ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    TEACH ME TO #ฟิคของทีมคุก SEASON 2 : PAINKILLER | CHANBAEK

    ลำดับตอนที่ #31 : Season 2 | Painkiller 06 :: Mochi's

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 17K
      292
      17 มี.ค. 60


    ? cactus




     

    Chapter 06

    Mochi’s

     


     

    การทำเรื่องย้ายห้องต้องใช้เวลาประมาณสามวัน เริ่มต้นจากให้ผู้ดูแลหอพักพิจารณาถึงความเหมาะสมไปจนถึงการย้ายของเข้าห้องใหม่ ซึ่งจีซูจำเป็นต้องบากหน้าไปอธิบายเหตุผลโง่ ๆ ว่าเขาจ่ายค่าห้องเดิมไม่ไหวและได้คุยกับแบคฮยอนเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าจะแลกห้องกัน เรื่องถึงง่ายขึ้นเพราะเจ้าของห้องเก่าเป็นฝ่ายสมัครใจเอง

    อันที่จริงจีซูอยากตะโกนดัง ๆ ว่าคนที่มีปัญหาคือไอ้ฝรั่งนั่น แต่น้ำก็ท่วมปากเพราะคำขู่ของอีกฝ่ายยังคงกึกก้องอยู่ในหัวว่าถ้าไม่ยอมทำตาม เรื่องค้นกระเป๋าได้กลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ โทษของการขโมยของเป็นอะไรที่ร้ายแรงจนคนบ้านมีเงินอย่างคิมจีซูไม่เข้าใจ เขาไม่ได้หยิบห่าเหวอะไรติดมือออกมาจากกระเป๋าใบนั้นเลยสักอย่างเดียว แต่ถ้าหมอนั่นอ้างว่าเขายอมรับผิดกลางโรงอาหารต่อหน้าผู้คนครึ่งร้อย เรื่องนั้นก็สามารถทำบีบให้คิมจีซูกลายเป็นคนผิดได้อีกอยู่ดี ไม่น่าโง่ยอมรับเลย ให้ตายเหอะว่ะ

     

    ตลอดเวลาที่ต้องทำเรื่องย้ายห้อง เขาก็ต้องระเห็จขอไปนอนกับเพื่อนเพราะไอ้ฝรั่งมันไม่ให้เขากลับเข้าไป!!!

     

    เริ่มต้นเทอมใหม่ได้สองวันอาจารย์ก็สั่งงานให้ทำโดยไม่มีคำว่าหยวนอะไรทั้งนั้น ในคาบแรกอาจารย์ที่ปรึกษาเข้ามาพูดเกริ่นให้ประธานหอเริ่มเตรียมตัวคิดไอเดียสำหรับงานโรงเรียนที่ใกล้จะมาถึง พร้อมย้ำว่าขออะไรที่มันสร้างสรรค์บ้าง เพราะหอแรคคูนทำอะไรที่มันดูกะโหลกกะลาเสียจนผู้ใหญ่ท้อใจแทนเหลือเกิน

    ไม่มีเด็กหออื่นปะปนอยู่ในห้องนี้ เพราะโรงเรียนแบ่งให้เป็นอย่างดีแล้วว่า...

    ปีสามห้องเอ = หอสิงโต

    ปีสามห้องบี = หออินทรี

    ปีสามห้องซี = หอเสือโคร่ง

    ปีสามห้องดี = หอแรคคูน

    อย่าหวังพึ่งแต่คิมไคคนเดียวสิ พวกนายต้องช่วยกัน

    ตอนนั้นแบคฮยอนถึงรู้ว่ามีเพื่อนหน้าตาดีเป็นนายแบบอยู่ด้วย จุนมยอนเล่าให้ฟังว่าคิมไคเป็นลูกผู้อำนวยการ แต่กลับเลือกอยู่หอแรคคูนแทนที่จะเป็นหออินทรีซึ่งใคร ๆ ต่างก็บอกว่าแม่ครัวทำแต่อาหารดี ๆ สะอาด และให้อิสระมากกว่า เพราะหอนั้นชนะการแข่งขันบ่อย  

    คิมไคไม่เคยกร่าง คน ๆ นั้นทำเงินจากงานโรงเรียนเข้าส่วนกลางให้หอพักได้มากกว่าเด็กผู้ชายในหอทึ่ม ๆ ที่ไม่รู้วิธีเข้าหาเพศตรงข้าม กลุ่มจองแจวอนก็ไม่ยอมให้ความช่วยเหลือ เพราะคิดว่า มีแต่เด็กเท่านั้นแหละว่ะที่จะเข้าร่วมงานโรงเรียน  

    แต่แบคฮยอนไม่คิดว่าหอแรคคูนจะสิ้นหวังขนาดนั้น เพราะยังมีมือดีอย่างประธานหอคิมแทอูอยู่ ผู้ชายคนนั้นทั้งเท่ ขาว จมูกโด่ง เขาเชื่อว่าสาว ๆ ต้องปิ๊งจนยอมซื้อของจากหอแรคคูน แต่จุนมยอนก็ดับฝันด้วยการบอกว่าแทอูต้องแสตนด์บายอยู่หอตลอดวันเพราะต้องคอยต้อนรับผู้ปกครองและบุตรหลานที่เข้าไปดูว่าหอแรคคูนของเราน่าอยู่มากแค่ไหน การดึงลูกคนรวยเข้าได้มีแต่จะดี เพราะเงินส่วนหนึ่งก็ได้มาจากการเป็นสปอนเซอร์ของผู้ปกครอง

