ลำดับตอนที่ #54
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : 29th miles... trust (1/2)
มาแล้ว่า วันนี้มา้าไปนิ แหะๆ ่วนี้มีปัหาีวินิหน่อย อามาสายมา้าไปนิ้อออภัย้วยนะะ แมวลั่มะรีบผ่านมันไปให้ไ้่ะ
“มาินัน่อไหม…”เปรมรวบัวเธอไปอหลัาเ็บ้าวอเพื่อเรียมัวนอน
“ยัะมีอารม์อยู่เหรอ นลาม อ๊าย ไม่แล้พลอยสิ”พลอยหลุหัวเราะเมื่อมือนอเปรมี้เอว
“ยิ้มแล้ว… เมื่อี๊ไม่ไ้ะินริะหน่อย เปรมแ่เห็นพลอยทำหน้าเหมือนะร้อไห้ เป็นอะไรรับ บอเปรมไ้รึเปล่า”
เปรมหอมแ้มนที่โนเาอไว้ มอทุารแสออทาสีหน้าอพลอยไม่ให้เธอหลบ่อน
“หุหินั นาไม่เป็น่าวมานาน พอมีระแสนยัำไ้อยู่เลยว่าเยวนนั้นนนี้”
พลอยส่้อนให้พ่อนเนื้อหอม หลัาทะเลาะันวันนั้น พลอยัสินใะไม่เ็บทุอย่าไว้ับัวเพื่อรอวันระเบิอี่อไป ถ้ามีอะไรใหุ้่นใ พลอยะเปิอุยับเปรมรๆ
เธอรู้สึว่าารัสินในี้ทำสุภาพิเธอีึ้นมา...
“...มันนานั้นเลยเหรอ นอาที่ปิแ้เือนไปเมื่อเ้า เปรมยัไม่มีเวลาาม่าวอะไรเลย”เปรมทำิ้วมว
“พลอยยัไม่เห็นใรเล่น่าวเรื่อแฟนเ่าเปรม แ่ในอมเมนท์็มีนพูถึบ้า”
“ไม่ไ้ารล่ะ เปรมะให้พี่ปิ่น่วยูให้นะ”พี่สาวเาอยู่ในวารมานับยี่สิบปี มีอนเนั่นอยู่ไม่น้อย น่าะ่วยล่าวที่ไม่วรเอามาเล่นไ้บ้า
“อื้อ อนนี้เปรมทำานับที่บ้าน เป็นนัธุริเ็มัว ไม่ไ้เป็นึ่นัเหมือนสมัยเป็นนัแ่แล้ว ถ้ามี่าวอะไรแปลๆมันไม่ี”
พลอยไม่อยาให้วามทุ่มเทั้ใทำานอเปรมนในที่สุน็ยอมรับในวามสามารถ้อถูมอ้ามเพราะนหันไปโฟัสผิประเ็น
“ไอ้เรื่อนั้นมันไม่สำัเท่าพลอยไม่สบายใหรอนะ… เปรมอโทษ เปรมมันโ่ทำัวเอทั้นั้น ไม่ไ้ิเลยว่าในอนาะ้อเสียใับอีที่ลบไม่ไ้พวนี้แ่ไหน พลอยะโรธเปรม ยัไม่ยอมรับเปรมอยู่มัน็ไม่แปลเลย”
ในอนนี้นที่ะร้อไห้ไม่ไ้มีแ่พลอยอี่อไป เธอมอสายารู้สึผิลึึ้อเปรม ถอนหายใ ึัวายหนุ่มเ้ามาอแนบแน่น สารภาพวามรู้สึอัวเอ
“พลอยไม่โรธเปรม… ยโทษให้มานานแล้ว แ่ที่ผ่านมาพลอยเอ็ยัเ็บอยู่เวลาิถึมันหรือมีใรพูถึ… ยัระแวว่าเวลาเปรมลับบ้าน้าเป็นเพราะแอบไปเอใรไหม… เวลาเปรมุยับใร็อิไม่ไ้ว่าเปรมับเามีอะไรลึึ้ันรึเปล่า…”
