[EXO] "CHANFECT" #โธ่พี่ชาร์ล ภาค 2 | CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #29 : Scene 01 :: เรามันเด็กดื้อ

? themy butter

Scene 01

เรามันเด็กดื้อ

 

คนเรามักจะรู้สึกผิดหลังจากทำเรื่องสิ้นคิดลงไปแล้ว บยอนแบคฮยอนแทบยกขาหน้าก่ายขมับ หยุดสายตามองเพดานโง่ ๆ อย่างคนสิ้นคิด ตอนนี้กี่โมงแล้วก็ไม่รู้ ที่รู้คือมันดึกแล้วก็หนาวโคตร ๆ เลย

แต่คนบางคนคงฮอตจนลืมหนาว เพราะใส่กางเกงในตัวเดียวลงสระน้ำอุ่น ๆ โชว์หุ่นที่โคตรแน่น ภาพตอนพระเอกหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ ขึ้นจากสระ เสยผมขึ้นอย่างคูล ๆ ด้วยสองมือ หลับตาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พร้อมปล่อยให้น้ำไหลไปตามเรือนร่างจนต้องหยุดสายตาอยู่ตรงกางเกง

แน่นมาก แน่น แน่นจนกูเดือดดดดดดดดดดด

ความผีคือหลังจากไอ้คยองซูวางสายเวนดี้ เขาก็เสนอไอเดียว่าถ้าโบกแท็กซี่ไปมันก็คงจะดีนะ แบคฮยอนให้ข้ออ้างว่าข้างนอกโคตรหนาวเลย นั่งแท็กซี่รวดเดียวคงถึงเร็วกว่านั่งรถเมล์หรือรถไฟฟ้าใต้ดิน ซึ่งไอ้มะขามป้อมก็มองมาอย่างมีนัยยะ แต่มันไม่พูดหรอก เพราะเขาเป็นคนจ่ายค่าโดยสาร

แต่ยิ่งกว่านั้นคืออะไรรู้ไหม มันไม่จบแค่การเป็นผีเฝ้าหน้าเลาจ์อย่างที่คิดไว้ เพราะได้ยินชานเฟ็คที่นั่งปักธงรออยู่ตรงนั้นเล่าว่าวันนี้พี่ชานยอลดูต้องการความเป็นส่วนตัว และอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คาดว่าอาจจะไม่หยุดคุยกับแฟนคลับเหมือนเคย ซึ่งมันทำให้พวกเธอเป็นห่วงจนรู้สึกแย่ที่ช่วยแบ่งเบาความรู้สึกนั้นไม่ได้

หมายความว่าแบคฮยอนจะต้องนกสินะ ไม่ กูไม่ยอมเด็ดขาด

รู้สึกเกลียดตัวเองตอนพูดออกมาเหมือนโดนสะกดจิตว่า ‘งั้นเปิดห้องไหมมึง’ พร้อมยื่นบัตรเอทีเอ็มให้ไอ้คยองซู จังหวะนั้นเวนดี้มองด้วยสายตาแบบไหนก็ไม่อาจจะคาดเดาได้ พวกเดียวกันงั้นเหรอ อาจจะใช่ เพราะมีแค่ไอ้คยองซูคนเดียวที่เก็บความช้ำใจเรื่องที่เขาคบกับพี่ชานยอลไว้ตั้งแต่ตอนนั้น สงจัง

จ่ายค่าห้องไปเท่าไหร่ไม่สำคัญ ประเด็นหลักอยู่ที่สระว่ายน้ำ ซึ่งทั้งสามคนก็ตีเนียนเป็นลูกค้าได้อย่างไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไหร่ ถ้าเทียบกับคนมีอายุ ใส่สูทผูกไทน่ะนะ ไอ้คยองซูถามเขาว่ารู้สึกยังไงตอนเห็นผู้ชายคนนั้นใส่กางเกงในว่ายน้ำตัวเดียว นี่ก็บอกว่า ‘โอ้ย เฉย ๆ เห็นจนชินแล้ว’ ในขณะที่ตาก็เหลือกมองหุ่นเฟิร์ม ๆ ของพระเอกหนุ่มผู้งานชุกซึ่งเห็นมาตลอดห้าปี แต่ไม่ได้เปิดดูทุกวัน

