ผีล้างแค้น 1

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

'หลิว' หญิงสาวที่คอยถูกกลั่นแกล้ง
.
.
.
.
การตายของเธอเป็นปริศนา แต่เธอกลับคิดว่า ทุกคนที่กลั้นแกล้งเธอ เป็นคนที่ทำให้เธอตาย
การล้างแค้นจึงเริ่มขึ้น
'ใคร' ที่ทำให้เธอตาย
'เธอ'ตายเพราะเหตุใด 
ติตามได้ ณ บัดนี้

เนื้อเรื่อง

ณ โรงเรียนแห่งหนี่ง

เสียงเพลงดนตรีไทยเริ่มบรรเลง พร้อมกับการปรากฏกายของหญิงสาวที่อยู่ในชุดไทย และท่ารำที่งดงาม ใบหน้าที่งดงามของหญิงสาว ทำให้ชายหนุ่มหลายๆคนตกอยู่ในภวังค์

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!” มีเสียงของหญิงสาวกรีดร้องทำให้ผู้ที่อยู่ในงานหันมามอง

“เฮ้ยไอ้ข้าวเป็นอะไรวะ” สมาชิกหนึ่งในกลุ่มนั้นรีบวิ่งมาพยุงเพื่อน

“กะ…แกดูบนเวทีนั่นดิ” หญิงสาวพูดจบพลางชี้นิ้วไปที่เวทีการแสดง

“เฮ้ย!!” สมาชิกทุกคนในกลุ่มตะโกนออกมาพร้อมกัน เมื่อหันไปเห็นร่างของใครบางคน ถูกผูกคอห้อยมาจากชั้นบนของอาคารเรียน ผู้คนเริ่มแตกตื่นต่างรีบวิ่งให้หนีห่างจากสถานการณ์ตรงนั้นให้เร็วที่สุด มีเพียงสมาชิกกลุ่มของข้าวที่ยังคงยืนอยู่ ณ ที่ตรงนั้น

“นี่พวกเธอมีใครโทรแจ้งตำรวจหรือยัง” เสียงของครูฝ่ายกิจการนักเรียนดังมาจากข้างหลังกลุ่มของข้าว

“โทรแล้วค่ะ อีกสักพักตำรวจคงมา” อายตอบคำถามของครู

“แล้วมันเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน พวกเธอรู้ใหม” ครูถามกลับ แต่ไม่มีใครตอบ ได้เพียงส่ายหน้าอย่างเดียว

ไม่นานเจ้าหน้าที่กู้ภัยและเจ้าหน้าที่ตำรวจเริ่มเข้ามาเคลียร์สถานการณ์ทั้งหมด

“เราขอเชิญทุกคนไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยนะครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจนายหนึ่งเดินมา

“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณตำรวจ เราขอให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับได้ใหมคะ” ครูฝ่ายกิจการนักเรียนขอร้องนายตำรวจ

“ได้ครับ ถ้าคุณครูต้องการ สถานการณ์ตรงนี้เรียบร้อยแล้วนะครับ ยังงัยพรุ่งนี้เราจะมาเชิญทุกคนไปให้ปากคำด้วยนะครับ”

“ค่ะคุณตำรวจ”

“เอาหล่ะพวกเธอทุกคน วันนี้ก็กลับบ้านกันไปก่อน เดี๋ยวครูขอตัวไปประชุมกันก่อนนะ แล้วก็ปิดเรื่องนี้เป้นความลับด้วย”

“ค่ะ/ครับครู”

ณ ห้องประชุม

“เรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้งัย มีใครสามารถตอบผมได้มั่ง” ครุใหญ่ของโรงเรียนยิงคำถามใส่ครูทุกคน แต่กลับได้คำตอบมาคือการส่ายหน้า

“มันเป็นคำสาป ใช่แล้วมันเป็นคำสาปของโรงเรียนเรา”

“ไร้สาระนะครูกวินตรา มันอาจจะมีเบื้องหลังอยู่ก็ได้”

“ไม่หรอกค่ะครูวรัญญา ครูจำไม่ได้หรอค่ะ งานโรงเรียนของเราทุกปีก็ต้องมีเด็กตายกันทุกปี”

