กีฬาสี

วันนี้เป็นวันกีฬาสีงับ ในชื่อ มหกรรมกีฬา ดนตรี ศิลปะ และวัฒนธรรม ครั้งที่ 26

ณ. โรงเรียนบดินทรเดชา ( สิงห์ สิงหเสนี ) ( แหงล่ะ อยู่บดินทรให้ไปจัดอุดมเรอะ!!! )

หลังจากตรากตรำซ้อมมานานถึง 11 วัน ( ตั้ง 11 วัน ปีที่แล้วแค่สองเดือน ) ก็ถึงเวลาแข่ง

กระผมอยู่สีฟ้า บนแสตนฮับ เด็ก ม.2 ต้องขึ้นแสตนอ่า.........

สิ่งแรกที่รู้สึกในวันนี้ คือ..........

ร้อนว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

มันร้อนจริงๆนะฮะ ไม่เชื่อท่านลองไปนั่งตากแดดตั้งแต่งไม่เจ็ดโมงยาวถึงบ่ายสามครึ่งมั่งสิ เอาวันแดดเปรี้ยงๆด้วยนะ แล้วจะรู้ววววววว

ถึงที่แสตนสีผมจะร่มที่สุดก็เหอะ ยังไงมันก็ร้อนอยู่ดี-*-

พาเหรดปีนี้ค่อนข้างอลังการ โดยเฉพาะสีเหลือง ลงทุนต่อเรือมาด้วย งุงิ

 เอ หรือเพราะปีที่แล้วเราเป็นคนเดินพาเหรด ( มันเป็นหน้าที่ม.1งับ ) เลยรู้สึว่าปีนี้อลังหว่า? ช่างเหอะ

โค้ดหลักพาเหรดปีที่แล้ว มีดังนี้งับ

1. สีเหลือง - คณะฉัตรบดินทร ( คณะเจ้าภาพปีที่แล้ว และสีผมเอง ) - วิงซ์ วิงซ์ เยลโล่ วิงซ์ ( คอนเซปสี มนต์เสน่ห์แห่งรัติกาล ) มีเพลงพระราชิพนธ์ คือเพลง แดดส่อง  ( แปลง่ายๆ สวย สวย สีเหลือสวย -*- )

2. สีชมพู - คณะปิ่นขัตติยะ - ฉึกฉัก ฉึกฉัก ฉึกฉัก ปู้น ปู้น ( กรุณาคิดถึงรถไฟสมัเที่ใช้ถ่านกับน้ำเป็นเชื่อเพลิง...)

3. สีเขียว - คณะเตชะสิงหราช ( คณะของพี่สาวจอย ) - จำไม่ได้อ่า แต่จำได้ว่าเรียกร้องหาสันติ

4. สีแสด - คณะภูวนาถรัตนะ ( คณะพี่ฝนไลท์บลู และไอ้ม้วนเพื่อนตั้งแต่ป.1 ที่อุตส่าห์ตามาหลอกมาหลอนถึงมัธยม ) - ไฟต์! ไฟต์! วี วิว ไฟต์! ( แถมตอนเดินมีช่วงนึงชักดาบด้วยอ่า จะไปฆ่าใครเหรอคะ? )

5. สีฟ้า - คณะภัทรพระเกี้ยว - เอส เอส สกาย ออน ซี ( S S Sky On Sea ) เป็นโค้ดที่เอามาคิดบ้าๆแล้วจะขำมาก คือ

สกาย - ท้องฟ้า

ออน - บน

ซี - ทะเล

สกายออนซี - ท้องฟ้าบนทะเล

เอ่อ.......................แบบว่า.........................-*-

แล้วลำดับการออก คือ

ฟ้า แสด เขียว ชมพู เหลือง ( เจ้าภาพจะออกสุดท้าย )

ทำให้พาเหรดปีที่แล้วอลังมากๆ เพราะมันเรียงกันได้สวย คือ

ธรรมชาติ-สงคราม-สันติ-พัฒนา และ ปัจจุบัน

สวยแฮะ เทียบกะปีนี้.......

