คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : [Fic] Teach me now ! ( Vergo x Law ) - PART 1-
Teach me now!
PART 1
Pairing : Vergo x Law
<Au Fic>
นี่เป็นเรื่องราวในโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง
...ชั้น 'ทราฟาลก้า ลอว์' นักเรียนชั้น ม.6 ห้อง Aวันๆของชั้นก็ค่อนข้างเรื่อยเปื่อย
...จริงๆนะ มันไม่ได้มีอะไรพิเศษ ห้องเรียนเดิมๆกับบทเรียนที่น่าเบื่อ
อา...ชั้นอ่านหนังสือเรียนพวกนั้นจบไปตั้งห้ารอบแหนะ...
"ไง โทราโอะ! ...คิกคิก" เด็กหนุ่มร่าเริงยืนโบกไม้โบกมืออยู่ตรงทางเดินบนอาคารเรียน
เพื่อนร่วมชั้นอายุน้อยคนนึงชื่อลูฟี่ หมอนี่พาร์ทชั้นมาได้ยังไงกันนะ?
"เฮ้ย! ไงวะไอ้เด็กเรียน!" เด็กหนุ่มมาดนักเลงโผล่เข้ามาตบบ่าทักทายลอว์จากด้านหลัง...
ไอ้คุณยูสทัส เด็กหลังห้อง...จะว่าเป็นเพื่อนก็คงได้เราสามคนไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ...หมอนี่ลอกการบ้านชั้นประจำ
วันนี้ก็อีกวันที่ชั้นมาโรงเรียนเหมือนที่เคยๆมา แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน ...?
"เฮ้ยๆ มีครูใหม่มาว่ะ! ท่าทางโหดซะด้วย"
เสียงกระซิบกันของพวกนักเรียนคนอื่นๆดังขึ้นเป็นช่วงๆ จนกระทั่งครูคนใหม่เปิด
ประตูเข้ามาในชั้นเรียน...บรรยากาศในห้องก็เงียบกริบ
"สวัสดี...ชั้น 'เวอร์โก้' จะมาเป็นครูที่ปรึกษาคนใหม่แทนครูโมเน่"เวอร์โก้เดินมาที่หยุดอยู่ตรงกลางกระดานหน้าชั้นเรียน
นักเรียนตกตะลึงกันไปเป็นแถบๆ
แหม...ก็ยัยครูโมเน่ออกจะรักเด็กจะตายไป เจอแบบนี้ก็เหวอกันล่ะสิ
"และ! ชั้นไม่เหมือนกับยัยนั่นนะจะบอกให้!"เขาชี้มายังนักเรียนที่นั่งกันอยู่สลอน ทำหน้าตาขึงขังน่าดู
"ใครที่มีผลการเรียนแย่ละก็… จะต้องมาพบชั้นหลังเลิกเรียนเพื่อรับการติวพิเศษ เข้าใจนะ"
ไอ้คุณยูสทัสกับแก๊งค์เพื่อนๆหลังห้องของเขาเกิดอาการสะดุ้งเล็กน้อย...อา แต่ไม่เกี่ยวกับชั้นนี่ ผลการเรียนของชั้นน่ะเป็นที่หนึ่งของสายชั้น ม.6 เชียวนะ...ถึงได้มาอยู่ห้อง A นี่ไงล่ะ
คาบแรกของพวกเรา ม.6 ห้อง A หมดไปอย่างช้าๆหูชาไปกับการสาธยายยาวเหยียดของครูใหม่ที่ชื่อเวอร์โก้...
เขาสั่งการบ้านในช่วงท้ายคาบ เป็นแบบทดสอบก่อนเรียนธรรมดาๆ ซึ่งชั้นน่ะทำเสร็จตั้งแต่ 10 นาทีแรกที่เขาแจกกระดาษแล้ว ... อ้อเกือบลืมบอกไป เวอร์โก้บอกว่าเขาจะสอนควบสองวิชา เดิมทีเขาสอน
วิชาคณิตศาสตร์ แต่เขารับหน้าที่สอนวิชาของยัยครูโมเน่ด้วย
บางทีชั้นก็คิดว่าเขาเป็นคนที่ขยันดีเหมือนกัน…ชั้นมองดูท่าทีของเวอร์โก้ ทุกครั้งที่เขาเข้าสอน
ขอผ่านคาบเรียนอื่นๆไปเลยแล้วกันนะ มาต่อกันที่คาบสุดท้ายของวันนี้
ซึ่งครูเวอร์โก้เข้าสอนอีกครั้งในวิชาของยัยครูโมเน่
"เจอกันอีกแล้วนะ สวัสดีนักเรียนทุกคน"เสียงกับท่าทางยังกร้าวและดูคุกคามเช่นเคย
...ดูท้าทายดีนะ ชั้นหัวเราะออกมาในชั้นเรียนโดยไม่รู้ตัว สายตาทุกคู่จับจ้องมา
ที่ชั้นแทบจะเป็นตาเดียวกัน ใช่สิ...เพราะชั้นไม่ใช่คนที่จะยิ้มหรือหัวเราะง่ายๆคนที่
ทำให้ชั้นหัวเราะออกมา ต้องเป็นคนที่มีอะไรพิเศษในตัว
"อืม..."ลอว์ลอบมองแผ่นหลังกว้างของเวอร์โก้ตอนที่กำลังหันหลังเขียนกระดาน จ้องมองนิ้วมือหนาที่กำลังตวัดเขียนโจทย์ด้วยลายมือที่อ่านยาก สายตาของลอว์มองไล่ตามเส้นที่
ลากออกจากหมึกปากกาไวท์บอร์ดดั่งตกอยู่ในภวังค์
"นี่! มัวเหม่ออะไรอยู่!?"เผลอแวบเดียวเวอร์โก้ก็มายืนอยู่ตรงหน้าลอว์ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทำเอาคนถูกทัก
ถึงกับสะดุ้งเฮือกขึ้นมา นักเรียนรอบข้างก็จดจ้องมาที่ลอว์ด้วยความแปลกใจ
"เวลาเรียนน่ะตั้งใจหน่อย!!"เวอร์โก้ตะคอกใส่
ด้วยความโมโหเพราะคิดว่าลอว์ไม่ตั้งใจเรียนในคาบของเขา แต่ที่ไหนได้ ลอว์นั่น
แหละตั้งใจเรียนวิชาของเขามากที่สุดแล้ว ....
