ลำดับตอนที่ #75
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #75 : บทที่ 74 : อันนิรอส
อันนิรอส
_________________________
ทั้ง ๆ ที่เห็นตั้งแต่เพิ่งจะรุ่งเช้า…แต่จริง ๆ แล้วอันนิรอสยังอยู่อีกห่างไกลนัก
“ถึงแล้ว ๆ”
เสียงเฟย์เนี่ยนร้องอย่างตื่นตาตื่นใจ มองบ้านเรือนนับร้อยที่ตั้งเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ร้านรวงขวักไขว่ไม่ต่างจากทวีปอื่น แต่ที่นี่กลับดูสวยงามและหรูหรากว่ามากนัก
“โห…กว่าจะถึง” เฟตบ่นอุบ แต่จ้องมองสภาพเมืองด้วยสายตาไม่ต่างกัน
แสงแดดแผดจ้าของยามบ่ายไม่ทำให้อากาศที่หนาวเย็นของที่นี่อุ่นขึ้นเลย ปุยหิมะจับอยู่ทั่วไปจนดูราวกับเป็นเรื่องปกติ
“แคสเปอร์เรียน…เมืองที่เก่าแก่ที่สุดของอันนิรอส” เฟย์ไนท์เอ่ย หรี่ตาฝ่าเปลวแดดที่สะท้อนจากหิมะสีขาวเป็นประกาย
“ชักหนาวแหะ” เฟตพึมพำเสียงเบา ลมเย็นวูบหอบเอาลมหนาวจากแผ่นดินเข้าใส่ลำเรือ
“เมืองนี้จะไปถึงเซเรียได้ไวที่สุด” จินไนน์เอ่ยเสียงเย็นพอ ๆ กับอากาศภายนอก “ข้ามภูเขาพาร์เรเนียไปก็ถึง”
“ครับ..พักที่นี่ซักสองคืน” เคออสพูด ยิ้มเช่นเคย นัยน์ตาสีส้มมองข้ามภูเขาสีเทาขมุกขมัวไปยังขอบฟ้าเบื้องหลัง
…นครเซเรีย…
ซ่า!!!
เสียงเรือแหวกน้ำดังต่อเนื่อง ละอองน้ำเย็นเฉียบพุ่งเข้าปะทะผิวหน้า
“อือ…” เกรย์คราง เม้มปากอย่างหงุดหงิดน้อย ๆ
“ท่านเกรย์ขอรับ ๆ…มีหิมะด้วยล่ะ” ริสเปลล์พูดรัวเร็วราวกับเด็กไม่เคยเห็นหิมะ
“ชั้นเห็นแล้ว” พูดห้วน ๆ ก่อนกอดอกแน่น
ตึง!!!
เสียงเรือปะทะสะพานไม้ที่ยื่นออกสู่ทะเลดังแว่วผ่านเสียงคลื่นที่ทยอยซัดเข้าสู่ฝั่ง อากาศเย็นเยียบพร้อม ๆ กับไอหิมะพัดกรูเข้าใส่ผู้มาใหม่ราวกับจะทักทาย
กึก…
ร่างของนักฆ่าสาวสะดุดกึกกับระดับความเย็นที่ปะทะใบหน้า เม้มปากเน้นอย่างหงุดหงิด
“หนาวรึเปล่า” เสียงเรียบ ๆ ถามขึ้น เกรย์ตวัดสายตามอง
“เปล่าซะหน่อย” ดวงตาสีน้ำเงินทอประกายราวกับจะยิ้มขำ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา นัยน์ตาสองสีกวาดมองไปรอบ ๆ เมือง
…ไม่น่ามาที่นี่เลย…
คิดอย่างอารมณ์เสียในใจ
“ท่าทางต้องหาที่พักก่อนแล้วละมั้ง” เฟย์ไนท์พูดเบา ๆ ไอสีขาวลอยออกจากปากในทุกคำพูดที่เอ่ยออกมา ปกติพวกเอล์ฟมีระบบการปรับตัวที่ดีเยี่ยมอยู่แล้ว
…ยิ่งมีเวทย์มนต์ด้วยอย่างนี้ เรื่องหนาวแทบไม่ต้องพูดถึง…
แต่คนไม่มีเวทย์มนต์น่ะสิ..