“พลอย…”
ถึเปรมะรู้อยู่แล้ว แ่พอไ้ยินาปานรัแบบนี้็อรู้สึเ็บปวไม่ไ้ ทั้ๆที่้อาระทะนุถนอมเธอให้ีที่สุ ไม่อยาให้เธอ้อพบเอเรื่อร้ายใๆ แ่เป็นเาเอที่ทำร้ายพลอยลอมา
“พลอยไม่ไ้อยาะเป็นผู้หิี่เ่าแบบนี้เลย รู้สึผิับเปรม้วยที่บัับให้้ออยู่ันหลบๆ่อนๆแบบนี้ แ่ถ้าเราเปิัวันั้แ่อนนั้น อนที่นยัมีภาพำอนเปรมวนสวยๆ นาวันที่เราเลียร์ัน นั่าวยัล่าวเปรมับนอื่นอยู่เลย… แบบนี้นอื่นยัไ็้อเปรียบเทียบพลอยับผู้หิพวนั้น…”
ใบหน้าอลูปลาปราึ้นมาในวามิพลอย ในบรราผู้หิในอีอเปรม นาเอสาวนนี้เป็นนที่ทำให้เธอหวั่นไหวที่สุ
นอาาแสวามรัในร้านาแฟ รูปร่าหน้าาอลูปลาในบามุมมีวามละม้ายพลอยอย่าไม่น่าเื่อ เพียแ่นาเอสาวูีว่าเธอมา็เท่านั้น
“อนนั้นพลอยลัว ่อให้เปรมะบอว่าอย่าไปสนใเสียนอื่น แ่เปรมะอทนไ้เหรอถ้าสมมุิพลอยมีแฟนเ่าหลายน แล้วนพาันพูว่าพลอยเลือเปรมไปไ้ยัไ สู้แฟนเ่าอพลอยไม่ไ้เลยสันิ… ่อให้หัวในเรามันะมั่นนาไหน ถ้ารับพลัานลบมาๆ มัน็อ่อนแอลไ้เหมือนัน…”
พลอยรู้ีว่าใน่วเวลานั้น าสารพัเรื่อราวที่ผ่านมา หัวใอเธอมันมีแ่รอยแผล แ่สะินิเียวแผลนั้น็พร้อมะปริออ ไม่ไ้แ็แรทนทานพอที่ะรับอะไรลบๆไม่ว่าะาใร็าม ถึในอนนี้มันะแ็แรึ้นมาแล้ว แ่พลอยินนาารไม่ออเลยว่าถ้าเธอและเาเปิัวว่าำลับหาูใันั้แ่อนนั้นแล้ว้อเผิหน้าับอะไรลบๆ เธอที่ยัมีบาแผลเลือท่วมใะรับมือับมันยัไ…
อาเลิันไปแล้ว็ไ้ใระไปรู้
“เปรมอึอัมาที่พลอยั้เื่อนไให้เราอยู่้วยันแบบลับๆ แ่พลอยไม่ไ้ทำเพื่อวามสะใหรือเพราะอยาเห็นเปรมทรมานหรอนะ”
“เปรมเ้าใ… ไม่แปลที่พลอยะลัว”เปรมลูบหลัเธอ แ่พลอยส่ายหน้า
“นอาลัว… พลอยอยารู้ว่าเปรมะมีพลอยแ่นเียวไ้ริๆรึเปล่า ในสถานาร์ที่ถึเราะอยู่้วยัน แ่เปรม็ถือว่ายัโส มีอิสระเ็มที่ ถ้ามีผู้หินอื่นเ้ามา เปรมะเผลอเล่นับเ้ารึเปล่า... ี่เ่าะมั สุท้ายพอมีใรเ้ามาให้ท่าเปรมริ พลอย็มานั่หึวนเปรมทะเลาะเอ ั้เื่อนไึ้นมาให้ัวเอเป็นบ้า พลอยอโทษนะ”
