คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : GOT7 : 33
“เฮ้ทุน วันนี้พอแ่นี้่อนละัน มาร์ฮยอเพิ่เริ่ม้อมวันแร้วย เี๋ยวินยอฮยอะเ้ามาุยับพวเราเรื่อาราาร้อมออีสามอาทิย์ที่ะถึ่อนวัน Showcase พวนายไปนั่พัรอ่อนละัน “
เบีฮยอบอพวเราหลัาที่าร้อมรอบที่สิบบล ผมเห็น้วยที่ะพันะรับ ไม่ใ่เพราะว่าผมเหนื่อยหรอเพราะปิพวเรา้อมันมาว่านี้หลายเท่า แ่มาร์ฮยอเพิ่หายีไม่วรหัโหมมาและอีอย่ามาร์ฮยอ็เ้นไ้ีอยู่แล้ว้วย เลยไม่มีอะไรให้พวผม้อัวล
หลัาที่พวผมนั่พัันประมานสิบห้านาทีไ้ ินยอฮยอ็เ้ามาอธิบายถึาราาร้อมออีสามอาทิย์้าหน้านี้ ึ่ในแ่ละวันิรรม็ไม่ไ้แ่าอะไร ็ือ้อมเ้น ้อมร้อ ที่ั่วโมะเพิ่มึ้นมาว่าแ่่อนเท่านั้นเอ
นั่น็แสว่าพวผมะไ้นอนน้อยล แ่็ไม่มีใรบ่นอะไรัำ เพราะพวเรารู้ว่าารอนอนอพวเรามันแลมา้วยวามฝันยัไหละ
“แล้วอีเรื่อนึ เรื่อที่ฮยอบอว่าเราะถ่ายเอ็มวีันในวันเสาร์อาทิย์นี้อาะ้ออเลื่อนนะ พวเธอโอเใ่ไหม “ำพูนั้นอินยอฮยอทำให้ในห้ออยู่ในวามเียบทันที ผมรู้ว่าอนนี้ทุนเอ็รู้สึผิหวัเหมือนับผมที่เฝ้ารอเสาร์อาทิย์ที่ะถึนี้มาลอ ั้แ่วันที่ฮยอบอพวเรา
มือหนาอนรหน้ายื่นมาุมมือผมพร้อมับบีบให้ำลัใ และมอาผมเพื่อสื่อบาอย่าที่ผมอ่านาสายาอมาร์ฮยอไ้ว่า ‘ไม่เป็นไรนะ’ ผมบีบมือนั้นอบลับไป เพราะผมรู้ว่ามาร์ฮยอเอ็ผิหวัไม่่าาผม
“ทำไมเียบันไปหละ ฮยอถามว่าพวเธอโอเใ่ไหมถ้าฮยอะอเลื่อนวันถ่ายเอ็มวีาเสาร์อาทิยืนี้มาเป็น พฤหัสับศุร์นี้แทน “ ินยอฮยอพูออมายิ้มๆ นี่พวผมโนฮยอแล้อีแล้วสินะ
“โฮ่ ฮยอ ใหายใว่ำหม น่าะพูออมาเร็วๆ อย่าแล้แบบนี้ิฮะ “แ็สันฮยอ่อว่าินยอฮยอและทำแ้มป่อแบบอนๆ าม้วยนอื่นๆที่ทำท่าอนินยอฮยอันเป็นแถวเลยหละ
แ่ผม็แ่หันไปมอน้าๆ่อนที่ะยิ้มให้มาร์ฮยออย่าโล่ใและีใ ที่ฝันอพวเราใล้เ้ามาอี้าวนึแล้ว
“อ้อแล้ว วันพุธะมีทีมอสูมเ้ามาูเรื่อเสื้อผ้าหน้าผมนะ เรียมัวันไว้้วย วันที่ถ่ายเอ็มวีเราะออเินทาันวันพฤหัสแ่เ้ามือ เพื่อไปให้ทันแสอนเ้า พวเธอ็เรียมเสื้อผ้าันไปประมานสี่วันแล้วัน “
“ทำไมั้สี่วันรับฮยอ เราถ่ายันแ่สอวันเอนะรับ “เบีฮยอถามในสิ่ที่ผมำลัสสัย
“พวผู้ให่ประุมันว่าพวเธอ้อมหนัันมา่วนี้เลยะพาไปพัผ่อน และที่นั่น็ใล้ทะเล้วย เรา็เลยเลื่อนวันถ่ายเอ็มวีึ้นมาเพื่อะไ้มีวันหยุ 2 วันให้พวนายพัไ้และะไ้ไม่ระทบับาราาร้อมเิม้วย ไ้ยินแล้ว็อย่าลืมเอาุว่ายน้ำไป้วยหละ วันนี้ไม่มีอะไรแล้ว แยย้ายันลับไปพัไ้ แล้วพรุ่นี้อย่าลืมมาฟิิ้เสื้อผ้าอนเ้าเ้าใรึเปล่า “