และถึงได้ดูทุกวัน ก็ใช่ว่าจะเบื่อง่าย ๆ มีแฟนหล่อ หุ่นดี ลีลาเด็ดอย่างนั้นให้ตายยังไงก็ไม่ชิน

แม้แต่ช่วงที่พี่ชานยอลไม่ค่อยมีงาน เวรซ้ำกระหน่ำซัดให้แบคฮยอนต้องเรียนหนักจนแทบไม่ค่อยได้เจอกัน อย่างเก่งก็กินข้าว กอดจูบ แต่พอจะป๊าบ ๆ ก็เสือกง่วงก่อน นี่อาจจะเป็นผลกรรมที่ส่งมาจนถึงตอนนี้ พี่ชานยอลต้องเซ็งหนักเพราะไม่ได้ป๊าบแน่ ๆ ใช่ มันอาจเป็นเหตุผลที่ไม่ง้อ

จำได้ว่าจ้องพี่พระเอกแหวกว่ายในน้ำได้แค่สิบนาที หลังจากนั้นคนตัวสูงก็ขึ้นจากสระด้วยท่าสุดธรรมดาแต่ให้ฟีลนายแบบกำลังถ่ายปกนิตยสาร ก็นั่นแหละครับคุณกิตติ... มีแฟนคลับจน ๆ ก็ต้องมีแฟนคลับรวย ๆ ตรงนั้นมีผู้หญิงเจ้าเนื้อแต่งตัวไม่เป็นแต่มีเงินนอนแผ่อยู่บนเตียงพลาสติกริมสระ ใส่แว่นดำกลบเกลื่อนสายตา แกล้งทำเป็นเล่นโทรศัพท์ แต่นิ้วหัวแม่มือก็ลั่นชัตเตอร์ภาพพี่ชานยอลไม่หยุด

หุ่นผอมสูงที่เพิ่งไปทำผิวสีแทนหยุดยืนอยู่ข้างสระ ก่อนจะนั่งลงบนเตียงพลาสติก คว้ามือถือขึ้นมากดเช็กห่าอะไรก็ไม่รู้ล่ะ มองไม่เห็น แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้หญิงเจ้าเนื้อกำลังหอบหายใจฮืดฮาดอย่างเก็บอาการไม่มิด เวนดี้กับคยองซูได้แต่อุทาน ‘อู้หู’ ในขณะที่แบคฮยอนแค่นหัวเราะเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังอ่อย

หงุดหงิดละนา!

คุณกำลังส่งข้อความถึง...

‘เขาไม่ใช่พี่พระเอกของมึงอีกต่อไป!!!!!’

[ ผมจะใส่กางเกงในตัวเดียวลงน้ำบ้าง! ]

กดส่งเสร็จก็เหลือกตามองพร้อมแค่นยิ้มอย่างผู้ชนะ ก็ให้มันรู้ไปดิ พี่ชานยอลรู้ดีที่สุดว่าแบคฮยอนตอนอายุยี่สิบสองแซ่บกว่าตอนอายุสิบเจ็ดสิบแปดแค่ไหน เดี๋ยวได้เรื่องเลย จะเอาให้หึงจนร้องแอ๋ง

“ทำไมพี่เขาหน้าบึ้งแบบนั้นวะ มีผีห่าส่งข้อความไปหื่นใส่อีกแล้วแน่ ๆ” <- ดอกแรก

“น่ารำคาญพวกซาแซงอะ ชีวิตไม่มีไรทำแล้วเหรอ ถึงได้หลอกหลอนพี่ชานยอลไปวัน ๆ เห็นแล้วหงุดหงิดจัง” <- ดอกสอง

“พวกนางน่าจะรู้ได้แล้วว่าต่อให้เรียกร้องความสนใจยังไงพี่เขาก็ไม่เอาอยู่ดี” <- ดอกสาม

“เอาเวลาไปหาผัวในชีวิตจริงดีกว่าไหม” <- ดอกที่สี่

เพื่อนสนิททั้งสองยังคงคาดเดาว่าคนที่ส่งข้อความไปปั่นประสาทพระเอกหนุ่มเป็นซาแซง ซึ่งตัวต้นเหตุที่ยืนอยู่ตรงนี้ได้แต่ยืนยิ้มอ่อนอย่างไร้เดียงสา คาดว่าตอนนี้คนถูกข่มขู่คงเห็นข้อความแล้ว สังเกตได้จากสีหน้าซึ่งเปลี่ยนไปราวกับว่าไม่พอใจ ที่ส่งไปน่ะไม่ใช่ซาแซงนะจ๊ะ นี่(อดีต)ซาแฟน ถึงกับช็อกโลย

