ตำนานผู้พิทักษ์ดาบศักดิ์สิทธิ์

ลำดับตอนที่ #34 : บทที่ 33 : เพลงดาบสลับเงา

ครืน!!!

    

เสียงคลื่นสาดกระทบทรายดังแว่ว   ปะปนกับเสียงฝีเท้าสองเสียงที่กำลังเดินไปบนทราย  มุ่งหน้าไปยังป่าโปร่งเล็ก ๆ ไม่ไกลจากกระท่อมนัก

    

“เอาล่ะ” อาจารย์พูด   หยุดยืนท่ามกลางหมู่ต้นไม้  แสงแดดยังคงลอดผ่านใบไม้เข้าส่องให้ป่านี้สว่างไสว   ก่อนหันมาหาเกรย์ที่ยังคงรักษาใบหน้าสงบนิ่ง

    

“เมื่อวานที่เจ้าทำคือการใส่จิตสังหารลงไปในใบไม้   ถือว่าไม่เลว   แต่มันยังไม่พอ” เกรย์เลิกคิ้ว   อาจารย์พูดต่อ

    

“จิตสังหารของคนมีขีดจำกัดต่างกัน   บางคนปล่อยออกมาได้มาก  บางคนปล่อยออกมาได้น้อย   ยาวสั้นก็ต่างกัน   และถ้าใช้จิตสังหารเกินกำลังก็จะเป็นแบบเจ้าเมื่อวาน” เกรย์เม้มปากนิด ๆ   แต่ผู้เป็นอาจารย์ยิ้มน้อย ๆ

    

“แต่จิตสังหารของเจ้าถือว่าใช้ได้   แต่นั้นยังไม่พอ   จิตสังหารของเจ้ามีพลังพอจะหยุดดาบก็จริง  แต่มันยังไม่รุนแรงพอจะกวัดแกว่งดาบ” อาจารย์พูด   มองเกรย์ที่มีเครื่องหมายคำถามปรากฏอยู่บนหน้าจาง ๆ

    

“หมายความว่าไงอาจารย์   จิตกวัดแกว่งดาบ” ลูกศิษย์ถามอย่างไม่เข้าใจ

    

“เพลงดาบสลับเงา  คือเพลงดาบที่ใช้จิตควบคุมและบังคับดาบให้เคลื่อนไหวตามต้องการ   จิตที่กล้าแข็งจะสามารถทำให้แม้แต่เงาดาบก็ตัดผ่านสิ่งของได้   นั่นเป็นที่มาของชื่อเพลงดาบสลับเงา” ใบหน้าของเกรย์บอกความไม่เชื่อ  อาจารย์จึงอธิบายต่อ

    

“นอกจากนี้จิตที่มีความว่องไวยังสามารถควบคุมทิศทางดาบให้หักเหได้ดั่งใจ   จากบนล่างเปลี่ยนเป็นซ้ายขวา   จากฟันขึ้นเป็นฟันเฉียง  ทุกอย่างทำได้ในชั่ววินาที   ถ้ามีจิตที่กล้าแข็ง”

    

“ใช้จิตบังคับดาบ ?” เกรย์ทวนงง ๆ   อาจารย์พยักหน้า

    

“ไม่ทำให้ดูคงไม่เชื่อ…เอาล่ะ!!!” อาจารย์หนุ่มดึงดาบออกจากฝัก   ก่อนจ้องมองดาบไม่ต่างจากจ้องมองใบไม้

    

วืด!!!

    

อาจารย์ลดดาบลง  เกรย์มองตาม

    

ฟั่บ!!!ฟั่บ!!!ฟั่บ!!!ฟั่บ!!!

