คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 00
“ ว้ายยแก~ นั่น รุ่นพี่จงอิน “
“ หล่อออ! หล่อแบบวัวตายควายล้มอ่ะแก๊!! ”
“ โอ้ยย อยากได้ อยากกิน ฮืออออ ”
“ เห้ยรุ่นพี่จงอินจะไปไหนน่ะ เดินไปทางนั้นทำไม ”
“ นั้นดิ! เห้ยๆเดินไปทางคนใส่แว่นคนนั่นแล้ว มีอะไรหรือเปล่าอะ ”
ปัง!
เสียงฝ่ามือใหญ่ที่กำหมัดชกเข้ากับล๊อกเกอร์ของโรงเรียนดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ไม่มีใครรู้ว่าคิมจงอินไปโกรธอะไรมาจึงได้ลงไม้ลงมือกับข้าวของของโรงเรียนแบบนั้นและนั่นก็ทำให้ร่างเล็กที่ยืนหันหน้าเข้าหาล็อกเกอร์ตู้ที่อยู่ถัดไปถึงกับสะดุ้งสุดตัว
“ เมื่อวานไปไหนมา ” เสียงที่บ่งบอกถึงอารมรณ์ข่นมัวของเจ้าของเสียงทำให้ โดคยองซูต้องค่อยๆปิด
บานประตูล็อกเกอร์ของตัวเองช้าๆก่อนจะหันหน้ามาสบตากับร่างสูงกว่าที่พอเห็นแบบนั่นก็เริ่มเขยิบเข้ามาใกล้
“ เอ่อ ค..คือ
เมื่อวานเราไปทำธุระให้หม่าม๊ามา ”
“ ไปทำธุระ? แล้วรับโทรศัพท์ตอบไลน์ไม่ได้หรือไง
มีไว้ทำไมวะ”
ทำไมไอ้มิชอบทำให้เขาเหมือนเป็นคนบ้าชอบให้อารมณ์เสียใส่อยู่ตลอดเวลาก็รู้ว่าหวงก็รู้ว่าห่วง แค่ขอให้รับโทรศัพท์หรือตอบแชทมันจะยากตรงไหน แล้วนั่นกัดปาก อีก ชอบจังไอ้สิ่งที่เขาห้ามเนี่ย ถ้าอยู่ในโหมดปกติจงอินคงจะจับคนตรงหน้ามาฟัดแก้มสักฟอดสองฟอดด้วยความหมั่นเขี้ยว
แต่นี้ไม่ใช่ไง โกรธอยู่ไง
หมับ
จงอินชะงักไปทันทีเมื่ออยู่ๆมือเล็กก็เอื้อมมาจับเข้าที่ปลายเสื้อสูทที่เป็นเครื่องแบบนักเรียนของเขาก่อนจะค่อยๆช้อนดวงตากลมโตที่จงอินมองยังไงก็เหมือนนกฮูกตัวน้อยใส่แว่นเงยขึ้นมามองตาเขาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ซึ่งบอกตรงๆว่าเขาไม่ชอบเลยสักนิดเพราะเขากำลังจะเป็นฝ่ายยอมแพ้
ถึงการกระทำแบบนี้มันจะทำให้จงอินลดหย่อนโทษให้กึ่งนึงแต่ครั้งนี้เขาสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ใจอ่อนแต่อย่างใด เพราะถ้าเขายอมไอ้มิก็ทำอีกทุกที ครั้งนี้เขาจะไม่หลงกลดวงตาโตๆหน้าตาซื่อๆของคยองซูอีกแล้ว
“ อะไร จะทำอะไร ”
ไม่ อย่ามองแบบนั้น เดี๋ยวยอม
แน่ะ บอกว่าอย่าไง
“ มิขอโทษ… ”
GAME
OVER
เท่านั้นแหละ ยอม จงอินยอมแพ้