"เอ่า...แก้โจทย์ข้อนี้ซิ"เวอร์โก้ยื่นกระดาษที่ เขียนโจทย์แบบเดียวกับบนกระดานให้ลอว์ทันที
"หึ..."ลอว์ส่งยิ้มมุมปาก
พลางลงมือแก้โจทย์อย่างรวดเร็ว สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
"ฮึ่ม!"เวอร์โก้ที่ยืนค้ำโต๊ะของลอว์อยู่ตอนนี้กำลังทึ่งกับสิ่งที่ได้เห็น ไม่นึกว่านักเรียนที่เมื่อกี้
เหม่อลอยไม่สนใจอะไร ตอนนี้กลับดูเป็นคนละคนอย่างเห็นได้ชัด
และเข้าใจทันทีว่าลอว์ไม่ใช่เด็กเหลวไหลเหมือนที่เขาเข้าใจไปเองตอนแรก
บางทีการที่เวอร์โก้ยืนค้ำที่โต๊ะก็ทำให้ลอว์ชะงักและทำให้ใจสั่นหวั่นไหวเหมือนกัน
เพราะลอว์รู้สึกว่าตอนนี้เวอร์โก้เข้าใกล้เขามากเกินไป...
ตามหลักจิตวิยา การเข้าใกล้อีกฝ่ายหนึ่ง เช่น การยื่นมือไปวางบนโต๊ะของอีกคนหรือ
ไปค้ำบนโต๊ะผู้อื่นเหมือนที่เวอร์โก้ทำตอนนี้ หมายถึง การลุกล้ำอาณาเขตของ
อีกฝ่าย ซึ้งให้ความรู้สึกเหมือนกำลังถูกคุกคามเวอร์โก้รู้หลักในข้อนี้ดีจึงลองทดสอบ
ว่าเด็กที่ฉลาดอย่างลอว์จะจัดการกับสถานการณ์นี้ยังไง?
"สะ...เสร็จแล้ว"ลอว์ยื่นกระดาษส่งคืนให้เวอร์โก้ทันทีก่อนจะขยับเก้าอี้ถอยห่างไปนิดหน่อยแล้วนั่ง
กอดอก
"อื้ม...ถูก! เก่งนี่"เวอร์โก้ก้มดูบนกระดาษคำตอบแล้วพยักหน้า
เขายิ้มอย่างพอใจ จากนั้นก็เดินกลับไปที่หน้าชั้นเรียนพร้อมกับสังเกตท่าทีของลอว์ที่
ตอนนี้คลายมือออกและเลิกกอดอกแล้ว
เวอร์โก้จึงยิ้มที่มุมปากนิดๆ
การกอดอกเป็นปฏิกริยาอย่างหนึ่ง ตามหลังจิตวิทยา คือกลไกการปิดกั้นหรือป้องกัน
ตัวเองนั่นเอง...
...หมดคาบเรียนสุดท้ายของวันนี้...
"เลิกเรียนได้!"เวอร์โก้พูดขึ้น นักเรียนในห้องสะดุ้ง
เมื่อสิ้นเสียงก็รีบลุกฮือออกจากห้องเรียนหลังจาก
เวอร์โก้ออกไปแล้ว
มีเสียงคุยเม้าส์กันอย่างสนุกปาก ประเด็นที่จับมาคุยก็
หนีไม่พ้นเวอร์โก้อีกนั่นแหละ...จนเวอร์โก้ได้ฉายา
ตั้งแต่วันแรกที่เข้าสอน 'เวอร์โก้นักเขย่าขวัญ' เป็นฉายาที่ลูฟี่ตั้งให้
"แหม...ไม่น่าเชื่อเลยน๊าว่าขนาดโทราโอะยังกลัวเลย"
ลูฟี่หัวเราะคิกๆเอามือประสานกันที่ท้ายทอยเดินมาข้างๆลอว์ที่กำลังเดินลงจากอาคาร
เรียน
"ไม่ได้กลัว"ลอว์ตอบห้วนๆรีบก้าวลงบันได
"คิกคิก~"ลูฟี่โบกมือให้สัญญาน ทันใดนั้นเอง....
