คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : GOT7 : 38
“แบม เี๋ยวพวนอื่นๆะทำท่าส่ไปทานายแล้วนาย็ทำท่า L-Kick* นะ “ อนนี้ผมับนอื่นๆำลั้อมเ้นอยู่ที่ห้อ้อมประำอพวเรา อีไม่ถึอาทิย์ะถึานโว์เสอพวเราแล้วและพรุ่นี้็ะเป็นวันที่เราะเริ่มปล่อยทีเอร์เพลแรอพวเราแล้ว้วย
หลัาวันนั้นที่ผม้อนอนโรพยาบาล วันรุ่ึ้นเมื่อุหมอมาเ็ร่าายแล้วผมปิี็อนุาิให้ออาโรพยาบาลมาพั่อที่หอพัไ้ ผมใ้เวลาพัอยู่แ่วันเียว็เริ่มออมา้อมพร้อมับทุนเหมือนเิม เพราะลัวะไม่ทันึ้นแส แ่็้ออ้อนอมาร์ฮยออยู่นานว่าะยอมให้ผมลับมา้อมไ้หละนะ
“โอเ วันนี้พอแ่นี้่อนแล้วัน เลิ้อมไ้ “ มิ้ี้ฮยอรูสอนเ้นอพวผมบอหลัาที่เพลบล พวผมนอนลับพื้นทันที เหนื่อยะมั ผมพยายามสูหายใเ้าลึๆเพื่อลอาารเหนื่อยหอบ แ่านนี้นที่รับศึหนัที่สุะหนีไม่พ้นมาร์ฮยอที่้อโว์ีลัาถึสี่รอบในเพล
ผมหันไปมอรอบๆมอหานที่ผมำลันึถึ่อนะรู้สึหนับริเว้นาน้อพยุัวึ้นมาู ็เหุนัวโผมแำลันอนหนุนาผมพร้อมับหลับาลอย่า้อารพั ผมึลุึ้นมานั่ให้ีๆเพื่อมาร์ฮยอะไ้นอนสบายึ้น
“ลุึ้นมาทำไม “ เสียนิ่ๆัออมาานผมแที่ยันอนหลับาอยู่
“มาร์ฮยอนอนเถอะฮะ ผมนอนนหายเหนื่อยแล้ว “ ผมบอ่อนะสัเุลมหายใที่เริ่มเ้าอออย่าสม่ำเสมออนรหน้าแสถึารเ้าสู่ห้วนิทราอนัวโ มาร์ฮยอนี่หลับ่ายแบบนี้ลอเลยน้า
ผม่อยไล่มอโรหน้าสวยอมาร์ฮยอ มูโ่รั้นที่แสถึนิสัยื้อเียบ วาสวยพร้อมับแพนาอนยาวที่ผมอบมอ ริมฝีปาเล็สีมพูที่มัะมอบวามหวานให้ผมอยู่เสมอ และเส้นผมสีแเพลิที่นุ่มสลวยราวับไ้รับารูแลมาอย่าี ทุอย่าที่เป็นมาร์ฮยอมัน่าเหมือนสิ่ที่พระเ้าั้ใประทานให้ริๆ
ผมเอื้อมมือไปแะที่เส้นผมนุ่มสีแอมาร์ฮยออย่าเบามือที่สุเท่าที่ะทำไ้ ่อนะ่อยๆลูบเล่นอย่าเพลิเพลิน นุ่มั นาทำสีมาแบบนี้ ผมยันุ่มไ้นานี้ ทำไ้ยัไนะ เพราะผมำไ้ว่าอนที่ผมัสีผม้านหน้าให้เป็นสีมพู ผมอผมเสียมานแทบะาิมือมาทุรั้ที่ผมับเลย้วย้ำ
“แบมลับันเถอะ เี๋ยวเอาร์ับแ็สันแล้ว็ฮยอะเ้าไปื้ออทีุ่ปเปอร์ ส่วนยอแับยูยอมะไปหาเพื่อน แล้วแบมับมาร์ฮยอหละ “ เบีฮยอถามผมเมื่อเ็บอเรียบร้อยเรียมะเินออาห้อ้อม
“พวฮยอลับ่อนเลยฮะ เี๋ยวให้มาร์ฮยอนอนอีหน่อยแล้ว็ะลับหาพัเลยรับ ฮยอไม่้อเป็นห่ว “ ผมอบออไปเพราะอยาให้มาร์ฮยอไ้นอนพั่ออีสัหน่อย
“ามใ ั้นฮยอไป่อนนะ ถ้าอยาไ้อะไร็โทรมาบอแล้วันเี๋ยวื้อหลับไปให้ “ เบีฮยอบอ่อนะเินนำทุนออไป อนนี้ในห้อ้อมึเหลือแ่ผมับมาร์ฮยอที่ำลัหลับอยู่เท่านั้น ที่ริผมว่าอนนี้ทั้บริษัทอาะมีแ่ผมับฮยอ เพราะว่าอนนี้สอทุ่มแล้วนอื่นๆะลับบ้านันไปหมแล้ว ถ้าไม่นับรวมุลุยามที่เฝ้าอยู่หน้าบริษัทอะนะ
“ไปันหมแล้วใ่ไหม “ เสียนิ่ๆัึ้น่อนที่นัวโะลืมาและลุึ้นยืน่อนะเินไปที่มุมห้อ
“ฮยอไม่ไ้หลับหรอเหรอรับ “ ผมถามออไป็ปิมาร์ฮยอนอนี้เาะาย ใม่มีทาที่ะื่นเอไ้อยู่แล้ว
พรึบ!!!!