“ก็ถูกนะค่ะ บางทีอาจจะเป็นคำสาปก็ได้”

“ไร้สาระกันไปใหญ่แล้วนะค่ะครู คำสงคำสาปอะไรไม่มีหรอก ถ้าครูจะพูดให้นักเรียนกลัวก็หุบปากไปเลยดีกว่าค่ะ”

“นี่มันมากไปแล้วนะคะครูนันทิตา”

“เอาหล่ะๆ ไว้อย่างไรพรุ่งนี้ค่อยมาตกลงกันอีกที แต่อย่างไรโรงเรียนของเราก็ยังคงต้องเปิดต่อไป” 

 "เฮ้ยแก ฉัยไม่กล้าไปโรงเรียนอีกแล้ววะ" ข้าวเดินเกาะแขนนัทในขณะที่เดินออกจากโรงเรียน

"แกจะกลัวอะไรวะข้าว แกยังไม่ชินอีกหรอ" 
"จะให้ชินก็ยากนะเว้ยไอ้นัท" ต้าร์ท้วง
"ใช่ๆ ใครจะเหมือนแก อยู่มาตั้งแต่ม.1 จนตอนนี้ม.4หล่ะ" 
"แกคิดหรอว่าตอนนี้ฉันไม่กลัว จริงๆฉันก็กลัว แต่มันก็ชินไปแล้ววะ"
"เออ แล้วรู้หรือยังวะ ว่าเป็นใคร" อายถาม
"ไม่รู้สิ ตอนที่หน่วยกุ้ภัยไปเก็บศพอ่ะ เราก็พยายามจะเข้าไปดูนะ แต่ว่าคนเยอะมาก เลยไม่รู้เลย"
"ช่างมันเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้แหล่ะ อย่างไรไอ้พวกชมรมหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนมันก็ต้องไปทำข่าวอยู่ดี"
"ฉันว่าเรารีบไปส่งไอ้ข้าวเถอะ วันนี้อยู่หอคนเดียวด้วยนิ" ต้าร์รีบชวนเพื่อนๆขึ้นรถ
"เฮ้ยไม่เอานะ ฉันขอไปนอนกับพวกแกด้วยดิ ฉันกลัวอ่ะ"
"เฮ้ยแต่ห้องพวกเราเต็มแล้วนะเว้ย"
"ฉันขอไปอย่ด้วยน้าๆๆ จะให้นอนพื้นก็ยอม ฉันกลัวจริงๆนะ" ข้าวเขย่าแขนนัท
"เออๆก็ได้ๆ แค่วันเดียวเท่านั้นนะ"
"แล้วจะไปได้หรือยังเนี่ย รอนานแล้วนะเว้ย"
"เออๆ ไปก็ได้ "
รถเก๋งยี่ห้อดังได้เคลื่อนตัวออกไปช้าๆจากลานจอดรถ  พอรถเคลื่อนตัวได้ไม่ถึงทางออกรถก็ต้องเบรกกระทันหันเนื่องมีอะไรบางอย่างตกลงมาใส่รถ
ปึ้งง!!!
"เฮ้ยไอ้ต้าร์รถเป็นไรวะ" นัทตะโกนถามเพื่อนจากด้านหลัง
"ไม่รู้เหมือนกันวะ อะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวลงไปดูก่อนละกัน"ต้าร์เปิดประตูรถลงไป "เฮ้ย!!! ไอ้ย ข้าว นัท มาดูอะไรนี่ดิ" ต้าร์ตะโกนลั่น
"อะไรวะไอ้ต้าร์" อายงัวเงียลงมาจากรถ
"เฮ้ย อะ...ไอ้บุ้ง" นัทพยายามตั้งสติ "เฮ้ย อายโทรศัพท์หาครูกับตำรวจด่วนเลย"

