คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : CHAPTER 18
18
“ หึ่ย! ชานยอลมึงไม่น่าห้ามกูไว้เลย กูเกือบจะได้แสดงฝีมืออยู่แล้ว ” แบคฮยอนพูดไปก็ทำท่าชกอากาศไปมาพลางรู้สึกเสียดาย นี่ถ้าเมื่อกี้ไอ้ชานยอลมันไม่มาขวางเอาไว้ก่อน คงจะได้เห็นหน้าหล่อๆของเซฮุนเละเทะกันไปข้างหนึ่ง
“ พอเหอะ ตัวก็เท่าลูกหมา ”
“ โห.. ”
หนอยย ไม่รู้จักแบคฮยอนศิษย์มวยไทยซะแล้ว
ยังไม่ทันจะได้แสดงท่าแทงเข่าให้ไอ้คนชอบดูถูกได้เห็นก็โดนชานยอลผลักที่หัวเข้าให้ ถึงมันจะไม่แรงมากแต่ก็ทำให้แบคฮยอนหันไปหมายเอาเรื่องอยู่ดี ถ้าไม่ติดว่าใบหน้าชานยอลพยักเพยิกไปทางคนตัวเล็กอีกคนที่ตั้งแต่เข้ามาในห้องซ้อมก็เอาแต่นั่งเงียบจ้องมองโทรศัพท์ตัวเองไม่ยอมพูดจา
โธ่ คยองซูของพี่แบค
“ คยองซู อยากโทรก็โทรไปหามันสิ เราเห็นนั่งมองโทรศัพท์จนมันจะเปื่อยติดมือแล้วนะ ” เสียงของแบคฮยอนทำให้คยองซูต้องละสายตาจากโทรศัพท์ไปมองคนพูดแทน มือเล็กกำโทรศัพท์มือถือของตัวเองเอาไว้แน่น ริมฝีปากรูปหัวใจถูกเจ้าของเม้มเข้าหากันแน่น
อยากโทรไปหาจงอิน
แต่ก็ไม่มีความกล้าเลยสักนิด
เมื่อครู่เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก จนคยองซูทำได้แค่ยินนิ่งอยู่กับที่ นัยต์ตาคมที่ไม่แสดงอารมณ์ทำให้คยองซูเดาไม่ออกเลยว่าจงอินกำลังคิดอะไรอยู่ ความรู้สึกในขณะนั้นคล้ายหัวใจมันหยุดเต้น คยองซูไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเห็นดวงตาคมคู่นั้นของจงอินหรือเพราะมือของจงอินที่กำลังจับกับพี่ลู่หาน
คยองซูไม่รู้เลยจริงๆ
“ ร..เรา ไม่กล้า ”
คยองซูกลัว กลัวว่าโทรไปจงอินจะตัดสาย ถ้าโทรไปแล้วจงอินไม่อยากคุยกับคยองซู แล้วคยองซูจะทำยังไง และที่สำคัญคยองซูกลัวว่าจงอินอาจจะกำลังอยู่กับพี่ลู่หานแล้วไม่อยากให้เขาโทรไปขัดก็ได้
ก็คยองซูเห็นจับมือกันแน่นขนาดนั้น
อ่า
ทำไมคยองซูถึงต้องคิดเรื่องนี้ตลอดเวลาด้วยนะ
“ ลองโทรไปก่อน แล้วมันจะรับหรือไม่รับก็อีกเรื่องเพราะเมื่อกี้มันมาลาหยุดเพราะมีงานกระทันหันหน่ะ ” ชานยอลที่เดินไปหยิบเบสมานั่งเกาอยู่ตรงโซฟามุมห้องพูดออกมาโดยที่แบคฮยอนก็พยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ชานยอลบอก
ถ้าเป็นคยองซูมีหรือที่จงอินมันจะไม่รับ
“ ต.แต่ ”
“ ไม่มีแต่ หรือจะให้เราโทรไปให้ไหม ”
กลุ่มผมนุ่มสะบัดไปมาเร็วๆ คล้ายจะบอกว่าทำยังไงๆ คยองซูก็ไม่กล้าโทรไปอยู่ดีถึงแม้ว่าจะพยายามพูดยังไงก็ไม่แน่ๆ จนแบคฮยอนได้แต่มองหน้ากับชานยอลแล้วก็ถอนหายใจออกมา ก็อยากจะช่วยนะ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะช่วยยังไงให้คยองซูกล้าโทรไปหาจงอิน
เอ๊ะ …แต่เดี๋ยวนะ
