TEACH ME TO #ฟิคของทีมคุก SEASON 2 : PAINKILLER | CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #42 : Season 2 | Painkiller 17 :: Friends (100%)

? cactus

Chapter 17

Friends

 

แม้จะโดนอาจารย์ห้องข้าง ๆ เดินมาดุแล้วถึงสองรอบ แต่เด็กห้องนี้ก็ยังส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายไม่หยุด แบคฮยอนกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับชอล์กซึ่งตวัดเขียนอย่างไม่มีชะงักจนบนกระดานดำเต็มไปด้วยตัวเลขและคำบรรยาย แต่คนที่พยายามทำให้เพื่อน ๆ เข้าใจความยากของคณิตศาสตร์นั้นกลับเป็นจุนมยอนเพราะอาจารย์ผู้สอนติดธุระด่วน คาบนี้จึงถูกปล่อยว่างให้นั่งนอนเล่นได้

ในทีแรกแบคฮยอนกะว่าจะเปิดรูปเพื่อนที่โรงเรียนเก่าให้ชาร์ลดูฆ่าเวลา แต่อยู่ ๆ จุนมยอนก็เดินออกไปหยุดหน้าห้องแล้วบอกว่าจะสอนบทเรียนก่อนหน้านี้ให้เพื่อน ๆ เข้าใจง่ายขึ้น จุนมยอนคงรู้ว่าคนส่วนใหญ่เรียนวิชานี้ไม่ค่อยรู้เรื่อง และแบคฮยอนคิดว่ามันก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องเสียเวลาว่างไปเฉย ๆ

“ยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว้อยยยย”

“ตรงไหน เดี๋ยวฉันอธิบายอีกรอบ” คนที่ยืนอยู่หน้ากระดานดำไม่ได้แสดงท่าทีว่ารำคาญ หงุดหงิด หัวเสีย กับสิ่งที่เพื่อนทำให้รู้ว่าไม่ต้องการวิชาคณิตศาสตร์ในชีวิต กลับกันแล้วจุนมยอนยังดูร่าเริงไปกว่าทุกวัน สังเกตได้จากแววตาและรอยยิ้มที่เกิดขึ้นอย่างไร้เหตุผล

หลายคนทำหน้าเซ็งโลก แต่ก็มีบางคนที่ขมวดคิ้วและพยายามทำความเข้าใจ ราวกับว่าอยู่ ๆ ก็เริ่มซึมซับความยากได้เสียอย่างนั้นทั้งที่งงกับเลขมาตลอดชีวิต และชาร์ลอยู่ในประเภทแรก คือเซ็งโลก แต่ก็ไม่อยากเพิกเฉยความตั้งใจของเพื่อนที่ยืนอยู่หน้ากระดาน

“อย่าพยายามเลยเพื่อน พวกเรามาจนถึงขอบเหวแล้ว หอแรคคูนต้องตายไปกับความโง่ตลอดกาล นั่นคือคำสาป”

“จริง ต่อให้สอนยังไงพอเข้าห้องสอบก็ลืมอยู่ดี ไม่ดิ แค่กระพริบตาก็หายไปหมดแล้ว”

“ไปล้างมือเหอะจุนมยอน เสียเวลาว่ะ”

เจ้าของชื่อยังไม่ลดละความตั้งใจ จึงหันกลับไปลบกระดานแล้วเริ่มเขียนใหม่แต่คราวนี้จุนมยอนวาดรูปประกอบด้วย หลายคนส่งเสียงแซวกับความพยายาม และคราวนี้มันดันได้เรื่องตรงที่มีคนโง่ ๆ เริ่มเข้าใจในบทเรียนขึ้นมา

“กูว่าจุนมยอนมันคงขี้เกียจทำการบ้านให้พวกมึงแล้วถึงได้ทำแบบนั้น สติแตกสัส ดูความเร็วบนกระดานสิ ยิ่งกว่าอนิเมะกีฬาเรื่องไหนในโลก” เพื่อนร่วมห้องมองอย่างหวาด ๆ กับความน่ากลัวของเด็กเนิร์ดประจำห้อง ทั้งที่เขียนเร็วขนาดนั้นแท้ ๆ แต่ลายมือของจุนมยอนกลับยังอ่านได้อย่างง่ายดาย

“ลอกการบ้านให้ควายยี่สิบกว่าตัวทุกวันเป็นกูถอดใจไปตั้งแต่วันแรกแล้ว ให้ไปนั่งหาเห็บหมาหน้าหอเล่น ๆ ยังจะบริหารสุขภาพจิตได้ดีกว่า”

“มันลอกโหดมากจนจำได้หมดแล้วว่าใครลายมือใครเป็นยังไง ต่อไปในอนาคตถ้าต้องเซ็นสัญญาอะไรสักอย่าง ไอ้จุนมยอนคงไปเซ็นแทนกูได้”

“5555555555555555555555555”

“แต่มันได้เงินค่าจ้างนะเว้ย ถ้าหลังจากนี้เราทำการบ้านกันเองรายได้มันก็หายอะดิ”

“โถ มันเป็นเด็กทุนเรียนฟรีปะ ไม่ต้องจ่ายอะไรสักอย่าง กูว่าเงินที่ได้ไปก็เอาไปเลี้ยงสาวแหละ เสาร์โน้นกูเห็นมันไปดูหนังกับเด็กผู้หญิงโรงเรียนอื่น ตัวเล็ก ๆ ผมสั้น น่ารักฉิบหาย แม่งไปโฉบมาได้ไงวะ อิจฉา – โอ๊ยยย!!!!!!!!!!!!!” ยังพูดไม่ทันจบหน้าก็แทบฟาดกับโต๊ะเพราะถูกคนที่นั่งอยู่ข้างหลังตบหัวอย่างแรง

“เด็กทุนจะพาสาวไปเลี้ยงหนังบ้างไม่ได้?”

“ก็คงได้แหละ แล้วมึงอินไรวะหรั่ง?” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วถามเพื่อนลูกครึ่งที่เลิกคิ้วถามอย่างหาเรื่อง

“เพราะจุนมยอนเป็นคนดี ก็เลยมีแฟนสวยต่างหาก ใคร ๆ ก็ชอบคนดี คนฉลาด นี่คือเหตุผลที่ชางซูไม่มีแฟน” แบคฮยอนไม่ชอบว่าคนอื่นนะ แต่ชางซูกับเพื่อน ๆ จะนินทาจุนมยอนต่อหน้าต่อตาแบบนี้ไม่ได้อะ โมโหมากจนอยากต่อยพุง

“ไรหมากระเป๋า อินเป็นเพื่อนไอ้หรั่งเหรอ”

“ว่าใครหมากระเป๋า?” ชาร์ลกระชากคอเสื้อด้านหลังของคนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้า เพื่อนที่อยู่รอบข้างจึงเข้ามาช่วยห้ามทัพทั้งที่ขำจนไหล่สั่น

“ชาร์ลสู้ ๆ!!!”