    ดังนั้นตัวแทนหอแรคคูนจึงเหลือแต่คิมไค คนที่เพื่อน ๆ ยกให้เป็นฮีโร่แห่งอาณาจักรแรคคูน

    แบคฮยอนกับจีซูทยอยย้ายของสลับห้องกันตั้งแต่เย็นเมื่อวานเพราะผู้ดูแลหอบอกว่าวันรุ่งขึ้นถึงจะย้ายเข้าได้อย่างเป็นทางการ ซึ่งนั่นหมายความว่าคืนนี้แบคฮยอนจะได้ค้างกับชาร์ลเป็นคืนแรก เขามีเรื่องอยากคุยด้วยเยอะแยะเลย หลายวันที่ผ่านมาชาร์ลเอาแต่หลบหน้า จงใจไม่คุยกับเขาแค่เหตุผลว่า

     

    ฉันจะยอมคุยด้วยหลังจากที่นายย้ายห้องเสร็จ ระหว่างนี้ก็ทนคิดถึงฉันไปก่อนแล้วกัน

     

    คนหลงตัวเอง ไม่เห็นจะคิดถึงเลย ขี้โม้

     

    จุนมยอนเล่าให้ฟังว่าจีซูบ่นตลอดคืนเพราะไม่ชอบนอนเตียงสองชั้น บ่นถึงความคับแคบของห้องที่เดินไม่กี่ก้าวก็จะชนรูมเมท จีซูไม่ชอบการอาบน้ำพร้อมคนอื่น ไม่ชอบอะไรสักอย่างที่จุนมยอนบอกว่าดีแล้ว

    นั่งลงแบคฮยอนเลิกคิ้วมองเพื่อนวัยเด็ก ก่อนจะลดระดับสายตามองข้อมือตนเองที่ถูกคว้าเอาไว้

    คาบว่างในช่วงบ่ายเป็นช่วงเวลาที่เด็กหอแรคคูนต้องปรึกษากันว่างานโรงเรียนปีนี้จะทำอะไรกันบ้าง ลำพังแค่ขายรูปคิมไคเหมือนทุกปีก็ไม่พอยาไส้รุ่นพี่รุ่นน้องผู้ร่วมชะตากรรม  

    แต่เรานั่งกับจุน --

    นายเป็นเพื่อนใคร? ชาร์ลเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อดีตรูมเมทที่มองเขาด้วยแววตาเรียบเฉย

    เป็นเพื่อนทั้งสองคนเลย

    แล้วฉันกับหมอนั่น นายชอบใครมากกว่ากัน?

    เสียงโหวกเหวกของเหล่านักเรียนชายยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แต่ประโยคเมื่อครู่กลับทำให้แบคฮยอนใจเต้นจนไม่รู้จะต้องตอบอย่างไร ไม่ถามแปลกไปหน่อยเหรอ เพื่อนที่โรงเรียนเก่าไม่เคยเห็นถามแบบนี้เลยว่าชอบใครมากกว่ากัน

    กระเป๋า คนตัวเล็กหันหลังแล้วก็พบว่าจุนมยอนกำลังยื่นกระเป๋ามาให้พร้อมพยักหน้าเหมือนอยากให้เรื่องนี้จบ ๆ ไป

    ขอโทษนะ

    แค่ไม่ได้นั่งด้วยกันมันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก พูดจบจุนมยอนก็เดินออกไปด้านนอกเงียบ ๆ จนเกิดคำถามว่าเพื่อนพูดจากใจจริงหรือว่ากำลังน้อยใจอยู่กันแน่ แบคฮยอนมองตามแผ่นหลังอีกคนจนหายลับสายตาไป ก่อนจะหันกลับมาขมวดคิ้วคาดโทษเพื่อนตัวโต

    ชาร์ลอะ!”

    “What?”

    ทำไมเอาแต่ใจแบบนี้! -- โอ๊ะ!” ทั้งที่กำลังทำหน้าโหดให้สำนึกอยู่แท้ ๆ แต่ชาร์ลกลับดึงแขนเขาให้นั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ จนเสียหลักล้มเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดที่ดูเหมือนว่าจะตั้งท่ารอรับอยู่แล้ว 

    นี่มันนางเอกละครที่ปลอมตัวมาอยู่โรงเรียนชายล้วนชัด ๆ แบคฮยอนดิ้นยุกยิกอยู่ในอ้อมกอดคนตัวโตซึ่งกำลังสนุกกับการกลั่นแกล้งเขาต่อหน้าเพื่อนร่วมห้องที่ส่งเสียงโห่แซวอย่างนึกสนุก นี่มันเดจาวูชัด ๆ แบคฮยอนรู้สึกเหมือนย้อนเวลากลับไปยืนอยู่กลางโรงอาหารวันนั้นที่ถูกเพื่อนในหอมองเป็นตาเดียวกันเพราะถูกเข้าใจว่าเป็นแฟนกัน แล้วอีกฝ่ายก็ไม่ยอมปฏิเสธด้วย

    เราอายเพื่อนเพราะชาร์ลเลยอะ!”