1. สีเหลือง - ล่อง เรือ ล่าขุมทรัพย์ ( แฟนซีมีเรือโจรสลัด ลองไปขอเขานั่งมาแล้วด้วย อลังมากกกกกกกกกกกกกก )

2. สีชมพู ( เจ้าภาพปีนี้ ) - จำไม่ได้อ่า แต่เกี่ยวกับกรีกโบราณ

3. สีเขียว - ธรรมชาติค่ะ เกี่ยวับอนุรักษ์ป่าไม้

4. สีแสด - อันนี้..........รู้สึกมันไม่เด่นพอเลยจำมะได้ แป่ว-*- ( แต่สีนี้ตอนเดินจำได้ว่าคทารทำคทาตหน้าประธานน่าจะโดนหักตรงนั้นนิ ทำไมสีฟ้าได้โหล่อ่ะ>< )

5. สีฟ้า ( สีหนู>< ) - แฟ แฟ แฟรี่เทล ( คอมเซปคือเทพนิยาย ตอนแสดงเชียร์มีหนังสือนิทานเล่มใหญ่ งุงิ )

ลำดับการออก - แสด เขียว เหลือง ฟ้า ชมพู

มันออกมาแปลกมากค่ะ เทียบการเรียงปีที่แล้วอลังกว่ามากเลย

พาเหรดพอละ มาเรื่องแสตนมั่ง

ขอพูดถึงการซ้อมนะคะ ไอ้สี่วันสุดท้ายเราน่ะ สุดๆค่า

เสียงหายเลย ตอนนี้ยังแสบๆคออยู่อ่า สุดยอด

แล้วเป็นปีแรก ที่ขึ้นแสตนแล้วหวีดได้ ( ตอนเขากรี๊ด เราใช้หวีดเอา มันง่ายกว่า แต่ทีนึงเล่นเอากินน้ำไปครึ่งขวดค่ะ คอแห้ง ) สนุกมาก

แล้วคนมารุม เอ้ย มาช่วยติวน้อง็มีทั้งสตาร์ฟทั้งหลีด อบอุ่นค่ะ อดดูเขาแข่งวอลเล่ย์-*- ( มันอยู่ตรงหน้ายั่วตามา ม.ปลายหญิงสีแสดน่าเบื่อเพราะเขาเสริฟฝ่ายเดียว-*- )

แต่ปลื้มที่สุดคือวันสุดท้าย นอกจากซ้อมเต็มที่แล้ว พี่ๆทั้งหลีดทั้งสตาร์ฟทำอะไรให้เราเยอะมากจนตื้นตัน รักพี่ๆสตาร์ฟและหลีดทุกคนนะคะ

อ่า พูดถึงวันแข่ง ตอนแรกๆต้องนิ่งกันมากๆ ตอนเชียร์โชว์น่ะสุดยอดเลยค่ะ เหนื่อย+ระทึกสุดๆ ทุคนเอากันสุดชีวิต แบบว่า หลังจากจบตรงนั้นแล้วซัดน้ำกันเกือบขวดเล แต่ดีมากๆ

พี่ๆทุกคนบอกว่า เราทำดีแล้ว สุดยอดแล้ว เสียงดังมากๆ ( ระยะห่างจากแสตนถึงปะรำพิธีมันไกลมากแบบไกลโคตรๆ แต่สามารถใช้คน 100 ว่าชีวิตในการส่งเสียงสุดแรงไปถึงได้นี่ถือว่ายอดนะคะ ) โดยเฉพาะพี่ๆหลีด พี่เค้าบอว่าร้องเร็วไปนิดแต่เสียงสุดยอดมากๆ ปลื้ม><

แล้ว พอจบโชว์ เริ่มไม่นิ่งละฮะ หาขนมกิน-*- แล้วไปๆมาๆ กินข้าว พี่ๆสตาร์ฟเสียสละมาก ยืนถือผ้าบังแดดให้น้องเมื่อยตั้งนาน

น้องบางคนที่ดี ( และอีสองตัวที่มันนั่งหน้าบางสำนึกบุญคุณ) เลยรีบๆโซ้ยข้าวลงกระเพาะ ไปช่วยพี่เค้าถือแทน

ซักพัก เสียงมา เฮ้ย ไปกินข้าว

พี่เค้าก็ตอบ กุยังไม่กิน

พี่คนเดิมเลยตะโกนมา เฮ้ย ลงมากินโว้ย น้องช่วยเป็นสิบรักษาน้ำใจน้องหน่อย พี่เลยหันมามองๆแล้วก็เดินลง

ขอบคุณค่ะพี่ที่ยอมไปกินข้าว ที่มายืนถือให้นัยหนึ่งคือจะไล่พี่ไปยัดอาหารลงท้องนี่ลา....

