คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : CHAPTER 20
20
“ …คยองซู!! โธ่เอ้ย มานี่มา ” แบคฮยอนที่ได้รับคำขอร้องจากจงอินให้มาอยู่เป็นเพื่อนคยองซูที่คอนโด ก็ไม่รู้หรอกว่ามีเรื่องอะไรกันแต่แบคฮยอนก็เดาว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดี เลยตัดสินใจให้ชานยอลที่นอนอืดดูบอลอยู่หน้าทีวีขับเวสป้าคันโปรดมาส่งแล้วไล่ให้มันไปดูจงอิน เปิดประตูมาก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อเห็นว่าคยองซูนั่งร้องไห้อยู่หน้าประตู แบคฮยอนตรงเข้าไปคว้าคนตัวเล็กมากอดเอาไว้อย่างเศร้าใจเมื่อเห็นว่าคยองซูมีสภาพดูแทบไม่ได้ ดวงตากลมโตที่บวมถึงจะมีแว่นบังอยู่แต่ก็มองออกว่ามันบวมช้ำขนาดไหน
เนี่ยมันอะไรกัน ทะเลาะอะไรกันหนักขนาดนี้คยองซูถึงนั่งสะอื้นร้องไห้แทบจะเป็นลมแบบนี้
“ ตาบวมหมดแล้ว ไม่ร้องนะคนเก่งของแบคฮยอน ” แบคฮยอนใช้นิ้วเรียวปาดน้ำตาให้ร่างเล็กที่กำลังสะอื้นตัวโย่งอย่างน่าสงสาร แทบอยากจะร้องไห้ตามเมื่อเห็นว่าคยองซูร้องไห้หนักมากแค่ไหน
นี่ไอ้จงอินมันทำเกินไปหรือเปล่า นี่ต้องทะเลาะกันถึงขั้นนี้เลยหรอวะ
“ ฮืออ แบคฮยอน จงอิน ฮึก เข้าใจเราผิด อึก ”
“ ไม่เป็นไรนะ รอให้มันใจเย็นลงก่อน อย่าร้องไห้เลยนะคยองซู ” ตอนนี้แบคฮยอนทำได้ดีที่สุดคือลูบมือไปบนไหล่เล็กเบาๆ นึกโทษเพื่อนตัวสูงที่น่าจะใจร้อนและวู่วามอีกตามเคย
“ อื้อ ร..เราก็ไม่อยากร้อง ตะ แต่มันหยุดไม่ ฮึก ได้ ฮืออ ”
“ เล่าให้เราฟังได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น ” แบคฮยอนเดินจูงมือคยองซูมานั่งลงที่โซฟาแล้วพยายามเช็ดน้ำตาที่มันไหลมาตลอดเวลาที่อีกคนเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เขาฟัง ฟังจบแบคฮยอนก็ต้องถอดหายใจเฮือกใหญ่ให้กับเรื่องทั้งหมด อีกคนก็ไม่เคยรู้สึกรัก อีกคนก็รักมากจนต้องการความชัดเจน
อีกคนเย็นเป็นน้ำ เรียบๆ ไปเรื่อยๆ ปล่อยให้ความรู้สึกเริ่มก่อตัว
ส่วนอีกคนพอมีเรื่องเข้าใจผิดเข้ามาหน่อยก็ผูกใจเจ็บกับอดีตที่สอนไว้เป็นบทเรียนจนอยากได้อะไรที่ชัดเจน
“ ที่คยองซูร้องไห้ให้เพื่อนเราขนาดนี้ เราจะไม่ถามว่าคยองซูรู้สึกยังไงกับเพื่อนเรา แต่เราว่าคยองซูควรรู้ว่าเซฮุนกับจงอินมีเรื่องอะไรกัน... ”
แบคฮยอนไม่รู้หรอกว่าจงอินมันเคยเล่าเรื่องนี้ให้คยองซูฟังหรือเปล่าแต่ตอนนี้เขาอยากให้คยองซูเข้าใจเพื่อนของเขา ถึงมันจะใจร้อนไปหน่อย แต่แบคฮยอนก็เห็นมาตลอดว่ากับคยองซูเพื่อนเขามันจริงจังแค่ไหน
คยองซูน่ะเหมาะกับเพื่อนเขาที่สุดแล้ว
“ วันนั้นมันเริ่มจาก….. ”
“ เซฮุน วันเกิดมึงไม่ใช่ว่าจัดรวมกับงานเลี้ยงส่งมึงไปเรียนเมืองนอกเลยนะ กูไม่ยอมนะบอกก่อน ” บยอนแบคฮยอนที่กำลังนั่งตีขานอนเล่นบนโซฟาอย่างกับเป็นเจ้าของห้อง ลองเชิงพูดพลางหยิบขนมขบเคี้ยวเข้าปากโดยข้างๆก็มีร่างสูงของชานยอลนั่งอ่านการ์ตูนอย่างเมามันส์แต่พอได้ยินที่แบคฮยอนพูดก็เงยขึ้นมามองไปที่เซฮุนเพื่อรอคำตอบเช่นเดียวกัน
“ กูบอกแล้วไงว่ากูจะไม่ไป แม้แต่ป๊าก็บังคับกูไม่ได้ แล้วอีกอย่างกูจะทิ้งพวกมึงทิ้งลู่หานไปได้ยังไง ” เด็กหนุ่มร่างสูงยักคิ้วกวนไปให้ ทุกคนรู้ดีว่าป๊าของเซฮุนอยากให้ลูกตัวเองไปเรียนที่ต่างประเทศแค่ไหน แต่ติดต้องที่เซฮุนเป็นคนดื้อเงียบ ไม่ไปก็คือไม่ไป อีกอย่างเซฮุนมีชีวิตที่นี่ เกิดและโตที่นี่ ถึงแม้ว่าครอบครัวใหญ่ฝั่งพ่อของเขาจะอยู่ที่ต่างประเทศก็เถอะ
“ โรงเรียนกูก็อยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนมึงมากนะเซฮุน ทำไมกูไม่ได้สาวมหาลัยสวยๆบ้าง ให้พี่ลู่หานติดต่อให้กูทีดิ นะนะ ”