ในอนนั้นที่เธอยอมามเปรมไปฟื้นอีที่โรแรม มันเป็นเพราะวามรู้สึที่พลุ่พล่านนวบุมไม่อยู่ แ่เ้าถัมาที่ื่นึ้นมาในอ้อมอเา พลอยอยาะ่าัวเอแรๆที่ปล่อยัวปล่อยใไปับเปรมอีรั้ เธอพยายามปิเสธวามพ่ายแพ้้วยารใ้เหุผล ผลัไสให้เปรมออไปาีวิ แ่สุท้าย็พ่ายแพ้ให้ับน้ำาอเา
เมื่อื่นมาเอเปรมนั่ร้อไหุ้มมือเธออยู่อย่านั้น พลอยรู้ัวว่าเธอไม่อาปล่อยมือาเาไ้อี แ่เธอไม่สามารถเื่อใหรือเื่อมั่นในัวเปรมไ้เลย วามไว้ใอเธอมันถูพฤิรรมสุเหวี่ยอเาทำลายย่อยยับ สุท้าย็ั้เื่อนไบ้าๆเพื่อพิสูน์ใเา
ไม่ไ้รู้ัวเลยว่ามัน็เป็นบทพิสูน์ใัวเอเหมือนัน
“ผ่านมาสามปีแล้ว… พลอยเื่อรึยัรับว่าเปรมมอแ่พลอยนเียวริๆ”
เปรมผละาอ้อมอมา้อาเธอ วามรัในแววาแ่มัไม่มีอะไรแอบแฝ
พลอยรัวาู่นี้ รัแววาที่มอเธอเป็นยอปรารถนาลอมาไม่เยเปลี่ยนแปล
“พลอยเื่อ... เปรมเป็นแฟนพลอยั้แ่วันที่เราอันร้อไห้หน้าู้เ็บราวัลแล้วล่ะ… ”
พลอยเอ็ไม่ไ้ปิบัวามรู้สึในแววาัวเอ
ถึเธอะรัเามานาน่อนหน้านั้นหลายปี แ่ใน่วแรที่ทะเลาะันแทบะวันเว้นวัน พลอยไม่ไ้มีวามเื่อมั่นแม้แ่น้อยว่าหนุ่มาปาร์ี้อารม์ร้อน ทำอะไรผลุนผลันามอารม์แถมเอาแ่ในนั้นะพิสูน์ให้เธอเห็นไ้ว่าเาะริัในวามสัมพันธ์
วามเสียสละในวันนั้นอเาทำให้เธอเห็น
ในวามแสลายอเปรม เธอเห็นวามเ้มแ็ วามเสียสละและรัอันบริสุทธิ์ที่เปรมมีให้พี่ายอเา มันือเนื้อแท้อเปรมที่พลอยไ้เห็นในวันที่วามเ็บปวะเทาะเปลือนอแห่วามทะนอเาทิ้ เปรมบอว่าเาลัว ทว่าวามเ้มแ็อเาือารยอมรับว่าัวเอลัว แ่ัสินใที่ะ้าวลไปบนเส้นทานั้น่อให้ทา้าหน้าะเป็นทารุระเ็มไป้วยอุปสรร
มันเป็นวันที่เธอเปลี่ยนมุมมอที่ใ้มอเาไปอย่าสิ้นเิ และโอบอเาไว้้วยวามมั่นใอย่าที่สุว่าเธอะอยเป็นสอมือที่พยุเาให้้าวเินบนเส้นทาใหม่ไป้วยัน
ถึเธอะไม่เยบอพันาวามสัมพันธ์ แ่พลอยมั่นใว่าเปรมรู้ว่าเาไ้ยับเ้าใล้หัวใเธอเ้ามาอี้าวั้แ่อนนั้นแล้ว
“แ่พลอยเป็นแฟนเปรมั้แ่วันที่เราเอันแล้วรู้ไหม… เปรมรัพลอยนะ”เามอเธอวาเป็นประาย ริมฝีปายับเผยรอยยิ้มเิ้า
รอยยิ้มที่ิหัวใเธอไปั้แ่แรเห็น แม้เาะไม่เยรู้ัว็าม
