คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : GOT7 : 29
“5555 เรามาเริ่มทำพิธีันีว่ามาร์ แบมแบม๊ะนูนารบวน่วยมาเป็นสัีพยานให้้วยน้า “ เบลนูนาลามาร์ฮยอให้มายืน้าๆ่อนะเอื้อมมือไปหยิบวัถุสีำึ้นมา่อมาที่ผม ทำให้ผมไม่ล้าแม้แ่ะยับเยื้อนไปไหน
“แบมแบม๊ะ ่วยอ่านำปิาให้นูนา้วยนะ๊ะ “ เบลนูนาใ้ปาระบอปืนี้ไปที่ระานบนโ๊ะที่้อารให้ผมหยิบึ้นมาอ่าน
“ท่านทั้สอมีเำนที่ะสมรสัน อให้ท่านับมือวาอันและันและแสวามสมัรใ ่อหน้าพระเป็นเ้า และพระศาสนัรอพระอ์” ผมอ่าน้อวามในระาษและนใเน้นย้ำว่า้อเป็นมือวาเท่านั้น เพราะอนนี้เบลนูนาถือปืน้วยมือ้านั้นอยู่ บาทีผมอาะมีัหวะใน่วที่เบลนูนาเปลี่ยนมือในารถือปืนทำอะไรัอย่าึ่อนนี้ผม็ยัไม่รู้ว่าืออะไร เพราะปัหาให่มันิอยูุ่แมือที่ล๊อมาร์ฮยอิอยู่ับเบลนูนา
“เบลว่า้า้าย็ไม่เป็นไรมั้ะมาร์ ับเร็วๆสิะ น้อแบมแบมอ่าน่อเลย๊ะ “ มันไม่เป็นไปามที่ผมหวั เพราะเหมือนเบลนูนาะรู้ทันวามิอผม ึไ้ยื่นมือ้า้ายที่ถูใสุ่แมือไปับมือมาร์ฮยอไว้ ทำยัไี
“ นายมาร์ ้วน ุะรับ นาสาว ศิริรัมภา เป็นภรรยาและะสัาว่า ะถือื่อสัย์่อุ ทั้ในยามสุ และยามทุ์ ทั้ในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรัและยย่อให้เียริุ นว่าีวิะหาไม่หรือไม่ “ผมอ่านำปิาในประโย่อมาที่เป็นอมาร์ฮยอ ที่อนนี้ำลัมอผม้วยสายาที่ผมอ่านออว่าผมะ้อปลอภัย
“อบสิะมาร์ ริ๊ “ เสีย้าไปืน ทำให้ผมถึลับัวแ็ทื่อเพราะอนนี้วามายเหมือนอยู่ใล้ผมแ่เอื้อมเท่านั้น
“รับ “ เสียมาร์ฮยอที่อบออไปอย่าแผ่วเบา เพียแ่นั้น็ทำให้หัวใผมเ็บแล้ว
“นาสาว ศิริรัมภา ุะรับ นายมาร์ ้วน เป็นสามีและะสัาว่า ะถือื่อสัย์่อุ ทั้ในยามสุ และยามทุ์ ทั้ในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรัและยย่อให้เียริุ นว่าีวิะหาไม่หรือไม่ “ ผมยัอ่านประโย่อไป้วยเสียที่เริ่มสั่นเทา ผมรู้สึเหมือนอนนี้ำลัยืนอยู่ที่ๆเ็มไป้วยหนามแหลมมที่พร้อมะทิ่มแทผมทุเวลา