แบคฮยอนกำลังขอร้องให้แฟนของเพื่อน รุ่นพี่ที่อายุห่างกันหลายปีอย่าง ‘ลู่หาน’ หาสาวๆน่ารักๆให้สักคนจนเซฮุนหัวเราะออกมานิดๆที่พอพูดจบก็โดนชานยอลเอาสันหนังสือเขกที่หัวจนแบคฮยอนต้องลูบหัวปอยๆ โรงเรียนของเซฮุนอยู่ห่างจากโรงเรียนของจงอินชานยอลแล้วก็แบคฮยอน ใช่ พวกเขาไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน มีเซฮุนเท่านั้นที่แยกมาเรียนที่โรงเรียนลูกคนรวยอย่างที่พ่ออยากให้เรียน ที่เป็นเพื่อนกันได้ก็เพราะเซฮุนรู้จักกับจงอินที่งานแคสโฆษณาตัวหนึ่ง ความถูกชะตากันมันเลยทำให้เซฮุนที่สนิทกับใครยากก็ได้มารู้จักชานยอลและแบคฮยอนเพราะจงอิน
จะพูดไปมันก็ทำให้เซฮุนนึกไปถึงเรื่องเขากับลู่หาน ถึงอายุจะห่างกันแต่มันก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับความรักของเซฮุนและลู่หาน ลู่หานเรียนด้านการออกแบบแฟชั่นอยู่ที่มหาลัยฝั่งตรงข้ามกับโรงเรียนของเซฮุน แล้วก็ถ้าถามว่าเขาเริ่มจีบลู่หานยังไงก็คงต้องบอกว่าเหมือนคนทั่วๆไป ถูกใจกันก็แลกเบอร์โทรคุย โชคดีที่ลู่หานไม่ค่อยซีเรียสเรื่องอายุเท่าไหร่ ลู่หานเป็นหนุ่มน้อยเนื้อหอม มีคนเข้ามาคุยเยอะแยะ แต่ด้วยความเป็นเด็กที่โตกว่าวัยที่เสน่ห์ล้นเหลือ เซฮุนจึงกล่อมให้ลู่หาน นางฟ้าของใครหลายๆคนยอมตกลงมาในอ้อมกอดของตัวเองได้อย่างสมบูรณ์แบบ และลู่หานก็คือเหตุผลสำคัญที่ทำให้เซฮุนตัดสินใจไม่ไปเรียนต่อ
ถ้าขืนไป ก็ต้องเลิกกัน ซึ่งเซฮุนไม่มีวันยอมให้เป็นแบบนั้น
ติ๊ด! แกร็ก~
และเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นทำให้ทุกคนในห้องรับรู้ได้ทันทีว่ามีคนมาใหม่ ซึ่งก็คงไม่ใช่ใคร ไอ้เจ้าของห้องที่ข้างกายมีหญิงสาวหน้าตาน่ารักกอดแขนอยู่ไม่ปล่อย เด็กหนุ่มผิวแทนเดินมาหยุดอยู่ที่เพื่อนทั้งสามคนที่แอบเข้ามานั่งเล่นนอนเล่นที่คอนโดเขาอีกแล้วก่อนจะเอ่ยทัก
“ ไง มึงช่วยหัดโทรบอกกูมั้งเหอะว่าจะมาไอ้พวกห่า ”
“ ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น โน้นข้างๆใครอ่ะ ” ชานยอลลดการ์ตูนลงก่อนทำหน้ากรุ้มกริ่ม
“ เออ นี่นาอึนนูน่า แฟนกูเอง นูน่า ไอ้นั้นชื่อแบคฮยอน ข้างๆอะ ชานยอล สุดท้าย เซฮุน ” นูน่าที่จงอินเรียกพยักหน้าน้อยๆก่อนจะเขินอายแล้วยืนหลบอยู่หลังจงอินอย่างไม่ชินกับคนแปลกหน้า โดยเฉพาะตอนที่จงอินแนะนำเซฮุนให้รู้จัก หญิงสาวก็รีบก้มหลบตาอย่างรวดเร็ว คนช่างสังเกตอย่างแบคฮยอนเห็นมันทั้งหมดและเห็นด้วยว่าโอเซฮุนเพื่อนของเขาจ้องหญิงสาวอย่างไม่วางตาก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างที่ไม่มีใครรู้ได้ว่าคิดอะไรอยู่
มันชักจะยังไงแล้วนะ
“ แฟนมึงหรอจงอิน คนในความลับที่ว่า? ” แบคฮยอนละจากเซฮุนหันไปมองที่ร่างสูงอีกคน พูดเสียงดังฟังชัดให้ทุกคนในที่นี้โดยเฉพาะเซฮุนเข้าใจตรงกันว่าผู้หญิงคนนี้คือแฟนของเพื่อน แบคฮยอนรู้มาสักพักแล้วว่าแฟนของเพื่อนเขาคนนี้ดูท่าจะคบกันนานที่สุด บอกให้จงอินมันพามาเปิดตัวก็เอาไว้ก่อนตลอด ดีเหมือนกัน ได้เห็นสักทีคนที่เอาเพื่อนเขาอยู่ตั้งเดือนนึง
ถึงใครจะคิดว่าแบคฮยอนเวอร์คิดกลัวไปก่อนล่วงหน้ามันก็ไม่ผิด แต่เพราะเป็นเพื่อนกันมานานนิสัยของคนเจ้าชู้อย่างเซฮุนที่มีแฟนแล้วใช่ว่ามันจะยอมทิ้งลาย กิ๊กเล็กกิ๊กน้อยมีมาให้เพียบแต่แปลกที่พี่ลู่หานไม่ยักกะจับได้ หรือจับได้แต่ทำเฉยอันนี้เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถึงตอนนี้แบคฮยอนไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์โศกนาฏกรรมรักสามเศร้าอะไรทั้งนั้น ปรามๆตั้งแต่ต้นก็กันไว้ดีกว่าแก้