“ฮยอ!! ทำอะไรรับ ปิไฟทำไม เปิเถอะรับผมมอไม่เห็นอะไรเลย “ ผมะโนบอออไปเพราะอนนี้มันมืมานมอไม่เห็นว่ามาร์ฮยออยู่รไหน
“อ๊ะ!!” ผมเผลอร้อออมาอย่าใเมื่อรุ้สึถึอ้อมอาทา้านหลั ที่ผมรู้ไ้ทันทีว่าวามอบอุ่นแบบนี้มีแ่มาร์ฮยอนเียว
“ฮยอ...ทำอะ.ร..ไร..ฮะ “ ผมถามออมาอย่าะุะัเมื่อมาร์ฮยอเริ่มใ้มูโ่รั้นลมาที่อออผม
“........................ “ ไม่มีเสียอบรับามาร์ฮยอ มีเพียารระทำเท่านั้นที่ยัำเนิน่อไปเรื่อยๆ มาร์ฮยอเริ่มหอมที่ออผมแรึ้น เหมือนับวามรู้สึ้อาร้าในอผมอนนี้ที่เริ่มมาึ้นเรื่อยๆเ่นเียวัน
“ฮะ.....ฮยอฮะ...อย่าเลยนะฮะ...ที่นี่มันห้อ้อ........ม” ผมแทบะพูไม่เป็นประโยเมื่อเี้ยวอมาร์ฮยอบลมาที่ออผม นผมรีบ้อเม้มปาเป็นเส้นรเพราะลัวว่าเสียร้ออผมะหลุลอออไป
“เปลี่ยนสถานที่ไรับนี อนนี้ที่นี่มีแ่เราสอน และที่สำัห้อนี้เป็นห้อเ็บเสีย ฮยออยาไ้ยินเสียแบมแบมร้อัๆมานานแล้ว รู้รึเปล่านี “ เสียระิบอแสนเย้ายวนมาร์ฮยอที่้าหู ทำให้ผมรู้สึเหมือนับถูไฟ๊อเบาๆไปทั่วร่าาย เหื่ออผมเริ่มไหลึมออมาทั้ๆที่ห้อนี้็เปิแอร์นเย็น่ำ ะเป็นเพราะวามร้อนที่มาา้าในัวผมที่ำลัะปะทุออมาแน่ๆ
“วันนี้ฮยอเหนื่อย แ่ฮยอ็้อารแบมแบมมาเหมือนัน แบม่วยฮยอหน่อยไ้ไหมนี “มาร์ฮยอพูเสียแหบพร่า่อนทีู่บลที่หลัหูอผม นผมนลุู่
“ะ..ไ้..ฮะ..ผม้อทำยัไฮะ.. “ ผมถามออไปอย่าพยายามุมสิที่มีอันน้อยนิอผมไว้เพื่อฟัมาร์ฮยอบอสิ่ที่ผม้อทำ
"ึ้นมานั่รนี้สิรับนี" มาร์ฮยอพูึ้น่อนะถอยหลัแล้วเอาหัวพิผนัไว้ ผมยืน่มวามเินอายอยู่นานว่าะัสินใพูออไป
"ะ็ไ้รับ" ผมอบรับ ่อนะึ้นไปนั่บนัอมาร์อยอ
"ับอฮยอใส่เ้าไปในัวแบมสิรับ" มาร์ฮยอพูึ้นพร้อมับหันมาสบาผม้วยสายาหวานเื่อมอย่าเว้าวอน
"อ่ะเอ่ออ รับ" ผมอบรับ่อนะยับอฮยอให้รวับอผม ่อนะ่อยๆัวลไป้าๆ ผมเม้มริมฝีปาแน่น เพราะวามเสีย้าในัวผมที่เิึ้นอนนี้
"อ่าาา ้าๆ แบบนั้นแหละรับนีอฮยอ อื้มมม" มาร์ฮยอพูออมาเสียแหบสั่นอย่าพอใ ่อนะระแทสะโพส่วนึ้นมาอย่าแร
"อ๊าาา ฮยอ อย่าเพิ่สิฮะ" ผมพูึ้นอย่าใ แ่อนนี้อารม์อมาร์ฮยอะุไม่อยู่แล้ว เพราะมาร์ฮยอำลัระแทสะโพสวนึ้นมาอย่าแร พร้อมับผมที่ำลัโยอยู่บนัวอฮยอ
"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาา ฮยอฮะ สะเสียวว" ผมเผลอร้อออมาอย่าไม่สามารถวบุมัวเอไ้ เพราะแรระแทอมาร์ฮยอ