“ งั้นเอางี้! ” อยู่ๆแบคฮยอนก็เดินตรงไปยังตู้แช่เย็นก่อนจะเปิดและค้นหาอะไรบางอย่างก่อนจะหยิบมันออกมาและเดินเอามาวางไว้บนโต๊ะท่ามกลางสายตาสงสัยของคยองซูและชานยอล
สิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะมันเริ่มทำให้ชานยอลเดาอะไรได้บางอย่าง
...ไวน์เคียนติคลาสสิโก้ (Chianti Classico)…
“ แบคฮยอน ” ชานยอลปรามเสียงเข้มเมื่อรู้ว่าแบคฮยอนคิดจะทำอะไร แววตาของไอลูกหมาเต็มไปด้วยความซุกซน แบคฮยอนฉีกยิ้มกว้างมาให้ชานยอลอย่างจะบอกว่าเอาน่าไม่เป็นไรหรอก โดยที่มีคนตัวเล็กเอียงคอมองอย่างสงสัย
“ เอาน่า แค่จิบๆไม่เป็นไรหรอก ” บอกปัดๆไปเมื่อเห็นสายตาห้ามของชานยอลที่ยังมองมาไม่หยุด ก่อนจะทำการเปิดขวดแล้วรินใส่แก้วที่หยิบติดมือมาด้วยแล้วเดินเอาไปวางไว้ข้างหน้านกตัวน้อยของเพื่อนรัก
“ ร..เรากินไม่เป็นหรอกแบคฮยอน ” คยองซูไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดไม่รู้ว่าที่แบคฮยอนเอามาวางไว้ตรงหน้าเขามันคืออะไร ไม่เคยกินแต่ก็รู้ว่ามันไม่ดี มันทำให้คนขาดสติและคยองซูก็ไม่คิดจะลองด้วย
“ โหย รับรองไม่เมา ”
“ แต่ว่า… ”
“ งั้นเราให้คยองซูเลือกว่าจะกดโทรไปหาไอ้จงอินตอนนี้หรือจะให้เราจับคยองซูกินไวน์แก้วนี้ ”
แล้วก็นั่นแหละ คยองซูเลยยอมหลับตากลั้นใจกดเบอร์ของจงอินให้เปลี่ยนเป็นสายกำลังโทรออก
ตู๊ด… ตู๊ด… ตู๊ด…
เสียงสัญญาณดังขึ้นเป็นจังหวะไปพร้อมความกลัวของคนที่ถือสายรอ ความกลัวความกังวลมันทำให้คยองซูแทบจะอยากกดวางเสียเดี๋ยวนี้ถ้าไม่ใช่ว่า…
กึก!
ปลายสายรับแล้ว
[…]
แต่กลับไม่มีเสียงอะไรพูดออกมา
“ จ..จงอิน จงอินหรอ ”
[ อืม ]
ใจมันชื้นขึ้นมาบ้างที่ได้ยินเสียงของจงอิน
“ … ”
“ … ”
แต่แล้วก็ต้องห่อเหี่ยวลงเหมือนเดิมเมื่อทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
เหมือนกับว่าจงอิน …ไม่อยากคุยกับเขาเลย
ถึงจะรู้สึกได้ว่าปลายสายมีแต่ความเงียบตอบกลับมาแต่คยองซูก็ยังอยากหาประโยคอะไรก็ได้ให้พอที่จะไม่ทำให้จงอินเงียบอยู่แบบนี้
“ จ..จงอินคงยุ่งแน่ๆเลยวันนี้ เย็นนี้จงอินจะกลับกี่โมงหรอ อยากกินอะไรหรือเปล่าเราจ… ”
[ ไม่ต้องรอ ]
!!!
“ …ทำไมหรอ ” คยองซูพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น มันเลยออกมาแผ่วเบาจนแบคฮยอนที่อยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะลูบไหล่เล็กไปมา
[ กูจะกลับหรือไม่กลับก็ไม่ต้องรอ เข้าใจหรือเปล่า ….จงอิน อยู่กับพี่เลิกคุยโทรศัพท์ได้แล้ว ]
!!!
ร่างเล็กนิ่งงันทันทีเมื่อได้ยินเสียงของใครอีกคนที่ไม่ใช่จงอินดังรอดออกมา มือของคยองซูกำโทรศัพท์ของตัวเองแน่น
จงอินอยู่กับพี่ลู่หาน
จงอินไม่ได้อยากคุยกับเขาแล้ว
“ … ”
[ฮัลโหล]
“ งั้น ร..เราว่าเราวางก่อนดีกว่า เราไม่กวนจงอินแล้ว ”
[ ตอบก่อนว่าเข้าใจไหมว่าไม่ต้องรอ ก…. ]
กึ่ก!