“รับ!!!!!!!!!!” พวผมอบรับำสั่ฮยอเสียั้วยรอยยิ้ม ็พวผมำลัะไ้ไปเที่ยวพร้อมันทั้ 7 นเลยนะ เย่ๆๆๆ
“เย่!!!!!! ทะเล ทะเล ทะเล ไ้ไปเที่ยวแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยย “ เสียยูยอมะโนเฮัลั่น พร้อมับระโไปรอบๆับแ็สันฮยออย่าอารม์ี
“เราลับหอไปเ็บเสื้อผ้าันีว่า เี๋ยวไม่ทัน ไปันเถอะ “ เอาร์ฮยอพู่อนะลายอแฮยอและเบีฮยอออไปาห้อ้อม
“นายะรีบไปไหนฮะ เราไปวันมะรืนนะ ไม่ใ่พรุ่นี้ะหน่อย “ เบีฮยอพยายามพูและึัวเอออาแนเอาร์ฮยอ
“แหม ็มันื่นเ้นนี่ แล้วเรา็้อมเสร็แล้วนี่หน่า ลับันเถอะ นะๆๆๆๆๆ “ ำพูอเอาร์ฮยอเป็นสิ่ที่ผมเห็น้วยที่สุ เพราะผมเอ็ื่นเ้นอยาลับไปเ็บอแล้วเหมือนัน
“มาร์ฮยอฮะ เรา็ลับันเถอะรับ “ ผมหันไปเรียน้าๆที่ำลันั่หลับาพัอยู่
“ื่นเ้นับเา้วยรึไฮะเรา “มาร์ฮยอลืมาึ้น่อนะเอื้อมมือมาโยหัวผมเล่นไปมา
“็ั้แ่เิมาผมไปทะเลนับรั้ไ้เลยนะรับฮยอ เพราะผมแพ้อาหารทะเลและ็ว่ายน้ำไม่เป็น ที่บ้านผมเลยอบไปเที่ยวที่อื่นมาว่า แ่ผมอยาไปทะเลมาๆริๆนะฮะ ผมอบเสียทะเล อบสีอทะเล อบลิ่นอายอทะเล ฮ้าๆๆๆ “
ผมหลับาลแล้ว่อยๆอ้าแนออ ท่านี้เป็นท่าที่ผมอยาะทำอนที่ไปยืนอยู่ริมทะเล สายลมะไ้ปะทะัวผมไ้อย่าเ็มที่ และผมะสูอาาศให้เ็มปอเลย แ่ิ็มีวามสุแล้ว
“ถามนิเียวอบะยาว ไปไ้แล้ว “ มาร์ฮยอผลัหัวผมเบาๆ่อนที่ะเินนำหน้าไปยัประูห้อ้อม
“ฮยอะไปไหนฮะ “ ผมถามเมื่อเห็นอยู่ีๆมาร์ฮยอ็เินออไป
“็ะรีบลับไปเ็บเสื้อผ้าไม่ใ่รึไ นอื่นเ้าออไปันหมแล้ว เหลือแ่เราสอนนี่หละ เพราะแบมมัวแ่วาฝันเรื่อทะเลอยู่ไรับ “ มาร์ฮยอหันลับมาอบำถามผมยิ้มๆ ่อนที่ะยืนรอผมอยู่ที่ประูทาออ
“ฮยออะ รอผม่อนิฮะ” ผมรีบหยิบระเป๋าและวน้ำ่อนะวิ่ไปหานัวโและเินออาบริษัทลับหอพัทันที
“ทะเล ทะเล ทะเล ทะเล รอพี่แบม่อนนะร้าบบบบบบบบ “ผมร้อออมาเป็นเพลอนที่ผมับมาร์ฮยอำลัเินูมือันเพื่อลับหอพั
“อยาไปมานานั้นเลยรึไ “น้าายผมถามึ้น พร้อมับสายาอบอุ่นที่ส่มา
“มาฮะ ทะเล ทะเล ทะเล 555555 ทะเล ทะเล “
“หึ “ เสียหัวเราะาน้าๆพร้อมรอยยิ้มอย่าเอ็นู ทำให้ผมอที่ะยิ้มามไม่ไ้ เพราะมีไม่บ่อยนัหรอนะที่เ้าายผู้เียบรึมนนี้ะยอมยิ้มน่ารัแบบนี้ให้เห็น
.