“รับะ เรียบร้อยแล้วใ่ไหม๊ะแบมแบม ่อไปเป็นูบสาบานใ่ไหม่ะมาร์ “ มาร์ฮยอมอมาที่ผม้วยแววาที่ผมเอ็ไม่รู้ะบอยัไ แ่ผมรู้เพียว่ามันเป็นแววาที่เศร้าเินะบรรยาย ผมรู้ว่ามาร์ฮยอไม่อยาที่ะทำร้ายผม้วยภาพพวนี้ แ่เป็นผมเอที่เลือ ผมเอที่ไม่ยอมหนีไปั้แ่แร
“นายไม่อยาให้ัน้อทำั้น่อไปหรอใ่ไหม ้าไปืนแล้วอะไร่อนะะมาร์ เหนี่ยวไใ่รึเปล่าน้า “ เบลนูนาพูู่มาร์ฮยอที่ยัยืนนิ่มอผมอยู่ สายาที่ส่มาเหมือนมาร์ฮยอ้อารที่ะอโทษผมับสิ่ำลัะทำ ไม่เป็นไรหรอฮะฮยอ ไม่เป็นไร
และภาพที่ผมไม่ิว่าะไ้เห็น็เิึ้น เมื่อมาร์ฮยอึัวเบลนูนาเ้ามาประบปาอย่ารวเร็ว ผมหันหน้าไปอีทานึทันที ถึแม้ว่าผมะบอว่าไม่เป็นไร แ่ภาพนั้นมัน็ยัสามารถสะิหัวใผมให้เป็นแผลไ้อยู่ี
“แหม ไม่เอแ่แบบเียวูบเ่ึ้นเยอะเลยนะ ท่าทาะฝึมาเยอะใ่ไหม๊ะแบมแบม “ เบลนูนาหันมาถามผม้วยน้ำเสียฟัูรู้ว่าสะใมาแ่ไหน
“เอาหละเราไปเลี้ยลอันีว่า เบลทำับ้าวอโปรอแบมแบมไว้้วยละะมาร์ “ เบลนูนาใ้ปาระบอปืนันหลัผมเพื่อให้เินนำไปที่ห้อรัว ที่มีอาหารวารอไว้อยู่แล้ว
และเมื่อผมเห็นอาหารรหน้าที่เป็น้าวผัุ้ที่ผมไม่สามารถินไ้ เพราะผมมีอาารแพุ้้อย่ารุนแร แสว่าเบลนูนาทำารบ้านมาพอสมวร ถึไ้รู้ว่ามีอะไรบ้าที่ะทำลายผมและใ้เป็น้อ่อรอับมาร์ฮยอไ้
“เรามาเริ่มินันเลยีว่านะ แบมแบมินเลยิ๊ะ นูนาทำสุพี่มือเลยนะ “ เบลนูนา้อผมเหมือนำลัรอูโว์ที่ัวเอเฝ้ารอมานาน ผม่อยๆหยิบ้อนึ้นมา้าๆ่อนะั้าวในานึ้นมา
“อย่าินนะแบม!! เบลเราอร้อปล่อยแบมไปไ้ไหม แล้วเธอะทำอะไรับเรา็เิ เธอะ่าเรา็ไ้แ่อร้อปล่อยแบมแบมไป “ มาร์ฮยอพูึ้นเสียันผมใเผลอปล่อย้อนลับโ๊ะ แ่ผมไม่เอาแบบนั้นนะฮยอ ไม่เอานะรับ
“เพล้ นายรัมันมานัใ่ไหมฮะมาร์ เราแ่านันแล้วนะ นที่นายวระแร์ือันไม่ใ่มัน “ เบลนูนาที่ไ้ยินมาร์ฮยอพูแบบนั้น ็ลุึ้นแล้วปัาน้าวที่อยู่รหน้าลพื้นแระาย ่อนะทำในสิ่ที่ผมลัวมาลอ
“ันบอให้ิน ินเ้าไปเี๋ยวนี้ ิน !!! ถ้านายไม่ิน ัน้อทำให้สิ่ที่ไม่อยาทำ นายะมาโทษนูนานนี้ไม่ไ้นะแบมแบม “ ปาระบอปืนอเบลนูนาในอนนี้ำลัเล็ไปที่หัวใอมาร์ฮยอ หัวใที่ผมเฝ้าถนอมวนั้น