"เฮ้ยไอ้ต้าร์ บุ้งอยู่ไหนวะ" ปันแฟนของบุ้งได้เข้ามาถามเพื่อน
"เอ่อ......"
"ไอ้ต้าร์ แกบอกมาดิ บอกมาดิวะ"ชายหนุ่มเขย่าตัวอีกคน
"ไอ้บุ้งตายแล้ว"นัทตอบทั้งน้ำตา
"มันไม่จริงใช่มั๊ยไอ้นัท มันไม่จริงใช่มั๊ย?"น้ำตาของชายหนุ่มเริ่มเอ่อที่ตา
"ปันแกใจเย็นดิวะ" อายปลอบใจเพื่อน
"แต่นั่นแฟนฉันนะเว้ย!"
"มันก็ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอกน่า แกคิดหรอว่าพวกฉันจะไม่เสียใจ แล้วก็ไม่มีใครคิดด้วยว่ามันจะเกิดขึ้น!"
"บุ้ง...ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ ทำไม!!"ชายหนุ่มน้ำตาไหลเป็นทาง พร้อมกับตะโกนลั่น
"ปัน แกคิดสะว่าบุ้งมันไปดีแล้ว แกควรจะทำใจสะนะ"
"ไม่ฉันทำไม่ได้ ฉันทำไม่ได้"
"แกต้องทำได้สิวะ ถ้าแกมัวเศร้า คิดหรอว่าบุ้งมันจะสบายใจ"
 ฟุ่บบบบ....
"เฮ้ยไอ้ข้าว"ทุกคนรีบวิ่งไปพยุงข้าว
"ไอ้ข้าว  ไอ้ข้าว"นัทพยายามเขย่าตัวเพื่อน
"นัท....."
"เฮ้ยพวกแก ไอ้ข้าวฟื้นแล้ว"
"ข้าว เป็นงัยมั่งวะ"
"แก ฉันเห็น ฉันเห็น!!"หญิงสาวทำหน้าตื่น
"แกเห็นอะไร!!"
"ฉันเห็นไอ้หลิว มันบอกว่ามันจะฆ่าทุกคน ที่แย่งของๆมัน ที่มายุ่งกับมัน ที่ทำให้มันตาย!"
"บ้าน่า ไอ้หลิวมันตายไปนานแล้วนะ แกจะกลัวทำไม ไร้สาระน่า"นัทเริ่มหงุดหงิด
"แกก็รู้ว่าเราแกล้งมันไว้เยอะ"
"แต่มันก็เล่นด้วยนี่หว่า มันไม่เห็นจะว่าอะไรพวกเราเลย แกคิดมากน่า นอนพักสะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาเยี่ยม"
"แกอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ ฉันกลัว"
"ฉันต้องไปอยู่หอเว้ย วันนี้นอนคนเดียวด้วย"
"เอาน่าๆ อย่ากลัวเหอะ พวกเราไปละ"
.......................
"เฮ้ยแก แกว่าไอ้หลิวมันไปเกิดยังวะ"
"แกถามอะไรของแกวะ ไอ้อาย"
"แต่ฉันมีลางสังหรณ์นะ"
"ลางอะไรอีกวะ"
"ไอ้หลิวมันยังตามพวกเราอยู่!!"

(ตอนพิเศษ:หลิว...)

