ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 20 : รังอินทรีย์แมงป่อง
รังอินทรีย์แมงป่อง
_______________________________________
“เฮ้อ…ทำไมชั้นต้องมากับนายด้วยนะ”
เฟย์เนี่ยนบ่นพึมพำ เหลือบมองเฟตที่กำลังสวาปามขนมปังก้อนที่สามอย่างมีความสุขใต้ต้นสนใหญ่ วันนี้วันที่หกแล้วนับตั้งแต่ขึ้นเขามา ทำไมเสบียงมันถึงลดฮวบฮาบนักก็ไม่รู้
“ก็เพราะเกรย์ไม่ให้เธอไปด้วยไง” เฟตตอบ จิบน้ำตามขนมปังเข้าไป
“ไม่ได้ถามนายย่ะ” เฟย์เนี่ยนพูด
“ก็มันมาเข้าหูชั้นนี่” เฟตตอบ หาวหวอดใหญ่
“เอาเหอะ…แต่เดินมาหกวันแล้ว ยังไม่เจออินทรีย์อะไรสักตัว” เฟตบ่น
ปึ๊ก!!!
ฝ่ามือพิฆาตของเฟย์เนี่ยนตบตุบเข้าให้กลางหลังของเฟต
“ห้ามบ่นย่ะ”
“แล้วทำไมต้องตีชั้นด้วยเล่า…เจ็บนาเฟ้ย” เฟตโวย
“เป็นผู้ชายก็หัดอดทนหน่อยสิ แค่นี้จะมาโวยวายอะไรเล่า” เฟย์เนี่ยนโวยกลับ เมื่อไม่มีคนห้ามมวย มวยก็เริ่มเอา ๆ
“ขี้เกียจเถียงกะเธอแล้ว” เฟตบ่นอุบ คว้าเป้เดินลิ่ว ๆ หายไปในดงต้นสน ระหว่างทางก็บ่นอุบอิบไปเรื่อย ที่เข้าหูแหลม ๆ ของเฟย์เนี่ยนก็คือ
“ผู้หญิงบ้าอะไรไม่รู้…ถึกอย่าบอกใคร แถมมือหนักอีก”
“หนอย” เฟย์เนี่ยนกัดฟันกรอด วิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
“แกว่า…อุ๊บ!!!” พูดไปได้แค่ครึ่งคำ มือของเฟตก็คว้าปากเข้าให้ เฟย์เนี่ยนส่งเสียงอู้อี้ๆขณะที่เฟตดึงตัวให้หลบหลังต้นไม้
“โอ๊ย!!! อะไรของนายฟะ” เฟย์เนี่ยนโวยวายเบา ๆ
“มีตาก็ดูบ้างสิ” เฟตพูด ชี้ไปที่หลังต้นไม้ เฟย์เนี่ยนโผล่ออกมามองนิดหนึ่ง
“หวา…” เอล์ฟสาวครางอุบทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
เหวลึกกว้างมาก ๆ อยู่ห่างจากต้นไม้ที่เธอกับเฟตกำลังหลบอยู่ไม่กี่ก้าว แต่ที่เฟย์เนี่ยน
ครางไม่ใช่เพราะเหวนั่นหรอก เป็นเพราะสิ่งที่อยู่เหนือเหวมากกว่า
นกยักษ์ขนาดเท่ากวางตัวใหญ่ ๆ หลายตัวกำลังบินร่อนอยู่เหนือเหวลึกนั้น ดวงตาของมันเป็นสีแดงสด และมีหางเหมือนแมงป่องโผล่ออกมาจากขนหางสั้น ๆ อันเป็นที่มาของชื่อ…อินทรีย์แมงป่อง
“รังของพวกมันคงอยู่ในเหวนั่น” เฟย์เนี่ยนพึมพำ
“อือ..” เฟตพยักหน้า “คงมีนกนั่นเป็นร้อย ๆ ตัวอยู่ในเหวนั่นแหละ”
“แล้ว…” เฟย์เนี่ยนเลิกคิ้ว ส่งยิ้มเหี้ยมให้เฟตที่กลืนน้ำลาย “เอาไง\"
@@@@@@@@@@@@
“เฮ้!!!เจ้านกอัปลักษณ์!!!”