เป็นคยองซูเองที่วางสายก่อนที่จงอินจะพูดจบ
“ ตกลงไอ้ดำมันว่าไงบ้า.. เห้ย!! คยองซู ด..เดี๋ยวสิ หมดแก้วเลยหรอ ” แบคฮยอนยังไม่ทันจะได้ไถ่ถามอาการก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจ ก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงอยู่ๆคยองซูก็เล่นคว้าแก้วไวน์มากระดกรวดเดียวจนหมดแบบที่ไม่ทันให้เขาได้ตั้งตัว
ชิบหายแล้ว
มือที่กำลังจะยกห้ามก็ถูกชานยอลที่เลิกจับเบสตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้จับรวบเอาไว้ ก่อนจะเห็นว่าเป็นชานยอลเองที่หยิบขวดไวน์มารินลงในแก้วให้คยองซูใหม่ ไม่สนใจตาตี่ๆของแบคฮยอนที่แทบจะเบิกโตเท่าไข่ห่าน
“ ชานยอล มึงทำอะไรเนี่ย ”
“ ปล่อยให้กินไป ”
“ เมื่อกี้มึงยังห้ามกูอยู่เลยนะ! จะเอาช่ะ! ”
“ ที่ห้ามเพราะไม่อยากให้บังคับ ”
“…”
“แต่ถ้าคยองซูอยากกินเองก็จะให้ลอง ”
เวลาผ่านไปจนตอนนี้มันก็เย็นมากแล้ว จงอินเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะยื่นเสื้อที่ใช้ถ่ายแบบส่งคืนให้กับมือของลู่หานที่รอรับอยู่ก่อนแล้ว มือใหญ่ยกขึ้นขยี้ผมของตัวเองมืออีกข้างก็แบและยื่นออกไปตรงหน้าผู้จัดการคนเล็ก ที่ก็เหมือนจะรู้ความหมายวางเครื่องมือสื่อสารของอีกคนที่ตนเก็บไว้ให้ส่งคืนให้เจ้าของ
“ เสร็จงานแล้วจะกลับเลยก็ได้นะ กลับคนเดียวแล้วกันวันนี้พี่มีนัด ” ลู่หานพูดกับจงอินระหว่างที่ทั้งสองเดินออกมายังลานจอดรถ ร่างสูงพยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจว่าเขาจะต้องนั่งรถกลับคอนโดคนเดียวโดยที่ลู่หานไม่ได้ไปส่งแต่ให้คนขับรถของเอเจนซี่ไปส่งแทน แต่พอจะแยกมือของลู่หานก็รั้งเอาไว้จนจงอินต้องหันไปมองใบหน้าสวยอีกรอบ
“ มีอะไร ”
“ จะยั่วโมโหเซฮุนน่ะทำมากกว่าจับมือก็ได้ พี่ไม่ว่าอะไรหรอก ” รอยยิ้มสวยๆถูกประดับบนใบหน้าของลู่หาน เจ้าตัวคงจะไม่รู้ว่าถึงมันจะสวยแค่ไหนแต่ก็เต็มไปด้วยความเย็นชาจนจงอินเค้นหัวเราะออกมาเบาๆ
“ ไว้จะดูอีกที หึ สงสารมันบ้างก็ดีนะลู่หาน ”
“ ต้องสงสารด้วยหรอ ” คำตอบที่ได้มาจงอินคิดว่าถ้าเซฮุนมาได้ยินคงจะปวดใจไม่น้อยเลย
“ โอเคเอาเป็นว่าแยกกันตรงนี้นะ ผมรีบ ”
“ ไม่หายหรอกมั้งเด็กคนนั้นน่ะ ” เสียงตะโกนดังไล่หลังมาแต่ร่างสูงทำเพียงโบกมือลาทั้งๆที่ยังหันหลังเดินมาขึ้นรถให้เท่านั้น และพอขึ้นรถมาก็ไม่รอช้ากดต่อสายไปที่เบอร์ของไอ้มิทันที เขาคิดว่าตอนนี้ไอ้มิมันคงกลับมารอที่คอนโดแล้ว
และไม่นานปลายสายก็รับ
“ ไอ้มิ ”
[ โนว! กูแบคฮยอนคนดีคนเดิม เพิ่มเติมคืออยากด่ามึงไอ้ดำ ]
“ ไอ้มิล่ะ… ”
[หยุดอย่าเพิ่งพูด…กูว่ามึงคงอยากรู้ว่าทำไมคนรับสายมึงถึงเป็นกู และตอนนี้มีกู ชานยอล แล้วก็น้องมิของมึงอยู่ที่ห้องมึง ]
“ นี่กูกำลังจะกลับไปคอนโด แล้วพวกมึงไปทำอะไรห้องกูไม่ทราบ ”
[ เผื่อมึงจะอยากรู้ คยองซูของมึงเมาว่ะ ]
“ อะไรนะ! ”
[คยองซู..คยองซู คุยกับจงอินไหม ]
พอได้ยินแบคฮยอนพูดแบบนั้นจงอินก็เลือกที่จะเงียบเพื่อฟังเสียงคุยกันจากปลายสายทั้งๆที่ใจตอนนี้มันเริ่มจะไม่สงบ พูดเลยว่าเป็นห่วง นี่มันเรื่องอะไรกันวะ ไอ้มิเมา แล้วเมาได้ยังไง โว้ย!
[…ไม่เอาา ]
เสียงของไอ้มิที่มันแผ่วเบาเหลือเกินมันทำให้จงอินใจกระตุก มันเหมือนกับว่าคนตัวเล็กไม่อยากคุยกับเขาอย่างที่พูดจริงๆ
ทำไมล่ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น
[ อ่าา เพื่อนดำมึงโดนน้องมิเมินก็คราวนี้แหละครับ รีบกลับมานะ บั้ย! ]
แล้วไอ้เพื่อนตัวเล็กก็วางสายใส่เขาทันที
“ บ้าเอ้ย!”
ปัง!!