“มึงควรห้ามมันปะแบคฮย๊อน!” เด็กหนุ่มพยายามยื้อเสื้อนักเรียนตนเองไว้จากกรงเล็บหมาบ้าชาติเมกัน พลางมองปาร์คแบคฮยอนที่กำลังเชียร์ไอ้หรั่งให้ขย้ำเขา

“อยากให้ฉันทำอะไรกับมันล่ะโมจิ?” ชาร์ลแค่นหัวเราะก่อนจะตบหัวไอ้คนปากดีไปหนึ่งที

“กูขอย้ายที่ได้ไหม เชี่ยหรั่งรุนแรงกับกูตลอด เดี๋ยวขาพาดไหล่ เดี๋ยวตบหัวแก้เซ็ง ไอ้ฉิบหาย กูจะเป็นซึมเศร้าเพราะมันแล้ว” เด็กหนุ่มกล่าวอย่างตัดพ้อ แต่กลับไม่มีใครหันไปก่นด่าชาร์ลี ฮอปส์เพื่อทวงความยุติธรรมให้กับเขาเลยสักคน

“เอาน่า จุนมยอนแค่หวังดี ไม่อยากให้เกรดรวมของพวกแกดิ่งลงเพราะถูกวิชานี้รั้งไว้ หัดรวบรวมสมาธิแล้วตั้งใจเรียนตามที่เพื่อนสอนบ้างสิวะ” แทอูยืนกอดอกมองกระดาน เขาเริ่มสนุกกับการสอนของเพื่อนและถ้าคนอื่นจะเข้าใจมันไปพร้อม ๆ กันก็คงดีไม่น้อย เผื่อตอนรวมคะแนนเด็กทั้งหอจะได้ยืดอกภาคภูมิใจกับเขาได้บ้าง

“ได้ข่าวว่าเกรดใครต่ำกว่าเกณฑ์จะถูกปรับให้ซ้ำชั้นด้วย พอถึงตอนนั้นเราคงกลายเป็นผีเฝ้าโรงเรียนตลอดไป”

“เหวอออ หลอนฉิบหายเลย”

“งั้นแสดงว่าที่จุนมยอนบอกให้ฉันเอาบทสรุปการเรียนแต่ละวิชาไปซีร็อกซ์แจกก็เพราะเรื่องนี้อะดิ?” จีซูขมวดคิ้วเมื่อนึกไปถึงเรื่องที่คุยกันเมื่อเช้า “มันบอกว่า ‘บทสรุปทุกวิชาวางซ้อนกันอยู่บนโต๊ะของฉันฝั่งขวานะ เอาไปซีร็อกซ์แจกคนอื่น ๆ ด้วยก็ได้’ นี่ก็งงเลยดิ เรื่องไรฉันต้องทำอย่างนั้นด้วยวะ ใครสนใจจะอ่านอะ ขี้เกียจ ใครอยากอ่านก็เอาไปซีร็อกซ์เองแล้วกัน เปลืองเงิน”

“จุนมยอนหวังดีแล้วยังเมินอีกอะ จีซูใช้ไม่ได้” แบคฮยอนมองคาดโทษ “ถ้าถูกปรับซ้ำชั้นแล้วจะลำบากนะ คิดเยอะ ๆ สิ”

“ห่วงไอ้ชาร์ลีก่อนเหอะ”

“จะเอา?” เจ้าของชื่อเลิกคิ้วอย่างเอาเรื่อง จีซูจึงรีบหันหน้าเข้าหากระดานแม้ว่าบนนั้นจะไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด

“ว่าแต่เด็กผู้หญิงที่มึงเห็นวันนั้นจะใช่แฟนจุนมยอนจริงเหรอวะ กูว่าอาจารย์อิมยังมีแววมากกว่าอีก พักนี้อยู่ด้วยกันอย่างบ่อย”

พอเป็นเรื่องนี้ ชาร์ลจึงละสายตาจากกระดานมาให้ความสนใจ แบคฮยอนมองคนข้าง ๆ เพื่อรอดูท่าทีว่าจะเป็นอย่างไร เมื่อหัวข้อสนทนาตอนนี้เป็นเรื่องของอาจารย์ห้องพยาบาลและเพื่อนสนิทของทั้งคู่

“แต่อาจารย์อิมมีผัวแล้วไม่ใช่ไง เค้าไม่น่าจะเล่นกับเด็กหรอกมั้ง?”

“เลิกกันแล้วเว้ย”

“ที่เลิกก็เพราะผัวแกจับได้ว่าแกแอบเลี้ยงต้อยเด็ก... เด็กหอสิงโตเล่าให้ฟัง”

“จุนมยอนไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก เข้าใจผิดแล้ว จุนมยอนเป็นแฟนคยองมินต่างหาก” เป็นอีกครั้งที่แบคฮยอนออกปากปกป้องเพื่อน คนที่กำลังสนุกไปกับการพูดถึงข่าวลือจึงไหวไหล่แล้วหันไปสนใจกับกระดานต่อ ก่อนที่ชาร์ลจะเดินออกไปข้างนอก

เด็กหนุ่มตัวสูงถอนหายใจเบา ๆ ดูเหมือนว่าเรื่องที่เขาเคยห้ามไม่ให้จุนมยอนไปเจออาจารย์อิมยุนอาคงเป็นเรื่องที่ขอกันไม่ได้ ชาร์ลรู้สึกแย่อยู่ลึก ๆ ที่เขาเริ่มจะก้าวก่ายมากเกินไป แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องส่วนตัวของเพื่อนและเด็กหนุ่มตั้งกฎให้ตัวเองมาตั้งแต่แรกแล้วว่าจะไม่วุ่นวายเรื่องคนอื่น

“ผมรู้ว่าพ่อจะทำตามที่ผมขอ แต่พ่อช่วยจัดการให้มันเรียบร้อยไว ๆ หน่อยได้ไหม พ่อครับ พ่อก็รู้ว่าผมไม่ได้พูดอะไรแบบนี้บ่อย ๆ จัดการให้ผมทีเถอะ”

ขายาวหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องทันทีที่เห็นคิมไคยืนคุยโทรศัพท์อยู่ห่างจากตรงนี้ไม่มากนัก ทันทีที่คนผิวแทนเห็นว่าเขากำลังก้าวขาเข้าไปรับรู้บทสนทนา เจ้าตัวจึงหันหลังให้และพูดเบาลงราวกับว่าไม่อยากให้ใครได้ยิน

“ครับ ผมเข้าใจ ครับ” คิมไควางสายแล้วเก็บมือถือใส่ในกระเป๋า ก่อนจะหันหลังมาเผชิญหน้ากับคนตัวสูงกว่าซึ่งยังคงยืนอยู่จุดเดิม

“งอแงขอให้พ่อซื้อของเล่นให้หรือไง?”

“แอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์แบบนี้ไม่มีมารยาทเลยนะชาร์ลี” เด็กหนุ่มผิวแทนแค่นยิ้มพลางเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย ทั้งคู่สบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร แม้ว่าบทสนทนาเมื่อครู่จะเป็นเรื่องการยุ่งเรื่องส่วนตัวอย่างตั้งใจ แต่เหตุผลโดยแท้จริงแล้วก็คงไม่พ้นเรื่องแบคฮยอน

ชาร์ลี ฮอปส์หึงทุกครั้งที่เห็นหน้าไอ้หมอนี่

“แอบยุ่งกับแฟนคนอื่นตอนทีเผลอก็ไม่มีมารยาทเหมือนกัน” รอยยิ้มไม่ได้จางหายไปจากใบหน้าคิมไคเลยแม้แต่นิดแม้ว่าจะได้ยินประโยคฮุคเข้าไป เด็กหนุ่มผิวแทนหัวเราะในลำคอเบา ๆ จนคนตัวสูงขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ “ขำอะไร?”

“บางทีนายอาจจะชินกับภาษาอังกฤษมากกว่าถึงได้ใช้คำผิด เพราะคำว่า ‘ทีเผลอ’ มันคงไกลเกินไปสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับแบคฮยอน”

“ความสัมพันธ์อะไร?” ชาร์ลี ฮอปส์กำลังหลุดฟอร์มเข้าไปทุกที เพราะถูกความหึงหวงเล่นงานเข้าให้ ยิ่งคิมไคเอาแต่ยิ้มและไม่ยอมตอบ เขาก็ยิ่งหัวเสียเข้าไปใหญ่ “แบคฮยอนเป็นแฟนฉัน บอกให้รู้ไว้ตรงนี้จะได้ไม่ต้องพยายามเอาเรื่องเพ้อเจ้อมาปั่นหัวฉัน”

“ลิตเติ้ลบันนี่เล่าให้ฉันฟังแล้วล่ะ” ลิตเติ้ลบันนี่ห่าเหวอะไรของมันวะ เขาชักจะหัวร้อนจริง ๆ แล้วนะโว้ย “ถึงเราจะไม่ใช่แฟนกัน แต่ฉันก็อยู่ในสถานะที่ให้ความสบายใจกับลิตเติ้ลบันนี่ได้ตลอด ฟังแล้วน่าต่อยจริง ๆ เลยนะนายว่างั้นไหม?” คิมไคขมวดคิ้ว ปั้นหน้าปั้นตาชวนเตะปากแตกและเขาเริ่มจะยั้งตีนไว้ไม่ได้แล้ว

“สงสัยอยากนอนหยอดน้ำเกลือ คราวนี้ได้งอแงกับพ่อสมใจแน่”

“นายไม่กล้าหรอกชาร์ลี เพราะถ้านายทำ...” เด็กหนุ่มผิวแทนเลื่อนใบหน้าเข้าไปสบตากับอีกคนใกล้ ๆ  “ลิตเติ้ลบันนี่ต้องโกรธนายแน่ ๆ”

“...”

ทั้งคู่สบตากันอย่างหยั่งเชิง และผู้แพ้ในยกนี้คงไม่พ้นผู้ชายถ่อย ๆ ที่แคร์ความรู้สึกน้องน้อยเสียยิ่งกว่าอะไร คิมไคยังคงยิ้มหลังจากปั่นหัวชาร์ลี ฮอปส์ได้ ท่ามกลางสายตาของเด็กสามคนที่ดูเหตุการณ์อยู่ในห้องมาตลอดหลายนาที

“มันกำลังจะจูบกัน แบคฮยอน”

“จริงอะ”

“ใช่ เมื่อกี้ฉันอ่านปากไอ้คิมไค มันพูดว่า ‘ระวังตัวไว้เถอะ คืนนี้ฉันจะจัดหนักจนพรุ่งนี้นายลุกจากเตียงไม่ได้แน่’ แล้วไอ้ชาร์ลีก็เขิน”

“หูย นั่นต้องเป็นเหตุผลที่ชาร์ลหน้าแดงแน่ ๆ” คนตัวเล็กทำตาโต หันขวับสลับซ้ายขวาฟังจินตนาการสุดตลกของแจวอนและเพื่อน ๆ

“อยู่ห้องเดียวกันก็ช่วยหายามาทาตูดให้มันด้วยนะ ของไอ้คิมไคใหญ่มาก ฉันกลัวมันเดินไม่ไหว” แจวอนแบมือออก ก่อนจะงอนิ้วทั้งห้าลงเล็กน้อยจนสื่อไปในทางลามก

“เราจะดูแลก้นชาร์ลอย่างดีเลย เราสัญญา”

“ได้ยินอย่างนี้ก็วางใจ”

“ไอ้ชาร์ลีป้อมแตกแล้ว ชักธงลงครึ่งเสาได้”

“เฮ้อ หน้าก็หล่อ หุ่นก็ดี ไม่น่าแดกกันเองเลย”

แบคฮยอนเม้มปากแน่น พยายามกลั้นขำอย่างสุดความสามารถกระทั่งแจวอนกับเพื่อน ๆ เดินหายไปนั่งที่ คนตัวเล็กหันไปทางสองคนที่ยังคงยืนหยั่งเชิงกันอยู่หน้าห้องอีกครั้ง ดูเหมือนว่าคืนนี้เขาคงโดนชาร์ลงอนอีกแน่ ๆ จะง้อยังไงดีอะ คิดไม่ออกเลย

50%

“เพื่อนเลิกหมดแล้ว แต่ทำไมชาร์ลยังเล่นอยู่อีกอะ” คนตัวเล็กเดินมาหยุดอยู่ใต้แป้นบาส ก่อนจะรีบกระโดดออกจากตรงนั้นเมื่อชาร์ลชู้ตลูกสีดำลงห่วงโดยไม่สนใจว่าเขาอยู่ตรงนี้

แบคฮยอนทำปากจู๋ หรี่ตามองแฟนที่ทำเหมือนไม่รู้การมาของเขา คนตัวเล็กพับแขนเสื้อขึ้นจนถึงข้อศอก พรูลมหายใจทางริมฝีปากแล้วเข้าไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายพร้อมกางแขนออก ใบหน้าหล่อได้รูปเคี้ยวหมากฝรั่งพลางเลี้ยงลูกบาสขณะสบตากับเขา แบคฮยอนหลุบสายตามองลูกกลม ๆ เป็นระยะ ก่อนจะก้าวถอยหลังจนเปลี่ยนเป็นวิ่งเมื่อแฟนจ๋าคิดจะทำคะแนน

แล้วก็ได้ผลเสียด้วย

ชาร์ลทำมือปาดคอราวกับจะบอกว่าปาร์คแบคฮยอนน่ะเป็นแค่ด่านอ่อนด๋อยที่คนทั้งโลกสามารถฝ่าไปได้อย่างง่ายดาย คนตัวเล็กหายใจเข้าลึก ๆ แล้วอ้าแขนออกอีกครั้ง คราวนี้ชาร์ลเลี้ยงบาสรอบตัวเขาเหมือนจงใจกวนประสาท คนที่ไม่ถนัดเรื่องกีฬาจึงพยายามหาจังหวะแย่งบอลมาแต่ไหวพริบคนตัวโตกลับมีมากกว่า