เฟตโผล่ออกมาจากหลังต้นสนที่เขาแอบอยู่ อินทรีย์แมงป่องทั้งหมดที่บินตรวจตราอยู่เหนือเหวหันขวับ ก่อนพร้อมใจกันบินตรงเข้าใส่เฟตทันที
“ทำไมชั้นต้องมาทำงานแบบนี้ด้วยนะ” เฟตพึมพำ มือทั้งสองกำกริชยาวไว้แน่น ตาจ้องไปยังฝูงนกประมาณยี่สิบตัวที่กำลังบินมา แล้ว…
ฟุ่บ!!!
มืดสั้นเล่มหนึ่งพุ่งปักเข้าที่นกโชคร้ายทันที ในนาทีสับสนนั้น เฟตก็หายตัวไปเสียแล้ว
ในเมื่อเป้าหมายหายไปแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะจู่โจมต่อ นกทั้งฝูงกระจายตัวกลับไปยังเหว ทิ้งซากนกเคราะห์ร้ายไว้ตรงนั้น
“เกือบไป ๆ” เฟตพึมพำ กระโดดลงจากต้นไม้ที่เขาขึ้นไปซ่อนตัวจากฝูงนก
“ทำไมไม่เล็งให้มันเร็วกว่านี้เล่า” เฟตโวยวายกับเฟย์เนี่ยนที่เดินมาดูซากนกที่มีมีดบินของเธอปักอยู่ที่หัวใจอย่างพอดิบพอดี
“
นายอยากให้ชั้นเล็งนายรึไง จะได้เร็วทันใจ” เฟย์เนี่ยนตะคอกกลับ ดึงมีดสั้นออกจากอกสีดำของอินทรีย์แมงป่อง ก่อนดึงขนหางยาว ๆ เส้นหนึ่งออกมา
“ขอบใจนะ” เธอพูดเบากับนกตัวนั้น เก็บขนนกใส่กระเป๋าก่อนเริ่มขุดหลุมทันที
“ทำอะไรน่ะ” เฟตถามอย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นดวงตาของเฟย์เนี่ยนที่มองเขาอย่างดุ ๆ ก็เข้าใจทันที
“ชั้นช่วย” เด็กหนุ่มอาสา เอล์ฟสาวพยักหน้า แล้วทั้งสองก็ช่วยกันขุดหลุมขนาดใหญ่กว่าตัวของนกยักษ์นั้นนิดหน่อยขึ้นมา
“ขอโทษนะ” เฟย์เนี่ยนพึมพำ ประคองร่างไร้วิญญาณของนกสีดำขึ้นมา ก่อนวางลงในหลุมอย่างปราณีต
“กลบสิยะ” เฟย์เนี่ยนหันไปสั่งเฟต ส่วนตัวเองไปนั่งกินน้ำสบายใจ
“เฮ้อ…” เฟตถอนหายใจ ลงมือกลบหลุมลึก ๆ นั้นด้วยกองดินที่พวกเขาขุดขึ้นมา
“เธอนี่ก็น่ารักเป็นเหมือนกันนี่” เฟตพูดปาดเหงื่อที่ผุดพราว ดวงอาทิตย์เริ่มลับฟ้า แสงสีทองอาบยอดไม้ เสียงนกเสียงการ้องรับราตรีที่กำลังมาเยือน
“ชั้นน่ารักตั้งแต่เกิดแล้วย่ะ” เฟย์เนี่ยนพูด ยิ้มร่า
“ชมหน่อย…ลอยเชียวนะ”
“หนอย…เมื่อกี้ว่าอะไรนะยะ!?!”
