ฮัลโหล เนื่องจากว่าติดตามฟิคเรื่องนี้มาก็นานมากก็อยากจะวิจารณ์ลบล้างความผิดที่อ่านแล้วไม่ได้เม้นในแต่ละตอนในหน้าบทความ ก็เลยถือโอกาสจบซีซั่น1 ขอเปิดเผยความติ่งที่พลุ่งพล่านตลอดมากับฟิคเรื่องนี้ เนื่องจากเป็นคนพูดจาไม่รู้เรื่องก็อย่าโกรธกันเลย อ่านข้ามๆงงๆไปเถอะ จะขอวิจารณ์สั้นๆ
เริ่มแรกว่าครั้งแรกที่อ่านฟิคเรื่องนี้จำได้ว่าวันนั้นคือแม่-งนอนไม่หลับแล้วพรุ่งนี้มีเรียนตอนเช้า เลยกะหาฟิคอ่านให้มันง่วงกะว่าซักตอนสองตอน แต่พอแม่-งเริ่มอ่านตอนแรกก็แบบเฮ้ย ชอบๆๆๆๆๆ กะอ่านอีกซักตอน แม่-ง เป็นอะไรที่หยุดอ่านไม่ได้ ตอนนั้นจำได้ว่าอัพได้ประมาณห้าหกตอนได้ แล้วคือแบบอ่านจบรวดเดียวในปาเข้าไปตี3 แม่เจ้าตื่นมาตอนเช้านี่แบบจะมุดลงไปในฟูก แต่พอตื่นมาก็คิดถึงฟิคตลอด ต้องไปกลับไปอ่านใหม่สองสามรอบ คือไม่รู้ตัวเองเหมือนกันรู้สึกอยากอ่านอีกซ้ำๆ ไม่เบื่อจริงๆ
แต่โดยส่วนตัวแล้วเราเป็นคนชอบดูหนังมากๆ แล้วพอดิบพอดีที่ฟิคเรื่องนี้ มันทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่ได้กำลังอ่านอยู่ แต่เหมือนว่าเรากำลังดูหนังเรื่องนึงที่มันครบรส ไม่เหมือนฟิคทั่วไปที่พาแค่ฟิลลิ่ง ไม่จำเป็นต้องหาคำตอบอะไรมากไปกว่านี้หรือแค่อ่านเอามันส์ แต่ฟิคเรื่องนี้เหมือนหนังในความรู้สึกเราก็เพราะปกติเราดูหนังฟอร์มยักษ์ต่างๆ เวลาที่ดูเรามักจะเอามาตั้งคำถามว่า ทำไม? ทำไมต้องมีฉากนี้ เพราะอะไรทำไมตัวละครถึงต้องทำอย่างนั้น ทำไมต้องงี่เง่า ทำไมไม่ทำอย่างนี้ และหนังพวกนั้นเหมือนว่าทำหนังแบบแคร์คนดูสร้างทุกฉากมาเพื่อตอบโจทย์คำถามที่คนดูจะต้องสงสัย ฟิคเรื่องนี้ก็เหมือนกัน เป็นเรื่องราวที่มีปมและชวนให้สงสัยแต่ก็จะมีคำตอบให้ในจุดเล็กๆที่คิดแล้วแต่ละฉากมันไม่ได้ตลาด มีบางตอนที่มันเรื่อยๆบ้างแต่ต่อมามันกลับทำให้รู้สึกว่าควรจะมีฉากเรื่อยๆบ้าง เพราะอารมณ์คนเราจะให้พีคทุกฉากลุ้นติดต่อกันแบบไม่พักก็ออกจะเกินไป ทั้งยังคาแร็คเตอร์ของตัวละครหลักแต่ละตัวที่โดดเด่นและแตกต่างกัน อย่างเห็นได้ชัด พี่มลินสร้างมันออกให้รู้สึกว่าเออไอนี่เป็นคนแบบนี้นะ ไอนั้นเป็นแบบนี้นะ ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกว่ามันชัดเจนจนไม่ต้องตั้งคำถามว่าทำไมไอนี่มันทำแบบนั้นทั้งๆที่ขัดใจ เพราะลักษณะนิสัยของตัวละครนั้นๆคนที่มีลักษณะแบบนั้นถูกแล้วที่จะตัดสินใจทำแบบนั้น งงปะวะ เออช่างเถอะ อีกอย่างอ่านแล้วทำให้ผูกพันกับตัวละครทุกตัวเพราะเหมือนกับว่าเราเริ่มมาด้วยกันตั้งแต่แรกรับรู้ทุกอย่างว่าคนนั้นเป็นยังไง และได้เห็นพัฒนาการของแต่ละคร รับรู้ถึงชีวิตแต่ละคนที่เคยผ่านมาเหมือนกับว่าผมเยื่อใยของตัวละครมันมาเชื่อมกับนักอย่างเราโดยไม่รู้ตัว 5555555555555555555555555555555555