“ อืม อยู่โรงเรียนเดียวกับไอ้เซฮุนด้วย นูน่ารู้จักเซฮุนหรือเปล่า ดีเลยวันเกิดไอ้ฮุนพี่จะได้ไม่ต้องเกร็ง ” พูดตอบแบคฮยอนก่อนจะหันไปถามแฟนสาวรุ่นพี่ข้างตัว จงอินคบกับหล่อนมาได้ 1 เดือนแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยจะพามาให้เพื่อนรู้จักซักที จงอินไม่ใช่คนเจ้าชู้ เวลาคบใครหรือคุยกับใครก็จะมีแค่คนเดียวแต่ระยะเวลาในการคบกันบางทีก็สั้นไปและบวกกับพอเลิกเสร็จก็คุยต่อไม่ขาด มันเลยทำให้คิมจงอินเด็กหนุ่มหุ่นนายแบบดูเหมือนคนเจ้าชู้พอๆกับเซฮุนไปโดยปริยาย แต่กับนาอึนอาจจะนานกว่าคนอื่นหน่อยตรงที่นิสัยที่ไม่จุกจิก ง่ายๆอะไรก็ได้ มันทำให้จงอินยังไม่อยากยุติความสัมพันธ์เร็วนัก
“ ร..รู้จักสิจ๊ะ ใครบ้างจะไม่รู้จักเซฮุน เอ่อ จงอินพี่ว่าเรา… ” ซนนาอึน ที่อายุแก่กว่ายิ้มนิดก่อนจะเอ่ยตอบ และดูเหมือนหญิงสาวจะพยายามเปลี่ยนประเด็นกระชับต้นแขนของแฟนเด็กรูปหล่อของตัวเองแน่นก่อนจะมองไปที่ห้องนอนอย่างจะบอกเป็นนัยว่าเธอไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้ จริงๆแล้วที่เธอมาก็ไม่ได้กะจะมาเจอพวกเพื่อนๆของจงอินอยู่แล้ว แต่พอเห็นว่าอยู่ในห้องมันก็ทำให้เธออดประหม่าไม่ได้ ก็วันนี้กะจะมาอยู่กับจงอินสองคนนี่หน่า
“ งั้นพวกมึงเล่นอะไรกันไปตามสบาย จะกลับก็กลับเลย ไม่ต้องเรียกกู ” พอพาแฟนสาวส่งให้เดินเข้าห้องนอนไปก่อน จงอินก็หันมาพูดกับไอ้เพื่อนสามตัวเพื่อไว้มีความหมายเป็นคำสั่งว่าไม่ต้องเคาะเรียกหรือทำการรบกวนใดๆ ท่ามกลางเสียงโหแซวของแบคฮยอนและชานยอล
“ จงอิน ” ประตูห้องเกือบปิดลงถ้าไม่มีเสียงของเซฮุนเรียกขึ้นมาซะก่อน จงอินเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามก่อนจะได้คำตอบจากเพื่อนด้วยกล่องสี่เหลียมที่เพื่อนโยนมาให้แล้วระบายยิ้ม
“…?”
“ มึงอย่าลืมใส่ถุง กูเป็นห่วง ”
.
.
.
งานวันเกิดของลูกชายคนเล็กของเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ธุรกิจส่งออกสินค้าอุตสหกรรมมันจะไปธรรมดาได้ยังไง ผับชื่อดังกลางย่านเที่ยวกลางคืนถูกสั่งปิดเพื่อเป็นสถานที่จัดงานวันเกิดของเขา ครอบครัวของเขามีอิธพลมากพอจะทำให้เด็กมัธยมต้นปี 2 อย่างพวกเขาเข้าผับได้อย่างไม่ต้องมีใครมาวุ่นวาย ปาร์ตี้กลางคืนเริ่มขึ้นอย่างสนุกสนาน เพื่อนทุกคนต่างเดินมามอบขอบขวัญให้กับเจ้าภาพที่นั่งหล่ออยู่ที่โต๊ะด้านในก่อนจะแยกย้ายกระจายไปตามโต๊ะที่ถูกจัดไว้ และมันรวมถึงคิมจงอินที่ควงซนนาอึนเดินเข้าไปหาเซฮุนที่กำลังนั่งดริ๊งกับแบคฮยอนและชานยอลที่มากันตั้งแต่หัวค่ำ
“ มีความสุขมากๆนะมึง ” คิมจงอินโยนกล่องของขวัญใบไม่เล็กไม่ใหญ่มากไปให้เจ้าภาพงานวันเกิดที่ทำเพียงยักคิ้วตอบรับอย่างที่ชอบทำ ก่อนจะพานาอึนนั่งลงบนเก้าอี้ทรงสูงรอบโต๊ะที่เหลือแล้วรับแก้วบลูฮาวายมาจากชานยอลที่ยื่นมันมาให้
ยิ่งดึกความสนุกยิ่งมีความขึ้นเป็นเท่าทวี เสียงเพลงจากดีเจบนเวทีสร้างบรรยากาศให้ทั้งผับคึกคักเข้าไปอีก แต่ก็ดูเหมือนจะเว้นก็แต่เซฮุน
“มึงแดกกันไปก่อน กูจะขึ้นไปโทรหาลู่หานแปป” นั่งกินกันได้ไม่เท่าไหร่เจ้าของงานวันเกิดก็ลุกขึ้นยืน มือก็ล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาชูให้ทุกคนดูก่อนจะเดินหายขึ้นไปที่ชั้นบนซึ่งเป็นห้องรับรองสำหรับแขกวีไอพีโดยที่ทุกคนก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเห็นว่าเซฮุนมันบ่นอยู่ว่าวันนี้พี่ลู่หานจะไม่มา เข้าใจ มันคงคิดถึงเมีย
“ จงอิน เดี๋ยวพี่มานะ เวียนหัวน่ะ ”
“ ไหวหรือเปล่า ” เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มทำให้ใบหน้าหล่อต้องก้มลงไปกระซิบถามแฟนสาวของตัวเองอย่างเป็นห่วง แต่พอถามไปเจ้าตัวก็ยืนยันว่าไม่เป็นอะไรมากก่อนจะบอกให้เขาอยู่กินกับแบคฮยอนและชานยอลไปก่อนเดี๋ยวเธอกลับมา...