"ครูเวอร์โก้อยู่ข้างหลังแหนะ!!?"คิดโผล่มาดักหน้าลอว์ก่อนตะโกนแล้วแกล้งชี้นิ้วไปข้างหลังลอว์ทำสีหน้าตกใจสุดขีด
"ห๊ะ!!"ลอว์สะดุ้งตกใจอีกครั้ง หันกลับไปมองด้านหลัง
ไม่เจอใครนอกจากลูฟี่ที่ยืนยิ้มแฉ่งจึงปล่อยหมัดอัปเปอร์คัทเสยใส่คิดหนึ่งหมัด
ควันออกหูสีหน้าที่บึ้งอยู่แล้วก็บึ้งหนักกว่าเดิม
"เล่นบ้าอะไรเนี่ย หา? ทั้งสองคนเลย!"ลอว์ชี้หน้าว่าทั้งสองคนเป็นชุดสลับกันไปมาแล้วเดินหนีกลับบ้านไปก่อน
โดยไม่รอให้สองคนนั้นพูดอะไรขึ้นอีก
"แปลกมากว่าไหม?"ลูฟี่หันไปหาคิด
"เออ ปกติหมอนั่นไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์ขนาดนี้"พูดจบคิดก็ปล่อยก๊ากออกมายิ่งทำให้ลูฟี่งงยิ่งกว่าเดิม
"หือออ? ยิ่งไม่เข้าใจหนักกว่าเก่าอีกแฮะ"ลูฟี่เม้มปาก เกาหัวแกร่กๆ
"แต่ก็นะ เมื่อกี้อ่ะ...ตีบทแตกจริงๆ! คิกคิก อ๊าฮ่าๆๆ"ลูฟี่หัวเราะลั่นประสานเสียงกับคิดระหว่างทางกลับบ้าน
ระหว่างทางที่ลอว์เดินกลับบ้านในหัวก็มีแต่ภาพเวอร์โก้ เต็มไปหมด ยิ่งทำให้ลอว์
หงุดหงิดเพราะเวอร์โก้เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาโดนพวกลูฟี่แกล้งจนรู้สึกอับอายขายหน้า
ขนาดนี้
“มันหน้าหงุดหงิดจริงๆ ...แต่จะว่าไป ทำไมชั้นถึงต้องกลัวด้วยล่ะ? ก็แค่ครูคนเดียว”
ลอว์บ่นพึมพำไปตลอดทางกลับบ้าน
ไม่กี่อึดใจก็เดินมาหยุดอยู่หน้าบ้านที่มีประตูรั้วสูง ข้างในมีลานกว้างตรงกลางเป็นรูปปั้นน้ำพุนกฟลามิงโก้ ด้านหลังเป็นบ้านหลังใหญ่สไตล์ยุโรปสองชั้น มีหน้าต่างกระจกใสบานใหญ่อยู่เป็นจุดๆทั่วบ้านเพื่อรับแสงเข้า ...บางทีหน้าต่างก็มากเกินไปจนทำให้
คนแถวนั้นเห็นกิจกรรมที่คนในบ้านทำอย่างชัดเจน = =
อาจเป็นเพราะนิสัยขี้อวดของพ่อนกชมพูของลอว์ก็เป็นได้ เพราะเวลาซื้อของประดับ
บ้านมาก็มักจะติดในที่ที่คนเห็นง่ายๆทุกที ลอว์จึงรู้สึกเอือมๆโดฟลามิงโก้พ่อของตน
ไม่น้อย
“กลับมาแล้วครับ...”ลอว์เข้าบ้านมาสีหน้าเบื่อหน่าย เดินผ่านโดฟลามิงโก้ที่กำลังขัด
เครื่องเงินสุดหวงแบบไม่หันไปมองหน้าก่อนจะวิ่งขึ้นชั้นสองไป
“เฮ้อ...ต่อไปจะต้องเจอครูเวอร์โก้ตลอดจนจบเลยงั้นเหรอ? จะโดนจ้องแบบนั้นอีกมั้ย?แล้วชั้นควรทำตัวยังไงดี? ....” ลอว์ถอนหายใจทิ้งตัวลงนอนบนเตียง มือเรียวทาบที่อกด้วยความรู้สึกประหลาด
…to be Continued…
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แวะมาอัพฟิคนิสนึง อารมณ์ในเรื่องรู้สึกจะแปลกๆหน่อย แบบว่า...แต่งทิ้งไว้แล้วเว้นช่วงนาน
มว้าก ง่าาา QwQ
ความคิดเห็น