“อื้อ…”พลอยยิ้มหวาน เป็นฝ่ายมอบุมพิให้ายผู้วาใไว้แทบเท้าเธอ
ริมฝีปาเธอสัมผัสับริมฝีปาอเา ประทับีราวามเป็นเ้าอ ่อนที่เปรมะเปิปา เลาะเล็มริมฝีปาให้เปิออ่อนส่ลิ้นเ้าทัทายับปลายลิ้นอเธอ พลอยอบสนอไม่มีเินอาย รู้ว่าแบบไหนะทำให้ผู้ายอเธอพึพอใที่สุ สอมือเาะเี่ยวนที่ไม่รีบร้อนะินเธอเหมือนทุวัน มือไม้อเปรมไม่เลื้อยร้าย หาแ่อประอเธอไว้เหมือนเป็นสมบัิล้ำ่า ลัวว่าสัมผัสรุนแระทำเธอแสลาย
บรรยาาศในห้อนอนเียบสบแ่อบอวลไป้วยวามรัหวานละมุน พลอยลืมาึ้นมอนที่ไม่ละริมฝีปาออาเธอ ับมือเาที่โอบประอทะนุถนอมให้มาวาหมับ
“รับ?”เปรมมอมือัวเอที่วาอยู่บนวามอ่อนนุ่มสลับับใบหน้าอนัวเล็
“ะินแ่ปาหรือไ”พลอยทำเป็นไม่สนใรอยยิ้มล้อเลียนอนรหน้า ระุ้นให้เาทำอะไรๆ่อเสียที
“...วันนี้มีนอยาโนิน้วยล่ะ ถ้าอย่านั้นะไม่เรใแล้วนะรับ”เปรมหัวเราะ ันัวเธอให้นอนลไปับเียนุ่ม ัารินนที่อยาโนินไม่มีรีรอ
//////////
Maybe we need some time
to mend this broken trust...
ะเรียืนวามเื่อใ นอาเวลา ้อพ่ววามริใ้วย ใน่วแราเปรม็ริในะะ แ่หนูพลอยถูวามปาร์ี้บอยอาเปรมบัาไว้ ในวันที่าเปรมเปราะบาสุๆ ทิ้ทุมาอัวเอ หนูพลอยเลยไ้เห็นในที่สุ่ะว่าเนื้อแท้อาเปรมเป็นเนื้อทอ มี่าพอที่หนูพลอยะยอมฝาีวิไว้ไ้ าเปรมอย่าลืมอบุเฮียป้อนะ//ุบิบบอาเปรม 555555
---------
“มาินัน่อไหม…”เปรมรวบัวเธอไปอหลัาเ็บ้าวอเพื่อเรียมัวนอน
“ยัะมีอารม์อยู่เหรอ นลาม อ๊าย ไม่แล้พลอยสิ”พลอยหลุหัวเราะเมื่อมือนอเปรมี้เอว
“ยิ้มแล้ว… เมื่อี๊ไม่ไ้ะินริะหน่อย เปรมแ่เห็นพลอยทำหน้าเหมือนะร้อไห้ เป็นอะไรรับ บอเปรมไ้รึเปล่า”
เปรมหอมแ้มนที่โนเาอไว้ มอทุารแสออทาสีหน้าอพลอยไม่ให้เธอหลบ่อน
“หุหินั นาไม่เป็น่าวมานาน พอมีระแสนยัำไ้อยู่เลยว่าเยวนนั้นนนี้”
พลอยส่้อนให้พ่อนเนื้อหอม หลัาทะเลาะันวันนั้น พลอยัสินใะไม่เ็บทุอย่าไว้ับัวเพื่อรอวันระเบิอี่อไป ถ้ามีอะไรใหุ้่นใ พลอยะเปิอุยับเปรมรๆ
เธอรู้สึว่าารัสินในี้ทำสุภาพิเธอีึ้นมา...