“ แล้วหลังจากเซฮุนขึ้นไปข้างบน เรา จงอิน ชานยอล แล้วก็พี่ลู่ก็กะว่าจะเอาเค้กจุดเทียนขึ้นไปเซอร์ไพรส์ แต่ทุกคนกลับโดนเซอร์ไพรส์ซะเองเพราะเซฮุนอยู่กับนาอึนนูน่าข้างบนแล้วกำลังเอ่อ…มีอะไรกัน ”
“ จงอินมึงจะไปไหน
พี่ลู่หานถึงแล้ว นั่นไงมาโน่นแล้ว ” ชานยอลเรียกเพื่อนผิวแทนที่กำลังทำท่าจะลุกขึ้น
จงอินไม่ได้ตอบ แต่ก็จำใจต้องนั่งลงไปตามเดิมแต่สายตาก็ยังคงกวาดมองออกไปรอบๆเพื่อมองหาแฟนสาวของตัวเองที่ตอนนี้ผ่านไปนานพอสมควรที่เธอขอตัวออกไป โทรไปก็ไม่รับสาย เขาแค่เป็นห่วงเลยอยากลุกไปตามแต่ก็ต้องพักไว้และหันมาสนใจแผนที่พวกเขากำลังจะทำเพื่อเซอร์ไพรส์วันเกิดให้เซฮุน
ตกลงกันเอาไว้ว่าลู่หานจะบอกกับเซฮุนว่าวันนี้มาไม่ได้แล้วจะแอบซื้อเค้กมาเพื่อรอมาแฮปที่นี่
ตอนแรกก็คิดอยู่ว่าจะหาช่วงปลีกตัวมาจากไอ้เซฮุนยังไง แต่เหมือนโชคช่วย
พอเซฮุนเดินออกไปพี่ลู่หานก็โทรมาบอกว่าใกล้จะถึงที่นี่แล้ว
“ พี่ลู่ มาครับผมช่วย ” แบคฮยอนลุกขึ้นไปรับเอากล่องเค้กที่คนมาใหม่ถือเอาไว้
“ เซฮุนอยู่ข้างบนใช่ไหม ”
ลู่หานหันไปถามจงอินที่ก็พยักหน้าตอบ แต่ตาก็ยังมองหาซนนาอึนไปด้วย
หายไปไหนกัน แต่คงไม่มีอะไรหรอก…
“ ไอ้เซมันขึ้นไปโทรหาพี่ข้างบน ยังไม่ได้คุยกันหรอครับ ” ชานยอลตะโกนฝ่าเสียงดนตรีถามลู่หาน
“ อื้ม รู้แล้วล่ะ แต่พี่ไม่ได้รับ…มันดูเซอร์ไพรส์กว่าไม่ใช่หรอถ้าอยู่ๆพี่ก็ถือเค้กโผล่ไปแฮปเลย ”
.
.
.
“ ทุกคน พร้อมนะ ” ร่างเล็กของลู่หานที่กำลังถือเค้กปักเทียนก้อนโตอยู่ในมือหันไปถามความพร้อมของจงอิน แบคฮยอน และชานยอล ตอนนี้พวกเขากำลังยืนอยู่หน้าห้องที่เซฮุนเข้าไป แต่ละคนหายใจกันไม่ทั่วท้องเพราะความตื่นเต้น คิดไปต่างๆนานาว่าคนในห้องมันจะทำหน้ายังไงที่พวกเรามาเซอร์ไพรส์มันแบบนี้
“ ทุกคนเขาพร้อมกันหมดแล้ว เหลือแต่พี่ ” จงอินที่ในมือถือพลุสายรุ้งแบบดึงเอาไว้พูดเหน็บผู้จัดการของตัวเองที่พูดคำว่า ‘พร้อมนะ’ ไม่รู้กี่รอบแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่รู้จะตื่นเต้นทำไม รีบๆเซอร์ไพร์สเขาจะได้ลงไปหาแฟนตัวเองที่ก็ยังไม่เห็นตัวซักที
“ พี่รู้นายก็ตื่นเต้น ไม่งั้นไม่ให้พี่เดินนำหรอกน่า ”
“ อย่าเถียงกันครับทุกคน ถ้าไอ้เซฮุนมันเปิดประตูมาก่อนนี้โบ๊ะแตกเลยนะ ”แบคฮยอนยกมือห้ามศึกริมฝีปากของทั้งสองคนสำคัญเอาไว้ก่อนมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ก่อนจะบุ้ยหน้าไปทางประตูเพื่อให้ทั้งสองคนรู้ว่าตอนนี้ควรต้องทำอะไร
“ โอเค…ฟู่ว! เอาแล้วนะ ”
วันนี้เป็นวันที่เพื่อนทุกคนต้องการให้เซฮุนมีความสุขที่สุด
ทุกคนหวังว่าเค้กปักเทียนก้อนนี้มันจะสร้างความทรงจำดีๆให้พวกเขาและเซฮุนไปอีกนานแสนนาน
ลู่หานสูดหายใจเข้าเต็มปอด แล้วพยักหน้ากับตัวเองก่อนจะให้จงอินเป็นคนบิดลูกบิดประตูและดันให้มันเปิดออก
โดยที่ไม่รู้เลยว่าอะไรกำลังรอพวกเขาอยู่…
พรึ่บ!!
“ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์... ”
!!!!