“เฮ้ย ยิ้มแล้วอะ”

“อยากรู้จังว่าพี่ชานยอลตอบโต้ซาแซงกลับไปว่าไงบ้าง”

“สาธุ ขอให้แคปลงไอจีด้วยเถอะ จะได้แฉไปเลยว่านางเป็นใคร”

เสียงของพวกมันสองคนแลดูสะใจ กับรอยยิ้มมุมปากซึ่งเป็นได้ทั้งพระเอกจอมกะล่อนและตัวร้ายสุดมีเสน่ห์ แบคฮยอนก้มลงมองสมาร์ทโฟนในมือที่กำลังสั่นครืด รู้สึกเหมือนจะฟินแต่ก็ไม่สุด เมื่อสัมผัสได้ว่าข้อความที่ส่งมาจะ--

คุณได้รับข้อความจาก...

‘เขาไม่ใช่พี่พระเอกของมึงอีกต่อไป!!!!!’

[ คิดว่าจะมีคนสนใจเหรอครับ? (หัวเราะ) ]

หน้า – โยก – ไป – อีก

“สัด!”

คยองซูกับเวนดี้สะดุ้งสุดตัว พลางหันกลับไปมองคนจ่ายค่าห้องที่ยืนทำหน้าเหมือนว่าจะแดกโทรศัพท์ในมือให้ได้ เด็กหนุ่มตาโตเป็นคนมีไหวพริบ จึงรู้ได้อย่างง่ายดายว่าเกิดเรื่องหอกหักอะไรกับเพื่อนสนิท อยู่ดี ๆ ก็เสือกพีคขึ้นมาท่ามกลางความฟินของชาวบ้านชาวช่องแบบนี้ ลิงลมขึ้นเหรอ

เขาลากนักเขียนที่เพิ่งโดนปล่อยเซอร์ออกจากพิกัดเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียว ก่อนจะโอบใบหน้าไว้ เกร็งตาแน่นพร้อมตบแก้มเพื่อเตือนสติ

“มึงต้องใจเย็น”

“เมื่อกี้พี่ชานยอลส่งข้อความมาเยาะเย้ยกูอะ ดูดิ” เด็กน้อยพลิกจอให้เพื่อนดู คยองซูกวาดสายตาเก็บรายละเอียดเพียงเสี้ยววิ ก่อนจะเบ้ปากจมูกบาน

“คนเลิกกันแล้วมันก็ต้องมีเหน็บแนมกันบ้างเป็นธรรมดา มึงคาดหวังว่าพี่เขาจะง้อเหรอ” แบคฮยอนถอนหายใจฮึดฮัด ปัดมือเพื่อนออกอย่างรำคาญ

“มึงต้องเข้าใจดิว่าตอนนี้พี่พระเอกแค่ประชดกู ที่จริงเขายังรักกูอยู่”

“ไม่แบคฮยอน มึงต้องตั้งสติ อย่าหลอกตัวเอง” เด็กหนุ่มเบาเสียงลง พลางหันไปมองเวนดี้เป็นระยะ ยกสองมือขึ้นปรามพร้อมบอกให้เพื่อนหายใจเข้าลึก ๆ

“มึงก็พูดไป เดี๋ยวพอพี่เขากลับมาง้อกูแล้วจะดิ้นไม่ออก” เชี่ยนี่หลายทีละ เพื่อนนรก แช่งแต่ให้เขาเลิกกับพี่พระเอก สึด

“โท้ะโท้ะโท้... กูรอเปิด EDM เลยเนี่ย ดิ้นไม่กลัว กลัวไม่ได้ดิ้น” เด็กหนุ่มตาโตแค่นหัวเราะ พลางเอานิ้วเขี่ยปลายคางเพื่อนสนิทที่ถึงกับอึ้งจนไปไม่เป็น