“...มันนานั้นเลยเหรอ นอาที่ปิแ้เือนไปเมื่อเ้า เปรมยัไม่มีเวลาาม่าวอะไรเลย”เปรมทำิ้วมว
“พลอยยัไม่เห็นใรเล่น่าวเรื่อแฟนเ่าเปรม แ่ในอมเมนท์็มีนพูถึบ้า”
ถึะอ่านผ่านๆ แ่พลอย็เห็นว่ามีนำเปรมและวีรรรมสมัย่อนอเาไ้
“ไม่ไ้ารล่ะ เปรมะให้พี่ปิ่น่วยูให้นะ”พี่สาวเาอยู่ในวารมานับยี่สิบปี มีอนเนั่นอยู่ไม่น้อย น่าะ่วยล่าวที่ไม่วรเอามาเล่นไ้บ้า
“อื้อ อนนี้เปรมทำานับที่บ้าน เป็นนัธุริเ็มัว ไม่ไ้เป็นึ่นัเหมือนสมัยเป็นนัแ่แล้ว ถ้ามี่าวอะไรแปลๆมันไม่ี”
พลอยไม่อยาให้วามทุ่มเทั้ใทำานอเปรมนในที่สุน็ยอมรับในวามสามารถ้อถูมอ้ามเพราะนหันไปโฟัสผิประเ็น
“ไอ้เรื่อนั้นมันไม่สำัเท่าพลอยไม่สบายใหรอนะ… เปรมอโทษ เปรมมันโ่ทำัวเอทั้นั้น ไม่ไ้ิเลยว่าในอนาะ้อเสียใับอีที่ลบไม่ไ้พวนี้แ่ไหน พลอยะโรธเปรม ยัไม่ยอมรับเปรมอยู่มัน็ไม่แปลเลย”
ในอนนี้นที่ะร้อไห้ไม่ไ้มีแ่พลอยอี่อไป เธอมอสายารู้สึผิลึึ้อเปรม ถอนหายใ ึัวายหนุ่มเ้ามาอแนบแน่น สารภาพวามรู้สึอัวเอ
“พลอยไม่โรธเปรม… ยโทษให้มานานแล้ว แ่ที่ผ่านมาพลอยเอ็ยัเ็บอยู่เวลาิถึมันหรือมีใรพูถึ… ยัระแวว่าเวลาเปรมลับบ้าน้าเป็นเพราะแอบไปเอใรไหม… เวลาเปรมุยับใร็อิไม่ไ้ว่าเปรมับเามีอะไรลึึ้ันรึเปล่า…”
“พลอย…”
ถึเปรมะรู้อยู่แล้ว แ่พอไ้ยินาปานรัแบบนี้็อรู้สึเ็บปวไม่ไ้ ทั้ๆที่้อาระทะนุถนอมเธอให้ีที่สุ ไม่อยาให้เธอ้อพบเอเรื่อร้ายใๆ แ่เป็นเาเอที่ทำร้ายพลอยลอมา
“พลอยไม่ไ้อยาะเป็นผู้หิี่เ่าแบบนี้เลย รู้สึผิับเปรม้วยที่บัับให้้ออยู่ันหลบๆ่อนๆแบบนี้ แ่ถ้าเราเปิัวันั้แ่อนนั้น อนที่นยัมีภาพำอนเปรมวนสวยๆ นาวันที่เราเลียร์ัน นั่าวยัล่าวเปรมับนอื่นอยู่เลย… แบบนี้นอื่นยัไ็้อเปรียบเทียบพลอยับผู้หิพวนั้น…”
ใบหน้าอลูปลาปราึ้นมาในวามิพลอย ในบรราผู้หิในอีอเปรม นาเอสาวนนี้เป็นนที่ทำให้เธอหวั่นไหวที่สุ
นอาาแสวามรัในร้านาแฟ รูปร่าหน้าาอลูปลาในบามุมมีวามละม้ายพลอยอย่าไม่น่าเื่อ เพียแ่นาเอสาวูีว่าเธอมา็เท่านั้น
“อนนั้นพลอยลัว ่อให้เปรมะบอว่าอย่าไปสนใเสียนอื่น แ่เปรมะอทนไ้เหรอถ้าสมมุิพลอยมีแฟนเ่าหลายน แล้วนพาันพูว่าพลอยเลือเปรมไปไ้ยัไ สู้แฟนเ่าอพลอยไม่ไ้เลยสันิ… ่อให้หัวในเรามันะมั่นนาไหน ถ้ารับพลัานลบมาๆ มัน็อ่อนแอลไ้เหมือนัน…”