“ฮัดชิ้ว!!!” เฟตจามเสียงดังสนั่น สั่นกึก
“น..หนาวชะมัดเลยอ่ะ”
“นี่…นายช่วยทำตัวให้มันเข้าหูเข้าตาชั้นหน่อยได้มั้ยยะ…ขอร้องเหอะ” เฟย์เนี่ยนขอด เพราะสำหรับเธอนั้น…อากาศแบบนี้แทบจะเย็นสบายเลย
“อืม…นี่เป็นเมืองเหนือสุดของทวีปน่ะครับ หนาวหน่อยก็คงเป็นเรื่องธรรมดา” เคออสพูด ยิ้มอย่างไม่ยี่หระต่อความหนาว ถ้าไม่ใช่เพราะความเคยชินก็คงเพราะ…ไอ้ลูกแดง ๆ ที่เจ้าตัวกำลังจับมันยัดใส่ขวดอยู่นั่นแหละ
“นายขี้โกงอ่ะ…เล่นมีไฟผิงอย่างนี้” เฟตโวย ก็อบลินหนุ่มยิ้ม
“อ้าว…ไม่ใช้ก็ได้ครับ” เปลวเพลิงในขวดแก้วดับวูบลงตามคำสั่ง ริสเปลล์มองรอบ ๆตัวอย่างสนใจ
“นครที่เทพเซียร์สร้าง…สวยไม่เปลี่ยนเลยนะขอรับ”
“ยังไง ๆ ก็ต้องหาที่พักก่อน…แล้วค่อยว่ากันต่อไป” จินไนน์พูดเสียงเย็นพอ ๆ กับอากาศรอบๆ ตัว ท่าทางไม่หนาวเลยซักกะนิด ผิดกับคนที่ไม่น่าจะหนาว…
ดวงตาสีน้ำเงินมองร่างบางที่กอดอกนิ่ง ไม่พูดอะไรตั้งแต่ลงจากเรือแล้ว…ถึงเจ้าตัวจะปากแข็งว่าไม่หนาว แต่ดูท่าทางแล้ว…
“เอ้า!” นัยน์ตาสองสีตวัดมองเสื้อตัวหนาที่ถูกส่งมาให้ ก่อนมองหน้าคนส่ง
“ชั้นบอกแล้วไงว่า ไม่ –หนาว” ย้ำอย่างอวดดี ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้มือชาดิกจนไร้ความรู้สึกไปซะแล้ว
“ใส่ซะ…เดี๋ยวเป็นไข้ขึ้นมาใครจะมีเวลามานั่งดูแล” เมื่อเจ้าของเสื้อเค้าพูดมาอย่างนี้ พร้อมสำทับด้วยดวงตาดุ ๆ อีก คนอวดดีก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องรับมาใส่แต่โดยดี
…อุ่น…
เสื้อขนสัตว์เนื้อดีช่วยไม่ให้ลมหนาวพุ่งกระทบร่างจัง ๆ ความรู้สึกอุ่นขึ้นเยอะ
…ถ้าไม่ใช่ของหมอนั่นคงจะดีกว่านี้…
คิดพลางดึงเสื้อคลุมให้กระชับตัว ก่อนปรายตามองหน้าเจ้าของเสื้อที่กำลังยิ้มน้อย ๆ
“มีอะไรน่าขำรึไง !?!” ว่าเสียงเย็น แต่คนถูกว่ากลับตอบกลับหน้าตาเฉย
“เปล่า…เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่านักฆ่าน่ะกลัวความเย็น”
“นี่นาย!!!~” ขึ้นเสียง ก่อนสูดหายใจลึก ๆ ระงับอารมณ์อย่างยากเย็น
“มีอะไรฝังใจรึเปล่า ?”