“มึงลองคิดดูว่าที่กูคบกับพี่พระเอก กับให้มึงเห็นพี่เขาแลกลิ้นกับนักแสดงเป็นร้อยคน อะไรแย่ที่สุด”

“แน่นอนว่าต้องเป็นเรื่องคบกับมึง”

“หนักแน่นมาก” แบคฮยอนสบตากับเพื่อนที่ไม่เสียเวลาคิดแม้แต่สักวินาทีเดียว แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไรต่อ ทั้งคู่ก็ต้องหันไปทางด้านขวาเมื่อรู้สึกได้ว่ามีใครกำลังมองอยู่

“มากับเขาด้วยเหรอ?” สีหน้าพี่อี้ฝานดูเหมือนคนอยากจะขำนิด ๆ ตอนเห็นว่าอดีตแฟนเด็กของนักแสดงในสังกัดตนเองมายืนอยู่ในจุดยอดฮิตของติ่งมีตังค์ แบคฮยอนเบือนสายตาหลบไปอีกทางแล้วถอนหายใจ

“มาเป็นเพื่อนพวกมันสองคนเฉย ๆ อะ”

“ตอแหล มันนั่นแหละอยากมาเอง” คยองซูตอบทันทีพร้อมชี้มายังเขา ไอ้ฉิบหายนี่!!!!!

“เข้าไปด้วยกันไหม?” ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ แต่เด็กน้อยกลับส่ายหน้าเป็นคำตอบ “จะอยู่กับเพื่อนสินะ งั้นไว้เดี๋ยวพี่โทรหาทีหลังแล้วกัน”

“หะ โทรทำไมอะ” แบคฮยอนเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ร้อยวันพันปีพี่อี้ฝานเคยโทรหาเขาที่ไหน นอกจากเรื่องนัดเจอพี่ชานยอลในที่ลับตาคน

“ตอนนี้กระแสรายการ Flower Boy Bromance กำลังมาแรง แล้วทางพีดีเขาอยากให้ชานยอลไปออก เพราะแฟนคลับส่วนใหญ่อยากให้ชานยอลไปออกกับจงอิน แต่ทั้งคู่ก็รีบปฏิเสธเสียงแข็งเลยว่าไม่เล่นคู่กันเด็ดขาด พี่เลยปฏิเสธไป”

คยองซูเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง มองหน้าผู้จัดการหนุ่มที่ดูเหมือนว่าจะนำหายนะมาสู่แฟนดอมของเขาอีกครั้ง แฟนคลับส่วนใหญ่ที่ว่านั้นเป็นใคร!!!

“แต่คนที่หมอนั่นสนิทด้วยก็มีแค่แบคฮยอนใช่ไหมล่ะ แต่เราไม่ใช่คนในวงการบันเทิงอย่างเต็มตัว จะให้คนเขียนบทละครมาเล่นกับนักแสดงมันก็จะแปลก ๆ ไป”  อี้ฝานยิ้ม ซึ่งคยองซูก็พยักหน้าเห็นด้วยจนหัวแทบหลุด “แต่พอเขาบอกว่าได้ พี่ก็เลยตกลง”

“WHAT!!!!!?” เด็กน้อยทั้งสองคนอุทานออกมาพร้อมกัน

“แต่ไอ้แบคฮยอนมันเลิกกับพี่ชานยอลแล้วนะ จะให้ไปออกด้วยกันได้ไง!” คยองซูพยายามทวงความยุติธรรมคืนสู่ชานเฟ็ค ไม่ได้เด็ดขาด จะคิมจงอินหรือไอ้แบคฮยอนก็ไม่ได้ ใครที่ไหนจะฟินนอกจากยัยเวนดี้ขี้ชิป

“เลิก?”

“...”

ผู้จัดการหนุ่มมองคนตัวเล็ก ก่อนจะชี้ไปยังนักแสดงหนุ่มที่อยู่บนเตียงพลาสติกริมสระ เด็กน้อยทั้งสองหันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย จนกระทั่งได้รู้ว่าพี่อี้ฝานยังไม่รู้เรื่องนี้

“พูดเล่นพูดจริง ไม่ใช่ทะเลาะกันเรื่องป๋องแป๋งเหมือนตอนนั้นนะ?”