“ ไอ้มิอยู่ไหน! ” พอเข้ามาในห้องได้นายแบบหนุ่มก็เอ่ยถามกับแบคฮยอนและชานยอลที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าโซฟา แต่ยังไม่ทันจะมีใครตอบจงอินก็เดินมาถึงโซฟาตัวใหญ่กลางห้องที่มีร่างของคนตัวเล็กที่เขากำลังตามหานอนหลับตาพริ้มไม่รับรู้อะไรจนจงอินต้องถอนหายใจออกมา
“ กินอะไร? แล้วกี่แก้ว? ” เอ่ยถามเพื่อนทั้งสองก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาตัวเดียวกันกับที่คนตัวเล็กนอนอยู่ มือใหญ่เลื่อนไปปัดผมที่มันเกะกะใบหน้าของอีกคนออก เช็ดเหงื่อที่ซึมอยู่ที่ไรผมให้เบาๆก่อนจะอังไปที่หน้าผากให้แน่ใจว่าอุณหภูมิของไอ้มิไม่ได้สูงเกินจนอาจจะเป็นไข้ได้
จริงๆ เลย
“ ไวน์ หมดขวด…คนเดียว ” แบคฮยอนตอบเสียงเบา
ความจริงก็อยากจะห้ามอยู่หรอกแต่ชานยอลไม่ให้ห้ามนี่หน่า
“ บ้าเอ้ย! แล้วทำไม… ” ยังไม่ทันจบประโยค ดูเหมือนว่าเสียงของจงอินจะดังรบกวนไปถึงคนตัวเล็กที่เริ่มขยับตัว
“ …หื้อ ”
ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรต่อคนตัวเล็กก็เหมือนจะรู้สึกตัวปรือตาขึ้นมาพอดี พอคยองซูได้เห็นหน้าเท่านั้นแหละคนตัวเล็กก็ลุกขึ้นมากอดหมับซุกคอเขาแน่นไม่ยอมปล่อยส่งเสียงเรียกชื่อเขาพร้อมทั้งหัวเราะคิกคักจนจงอินต้องรีบกอดเอาไว้เพราะอีกนิดเดียวก็จะตกโซฟาอยู่แล้วได้มองใบหน้าหวานผ่านแว่นใกล้ถึงได้เห็นว่ามันแดงระเรื่อดวงตากลมโตปรือลงคล้ายจะหลับอีกรอบ
นัยต์ตาคมตวัดมองไปที่เพื่อนทั้งสองคนเพื่อจะให้ใครสักคนอธิบายในสิ่งที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง
ทำไมไอ้มิมันเมาขนาดนี้
“ เอ่อ… ไอ้ชานยอลเลย! มันเลย กูไม่เกี่ยว ” เพื่อนตัวเล็กพูดจบก็รีบวิ่งไปหลบอยู่ที่แผ่นหลังกว้างของชานยอลเผื่อถ้าไอ้จงอินเกิดอยากฆ่าใครสักคน คนแรกก็จะต้องเป็นชานยอลก่อนตัวเองแน่นอน รู้ยังบยอนแบคฮยอนเก่งแต่ในโทรศัพท์นะ ถ้าตัวจริงก็ขอบายอ่ะบอกเลย ถ้าจงอินตบทีเดียวเขาคงปลิ่วไปติดกำแพงห้อง
“ มันไม่ใช่เพราะพวกกู…แต่เป็นเพราะมึง ”
“…”
คำพูดของชานยอลทำให้จงอินนิ่ง ก้มมองคนในอ้อมกอด
ก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าถ้ามันเป็นเพราะเขาก็คงจะไม่พ้นตอนที่คุยโทรศัพท์กันแน่ๆ ความจริงตั้งใจจะพูดต่อแต่ไอ้มิมันดันชิงตัดสายไปเสียก่อนและก็พอดีกับที่โดนเรียกคิวให้ไปถ่ายงานเลยเลือกที่จะทำงานให้มันเสร็จก่อนแล้วค่อยกลับมาหาไอ้มิมันทีเดียว
“ พวกกูกลับก่อนแล้วกันถ้างั้น ” ชานยอลพูดก่อนจะจูงมือลูกหมาของตัวเองที่ดูก็รู้ว่าคงเป็นห่วงนกน้อยของเพื่อนเพราะยังคงคอยมองคยองซูอยู่เหมือนจะไม่ยอมกลับให้เดินตามตัวเองไปยังหน้าประตูโดยที่ก็มีจงอินที่ลุกขึ้นจากโซฟาเดินตามมาส่ง หมดหน้าที่ของพวกเขาแล้ว จะอยู่ทำไมอีก
“ ขอบใจพวกมึงมาก ”
