้าพวปาหอยปาปูให้มันแพ่ายายเพราะอิาไปเลย”
แน่น้อยีบปาีบอ ในเมื่ออนนี้พวเธอรู้ปมในใเพื่อนรั พวเธอย่อมไม่ลัเลที่ะ่วยเหลือให้พลอยไ้พบวามสุที่แท้ริเสียที
พลอยหลุหัวเราะทั้น้ำา ึ้ในวามหวัีอเพื่อน
“อบในะทุน พลอยเ้าใแล้ว… แ่ว่าอเวลาเรียมใอีนินะเปรม”พลอยระับมือที่เาะุมมือเธอไว้ให้แน่นึ้น
“อืม… ไ้รู้แบบนี้แล้ว เปรมไม่เร่แล้วแหละ รอให้พลอยสบายใริๆ่อนเถอะ… อยู่ันเียบๆแบบทุวันนี้เอ็สบสุี อนนี้มีนรู้เพิ่มอีั้สามน ่อยเป็น่อยไปแบบนี้เปรม็พอใแล้ว”
เปรมเอ็พอะรู้อยู่บ้าถึวามัวลในเรื่อนี้ถึพลอยะไม่เยพู เรื่อผู้หิเป็นหนึ่ในสิ่ที่ทำให้พวเาทะเลาะันอย่าหนัใน่วแร และเป็นเรื่อที่เาไม่สามารถแ้ัวในเรื่อนี้ไ้เลย ทำไ้แ่้มหน้าแ้ปัหาที่ัวเอ่อไว้เท่านั้น
“ผู้ีนานี้หล่อนยัลัวอะไรเนี่ยพลอย ถ้าันไ้แฟนแบบเปรมนะ รับรอว่าะเอาใส่รถแห่รอบเมือป่าวประาศั้แ่วันแรแล้ว”หนูมีนแว
“เพราะเป็นทั้สามนพลอยเลยล้าให้รู้่าหา… ถ้าไม่สนิทับพลอยนาแน่น้อย ลิล ับหนูมีน็ไม่มีใรผิสัเหรอ พวเพื่อนเปรมทุวันนี้ยัไม่มีใรสสัยอะไรันิ”
พลอยถอนหายใ พวนั้นยัิว่าเธอิ๊ับพี่ันันอยู่เลย นาปาร์ับฮิวที่เห็นพี่ันินสาวะๆ พร้อมเธอ เห็นท่าทาไร้วามโรธเืออเธอและไ้รับำยืนยันว่าไม่มีอะไรในอไผ่ระหว่าเธอับพี่ัน วันถัมา ทั้สอนยัส่้อวามมาปลอบเธอ ไม่ไ้สนใำอธิบายทั้หมอเธอแม้แ่น้อย
“เอาริๆอนแร็แ่สสัย พอลับถึบ้านันเลยลอทัเฟสไปถามเปรมอ่ะว่าเปรมับแเป็นอะไรัน เลยไ้รู้ั้แ่วันที่ไปินไอิมันวันนั้นแล้ว”
แน่น้อยสารภาพ หัวเราะแหะๆ
“เปรมอบเพื่อนพลอยว่าไ”
พลอยน้ำาแห้ หันวับไปถามนที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ี้
“แน่น้อยถามว่าเปรมับพลอยเป็นอะไรัน... เปรมเลยบอว่าพลอยไม่ให้บอใรรับ”
/////////
อมอมมีมนี้ให้าเปรม
แหมไปให้ถึาวพลูโ//ทำหน้าเหม็นวามรั
เปรม: แมวลั่มอิา็บอมาเถอะ//หันมายิ้มอ่อนให้ล้อสามอนพลอยไม่เห็น
เธอวาแผนทั้หมไว้แล้วสินะ!!!
าเปรมเ้าร้ายนะะุแม่...
ความคิดเห็น