    

เสียงดาบฟาดเนื้อไม้ดังนับครั้งไม่ถ้วน   ก่อนที่อาจารย์จะลดดาบลงมาที่เดิม   ต้นไม้ข้างๆทรุดลงช้า ๆ   ก่อนป่นเป็นเศษไม้ชิ้นเล็ก ๆ ตั้งแต่โคนจรดปลาย  ใบไม้จำนวนหนึ่งร่วงลงมา  ทุกใบถูกผ่ากลาง   เพียงชั่วพริบตาที่ดาบเคลื่อนไหว

    

….เพลงดาบที่แม้แต่เงาดาบยังตัดผ่านสิ่งของได้…

    

“เป็นไง…” อาจารย์หนุ่มถาม   เกรย์อ้าปากนิดหนึ่ง “ดาบสลับเงา   ใช้เงาตัดผ่านสิ่งของ   แม้แต่ลมจากคมดาบยังตัดผ่านเหล็กกล้าได้   ด้วยความเร็วที่แทบจะมองไม่ทัน”

    

อาจารย์คงเห็นลูกศิษย์ส่อแววงงเต็ก   ถึงจะไม่เอ่ยเป็นคำพูดหรือแสดงผ่านท่าทาง  จึงอธิบายต่อ

    

“จิตสังหารของคนสามารถเกิดขึ้นได้เพียงชั่วเวลาสั้น ๆ   ไม่สามารถปล่อยออกมาได้นานจึงไม่สามารถบังคับดาบได้   ถึงจะทำได้ก็ไม่สมบูรณ์   ดังนั้น…ถ้าต้องการจะบังคับดาบ   ต้องใช้จิตเนื้อๆ   อย่างเมื่อกี้  เจ้ารู้สึกถึงจิตสังหารมั้ย”

    

เกรย์ส่ายหน้า

    

…เหมือนกับคนตรงหน้าละลายหายไป…

    

…ไม่มีจิตสัมผัสหลงเหลืออยู่เลย…

    

“นั่นคือการปิดกั้นจิตสังหารเพื่อให้จิตเนื้อ ๆ ทำงานได้อย่างเต็มที่  จิตสังหารมีเนื้อแท้มาจากความโกรธ   คนที่มีความโกรธเหลืออยู่บังคับจิตได้ไม่เต็มที่   ดังนั้นการปิดกั้นจิตสังหารนอกจากจะทำให้จิตแท้สามารถทำงานได้เต็มที่แล้ว   ยังเป็นการหลอกคู่ต่อสู้ให้ไขว่เขว   เพราะไม่รับรู้ถึงจิตสัมผัสได้อีกด้วย”

    

จบคำอธิบายยืดยาวด้วยเสียงถอนหายใจของเกรย์

    

“แล้วข้าจะต้องฝึกยังไง”

    

“เจ้าต้องใช้มโนภาพ   เพ่งมองดาบแล้วค่อย ๆ เคลื่อนย้ายจิตลงไปในดาบ   ทำได้เมื่อไหร่ดาบจะเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของร่ายกายเจ้า   จะสามารถบังคับควบคุมได้ดั่งใจ   ทั้งความเร็ว  ความแม่นยำ   หากฝึกมาก ๆ อาจกำหนดความเป็นความตายของคู่ต่อสู้ได้   ถึงจะโดนดาบฟาดเต็ม ๆ ก็ไม่มีแผล”

    

เกรย์เม้มปาก   มือเลื่อนไปแตะดาบ

    

“ฝึกที่นี่ได้   ข้าสอนได้เท่านี้แหละ   จิตที่แท้จริงไม่ได้จับใส่ดาบได้ง่ายเหมือนจิตสังหาร  เพราะมันไม่มีรูปลักษณ์   ไม่มีความรู้สึกบ่งบอก  อย่าลืมว่าเพลงดาบนี้ถ้าไม่สำเร็จตั้งแต่ครั้งแรก  จะไม่มีทางฝึกได้อีกเลย…ข้าเข้าใจว่าเจ้าไม่ค่อยมีเวลา  แต่อย่างรีบร้อนล่ะ” ว่าแล้วอาจารย์ก็เดินผ่านเกรย์ออกจากป่าไป  ก่อนหันมาทิ้งท้าย

    

“ฝึกได้เมื่อไหร่อย่าลืมมาลาข้าด้วยล่ะ”



                                                                    @@@@@@@@@@@@@

    

วูบ!!!

    

สายลมไหววูบ   นัยน์ตาสองสีจ้องมองใบดาบเรียวอย่างมุ่งมั่น

    

…ค่อย ๆ ย้ายจิตลงไปในดาบ…

    

เกรย์ค่อย ๆ นึกภาพ   จิตเข้าไปในดาบ

    

…จิต…

    

“โอย!!!”