.
“ไม่่วรึไรับ “ เสียอบอุ่นาน้าายผมถามึ้น พร้อมับมือหนาที่เอื้อมมือมาุมมืออผมไว้อย่าเยิน
“ไม่ฮะ ฮยอนอนเลยฮะไม่้อห่ว แบมอยาูวิวมาว่า “ ผมอบพร้อมับหันมอออไปนอหน้า่าเพื่อูทิวทัศน์รอบๆ้าทา
“แบมะูอะไรรับ ้านอมันยัมือยู่เลยนะ “ มาร์ฮยอถามผมเมื่อเห็นว่าสอ้าทาอนนี้มืมานมออะไรแถบะไม่เห็น
“ฮยอนอนเถอะฮะ แบมไม่่วริๆ นะรับ นะ นะ นะ “ ผมอบลับไป่อนะับัวมาร์ฮยอเอนลับเบาะรถแล้วห่มผ้าให้ นัวโมอมาแล้วยิ้มแวอย่าล้อเลียน ่อนะหลับาล
็ผมื่นเ้นนนอนไม่หลับริๆนี่หน่า ในเมื่ออนนี้ผมำลัะไปทะเลแล้ว มาร์ฮยอเอ็ะรู้ว่าผมื่นเ้นมาสุๆเพราะเมื่อเ้าผมื่นนอนึ้นมานแรโยที่ไม่้ออาศัยนาฬิาปลุสันิ ที่ริผมื่นึ้นมาหลายรอบแล้วหละ เพราะลัวว่าะื่นสายแล้วอไปทะเล 5555555
แ่้วยวามเพลียาาร้อมหนัที่ผ่านมา ึทำให้ผมผลอยหลับไปอย่าไม่รู้ัว รู้สึัวอีทีผม็ำลันอนเอาหัวผิอยู่บนไหล่ว้าอน้าๆะแล้ว
“ถึไหนแล้วฮะฮยอ “ ผมถามมาร์ฮยอทั้ที่ยัไม่ลืมา ทำไมมัน่วแบบนี้็ไม่รู้
“ใล้แล้วหละ แ่แบมนอนไป่อนเถอะรับ เี๋ยวถึแล้วฮยอปลุ “ ร้าบบบบ ผมอบฮยอในใ่อนะหลับลึอีรั้
.
“ุ๊บ “ ผมรุ้สึถึอะไรอุ่นๆที่มาแะบริเวริมฝีปา ทำให้้อรีบลืมาึ้นทันที ็มอเห็นนัวโำลัยืนส่ยิ้มอยู่รหน้า
“เมื่อี้ฮยอทำอะไรฮะ “ ผมถาม่อนะยมือึ้นมาับที่ริมฝีปา เพื่อเ็ว่าเมื่อี้ผมไม่ไ้ฝันไป
“็ปลุเ้าหิี้เาไรับ นอื่นเ้าลันไปหมแล้ว ฮยอเรียแบมั้นานแล้ว็ไม่ยอมื่นเลย้อใ้วิธีนี้ “ มาร์ฮยอพูบ็หันหลัแล้วเินลารถไปทันที ทำให้ผม้อรีบลุึ้นแล้ววิ่ามลไป
“ฮยอ ทำไมอบแล้ให้ผมเินอยู่เรื่อยเลยนะ “ ทุทีเลยสินะ
หลัาที่ผมและเมมเบอร์นอื่นๆแ่หน้าแ่ัวันเรียบร้อยแล้ว ็เ้ามาุยับผู้ำับเพื่อนัแนะเรื่อิว่าๆ วันนี้เราะถ่ายทำันในโัที่เนรมิให้ลายเป็นลับใ้ินอวัยรุ่น และมีเวทีรลาที่ไว้ใ้แบทเทิล ึ่ะเป็นที่ๆพวผมะใ้เ้นท่าที่พวเรา้อมันมา
วันนี้ะมีเอ็ร้าผู้หิเ้าา้วยประมานยี่สิบน และะมีนาเอเอ็มวีที่ผมไ้ยินาพวฮยอว่าเป็นเ็ฝึใน่ายเหมือนพวผมนี่หละ ผู้ำับอธิบายว่าเนื้อเรื่อะเป็นในทำนอที่ว่าหนึ่ในพวเราทำอไว้ และนาเอเ็บไ้ึามเอามาืนที่นี่ พวเราึใ้ารเ้นเ้าไปีบทำนอนั้นอะรับ