“ฮึ่ย” โมโหแล้วนะ ถ้าเป็นพ่อต้องแย่งบอลจากชาร์ลได้ง่าย ๆ แน่เลยอะ คนตัวเล็กพยายามจะแย่งบาสจากคนตรงหน้าอย่างตั้งใจ หากแต่อีกฝ่ายกลับเบี่ยงตัวหลบได้อย่างคล่องแคล่วก่อนจะชู้ตสองแต้มลงไปได้อย่างสวยงาม

แบคฮยอนหอบหายใจทั้งที่ลงสนามไม่ถึงห้านาที ริมฝีปากสีเชอร์รี่เบะลงเพื่อบอกให้รู้ว่าเขากำลังงอนแล้ว แต่ชาร์ลก็ไม่สนใจอยู่ดี ทำไมอะ ตั้งแต่ไปคุยกับคิมไคก็กลายเป็นแบบนี้จนเลิกเรียนเลย จะบอกว่าไม่มีอะไรก็คงไม่ได้ แบคฮยอนเริ่มฉลาดขึ้นที่พอจะรู้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร ไม่ว่าจะอารมณ์ดี โกรธ หิว หรือปวดหัว

“หายงอนนะ”

“รู้ตัวด้วยเหรอว่าทำให้ฉันงอน”

“แล้วเราทำอะไรอะ” เขาขมวดคิ้วอย่างเอาเรื่อง ทั้งที่ตั้งใจว่าจะมาง้ออย่างไร้เหตุผลเพราะคิดจะเป็นฝ่ายยอมก่อน แต่พอได้ยินอย่างนี้ชาร์ลก็ดูเหมือนคนเมนส์มามาก ๆ อะ

“ยังจะถามอีกเหรอ?!”

“ก็เราไม่รู้นี่!”

“ไม่รู้ก็รีบง้อดิ!”

“เรากำลังง้อชาร์ลอยู่!” แบคฮยอนตะโกนแข่งคนขี้งอน จะสู้จนเจ็บคอก็ได้ถ้าชาร์ลยังไหว แต่เขาต้องทำให้อีกฝ่ายเข้าใจให้ได้ว่าปาร์คแบคฮยอนจะไม่ยอมเป็นเหยื่ออารมณ์ของชาร์ลเด็ดขาดอะ “แล้วเราทำอะไรผิด”

“ผิดที่ปล่อยให้ไอ้คิมไคมาพูดจาน่าโมโหกับฉัน”

“ต่อให้เราเดินเข้าไปแทรกกลางชาร์ลก็งอนเราอยู่ดีไม่ใช่ไงอะ”

“มันก็จริง แต่นายก็ควรหาทางแก้ปัญหานี้ไม่ใช่ไงวะ”

“ได้เหรอชาร์ล” น้องน้อยหรี่ตามองมา สายตาคู่นั้นเหมือนกำลังจะบอกว่า ‘ทำไมเอาแต่ใจจัง เรารู้สึกผิดกับตัวเองแล้วที่หลงผิดมาคบกับคนเหี้ยแบบชาร์ล’

“ไม่รู้ล่ะ ฉันหงุดหงิด มันบอกว่ามันเป็นคนทำให้นายสบายใจได้แต่ฉันไม่”

“หูย คิมไคจะรู้ดีไปกว่าเราได้ไงอะคิมไคไม่ใช่คนทรงสักหน่อย ถามเราสิชาร์ล ถามเรา” แบคฮยอนทำปากจู๋ เดินตามแฟนจ๋าที่กำลังเลี้ยงลูกบาสอย่างไร้อารมณ์

“จะลองคิดดูก็ได้ถ้านายทำให้ฉันชู้ตลูกนี้ไม่ลง” เขาแค่นหัวเราะในลำคอ ชาตินี้ทั้งชาติน้องน้อยก็ขวางความแม่นของชาร์ลี ฮอปส์ไม่ได้หรอก เขามันเซียนสามแต้ม พอสองแต้มยิ่งโคตรเซียน

สองมือคว้าลูกบาสขึ้นเหนือศีรษะ เตรียมทำคะแนนสวย ๆ ให้คนแถวนี้ทำหน้าหงอยเล่นเพราะขัดขวางไม่ได้ คนตัวเล็กเขย่งขากระโดดเหยง ๆ พยายามแย่งลูกบาสอย่างสุดความสามารถและเขาสนุกที่จะแกล้งแฟน ก่อนจะหักหน้าด้วยการตั้งท่าทำคะแนน แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นที่เรื่องมันเกิดขึ้น ลูกกลม ๆ สีดำที่คิดว่าต้องลงห่วงก็ลอยเสียหลักกลางอากาศ เพราะถูกขัดขวางโดยอ้อมกอดนุ่มนิ่มจากด้านหลัง

“...”

“พี่จ๋า แบคฮยอนขอโทษ”

ถ้าเป็นเกมตู้ ตอนนี้หน้าจอคงขึ้นคำว่า GAME OVER ไปแล้วแน่ ๆ

ลูกบาสสีดำตกลงพื้นเด้งเป็นจังหวะก่อนจะกลิ้งไปหยุดอยู่ขอบสนามหญ้า เด็กหนุ่มลูกครึ่งอยู่ในท่าสองมือค้างอยู่กลางอากาศหลายวินาทีก่อนจะก้มลงมองวงแขนของคนตัวเล็กที่ยังไม่ยอมปล่อยอีกทั้งยังกระชับกอดให้แน่นยิ่งขึ้นพร้อมงึมงำพูดจาน่ารักไม่หยุด

“เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก ไม่อายไง?” จากเสียงแข็ง ๆ กลายเป็นทุ้มนุ่มจนอยากต่อยหน้าตัวเอง ชาร์ลรู้ตัวว่ากำลังยิ้มและเขาจะไม่พยายามห้ามมัน ก็ในเมื่อความนุ่มนิ่มน่ารักขนาดนั้น จะเสียฟอร์มอีกสักครั้งบ้างก็คงไม่เป็นไร

“อาย แต่อยากให้ชาร์ลหายหงุดหงิดก่อน”

“คงไม่หายเดี๋ยวนี้หรอกนะ คำพูดคิมไคมันบาดใจฉันมาก”

“บาดมากเลยเหรอ ไหนขอเราดูหน่อย” แบคฮยอนคลายอ้อมกอดออกแล้วจับคนตัวโตพลิกให้หันมาเผชิญหน้ากันก่อนจะใช้สองมือโอบแก้มอีกคนไว้ และชาร์ลี ฮอปส์ก็หุบยิ้มได้ทัน “หงอยมากเลยอะ อย่างอนเลยนะ เราจะแปะพลาสเตอร์ให้หัวใจชาร์ลเอง”