ลู่หานที่กำลังถือเค้กเข้ามาพร้อมจงอินและทุกคนยืนนิ่งอยู่กับที่ บัดนี้ร่างทั้งร่างของจงอินและลู่หานคล้ายถูกแช่แข็งจนขยับไม่ได้ หน้าชาราวกับโดนของแข็งกระแทกอย่างจัง คนตัวเล็กเค้นหัวเราะออกมาแห้งๆอย่าคิดสมเพชตัวเขาเอง ลู่หานมาวันนี้เพื่อมาเซอร์ไพรส์แฟนของตัวเอง แต่เขาไม่ได้เตรียมตัวมาเพื่อให้เซฮุนมาเซอร์ไพรส์ตัวเองกลับแบบนี้ มือบางค่อยๆปล่อยเค้กให้หลุดล่วงลงบนพื้นพรม
ภาพที่โอเซฮุนเสื้อผ้าหลุดลุ่ยที่กำลังนัวเนียอยู่กับผู้หญิงคนอื่น
แล้วผู้หญิงที่ว่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหน …ซนนาอึนแฟนของคิมจงอิน
“ ว๊าย จงอิน! ” จงอินที่ได้สติกว่าตรงเข้าไปคว้าร่างของซนนาอึนที่เสื้อผ้ายับยู่ยี่เปิดอ้าจนเห็นบราให้แยกออกจากเซฮุนด้วยความเกรี้ยวกราด หญิงสาวถูกดันออกไปก่อนที่จงอินจะพุ่งตรงไปยังร่างของเด็กหนุ่มอีกคนทันทีอย่างไม่รอช้า
คนที่จงอินเรียกมันว่าเพื่อน...
ผัวะ!!
“ ไอ้เวรเอ้ย!! ” หมัดหนักๆถูกเสยเข้าที่โหนกแก้มของเซฮุนทันที จงอินกระชากคอเสื้อขึ้นก่อนจะซ้ำหมัดลงไปที่เดิมอีกรอบโดยที่คนโดนก็ไม่คิดจะต่อสู้อะไร
ทุกคนที่เหลือไม่มีใครคิดจะเข้ามาห้ามปราม ภาพเมื่อกี้ยังตรึงตาพวกเขาไม่ยอมหายไป ความรู้สึกในตอนนี้มันพูดอะไรไม่ออกแล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไร ถึงคนที่เจ็บที่สุดคือจงอินและลู่หาน แต่แบคฮยอนกับชานยอลก็รู้สึกเจ็บปวดด้วยไม่ต่างกัน
ไม่คิดเลยจริงๆว่าไอ้เซฮุนมันจะกล้าทำจริงๆ
กล้าไปยุ่งกับแฟนของเพื่อนสนิทของตัวเอง
แบคฮยอนตรงเข้าไปประคองร่างของลู่หานเอาไว้เมื่อเห็นว่าร่างเล็กเริ่มเซถอยหลังออกมา หันไปมองจงอินที่ยังกระหน่ำซัดหมัดเข้าหน้าของเซฮุนด้วยความรู้สึกที่ผิดหวัง
“ จ...จงอิน คือพี่ขอโทษ...แต่พี่รักเซฮุน ”
“ หุบปาก!! จะไปไหนก็ไป!!! แล้วอย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก!! ”
“ จงอิน… ”
“ ไปดิวะ!!!!! ”
หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวก่อนจะรีบรวบสาบเสื้อเข้าหากันก่อนจะวิ่งผ่านร่างชานยอลที่ยังยืนอยู่ที่ประตูด้วยความกลัว จงอินมองก่อนจะเค้นยิ้มออกมานิดๆ
“ กูให้มึงแก้ตัว! พูด!!! ” จงอินกระชากคอเสื้อของอีกคนที่เปรอะเลือดเข้ามาใกล้ ร่างสูงขบกรามจนนูนขึ้นเป็นสันเพื่อระงับอารมณ์ร้อนๆของตัวเอง เขาให้โอกาสเซฮุนได้พูดอธิบาย ถึงแม้ภาพที่เห็นเมื่อกี้มันจะดูไม่น่าเป็นอย่างที่เข้าใจไปได้ แต่เขาก็จะฟัง
แค่ผู้หญิงคนเดียว เขาไม่คิดเสียดาย
แต่กับเพื่อนที่เขาให้ใจแล้วกลับมาหักหลังกันแบบนี้ เขารับไม่ไหวจริงๆ
ซนนาอึนไม่ใช่ผู้หญิงที่จงอินรักมากที่สุด จะเรียกว่าก็แค่ชอบ อีกไม่น่าก็อาจเบื่อแล้วก็ทิ้ง ไม่ได้เจ็บที่รู้ว่าซนนาอึนนอกใจ แต่มันเจ็บตรงที่คนหักหลังมันคือคนที่เขาเรียกว่าเพื่อนอย่างเซฮุน
“ กู..ขอ แค่กๆ! โทษ ”
“ ขอโทษเหี้ยอะไร!! ตกลงมึงมีอะไรกับแฟนกูจริงๆใช่ไหมวะ!! มึงทำได้ยังไง!!! ”
“ จงอิน มึงพอก่อน มึงออกมากับกู ” ชานยอลเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเดินเข้าไปห้ามจงอินไม่ให้ทำอะไรเซฮุนไปมากกว่านี้ เพราะแค่นี้ไอ้เซฮุนก็สภาพซะบักซะบอมพอแล้ว
“ มึงเพื่อนกูนะเซฮุน แล้วมึงตอบแทนคนที่มึงเรียกว่าเพื่อนแบบนี้หรอวะไอ้เลวเอ้ย!! ”
“ ชานยอล เอาจงอินออกไปก่อน ” แบคฮยอนรีบพูดในขณะที่ตัวเองก็ประคองลู่หานอยู่ ยังไงมันทั้งสองคนก็เพื่อนเขา เขาไม่อยากเห็นเซฮุนมันเป็นอะไรไปมากกว่านี้แล้ว
“ มึงอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก! กูไม่มีเพื่อนเหี้ยๆอย่างมึงเซฮุน มึงจำไว้!! ”
พอชานยอลพาร่างของจงอินออกไปได้ ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
เซฮุนค่อยๆลุกยืน
พยายามพาร่างของตัวเองเดินมาหาลู่หานเพื่อหมายจะเอื้อมมือมาสัมผัสที่มือเล็กทั้งๆที่ใบหน้าเห็นไปด้วยเลือดเพราะแผลตรงคิ้วที่แตก
เซฮุนในตอนนี้เหมือนคนไร้เรี่ยวแรง
แบคฮยอนไม่รู้ว่าเพราะจากที่โดนจงอินต่อยหรืออะไร
เมื่อเห็นแบบนั้นแบคฮยอนก็คิดแล้วว่ามันไม่ใช่เรื่องของเขาแล้วที่จะอยู่ต่อ
แต่พอจะเคลื่อนตัวออกลู่หานก็จับที่แขนของเขาเอาไว้แน่นเพื่อบอกให้เขาไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น
“ ล..ลู่.. ฮุนขอโทษ ”
“ แบคฮยอน พาพี่ออกไปหน่อย ” เสียงสั่นเครือของพี่ลู่หานทำให้แบคฮยอนต้องคิดหนัก ใจหนึ่งเขาก็อยากให้พี่ลู่หานอยู่คุยกับเซฮุนให้รู้เรื่อง แต่อีกใจก็รู้ว่าที่เขาไม่เห็นอีกคนร้องไห้ ไม่ได้แปลว่าทนไหว
“ ลู่ อย่าไป...อย่าหันหลังให้กันแบบนี้..