“จริง คราวนี้มันโดนเทอย่างจริงจัง” คยองซูอธิบายพร้อมมองไปยังเพื่อนสนิทที่ยืนหน้าแห้งอยู่ข้าง ๆ

“อ่า... ให้ตายเถอะ พี่มัวแต่ยุ่งเรื่องงานแต่งจนตกข่าวเลยเหรอ” ผู้จัดการหนุ่มทำหน้าครุ่นคิด ใช่ ตอนนี้พี่อี้ฝานกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงนอกวงการหลังจากคบกันมาสามปีครึ่ง ช่วงนี้เราจึงไม่ค่อยได้เห็นหน้าค่าตากันสักเท่าไหร่

อี้ฝานยืนกอดอก ขมวดคิ้วมองหน้าหงอย ๆ ของเด็กตัวแสบของนักแสดงหนุ่มในความดูแลของเขา น่าแปลกที่ไม่เห็นชานยอลแสดงท่าทีออกมาให้เห็น หมอนั่นทำตัวปกติจนไม่เหมือนคนเพิ่งเลิกกับแฟนเด็กที่คบกันมานาน แต่ดูด้วยตาตอนนี้ คาดว่าแบคฮยอนเองก็คงไม่ได้อยากเลิก เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นคงไม่มาที่นี่กับเพื่อน เห็นทีว่าเขาต้องคุยกับชานยอลสักหน่อย

“แล้วเราว่าไง ให้พี่ปฏิเสธพีดีไปเลยไหม?”

“ปฏิเสธเลยพี่” <- คยองซู

นักเขียนเด็กเม้มริมฝีปาก พลางทอดสายตามองไปยังพระเอกหนุ่มที่กำลังจะเดินไปห้องอาบน้ำพร้อมชุดคลุม แบคฮยอนนิ่งไประหว่างใช้ความคิด ก่อนจะแค่นหัวเราะกับภาพที่เห็น แล้วหันมาสบตากับผู้จัดการตัวสูงอย่างคนมีแผน

“ผมตกลงเล่นรายการนี้”

งานแต่งงานของผู้จัดการหนุ่มถูกจัดขึ้นเงียบ ๆ ในโรงแรมแห่งหนึ่งย่านกังนัม มีคนในวงการบันเทิงหลายคนเข้ามาแสดงความยินดี รวมถึงนักแสดงในบริษัทที่รู้จักกันมานาน เจ้าสาวเป็นคนจีนที่เปิดร้านดอกไม้ เธอชื่อวิกตอเรียซ่ง ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันอย่างกับภาพวาด ใคร ๆ ต่างยินดีให้กับความรักของบ่าวสาว

แบคฮยอนก็เป็นหนึ่งในแขกรับเชิญวันนี้ เด็กน้อยไม่คุ้นชินกับสูทที่สวมใส่ให้ดูเป็นทางการเลยสักนิด อีกทั้งบรรยากาศเด๋อ ๆ ที่มาแบบ Alone นี่อีก ปกติเคยไปงานของคนในวงการซะเมื่อไหร่กัน

“พลัดหลงกับคุณพ่อเหรอคะหนู”

คนตัวเล็กถอนหายใจแรง ๆ พลางชำเลืองมองเจ้าของเสียงที่มาพร้อมแก้วไวน์ในมือ พี่ตัวโกงในสูทแบรนด์ดังยืนยิ้มอ่อนอยู่ข้าง ๆ พร้อมยกมือขึ้นทักทายนักแสดงท่านอื่นที่เดินผ่านไปอย่างคนอารมณ์ดี

“นึกว่ามากับชานยอลซะอีก”

“ทำไมผมต้องมากับเขาด้วย”

“นี่ใช่คำถามที่พี่ต้องตอบเหรอ?” จงอินหัวเราะ มองเด็กน้อยที่ยืนทำหน้ามุ่ยแล้วก็ดึงแก้มเบา ๆ อย่างมันเขี้ยว “แบบนี้ทะเลาะกันมาแน่ ๆ”

“จะทับถมน้องหรือไง?” แบคฮยอนคาดโทษคนอายุมากกว่า ซึ่งเป็นทั้งที่ปรึกษาและปัญหาชีวิตของเขามาตลอดหลายปี จงอินวางแก้วไวน์ลงบนถาดเด็กเสิร์ฟ ก่อนจะยืนกอดอกพร้อมยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก

“เห็นพี่เป็นคนยังไง นี่พระเอกนะ”

“เป็นคนขี้เสือ--” ยังพูดไม่ทันจบก็ต้องกลืนทุกอย่างลงคอเพราะถูกอีกฝ่ายบีบปากเอาไว้ แบคฮยอนขมวดคิ้วแล้วตีมือหนาแรง ๆ แต่พี่ตัวโกงก็ไม่ยอมปล่อย

“อารมณ์ฉุนเฉียวแบบนี้สงสัยประจำเดือนไม่มา” ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น คนอายุน้อยกว่าสะบัดหน้าออกจนหลุด

“ผมเป็นผู้ชาย!”

“เกรี้ยวกราดซะด้วย”

“พี่ก็เลิกกวนสักทีดิ เดี๋ยวต่อยเลย” นักแสดงหนุ่มยิ้มขำอย่างเอ็นดู กับท่าทีตอนเด็กน้อยง้างหมัดขึ้นพร้อมส่งสายตาดุ ๆ มายังเขา

“จากข่าวที่ปล่อยออกมา เห็นว่าเราคอนเฟิร์มกับรายการนั้นแล้ว เริ่มถ่ายทำเมื่อไหร่นะ?”

“พุธนี้”

“อีกสามวันเองน่ะสิ แบบนี้จะไหวเหรอ?” จงอินยังคงแกล้งยั่วโมโหรุ่นน้องคนสนิทอย่างไม่ลดละ

“ไหวแน่” แบคฮยอนกระตุกยิ้มมุมปาก พร้อมมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย

“อย่าไปตบตีกันกลางรายการล่ะ เกิดหลุดขึ้นมานี่ดิสแพทตกงานเลยนะ นั่นรายการโบรแมนซ์ ไม่ใช่วีก๊อตแมรี่ พี่จงอินคนดีเป็นกำลังใจให้อยู่ห่าง ๆ เสมอ ไฟติ้งค่ะ” คนผิวแทนปั้นหน้าจริงจังพร้อมกำหมัดแน่นเป็นท่าประกอบ เห็นแล้วน่าหงุดหงิด อยากเตะให้หายอารมณ์เสีย

“ตรงนี้ท่าทางจะคุยกันสนุกดีนะ?”

“อ้าว ว่าไงเพื่อนรัก” จงอินหันไปมองพระเอกหนุ่มหน้าหล่อที่วันนี้ก็ยังดูเฉิดฉาย ทั้งสูทที่ใส่และมือซึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แต่สายตากลับหยุดอยู่ที่ยังเด็กน้อยข้างตัวเขา

ทั้งคู่สบตากันแต่ไร้ซึ่งความละมุนละม่อม มันต่างไปจากทุกครั้งที่คิมจงอินเคยเห็น นักแสดงหนุ่มผิวแทนโดยกำเนิดมองทั้งคู่สลับกันไปมา ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออยู่ ๆ แบคฮยอนก็กอดแขนเขาเอาไว้พร้อมซบแก้มลงมา

“มองไร”

“ถ้ามองไม่ได้ก็เอาป้ายปิดหน้าไว้สิครับ คุณนักเขียน” นั่น ประโยคหลังห่างเหินไปอีก คนตัวเล็กแค่นหัวเราะแล้วเอามือปิดหน้าตัวเอง ก่อนจะแลบลิ้นใส่คนตัวโตกว่า “เด็ก”

“ก็ยังดีกว่าผู้ใหญ่เข้าใจยาก”

“พี่เข้าใจยากหรือเราไม่ยอมเข้าใจกันแน่”

“คิดว่ามีคนสนใจเหรอครับ?” แบคฮยอนกดเสียงลงต่ำ พร้อมแค่นหัวเราะเลียนแบบข้อความที่พระเอกหนุ่มส่งให้เขาวันนั้น

“จงอิน ช่วยออกไปจากตรงนี้ก่อนได้ไหม?” เจ้าของชื่อชี้หน้าตนเอง ก่อนจะไหวไหล่แล้วแกะมือปลาหมึกออก แต่แบคฮยอนก็ไม่ยอม

“ปล่อยเลย พี่ไม่อยากยุ่งเรื่องปัญหาครอบครัวคนอื่น”

“ไม่ พี่ห้ามทิ้งผมนะ”

“บอกชานยอลเองสิ” จงอินพยักหน้าไปทางคนตัวสูงซึ่งยังคงยืนกดดันอยู่ที่เดิม

“ผมไม่ให้พี่จงอินไป ถ้าพี่อยากไปก็ไปเอง” แบคฮยอนฉีกยิ้มกวน ก่อนจะเบิกตากว้างเพราะถูกดึงแขนจนเซมาเกือบชนกับอกแกร่ง “โอ้ะ!”