“มาร์ฮยอ เหมือนนาเอเอ็มวีอเราเ้าะมอฮยอาเป็นมันเลยนะฮะ นาผมเ้าไปุย้วยาเ้ายัไม่มอมาที่ผมเลยมอแ่ฮยอ ท่าทาานนี้แบมแบมะมีู่แ่แล้วหละ55555 “ เสียแ็สันฮยอที่เ้ามาบอมาร์ฮยอ่อนที่ะมอมาที่ผมอย่าแวๆ ทำให้ผม้อหันไปมอรที่นาเอนนั้นนั่อยู่ ็เห็นว่าเ้ามอมาที่มาร์ฮยอริๆ
“ู่แ่อะไรันฮะ ผมไม่มีปัาไปสู้ับใรเ้าหรอ “ ผมพูออมา่อนที่ะเรียมหันหลัเินไปที่อื่นทว่ามาร์ฮยอ็ว้าแนผมไว้ไ้่อน
“แบม “ เสียุเรียบๆนั้นทำให้ผมหยุอยู่ับที่ ่อนที่ะ้มหน้าลเพื่อ่อนใบหน้าอผมอนนี้ ที่ผมเอ็ไม่รู้ว่าอนนี้ผมทำสีหน้าแบบไหนอยู่ันแน่
“ส่วนนายแ็สัน ไปไลๆ” มาร์ฮยอหันไปบอแ็สันฮยอ่อนที่ะออแรลาผมไปทารถบ้านที่พวเราเอาไว้ใ้แ่ัวัน แล้วปิประูล
“ฮยอพาผมมาที่นี่ทำไมฮะ เี๋ยวนอื่นหาเราไม่เอแล้วะวุ่นวายันนะรับ “ ผมบอออไปเพราะลัวว่านอื่นหาเราไม่เอ
“ุยันให้รู้เรื่อ่อน แบมเป็นอะไร “ มาร์ฮยอถามผมออมาอย่าใเย็น และเอามือเยาผมึ้นเพื่อให้สบาัน
“........................... “ ผมไม่รู้ะอธิบายวามรู้สึอนนี้ว่าอะไรริๆ หว หึ น้อยใ อิา หรืออะไรผม็ไม่เ้าใเหมือนัน
“ถ้าแบมัวลเรื่อที่แ็สันพูเมื่อี้ ฮยอ็อยาะบอแบมว่าไม่มีอะไรที่แบม้อัวล เพราะฮยอรัแบมเ้าใไหมรับ“
มาร์ฮยอพูออมาพร้อมับมอหน้าผม้วยสีหน้าริั
“แ่ว่า แ่ว่า ถ้าเป็นผู้หินนั้น ฮยอะบเ้าไ้แบบเปิเผย ไม่้อหลบๆ่อนๆแบบนี้ “ ผมพูออไปโยพยายามที่ะบัับเสียไม่ให้สั่น
“เราอยู่รนี้ทำยัไเรา็้อหลบอยู่ี แล้วอีอย่าไม่ว่าะเป็นเพศไหน หรือเป็นใร ฮยอ็ยัรัแบม ไม่ว่าะมีอีี่ร้อยี่พันนฮยอ็ยัรัแบม“ ผมโถมเ้าไปอมาร์ฮยอทันทีที่ฮยอพูประโยนั้นบ
“อบุนะรับฮยอ อบุนะรับ อโทษนะฮะที่ผมเอาแ่ใแบบนี้ “ ไม่มีำพูใๆออมาาเ้าายผู้เียบรึมอี มีเพียอ้อมอที่อบอุ่นอมาร์ฮยอเท่านั้นที่เป็นำอบสำหรับทุำถามอผม
PS. อนนี้อาะไม่่อยมีอะไรนะ่ะ เอาริๆไรท์ไม่่อยถนัแ่แนวหวานุ๊ิ๊เท่าไหร่
อบุทุนที่ิามมาๆนะ่ะ
ความคิดเห็น