” เสียงร้องห้ามของเซฮุนดังขึ้นทันทีที่เขาพาร่างของลู่หานหันหลังเดินไปที่ประตู
ใครไม่มาเป็นเขาคงไม่เข้าใจหรอก อีกคนก็เพื่อน
อีกคนก็เป็นคนที่เพื่อนของเขาทำให้เจ็บปวด สงสารทั้งคู่
“ แบคฮยอน ไปสิ อย่าเสียเวลาเลย ”
และแบคฮยอนก็ตัดสินใจได้ทันทีเมื่อเห็นหยดน้ำตาบนใบหน้าของอีกคนที่เอามือสั่นๆจับแขนเขาเอาไว้แน่น
ถ้าพี่ลู่หานไม่อยากให้เซฮุนเห็นความอ่อนแอ เขาก็จะพาออกไปเอง
และหลังจากนั้นเขาก็ได้ข่าวว่าเซฮุนเลือกที่จะบินไปเรียนต่อต่างประเทศตามที่ทางบ้านตั้งใจ เซฮุนไปโดยที่เลือกจะทิ้งคำถามและความเจ็บปวดเอาไว้ในใจของพวกเขาทุกคน วันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเซฮุนถึงอยู่กับแฟนของจงอิน ทำไมถึงมีอะไรกันทั้งๆที่ก็บอกอยู่ว่าจะขึ้นไปโทรหาลู่หาน มันเป็นเพราะอะไรทำไมถึงทำแบบนั้น
“ พูดอะไรบ้างสิ ”
“…”
“ …ลู่ ”
คนตัวเล็กยังคงทำแผลให้เซฮุนต่อไปโดยที่คำพูดของเซฮุนมันเหมือนเป็นแค่อากาศที่อีกคนหนึ่งทำเป็นไม่ได้ยิน หลังจากมีเรื่องกันไปเซฮุนขอร้องให้เขาพามาทำแผล ลู่หานก็พามาตามคำขอแต่ทว่าไร้ซึ่งคำพูดคุยใดใด ถ้าไม่ใช่เรื่องจำเป็นจริงๆลู่หานก็แทบจะไม่พูด ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเรื่องเมื่อครู่เซฮุนทำเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา เซฮุนยังเดาออกง่ายเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
พอใส่ยาที่หน้าของเซฮุนเสร็จ ร่างบอบบางของลู่หานก็เก็บพวกยาและสำลีเข้ากล่องปฐมพยาบาลที่ทางสตูมีติดเอาไว้อย่างรวดเร็ว โดยที่มีสายตาของใครอีกคนจ้องมองมาที่เขาตลอดเวลา แต่ลู่หานไม่คิดว่าเขาควรจะสนใจ
“ คิดถึงจะตายอยู่แล้ว อยากกอด อยากจูบ อยากมีลู่...เหมือนเดิม ” ในจังหวะที่ลู่หานลุกขึ้นและกำลังจะเดินไป เซฮุนก็อาศัยความเร็วคว้ากอดร่างหอมจากด้านหลัง ซบหน้าลงกับไหล่เล็กอย่างอ่อนแรง ตั้งแต่เซฮุนเข้ามาเป็นนายแบบในสังกัดของบริษัทและเจาะจงให้ลู่หานเป็นผู้จัดการ เขาก็เตรียมใจเอาไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องเจอกับคำอ้อน คำหวานที่เป็นการง้อเขาแบบนี้ แต่สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจไม่ใช่ประโยคที่เซฮุนพูดออกมาแต่เป็นความเปียกชื้นบนไหล่เล็กที่ค่อยๆซึมผ่านเนื้อผ้าที่ลู่หานสวมใส่ แรงกอดที่เอวทำให้ร่างเล็กนิ่งชะงัก ตอนนี้ลู่หานพยายามสั่งตัวเองว่าห้ามใจอ่อนหรือหวั่นไหวไปกับเซฮุนอีกเด็ดขาด ถึงแม้ว่ามันจะยากมากก็ตามที
ลู่หานยอมรับว่าสองปีที่เซฮุนไปอยู่ต่างประเทศมันไม่ได้ทำให้ลู่หานรักเซฮุนน้อยลง ถึงสิ่งที่เซฮุนทำกับเขามันจะเจ็บจนเกินให้อภัย แต่ลึกๆแล้วลู่หานยังคงคิดถึงสัมผัสของเซฮุนอยู่เสมอ
แต่ไม่! แค่เซฮุนร้องไห้ แกก็จะใจอ่อนแล้วอย่างนั้นหรอลู่หาน
ถึงเรื่องมันจะผ่านไปนาน แต่สิ่งที่พบเจอมันกลับฝังรากหยั่งลึกลงในใจลู่หานไม่จางหาย
“ ปล่อยพี่เซฮุน ”
“ ทำไมต้องชอบจงอิน จะแก้แค้นผมใช่ไหม พี่..ทำมันสำเร็จแล้ว ” เซฮุนยังคงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า เซฮุนไม่ได้อยากร้องไห้ แต่มันเจ็บจนทนไม่ไหวเมื่อตอนเจอหน้ากันครั้งแรกในรอบสองปีที่ผ่านมาลู่หานบอกกับเขาว่าชอบจงอิน
มันก็เจ็บดีเหมือนกันที่ได้รู้ว่าคนที่เขารักมากที่สุดกลับบอกออกมาหน้าตาเฉยว่าชอบจงอินแต่เซฮุนจะทำอะไรได้หล่ะ เขาทำตัวเองเขารู้ตัว เขาพยายามยอมรับผลจากการกระทำที่ผ่านมาของตัวเองแต่มันก็ยากเหลือเกิน