    อายทำไมคนตั้งเยอะ

    ก็เพราะว่าคนเยอะไง!!”  

    โอ๊ย!!!” เด็กหนุ่มนิ่วหน้าแหกปากลั่นห้องเมื่อโมจินุ่มนิ่มงับมือเขาเหมือนหมาฟันน้ำนมที่คิดอยากเป็นนักสู้ ทั้งเจ็บทั้งกลั้นขำกับสีหน้าไม่พอใจที่ให้มองอีกกี่ล้านครั้งก็ดูน่ารักมากกว่าน่ากลัว

    เบื่อผัวเมียสวีทกันโว้ย <- เพื่อนในห้องที่จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร

    ไม่ใช่นะ เราเป็นเพื่อนกัน!”

    ไม่ต้องเขินหรอกนะ ที่นี่มีเพื่อนซี้ประตูหลังอยู่หลายคู่ ชัดเจนกันขนาดนี้ก็ไม่มีใครว่าอะไร <- คนนี้ก็ยังจำชื่อไม่ได้

    งั้นหมายความว่าฉันจูบกับแบคฮยอนตรงนี้ได้เลยใช่ไหม?

    ไม่จูบ!” แบคฮยอนถลึงตามองใบหน้าหล่อที่ขมวดคิ้วแกล้งใสซื่อ

    เกินเหตุ... เกินเหตุ” <- เพื่อนคนเดิม

    ชาร์ลยิ้มขำกับสีหน้าไม่พอใจและแก้มแดง ๆ ที่โกหกสายตาคนรอบข้างไม่ได้ว่าโมจินุ่มนิ่มกำลังเขินมากแค่ไหนที่ถูกยัดเยียดความเป็นเมีย ให้กับเพื่อนวัยเด็กอย่างเขา แต่เรื่องนี้ใครผิดล่ะ อยู่บ้านกับพ่อแม่และน้องอีกสองคนก็ดีอยู่แล้ว แค่แบคฮยอนกลับเลือกมาอยู่ในที่ ๆ ชาร์ลี ฮอปส์เอื้อมมือถึงได้ง่ายเอง ถ้าไม่รู้จักวิธีหยุดน่ารักก็ต้องทนเจออะไรแบบนี้ไปจนกว่าเขาจะพอใจ

     

    ไม่สิ... ต่อให้พอใจก็ใช่ว่าจะยอมหยุดเสียเมื่อไหร่?

     

     

    *

     

     

    ได้ข้อสรุปกันแล้วนะว่านอกจากขายรูปคิมไคแล้ว ปีนี้เราจะหารายได้เพิ่มจากการทำขนมขายด้วย

    ฉันทำไม่เป็นนะโว้ย งานโคตรสาวน้อย

    จริง ถ้าสาว ๆ เห็นได้อายตายห่า

    จะไม่ทำก็ได้นะ แต่วันนั้นพวกแกต้องเป็นคนยืนขายจนกว่าขนมจะหมด ห้ามเสนอหน้าไปเดินอ่อยหญิงเด็ดขาด ปวดขี้ปวดเยี่ยวก็ต้องสลับกันไป ห้ามเกินสิบนาที

    เดี๋ยว ๆ มึงใจเย็นก่อนค่ะแทอูโอป้า

    เราจะเพิ่มความน่าสนใจเข้าไป เช่นให้คนขายใส่ผ้ากันเปื้อนสีพาสเทลลายน่ารัก ๆ ผู้หญิงชอบอะไรที่มันมุ้งมิ้ง ไม่เชื่อไปถามแม่พวกแกดูได้

    แทอูมันโกรธใครมาปะวะ วันนี้เอาตีนยันหน้าพวกเราอย่างรัว

    ใจคอก็จะดึงแต่เด็กผู้หญิงอย่างเดียวเหรอ ถ้าเกิดโรงเรียนยอจินแวะมากวนตีน พวกแม่งได้ขำเราตายถึงจองแจวอนจะไม่ได้เข้ามามีส่วนร่วมกับงานโรงเรียน แต่เขาก็กระดากอายเหลือเกินถ้าหากพวกโรงเรียนคู่อริเสนอหน้ามาหัวเราะเยาะว่าหอแรคคูนทำอะไรปัญญานิ่มอย่างนี้

    หน้าบางมากก็มุดเข้าไปหลบในกระโปรงแม่ครัวไป

    เหยด พี่เขาอย่างดุอ่ากลุ่มแจวอนทำหน้าอ้อร้อ ส่งเสียงแซวประธานไม่หยุดตามประสาเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่มอต้นปีหนึ่ง