“ได้ งั้นเรามากับพี่”

“ไม่ไปโว้ย!”

“แบคฮยอน เบา ๆ” จงอินแตะนิ้วชี้ลงกับริมฝีปากตนเองพลางชำเลืองมองคนรอบข้าง แต่ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะไม่อยากสนใจ ยังคงต่อสู้กันทางสายตาอย่างไม่มีใครยอมใครจนต่อมอยากรู้อยากเห็นคิมจงอินเริ่มทำงานอย่างหนัก

“ยังไม่สำนึกผิดสินะครับ”

“พี่ก็เหมือนกัน” เด็กตัวแสบย่นจมูก กวนประสาทให้เขาอยากจับขย้ำซะตรงนี้

“หลังเลิกงานรอพี่อยู่หน้าทางออก เราจะกลับด้วยกัน”

“ใคร๊ อยากกลับก็กลับเองดิ เราเลิกกันแล้ว ลืมแล้วไง?” แบคฮยอนหรี่ตา จิ๊ปากกระดิกนิ้วชี้

“เลิกกันแล้วเหรอ?” <- จงอิน

“อย่าดื้อกับพี่”

“อย่าดื้อกับผม” เด็กน้อยจงใจเลียนเสียงพร้อมปั้นหน้าเลียนแบบ

“แบคฮยอน”

“แบคฮยอน”

ยังไม่ทันอ้าปากดุต่อทั้งสามคนก็ต้องหันไปบนเวทีเมื่อบ่าวสาวขึ้นไปยืนอยู่บนนั้นแล้ว จงอินยกมือปรามทั้งคู่เป็นเชิงบอกให้ใจเย็น ๆ ก่อนจะใช้โอกาสนี้ชิ่งหนีไปหาที่นั่ง ชานยอลมองใบหน้าซน ๆ ของคนตัวเล็กแล้วก็คว้าข้อมือให้เดินไปนั่งด้วยกัน แม้ว่าแบคฮยอนจะยื้อดึง แต่สุดท้ายก็ยอมตามมาจนได้

ทั้งคู่ต่างทำหน้ามึนตึงตลอดงาน ไม่หันไปพูดคุยกันเหมือนอย่างที่ใคร ๆ เคยเห็นว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องคนสนิท นักแสดงบนโต๊ะต่างมองมาอย่างสงสัย และตีความหมายไปต่าง ๆ นานาว่าอาจเป็นสคริปต์รายการที่กำลังจะไปออกในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

ถึงเวลาถ่ายรูปรวมกับบ่าวสาว ทุกคนต่างไปยืนเรียงหน้ากระดานสามแถวซึ่งแน่นอนว่าแบคฮยอนได้ยืนอยู่ข้างหน้าสุดเพราะตัวเตี้ย คนตัวเล็กกวาดตามองซ้ายขวา พอเห็นว่าพี่ชานยอลไม่ได้อยู่ตรงนี้ก็รู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องหันไปเบ้ปากใส่เพราะความน้อยเนื้อต่ำใจ ทีก่อนหน้านี้ล่ะปล่อยเซอร์ วันนี้จะมาเผด็จการใส่มันบ่ได้ดอก มุตตาไม่ใช่เหยื่อของแกอีกต่อไป

ช่างภาพหลายเจ้าประจำที่ ส่งสัญญาณบอกให้มองกล้องซ้ายก่อน ซึ่งแบคฮยอนก็ฉีกยิ้มเตรียมพร้อม แต่ยังไม่ถึงวินาทีก็ต้องยืนตัวเกร็งเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ทาบลงบนสะโพก ตามด้วยการขยำเบา ๆ

เดี๋ยวนะ...

