ทำไมถึงชอบคิดว่าตัวเองถูกทำร้ายตลอดเวลานะ

กี่ปีแล้วที่เรารู้จักกัน  เพื่อนเรามีกี่คนนับไม่ได้หรอกมันเยอะมาก
แต่ที่จะพูดได้เต็มปากว่าเพื่อนรักมันน้อยคน
และแกก็มาทำให้มันพังทลายไปหมด  แตกกันทั้งกลุ่ม รวมถึงความสัมพันธ์ของเราสองคน
เคยคุยกันดีๆ แต่เดี๋ยวนี้แม้แต่หน้าก็ไม่อยากจะมองด้วยซ้ำ
ทำไมถึงชอบคิดว่าตัวเองถูกทำร้าย  ถูกดูถูกเหยียดหยาม
ในเมื่อเรื่องราวทุกอย่างแกเริ่มมันก่อน
สำหรับแกไม่มีคำว่าความลับ  เพราะแกไม่เคยปิดเรื่องที่บอกว่าห้ามไปบอกใครได้เลย
คำว่าฐานะกำหนดคำว่าเพื่อนได้เหรอ? 
แกถึงตระหนักถึงมันนัก  ไม่มีใครเขาว่า  คนที่ดูถูกแกก็คือตัวแกเอง
ทำไมมัวแต่พูด...พูด...พูด...แทนที่จะฟังคนอื่นบ้าง
ทำไมคำว่าเอาใจเขามาใส่ใจเรามันไม่มีในสมองแกเลย
ทำไมถึงคิดกับคนอื่นในแง่ร้ายตลอด
ทำไมเพื่อนมีตั้งเยอะแยะ แต่แกมาลงที่เราคนเดียว
คนนะ ไม่ใช่ถังขยะ ทั้งที่รับฟังแกทุกอย่างแล้ว.....
สุดท้ายแกก็ปฏิบัติกับเราเหมือนทุกๆคนที่แกเกลียด
ยังไม่ได้ทำอะไรให้  แกก็ไปบอกกับคนอื่นว่าเราว่าแก ไอ้คำว่า "มันไม่ใช่เพื่อนกู" เราไม่เคยพูด
ทั้งๆที่วันนั้นเราไม่ได้คุยกันทั้งวัน ขอย้ำว่าไม่ได้คุยกันเลย
ไม่ได้ใกล้กันด้วย  เข้าแถวแกอยู่หลัง เราอยู่หน้าสุด 
ทำไมประสาทหูแกดีนักวะ? อยากรู้
กุเรื่องขึ้นมาเอง  แล้วก็พาลโกรธคนอื่นเป็นฟืนเป็นไฟ  แต่พอกลับมาดีกัน แกก็เป็นอีก
ทุกครั้งที่เตือน เพราะเป็นห่วง+รักมึงด้วย
แต่เสียงของเรามันไม่มีความหมายเลยสินะ  พูดอะไรไปแกก็ไม่เคยฟัง
มันคงจะยากที่จะให้พูดกันตอนนี้  จบ ม.6 แล้วต่างคนต่างไป
ถ้าแกคิดว่าเพื่อนในมหาวิทยาลัยจะทนนิสัยแกได้  ก็ขอให้แกมีความสุขกับเพื่อนใหม่ของแก
แต่อย่าลืมนะ  คนที่เคยทนแกมาตลอด ตอนนี้มันไม่ทนแล้วล่ะ 
จบกันที...พอกันที
ความรู้สึกดีๆที่มีให้กันเราจะจำมันไปจนวันตาย อะไรร้ายๆ อโหสิให้
อะไรที่แกเอาไป ไม่มีก็ไม่ต้องคืนก็ได้
ถ้าคิดว่าสิ่งนั้น มันซื้อคำว่าเพื่อนได้
ลาก่อน




............................
...........
ถึงเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกัน
ขอบใจที่เข้าใจความรู้สึกอึดอัดของเรา
ขอโทษที่ทำให้ทุกคนหนักสอมงกับเรื่องของเรา
เอาเป็นว่า 
ฝันดีทุกๆคนนะ