    ตอนนี้มีฉัน แบคฮยอน จุนมยอนที่จะอยู่ทำขนมคืนก่อนวันงาน มีใครอยากอาสาเป็นลูกมือบ้างไหม ไม่ต้องมีสมองก็ได้ ขอแค่ไม่เป็นง่อยแล้วก็มีจิตสำนึกนิดนึงก็จะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง

    พูดงี้เอาน้ำล้างตีนสาดใส่หน้าผมเลยดีกว่าครับพี่แทอู

    ได้ รอนะ เดี๋ยวมา

    เฮ้ย ๆ ล้อเล่น เพื่อนร่วมห้องหัวเราะลั่นกับความเด็ดขาดของประธานหอที่ถ้ามองหน้าตอนนี้ก็คงรู้กันเป็นอย่างดีว่าแทอูกำลังจริงจังไปกว่าทุกครั้ง

    จากที่คุยกันอยู่นานก็ได้บทสรุปว่าจะทำขนมขาย แต่ยังไม่ได้คิดว่าจะเอาเมนูอะไร หลัก ๆ คือต้องอร่อยและใช้งบน้อยเพราะหอแรคคูนไม่มีต้นทุนมากนัก ครั้นจะให้คิมไคใช้เส้นความเป็นลูกผอ.ก็ไม่ได้อีก ไม่ใช่ว่าพวกเขาหน้าบาง แต่คิมไคแม่งไม่ยอมทำตามคำขอ!!!

    แบคฮยอนส่งข้อความไปปรึกษากับแม่เรื่องนี้ ท่านจึงบอกว่าจะให้น้ามินซอกช่วยเป็นธุระเรื่องนี้ให้ เพราะเธอทำขนมให้ลูกชายกินบ่อย ดังนั้นวันหยุดสุดสัปดาห์นี้แบคฮยอนกับจุนมยอนจะกลับไปลองทำขนมที่บ้าน

    ฉันช่วยเอง

    นายไม่ควรนอนดึกว่ะไค มาร์คหน้าให้หล่อ ๆ แล้วตื่นมาในสภาพร้อยเปอร์เซ็นต์ดีกว่า

    ไอ้แทอูสปอยล์ไอ้ไคสุด

    ก็มันทำเงินให้หอเราได้แต่พวกแกทำไม่ได้ หัดเจียมเนื้อเจียมตัวต่ออัศวินแห่งแรคคูนกันบ้างสิวะพวกต่ำต้อย รากหญ้า ไร้ประโยชน์ แย่งอากาศมนุษย์โลกหายใจไปวัน ๆ คนในห้องต่างพร้อมใจกันยกมือขึ้นทาบอกกับคำพูดเสียดแทงหัวใจที่จะว่าเจ็บไหมก็ไม่เจ็บ

    สักเที่ยงคืนเป็นไง? เจ้าของผิวสีแทนถามประธานแล้วหันไปสบตากับคนตัวเล็กที่นั่งอยู่กลางห้องรับลูกมือแบบฉันไหมลิตเติ้ลบันนี่?

    เหยดดดดดดดด ลิตเทิ่ลบันนี่ด้วยนาคาาา จีบแลงงง กลุ่มเด็กผู้ชายโห่แซวกันยกใหญ่ ปรบมือรัวพร้อมมองไปยังคนตัวเล็กที่ชี้หน้าตัวเองอย่างงง ๆ

    ด้วยความที่เป็นโรงเรียนชายล้วน การมีเด็กผู้ชายน่ารักเพิ่มเข้ามาสักคนจึงทำให้บรรยากาศครึกครื้นยิ่งขึ้น ทุกวันนี้มนุษย์คล้อยตามยุคสมัยที่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนพอสมควร จากที่เคยกีดกัน ไม่ยอมรับคนข้ามเพศก็เริ่มมองมันเป็นเรื่องปกติได้ แต่ก็ยังมีผู้ใหญ่ส่วนหนึ่งที่ไม่ยอมรับความสัมพันธ์ดังกล่าว คนเหล่านั้นยังต้องการลูกหลานสืบเชื้อสาย แต่เด็กหอแรคคูนก็พังความหวังเหล่านั้นด้วยความรักสนุกมากกว่าจะยึดติดกับความคิดผู้ใหญ่

    เฮ้ย คิมไคจะแย่งเด็กยูว่ะหรั่ง

    ชาร์ลสบตากับดาวเด่นประจำหอเพื่อบอกให้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังไม่พอใจที่หมอนั่นกล้ายื่นมือเข้ามายุ่งกับคนของเขา ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกของเหล่าเด็กผู้ชาย คิมไคไม่ได้แสดงออกถึงความหวาดกลัวเหมือนคนอื่น ๆ ที่เคยกล้าลองดีกับชาร์ลี ฮอปส์ หนำซ้ำหมอนั่นยังยิ้มให้ตัวนุ่มนิ่มจนเกินเหตุ

    ว่าไงแบคฮยอน?

    ได้อยู่แล้ว มีคนช่วยเยอะ ๆ จะได้แพ็คใส่ถุงเร็วขึ้น จะได้มีเวลานอนนานขึ้นด้วย

     

    มันน่าหงุดหงิดไหม?