“ มึงอย่าใจร้ายกับคยองซูอีกนะ เห็นคยองซูรู้สึกไม่ดีกูก็รู้สึกแย่ไปด้วย เข้าใจไหม! ผิดหวังจริงๆ ” กำลังจะเดินออกไปจากประตูแบคฮยอนก็ยังไม่วายหันมาชี้หน้าไอ้เพื่อนดำเป็นเชิงสั่งแล้วหันขวับเดินฉับๆออกจากห้องไปด้วยความเคืองแทนคยองซู
“ แบคฮยอนมันทีมน้องมิว่ะ เข้าใจมันหน่อย ” ชานยอลหัวเราะพร้อมตบบ่าจงอินอย่างให้กำลังใจ จนจงอินต้องพยักหน้ารับก่อนจะพูดบอกให้กลับบ้านกันดีๆ
เอาหล่ะ ถึงเวลาจัดการนกตัวน้อยของตัวเองแล้ว
“ ไงขี้เมา ”
พอกลับมาคนขี้เมาที่เมื่อกี้นอนอยู่บนโซฟาก็ลุกขึ้นมานั่งแถมยังนั่งกอดอกทำหน้าบูด ตาปรือๆ จ้องค้อนมองมายังจงอินช้าๆเมื่อเขาพูดจบ มันทำให้จงอินรู้ว่าคยองซูยังมีสติรับรู้อยู่บ้างถึงแม้จะน้อยนิดก็ตามที นึกขอบคุณที่ในห้องซ้อมของพวกเขาไม่ได้มีอะไรที่หนักไปกว่าไวน์
“ พูดด้วยทำเป็นไม่ตอบ ” พูดไปก็ยิ้มไปเมื่อเห็นคนขี้เมาหันหน้าไปทางอื่นแล้วยกมือปิดหูคล้ายไม่พอใจที่โดนเรียกว่าขี้เมา ก่อนจะล้มตัวลงไปนอนบนโซฟาเหมือนเดิม
“ ไปนอนบนเตียงดีๆไหม เดี๋ยวอุ้มไป ” เดินไปนั่งยองๆข้างๆโซฟาโน้มหน้าไปใกล้ๆให้หน้าอยู่ระดับเดียวกับไอ้มิที่ทำท่าจะหลับอีกรอบจนเปลือกตาสีมุกปรือมองมาที่เขาอีกครั้ง…
“ จงอิน...หล่อจัง ” นิ้วเล็กๆถูกยกขึ้นแตะเบาไปทั่วใบหน้าของจงอิน เริ่มจากที่ดวงตาไล่มาจมูกโด่งเป็นสันมาจบลงที่ริมฝีปากโดยที่เขาไม่ได้ขัดอะไร ทุกสัมผัสมันทำให้หัวใจของเขาเต้นเร็ว
ยามสายตาของทั้งสองสบประสานก็เหมือนเวลาจะหยุดนิ่ง เสียงของความเงียบทำให้จงอินได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเองได้ดังที่สุด รู้สึกได้ว่าอีกคนดูจะชอบที่ได้จ้องมองใบหน้าของเขาใกล้ขนาดนี้ และจงอินเองก็เหมือนกัน
ระยะห่างที่มีน้อยนิดจงอินกลับยิ่งทำให้มันน้อยลงไปอีก หวังจะได้ทำตามที่หัวใจและสมองมันสั่งตรงกันว่าตอนนี้เขาอยากจูบริมฝีปากสีสดรูปหัวใจนั่นเหลือเกิน คล้ายความคิดถูกส่งผ่านถึงกัน คนตัวเล็กหลับตาลงคล้ายยินยอมให้เขาทำในสิ่งที่คิด หวังให้ไอ้มิคิดเหมือนกันโดยที่มันเรียกร้องมาจากหัวใจไม่ใช่เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
ว่ากันว่าเวลาร่างกายคนเราได้รับแอลกกอฮอล์เข้าไปในเส้นเลือด การกระทำหรือความรู้สึกมีอยู่ก็จะถูกเผยออกมาได้ง่ายขึ้น
เพราะงั้น…
“ …แต่ใจร้ายย ”
งั่บ!!
“ โอ้ยย!! ”
แล้วจงอินก็ต้องร้องออกมาเมื่ออยู่ๆ คนตัวเล็กที่เหมือนจะยอมให้เขาทำตามใจกลับใช้ตอนที่เขาเผลอกัดเข้าที่ปลายจมูกของเขา ถึงมันจะไม่ได้แรง แต่มันก็ไม่ได้เบาเลยสักนิด มือใหญ่ถูกยกขึ้นจับที่หลายจมูกของตัวเองที่จงอินคิดเอาไว้แล้วว่าตอนนี้มันคงต้องแดงมากแน่ๆเพราะแรงกัด และพอผละออกมาก็เห็นว่าใบหน้าสวยของไอ้มิเต็มไปด้วยน้ำตา
“ ร้องทำไม ไม่เอาไม่ร้องดิ ”
“ ฮึก ก็จงอินเจ็บบ ” ไม่ร้องเปล่าคนขี้เมาก็ซบหัวเข้ากับอกเขา จะว่าก็ทำไม่ลง ตกใจก็ตกใจที่คนตัวเล็กเริ่มสะอื้นออกมาไม่หยุดแบบนี้
อะไรคือร้องไห้เพราะเห็นเขาเจ็บ ทั้งๆที่ตัวเองนั่นแหละเป็นคนทำ
ตามไม่ทันจริงๆ ตัวแสบเอ้ย!!