“ พี่ชอบจงอินจริงๆ ” ลู่หานจะใจร้ายกับเขาดีจริงๆ ขนาดอ้อนแบบที่อ้อนแล้วอีกคนจะใจอ่อนทุกที แถมยังเสียฟอร์มร้องไห้ขนาดนี้ ลู่หานก็พูดว่าชอบผู้ชายคนอื่นให้เขาฟังแบบที่ทำเหมือนไม่รู้ว่าคำพูดคำนี้มันบีบขยี้หัวใจของเขาให้แหลกชัดๆ
ตอนแรกเขาก็คิดว่านี่คงเป็นเรื่องที่ลู่หานพูดเล่น แต่ทุกครั้งที่ลู่หานอยู่กับจงอิน แววตา ท่าทาง คำพูด มันทำให้เขารู้สึกว่าลู่หานไม่ได้โกหก ลู่หานทำกับเขาเหมือนเป็นแค่ธาตุอากาศมันช่างแตกต่างกับจงอินราวฟ้ากับเหว มันจะผิดอะไรถ้าเขาแกล้งหยอกไอ้จงอินมันนิดๆหน่อยๆเพื่อเรียกร้องให้ลู่หานพูดกับเขา ถึงมันจะเป็นคำด่าเซฮุนก็ยอมทำ
“ พอแล้ว ไม่อยากฟัง ”
“ เจ็บหรือเปล่า ” แล้วอยู่ๆร่างเล็กที่เขากอดเอาไว้ก็พูดขึ้น ทำให้เขาที่ซบหน้าลงกับไหล่บางต้องเงยขึ้นจ้องเสี้ยวหน้าของลู่หานจากด้านหลัง
“ เจ็บดิ พี่ทำผมเจ็บโคตรๆเลย ฮ่าๆ ”
“ ดีแล้ว แต่ทนอีกนิดนึงนะ ”
“ … ”
“ …เพราะมันยังไม่ได้ครึ่งเท่าที่พี่เจ็บเลยด้วยซ้ำ ”
“ มาอยู่คนเดียวมืดๆ ไม่กลัวหรอวะ ” ชานยอลหยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมาโยนให้เพื่อนผิวแทนที่นั่งรับลมอยู่บนพื้นหญ้า
ก่อนตัวเองจะพาขายาวๆมานั่งข้างๆ
จะว่าไปบรรยากาศริมแม่น้ำตอนกลางคืนมันก็ดีแบบนี้สินะ
ไม่เสียแรงที่ก่อนมาขับไปซื้อเบียร์มาด้วย
“ บ้านก็ออกจะรวย ขายได้แล้วเวสป้าลูกรักมึงอะ ” จงอินรับเบียร์มาเปิดก่อนจะซดดื่มพร้อมชานยอลที่หัวเราะออกมานิดๆ มันคงเป็นปัญหาระดับชาติเลยมั้งที่ชานยอลไม่ยอมเปลี่ยนรถให้มันสมกับฐานะ ก็ทำไมล่ะ มันเป็นเรื่องของความโก้ ความฮิปสเตอร์ ถึงครอบครัวเขาจะรวยแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องใช้เงินฟุ่มเฟื่อย แล้วยิ่งรถคันนี้มันเป็นรถที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเองที่อุตส่าห์แอบพ่อทำงานพิเศษมามันก็ยิ่งมีค่า ที่สำคัญรถคันนี้แบคฮยอนมันก็ชอบเลยไม่รู้จะเปลี่ยนทำไมเพราะยังไงก็ตามใจคนนั่งซ้อนอยู่แล้ว
“ อย่ามาพูดมาก มึงทำให้กูเสียเวลาดูบอล ” จริงๆก็พูดไปงั้นแหละ
พอไอ้นี่มันโทรมาหาแบคฮยอนว่าให้ไปดูคยองซู แบคฮยอนก็บอกให้เขาออกมาหา
ใจก็อดคิดห่วงเพื่อนไม่ได้ เลยตั้งเครื่องอัดรายการบอลเอาไว้แล้วรีบบึ่งเวสป้ามาหาไอ้จงอินมันทันที
แล้วก็ไม่ต้องถามว่าทำไมถึงรู้ เป็นเพื่อนกันมาก็นาน มันจะมีซักกี่ที่
ที่คนอย่างจงอินมันจะไป ไม่แถวริมแม่น้ำใกล้คอนโดมัน ก็คอนโดเขา
ซึ่งชานยอลไม่เห็นหัวมันโผล่มา ก็เลยเดาว่าน่าจะอยู่ที่นี่
“ ให้เวลาสองชั่วโมง มาซบอกพี่แล้วพูดซะ! ”
“ ซบกับตีนกูนี่! ”
“
เดี๋ยวมึงก็โดนเด้งหรอก พ่อกูใหญ่นะทำลืม …ตกลงเป็นอะไร ทะเลาะกันหรอวะ ”
“
กูกลัวว่าที่สิ่งที่เขาทำกับกูคือเขาแค่ทำเพราะเป็นนิสัยของเขาแต่เขาไม่ได้ชอบกูมึงเข้าใจไหมวะ
ถึงไม่ใช่กูเขาก็อาจจะทำแบบเดียวกันกับคนอื่น กับซนนาอึนกูรับได้เพราะกูไม่ได้รู้สึกอะไรจริงจังขนาดนั้น
ตอนนั้นมันเลยแค่รู้สึกนิดหน่อย แต่กับไอ้มิ ถ้าอยู่ๆมันเกิดแบบนั้นขึ้นอีกกูคงทนไม่ได้จริงๆวะ
กูชอบมันมากจนตัวกูเองยังคิดไม่ถึงเลย ”
จริงๆแล้วสิ่งที่จงอินกลัวมันไม่ใช่ว่ากลัวคยองซูจะไปชอบกับเซฮุน แต่กลัวว่าถ้าวันใดวันหนึ่งไอ้มิมันรู้ตัวว่าไม่ได้ชอบเขาจริงๆ ถ้าไอ้มิมันมีคนที่มันรู้สึกชอบขึ้นมาจริงๆแล้วเขาจะทำยังไงมันจะดีกว่าไหมถ้าจงอินยอมปล่อยคยองซูไปตั้งแต่ตอนที่ยังทนไหว ถ้าความรู้สึกมันมากไปกว่านี้เขาเองนั่นแหละจะยิ่งเจ็บ
“ บางทีมันก็เอาไปเทียบกันไม่ได้หรอกว่ะ เพราะมันคนละคนกัน ซนนาอึนก็คือซนนาอึน คยองซูก็คือคยองซู ”
“….”