__________________________________________
ลงตอนใหม่แล้วค่าาาาาาา
ช่วงนี้หาเวลาต่อเน็ตยากจริงๆนะ อาจจะมาลงช้าไปหน่อย >0<
แต่รับรองว่าหลังจากนี้จะเป็นการต่อสู้แบบจริงๆจังๆซะทีค่ะ ใครอยากรู้ว่าใครสู้กะใครก็อ่านต่อไปเรื่อยๆนะคะ ^ ^
จะพยายามหาเวลามาลงเพิ่มนะคะ แต่สัญญาว่าจะลงสัปดาห์ละอย่างน้อยหนึ่งตอนค่ะ
ตอนนี้ขอลาไปก่อน เจอกันใหม่ภายในอีกสองสามวันนี้ค่ะ ^ _^
บาย
_______________________________________
“เฮ้อ…ทำไมชั้นต้องมากับนายด้วยนะ”
เฟย์เนี่ยนบ่นพึมพำ เหลือบมองเฟตที่กำลังสวาปามขนมปังก้อนที่สามอย่างมีความสุขใต้ต้นสนใหญ่ วันนี้วันที่หกแล้วนับตั้งแต่ขึ้นเขามา ทำไมเสบียงมันถึงลดฮวบฮาบนักก็ไม่รู้
“ก็เพราะเกรย์ไม่ให้เธอไปด้วยไง” เฟตตอบ จิบน้ำตามขนมปังเข้าไป
“ไม่ได้ถามนายย่ะ” เฟย์เนี่ยนพูด
“ก็มันมาเข้าหูชั้นนี่” เฟตตอบ หาวหวอดใหญ่
“เอาเหอะ…แต่เดินมาหกวันแล้ว ยังไม่เจออินทรีย์อะไรสักตัว” เฟตบ่น
ปึ๊ก!!!
ฝ่ามือพิฆาตของเฟย์เนี่ยนตบตุบเข้าให้กลางหลังของเฟต
“ห้ามบ่นย่ะ”
“แล้วทำไมต้องตีชั้นด้วยเล่า…เจ็บนาเฟ้ย” เฟตโวย
“เป็นผู้ชายก็หัดอดทนหน่อยสิ แค่นี้จะมาโวยวายอะไรเล่า” เฟย์เนี่ยนโวยกลับ เมื่อไม่มีคนห้ามมวย มวยก็เริ่มเอา ๆ
“ขี้เกียจเถียงกะเธอแล้ว” เฟตบ่นอุบ คว้าเป้เดินลิ่ว ๆ หายไปในดงต้นสน ระหว่างทางก็บ่นอุบอิบไปเรื่อย ที่เข้าหูแหลม ๆ ของเฟย์เนี่ยนก็คือ
“ผู้หญิงบ้าอะไรไม่รู้…ถึกอย่าบอกใคร แถมมือหนักอีก”
“หนอย” เฟย์เนี่ยนกัดฟันกรอด วิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
“แกว่า…อุ๊บ!!!” พูดไปได้แค่ครึ่งคำ มือของเฟตก็คว้าปากเข้าให้ เฟย์เนี่ยนส่งเสียงอู้อี้ๆขณะที่เฟตดึงตัวให้หลบหลังต้นไม้
“โอ๊ย!!! อะไรของนายฟะ” เฟย์เนี่ยนโวยวายเบา ๆ
“มีตาก็ดูบ้างสิ” เฟตพูด ชี้ไปที่หลังต้นไม้ เฟย์เนี่ยนโผล่ออกมามองนิดหนึ่ง
“หวา…” เอล์ฟสาวครางอุบทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
เหวลึกกว้างมาก ๆ อยู่ห่างจากต้นไม้ที่เธอกับเฟตกำลังหลบอยู่ไม่กี่ก้าว แต่ที่เฟย์เนี่ยน
ครางไม่ใช่เพราะเหวนั่นหรอก เป็นเพราะสิ่งที่อยู่เหนือเหวมากกว่า
นกยักษ์ขนาดเท่ากวางตัวใหญ่ ๆ หลายตัวกำลังบินร่อนอยู่เหนือเหวลึกนั้น ดวงตาของมันเป็นสีแดงสด และมีหางเหมือนแมงป่องโผล่ออกมาจากขนหางสั้น ๆ อันเป็นที่มาของชื่อ…อินทรีย์แมงป่อง
“รังของพวกมันคงอยู่ในเหวนั่น” เฟย์เนี่ยนพึมพำ
“อือ..” เฟตพยักหน้า “คงมีนกนั่นเป็นร้อย ๆ ตัวอยู่ในเหวนั่นแหละ”
“แล้ว…” เฟย์เนี่ยนเลิกคิ้ว ส่งยิ้มเหี้ยมให้เฟตที่กลืนน้ำลาย “เอาไง\"
@@@@@@@@@@@@
“เฮ้!!!เจ้านกอัปลักษณ์!!!”