“ ไม่ต้องร้อง กูไม่เจ็บแล้ว อย่าขยี้ตาด้วย ” จับคนตัวเล็กให้นั่งพิงโซฟาดีๆก่อนจงอินจะค่อยๆปาดน้ำตาให้เด็กขี้แงที่ตอนนี้สอดนิ้วเข้าไปใต้แว่นตาแล้วขยี้ตาตัวเองไม่หยุดเป็นเด็กๆ จงอินไม่เคยต้องมานั่งดูแลใครแบบนี้พูดเลย จะมีบ้างก็ไอ้แบคยอน แต่รายนั้นก็ไม่ต้องดูแลอะไรมากเพราะมันมีคนดูแลดีอยู่แล้ว ไอ้มิคือคนแรกในหลายๆเรื่องของเขาจริงๆ
“ มิ …อย่ากัด ” จงอินต้องเอ็ดอีกครั้งเมื่อมือที่กำลังเช็ดน้ำตาให้ถูกคนขี้เมาคว้าไปกัด แต่พอพูดไปแบบนั้นก็เหมือนจะไปสะกิดต่อมน้ำตาของคนตัวเล็กขึ้นมาอีก
“ ...ออกไปเลยย ฮึก ” พอถูกดุคนตัวเล็กก็พยายามผลักไหล่จงอินด้วยใบหน้าบูดบึ้งแบบที่เห็นแล้วไม่ได้ทำให้อยากออกห่างเลยสักนิด น่ารักไปหรือเปล่าวะ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามันยิ่งทำให้จงอินอยากจับมาฟัดมากขึ้นไปอีก
แบบนี้…
ฟอด!
“ โอ้ย! เมาแล้วชอบกัดหรอเราอ่ะ ” มันอดไม่ไหวจริงๆเลยทำให้เขาต้องรวบไอ้มิเอาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะแกล้งก้มลงไปฟัดแก้มนิ่มฟอดใหญ่อย่างหมั่นเขี้ยวโดยที่คนตัวเล็กก็พยายามดิ้นขืนตัวเองให้หลุดออกจากเขาแต่พอดิ้นไม่หลุดก็งับลงมาที่ไหล่ของเขาแทน
“ ปล่อยย อย่ามายุ่งง! อือ จาเดินเองง ” เสียงยานๆของเด็กขี้เมาแถมดื้อดังงุ้งงิ้งอยู่ข้างหูของจงอินทันทีที่ร่างสูงเปลี่ยนเป็นอุ้มคนตัวเล็กขึ้นพาดบ่า ขายาวๆของจงอินก้าวฉับสองสามทีก็เดินมาถึงห้องนอน วางร่างเล็กไว้บนเตียงก่อนจะเดินไปเอาผ้าชุบน้ำหมายจะเช็ดตัวให้ไอ้มิสบายตัวขึ้น แต่พอจะจับไอ้มินอนให้เช็ดตัวดีๆไอ้มิก็ตั้งท่าจะงั่บเขาท่าเดียว
เมาแล้วทั้งชอบกัด ทั้งดื้อ
“ ยืนเองยังยืนไม่ได้เลย อย่าดื้อได้ไหม มิ..กูบอกว่าอย่ากัดไง…”
“…”
“ เดี๋ยวถึงตากูกัดคืนบ้างอย่ามาร้องนะ ” พูดแล้วก็ยังไม่หยุดกัด มันเลยต้องมีขู่กันบ้าง
กัดแบบที่ไอ้มิกัด ไม่เหมือนแบบที่เขาจะกัดแน่นอน
“…”
แปลกที่พอพูดไปแบบนั้นไอ้มิก็บุ้ยปากแล้วหันหน้าไปทางอื่นยอมให้จงอินเช็ดตัวแบบไม่งอแงอะไรทั้งที่เมื่อกี้ดิ้นจนแทบจะเอาไม่อยู่
พอเช็ดตัวให้เสร็จก็เอาไอ้มิเข้าไปนอนในผ้าห่ม อ่อ ที่เช็ดตัวน่ะ เช็ดให้แค่ช่วงบนเท่านั้นแหละเพราะแค่เห็นผิวเนื้อขาวเนียนของไอ้มิที่อยู่ใต้เสื้อ มือเขาก็แทบสั่น อย่าไปคิดถึงท่อนล่าง ยังทำใจไม่ให้ไม่คิดอะไรไม่ได้จริงๆ
“ นอนได้แล.. ”
ปุก!
“ ออกไปเลยนะ ” ยังพูดไม่ทันจบประโยคหมอนบนเตียงก็ถูกโยนตรงมาปะทะที่หน้าของจงอินเต็มๆและเน้นๆ
ไม่รอให้หมอนใบที่สองตรงเข้ามาปะทะหน้าอีก พอเห็นว่าร่างบางที่ลุกขึ้นยืนบนเตียงเอื้อมคว้าหมอนตั้งท่าจะปา ขายาวๆของจงอินก็เดินไปถึงเตียงก่อนจะจับคนตัวเล็กที่เมาแล้วฤษธิ์เยอะให้ล้มลงไปนอนบนเตียงโดยที่มีเขาคร่อมอยู่ด้านบน จับข้อมือเล็กทั้งสองข้างให้ตรึงอยู่กับเตียงจนอีกคนขัดขืนไม่ได้
“ กูเจ็บนะรู้ไหม ไม่พอใจอะไรหรือรู้สึกอะไรก็พูดดิวะ จะได้รู้ ” ยิ่งเห็นไอ้มิทำแบบนี้เขาก็ยิ่งไม่เข้าใจ ตอนแรกก็ว่าจะรอให้สางเมาก่อนแล้วค่อยพูดกัน แต่ดูเหมือนว่ายิ่งปล่อยไว้ไอ้มิก็ยิ่งดื้อ เขาไม่ใช่คนใจเย็น ยอมรับว่าตอนนี้เขากำลังเริ่มหงุดหงิด บอกไม่ถูกว่าหงุดหงิดอะไรว่ะ แต่ก็แค่รู้สึกว่าถ้าไม่เค้นให้คยองซูพูดเขาก็ไม่ได้รู้สักทีว่าร่างเล็กรู้สึกอย่างไร
เขาปล่อยให้ความสัมพันธ์ของทั้งเขาและไอ้มิคลุมเครือมาตลอด เพราะเขาอยากมั่นใจว่าไม่ได้มีแค่เขาที่ชอบหรือรู้สึกดีกับอีกฝ่ายไปคนเดียว กับไอ้มิจงอินบอกเลยว่าเขาจริงจัง อยากเรียกไอ้มิว่าแฟนได้อย่างเต็มปากแต่เขาก็ไม่อยากรวบรัดหรือไปรุกเร้าถามหาความรู้สึกจากคยองซูมากนักเพราะเขาอยากให้เวลาคยองซูได้ตัดสินใจและชอบเขาเอง แต่ถึงมันจะมีบ้างที่คิดว่าคยองซูเริ่มมีใจให้เขาแล้ว แต่มันก็ยังไม่ชัดเจนในความรู้สึกของเขาอยู่ดี
อยากรู้ความรู้สึกของอีกฝ่าย อยากชัดเจนและเขาก็ไม่อยากคิดเองเออเองคนเดียวว่าที่ไอ้มิมันเป็นแบบนี้เพราะเห็นเขาจับมือกับลู่หานเมื่อตอนเช้าหรือเปล่า ถามให้มันรู้เรื่องทั้งๆที่เมาแบบนี้เนี่ยแหละ!