    อะไรคือการทำปากยื่น ตาใสตอบหมอนั่นหน้าตาเฉย

     

    “I’m in.” (ฉันเอาด้วย)

    แปลว่าไรวะหรั่ง?

    “SHUT – THE – FUCK – UP”

    รู้เรื่องเลยคนถามหันไปนั่งท่าเดิมอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว เมื่ออยู่ ๆ ไอ้ลูกครึ่งก็กลายเป็นคนไม่ขำขึ้นมาเสียอย่างนั้น

    งั้นเพิ่มชาร์ลีอีกคนนะ โอเค น่าจะพอแล้วล่ะ หรือถ้าใครนึกขึ้นได้ว่าอยากช่วยก็ตามมาลงชื่อกับฉันทีหลังได้

     

     

    *

     

     

    ถ้าสงสัยตรงไหนก็เปิดประตูเข้ามาเลยนะ ฉันไม่ได้ล็อก

    จุนมยอนเดินมาส่งเพื่อนหน้าลิฟต์ชั้นห้าของหอพัก หลังจากที่นั่งทำการบ้านด้วยกันอยู่หลายชั่วโมง แบคฮยอนก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ชาร์ลคงอยู่คนเดียวจึงขอตัวกลับห้องไปอยู่เป็นเพื่อน เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเหงา เพราะนอกจากแบคฮยอนแล้วชาร์ลก็ไม่สนิทกับคนอื่นเลย

    จีซูจะบ่นไหมอะถ้าเราทะเล่อทะล่าเข้าไป

    ไม่หรอก เขาอยู่ห้องเพื่อน กว่าจะกลับก็คงดึก

    โอเค จุนมยอนก็สู้ ๆ นะ ถ้าไม่ไหวโทรบอกเลยเดี๋ยวเราขึ้นมาเขียนช่วย

    ตกลง คนผิวขาวยิ้มบาง ๆ พร้อมมองเพื่อนที่กำลังเดินเข้าไปในลิฟต์

    แบคฮยอนรู้ว่าจุนมยอนแค่เออออไปอย่างนั้น จากที่เป็นเพื่อนกันมาหลายวันเขาเริ่มจับทางถูกแล้วว่าอีกฝ่ายเป็นคนขี้เกรงใจและคงไม่ยอมขอความช่วยเหลือจากใครง่าย ๆ โดยเฉพาะเรื่องที่ต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง

    ครอบครัวจุนมยอนค่อนข้างขัดสน พ่อทำงานขับรถรับจ้างส่วนแม่เป็นชาวประมง มีน้องชายอยู่มอต้นปีสามหนึ่งคน กับแฝดหญิงอีกคู่หนึ่งที่เรียนอยู่เกรดหก โชคดีที่จุนมยอนได้ทุนเรียนฟรี จึงตัดสินใจย้ายข้ามจังหวัดเพื่อมาเรียนที่นี่ซึ่งช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายไปได้เยอะ และด้วยความที่มีพ่อกับแม่แค่สองคนที่ต้องหาเงินส่งเสียลูกทั้งสี่คน จุนมยอนจึงอยากช่วยแบ่งเบาภาระ แต่ก็ทำอะไรได้ไม่มากนอกจากรับจ้างทำการบ้านให้เพื่อนในห้อง หรืออะไรก็ตามที่คนอื่นไม่อยากทำเอง จุนมยอนก็รับทำแทนทั้งหมดถ้ามีค่าตอบแทน

    พอกลับมาถึงห้องก็ไม่เจอเพื่อนวัยเด็กที่ควรนั่งอยู่บนเก้าอี้หรือเตียงเดี่ยวที่อยู่ฝั่งซ้ายมือ คนตัวเล็กทำปากยื่นพลางชะโงกหน้ามองเผื่อว่าคนขี้แกล้งจะแอบซุ่มอยู่ที่ไหนสักแห่งแล้วออกมาทำให้เขาตกใจเล่น ๆ ไม่เอาด้วยหรอก อยู่กับชาร์ลต้องระวังตัวให้มากอะ

    ออกไปข้างนอกเหรอ... พึมพำกับตัวเองเบา ๆ แล้ววางกระเป๋าเป้ลงบนโต๊ะฝั่งของตัวเอง แอร์ก็เปิดทิ้งไว้นี่นา หรือว่าจะลงไปซื้อของที่มินิมาร์ทข้างล่างกันนะ?

    หยิบผ้าขนหนูสีขาวพาดกับท้องแขนเตรียมตัวอาบน้ำ แต่พอเปิดประตูเข้าไปก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อพบว่าคนที่ตามหานอนจมอยู่ในอ่างอาบน้ำโดยไม่ขยับตัว

    ชาร์ล!!!”