“อย่าปล่อยให้มันมาทำร้ายหัวใจฉันอีกนะ นายเป็นหมีถือดาบของฉัน” เห็นชาร์ลทำปากยื่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คนง้อจึงเลียนแบบแล้วหลุดหัวเราะออกมา

สุดท้ายรอยยิ้มก็เกิดขึ้นได้กับการง้องอนแบบเด็ก ๆ เด็กหนุ่มตัวสูงกอดคอน้องน้อยออกจากสนามบาสไปพร้อมความรู้สึกอิ่มเอมใจเต็มร้อยสุด ๆ การโดนง้ออย่างไร้เหตุผลมันทำให้เขารู้สึกสำคัญขึ้นมา แม้ว่าจะไม่เคยทำแบบนี้กับใครเพราะคิดว่ามันน่าสมเพช แต่พอเป็นกับลิตเติ้ลโมจิแล้วชาร์ลี ฮอปส์กลับรู้สึกดีแปลก ๆ

*

นักเรียนชายวิ่งรอบสนามเพื่อวอร์มร่างกายในคาบพละ เด็กหอแรคคูนที่ได้คะแนนต่ำเรื่องกีฬาแบ่งแยกได้เป็นสามกลุ่ม หนึ่งคือพวกวิ่งเร็วอย่างกับลมกรด สองคือพวกวิ่งได้กลาง ๆ ที่หาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไมต้องวิ่งเร็ว สามคือพวกเหลาะแหละ วิ่งช้า หอบเหนื่อยและทิ้งตัวนอนแห้งตายระหว่างทาง ซึ่งประเภทหลังมีเกินไปแล้วครึ่งห้อง

“ชาร์ลรอเราด้วย!” เจ้าของชื่อหันไปมองคนเรียกอย่างเนือย ๆ ความนุ่มนิ่มที่อ่อนด๋อยเรื่องกีฬากำลังหอบหายใจอย่างหนักในระยะที่ห่างจากตรงนี้พอสมควร พ่วงด้วยเด็กเนิร์ดอย่างจุนมยอนที่มีสภาพไม่ต่างกัน

“วิ่งช้าขนาดนั้นคลานเอาเลยก็ได้นะโมจิ”

“รอเราน้า” แบคฮยอนไม่เถียง แต่ทำตาปริบ ๆ ออดอ้อนขอความเห็นใจซึ่งมันได้ผลอย่างทันตาเห็น เมื่อคนที่อยู่ฝั่งนั้นกำลังวิ่งกลับมาก่อนจะกระตุกปอยผมจนเขาหน้าเกือบทิ่ม “โอ๊ะ เจ็บอะ”

“สำออย”

“จุนมยอนก็สำออย ไม่เห็นชาร์ลว่าอะไรเลย” น้องน้อยขยับปากเถียงและปล่อยให้แฟนตัวโตเช็ดเหงื่อให้

“ก็สำออยทั้งคู่ ไหวไหมนั่น?” เด็กหนุ่มตัวสูงชำเลืองมองคนข้าง ๆ ที่เหมือนจะตายให้ได้ บอกแล้วว่าให้รีบนอนไว ๆ แต่เจ้าตัวก็บอกว่าต้องทำการบ้านล็อตสุดท้ายให้เพื่อนก่อน เป็นไงล่ะ นอนไม่พอก็เป็นแบบนี้แหละ

“นายสองคนวิ่งไปก่อนเลย”

“แล้วนายจะคลานเป็นเต่าไปคนเดียวน่ะเหรอ ไปพร้อมกันนี่แหละ” ชาร์ลปรายตามองเพื่อนพลางส่ายศีรษะหน่าย ๆ เขาปล่อยให้จุนมยอนได้ยืนหอบหายใจตั้งหลักอยู่เกือบนาที พอเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าพร้อมแล้วจึงเริ่มวิ่งต่อ

หลังจากวอร์มร่างกายเสร็จอาจารย์ก็แบ่งเด็กเป็นกลุ่มละห้าคน ล้อมวงเตะบอลส่งกันฆ่าเวลาขณะอาจารย์นั่งเล่นแท็ปเล็ต บางคนเดินออกไปนั่งหายใจทิ้งขอบสนาม บางคนหายไปโดยที่ไม่มีใครสนใจ รวมถึงคู่รักประหลาดที่ไปซื้อน้ำจากมินิมาร์ทเล็ก ๆ ใต้หอ

ชาร์ลเป็นฝ่ายชิงดื่มก่อนและปล่อยให้น้องน้อยเขย่งขาออดอ้อนขอบ้าง เขาเหล่มองอย่างชอบใจ เบี่ยงตัวหลบความนุ่มนิ่มที่ทุบแขนอย่างเหลืออดที่ไม่ยอมให้ดื่มน้ำสักที ก่อนที่เขาจะตวัดกอดเอวคอดให้เขามาชิดกัน

“เราคอแห้งจะตายอยู่แล้ว ขอมั่งสิ”

“เวลาขอคนอื่นใช้คำพูดแบบนี้เหรอ อาชานยอลสอนนายมายังไงปาร์คแบคฮยอน?”

“ขอน้ำหน่อยคับ!” น้องน้อยตะเบ็งเสียง ช้อนมองตาแป๋วจนคนขี้แกล้งจำต้องยื่นขวดน้ำให้

“แสนรู้”

“ชาร์ลไม่ต้องเลี้ยงหมาแล้ว เราบอกแล้วว่าเราเชื่อง” มันเขี้ยว อยากบีบ อยากกัด แล้วกลืนเอาความน่ารักลงไปในท้อง เด็กหนุ่มเดินกอดคอความนุ่มนิ่มไปด้วยกันตามทางเดิน ก่อนจะหยุดฝีเท้าเมื่อเห็นเด็กหนุ่มผิวแทนในชุดพละยืนอยู่กับอาจารย์ห้องพยาบาล

“นั่นคิมไคกับอาจารย์ยุนอานี่นา”

สีหน้าทั้งคู่ไม่สู้ดีนักคล้ายว่าบทสนทนาคงอยู่ในความตึงเครียด อาจารย์วัยกลางคนหลุบสายตาลงพลางถอนหายใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับนักเรียนอีกครั้ง เธอพูดอะไรสักอย่าง และคราวนี้เป็นฝ่ายคิมไคที่ถอนหายใจบ้าง

อาจารย์อิมจับท่อนแขนอีกคนไว้ สำหรับคนขี้สงสัยกำลังคิดว่าบางทีเธออาจจะขออะไรสักอย่างกับหมอนั่นหากดูจากท่าทางและสีหน้า ชาร์ลเผลอขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว อยู่ ๆ เรื่องข่าวลือระหว่างจุนมยอนกับอาจารย์อิมก็ผุดขึ้นมาให้ได้คิด และยิ่งคิมไคยืนอยู่ตรงนั้น...