แล้วพอประมาณเที่ง พี่เค้ามาปล่อ้องไปเที่ยวเพราะกรรมการไม่อยู่ เลยยาว เดินไปเอาแลคตาซอยที่อาจารย์อังสนาผู้เป็นที่ปรึกษาอุตส่าห์จำหนูได้แล้วบอกให้ไปเอามากิน พอไปกินเจอทั้งอาจารย์เตือนใจ อาจารย์ดวงใจ งุงิ อบอุ่นจนไม่รู้จะอุ่นยังไงค่ะ มีความสุขมากๆ

แล้วตามันก็พาลไปเห็นเรือโจรสลัดของสีเหลือง ด้วยความนึกสนุกเลยไปโดดดู พี่คนที่นั่งข้างในเลยหันมาคุยด้วย......

ไปๆมาๆ ไปนั่งเรือเขาซะงั้นอ่ะ- -

แล้วพอลงจากเรือ เดินไปโรงอาหาร เจอหลีด พี่เค้าก็จำเราได้ มาชมว่า น้องดีมากๆเลย ตอนโชว์เสียดังมาก อ้าก พี่คะ หนูกะเพื่อนจะลอยแทนคนทั้งแสตนแล้วค่ะ><

เดินกลับไปศูนย์ลูกเสือบดินทรเดชาที่อยู่ข้างแสตน ตรงนั้นเป็นแหล่งรวมสีฟ้า ไปนั่งมองพี่ๆหลีดคุยกันบ้าง หลับบ้าง เพราะพอโชว์เสณ้จพี่เค้าก็แสดงต่อเรื่อนๆแทบไม่ได้หยุด แถมสีที่ขยันแสดงมาที่สุดเท่าที่เห็นก็สีเรานี่แล พี่เค้าคงเหนื่อยกัน เราเลยนั่งเล่นไปยันบ่าย

พอขึ้นแสตนอีก เรื่องสนุกเยอะมากๆ แปบๆ พอมองลงไป รู้สึกเหมือนเห็นพี่ฝนโบมือมาให้ โบกตอบ พี่เค้าก็ยิ้ม ( แต่มิแน่ พี่เค้าอาจโบมือให้คนอื่นบนแสตน็ได้ ใครจะรู้ แต่ค่อนข้างมั่นใจอ่ะ ) แล้วพอซักพัตอนลงกลางแจ้ง สีแสดมา ชะเง้อหาจอย จนสุดท้านหันไปเห็นพี่สาวโบกมือมาให้ เราก็โบกตอบอย่างดีใจ อยู่ดีๆ พี่สตาร์ฟสั่งยืน แล้วบอว่า ใครยืนนิ่งโกรธด้วย.......ง่ายๆคือเอ็งคนไหนไม่เต้นกลางแจ้งด้วยเห็นดีกัน-*- แล้วเพลงที่เต้นนี่แสนเริ่ดค่ะ คนใจง่าย............สรุปก็ยืนทำท่าตามพี่เขาทั้งเพลง เนื่องด้วยคิดท่าเองไม่ออก แป่ว.........

พอลางแจ้งเสร็จ ถึงเวลาประกาศผล ตอนนี้อ่างอายเพราะเสียงเราทำให้น้องๆม.1 เค้าหันมามองแล้วหัวเราะกัน ง่า เห็นพวกพี่ๆเป็นตัวตลกเหรอคะน้องขา ( แต่ก็ตลกจริงๆล่ะ= = )

แล้วตอนประกาศ ลุ้นกันมากๆ พาเหรดเราได้ที่สุดท้าย พอทำใจ แต่พอถึงแสตน.....

ตกแต่งแสตน ( คัทเอาท์ ) ได้ที่โหล่ พี่ๆสตาร์ฟหน้าซีดกันมากๆ เพราะพี่เค้าทุ่มให้คัทเอาท์เราจนแทบไม่ได้หลับได้นอนกัน ได้โหลพี่เค้าเริ่มน้ำตาไหลกันแล้ว แล้วเลยนั่งลุ้นผลแสตน พอออกมาคนทั้งแสตนนั่งอึ้งกันเลยค่ะ

ที่โหล่อีกแล้ว....