ใช่ฉันยังตามพวกแกอยู่!
ใช่ฉั้นยังรอโอกาสล้างแค้น!
ใช่ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด!
วันเปิดเทอม
"แกดูพี่บาสกับนังนั่นดิ ดูสนิทกันจริงนะ"อายนั่งคัยกับบุ้ง
"นั่นสิ เพิ่งมาแท้ๆได้คุยกับพี่เค้า ได้กินข้าวกับพี่เค้า ได้ไปไหนกับพี่เค้า ดูไอ้นัทดิ ขนาดเป็นแฟนอย่างมากก็แค่คุยด้วย"บุ้งหันไปมองเพื่อนอีกคนที่กำลังอ่านหนังสืออยู่
"เห็นเค้าบอกว่าเป็นพี่น้องกันมั้ง"นัทพูดกับเพื่อน
"ใช่หรอ ดูสนิทเกินพี่น้องนะ"
"ปล่อยๆไปเหอะ"
"สักวัน มันจะคาบไปกินนะ"
"บ้าน่า"
"แกไม่ทำเดี๋ยวฉันเคลียร์เอง"
"แกจะทำอะไร"
"เอาน่าเดี๋ยวจัดการให้"
.............
"นี่เธอชื่อใบหลิวใช่มั๊ย" อายกับบุ้งเดินเข้าไปหาอีกคน
"ใช่ มีอะไรหรอ"
"ครูเรียกนะ ให้ไปหาที่ห้องวิทย์หลังเลิกเรียน"
"ได้ๆ เดี๋ยวจะไปนะ"
หลังเลิกเรียน
"ครูอยู่ใน้องนะ เดี๋ยวครูก็มาแล้ว เข้าไปรอก่อนนะ"
"จ๊ะ"
บุ้งรีบวิ่งไปไปล๊อคประตู แล้วก็เดินออกไปจากตรงนั้น
"นี่พวกเธอ! เปิดประตูนะ ฉันบอกให้เปิดประตู ใครก็ได้ช่วยด้วยๆๆ!!"
...........
"นัท เห็นน้องพี่มั๊ย คนที่เดินกับพี่ตอนเช้า"
"ไม่เห็นนะพี่บาส เดี๋ยวนัทไปถามพวกนั่นให้นะ"หญิงสาวเดินไปหาบุ้งกับอาย"นี่พวกแกเห็นหลิวปะ"
"เอ่อ...." หญิงสาวพยายามหลบหน้า
"ฉันถามว่าเห็นมั๊ย"
"ห้องวิทย์ ฉันขังมันไว้ห้องวิทย์"
"ทำไมพวกแกทำอย่างนี้วะ เอาลูกกุญแจมาเลย" บุ้งส่งลูกกุญแจให้อีกคน
..............
หญิงสาวไขกุญแจออกอย่างรวดเร็ว"มีใครอยู่มั๊ย?"
"เรา...อยู่...นี่" มีเสียงเด็กผู้หญิงดังมาจากด้านหลังห้อง หญิงสาวไปเปิดไฟ แล้วเดินไปตามเสียง"หลิว!!! พี่บาสหลิวอยู่นี่ค่ะ"
"หลิว...!!!ทำไมมาอยู่ตรงนี้"
"มีใครไม่รู้มาขังหลิวไว้"
"นัทว่าเรารีบกลับบ้านกันเถอะ ก่อนที่ภารโรงจะปิดประตูใหญ่"
................
ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ริมสนามบาส
ตุ้บ....!!! หัวของฉันเริ่มมึน
"อุ้ย!เป็นไรมากปะ ขอโทษนะไม่ได้ตั้งใจ แต่แค่เจตนาอ่ะ"ไนท์เดินมาเก็บเก็บลูกบาส พอพูดจบก็หันไปหัวเราะกับเพื่อน
"หาเรื่องกันใช่ปะ!" หญิงสาวโยนหนังสือใส่หน้าอีกคน
"ป่าวสะหน่อย"
"ต่ำ!"
"แกว่าใครห๊ะ ยายเฉิ่ม"
"ก็ว่าแกไง นอกจากต่ำ ยังจะโง่อีกนะ"
"นี่แกอยากโดนตบนักใช่มั๊ย!"หญิงสาวเดินเข้ามาดึงคอเสื้ออีกคน "พวกกแกล๊อค"
"พวกแกจะทำอะไร"
"ก็แกต้องการ ฉันเลยสนอง!" หญิงสาวลงฝ่ามือไปที่แก้มอีกคนอย่างแรง ทำให้อีกคนเลือดกลบปาก
"ฉันยอมแล้ว ฉันขอโทษ"หญิงสาวยกมือไหว้อีกคน
"ฉันยกโทษให้ยากสะด้วย" หญิงสาวตบหน้าอีกคนไปมา
"ฉันยอมแล้ว ฉันยอมแล้ว"
"ก็ได้ เสียเวลาเล่นบาสหมด พวกเรากลับ"
หญิงสาวพ่นเลือดที่อยู่ในปากใส่หลังอีกคน
"นี่แกกล้ามาก ที่ทำกับฉันแบบนี้!" หญิงสาวเดินมาจิกผมอีกคน "พวกแกล๊อคแน่ๆนะ ฉันจะสั่งสอนบทเรียนผู้ดีให้ว่าอย่ามาทำแบบนี้"
หญิงสาวจิกผมของอีกคน พร้อมกับตบหน้าอีกคนแรงๆไปมา
"ฉันว่าเราจับมันไปไว้ในห้องน้ำดีปะ"หนึ่งในสมาชิกเสนอความเห็น
"ก็ดี พวกแกลาก!"
หน้าห้องน้ำ...
"อยู่ในนี้ไปสะนะแก ขอให้มีความสุขมากๆ" หญิงสาวล๊อคประตูห้องน้ำ
'ฉันจะล้างแค้นพวกแก อขอให้พวกแกเป็นมากกว่าฉัน!'
[จบ]