‘ผมรู้ว่าพ่อจะทำตามที่ผมขอ แต่พ่อช่วยจัดการให้มันเรียบร้อยไว ๆ หน่อยได้ไหม พ่อครับ พ่อก็รู้ว่าผมไม่ได้พูดอะไรแบบนี้บ่อย ๆ จัดการให้ผมทีเถอะ’

“...”

แบคฮยอนช้อนตามองคนรักก่อนจะหันไปทางสองคนนั้นอีกครั้ง อาจารย์อิมทาบมือกับหน้าผากตนเองพลางก้มลงอย่างคนคิดไม่ตก ก่อนเด็กหนุ่มผิวแทนจะปิดบทสนทนาด้วยการโค้งศีรษะแล้วเดินจากไป

“ชาร์ล”

“ไปหาจุนมยอนกัน”

*

“จีซู ส่งมา ๆ!!”

“เร็วดิวะ!”

“กำลังหาช่องทางอยู่ เวรเอ๊ย ทำไมวิ่งเร็วแบบนี้เนี่ย?!!”

“อ้าว! ควาย! ลื่นอีก! 55555555555555”

“55555555555555555555555555”

เสียงจากเพื่อนในสนามเรียกรอยยิ้มจากคนที่นั่งดูเป็นอย่างดี จุนมยอนเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีใครมายืนอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ได้พบว่าคน ๆ นั้นคือชาร์ลีกับแบคฮยอน

“น้ำ”

“ขอบใจ” เด็กหนุ่มผิวขาวรับขวดน้ำมาจิบ ก่อนทั้งคู่จะนั่งลงประกบข้าง

“หน้าจุนมยอนซีด ๆ นะ ไม่สบายหรือเปล่า?”

“อืม วันนี้ฉันเวียนหัวมากเลย คงเป็นเพราะนอนไปแค่ชั่วโมงเดียว” จุนมยอนตอบอย่างไม่โกหก ท่ามกลางสายตาของเพื่อนทั้งสองที่มองเขาอย่างเป็นห่วง

“ไปนอนห้องพยาบาลไหม -- โอ๊ะ ไม่ได้” แบคฮยอนรีบตะปบปากตนเอง พลางมองสายตาคาดโทษของแฟนจ๋าที่กำลังสื่อว่า ‘ไม่ใช่ห้องพยาบาลเด็ดขาด’

ระหว่างทางมาตรงนี้ชาร์ลก็เอาแต่ขมวดคิ้วหงุดหงิด เพราะเริ่มจับต้นชนปลายได้ด้วยตัวเองว่าคนอย่างคิมไคคงแอบหาเรื่องให้จุนมยอนด้วยการโทรไปฟ้องพ่อเรื่องความสัมพันธ์จากข่าวลือนั่นแน่ ๆ และถ้าใช่จริง ๆ การทำให้เด็กทุนจน ๆ มีปัญหาก็คงไม่ใช่เรื่องยาก ดังนั้นเขาจึงไม่อยากให้จุนมยอนไปห้องพยาบาลเพื่อเจอกับเธออีก

“นี่” ชาร์ลชูกล่องนมกล้วยขึ้นมาล่อตาจุนมยอน “มาพนันกันดีกว่าว่าใครจะทำแต้มได้ก่อน ฉันขอเดาว่าแจวอน”

“ถ้าใครชนะได้นมกล้วยไป” แบคฮยอนเสริมพลางยักคิ้ว หลังจากชาร์ลเล่าให้ฟังว่าทั้งคู่เคยทายผลกันเรื่องใครจะทำแต้มได้ เขาก็อยากจะมีส่วนร่วมด้วย มันต้องน่าสนุกแน่ ๆ

“ไม่ใช่แจวอนหรอก” จุนมยอนอมยิ้มพลางทอดสายตาไปยังสนามฟุตบอล “ดูจากหน่วยก้านแล้ว ยังไงก็ต้องเป็นชางซู”

“ไอ้ขี้กากนั่นน่ะนะจะทำแต้มได้” ชาร์ลหรี่ตามองพลางเบ้ปาก นอกจากเป็นที่วางขาให้เขาแล้ว ไอ้หมอนั่นไม่น่าจะทำอะไรได้อีก

“เพราะไม่มีคนสนใจ ฉันก็เลยคิดว่าบางทีเขาอาจจะเป็นม้ามืด”

“ไม่มีทาง เราลงแทอู เราเชื่อมั่นในประธาน” แบคฮยอนมองไปยังคนตัวสูงที่ส่องประกายผู้ชนะอยู่กลางสนาม วิ่งเลี้ยงบอลสับขาหลอกเพื่อนอย่างลื่นไหลก่อนจะส่งบอลให้ และชางซูก็อัดเข้าโกลจนทุกคนอ้าปากค้าง

“เข้!!!!”

“เดี๋ยว ๆ เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นวะ?”

“เจอลูกเตะล่องหนเข้าไปถึงกับงงเลยค้า”

“มีใครถ่ายคลิปไว้ปะวะ มึง ๆ ถ่ายตอนกูเตะเข้าโกลไว้ได้เปล่า?!!!”

“5555555555555555555555555555555555”

เสียงหัวเราะลั่นสนามจนอาจารย์เป่านกหวีดเป็นเชิงปรามให้เบาเสียงลงบ้าง ชาร์ลสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจุนมยอนแย่งกล่องนมกล้วยในมือไป ก่อนจะเอาหลอดเจาะแล้วดื่มอย่างสบายใจจนคนมองอดหมั่นไส้ไม่ได้

“ก็แค่ฟลุ๊กเท่านั้นแหละน่า เอามาดื่มบ้าง” เด็กหนุ่มตัวสูงคว้ามือคนข้าง ๆ แต่ยังไม่ทันได้ดื่มจุนมยอนก็สำลักออกมาจนแบคฮยอนต้องรีบประคอง

“โหย ชาร์ลอย่าแย่งสิ เห็นไหมเพื่อนสำลักเลยอะ!”

“ขอโทษได้ไหมล่ะ?” เจ้าของชื่อถึงกับหน้าเสีย ก้ม ๆ เงย ๆ ดูสภาพคนข้าง ๆ ที่สำลักนมออกมาจนหญ้าเปรอะเปื้อน “โอเคเปล่า?”

“ทีหลังขอดี ๆ ฉันก็ให้นะ”

“ขอดี ๆ ก็ไม่ได้แกล้งดิ” ชาร์ลไหวไหล่ ก่อนจะสบตากับแฟนจ๋าที่มองมาอย่างคาดโทษ อะไรวะ พอเป็นเรื่องจุนมยอนเขาเป็นหมาเลยดิ

“เฮ้ย! สามคนนั้นเตะบอลเปล่า?!” แทอูตะโกนถาม เมื่อเพื่อนหลายคนเริ่มทยอยออกไปนั่งพักบ้างแล้ว

“ลุยเปล่าหนู?” ชาร์ลกอดคอคนที่สภาพเหมือนพร้อมจะหลับตลอดเวลา และจุนมยอนก็ส่ายศีรษะปฏิเสธ

“ฉันนั่งดูเฉย ๆ ดีกว่า”

“ทำไมล่ะจุนมยอน เราก็เตะบอลไม่เก่ง คิดซะว่าลงไปเล่นกับเพื่อนหนุก ๆ ไง นะ ๆ”

“ไม่ไหวหรอก ฉันลงไปคงเป็นตัวถ่วงทีมเสียมากกว่า ช่วยอะไรใครก็ไม่ได้” จุนมยอนยังคงปฏิเสธท่าเดียว เขาชอบกีฬาก็จริง แต่ให้ดูคงดีกว่าลงสนาม

“โมจิ จัดการ”  

“เดี๋ยวสิ!”