ความรู้สึกที่มีให้ตัวละครแต่ละตัวละครนะ คนแรกจงอิน ตอนแรกที่อ่านก็รู้สึกว่าเฮ้ยมันใช่อะ คือเป็นคนกากที่กากอย่างมีสกิลอะ มันทำให้เรารู้สึกว่าบ้างครั้งความรู้มันก็ไม่ใช่ทุกอย่างถ้าคนเราเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิต ดิ้นรนเพื่อจะอยู่รอด ความยากลำบากก็จะปลุกปั้นให้คนนั้นเป็นคนที่เก่งในแบบฉบับเฉพาะตัว จงอินที่ต้องเอาตัวรอดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรมันก็ถูกแล้วที่จะคิดหาทางเอาตัวแรกได้เก่งกว่าคนอื่นๆ แต่ส่วนในเรื่องการแสดงออกความรู้สึกมันติดลบไปก็อย่างว่ามันอยู่คนเดียวมาตลอดก็ถูกแล้วที่จะไม่รู้วิธีการเข้าหาคนอื่นหรืออยู่ร่วมกับคนหมู่มาก ไม่รู้วิธีการวางตัวเพราะเราเข้าใจว่าการใช้ชีวิตคนเดียวคือมันง่ายๆอะไม่ต้องมีพิธีอยากทำอะไรก็ทำตามใจกูอะไรประมาณนี้ ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ตัวเอกทั้งสองคนที่ว่ามันช้าเรากลับมองว่ามันโอเคมากๆอย่างว่าผู้ชายเถื่อนๆวันเอามีแต่ซ่อมรถ แดกเหล้า เอาหญิง ไปวันๆ จะต้องมารู้สึกพิเศษกับผู้ชายด้วยกัน เป็นใครมันจะรับได้ ก็เหมือนเราไปรู้สึกดีกับใครสักคนที่มันไม่สมควรมันก็ต้องห้ามใจต้องพยายามข่มตัวเองว่าอย่ารู้สึก ไม่ได้รู้สึกไม่ได้คิดอะไร ไม่หรอกหน่า มันคงไม่ใช่ แต่ไอการที่เก็บเรื่องมาคิดแบบนี้นั่นแหละมึ-งชอบเขาเข้าเต็มๆ
ลู่หาน โจร...อืม.. เท่ห์โพดดดดดดดดดดด สะเดาะกุญแจได้ด้วยอะ คือแบบอ่านแล้วรู้เลยว่า เป็นโจรที่ต้องขโมยซีนมากแน่ๆ 55555555555555555555 ตั้งแต่เปิดตัวมาคือแล้วก็เป็นแบบนั้นจริงๆไอนี่มันเป็นตัวละครสำคัญเลยที่จะเป็นต้องมีอ่านแล้วก็ไม่ได้รู้สึกขัดใจนะที่มันแย่งซีนพระเอกหรืออะไร กลับดีซะอีกเพราะแต่ละฉากที่พี่ลู่ออกนี่คืออารมณ์มันได้มันใช่อะ แล้วนิสัยก็จะแบบถามว่าเหมือนกับจงอินเลยมั้ยก็ไม่นะเพราะว่าถึงจะเป็นคนที่ติดดินหมือนกัน แต่ไอสองคนนี้มันมีอะไรที่แตกต่างกันอยู่ ซึ่งคือไม่เหมือนกัน งงว่ะ เออช่าง แต่คือให้อารมณ์ว่าไอสองคนนี้มันสมควรแล้วที่เป็นเพื่อนกันถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่สองคนนี้มันตอบโจทย์คำว่าเพื่อน มิตรภาพ ออกมาได้หมด ซีนที่เกี่ยวกับอะไรพวกนี้ ไอสองตัวละครนี้กินขาด อ่านแล้วรู้สึกว่ามันใช่ถ้าเพื่อนเราเป็นแบบนี้ก็จะรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน เรื่องความรักของลู่หานที่มันสามเศร้าสี่เศร้าวุ่นวายไปหมด เริ่มแรกเลยเข้าใจมันนะ.. ลองนึกว่ามันเลือกไม่ได้หรอกที่จะไปรักใครหรือรู้สึกดีกับใคร คนเราล้วนรู้สึกแบบนี้กันได้ทุกคน พี่ลู่ไม่ผิดที่จะชอบแบค แล้วก็ชอบหมินด้วยเวลาเดียวกัน และไม่ผิดที่จะเลือกไม่ได้ บางคนอ่านอาจจะขัดใจ แล้วรู้สึกว่า ก็เลือกมาสักคนสิแค่นี้เอง แต่ความรู้สึกถ้ามันง่ายขนาดนั้นลู่มันก็คงไม่ไปเผลอใจหวั่นไหวชอบหมินตั้งแต่แรก คนจริงๆก็เป็นแบบนั้นแหละ เชื่อทุกคน ก็เคยมีโมเม้นคนรักคนที่สอง คือเชื่อ
ต่อไปใครดีอะแบคฮยอนอืมเด็กคนนี้ เอาง่ายๆตอนแรกเราไม่ชอบแบคเลยนะอ่านแล้วรู้สึกขัดใจ แบบเห็นแก่ตัว แต่พอมานึกว่าเด็กที่ไม่เคยมีประสบการณ์ชีวิตเลยเกิดเรื่องแบบนี้มันก็ต้องกลัวตายทุกทางที่เป็นเรื่องเสี่ยงตายก็คงจะไม่ได้เฉียดกายเข้าไปยุ่งมันก็ถูกแล้วที่แบคจะแสดงอาการแบบนั้นออกไป เป็นเด็กก้าวร้าวเอาแต่ใจ แต่พอรู้ว่าแบคเจออะไรมาบ้างก็เข้าใจจริงๆๆๆๆ พออ่านมาเรื่อยๆความเอ็นดูมันมาจากไหนไม่รู้ว่ะ คือบอกก่อนว่าเราเป็นคนประเภทฝ่ายๆแนวๆจงอินลู่หานมากกว่า เลยทำให้รู้สึกห่วงในฐานะน้องเล็กแบบห่วงอะไม่รู้ทำไม ยังมองว่าเด็กถึงแม้ว่าเจ้ายืนยันจะทำแต่ที่ไม่อยากให้ทำไม่ใช้ว่ากลัวไปเกะกะคือห่วงความปลอดภัยอะ
ชานยอล ตอนแรกที่เห็นเป็นเจ้าบ่าวก็แบบว่าวววว คือชานยอลดูเป็นผู้ชายที่เฟอร์เฟ็คจากฐานะความรู้ที่ท่วมท้นในหัวก็ทำให้รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ=_= แบบเห้ยยคนอะไรมันจะเพียบพร้อมขนาดนี้มันดูน่าหมั่นไส้เกินไป แต่ก็นะคนแบบนี้ในชีวิตจริงก็มีแล้วยิ่งเสียเจ้าสาวไปในวันแต่งงานก็สงสารเขานะ มันก็แบบสะเทือนใจ ผ่านมาเรื่อยๆๆ ก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้ รู้ไปทุกเรื่องจริงๆว่ะ คือเท่ห์นะ แต่เรื่องที่ทำกับแบคมันทำให้รู้สึกว่าไม่โอเคตรงที่ว่าเออคนแบคมันยังเด็กก็รู้ว่าอีกคนชอบแต่ก็ยังให้ความหวัง ยังไปจูบเด็กมันอีก ทำให้เราแอบด่าทอไปเยอะเลยแล้วก็หมั่นไส้ว่าทำไมทีลู่หานโดนด่าเละที่สองใจ แต่ชานยอลคือไม่โดนว่าสักแอะ แต่กับชานยอลนี่ก็ทำให้เรานึกได้ว่าคนที่มีความรู้มากๆดูภายนอกเพรียบพร้อมเฟอร์เฟ็คก็ไม่ได้หมายว่าจะเป็นคนดีเสมอไป ชานยอลแค่รู้จักการวางตัวกับคนอื่นเท่านั้นแหละว่าควรทำแบบไหนยังไงดูจากที่น่าจะเป็นเข้าของบริษัทก็น่าจะออกงานสังคมบ่อย ส่วนมากคนแบบนี้ความคิดข้างในลึกๆแล้วน่ากลัวกว่าคนที่ภายนอกดูน่ากลัวซะอีก