พี่สตาร์ฟร้องไห้กันหมด มีคนปากหมาไปล้อพี่ขมิ้น เราแทบจะกระโดดถีบปากมันแล้ว โธ่

คราวนี้พี่ๆเค้าก็พูดกับพวเราว่า น้องทำดีที่สุดแล้ว ทำดีแล้ว เก่งแล้ว แล้วพี่เค้าก็ขอบคุณเรา สารพัดเลย ตอนนี้เราะเพื่อนน้ำตาไหลตามพี่เลย มันเสียใจ พวกเราทุ่มับตรงนี้กันมากๆ แต่พี่เค้าทุ่มกว่า ลงแรงเพื่อเรา ทั้งหลีดทั้งสตาร์ฟ เชื่อเลยว่าหลีดก็ร้องไห้ นั่งกลั้นน้ำตาตั้งนาน พอถึงตอนเล่นเพลงสายสัมพันธ์เสีงสั่นน้ำตาไหลกัน มันซึ้ง มันเสียใจ ขนาดว่าคนอื่นๆเค้ามามองแสตนเราเลย ว่าเราร้องไห้กัน แล้วก็เชียร์น ทุ่มกันครั้งสุดท้าย ก่อนแยกย้ายกันกลับ ไปกอดพี่สอง พี่ขมิ้น มันเสีใจ เคยได้ยินมาเหมือนกันว่า แสตนบดินทรเป็นอะไรที่มีเกียรติ กีฬาสีนี้เป็นอะไรที่คนในโรงเรียนทุ่มกันมากๆ ถึงขนาดมีคนโดดตึกตายแล้วไม่ตายเพราะกีฬาสี ปีที่แล้วแสตนก็ร้องไห้ พอตอนนี้รู้แล้วว่า ความทุ่มเทกับกีฬาสี  แสตนของบดินทรเดชาที่ทั้งชีวิตจะมีโอกาสได้สัมผัสเพียงครั้งเดียวมันเป็นยังไง น้ำตามันไหล เสียใจที่แพ้ ตื้นตันแล้วก็ขอบคุณพี่ๆทุกคนที่ทุ่มเทเพื่อเรา แล้วก็ร้องไห้มากกว่าพวกเราอีก คำที่พี่เค้าให้เราพูดหลังจบงานคือคำเดียวที่แสดงถึงความผูกพัน ...สีฟ้าตลอดกาล

เสียดายนิดๆที่หาหลีดไม่เจอ ไม่อย่างงั้นจะเดินไปหาพี่คนที่คุ้นหน้าหน่อยแล้วไปคุยกะพี่เค้าให้หายเศร้า แสตน............ที่จะไม่มีโอกาสได้อยู่อีกแล้วในรั้วบดินทร

ป.ล. ขึ้นแสตนครั้งนี้แอบคุ้ม เพราะได้ผู้เป็นอิมเมจตัวละครมาตั้งสามตัว ขออภัยพี่สตาร์ฟคนหนึ่ง พี่เฮดหลีด และพี่หลีดอีกคนที่โดนเด็คนนี้เอามาเป็นต้นแบบที่ทำให้ตัวละครที่คิดไว้สมบูรณ์ขึ้นค่ะ ( พอดีคิดไว้แล้วขาดความสมจริง พอเจอพี่ๆที่เหมือนตัวละครในจินตนการออกมามีชีวิตเลยดีใจจับมานั่งจิ้นไปไกลเกือบบทได้ แหะๆ ) พี่ๆเหมือนเทพนิยายในใจหนูจริงๆค่ะ

ป.ป.ล. ตอนวันซ้อมวันสุดท้าย มีการผูกข้อมือแยกหลีด-สตาร์ฟ ภูมิใจมาก ของสตาร์ฟ ได้จากท่านพี่ผู้เป็นมือขวาเฮดสแตนสองคน แล้วก็พี่สตาร์ฟอีกสอง ส่วนของหลีด ได้จากพี่ๆผู้คุ้นหน้าสามคน และจากการจิ๊กเชือกผูกข้อมือจากพี่คนหนึ่งไปให้อีกคนนึง ( ที่คิดว่าเป็นเฮดหลีดผู้ไม่มีใครสนใจ ) ผูก สรุป เรากะไนซ์เป็นสองคนที่ต่างจากเพื่อน ภูมิใจ 555+

จักรวาล น้อมเคารพ สามพิภพ แซ่ซ้องอวยชัย ชีวิตจริง ดับลง สูญสิ้นไป เทพนิยาย อยู่ในใจ ตลอดกาล......