“เอาสิเบล ถ้าอยายิ็ยิเลย เรื่อนี้เราเป็นนผิเอทั้หม เราสมวรที่ะไ้รับมัน เพื่อใ้ที่เราทำให้เธอเสียใและเพื่อปป้อนที่เรารั เรายอม “ ไม่นะรับฮยอ ไม่นะรับ ภาพที่มาร์ฮยอเินเ้าไปใล้ปาระบอปืนอย่าไม่ลัววามาย ทำให้ผมถึับลั้นหายใเพราะวามหวาลัวที่ัินัวใผมอนนี้
“ไม่นะรับฮยอ เบลนูนาผมยอมินแล้วรับ ผมยอมแล้ว อย่าทำอะไรมาร์ฮยอนะรับ “ ฮึ อย่าทำแบบนี้เลยนะรับฮยอผมยอมทุอย่าแล้ว ผมยอมแล้วริๆ ผม่อยๆใ้มืออันสั่นเทาั้าวในานนั้นึ้นมา เพื่อินมันเ้าไป
“อย่านะแบม ฮยออร้อ อร้อเถอะนะ อย่าินนะแบม อย่า “ เสียอ้อนวอนอมาร์ฮยอทำให้ผมน้ำาไหลลมามาึ้นและสะอื้นัวโยนอย่าห้ามไม่อยู่ ผมอโทษนะรับฮยอ อโทษนะรับ
“ฮยอ ฮึ ฮึ ผม้อินฮะ ไม่ั้นฮยอ็ะ ผมะินฮึ ผมะินเอฮะ “ผมำเป็นริๆ ฮึ ผมอยาอยู่ับฮยอลอไปนะฮะ ผมอยาทำแบบนั้น ฮึ แ่อนนี้ผมเลือที่ะไม่ให้ฮยอเ็บมาว่า ผมอโทษที่เห็นแ่ัวนะรับ ฮึ ผมรู้ว่าฮยอเอ็ทนเห็นผมเ็บไม่ไ้เหมือนัน แ่ว่าผมรู้สึะายถ้าเห็นภาพฮยอ้อเ็บ อโทษนะรับ ฮึ
“แบมอย่า!!!!!!!!!!!!” เหุาร์ทุอย่าเิึ้นรวเร็วมานผมั้ัวไม่ทัน มาร์ฮยอที่เห็นผมำลัะั้าวำนั้นเ้าปา รีบวิ่มาปั้อนในมือผมนระเ็นไปที่พื้น
“ปั!!!!!!!!!” เสียเหนี่ยวไปืนที่ัลั่นนผมหูอื้อ มาพร้อมับมาร์ฮยอที่โถมัวเ้าหาผมอย่าแร นผมถึับเลไปุเ้าที่พื้น ในเวลานั้นมืออผมที่ำลัประอที่หลัอมาร์ฮยอรับรู้ถึอเหลวที่เริ่มไหลออมาาร่าายอนรหน้า หัวใผมสั่นไหวอย่ารุนแรในอนที่่อยๆเลื่อนมือออมาเพื่อูว่าสิ่นั้นเป็นอย่าที่ผมิหรือเปล่า
“ฮยอ!!!!!!” ผมเรียมาร์ฮยออย่าใเมื่อเห็นเลือสีแที่โลมอยู่ที่มือผมในอนนี้ ผมพยายามที่ะใ้มือลไปที่บาแผลเพื่อห้ามเลือ แ่มัน็ไม่มีอะไรีึ้นมาเลย
“5555555555 ันไม่ไ้ทำนะมาร์ ฮืออออ ันไม่ไ้ทำ แ แ่ามาร์ แ่ามาร์ แทำร้ายเ้า อย่าอยู่เลย !!“ เสียเบลนูนาที่ัึ้นไม่อยู่ในวามสนใอผมอีแล้ว อนนี้เหมือนประสาทรับรู้ทุอย่าอผมอยู่ที่นรหน้าแ่เพียนเียวเท่านั้น ผมมอท่าทีอมาร์ฮยอที่พยายามเ้ามาอผมไว้อย่าเลื่อนลอย ภาวนาให้เรื่อที่เิึ้นรหน้านี้เป็นแ่ฝัน