เฟตโผล่ออกมาจากหลังต้นสนที่เขาแอบอยู่ อินทรีย์แมงป่องทั้งหมดที่บินตรวจตราอยู่เหนือเหวหันขวับ ก่อนพร้อมใจกันบินตรงเข้าใส่เฟตทันที
“ทำไมชั้นต้องมาทำงานแบบนี้ด้วยนะ” เฟตพึมพำ มือทั้งสองกำกริชยาวไว้แน่น ตาจ้องไปยังฝูงนกประมาณยี่สิบตัวที่กำลังบินมา แล้ว…
ฟุ่บ!!!
มืดสั้นเล่มหนึ่งพุ่งปักเข้าที่นกโชคร้ายทันที ในนาทีสับสนนั้น เฟตก็หายตัวไปเสียแล้ว
ในเมื่อเป้าหมายหายไปแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะจู่โจมต่อ นกทั้งฝูงกระจายตัวกลับไปยังเหว ทิ้งซากนกเคราะห์ร้ายไว้ตรงนั้น
“เกือบไป ๆ” เฟตพึมพำ กระโดดลงจากต้นไม้ที่เขาขึ้นไปซ่อนตัวจากฝูงนก
“ทำไมไม่เล็งให้มันเร็วกว่านี้เล่า” เฟตโวยวายกับเฟย์เนี่ยนที่เดินมาดูซากนกที่มีมีดบินของเธอปักอยู่ที่หัวใจอย่างพอดิบพอดี
“
นายอยากให้ชั้นเล็งนายรึไง จะได้เร็วทันใจ” เฟย์เนี่ยนตะคอกกลับ ดึงมีดสั้นออกจากอกสีดำของอินทรีย์แมงป่อง ก่อนดึงขนหางยาว ๆ เส้นหนึ่งออกมา
“ขอบใจนะ” เธอพูดเบากับนกตัวนั้น เก็บขนนกใส่กระเป๋าก่อนเริ่มขุดหลุมทันที
“ทำอะไรน่ะ” เฟตถามอย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อเห็นดวงตาของเฟย์เนี่ยนที่มองเขาอย่างดุ ๆ ก็เข้าใจทันที
“ชั้นช่วย” เด็กหนุ่มอาสา เอล์ฟสาวพยักหน้า แล้วทั้งสองก็ช่วยกันขุดหลุมขนาดใหญ่กว่าตัวของนกยักษ์นั้นนิดหน่อยขึ้นมา
“ขอโทษนะ” เฟย์เนี่ยนพึมพำ ประคองร่างไร้วิญญาณของนกสีดำขึ้นมา ก่อนวางลงในหลุมอย่างปราณีต
“กลบสิยะ” เฟย์เนี่ยนหันไปสั่งเฟต ส่วนตัวเองไปนั่งกินน้ำสบายใจ
“เฮ้อ…” เฟตถอนหายใจ ลงมือกลบหลุมลึก ๆ นั้นด้วยกองดินที่พวกเขาขุดขึ้นมา
“เธอนี่ก็น่ารักเป็นเหมือนกันนี่” เฟตพูดปาดเหงื่อที่ผุดพราว ดวงอาทิตย์เริ่มลับฟ้า แสงสีทองอาบยอดไม้ เสียงนกเสียงการ้องรับราตรีที่กำลังมาเยือน
“ชั้นน่ารักตั้งแต่เกิดแล้วย่ะ” เฟย์เนี่ยนพูด ยิ้มร่า
“ชมหน่อย…ลอยเชียวนะ”
“หนอย…เมื่อกี้ว่าอะไรนะยะ!?!”
__________________________________________
ลงตอนใหม่แล้วค่าาาาาาา
ช่วงนี้หาเวลาต่อเน็ตยากจริงๆนะ อาจจะมาลงช้าไปหน่อย >0<
แต่รับรองว่าหลังจากนี้จะเป็นการต่อสู้แบบจริงๆจังๆซะทีค่ะ ใครอยากรู้ว่าใครสู้กะใครก็อ่านต่อไปเรื่อยๆนะคะ ^ ^
จะพยายามหาเวลามาลงเพิ่มนะคะ แต่สัญญาว่าจะลงสัปดาห์ละอย่างน้อยหนึ่งตอนค่ะ
ตอนนี้ขอลาไปก่อน เจอกันใหม่ภายในอีกสองสามวันนี้ค่ะ ^ _^
บาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น