    

เคร้ง!!!

    

เสียงดาบตกลงพื้นดังกังวาน   ร่างบางทรุดฮวบลงกับพื้น   มือข้างที่ไม่ได้ยันพื้นกุมหัวที่ปวดหนึบ ๆ เหมือนจะระเบิด   ภาพภายนอกดูพร่ามัวราวกับมองผ่านม่านหมอกหนา

    

ผ่านไปตั้งสองวันแล้ว   ไม่มีอะไรพัฒนาเลย

    

“เฮ้อ…อะไรกัน” เกรย์หอบแฮ่ก   นั่งพิงต้นไม้   ก่อนเงยหน้ามองฟ้าที่ดูมัวซัว

    

“ทั้ง ๆ ที่จับสัมผัสได้แล้วแต่ทำไม…” เกรย์พึมพำ   เอื้อมมือไปหยิบดาบที่ตกอยู่   คมดาบสะท้อนแววตาที่ดูเหนื่อยอ่อน

    

“เหลืออีกสองวัน…สองวัน…” เกรย์เก็บดาบเข้าฝัก   ก่อนหลับตาลง

    

…ดาบที่ใช้จิตควบคุม…

    

…ทำไมมันฝึกยากอย่างงี้!!!

    

โมโหจนแทบร้องออกมาดัง ๆ   แสงอาทิตย์เริ่มลาจากขอบฟ้า   พระจันทร์สีจางเริ่มเคลื่อนเข้ามาทางฟ้าด้านตะวันออก

    

…ไม่มีอะไรที่พยายามทำแล้วจะไม่สำเร็จ…

    

นี่คือสิ่งที่อาจารย์พร่ำสอนตั้งแต่เด็ก

    

เกรย์ลุกขึ้นยืน   ดึงดาบออกจากฝักอีกครั้ง

    

ฮวบ!!!

    

ร่างบางทรุดลงนั่ง   รู้สึกราวกับร่างกายกำลังร้องอุทธรณ์   เกรย์ใช้ดาบยันพื้นก่อนค่อย ๆ ลุกขึ้น

    

…จิตที่เป็นเนื้อแท้…

    

…ไม่มีรูปร่าง…

    

…ไม่มีสัมผัส…

    

…อะไรกัน…

    

ทุกครั้งที่เหมือนจะจับสัมผัสได้   แต่ความรู้สึกกลับจางหายไปไม่ต่างจากพยายามประคองน้ำไว้ในอุ้งมือ

    

…ดาบ…

เพลงดาบสลับเงา

_____________________________________



…ดาบแห่งจิต…

    

เกรย์มองดาบ  ก่อนค่อย ๆ หลับตาลง   ภาพดาบยังคงปรากฏแจ่มชัดในมโนนึก   ดาบ…กำลังเรืองแสง

    

วิ้ง!!!

    

จริงแล้วไม่ใช่ดาบหรอกที่กำลังเรืองแสง   ร่างของเกรย์ต่างหากที่ราวกับจะเรืองแสงน้อย ๆ ท่ามกลางแสงจันทร์   ก่อนที่แสงจะดับวูบหายไป   เหลือเพียงแสงสะท้อนของดวงจันทร์จากคมดาบ   เกรย์ลืมตาขึ้นช้า ๆ

    

ฟั่บ!!!~

    

เสียงดาบสะบัดตัดผ่านสายลมเสียงก้อง   ทั้ง ๆ ที่ดาบยังดูเหมือนกระดิกแค่พริบตาเดียว   ต้นไม้ต้นตรงข้ามที่อยู่ห่างออกไปเกือบสองเมตรลั่นเปรี๊ยะ   ก่อนหักโค่น

    

สำเร็จ!!!

_________________________________

เอามาลงแร้วจ้าาาาาาา



ไม่รุจาเขียนอาไรและ (ไม่มีเคออสโผล่มาเยย T T)



เอาไว้เจอกันตอนหน้าปลายปีแร้วกันนะคะ



บาย