อี้ฟาน อืม... เป็นผู้ชายที่สมแล้วที่โตที่สุดดูเป็นผู้ใหญ่ แม้ในตอนแรกจะดูเป็นคนที่เหมือนจะน่ากลัวแล้วก็เห็นแก่ตัวแต่ไม่ใช่ว่ะ อ่านแล้วคือแบบเป็นตัวละครที่ไม่สร้างปัญหาที่สุดในเรื่องแล้ว เป็นผู้นำ แล้วแบบคือดีอะคือหล่อ คือเหมาะสม ไม่มีข้อบกพร่อง ไม่มีอะไรที่สามารถเอามาด่าผู้ชายคนนี้ได้ แล้วยิ่งตอนที่ ที่ที่........ตาย ยังรู้สึกแบบ... เคว้งคว้าง เหมือนภาพในหัวเป็นสมรภูมิที่เป็นภาพสโลโมชั่น มีเพียงเสียงหายใจที่ดังอยู่ในหัว พร้อมกับเสียงปืนที่ดังขึ้น ปัง!! ..................................................................... แด-กจุดจริงๆว่ะฉากนั้น มันทำให้เรานั่งกระพริบตาปริบๆ ขับไปไหนไม่ได้อยู่ท่าเดิม คือช็อค แบบทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แต่ก็เตรียมใจเอาไว้แล้วล่ะว่ายังไงก็ต้องตายสักคน แต่ก็ใจหายอยู่ดี เข้าใจความรู้สึกทุกคนเลยว่าขาดผู้นำไปแล้วทุกคนเป๋ไปหมด แต่เรื่องที่อยากพูด ณ จุดนี้คือ อี้ฟานตายด้วยน้ำมือมนุษย์ด้วยกัน มันคงทำให้หดหู่เพราะมันสะท้อนให้เห็นว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลกก็คือมนุษย์ด้วยกันเอง
สุดท้ายเซฮุนตัวละครโปรดแบบเฟบเลยจ้า ไม่ได้มีการลำเอียงแต่อย่างใด เป็นเซฮุนที่เราต้องการและตามหามานนนนนนน ว้าวววว แถมยังพิเศษโดนกัดไม่ตายด้วยว้อยย ชอบในความกวนประสาทหน้านิ่งของเซฮุนจริงๆเลยว่ะ แบบมากๆ แล้วคือเป็นเด็กที่ฉลาด หัวไว แล้วก็เข้มแข็งพอมากกว่าเด็กวัยเดียวกัน หรือจะเป็นอย่างที่บอกว่าบางที่แล้วความเจ็บปวดของแบคฮยอนแล้วก็ทั้งเซฮุนไม่มีใครเจ็บปวดมากน้อยไปกว่ากันแต่แค่เลือกแสดงออกมาแตกต่างกัน เซฮุนแบบ...ไม่สามารถอธิบายได้อย่างไม่งง(?) คือแบบชอบ รัก หรืออะไรก็ไม่รู้ว่ะที่มีให้ตัวละครตัวนี้ คือชอบทุกอย่างที่มันทำ ที่มันพูด คือสร้างบุคลิกนิสัยออกมาได้ลงตัวสุด แล้วมันก็ทำให้รู้สึกว่าเหมาะกับคนแบบจงอินที่เป็นแบบนั้นทั้งโหดทั้งเถื่อน เหมือนเซฮุนถูกสร้างให้เอาจงอินอยู่ เราชอบการดำเนินความสัมกันธ์ของคู่นี้สุดๆเพราะมันอิงความจริงสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันไม่ช้าไปสำหรับคนสองคนที่นิสัยแบบนี้ ไมน่าเบื่อไปสำหรับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น เคมีสองคนนี้เข้าใจแบบลงตัว แล้วยิ่งหลังจากที่ผ่านฉากได้กันแล้ว(ตรงไปปะ)มันยิ่งทำให้เรารู้สึกถึงความรู้สึกทั้งสองคนที่แบบเออมึ-งไม่ต้องพูดอะไรกันทั้งนั้นอะ คือมันสื่อออกมาว่ารักว่าหวงจริงๆอะ ไม่จำเป็นต้องหวานกันโอ๋กันแต่การแสดงออกทที่มันเป็นแบบนั้นคือมันทำให้คนอ่านรู้สึกได้ว่าเออตัวละครมันถึงจุดที่เรียกได้ว่ารักแล้วนะ ถึงคำว่ารัก จะมาตอนจบตอนเดียวก็เหอะ 5555555555555555555555555555555555