“ กูอยากให้มึงคิดดีๆ เอาให้แน่ใจ เพราะมึงอย่าลืม นกที่มึงมาปรึกษากูว่าอยากเลี้ยงมันไม่ได้เต็มใจให้มึงจับเข้ากรงตั้งแต่แรก ถ้ามันไม่อยากอยู่มึงก็ปล่อยมันไป… ”
อ้าว อ้าว อ้าว
พิชาน ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ เดี๋ยวเจอรุมหรอก
ถถถถถถถถถถถถถถถถถ
แต่อย่าไปว่าพี่ชานกันเลยนะคะ ถ้าคิดตาม
พี่ชานนางก็ยังไม่รู้อะเน้อะว่าเรื่องมันเป็นยังไง จงอินนางก็ไม่ได้เล่าละเอียด
ได้รู้กันหมดแล้วเน้อะว่าเรื่องที่เป็นปมของทั้งจงอินและเซฮุนคืออะไร
ตอนนี้ยังค่ะ เรายังไม่ให้จงอินคืนดีกะน้องมิง่ายๆ ฮี่ฮี่
แต่ขอแอบบอก อย่าด่าเซฮุนกันเยอะนะ
สงสารนางค่าาาาาา
มิชชอบคอมเม้นนี้มากๆเลยค่ะ เหมือนมานั่งอยู่ในใจตอนเขียน
555555555555555555555555555 ขอบคุณมากเลยนะคะ
(แต่เม้นทั้งหมดที่เม้นมา รักหมดเหมือนกันนะ จุ๊บ)
คือพี่ชานไม่ได้มีเจตนาจะยุยงส่งเสริมให้จงอินปล่อยน้องมิไปนะคะ
แต่ถ้าคิดในมุมของชานยอล นางไม่รู้ความรู้สึกระหว่างคยองซูและจงอิน
มันเป็นเรื่องที่คนเป็นเพื่อนที่มองอยู่ห่างๆทำได้แค่พูดเตือนเท่าที่จะทำได้
ใครจะอยากให้เพื่อนตัวเองไปบังคับใจคนอื่นให้มาอยู่ด้วยให้เจ็บปวดเล่นล่ะจริงไหมค่ะ
ยังไงคนเราก็มักจะมีความคิดเป็นของตัวเองอยู่แล้วล่ะค่ะ
คำพูดของคนรอบข้างก็เป็นแค่คำปลอบใจหรือแนวทางเล็กๆน้อยๆ
ตัวเรารู้ดีที่สุดว่าควรจะทำยังไงต่อไป ไม่ใช่คนอื่น...
ตู้มมมม!! ระเบิดลงค่ะ 5555555
พอมารู้แบบนี้ พอจะเข้าใจจงอินกันไหมค่ะว่าทำไมนางถึง...
ซนนาอึน ผู้หญิงคนนี้ ไม่กลับมาแน่นอนค่ะ เธอแค่ผ่านมาและผ่านไป
ที่จงอินเจ็บจนฝังเป็นปม ไม่ใช่เพราะซนนาอึนเป็นผู้หญิงที่จงอินรัก
แต่กลับเป็นเพื่อนอย่างเซฮุนที่จงอินไว้ใจมีอะไรกับแฟนตัวเองที่กำลังคบอยู่
เหมือนแบบเรามีแฟนคนนึงอะแล้วแฟนเราไปมีอะไรกับเพื่อน ชอบเพื่อนเรามากกว่า
ความรู้สึกไม่มั่นใจกับรักครั้งต่อไปมันก็มีอะเน้อะ
ไม่รู้จะเข้าใจกันหรือเปล่า แต่พยายามจะสื่อว่าจงอินเจอเรื่องแบบนี้
กับคยองซูนางก็อยากจะให้แน่ใจว่าคยองซูชอบนางจริงๆใช่ไหม
ไม่ใช่อยู่กับนางเพราะนางบังคับแต่ใจไม่ได้อยู่ด้วย
โอ้วว พล่ามยาว นี่ก็ใกล้จะจบแล้วติดตามกันต่อไปนะะะ
แฮ่
-------------------------------------------------------
ข่าวดีจ้า ข่าวดี
ปกฟิคของเราคลอดแล้วนะคะ เก็บเงินกันเอาไว้เลยนะคะ
เพราะเราจะเปิดให้จองวันที่ 1 กรกฎา นี้แล้วนะเออ (อีก 3 วัน)
และเราอยากจะสอบถามทุกคนค่ะว่า อยากให้ระยะเวลาเปิดโอนกี่เดือน
เราตามใจคนอ่านอยู่แล้ว คิคิ ที่เราหายไปไม่ใช่อะไร มัวแต่ทำปกเนี่ยแหละค่าา อิอิ
ความคิดเห็น