    แบคฮยอนรีบเข้าไปดึงเพื่อนให้ลุกขึ้นเหนือน้ำ ยิ่งเห็นอีกฝ่ายหอบหายใจคล้ายจะหมดลมเขาก็ยิ่งใจไม่ดีจนต้องรีบหยิบผ้าขนหนูที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาคลุมไหล่ให้เพื่อเพิ่มความอบอุ่น คนตัวเล็กตบแก้มคนตรงหน้าเบา ๆ เพื่อเรียกสติ เสยผมเปียกลู่เข้ากับโครงหน้าขึ้นให้เพื่อมองอาการให้มั่นใจว่าตอนนี้ชาร์ลปลอดภัยแล้ว

    ดวงตาสีอ่อนปรือมองคนตัวเล็กที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ทั้งคู่สบตากันท่ามกลางเสียงความหวาดกลัวในใจของแบคฮยอน มือแกร่งยกขึ้นทาบความเย็นเฉียบลงบนแก้มขาว ความนุ่มนิ่มจึงจับมือเขาไว้พร้อมถูแรง ๆ และพ่นไออุ่นรดลงมา

    เย็นจัง...

    แบคฮยอนร้องไห้งั้นเหรอ? นั่นคือคำถามที่ลอยอยู่ในความคิด ชาร์ลมองคนตัวเล็กที่ตั้งหน้าตั้งตาพ่นไออุ่นลงบนมือเขาทั้งที่น้ำตาหยดเผาะลงโดยที่ไม่ได้บีบ มือเล็ก ๆ คู่นั้นถูซ้ำ ๆ จนความเย็นที่เกิดขึ้นจากน้ำในอ่างจางหายไป

    ชาร์ลทำอะไร... เผลอหลับเหรอ...

    ...

    ถ้าง่วงก็นอนพักบนเตียงสิ... ไม่ใช่นอนแช่ในน้ำจนเผลอหลับแบบนี้...

    “Don’t cry my little Mochi.

    ชาร์ลลูบแก้มคนตัวเล็กที่ยังคงจับมือเขาไว้ ดวงตาคู่นั้นยังคงคลอไปด้วยหยดน้ำใส ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน ทั้งที่แบคฮยอนไม่ได้พูดว่าเป็นห่วงสักคำแต่เขากลับคิดเข้าข้างตัวเองว่าอีกฝ่ายร้องไห้เพราะความเป็นห่วง มันไม่ใช่นิสัยของชาร์ลี ฮอปส์เลยสักนิด เขาไม่ชอบคิดอะไรอย่างนั้น แต่ความเป็นปาร์คแบคฮยอนก็ทำให้ร่างกายที่หนาวเหน็บจากการแช่น้ำอบอุ่นขึ้นมาได้ภายในเสี้ยววิ

    ตัวเปียกหมดแล้ว

    ช่างมัน เดี๋ยวเราก็จะถอดออกแล้ว แบคฮยอนก้มลงมองชุดนักเรียนที่เปียกไปทั้งท่อนบน พอเงยหน้าขึ้นก็ชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อพบว่าชาร์ลยังคงจ้องเขาอยู่

    งั้นลงมาแช่ด้วยกันไหม?

    ห... หะ?

    จะเข้ามาอาบน้ำไม่ใช่เหรอ?

    ก็ใช่ แต่เรา --

    “Take your clothes off.” (ถอดออก)

    คำพูดเหมือนวันแรกที่ชาร์ลขู่จะเอาเสื้อวอร์มของชานอีแต่ตอนนี้กลับให้ความรู้สึกต่างกันอย่างสิ้นเชิง นี่คือคนที่เพิ่งจมน้ำจริงเหรอ ทำไมอยู่ ๆ สายตาของชาร์ลก็เปลี่ยนไปราวกับว่าการเฉียดตายเมื่อครู่เป็นเรื่องที่ลืมได้ง่าย ๆ

    คนตัวเล็กทำตาโตเมื่ออยู่ ๆ เพื่อนวัยเด็กก็คว้าข้อมือเขาพร้อมออกแรงดึงจนอกติดกับขอบอ่างจนต้องใช้มืออีกข้างยื้อไว้

    ไม่เอา... เราจะอาบคนเดียว พอทุกอย่างกลับเข้าสู่ปกติ แบคฮยอนก็ต้องสร้างอาณาเขตให้สายตาตัวเองเพราะหางตาแอบมองเห็นว่าร่างกายของชาร์ลที่แช่อยู่ในน้ำนั้นไม่ได้สวมใส่อะไรเลย

    “Come on.”

    คนตัวเล็กส่ายหน้า ให้ตายก็ไม่ลงไปหรอก... แบคฮยอนยังจำเรื่องคืนนั้นได้อยู่เลย ถ้าขืนปล่อยให้เลยเถิดอีกคราวนี้เขาต้องเขินจนไม่กล้ามองหน้าชาร์ลอีกแน่ ทุกวันนี้ต้องล้างสมองว่าที่ทำไปวันนั้นเป็นเรื่องที่เด็กฝรั่งทำกันจนเป็นเรื่องธรรมดา ในเมื่อชาร์ลไม่รู้สึกอะไร แบคฮยอนก็ไม่ควรคิดมากไปกว่านั้น

    เราจะรอข้างนอก รีบอาบให้เสร็จนะ

    งั้นฉันจะไม่ออกไป

    ...