พลอยรู้ีว่าใน่วเวลานั้น าสารพัเรื่อราวที่ผ่านมา หัวใอเธอมันมีแ่รอยแผล แ่สะินิเียวแผลนั้น็พร้อมะปริออ ไม่ไ้แ็แรทนทานพอที่ะรับอะไรลบๆไม่ว่าะาใร็าม ถึในอนนี้มันะแ็แรึ้นมาแล้ว แ่พลอยินนาารไม่ออเลยว่าถ้าเธอและเาเปิัวว่าำลับหาูใันั้แ่อนนั้นแล้ว้อเผิหน้าับอะไรลบๆ เธอที่ยัมีบาแผลเลือท่วมใะรับมือับมันยัไ…
อาเลิันไปแล้ว็ไ้ใระไปรู้
“เปรมอึอัมาที่พลอยั้เื่อนไให้เราอยู่้วยันแบบลับๆ แ่พลอยไม่ไ้ทำเพื่อวามสะใหรือเพราะอยาเห็นเปรมทรมานหรอนะ”
“เปรมเ้าใ… ไม่แปลที่พลอยะลัว”เปรมลูบหลัเธอ แ่พลอยส่ายหน้า
“นอาลัว… พลอยอยารู้ว่าเปรมะมีพลอยแ่นเียวไ้ริๆรึเปล่า ในสถานาร์ที่ถึเราะอยู่้วยัน แ่เปรม็ถือว่ายัโส มีอิสระเ็มที่ ถ้ามีผู้หินอื่นเ้ามา เปรมะเผลอเล่นับเ้ารึเปล่า... ี่เ่าะมั สุท้ายพอมีใรเ้ามาให้ท่าเปรมริ พลอย็มานั่หึวนเปรมทะเลาะเอ ั้เื่อนไึ้นมาให้ัวเอเป็นบ้า พลอยอโทษนะ”
ในอนนั้นที่เธอยอมามเปรมไปฟื้นอีที่โรแรม มันเป็นเพราะวามรู้สึที่พลุ่พล่านนวบุมไม่อยู่ แ่เ้าถัมาที่ื่นึ้นมาในอ้อมอเา พลอยอยาะ่าัวเอแรๆที่ปล่อยัวปล่อยใไปับเปรมอีรั้ เธอพยายามปิเสธวามพ่ายแพ้้วยารใ้เหุผล ผลัไสให้เปรมออไปาีวิ แ่สุท้าย็พ่ายแพ้ให้ับน้ำาอเา
เมื่อื่นมาเอเปรมนั่ร้อไหุ้มมือเธออยู่อย่านั้น พลอยรู้ัวว่าเธอไม่อาปล่อยมือาเาไ้อี แ่เธอไม่สามารถเื่อใหรือเื่อมั่นในัวเปรมไ้เลย วามไว้ใอเธอมันถูพฤิรรมสุเหวี่ยอเาทำลายย่อยยับ สุท้าย็ั้เื่อนไบ้าๆเพื่อพิสูน์ใเา
ไม่ไ้รู้ัวเลยว่ามัน็เป็นบทพิสูน์ใัวเอเหมือนัน
“ผ่านมาสามปีแล้ว… พลอยเื่อรึยัรับว่าเปรมมอแ่พลอยนเียวริๆ”
เปรมผละาอ้อมอมา้อาเธอ วามรัในแววาแ่มัไม่มีอะไรแอบแฝ
พลอยรัวาู่นี้ รัแววาที่มอเธอเป็นยอปรารถนาลอมาไม่เยเปลี่ยนแปล
“พลอยเื่อ... เปรมเป็นแฟนพลอยั้แ่วันที่เราอันร้อไห้หน้าู้เ็บราวัลแล้วล่ะ… ”
พลอยเอ็ไม่ไ้ปิบัวามรู้สึในแววาัวเอ
ถึเธอะรัเามานาน่อนหน้านั้นหลายปี แ่ใน่วแรที่ทะเลาะันแทบะวันเว้นวัน พลอยไม่ไ้มีวามเื่อมั่นแม้แ่น้อยว่าหนุ่มาปาร์ี้อารม์ร้อน ทำอะไรผลุนผลันามอารม์แถมเอาแ่ในนั้นะพิสูน์ให้เธอเห็นไ้ว่าเาะริัในวามสัมพันธ์
วามเสียสละในวันนั้นอเาทำให้เธอเห็น