"อื้มม แบม แน่นเินไปแล้วนะรับ ฮยอใล้ะไม่ไหวแล้วนะ" มาร์ฮยอพู่อนะเร่ัหวะสวนสะโพึ้นมาอย่ารัวและเร็ว
"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ฮะ ฮยอ ผมไม่ไหวแล้ว มันะ.." ผมร้อออมาเพราะรู้สึเหมือนบาสิ่ในัวผมใล้ะระเบิเ็มทีแล้ว
"อ่าาาาาาาาาาาาา" มาร์ฮยอร้อออมาอย่าเสียัลั่น พร้อมปลปล่อยวามอบอุ่นเ้ามาในัวผม ในะที่ผม็ปลปล่อยออมาเ่นเียวัน
หลัามาร์ฮยอปลปล่อยแล้ว ็เินหายไปในห้อน้ำัพั่อนะลับมาพร้อมับอ่าน้ำ และ ผ้าสะอา มาร์ฮยอเ็ทำวามสะอาให้ผม ส่วนผม็หลับาล้วยวามเพลียในอนที่มาร์ฮยอำลัทำวามสะอาให้
“แบมรับอย่าพึ่หลับนะ อย่าพึ่หลับไ้ไหมรับนี เรา้อลับบ้านนะรับ “ เสียระิบที่้าหูทำให้ผม้อลืมาึ้นมามอเ้าอเสียนุ่มที่ผมอบฟั
“ผมเหนื่อยัรับฮยอ รู้สึเหมือนโนสูบพลัเลย “เพราะอนนี้สายาอผมเริ่มินับวามมืในห้อ้อมึทำให้เห็นรอยยิ้มน้อยๆอมาร์ฮยอในอนที่ผมพูประโยนั้น
“ั้นในานะที่ฮยอโมยพลัอแบมไป ฮยอะเิมลับืนไปให้นะรับ “่อนที่ผมะเอ่ยปาถามว่าฮยอะืนพลัให้ผมยัไ มาร์ฮยอ็อบำถามนั้นอผม้วยริมฝีปาบาที่ประบลมาอย่ารวเร็ว พร้อมับลิ้นร้อนที่แทรเ้ามาระหว่าริมฝีปาอผมเพื่อมอบวามหอมหวานให้แ่ันและัน
“รู้สึีึ้นรึยัรับ “ ำถามแผ่วเบาัออมาในอนที่มาร์ฮยอผละริมฝีปาออาผมเพื่อให้ผมไ้หายใ
“ฮะ รู้สึีึ้นแล้วฮะ รู้สึรัฮยอมาที่สุเลยฮะ “ ผมอบำถามนั้นพร้อมับสบามาร์ฮยอผ่านวามมืภายในห้อ
่อนที่มาร์ฮยอะึผมเ้าไปเพื่อมอบพลัให้ับผมอีรั้นึ ผมัรู้สึอยาะเิมพลัแบบนี้ทุวันแล้วสิ
หลัาูบเพิ่มพลันผมรู้สึมีแรมาึ้น มาร์ฮยอ็ัารเ็บอุปร์่าๆที่เอาออมาาห้อน้ำไปเ็บที่เิม ่อนะแบผมึ้นหลัพาเินลับไปที่หอพัอพวเรา ส่วนสาเหุที่มาร์ฮยอให้ผมี่หลั็เป็นเพราะาผมที่มันสั่นอย่าน่าอายไหละ มาร์ฮยอเลยไม่อยาให้ผมเินเพราะลัวว่าผมอาะล้มเอาไ้
“หนัไหมฮะฮยอ ผมเินเอไ้นะรับ าผมหายสั่นแล้ว “ ผมถามึ้นเมื่อเราเินออมาไลพอสมวรแล้ว และผมเอ็ไม่ใ่เบาๆ้วย ถึแม้ผมะัวเล็แ่ผม็ึ้นื่อว่าเป็นผู้ายอยู่ีน้ำหนััว็ไม่ใ่น้อยๆหรอนะ
“ไม่เป็นไรหรอ อีนิเียว็ถึแล้ว เี๋ยวฮยอ่อยิ่า้าับแบมอนถึหอพั “ มาร์ฮยอพู่อนะหันมายิ้มล้อเลียนผม ทำให้ผมอหมั่นเี้ยวไม่ไ้เลยีไหล่มาร์ฮยอไปทีนึ แ่เบาๆเท่านั้นหละน้า