    แค่แช่น้ำในอ่างกับเพื่อน นายคิดเล็กคิดน้อยเหรอ?

    มันไม่ใช่เรื่องคิดเล็กคิดน้อยนะ แต่เราไม่ได้อยู่ในวัยที่จะอาบน้ำกับคนอื่นอะ

    ก่อนหน้านี้นายก็อาบห้องรวมกับคนอื่น โอเค จะได้เข้าใจว่าความจริงแล้วมีแค่ฉันที่คิดไปเองคนเดียวว่าเราสนิทกัน ชาร์ลตัดพ้อพลางเบือนสายตาหลบไปอีกทาง จงใจกดดันให้แบคฮยอนรู้สึกผิด

    มันไม่เหมือนกันนะ เราไม่ได้ไปยืนเบียดใต้ฝักบัวเดียวกับจุนมยอนสักหน่อยอะ

    เหมือนออนเซ็นไงแบคฮยอน don’t worry, you know... just a warm bath. แค่นั่งคุยกัน แช่น้ำอุ่นให้สบายตัว ชาร์ลยังคงหว่านล้อมให้คนตัวเล็กคล้อยตาม แบคฮยอนควรลงอ่างด้วยตัวเองตอนที่เขายังพูดดี ๆ อยู่

    แต่นี่ไม่ใช่ออนเซ็น เราเป็นคนขี้หนาวด้วย เดี๋ยวเป็นหวัดอะ เขาส่ายหน้าพรืด ก่อนจะถลึงตามองทันทีที่เห็นชาร์ลเปิดน้ำร้อนใส่เข้าไป

    ?

    ...

    ให้เวลาสองนาที ถ้าช้ากว่านี้จะลุกไปช่วยถอดให้

    ทำไมต้องยิ้มเวลาพูดอย่างนั้นด้วยนะ... แบคฮยอนกัดปลายนิ้วชี้ระหว่างใช้ความคิด ถ้าหากไม่ลงไปชาร์ลก็คงทำหน้าเซ็งใส่และหาว่าเขาเป็นคนเอเชียที่คิดเล็กคิดน้อยแน่ ๆ แต่ช่วยทำความเข้าใจกันหน่อยไม่ได้เหรอ... นอกจากพ่อกับชานอีแล้วแบคฮยอนก็ไม่เคยแก้ผ้าอาบน้ำกับใครเลยนะ

    หันไป...

    คนขี้แกล้งอมยิ้มอย่างพอใจก่อนจะทำตามที่คนตัวเล็กขอ เสียงเนื้อผ้าตอนถูกถอดออกทำให้เลือดในกายสูบฉีดจนความหนาวเหน็บจากการพยายามกลั้นหายใจใต้น้ำหายไปเป็นปลิดทิ้ง เด็กหนุ่มปรือตาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกได้ว่าคนตัวเล็กกำลังก้าวเข้ามาในอ่างแคบ ๆ

    ถ้าเรื่องของเราเป็นนิทาน เสียงน้ำกระเพื่อมในอ่างก็คงเป็นสัญญาณบอกว่าหนูน้อยหมวกแดงกำลังติดกับดักหมาป่าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

    ลืมตาได้หรือยัง?

    อือ

    แบคฮยอนนั่งชันเข่าเพื่อไม่ให้มองเห็นตรงนั้นของอีกฝ่าย คนตัวเล็กถามตัวเองอยู่ตลอดว่าทำไมต้องเขินทั้งที่มีเหมือนกัน ตอนอยู่ในห้องน้ำรวมกับเพื่อน ๆ ไม่เห็นรู้สึกแบบนี้เลย เพราะดวงตาสีน้ำตาลเทาคู่นั้นที่จ้องเขาเหมือนจะกลืนกินงั้นเหรอ แบคฮยอนทนมองนานไปกว่านี้ไม่ไหวแล้ว

    น้ำร้อนไปหรือเปล่า?

    ไม่... อุ่นแล้วล่ะ

    เหรอ เห็นแดงไปทั้งตัวก็เลยเป็นห่วงน่ะ

    ร้ายเกินไปแล้ว... ชาร์ลคงมองออกจนทะลุปรุโปร่งว่าตอนนี้แบคฮยอนเขินจนตัวแดงไปหมด ทำไมภาพคืนนั้นต้องย้อนกลับมาให้คิดด้วยนะ เขาอยากนั่งแช่น้ำโดยไม่รู้สึกอะไรและคุยเรื่องวางแผนงานโรงเรียนมากกว่าจะต้องใจเต้นแรงแบบนี้

    ขนของเข้าห้องเหนื่อยไหม? สิ้นสุดคำถาม คนตัวเล็กก็ส่ายศีรษะเป็นคำตอบ

    เพราะมีจุนมยอนช่วยก็เลยไม่เหนื่อยมากอะ ขนแป๊บเดียวก็หมดแล้ว

    ถือของหนักคนเดียวหรือเปล่า?