มองรอยยิ้มของคนถามแล้วแทบอย่างจะชักดาบออกมาตอนนี้เลยจริง ๆ ถ้าไม่ติดว่ามีคนเป็นสิบที่เดินผ่านไปผ่านมาอยู่ตอนนี้
“ก็ได้ ๆ…ตอนห้าขวบชั้นโดนอาจารย์สั่งให้ไปนั่งใต้น้ำตกกลางฤดูหนาวในป่ามาราเพีย ปีนั้นหิมะตกด้วย…แล้วก้อ…”
เกรย์ลากเสียง ใบหน้าขึ้นสีเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากต้องไปนั่งให้น้ำเย็นเจี๊ยบไหลผ่านร่างตลอดเวลา
“แล้วไง ?” คนฟังถามต่อด้วยเสียงเรียบเฉย เกรย์แยกเขี้ยว
“ชั้นก็ตกลงไปในน้ำน่ะสิ…อาจารย์ไปเจอชั้นหลังจากนั้นสองวัน ไกลจากน้ำตกนั่นตั้งครึ่งป่า”
“หรอ…” จินไนน์เลิกคิ้วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างน่าอัศจรรย์
“อือ” เกรย์พึมพำรับ ทำท่าเหมือนไม่สนใจอะไร
“นี่..สองคนนั้นน่ะ มาทางนี้หน่อยสิ” เฟย์เนี่ยนตะโกนเรียก พลางกวักมือหยอย ๆ
“ไปนอร์ทฮิลล์ครับ” เคออสพูดกับคนขับรถม้าคนหนึ่ง เกรย์เลิกคิ้ว
“เราน่าจะหาที่พักก่อนแล้วค่อยไปหาข่าวที่หลัง…ไม่รู้สิ ยัยเฟย์ไนท์เค้าบอกว่างั้น”
เฟย์เนี่ยนพึมพำ แต่ไม่รอดหูของพี่สาว
“ใครยะ…เรียกให้มันดี ๆ หน่อย!!!”
“อืม” พึมพำเบา ๆ เฟย์เนี่ยนเบิกตาขึ้นอีกหน่อย
“ไปเอาเสื้อคลุมมาจากไหนอ่ะ ?”
“เออ…” เกรย์เหลือบมองเจ้าของเสื้อ ก่อนตอบเรียบ ๆ “คนแถวนี้แหละ”
“อ๋อ…” เอล์ฟสาวยิ้มขำอย่างรู้ทัน
“รีบไปเถอะ…ชั้นรู้สึกว่าแถวนี้คงจะไม่ใช่ที่ปลอดภัยสักเท่าไหร่” นัยน์ตาสองสีเอ่ยเสียงเรียบ กวาดสายตามองไปยังพื้นน้ำเงียบสงบอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนที่เสียงของเฟย์ไนท์จะดังขึ้นจากด้านหลัง
“นี่!!!ยัยน้องบ๊อง!!!…อยากตกรถรึไง รีบขึ้นมาเร็ว!!!”
“หวา!?!”
@@@@@@@@@@@@@@@
“ชิ…”
พึมพำอย่างหงุดหงิด โบกมือสะบัดหมอกจางที่ทำหน้าที่ไม่ต่างจากกล้องส่องทางไกลตรงหน้าให้กระจายหายไป
“รู้ดีนักนะ” ริมฝีปากสีแดงสดเอ่ย ไกวขาน้อย ๆ จากระดับความสูงของยอดเสากระโดงไล่ความหงุดหงิดออกไป ลมทะเลที่พัดอยู่สูงขนาดนี้แรงไม่ใช่ย่อย แต่ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับคนอย่างเธอ
“แต่รู้แล้วจะทำอะไรได้”
สะบัดมืออีกครั้ง กระจกบานน้อยปรากฏขึ้นในมือ ดวงตาสีเงินมองลงไปในกระจก มันสะท้อนใบหน้าสวยคมอยู่ชั่วครู่ ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าขาว ๆ กับดวงตาสองสีที่จ้องมองกลับมา
“หึ…เอมมิเกรย์ คัลมาเนทแล้วเราจะรู้กันว่าผู้พิทักษ์ดาบไพออซจะแน่ได้สักแค่ไหน”
เปรี๊ยะ!!!~
กระจกทั้งบานแตกกระจาย ก่อนร่วงลงสู่พื้นน้ำสีฟ้าเข้ม ริมฝีปากสีกุหลาบนั้นคลี่รอยยิ้มเย้ยหยัน พึมพำเสียงแผ่วเบา
“แล้วเราจะได้รู้กัน!!!”