เสริมตัวละครสมทบ มินซอกเอาจริงๆชอบตัวละครนี้นะ ให้อารมณ์แบบอืม..ไม่สุงสิงไม่ยุ่งเรื่อยๆชิวๆ แต่ดันต้องมาเจ็บปวดเพราะพี่ลู่ที่หาเรื่องมาให้ จากที่ไม่ได้รู้สึกว่าต้องการอะไร แต่กลับต้องมารู้สึกรักใครสักคนที่อีกคนที่รักคนอื่นอยู่แล้ว คือสงสารสงสารและสงสาร แต่ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆกับตัวละครนี้ ยิ่งตอนที่ไล่ลู่หานไปต้องพูดจาแย่ๆใส่รู้เลยว่าคือข้างในคงเรียกได้ว่าแหลก ใจแทบขาด แต่เราก็คิดว่าดีแล้วนะที่มินซอกทำแบบนี้ ส่วนเทาให้ความรู้สึกเป็นนักเรียนธรรมดาๆคนนึงที่เรียนไปวันๆ ยังมีเวลาสนุกกับเพื่อนก๊วนเด็กหอไปวันๆ เออคืออ่านแล้วตัวละครนี้ให้ความรู้สึกว่าเป็นชีวิตเด็กม.ปลายผู้ชายทั่วไปจริงๆ ส่วนพ่อลูกวอนโฮถึงจะออกมาตอนสองตอนก็ทำให้รู้สึกแตกต่างมากยังไงอะ เออมันก็จริงนะ ติสท์ๆดี คือหิวก็ค่อยหา มันเรื่อยๆ ไม่ต้องมานั่งเครียดคิดไม่ตกว่าจะต้องอยู่รอดในวันพรุ่งนี้ยังไง แค่ทำปัจจุบันในสิ่งที่อยากทำก็แค่นั้น
สรุกแล้วนะฟิคเรื่องนี้มันเป็นฟิคที่ดีมากๆๆๆๆสอนอะไรหลายๆอย่าง ไม่ใช่แค่เรื่องความรักกะโหลกกะลา แต่มักลึกลงไปอีกมาก สอนให้รู้ถึงการเอาตอนรอด ความหวังในการมีชีวิตอยู่ ต้องคิด ต้องวางแผน สอนเรื่องมิตรภาพ เพื่อน สะท้อนจิตใต้สำนึก สะท้อนคนในสังคม สะท้อนแม่-งหลายอย่างอะจริง แล้วยังมีความผูกพัน ความรู้สึก ครอบครัว เยอะแยะจนเราคิดว่ามันคงพิมพ์ไม่หมด เพราะว่าความรู้สึกที่เราได้จากฟิคเรื่องนี้มันตีค่าเป็นภาษามนุษย์ไม่ได้จริงๆ แต่รักเรื่องนี้มาก ให้คะแนนแบบไม่ลำเอียงก็ 100/10 (ไม่ลำเอียงเลยดิ-_-) ขอบคุณจริงๆที่แต่งเรื่องนี้มาแล้วไม่ทิ้งแล้วก็อัพบ่อยๆขนาดนี้จนมาถึงตอนนี้ก็ยังจะติกตามต่อไปจนจบซีซั่นสอง จะเป็นกำลังใจให้อยู่ห่างๆและส่งความรักให้แม้เราจะไม่เคยคุยกัน แต่ก็อยากขอบคุณจริงๆ(อีกแล้ว)ที่เค้นจินตนาการออกมาให้เราอ่านแล้วได้นึกภาพจินตนาการของพี่มลินที่มันโหดร้ายและนรกแตกขนาดนี้ wow แต่สนุกมากอะ ถ้ามีฟิคที่ทำให้รู้สึกแบบนี้เยอะๆก็คงดี พอแล้วเนอะวิจารณ์สั้นไปปะวะ แต่ก็ไม่เคยวิจารณ์ที่ไหนมากก่อนแบบครั้งแรก อ่านข้ามๆไปก็ได้เวิ่นเว้อจริงๆ ไปแล้วรอติดตามซีซั่นสองนะครับ!! Love me love my dog yeah~❤

เรื่องนี้หวานแหววมั่กมาก
ป๊าม๊าน่ารักที่สุด