“ ไม่รู้ เราไม่รู้ ”
“ ชอบใช่ไหมที่วันนี้กูอยู่กับลู่หาน ” ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนจงอินได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคยของคนตัวเล็กแต่คราวนี้กับปนผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์เพิ่มมาด้วย จ้องประสานตากันสักพักก็ไม่มีคำใดหลุดออกมาจากปากของอีกฝ่าย และเมื่อเห็นว่าไอ้มิไม่ตอบ จงอินจึงพูดต่อไปเรื่อยๆ
“…”
“ ชอบหรอที่กูจับมือเขา ” พูดเบาๆก่อนจะปล่อยมือที่จับไอ้มิไว้ข้างนึงแล้วยกขึ้นปัดไรผมที่ปรกหน้าของอีกคนออกตามด้วยเลื่อนริมฝีปากหยักขึ้นจรดเข้าที่หน้าผากเนียนโดยที่คนตัวเล็กก็ไม่ได้คิดจะขัดขืน
“ ฮึก ไม่ชอบบ เราไม่ชอบ ” แต่พอผละออกมาไม่ทันไรภาพที่เห็นคือตอนนี้คนตัวเล็กกำลังร้องไห้ น้ำใสไหลอาบเลอะแก้มไปหมดจมูกเล็กแดงระเรื่อรวมไปถึงดวงตากลมโตเริ่มบวมนิดๆจนน่าสงสาร แต่จงอินก็ทำแค่ฝืนใจตัวเองไม่ให้ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่าย บอกเลยว่าแพ้น้ำตาของไอ้มิเหลือเกินแต่ถ้าเขาไม่ใจแข็งความสัมพันธ์ของเขากับไอ้มิก็จะไม่คืบสักที
“ รู้สึกอะไรบ้างไหม ”
“ ฮือ ร..เรา.. ”
“ รู้สึกอยากจะเข้ามาดึงกูออกจากลู่หานเหมือนที่กูอยากเข้าไปดึงมึงออกมาจากเซฮุนไหม ”
“ ฮึก อือ รู้สึก ” ไอ้มิพยักหน้าตอบรับในสิ่งที่เขาถามและคำตอบของไอ้มิทำให้หัวใจของจงอินค่อยๆพอง
“ รู้สึกไม่อยากให้กูอยู่ใกล้ใครนอกจากตัวเองเหมือนที่กูไม่อยากให้มึงใกล้ใครนอกจากกูหรือเปล่า ”
“…”
“ …เรารู้สึกเหมือนกันใช่ไหม ”
“ อื้อ ”เสียงตอบรับที่เบาแผ่วหลุดออกมาจากปากของร่างบางอีกครั้ง ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้หัวใจของคิมจงอินพองโตเสียจนถ้าเกิดมีเข็มตรงเข้ามาทิ่ม มันก็คงจะระเบิดแตกออกมาอย่างรวดเร็ว ทั้งหมดนี้เพียงแค่ได้รู้ในสิ่งที่อยากรู้จากปากคนตรงหน้า พอได้รู้ว่าไอ้มิก็มีความรู้สึกไม่ต่างจากเขาเท่านั้นก็พอจะทำให้เขารู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อ
ถึงเรื่องวันนี้จะยังไม่เคลียร์ยังต้องอธิบาย แต่แค่รู้แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว
“ รู้ไหมว่าเมื่อเช้ากูหึงจะบ้าอยู่แล้ว ” พูดไปสลับกับกดจูบซับรอยน้ำตาให้ร่างเล็กอย่างถะนุถนอม ภาพในหัวก็คิดไปถึงตอนนั้นตอนที่เห็นเซฮุนกำลังก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูไอ้มิ ดูก็รู้ว่าไอ้เซฮุนมันจงใจยั่วโมโหเขาและมันก็เกือบจะสำเร็จแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดจนมาถึงตอนนี้
“ ขอลงโทษหน่อยแล้วกัน...”