________________________________
มาอัพแร้วเจ้าค่า
ข้าน้อยกำลังปั่นๆๆๆๆๆๆๆอย่างด่วนมากมายเลยเจ้าค่า ใจเย็นๆหน่อยเน้อ ^ ^
ช่วงนี้ก็เลือดสาดกันไปก่อน...เดี๋ยวข้าน้อยจารีบเอาแซนวิชมาเสริฟนะเจ้าค้า
(มีคนมาถามข้าน้อยว่าคำว่าแซนวิชนี้ท่านได้แต่ใดมาด้วยล่ะ...หุหุหุ)
ไปล่ะเจ้าค่า แล้วข้าน้อยจารีบเอามาลงนะเอ้อ
บายเจ้าค่า
_________________________
ทั้ง ๆ ที่เห็นตั้งแต่เพิ่งจะรุ่งเช้า…แต่จริง ๆ แล้วอันนิรอสยังอยู่อีกห่างไกลนัก
“ถึงแล้ว ๆ”
เสียงเฟย์เนี่ยนร้องอย่างตื่นตาตื่นใจ มองบ้านเรือนนับร้อยที่ตั้งเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ร้านรวงขวักไขว่ไม่ต่างจากทวีปอื่น แต่ที่นี่กลับดูสวยงามและหรูหรากว่ามากนัก
“โห…กว่าจะถึง” เฟตบ่นอุบ แต่จ้องมองสภาพเมืองด้วยสายตาไม่ต่างกัน
แสงแดดแผดจ้าของยามบ่ายไม่ทำให้อากาศที่หนาวเย็นของที่นี่อุ่นขึ้นเลย ปุยหิมะจับอยู่ทั่วไปจนดูราวกับเป็นเรื่องปกติ
“แคสเปอร์เรียน…เมืองที่เก่าแก่ที่สุดของอันนิรอส” เฟย์ไนท์เอ่ย หรี่ตาฝ่าเปลวแดดที่สะท้อนจากหิมะสีขาวเป็นประกาย
“ชักหนาวแหะ” เฟตพึมพำเสียงเบา ลมเย็นวูบหอบเอาลมหนาวจากแผ่นดินเข้าใส่ลำเรือ
“เมืองนี้จะไปถึงเซเรียได้ไวที่สุด” จินไนน์เอ่ยเสียงเย็นพอ ๆ กับอากาศภายนอก “ข้ามภูเขาพาร์เรเนียไปก็ถึง”
“ครับ..พักที่นี่ซักสองคืน” เคออสพูด ยิ้มเช่นเคย นัยน์ตาสีส้มมองข้ามภูเขาสีเทาขมุกขมัวไปยังขอบฟ้าเบื้องหลัง
…นครเซเรีย…
ซ่า!!!
เสียงเรือแหวกน้ำดังต่อเนื่อง ละอองน้ำเย็นเฉียบพุ่งเข้าปะทะผิวหน้า
“อือ…” เกรย์คราง เม้มปากอย่างหงุดหงิดน้อย ๆ
“ท่านเกรย์ขอรับ ๆ…มีหิมะด้วยล่ะ” ริสเปลล์พูดรัวเร็วราวกับเด็กไม่เคยเห็นหิมะ
“ชั้นเห็นแล้ว” พูดห้วน ๆ ก่อนกอดอกแน่น
ตึง!!!
เสียงเรือปะทะสะพานไม้ที่ยื่นออกสู่ทะเลดังแว่วผ่านเสียงคลื่นที่ทยอยซัดเข้าสู่ฝั่ง อากาศเย็นเยียบพร้อม ๆ กับไอหิมะพัดกรูเข้าใส่ผู้มาใหม่ราวกับจะทักทาย
กึก…
ร่างของนักฆ่าสาวสะดุดกึกกับระดับความเย็นที่ปะทะใบหน้า เม้มปากเน้นอย่างหงุดหงิด
“หนาวรึเปล่า” เสียงเรียบ ๆ ถามขึ้น เกรย์ตวัดสายตามอง
“เปล่าซะหน่อย” ดวงตาสีน้ำเงินทอประกายราวกับจะยิ้มขำ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา นัยน์ตาสองสีกวาดมองไปรอบ ๆ เมือง
…ไม่น่ามาที่นี่เลย…
คิดอย่างอารมณ์เสียในใจ
“ท่าทางต้องหาที่พักก่อนแล้วละมั้ง” เฟย์ไนท์พูดเบา ๆ ไอสีขาวลอยออกจากปากในทุกคำพูดที่เอ่ยออกมา ปกติพวกเอล์ฟมีระบบการปรับตัวที่ดีเยี่ยมอยู่แล้ว
…ยิ่งมีเวทย์มนต์ด้วยอย่างนี้ เรื่องหนาวแทบไม่ต้องพูดถึง…
แต่คนไม่มีเวทย์มนต์น่ะสิ..