“ไม่เอาแล้วนะฮะฮยอ ผมยัไม่หายเหนื่อยเลยยย “ ผมพูออมาอย่าอแ ที่ริผมอายที่ะพูเรื่อพวนี้มาว่า
“ไม่้อห่วหรอรับ ถ้าแบมอยาให้ฮยอทำ ถึฮยอ้อารยัไฮยอ็ไม่ืนใแบมอยู่แล้วว “ มาร์ฮยออบลับมาเสียเรียบนิ่ ผิับน้ำเสียอนแรที่ยัเล่นๆอยู่ หรือว่ามาร์ฮยอ โรธผม ั้นเหรอ
“มะ..ไม่ใ่แบบนั้นนะฮะ ผมแ่พูล้อเล่นเท่านั้นเอ มันไม่ใ่แบบนั้นหรอนะฮะ “ ผมรีบพู่อนะะโหน้า้ามไหล่มาร์ฮยอเพื่อ้อารที่ะมอหน้านัวโ แ่มาร์ฮยอไม่ไ้หันมามอผม แ่ลับมอรไป้าหน้าแล้วเร่ฝีเท้าเร็วึ้น ่อนะเินเ้าไปที่หอพัแล้ววาผมลที่หน้าลิฟท์อหอ
“ฮยอรับ อย่าโรธผมเลยนะรับ ผมไม่ไ้หมายวามแบบนั้นริๆ ผมแ่....อายเท่านั้นเอ “ ผมพูึ้นแล้วรีบ้มหน้าลเพื่อ่อนวามเินไว้ ทำให้ไม่เห็นว่าอนนี้มาร์ฮยอทำหน้ายัไ
ิ๊
ลิฟท์เปิออเมื่อึ้นมาถึั้นห้อพัอพวเรา ลอเวลาที่อยู่ในลิฟท์มาร์ฮยอไม่ไ้พูอะไรออมาเลยสันิเียว และพอลิฟท์เปิออมาร์ฮยอ็รีบเินออไปโยไม่รอผมเหมือนทุรั้ ทำให้ผม้อรีบวิ่ามออไปและรไปที่ห้อพัที่อนนี้มาร์ฮยอเ้าไป้าในเรียบร้อยแล้ว
“ฮยอฮะ ฮยอฟัผม่อนนะรับ ผมอร้อนะรับ “ ผมรีบวิ่ไปึายเสื้ออมาร์ฮยอเอาไว้ ทำให้นัวโหยุยืนนิ่ แ่ยัไม่ยอมที่ะหันหน้ามาุยับผมีๆ
“อะไร “ เสียเรียบนิ่ถามลับมาอย่าห่าเหินทำให้ผมหัวใหล่นวูบไปทันที มาร์ฮยอโรธผมริๆินะ
“ ผมอโทษนะรับที่พูแบบนั้น ่อไปนี้ผมสัาว่าเมื่อไหร่ที่ฮยอ้อาร ผมะเป็นนทำให้ฮยอเอ!!! “ ผมพูออไปเสียัเมื่อัสินใแล้ว ที่ริผมไม่ไ้รัเียหรือไม่อยาที่ะมีอะไรับฮยอ ผมแ่ทำัวไม่ถูเวลาที่ฮยอพูเรื่อพวนั้นึ้นมาและ็ไม่รู้ว่าะ้ออบลับไปว่าอะไรแ่นั้นเอ
“แบมสัาแล้วนะรับ ถ้าแบมืนำ ฮยอสัาว่าะลโทษให้สาสมที่ผิสัาเลย “ ฮึ ฮึ
Ps. บไปอีอนแล้วนะ่ะ ทำไมอนนี้ไรท์เอร์เหนื่อยั หรือเป็นเพราะเลิฟีน 5555 ยัไฝาิาม้วยนะ่ะ และไรท์เอร์อยา ะถามวามเห็นเพื่อนๆรีเอร์ที่น่ารัทุนว่า อยาะให้นิยายเรื่อนี้มีี่อน่ะ เพราะ ไรท์เียนไปอย่าไรุ้หมายมาอนนี้ ไม่รู้ ว่าะเียนให้มีี่อนี ยัไรบวนเพื่อนๆ่วยแนะนำ้วยนะ่ะ อบุะ
Ps.2 อบุทุๆ Comment/Vote มาๆเลยนะ่ะ เป็นำลัสำัอไรท์เอร์ริๆ ไรท์ยัเ้ามาอ่านทุวามเห็นทุวันเหมือนเิม (็มันอ่านแล้วมีวามสุนี่หน่า ไม่เแปลที่อยาะเ้ามาอ่านทุวันเนอะ )
ความคิดเห็น