ลำดับตอนที่ #33
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : บทที่ 32 : อาจารย์ ลูกศิษย์
อาจารย์ ลูกศิษย์
___________________________________
หลายปีก่อน…
ครืน!!!
เสียงคลื่นสาดซัดฝั่งทำลายความเงียบของบรรยากาศ ชายวัยกลางคน ผมสีดำราวกับนกกาน้ำปลิวไสวไปตามสายลมทะเล นัยน์ตาทอดยาวไปยังพื้นน้ำ เบื้องหลังมีภาพของเด็กหญิงอายุราว ๆ สิบสองขวบ นัยน์ตาจ้องมองชายคนนั้นด้วยแววตามุ่งมั่น
“ทุกอย่างที่ข้าสอนได้ข้าก็สอนไปหมดแล้ว…ตอนนี้ขึ้นอยู่กับการฝึกฝนของเจ้าเท่านั้น” ชายคนนั้นเอ่ยทำลายความเงียบ คิ้วของเด็กหญิงขมวดเข้า ปากเม้มนิด ๆ อย่างไม่เข้าใจ
“มันยังไม่พอ…ข้าต้องการความแข็งแกร่ง ข้าต้องการเก่งกว่านี้ เพื่อที่ข้าจะได้ไปอยู่ในฐานะเท่าเทียมกับท่านราคลอฟ” ประโยคสุดท้ายแผ่วเบา แต่ก็ยังไม่รอดพ้นโสตของผู้เป็นอาจารย์
“ไม่มีใครได้ฐานะไม่เท่ากับคนอื่น…ทุกคนมีฐานะเท่าเทียมกัน เพียงแต่จะใช้ประโยชน์จากฐานะได้แค่ไหนเท่านั้น” ผู้เป็นอาจารย์กล่าว แต่ลูกศิษย์ยังคงดื้อรั้น
“แต่ข้าอยากเก่งกว่านี้” เด็กหญิงยืนยัน
ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศอยู่พักใหญ่ ก่อนผู้เป็นอาจารย์จะถอนหายใจ
“เจ้าอยากจะเก่งกว่านี้แน่รึ” นัยน์ตาสีเทาของอาจารย์จ้องมองลูกศิษย์ที่สู้สายตากลับ พร้อมพยักหน้าอย่างมั่นใจ
“ยังมี…” ผู้เป็นอาจารย์นึกหาคำพูด “…เพลงดาบอีกท่าหนึ่งที่ข้ายังไม่ได้สอนเจ้า มันเป็นสุดยอดของเพลงดาบที่ข้าเคยรู้จัก ข้าจะสอนให้เจ้า…”
เด็กหญิงยิ้มกว้าง แต่อาจารย์ส่งสายตาดุ ๆ มาให้
“แต่!!!”
รอยยิ้มหุบลงในบันดล
“เพราะเพลงดาบนี้เป็นสุดยอดของเพลงดาบ เจ้าจะต้องเรียนรู้ให้ได้ภายในครั้งเดียว หากเรียนครั้งแรกล้มเหลว…จะไม่มีคำว่าครั้งที่สอง เจ้าจะต้องมีคุณสมบัติพอก่อน ไม่อย่างนั้นก็เท่ากับเสียเปล่า”
“แล้วข้าจะต้องทำยังไงล่ะ ท่านอาจารย์” น้ำเสียงของเด็กหญิงยิ่งรัวมากขึ้น อาจารย์มองด้วยสายตาวิตกน้อย ๆ แต่ก็ไม่ตอบอะไร
“ท่านจะให้ข้าทำยังไงล่ะ…อาจารย์!!!” เด็กหญิงพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม อาจารย์ลุกขึ้นจากก้อนหินที่นั่งอยู่ช้า ๆ
“เฮ้อ…” เด็กหญิงมองตามร่างของอาจารย์ที่เดินไปหยิบใบไม้เล็ก ๆ ขึ้นมาหนึ่งใบ ดูท่าทางมันคงหล่นจากต้นมาหลายวัน สภาพใบจึงค่อนข้างห่อเหี่ยว
“ดูนะ” อาจารย์ว่า ก่อนเริ่มจ้องมองใบไม้ เด็กหญิงมองตาม
วืด!!!
ใบไม้ที่เมื่อกี้คอพับคออ่อนกลับตั้งตรงขึ้นมาทันที อาจารย์หนุ่มดึงมีดเล่มเล็กออกจากกระเป๋า แล้ว…
ฟึ่บ!!!