“ฮัดชิ้ว!!!” เฟตจามเสียงดังสนั่น สั่นกึก
“น..หนาวชะมัดเลยอ่ะ”
“นี่…นายช่วยทำตัวให้มันเข้าหูเข้าตาชั้นหน่อยได้มั้ยยะ…ขอร้องเหอะ” เฟย์เนี่ยนขอด เพราะสำหรับเธอนั้น…อากาศแบบนี้แทบจะเย็นสบายเลย
“อืม…นี่เป็นเมืองเหนือสุดของทวีปน่ะครับ หนาวหน่อยก็คงเป็นเรื่องธรรมดา” เคออสพูด ยิ้มอย่างไม่ยี่หระต่อความหนาว ถ้าไม่ใช่เพราะความเคยชินก็คงเพราะ…ไอ้ลูกแดง ๆ ที่เจ้าตัวกำลังจับมันยัดใส่ขวดอยู่นั่นแหละ
“นายขี้โกงอ่ะ…เล่นมีไฟผิงอย่างนี้” เฟตโวย ก็อบลินหนุ่มยิ้ม
“อ้าว…ไม่ใช้ก็ได้ครับ” เปลวเพลิงในขวดแก้วดับวูบลงตามคำสั่ง ริสเปลล์มองรอบ ๆตัวอย่างสนใจ
“นครที่เทพเซียร์สร้าง…สวยไม่เปลี่ยนเลยนะขอรับ”
“ยังไง ๆ ก็ต้องหาที่พักก่อน…แล้วค่อยว่ากันต่อไป” จินไนน์พูดเสียงเย็นพอ ๆ กับอากาศรอบๆ ตัว ท่าทางไม่หนาวเลยซักกะนิด ผิดกับคนที่ไม่น่าจะหนาว…
ดวงตาสีน้ำเงินมองร่างบางที่กอดอกนิ่ง ไม่พูดอะไรตั้งแต่ลงจากเรือแล้ว…ถึงเจ้าตัวจะปากแข็งว่าไม่หนาว แต่ดูท่าทางแล้ว…
“เอ้า!” นัยน์ตาสองสีตวัดมองเสื้อตัวหนาที่ถูกส่งมาให้ ก่อนมองหน้าคนส่ง
“ชั้นบอกแล้วไงว่า ไม่ –หนาว” ย้ำอย่างอวดดี ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้มือชาดิกจนไร้ความรู้สึกไปซะแล้ว
“ใส่ซะ…เดี๋ยวเป็นไข้ขึ้นมาใครจะมีเวลามานั่งดูแล” เมื่อเจ้าของเสื้อเค้าพูดมาอย่างนี้ พร้อมสำทับด้วยดวงตาดุ ๆ อีก คนอวดดีก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องรับมาใส่แต่โดยดี
…อุ่น…
เสื้อขนสัตว์เนื้อดีช่วยไม่ให้ลมหนาวพุ่งกระทบร่างจัง ๆ ความรู้สึกอุ่นขึ้นเยอะ
…ถ้าไม่ใช่ของหมอนั่นคงจะดีกว่านี้…
คิดพลางดึงเสื้อคลุมให้กระชับตัว ก่อนปรายตามองหน้าเจ้าของเสื้อที่กำลังยิ้มน้อย ๆ
“มีอะไรน่าขำรึไง !?!” ว่าเสียงเย็น แต่คนถูกว่ากลับตอบกลับหน้าตาเฉย
“เปล่า…เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่านักฆ่าน่ะกลัวความเย็น”
“นี่นาย!!!~” ขึ้นเสียง ก่อนสูดหายใจลึก ๆ ระงับอารมณ์อย่างยากเย็น
“มีอะไรฝังใจรึเปล่า ?”