“ ให้ตายสิ! ” จงอินกรอกตาขึ้นฟ้ายอมจำนนและระอากับความใจอ่อนของตัวเองที่ต้อง แพ้ให้กับคำพูดออดอ้อนเพียงเล็กๆน้อยๆของแฟนตัวเองและเหมือนว่า คนตรงหน้าจะรู้ด้วยว่าเขาหายโกรธ รอยยิ้มสวยๆที่มีแต่เขาที่ได้รับค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคยองซู
โดคยองซูเจ้าของใบหน้าเล็กที่มีแว่นตาสายตากรอบหนาๆบังอยู่จนมองหน้าทั้งหมดแทบจะไม่ชัดจะเห็นก็แต่ดวงตากลมโตที่มองผ่านเลนท์ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่ามันดูใหญ่ขึ้นไปอีก ทรงผมหน้าม้าที่ยาวปรกหน้าบวกกับเครื่องแบบนักเรียนที่เมื่อมาอยู่บนร่างของคนตัวเล็กแล้วมันดูจะเชยเฉิ่มจืดชืดไปซะหมด
นั่นแหละที่ว่ามาใครจะไปเชื่อว่าคนตรงหน้าเนี่ยแหละที่ทำให้
คิมจงอินคนดังของโรงเรียนออกอาการหวงได้ขนาดนี้
“ อ๊ะ! ” เสียงใสร้องออกเบาๆอย่างตกใจเมื่อร่างสูงก้มลงมาทาบริมฝีปากเข้ากับลำคอขาวอย่างไม่ทันให้ตั้งตัวและไม่ได้แคร์ผู้คนที่อยู่รอบข้าง มือเล็กพยายามดันอกจงอินออกเมื่อรู้ว่าร่างสูงกำลังคิดจะทำอะไร แต่แรงแค่นี้หรือจะทำให้คนโดนสะเทือน สัมผัสร้อนจากริมฝีปากหนาที่กำลังดูดดึงผิวเนื้ออ่อนตรงคอเรียกเสียงครางอือจากร่างบางได้เป็นระยะจนกระทั่งร่างสูงค่อยๆถอนสัมผัสออกมา
“ ห้ามปิด ถ้าเห็นใช้ผ้าพันคอปิด เดี๋ยวรู้เรื่อง! ”
“ จ..จงอิน! ”
“ อะไร? ”
“ ทำแบบนี้อีกแล้วอะ!! ” คนตัวเล็กดันร่างสูงออกก่อนจะหลบสายตาของใครหลายๆคู่ที่จดจ้องมายังเขาและจงอิน มือเล็กดันแว่นตาของตัวเองขึ้นเบาๆเมื่อมันไหลลงไปที่ปลายจมูกอย่างประหม่าก่อนจะรับเดินตรงไปทางห้องเรียนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยไม่คิดจะเหลียวหลังหันมามองจงอินที่ยืนยิ้มอย่างพอใจที่เห็นเขาเป็นแบบนี้
ทำไมจงอินต้องทำให้เขาอายด้วยนะ
ถึงเขาจะไม่ค่อยเป็นที่สนใจมากนักของคนรอบข้าง แต่เมื่อจงอินเข้ามาก็ดูเหมือนว่าชีวิตแสบสงบเงียบของเขาจะเปลี่ยนไป…
“ กะ แกเห็นที่ฉันเห็นรึเปล่าเมื่อกี้ ”
“นายแว่นหนาเห่ยๆคนนั้นอะนะ แฟน ของรุ่นพี่จงอินที่ทั้งรักทั้งหลงที่ว่า…”
“ ฮือออ ชัดเลยแก ”
ก่อนอื่นเราขอสวัสดีทุกคนอย่างเป็นทางการ
ขอบคุณที่ทุกคนให้ความสนใจฟิคชั่นเรื่องนี้
เรื่องนี้มีให้ทุกคนแค่ความน่ารักของจงอินและคยองซูเท่านั้น
ถ้าคุณอยากหาอะไรที่ผ่อนคลาย อยากหาอะไรเบาสมองอ่าน
เรื่องนี้จะอยู่เป็นเพื่อนทุกคนเองค่ะ
รักจากมิช
อย่าลืมคอมเม้น&เล่นแท็กฟิคกันด้วยนะ
ความคิดเห็น