“ปั!!!!!!!!!” เสียัมปนาทที่ัึ้นอีรั้ พร้อมับแรระแทานที่ำลัโอบอผมอยู่เป็นเรื่อยืนยันว่านี่ไม่ใ่วามฝัน และเลือที่เลอะเปรอะเปื้อนผมอยู่อนนี้็ไม่ใ่อใร นอามาร์ฮยอ มาร์ฮยอที่ผมรั
ฮึ ฮยอ เ็บมาไหมรับ ฮึ ฮยอรับ อย่าทิ้ผมไว้นเียวเลยนะรับ ผมอร้อ อย่าาผมไปไหน อย่าทำแบบนั้นับผมนะรับ ฮยอ มาร์ฮยอ
ำพูมามายที่ผมอยาะพูออไปแ่ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยประโยอะไรไ้เลย ผมทำไ้เพียโอบอนรหน้าอย่าหวแหนและปล่อยให้น้ำาทำหน้าที่อมันเท่านั้น อนนี้ผมไม่อยารับรู้อะไรแล้ว
“ฮึ ฮยอ ฮยอฮะ ฮึ ฮือออออ “ เสียร้อไห้อผมและอ้อมออบอุ่นอมาร์ฮยอเป็นสิ่เียวที่ผมรับรู้ไ้ในอนนี้
“ู่ว์เียบะนี ฮยอไม่เป็นไร ไม่เป็นไร “ เสียระิบที่แผ่วเบาอเ้าออ้อมอ ทำให้ผมยิ่ร้อไห้มาึ้น ผมลัว ผมลัวว่าะไม่มีโอาสไุ้ในอ้อมออบอุ่นนี้อี
“มาร์ฮยอ แบมแบม !!! “ เสียเบีที่ัึ้นึให้ผมลับมาที่โลภายนออีรั้
“ฮึ ฮยอ่วย้วยรับ มาร์ฮยอถูยิ ฮืออออ ่วย้วยฮะ ฮึ ฮือออ “ ใร็ไ้่วยมาร์ฮยออผมที ่วย้วยย
“แ็สัน พวนาย่วย...”มาร์ฮยอพยายามพูับเบีฮยอ แ่อนนี้มาร์ฮยออ่อนแราบาแผลมาแน่ๆ
“ไม่้อห่วรับ พวผมพาแ็สันไปส่โรพยาบาลเรียบร้อยแล้ว หมอบอว่าแ็สันพ้นีอันรายแล้วรับ “ ำอบอเบีฮยอที่ผมเอ็ไม่เ้าใ แ่รู้ว่าำอบนั้นทำมห้มาร์ฮยอยิ้มออมาไ้น้อยๆในสถานาร์ปลอภัยแบบนี้
ผมถึับหัวใหล่นวูบเมื่อเห็นมาร์ฮยอที่อนนี้ำลัเริ่มหลับาล้าๆเหมือนำลัะหมสิไป ไม่นะฮะ ไม่นะฮยอ อย่าทิ้ผมไว้นเียวแบบนี้ ผมลัวริๆนะรับฮยอ ฮึ ฮืออออ อย่าทำแบบนั้นเลยนะรับฮยอ ผมอร้อ ผมอร้อ ฮึ ฮืออ
“ฮยอ “ เหมือนำออผมในรั้นี้ไม่สามารถส่ไปถึมาร์ฮยอเหมือนทุรั้ที่มาร์ฮยอมัะอ่านใผมออเสมอ ทำไมันละรับฮยอ ฮึ ทำไมถึหลับไปโยทิ้ผมร้อไห้อยู่แบบนี้หละรับ ทำไมฮยอถึใร้ายับผมแบบนี้ ฮึ ฮึ