ใบไม้ใบเล็ก ๆ ใบไม้ที่เมื่อกี้ยังคอพับคออ่อน กลับตัดฉับลงไปบนมีดที่ทำจากเหล็กได้อย่างง่ายดายราวตัดผ่านเนย เศษมีดหล่นลงบนพื้นทรายเงียบ ๆ
“นี่คือบทแรกของเพลงดาบขั้นสุดท้าย เพลงดาบสลับเงา ถ้าแค่นี้เจ้ายังทำไม่ได้…ก็อย่าหวังจะเรียนเพลงดาบนี้ได้เลย” ผู้เป็นอาจารย์พูด ก่อนเดินกลับมานั่งที่เดิม ปล่อยใบไม้ที่กลับไปห่อเหี่ยวเหมือนเดิมทิ้งไว้ที่พื้น ขณะที่ลูกศิษได้แต่อึ้ง
“แต่นั่นมันเวทย์มนต์ไม่ใช่หรือ…อาจารย์” เด็กหญิงท้วง
“ถ้านั่นเป็นเวทย์มนต์ข้าจะทำได้หรือ” คำพูดที่ทำเอาคนฟังอึ้งไป
“นั่นคือสิ่งธรรมดาที่คนปกติทุกคนสามารถทำได้ถ้าฝึกฝนมาดีพอ ขึ้นอยู่กับว่าช้าเร็วเท่านั้น อย่างช้าอาจใช้เวลาทั้งชีวิต อย่างเร็วแค่ข้ามคืน สำหรับข้าเองยังใช้เวลาฝึกขั้นเมื่อกี้ถึงสองปี เพราะฉะนั้น…ข้าก็คงไม่คาดหวังให้เจ้าฝึกได้ในเวลาวันสองวันหรอกนะ” อาจารย์พูด สายตาทอดไปยังพื้นน้ำที่สะท้อนประกายแดดยามเย็นเหมือนเดิม
“ทำได้เมื่อไหร่ก็กลับมาแล้วกัน…ข้าสัญญาว่าจะสอนให้ถ้าเจ้าทำได้สำเร็จ”
@@@@@@@@@@@@
“ว่าไง…ทำได้ตามที่สัญญาแล้วหรอ” เจ้าของนัยน์ตาสีเทาถาม รอยยิ้มยังคงปรากฏบนใบหน้า หากแต่ใบหน้าลูกศิษย์เรียบเฉย
“ข้าไม่แน่ใจ….” เกรย์ตอบ แววตาสั่นน้อย ๆ แต่อาจารย์กลับยิ้ม
“เอาเถอะ…ถึงจะไม่แน่ใจ จะลองดูก่อนก็ได้” อาจารย์พูดอย่างใจกว้าง “เชิญตามสบายเลยนะ ข้ามีเวลาถมถื่น”
“แต่ข้ามีเวลาไม่กี่วัน” เกรย์พูดเบา ๆ อาจารย์หนุ่มยังยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง
“เอาเถอะ ๆ แล้วแต่เจ้า” อาจารย์พูดอย่างอารมณ์ดี เกรย์ย่างเท้าเข้ามาในกระท่อมที่อบอุ่นด้วยไฟในเตาผิง ขณะที่อาจารย์กลับไปนั่ง
บนเก้าอี้ไม้หยาบ ๆ ด้านตรงข้ามกับประตู ตรงหน้าของเขามีโต๊ะไม้เข้ากันกับเก้าอี้อีกหนึ่งตัว
“นั่งสิ” ผู้เป็นอาจารย์บอก เกรย์ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้
“ไหนลองทำสิ่งที่เจ้าบอกว่าไม่แน่ใจให้ข้าดูหน่อยสิ” เกรย์พยักหน้า ล้วงใบไม้ใบเล็กออกจากกระเป๋ากางเกง ใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางคีบใบไม้ แล้วเริ่มจ้อง
เงียบ…
ความเงียบเข้าครอบคลุม มีเพียงเสียงปะทุของไฟในเตาผิงเท่านั้นที่บอกว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่แล้ว…
วูบ!!!
จิตสังหารรุนแรงแผ่พุ่งออกมาจากตัวของเกรย์ จิตสังหารที่รุนแรงพอที่จะหยุดดาบได้โดยไม่ต้องกระดิกตัวด้วยซ้ำ หากแต่คนตรงหน้าที่นั่งอยู่กลับยิ้มอย่างพอใจ ไฟในเตาผิงไหววูบวาบราวกับมีลมพัดอย่างรุนแรง ก่อนที่จิตสังหารจะค่อย ๆ ลดลงช้า ๆ
เปรี๊ยะ!!!~
เสียงเหมือนไฟช็อตดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ใบไม้เริ่มขยับไหว ค่อย ๆ ตั้งตรงช้า ๆ พร้อมๆ กับที่จิตสังหารหายไปอย่างไร้ร่องรอย
วูบ!!!