“ส่งบอลมาทางนี้ ๆ” คนตัวเล็กตะโกนเข้าไปในสนามขณะช่วยชาร์ลลากจุนมยอนไปเตะบอลด้วยกัน

เด็กเรียนดีแต่ที่ไม่ถนัดเรื่องกีฬาจึงหันซ้ายขวาอย่างประหม่า เป็นครั้งแรกที่เขาได้มายืนอยู่ตรงนี้หลังจากยืนดูเพื่อน ๆ เล่นอย่างสนุกสนานมาหลายปี เด็กหนุ่มผิวขาวเลิ่กลั่กอยู่ในที ก่อนจะกางขาออกแล้วก้มเล็กน้อยเพื่อเตรียมพร้อมถ้าหากว่ามีลูกบอลส่งมาให้

“จุนมยอนนา!!!”

“...!!”

“วี๊ดวิ๊ววว”

เจ้าของชื่อเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อถูกตีก้นโดยคนที่วิ่งมาจากด้านหลังก่อนเสียงหัวเราะจะดังขึ้น คนถูกแกล้งเป็นประจำได้แค่ขยับปากบ่นว่า ‘อา... ให้ตาย...’ พลางมองความทะเล้นของเพื่อนร่วมชั้นบ้า ๆ ที่ดูร้ายสำหรับคนแปลกหน้า แต่กลับไม่มีพิษไม่มีภัยกับเพื่อนร่วมหอ

ชาร์ลีกำลังหัวเราะอย่างชอบใจหลังจากแย่งบอลจากแบคฮยอนได้ เพื่อนตัวเล็กดูเหมือนว่าจะหงุดหงิดแทบบ้าเพราะแทอูเพิ่งส่งลูกให้แต่เจ้าตัวกลับเลี้ยงมันไว้ได้ไม่ถึงสองวินาที ชาร์ลีทำแต้มได้แล้ว ทีมของเขาจึงส่งเสียงโห่และก่นด่าหมอนั่นอย่างไร้เหตุผล ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความหล่อ ความฝรั่ง หรือความขายาว

แต้มใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น จุนมยอนหันซ้ายขวา หัวใจสูบฉีดอย่างหนักเมื่อคราวนี้แทอูเลือกส่งบอลมาให้ และเขาจะต้องเลี้ยงมันอย่างไร เด็กหนุ่มผิวขาวถามตัวเองในใจโดยไม่สามารถหาคำตอบได้

จุนมยอนกำลังสนุกทั้งที่หน้าตึงเครียด เขาก้มลงมองบอลที่อยู่ปลายเท้าเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะขมวดคิ้วส่ายศีรษะไล่อาการมึนงง

“จุนมยอน!!” เจ้าของชื่อหันไปตามเสียง ก่อนจะเตะบอลไปทางนั้นซึ่งมันเฉียงไปอีกทางเพราะอัตราความแม่นซึ่งมีเพียงให้แค่สิบเปอร์เซ็นต์ จีซูพยายามเลี้ยงลูกหนีทีมชาร์ลี สับขาหลอกครั้งแล้วครั้งเล่ากระทั่งเจ้าตัวเป็นฝ่ายล้มไปเองเพราะสะดุดขาขาว ๆ ของเด็กลูกครึ่ง “ไอ้!!!”

“แบคฮยอนอย่าพึ่งหอบ วิ่งไปเตะก้นมันก่อน!”

“ได้เลยแทอู เราจะเป็นคนเตะก้นชาร์ลเอง!” คนตัวเล็กขมวดคิ้วกัดฟันแน่น ตะโกน ‘ย๊าาาา!!!’ ลั่นสนามขณะวิ่งไล่ตามคนตัวสูงซึ่งกำลังเลี้ยงบอลไปยังโกลทีมเขา ชาร์ลี ฮอปส์เบิกตากว้างอย่างตกใจ มองน้องน้อยที่วิ่งเข้ามาเหมือนจะฆ่าใครให้ตายด้วยความน่ารัก ก่อนจะล้มตึงลงไปทั้งคู่เพราะโดนพุ่งใส่ “เสร็จเราล่ะ!”

“ทำดีมากแบคฮยอน!”

“โมจิ!!! นี่มันผิดกติกาแล้วนะโว้ย!!!” ความนุ่มนิ่มไม่ฟังเสียงเขาเลยสักนิด เราทั้งคู่กอดรัดนัวเนียคลุกฝุ่นกันท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนในสนาม ก่อนแทอูจะตัดสินใจส่งบอลให้จุนมยอนอีกครั้ง

“เอาเลย!”

“...!!!” เด็กหนุ่มผิวขาวกำลังตื่นตูมจนไม่สามารถควบคุมสติได้ ทีมฝั่งตรงข้ามกำลังวิ่งมาทางนี้และถ้าเขายังไม่เตะล่ะก็คงได้เสียบอลให้แน่ ๆ

จุนมยอนกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ เขารวบรวมความมั่นใจที่มีอยู่น้อยนิดเตะไปทางโกลฝั่งตรงข้าม และมันน่าประหลาดใจเหลือเกินที่คนรักษาประตูกลับรับลูกเตะงั่ง ๆ ของคิมจุนมยอนไว้ไม่ได้จนมันกลิ้งเข้าไปชนกับตาข่ายสีขาว

“...”

“เย้!!!!!”