มองรอยยิ้มของคนถามแล้วแทบอย่างจะชักดาบออกมาตอนนี้เลยจริง ๆ ถ้าไม่ติดว่ามีคนเป็นสิบที่เดินผ่านไปผ่านมาอยู่ตอนนี้
“ก็ได้ ๆ…ตอนห้าขวบชั้นโดนอาจารย์สั่งให้ไปนั่งใต้น้ำตกกลางฤดูหนาวในป่ามาราเพีย ปีนั้นหิมะตกด้วย…แล้วก้อ…”
เกรย์ลากเสียง ใบหน้าขึ้นสีเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากต้องไปนั่งให้น้ำเย็นเจี๊ยบไหลผ่านร่างตลอดเวลา
“แล้วไง ?” คนฟังถามต่อด้วยเสียงเรียบเฉย เกรย์แยกเขี้ยว
“ชั้นก็ตกลงไปในน้ำน่ะสิ…อาจารย์ไปเจอชั้นหลังจากนั้นสองวัน ไกลจากน้ำตกนั่นตั้งครึ่งป่า”
“หรอ…” จินไนน์เลิกคิ้วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างน่าอัศจรรย์
“อือ” เกรย์พึมพำรับ ทำท่าเหมือนไม่สนใจอะไร
“นี่..สองคนนั้นน่ะ มาทางนี้หน่อยสิ” เฟย์เนี่ยนตะโกนเรียก พลางกวักมือหยอย ๆ
“ไปนอร์ทฮิลล์ครับ” เคออสพูดกับคนขับรถม้าคนหนึ่ง เกรย์เลิกคิ้ว
“เราน่าจะหาที่พักก่อนแล้วค่อยไปหาข่าวที่หลัง…ไม่รู้สิ ยัยเฟย์ไนท์เค้าบอกว่างั้น”
เฟย์เนี่ยนพึมพำ แต่ไม่รอดหูของพี่สาว
“ใครยะ…เรียกให้มันดี ๆ หน่อย!!!”
“อืม” พึมพำเบา ๆ เฟย์เนี่ยนเบิกตาขึ้นอีกหน่อย
“ไปเอาเสื้อคลุมมาจากไหนอ่ะ ?”
“เออ…” เกรย์เหลือบมองเจ้าของเสื้อ ก่อนตอบเรียบ ๆ “คนแถวนี้แหละ”
“อ๋อ…” เอล์ฟสาวยิ้มขำอย่างรู้ทัน
“รีบไปเถอะ…ชั้นรู้สึกว่าแถวนี้คงจะไม่ใช่ที่ปลอดภัยสักเท่าไหร่” นัยน์ตาสองสีเอ่ยเสียงเรียบ กวาดสายตามองไปยังพื้นน้ำเงียบสงบอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนที่เสียงของเฟย์ไนท์จะดังขึ้นจากด้านหลัง
“นี่!!!ยัยน้องบ๊อง!!!…อยากตกรถรึไง รีบขึ้นมาเร็ว!!!”
“หวา!?!”
@@@@@@@@@@@@@@@
“ชิ…”
พึมพำอย่างหงุดหงิด โบกมือสะบัดหมอกจางที่ทำหน้าที่ไม่ต่างจากกล้องส่องทางไกลตรงหน้าให้กระจายหายไป
“รู้ดีนักนะ” ริมฝีปากสีแดงสดเอ่ย ไกวขาน้อย ๆ จากระดับความสูงของยอดเสากระโดงไล่ความหงุดหงิดออกไป ลมทะเลที่พัดอยู่สูงขนาดนี้แรงไม่ใช่ย่อย แต่ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับคนอย่างเธอ
“แต่รู้แล้วจะทำอะไรได้”
สะบัดมืออีกครั้ง กระจกบานน้อยปรากฏขึ้นในมือ ดวงตาสีเงินมองลงไปในกระจก มันสะท้อนใบหน้าสวยคมอยู่ชั่วครู่ ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าขาว ๆ กับดวงตาสองสีที่จ้องมองกลับมา
“หึ…เอมมิเกรย์ คัลมาเนทแล้วเราจะรู้กันว่าผู้พิทักษ์ดาบไพออซจะแน่ได้สักแค่ไหน”
เปรี๊ยะ!!!~
กระจกทั้งบานแตกกระจาย ก่อนร่วงลงสู่พื้นน้ำสีฟ้าเข้ม ริมฝีปากสีกุหลาบนั้นคลี่รอยยิ้มเย้ยหยัน พึมพำเสียงแผ่วเบา
“แล้วเราจะได้รู้กัน!!!”
________________________________
มาอัพแร้วเจ้าค่า
ข้าน้อยกำลังปั่นๆๆๆๆๆๆๆอย่างด่วนมากมายเลยเจ้าค่า ใจเย็นๆหน่อยเน้อ ^ ^
ช่วงนี้ก็เลือดสาดกันไปก่อน...เดี๋ยวข้าน้อยจารีบเอาแซนวิชมาเสริฟนะเจ้าค้า
(มีคนมาถามข้าน้อยว่าคำว่าแซนวิชนี้ท่านได้แต่ใดมาด้วยล่ะ...หุหุหุ)
ไปล่ะเจ้าค่า แล้วข้าน้อยจารีบเอามาลงนะเอ้อ
บายเจ้าค่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น