    อือ ต้องรีบเพราะเดี๋ยวหมดคาบเที่ยง จนถึงตอนนี้ชาร์ลก็ยังไม่เลิกมองด้วยสายตาแบบนั้น แบคฮยอนจึงหลบสายตาเพื่อตั้งหลัก ก่อนจะกลับไปสู้สายตาเพื่อนวัยเด็กอีกครั้งเพราะชาร์ลไม่ยอมมาช่วยเราอะ

    อา... ฉันมันแย่จริง ๆ เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว มานี่สิ ฉันจะนวดไหล่ให้

    ปาร์คแบคฮยอนไม่ควรโบ้ยความผิดแบบนั้น เพราะมันเป็นการเปิดโอกาสให้ชาร์ลหาเรื่องแกล้งเขาอีกจนได้

    เรา --

    “Come here.”

    ...

    “Don't make me say it again.”

    ชาร์ลยื่นคำขาดมาพร้อมมือแกร่ง แบคฮยอนส่งสายตาอ้อนวอนขอให้อีกฝ่ายเลิกล้มความคิด แต่เพื่อนวัยเด็กกลับขมวดคิ้วเพื่อบอกให้รู้ว่าไม่พอใจ คนตัวเล็กจึงค่อย ๆ ขยับตัวเข้าไปและได้มืออุ่น ๆ ของคนขี้แกล้งช่วยประคองให้นั่งหันหลัง

    ชาร์ลนวดให้โดยไม่พูดอะไรอีก สองมือค่อย ๆ บีบเพื่อไถ่โทษที่ไม่ยอมมาช่วยเขาขนของเข้าห้อง แบคฮยอนนั่งกอดเข่าพลางชำเลืองมอง ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ชาร์ลกำลังมีสีหน้าแบบไหนและกำลังคิดอะไรอยู่ แรงกดจากนิ้วหัวแม่มือทำให้รู้สึกดีขึ้นตามลำดับ ไม่ยักรู้ว่าคนที่ภายนอกดูเหมือนจะเก่งแต่เรื่องใช้กำลังจะนวดได้ดีขนาดนี้

    รู้สึกดีไหม? คนตัวเล็กพยักหน้าอย่างไม่โกหก ที่ร้องไห้น่ะ กลัวฉันตายเหรอ?

    แบคฮยอนไม่ได้ตอบคำถามในทันที เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงใจเสียขนาดนั้นตอนเห็นว่าอีกฝ่ายจมอยู่ใต้น้ำไม่ขยับตัว เพราะเอาแต่คิดแทนว่าอีกฝ่ายมีแต่ความเจ็บปวดอยู่ในใจใช่ไหม แบคฮยอนถึงคิดว่าลึก ๆ ชาร์ลคงอยากตายไปจากโลกนี้

    เพราะที่ยึดเหนี่ยวจิตใจอย่างคุณปู่ก็จากโลกนี้ไปแล้ว ส่วนคุณลุงอี้ฝานก็ดูเหมือนว่าจะไม่อยากเปิดใจรับฟังสิ่งที่ชาร์ลเป็นเลยสักนิด ความโดดเดี่ยวทำให้แบคฮยอนเห็นใจจนอยากช่วยให้ชีวิตอีกฝ่ายดีขึ้นกว่านี้

    อย่าทำแบบนั้นอีกนะ...

    เพื่อนวัยเด็กไม่ตอบให้สบายใจ แต่กลับคลายสองมือออกจากไหล่แล้วค่อย ๆ รวบตัวเขาให้เอนหลังไปซบกับแผงอกแกร่ง แบคฮยอนนั่งห่อไหล่อยู่ในอ้อมกอด พอช้อนตามองก็ต้องใจสั่นกับรอยยิ้มที่ต่อให้ตายก็คงไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร

    จะหาว่าเราเรื่องมากก็ได้นะ... แต่เราไม่ถนัดการใช้ชีวิตแบบเด็กต่างชาติเลย เราพยายามบอกตัวเองแล้วว่าอย่าคิดมากเพราะชาร์ลเป็นเพื่อนเรา แต่พอเป็นแบบนี้ทีไรเราก็รู้สึกแปลก ๆ ทุกทีเลย แบคฮยอนพูดความในใจออกมาอย่างซื่อ ๆ คนฟังจึงยิ้มพอใจ

    ยังไง?

    ก็ แบคฮยอนเม้มริมฝีปาก เบือนสายตาหลบไปอีกทางระหว่างใช้ความคิดว่าต้องอธิบายอย่างไรตั้งแต่มีเพื่อนมา... ชาร์ลเป็นคนแรกที่เราอยู่ด้วยแล้วเขิน เพราะการสกินชิพแบบที่ไม่เคยทำกับคนอื่น

    แล้วมันไม่ดีเหรอ?

    ไม่ดีเลย เราเหนื่อย

    เหนื่อย?

    อือ เราขอไปอาบฝักบัวนะ หนาวแล้ว -- แบคฮยอนมีโอกาสขยับตัวแค่นิดเดียวเท่านั้น ร่างของเขาก็ถูกรั้งกลับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเช่นในทีแรก

     

     

    CUT

    (WELCOME TO MALINWORLD)



    FANART คิ้ว ๆ จากคุณ @bmcyxx ขอบคุณมากค้า 

     

     

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×