เพื่อนทั้งทีมกระโดดโลดเต้นตะโกนกันอย่างสะใจ รวมถึงแบคฮยอนกับแทอูที่แท็กมือกันก่อนจะหันไปทางจุนมยอนที่เป็นคนทำแต้มได้ ชาร์ลลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นออกจากกางเกง เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มพลางมองเพื่อนไร้สติทั้งหลายที่ดีใจกับเรื่องไร้สาระ ซึ่งเขาก็เป็นส่วนหนึ่งที่ไปกระซิบบอกให้แทอูช่วยวางแผนทำให้หมอนั่นเตะเข้าสักลูก

เด็กหนุ่มตัวสูงอมยิ้ม มองความสับสนบนใบหน้าของคิมจุนมยอนก่อนรอยยิ้มจะเกิดขึ้นกับเด็กเนิร์ด ๆ คนนั้น ใช่... มันเป็นแค่การทำประตูที่ใคร ๆ ก็ทำได้ แต่สำหรับคนที่นั่งทายผลว่าใครจะได้แต้ม นั่งดูเพื่อนเล่นกันอย่างสนุกสนานมาตลอดเพราะไม่มีความมั่นใจในตัวเอง การทำประตูได้ครั้งแรกในชีวิตก็คงมีค่าสำหรับจุนมยอนเหมือนกัน

สำหรับคนอย่างชาร์ลี ฮอปส์ที่ไม่ได้มีอะไรดีไปกว่าใคร สิ่งที่เขาอยากทำให้เพื่อนคนหนึ่งได้ ก็คือการยิ้มออกมาอย่างมีความสุขบ้าง

“ห้ามงอนที่เราพุ่งท่าสเปียร์ใส่นะ”

“เรื่องนั้นไว้ฉันจะคิดทบต้นทบดอกทีหลัง” ชาร์ลพูดทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากแมนออฟเดอะแมชซึ่งยังคงยิ้มไม่หุบ “หมอนั่นควรพักการใช้ชีวิตอย่างหนักบ้าง นายคิดอย่างนั้นหรือเปล่าโมจิ?”

“อื้อ” คนตัวเล็กขานตอบ แบคฮยอนรู้สึกดีที่ได้เป็นส่วนหนึ่งกับรอยยิ้มนั้น และเขาอยากให้จุนมยอนเหนื่อยน้อยลงโดยไม่ต้องกดดันว่าจะต้องเป็นความหวังของครอบครัวจนต้องทำอะไรมากมายขนาดนี้

แต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้นที่รอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้า

เมื่ออยู่ ๆ จุนมยอนก็ทรุดตัวลงไปกับพื้นดิน

“...”

“...”

“...”

“จุนมยอน?”

เด็กในสนามรีบเข้าไปมุงดูจนแทอูต้องอ้าแขนออกขวางไว้เพื่อไม่ให้เพื่อนรุม ชาร์ลฝ่าฝูงคนเข้าไปแล้วรีบประคองร่างเพื่อนสนิทขึ้นมาในอ้อมแขน ตบแก้มเบา ๆ เพื่อเรียกสติแต่อีกฝ่ายกลับแน่นิ่งไม่ขยับตัว

แบคฮยอนยืนอยู่วงนอกเพราะทำตัวไม่ถูก ได้ยินเสียงจีซูบอกว่าเมื่อคืนจุนมยอนแทบไม่ได้นอนจึงอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้วูบหมดสติไป แต่ถึงอย่างนั้นการที่อีกฝ่ายยังแน่นิ่งอยู่อย่างนั้นก็ทำให้เขาเป็นกังวลอยู่ดี

“พักหลังเห็นมันอาเจียนบ่อยด้วย มันจะเกี่ยวกับเรื่องนอนไม่พอปะวะ ที่บ่นว่ารำคาญก็เพราะมันชอบลุกไปเข้าห้องน้ำกลางดึกอะ”

“พวกมึงถอยไปก่อน เดี๋ยวจุนมยอนหายใจไม่ออก”

“พาเขาไปห้องพยาบาล” ชาร์ลหันหลังและแทอูก็ช่วยประคองร่างจุนมยอนให้ขึ้นขี่หลัง แต่ยังไม่ทันเดินไปไหนก็ต้องหยุดฝีเท้าเพราะใครคนหนึ่งยืนขวางทางไว้ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกไม่แพ้กัน “มายืนบ้าอะไรตรงนี้ ถอยไป”

“ไม่ใช่ห้องพยาบาล ชาร์ลี”

“อะไรของ --”

“เราต้องพาเขาไปโรงพยาบาล เดี๋ยวนี้”

“...”

ทุกคนกำลังสับสนและไม่เข้าใจในคำพูดของคิมไค คนที่ยืนขวางทางชาร์ลี ฮอปส์ไว้ไม่ให้พาอีกฝ่ายไปห้องพยาบาล เสียงนกหวีดจากอาจารย์พละดังขึ้นจากด้านหลัง แต่กลับไม่มีใครหันไปให้ความสนใจแม้แต่นิด ทุกคนยังตกอยู่กับความเงียบ ราวกับว่ารอให้คิมไคเป็นฝ่ายเฉลยความคาใจทั้งหมด

“จุนมยอนเป็นเนื้องอกในสมอง เขาต้องไปโรงพยาบาล”

“...”

“ว่าไงนะ?”

“นี่ไม่ใช่เวลาจะมานั่งล้อมวงเล่าที่มาที่ไปนะ จุนมยอนรอมานานเกินไปแล้วและคงรอต่อไม่ได้อีก เราต้องพาเขาไปโรงพยาบาล... เดี๋ยวนี้”

เด็กหนุ่มตัวสูงรู้สึกเหมือนถูกทุบหัวอย่างแรง เขายืนนิ่งไปเพื่อให้สมองได้ทบทวนกับประโยคเมื่อครู่ บ้าน่า... คิมจุนมยอนจะเป็นเนื้องอกในสมองได้อย่างไรกัน?

“คิมไครู้ได้ยังไง?” แบคฮยอนถามอย่างใคร่รู้ ก่อนจะหันไปทางใครอีกคนที่อยู่ข้างหลังเด็กหนุ่มผิวแทน

“เพราะครูเป็นคนพาเขาไปตรวจที่โรงพยาบาล เอาล่ะทุกคน หลีกทางหน่อย ชาร์ลี พาจุนมยอนไปขึ้นรถครู” นอกจากอาจารย์อิมกับคิมไคแล้ว ตอนนี้คงไม่มีใครเรียบเรียงเรื่องราวได้ด้วยสติ

ชาร์ลยังคงสับสน เขาหันไปมองใบหน้าซึ่งชื้นไปด้วยเหงื่อบนไหล่ตนเองพร้อมคำถามมากมายที่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลาหาคำตอบ

“ไปเร็วชาร์ลี!” เสียงของแทอูกึกก้องอยู่ในหู เจ้าของชื่อจึงรีบพาจุนมยอนไปยังรถอาจารย์อิมด้วยความเร็วกว่าในทีแรกที่ตั้งใจไว้

นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมทุกอย่างถึงประเดประดังเข้ามาในครั้งเดียวโดยที่ไม่มีใครได้โอกาสตั้งหลักรับมือกับมัน เนื้องอกบ้านั่นมาจากไหน ทำไมอาจารย์อิมกับคิมไคถึง...

‘ยุ่งอยู่หรือเปล่า?’

‘ไปหาที่นั่งกินนี่ไหม ครูให้ฉันมา’

ภาพตอนจุนมยอนยื่นนมกล้วยให้เขาหลังจากคุยกับอาจารย์อิมในวันนั้น...

ข่าวลือที่ใคร ๆ ต่างเข้าใจว่าศิษย์กับอาจารย์แอบพบรักกัน

ทุกอย่าง... มันมีเบื้องหลังที่เขาไม่รู้

“บ้าเอ๊ย...”

TBC

น้องต่อมีอินสตาแกรมแล้ว