ข้อมือขาวสะบัดใบไม้ลงบนโต๊ะ
ปึ้ก!!!
ใบไม้ปักลึกลงในเนื้อไม้ราวหนึ่งในสาม ก่อนที่มันจะทิ้งตัวลงแนบโต๊ะ พอ ๆ กับเกรย์ที่เกือบฟุ่บลงบนโต๊ะแล้วถ้าไม่ใช้มือยันเอาไว้ เหงื่อออกโชกราวกับวิ่งมาราธอนมา
“ใช้ได้…เข้าใจคิดดีที่ใส่จิตสังหารลงไปในใบไม้ แต่ของจริงมันต้องอย่างนี้” อาจารย์ว่า ดึงใบไม้ที่ปักอยู่บนโต๊ะออกมา แล้วเพ่งมอง
ฟึ่บ!!!
เพียงชั่วอึดใจ ใบไม้ขยับตั้ง อาจารย์สะบัดใบไม้ลงบนโต๊ะ เกิดเสียงฟุ่บและเสียงฉึก
“นี่ถึงจะเป็นของจริง” ผู้อาจารย์พูด เกรย์มองรอยแยกบนโต๊ะที่ใบไม้เมื่อกี้เพิ่งจะผ่าลงไปปักบนพื้น
“แต่ก็ถือว่าใช้ได้…พรุ่งนี้ เราจะเริ่มเรียนเพลงดาบสลับเงากัน!!!”
_______________________________
จบตอนจ้า
ตอนนี้เกรย์มีบทเยอะมั่กๆ อยากให้คนอ่านรู้เรื่องของเกรย์มากขึ้นค่า (ข้อแก้ตัวจริงจริ๊ง - -^)
ช่วงนี้เราจาสอบแระ อาจจาลงช้าไปหน่อยน้า
แล้วเจ๊อะกันใหม่ตอนหน้าค่า
บายเจ้าค่ะ
___________________________________
หลายปีก่อน…
ครืน!!!
เสียงคลื่นสาดซัดฝั่งทำลายความเงียบของบรรยากาศ ชายวัยกลางคน ผมสีดำราวกับนกกาน้ำปลิวไสวไปตามสายลมทะเล นัยน์ตาทอดยาวไปยังพื้นน้ำ เบื้องหลังมีภาพของเด็กหญิงอายุราว ๆ สิบสองขวบ นัยน์ตาจ้องมองชายคนนั้นด้วยแววตามุ่งมั่น
“ทุกอย่างที่ข้าสอนได้ข้าก็สอนไปหมดแล้ว…ตอนนี้ขึ้นอยู่กับการฝึกฝนของเจ้าเท่านั้น” ชายคนนั้นเอ่ยทำลายความเงียบ คิ้วของเด็กหญิงขมวดเข้า ปากเม้มนิด ๆ อย่างไม่เข้าใจ
“มันยังไม่พอ…ข้าต้องการความแข็งแกร่ง ข้าต้องการเก่งกว่านี้ เพื่อที่ข้าจะได้ไปอยู่ในฐานะเท่าเทียมกับท่านราคลอฟ” ประโยคสุดท้ายแผ่วเบา แต่ก็ยังไม่รอดพ้นโสตของผู้เป็นอาจารย์
“ไม่มีใครได้ฐานะไม่เท่ากับคนอื่น…ทุกคนมีฐานะเท่าเทียมกัน เพียงแต่จะใช้ประโยชน์จากฐานะได้แค่ไหนเท่านั้น” ผู้เป็นอาจารย์กล่าว แต่ลูกศิษย์ยังคงดื้อรั้น
“แต่ข้าอยากเก่งกว่านี้” เด็กหญิงยืนยัน
ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศอยู่พักใหญ่ ก่อนผู้เป็นอาจารย์จะถอนหายใจ
“เจ้าอยากจะเก่งกว่านี้แน่รึ” นัยน์ตาสีเทาของอาจารย์จ้องมองลูกศิษย์ที่สู้สายตากลับ พร้อมพยักหน้าอย่างมั่นใจ
“ยังมี…” ผู้เป็นอาจารย์นึกหาคำพูด “…เพลงดาบอีกท่าหนึ่งที่ข้ายังไม่ได้สอนเจ้า มันเป็นสุดยอดของเพลงดาบที่ข้าเคยรู้จัก ข้าจะสอนให้เจ้า…”
เด็กหญิงยิ้มกว้าง แต่อาจารย์ส่งสายตาดุ ๆ มาให้
“แต่!!!”