“แบม แบมแบม ถอยออมา่อน พวเ้าำลัะ่วยมาร์ฮยอนะ แบมแบม “ เบีฮยอแะผมออาอ้อมออมาร์ฮยออย่ายาลำบา ทำไมผมถึไ้รู้สึโหยหาอ้อมอนั้นมานานี้นะ มาร์ฮยอะลับมาอผมอีใ่ไหมรับ มันะเป็นแบบนั้นใ่ไหมรับฮยอ
ผมมอนอื่นๆที่ำลัวุ่นวายับารปมพยาบาลเบื้อ้นให้มาร์ฮยอ ่อนะพาึ้นรถพยาบาลและับออไปอย่ารวเร็ว ลอเวลาที่พยาบาลใส่เรื่อมือ่วยีวิ่าๆให้มาร์ฮยอ ผมไม่ไ้สนอะไร ผมแ่ยืนมอหน้ามาร์ฮยอที่ำลันอนหลับสนิทอยู่บนเปลปมพยาบาลเท่านั้น
ผมแ่้อารให้ไปหน้านี้ที่ผมรัลับมายิ้มอีรั้ เพราะผมรัรอยยิ้มอมาร์ฮยอยิ่ว่าอะไรทั้หม ไ้โปรเถอะนะรับมาร์ฮยอ ไ้โปรเถอะนะรับ แล้วผมสัาว่าะไม่เรียร้ออะไรอีเลย ฮึ ไ้โปรเถอะรับฮยอ
.
ไม่รุ้ว่าเวลาผ่านไปนานมาแ่ไหนแล้วที่ผมนั่อยู่หน้าห้อุเินนี้ ผมำไ้ว่าหลัาลรถมาพร้อมๆับทุนในวผม็นั่ที่นี่มาลอไม่ไ้ยับัวไปไหน และ็นานมาแล้วเ่นเียวันที่ยัไม่มี่าวราวหรือใรออมาแ้อาารอมาร์ฮยอา้านในเลย
อนนี้็เป็นเวลาะีหนึ่แล้ว เมมเบอร์ภายในวสลับันลไปหาอะไรมาให้ผมลอท้อเรื่อยๆ แ่อนนี้ผมไม่อยาะินอะไรริๆ อนนี้ผมแ่อยาไ้ยินำยืนยันาปาอุหมอว่ามาร์ฮยอยัะอยู่ับผมเหมือนเิม
“แบม นายินแนวินี่ัหน่อยเถอะ ถือว่าันอร้อ มาร์ฮยอเป็นนี เพราะะนั้นฮยอ้อปลอภัยแน่ๆ เื่อสิ “ ยูยอมเินมานั่้าผม่อนะยื่นแนวิมาให้ ผมรับมันมาถือไว้ในมือ่อนะมอมันอย่าเหม่อลอย
“แบม นายอย่าเป็นแบบนี้สิ นายมีอะไรนาย็พูออมา อย่าเ็บไว้แบบนี้ “ยูยอมพยายามพูเพื่อให้ผมระบายวามรู้สึอนนี้ออมาเพื่อะไ้รู้สึไม่อัอั้นแบบที่เป็นอยู่อนนี้
“ฮยอ............ะไม่ทิ้ันไปใ่ไหม นายิแบบนั้นไหมยูยอม ฮึ ฮยอะอยู่ับันเหมือนเิมใ่ไหม ฮึ มาร์ฮยอะลับมาอันเหมือนเิมใ่ไหม ฮึ ฮยอะไม่ปล่อยันไว้นเียวใ่ไหม ฮึ ฮึ “ ผมร้อไห้ออมาอย่าไม่สามารถวบุมไ้ ยิ่ผมพูวามรู้สึออมามาเท่าไหร่ น้ำายิ่ไหลออมามาเท่านั้น
“ถ้านายอยาะร้อ็ร้อออมาให้พอ เพราะถ้ามาร์ฮยอื่นมาเห็นนายร้อไห้แบบนี้ ้อไม่อบใแน่ๆ “ ยูยอมึผมเ้ามาอ ่อนะปล่อยให้ผมร้อไห้เท่าไหร่็ไ้เท่าที่้อาร ผมอร้อไห้แ่อนนี้นะรับฮยอ แ่อนนี้
ความคิดเห็น