ปากยิ้ม แต่ตาลอกแลกเพราะความผิดปกติจากด้านหลัง คนตัวเล็กค่อย ๆ หันไปมองต้นเหตุว่าเป็นความบังเอิญอะไรที่ทำให้มือใครสักคนมาลูบไล้ก้นเขา ก่อนจะพบว่า...

พี่ชานยอล!!!!!!!!!!!!!!

“หันไปครับ กล้องจับภาพอยู่”

เด็กน้อยเตรียมอ้าปากด่า แต่ก็ถูกจับตัวพลิกหันกลับไปสู้กับกล้องถ่ายรูปที่รัวแสงแฟลชมาไม่หยุด เสียงกระซิบที่มาพร้อมน้ำหอมกลิ่นคุ้นเคยทำเอาเด็กดื้อรู้สึกหัวเสีย ไหนจะมือของไอ้พี่พระเอกเฮงซวยที่ลูบไล้สะโพกพร้อมผ่อนลมหายใจรดต้นคอเขาอีก

จะเอาช่ะ

“กางเกงตัวนี้ใส่แล้วเห็นสะโพกชัดดีนะ”

ท่ามกลางเสียงปรบมือของคนรอบข้างที่กำลังแสดงความยินดีให้กับผู้จัดการหนุ่ม เด็กน้อยที่กำลังถูกปั่นป่วนอารมณ์ได้แต่ยืนนิ่งแล้วปล่อยให้อีกคนลูบไล้ไปตามสะโพกและโคนขาโดยที่ขยับตัวไปไหนไม่ได้

ไอ้บ้าพี่พระเอกกล้าดียังไงถึงได้แอ้มแป๊ะเขาตรงนี้ทั้งที่คนรอบข้างอยู่เต็มไปหมด ถ้าคิดว่าใช้วิธีอ่อยแล้วจะดึงบยอนแบคฮยอนกลับไปได้ล่ะก็ ให้มันรู้กันไปเลยว่างานนี้ใครหมู่ใครจ่า

คนตัวเล็กเอนศีรษะซบแผงอกแกร่งของคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง ปรือตามองใบหน้าคมที่อยู่ห่างเพียงน้อยนิดก่อนจะทาบมือลงบนเป้ากางเกงพระเอกหนุ่ม ชานยอลเบิกตากว้างอย่างตกใจกับสิ่งเหนือความคาดหมายที่แบคฮยอนกำลังทำอยู่ เด็กตัวแสบกรีดปลายนิ้วเสียดสีเบา ๆ เพียงครู่เดียวก็รู้สึกได้ถึงความคับที่พองแน่นกางเกง ท่ามกลางความชลมุนหลังถ่ายรูปเสร็จ

“แบคฮยอน”

“พี่อาจจะเคยทำให้เด็กอายุสิบเจ็ดหลงจนหัวปักหัวปำได้”

ไม่มีแล้วแววตาใส ๆ ของเด็กดื้อที่มองมา ตอนนี้เขามองเห็นแค่คนที่ปาร์คชานยอลมองเห็นการเติบโตมาตลอดห้าปี ทั้งทางร่างกายและประสบการณ์เรื่องอย่างว่าที่เขาเป็นคนสอนให้ทั้งหมด และดูเหมือนว่าวันนี้ คนตัวเล็กจะแสดงให้เห็นแล้วว่าบยอนแบคฮยอนไม่ได้เป็นแค่เด็กดื้ออย่างเดียว

แต่ว่าเด็กคนนี้ยังเป็นคนขี้ยั่วอีกด้วย

“แต่เด็กอายุยี่สิบสองคนนี้นี่แหละ จะทำให้พี่เป็นบ้าให้ดู”

TBC

.

เออนะ เนื้อเรื่องภาคแรกกับภาคสองห่างกันห้าปี (สเปวันเกิด 2 ปีที่อัพไปก่อนตอนอินโทร ตอนนั้นยังรักกันหวานฉ่ำอยู่) แต่คนเราอะนะ คบกันไปนาน ๆ มันก็ต้องมีความเปลี่ยนแปลง อะไรที่เคยพูดดี ๆ ไว้ในภาคแรก พอถึงภาคสองนี่หน้ามือเป็นหลังมือ คึคึ

น้องนักเขียนโตแล้วนะพี่พระเอก ระวังไว้นะ เขาไม่ใช่มุตตาของเทออีกต่อไปร์