รอยยิ้มหุบลงในบันดล
“เพราะเพลงดาบนี้เป็นสุดยอดของเพลงดาบ เจ้าจะต้องเรียนรู้ให้ได้ภายในครั้งเดียว หากเรียนครั้งแรกล้มเหลว…จะไม่มีคำว่าครั้งที่สอง เจ้าจะต้องมีคุณสมบัติพอก่อน ไม่อย่างนั้นก็เท่ากับเสียเปล่า”
“แล้วข้าจะต้องทำยังไงล่ะ ท่านอาจารย์” น้ำเสียงของเด็กหญิงยิ่งรัวมากขึ้น อาจารย์มองด้วยสายตาวิตกน้อย ๆ แต่ก็ไม่ตอบอะไร
“ท่านจะให้ข้าทำยังไงล่ะ…อาจารย์!!!” เด็กหญิงพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม อาจารย์ลุกขึ้นจากก้อนหินที่นั่งอยู่ช้า ๆ
“เฮ้อ…” เด็กหญิงมองตามร่างของอาจารย์ที่เดินไปหยิบใบไม้เล็ก ๆ ขึ้นมาหนึ่งใบ ดูท่าทางมันคงหล่นจากต้นมาหลายวัน สภาพใบจึงค่อนข้างห่อเหี่ยว
“ดูนะ” อาจารย์ว่า ก่อนเริ่มจ้องมองใบไม้ เด็กหญิงมองตาม
วืด!!!
ใบไม้ที่เมื่อกี้คอพับคออ่อนกลับตั้งตรงขึ้นมาทันที อาจารย์หนุ่มดึงมีดเล่มเล็กออกจากกระเป๋า แล้ว…
ฟึ่บ!!!
ใบไม้ใบเล็ก ๆ ใบไม้ที่เมื่อกี้ยังคอพับคออ่อน กลับตัดฉับลงไปบนมีดที่ทำจากเหล็กได้อย่างง่ายดายราวตัดผ่านเนย เศษมีดหล่นลงบนพื้นทรายเงียบ ๆ
“นี่คือบทแรกของเพลงดาบขั้นสุดท้าย เพลงดาบสลับเงา ถ้าแค่นี้เจ้ายังทำไม่ได้…ก็อย่าหวังจะเรียนเพลงดาบนี้ได้เลย” ผู้เป็นอาจารย์พูด ก่อนเดินกลับมานั่งที่เดิม ปล่อยใบไม้ที่กลับไปห่อเหี่ยวเหมือนเดิมทิ้งไว้ที่พื้น ขณะที่ลูกศิษได้แต่อึ้ง
“แต่นั่นมันเวทย์มนต์ไม่ใช่หรือ…อาจารย์” เด็กหญิงท้วง
“ถ้านั่นเป็นเวทย์มนต์ข้าจะทำได้หรือ” คำพูดที่ทำเอาคนฟังอึ้งไป
“นั่นคือสิ่งธรรมดาที่คนปกติทุกคนสามารถทำได้ถ้าฝึกฝนมาดีพอ ขึ้นอยู่กับว่าช้าเร็วเท่านั้น อย่างช้าอาจใช้เวลาทั้งชีวิต อย่างเร็วแค่ข้ามคืน สำหรับข้าเองยังใช้เวลาฝึกขั้นเมื่อกี้ถึงสองปี เพราะฉะนั้น…ข้าก็คงไม่คาดหวังให้เจ้าฝึกได้ในเวลาวันสองวันหรอกนะ” อาจารย์พูด สายตาทอดไปยังพื้นน้ำที่สะท้อนประกายแดดยามเย็นเหมือนเดิม
“ทำได้เมื่อไหร่ก็กลับมาแล้วกัน…ข้าสัญญาว่าจะสอนให้ถ้าเจ้าทำได้สำเร็จ”
@@@@@@@@@@@@
“ว่าไง…ทำได้ตามที่สัญญาแล้วหรอ” เจ้าของนัยน์ตาสีเทาถาม รอยยิ้มยังคงปรากฏบนใบหน้า หากแต่ใบหน้าลูกศิษย์เรียบเฉย
“ข้าไม่แน่ใจ….” เกรย์ตอบ แววตาสั่นน้อย ๆ แต่อาจารย์กลับยิ้ม
“เอาเถอะ…ถึงจะไม่แน่ใจ จะลองดูก่อนก็ได้” อาจารย์พูดอย่างใจกว้าง “เชิญตามสบายเลยนะ ข้ามีเวลาถมถื่น”