!!
“ อื้อ..เจ็บ ” คนตัวเล็กดิ้นเล็กน้อยก่อนจะร้องออกมาทันทีที่ริมฝีปากร้อนจรดลงที่ลำคอขาวเนียน ขบกัดสลับเม้มสร้างรอยกุหลาบไปทั่ว เขาต้องการให้ทุกคนรู้ว่าไอ้มิมันเป็นของเขาได้คนเดียว คนเดียวเท่านั้น กลิ่นหอมของคนตรงหน้าทำให้มือใหญ่เผลอเลื่อนสอดเข้าไปใต้เสื้อนักเรียนเพื่อหวังสัมผัสกับผิวเนื้อนิ่ม จงอินมั่นใจว่าเมื่อครู่เขามีสติเต็มร้อยแต่ไม่รู้ทำไมในเวลานี้เขากลับควบคุมตัวเองไม่ได้ ยิ่งได้สัมผัสยิ่งยากจะหยุดยั้ง ร่างสูงจูบเบาๆไปทั่วแผ่นอกขาวที่ตอนนี้มันมีรอยแดงช้ำที่เกิดจากฝีมือของเขาเอง และก็ต้องหยุดเมื่อร่างที่เคยดิ้นอยู่เมื่อกี้กลับนิ่งเงียบ
ไอ้มินิ่งไปแบบนี้คงจะไม่ใช่…
ใบหน้าคมตัดสินใจค่อยๆผละออกมาดูว่ามันใช่อย่างที่เขาคิดเอาไว้หรือไม่
“ ฟี้~ ” เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของอีกคนทำให้จงอินรู้ทันทีว่าไอ้มิมันหลับไปแล้วเรียบร้อยอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ
“ ชิงหลับแบบนี้ก็ได้หรอหะ ขี้เมา ” โชคยังเข้าข้างไอ้มิที่เขาไม่ชอบทำอะไรใครโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว ก้มมองร่างเล็กที่หลับตาพริ้มอย่างสบายใจก็อดส่ายหน้าพร้อมถอดหายใจออกมาไม่ได้ จงอินจัดการถอดแว่นให้คยองซูก่อนจะจับห่มผ้าให้เรียบร้อยโดยที่เขาก็ตามขึ้นมานอนบนเตียงด้วย
นอนมันทั้งยังไม่ได้อาบน้ำเนี่ยแหละ ขี้เกียจแล้ว
พอสอดตัวเข้าไปนอนบนเตียงได้ ไอ้มิก็เขยิบเข้ามาซุกลงในอ้อมกอดทันทีแบบที่เวลาปกติไม่เคยคิดจะทำ จงอินซะอีกต้องเป็นฝ่ายเนียนๆรอให้ไอ้มิมันหลับไปก่อนถึงจะคว้ามากอด นานๆทีจะโดนอ้อนแบบนี้ จงอินเลยรีบกอดกระชับคนตัวเล็กเข้ามาไว้ให้ชิดตัว อย่างที่ชอบทำ ก่อนจะนอนก็ไม่วายก้มลงฟัดแก้มนิ่มของคนขี้เมาสักทีสองทีอย่างหมั่นเขี้ยว
ถ้าเช้ามาแล้วจำอะไรไม่ได้นะ น่าดู
คนเมาทำอะไรก็อย่าไปถือสาค่ะ
น้องมิคะ แสบนะบอกเลย *เจ็บจมูกแทนจงอิน*
5555555555555555555555
น้องมิชิงหลับก่อนไม่ดีนะคะ จงอินอดเลย
เอาล่ะ เรามาแล้วววววว ปิดเทอมแล้วเฟร้ยย
จริงๆแล้วปิดเทอมตั้งนานแล้วแต่เพิ่งจะได้มาปั่นน้องมิอย่างจริงๆจังๆ
คือวันนี้มีไลฟ์วีแอฟของคยองใช่ป่ะ แล้วพอเปิดกล้องมาคือแบบเฮ้ยย นี่มันน้องมิ
ถถถถถถถถ หัวใจจะวาย ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้ ในทวิตเราหวีดอย่างบ้าคลั่ง
เลยคิดถึงและรีบปั่นๆและเอามาลงให้โดยด่วน
เอาเป็นว่าเราจะมาให้บ่อยและถี่กว่านี้แล้วกันนะคะ
ขอแอบกระซิบว่าเราจะรีไรท์เนื้อหาใหม่แบบว่าขอเปลี่ยนแปลงเนื้อหาบางอย่าง
รอติดตามกันด้วยนะคะ คิดถึงนะ รักนะะะะะ จุ๊บบบ!
เออออ เกือบลืมไปแหน่ะ เรามีแฟนอาร์ตจะมาอวด
วาดน่ารักมากกกกกกก ชอบมว๊ากกกกกก
ต้องขอขอบคุณ คุณ @Maxxnum2916 มากๆเลยนะคะ
เห็นแล้วชื่นหัวใจ ชอบมากกกก 55555
ไปจริงๆและ
รักจากมิช
ความคิดเห็น