"บ้านะอาย คนตายไปแล้วจะมาทำอะไรเราได้" นัทเถียงกับเพื่อน
"แกจำที่ไอ้ข้าวมันพูดไม่ได้หรอว่ะ" ต้าร์เสริม
"ใช่ๆ ฉันนะทำกับมันไว้เยอะด้วย ทั้งด่า ทั้งแกล้ง ฉันว่ามันต้องมาเอาชีวิตฉันไปแน่ๆ" อายเขย่าตัวเพื่อน
"ไร้สาระน่า พวกแกสองคนเลิกพูดถึงสักทีเหอะ ฉันรำคาญ! ไว้พรุ่งนี้จะพาไปทำบุญที่วัดพร้อมไอ้ข้าว ตกลงปะ"
"ก็ได้ๆ ไปแต่เช้าๆนะ"
"เราว่ามันเงียบๆนะ ฟังข่าวกันดีปะ"ต้าร์พูดขึ้นมาในความเงียบ
"ก็ดีนะ"
'เกิดเหตุการณ์รถยนต์พลิกคว่ำโดยไม่ทราบสาเหตุ พบผู้ประสบอุบัติเหตุ ภายหลังทราบว่าคือนางสาวอริศรา เป็นลูกลูกของนักธุรกิจชื่อดัง และเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่6ของโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง'
"เอ่อ...นัท"
"อะไรอ่ะ"
"แกว่าชื่อคุ้นๆปะ"
"ไม่คุ้นแล้วหล่ะ....ไอ้ไนท์!"
.................................................
"เป็นงัยข้าว เมื่อคืนหลับสบายปะ"ต้าร์ถามเพื่อนขณะเดินเข็นรถออกจากห้องพักผู้ป่วย
"ต้าร์ ไนท์ตายแล้วใช่ปะ"คำถามของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มถึงกับชะงัก
"ข้าวรู้ได้งัย"
"ก็เมื่อคืนเราเปิดข่าวดูพอดี ก็เลยรู้"
"ก็ใช่ ต้าร์ว่าเรารีบไปที่รถเถอะ สงสัยอายกับนัทคงรอนานแล้วหล่ะ"
"ไอ้ต้าร์ๆ แกเห็นไอ้อายปะ" นัทวิ่งหน้าตาตื่อนตรงมาหาเพื่อนที่อยู่น่าลิฟต์
"ไอ้อายก็หยุดที่รถงัย"
"มันบอกว่าจะมาหาพวกแกอ่ะ ฉันหามันยังไม่เจอเลย"
ปั้งงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!
ทั้งสามคนที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์ ถึงกับตกใจกับเสียงที่เกิดขึ้น ประชาชนที่อยู่แถวนั้นรีบวิ่งกรูกันมาดูกับเหตุการณ์เหล่านี้
"มีอะไรเกิดขึ้นครับ" รปภ.คนหนึ่งวิ่งมาอย่างหน้าตาตื่น
"ลิฟต์มันตกมั้งครับ" 
เมื่อลิฟต์เปิดออกมาปรากฎร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง อยู่ในสภาพคอหัก เลือดกระเด็นไปตามตัวลิฟต์
"เฮ้ย...ไอ้อาย!!!!!!!!!!" ทั้งสามตะโกนออกมาพร้อมกัน