“แต่ข้ามีเวลาไม่กี่วัน” เกรย์พูดเบา ๆ อาจารย์หนุ่มยังยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง
“เอาเถอะ ๆ แล้วแต่เจ้า” อาจารย์พูดอย่างอารมณ์ดี เกรย์ย่างเท้าเข้ามาในกระท่อมที่อบอุ่นด้วยไฟในเตาผิง ขณะที่อาจารย์กลับไปนั่ง
บนเก้าอี้ไม้หยาบ ๆ ด้านตรงข้ามกับประตู ตรงหน้าของเขามีโต๊ะไม้เข้ากันกับเก้าอี้อีกหนึ่งตัว
“นั่งสิ” ผู้เป็นอาจารย์บอก เกรย์ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้
“ไหนลองทำสิ่งที่เจ้าบอกว่าไม่แน่ใจให้ข้าดูหน่อยสิ” เกรย์พยักหน้า ล้วงใบไม้ใบเล็กออกจากกระเป๋ากางเกง ใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางคีบใบไม้ แล้วเริ่มจ้อง
เงียบ…
ความเงียบเข้าครอบคลุม มีเพียงเสียงปะทุของไฟในเตาผิงเท่านั้นที่บอกว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่แล้ว…
วูบ!!!
จิตสังหารรุนแรงแผ่พุ่งออกมาจากตัวของเกรย์ จิตสังหารที่รุนแรงพอที่จะหยุดดาบได้โดยไม่ต้องกระดิกตัวด้วยซ้ำ หากแต่คนตรงหน้าที่นั่งอยู่กลับยิ้มอย่างพอใจ ไฟในเตาผิงไหววูบวาบราวกับมีลมพัดอย่างรุนแรง ก่อนที่จิตสังหารจะค่อย ๆ ลดลงช้า ๆ
เปรี๊ยะ!!!~
เสียงเหมือนไฟช็อตดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ใบไม้เริ่มขยับไหว ค่อย ๆ ตั้งตรงช้า ๆ พร้อมๆ กับที่จิตสังหารหายไปอย่างไร้ร่องรอย
วูบ!!!
ข้อมือขาวสะบัดใบไม้ลงบนโต๊ะ
ปึ้ก!!!
ใบไม้ปักลึกลงในเนื้อไม้ราวหนึ่งในสาม ก่อนที่มันจะทิ้งตัวลงแนบโต๊ะ พอ ๆ กับเกรย์ที่เกือบฟุ่บลงบนโต๊ะแล้วถ้าไม่ใช้มือยันเอาไว้ เหงื่อออกโชกราวกับวิ่งมาราธอนมา
“ใช้ได้…เข้าใจคิดดีที่ใส่จิตสังหารลงไปในใบไม้ แต่ของจริงมันต้องอย่างนี้” อาจารย์ว่า ดึงใบไม้ที่ปักอยู่บนโต๊ะออกมา แล้วเพ่งมอง
ฟึ่บ!!!
เพียงชั่วอึดใจ ใบไม้ขยับตั้ง อาจารย์สะบัดใบไม้ลงบนโต๊ะ เกิดเสียงฟุ่บและเสียงฉึก
“นี่ถึงจะเป็นของจริง” ผู้อาจารย์พูด เกรย์มองรอยแยกบนโต๊ะที่ใบไม้เมื่อกี้เพิ่งจะผ่าลงไปปักบนพื้น
“แต่ก็ถือว่าใช้ได้…พรุ่งนี้ เราจะเริ่มเรียนเพลงดาบสลับเงากัน!!!”
_______________________________
จบตอนจ้า
ตอนนี้เกรย์มีบทเยอะมั่กๆ อยากให้คนอ่านรู้เรื่องของเกรย์มากขึ้นค่า (ข้อแก้ตัวจริงจริ๊ง - -^)
ช่วงนี้เราจาสอบแระ อาจจาลงช้าไปหน่อยน้า
แล้วเจ๊อะกันใหม่ตอนหน้าค่า
บายเจ้าค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น