ในวามแสลายอเปรม เธอเห็นวามเ้มแ็ วามเสียสละและรัอันบริสุทธิ์ที่เปรมมีให้พี่ายอเา มันือเนื้อแท้อเปรมที่พลอยไ้เห็นในวันที่วามเ็บปวะเทาะเปลือนอแห่วามทะนอเาทิ้ เปรมบอว่าเาลัว ทว่าวามเ้มแ็อเาือารยอมรับว่าัวเอลัว แ่ัสินใที่ะ้าวลไปบนเส้นทานั้น่อให้ทา้าหน้าะเป็นทารุระเ็มไป้วยอุปสรร
มันเป็นวันที่เธอเปลี่ยนมุมมอที่ใ้มอเาไปอย่าสิ้นเิ และโอบอเาไว้้วยวามมั่นใอย่าที่สุว่าเธอะอยเป็นสอมือที่พยุเาให้้าวเินบนเส้นทาใหม่ไป้วยัน
ถึเธอะไม่เยบอพันาวามสัมพันธ์ แ่พลอยมั่นใว่าเปรมรู้ว่าเาไ้ยับเ้าใล้หัวใเธอเ้ามาอี้าวั้แ่อนนั้นแล้ว
“แ่พลอยเป็นแฟนเปรมั้แ่วันที่เราเอันแล้วรู้ไหม… เปรมรัพลอยนะ”เามอเธอวาเป็นประาย ริมฝีปายับเผยรอยยิ้มเิ้า
รอยยิ้มที่ิหัวใเธอไปั้แ่แรเห็น แม้เาะไม่เยรู้ัว็าม
“อื้อ…”พลอยยิ้มหวาน เป็นฝ่ายมอบุมพิให้ายผู้วาใไว้แทบเท้าเธอ
ริมฝีปาเธอสัมผัสับริมฝีปาอเา ประทับีราวามเป็นเ้าอ ่อนที่เปรมะเปิปา เลาะเล็มริมฝีปาให้เปิออ่อนส่ลิ้นเ้าทัทายับปลายลิ้นอเธอ พลอยอบสนอไม่มีเินอาย รู้ว่าแบบไหนะทำให้ผู้ายอเธอพึพอใที่สุ สอมือเาะเี่ยวนที่ไม่รีบร้อนะินเธอเหมือนทุวัน มือไม้อเปรมไม่เลื้อยร้าย หาแ่อประอเธอไว้เหมือนเป็นสมบัิล้ำ่า ลัวว่าสัมผัสรุนแระทำเธอแสลาย
บรรยาาศในห้อนอนเียบสบแ่อบอวลไป้วยวามรัหวานละมุน พลอยลืมาึ้นมอนที่ไม่ละริมฝีปาออาเธอ ับมือเาที่โอบประอทะนุถนอมให้มาวาหมับ
“รับ?”เปรมมอมือัวเอที่วาอยู่บนวามอ่อนนุ่มสลับับใบหน้าอนัวเล็
“ะินแ่ปาหรือไ”พลอยทำเป็นไม่สนใรอยยิ้มล้อเลียนอนรหน้า ระุ้นให้เาทำอะไรๆ่อเสียที
“...วันนี้มีนอยาโนิน้วยล่ะ ถ้าอย่านั้นะไม่เรใแล้วนะรับ”เปรมหัวเราะ ันัวเธอให้นอนลไปับเียนุ่ม ัารินนที่อยาโนินไม่มีรีรอ
//////////
Maybe we need some time
to mend this broken trust...
ะเรียืนวามเื่อใ นอาเวลา ้อพ่ววามริใ้วย ใน่วแราเปรม็ริในะะ แ่หนูพลอยถูวามปาร์ี้บอยอาเปรมบัาไว้ ในวันที่าเปรมเปราะบาสุๆ ทิ้ทุมาอัวเอ หนูพลอยเลยไ้เห็นในที่สุ่ะว่าเนื้อแท้อาเปรมเป็นเนื้อทอ มี่าพอที่หนูพลอยะยอมฝาีวิไว้ไ้ าเปรมอย่าลืมอบุเฮียป้อนะ//ุบิบบอาเปรม 555555
ว่าแ่หนูพลอย... สร้าแลน์มาร์นานี้มันบาาบาใแม่เหลือเิลลลลลล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น