คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : [Fic] Teach me now ! ( Vergo x Law ) - PART 3-
ไหนๆโผล่มาแล้วก็อัพซะหน่อย เย่ๆ *3* ....
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Teach me now!
PART 3
pairing : Vergo x Law ( AllLaw ชัดๆ 5555)
และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันจันทร์ที่ลอว์รอคอยไงล่ะ! เขาตื่นเต้นมาก
จนแทบจะรอให้ถึงเวลาเลิกเรียนไม่ไหวแล้ว...เพราะวันนี้เขามีเรียน
พิเศษครูเวอร์โก้ด้วย~!
เช้าตรู่...
"อรุณสวัสดิ์" ลอว์นั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเองพูดทักทายคนที่เพิ่งเข้าห้องมาแบบไม่หันไปมองหน้า
"หะ....หาาาา ทำไมวันนี้นายมาเช้าจังวะ ! มาเป็นคนแรกเลย!?" คิดทำท่าทางตกตะลึง
"มาเช้าขึ้นนิดเดียวเอง ว่าแต่นายเหอะยูสทัส ทำไมถึงได้มาเช้า
ขนาดนี้ได้ล่ะ" ลอว์ถามคิดกลับเพราะทุกครั้งคิดจะต้องโผล่มาเป็น
คนท้ายๆตลอด
"ก็เวอร์โก้น่ะสิ ขืนชั้นมาช้า...มีหวัง เฮ่อ~ ช่างมันเถอะ" ทันทีที่เอ่ยถึงเวอร์โก้คิดดูจะไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทุกที
ต่างกับลอว์ที่เอาแต่พูดเรื่องของเวอร์โก้ตลอด และยังคอยกำชับทั้ง
คิดกับลูฟี่ไม่ให้ลืมเรื่องที่เขาตกลงไว้ เรื่องที่ว่าคือทั้งสองต้องไป
เรียนพิเศษด้วยกันกับเขานั่นเอง
ถึงคิดจะไม่ค่อยอยากไป แต่พอลอว์เอาเรื่องผลการเรียนมาเป็น
เหตุผลเขาก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะมันก็มีข้อดีต่อตัวเขาด้วยเหมือนกัน...
การเรียนในภาคเช้าก็ดูจะราบรื่นดี เพราะมีลูฟี่นั่งคั่นคอยปรามไม่
ให้สองคนทะเลาะกัน
"นี่! ทราฟาลก้า...บ่ายนี้เรามีเรียนอะไร?" คิดผู้ไม่เคยจำตาราง
เรียนเอ่ยขึ้นทั้งที่ข้าวกลางวันยังอยู่ในปาก - -)
"....คหกรรม" ถึงลอว์จะตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ท่าทีแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ค่อยสบายใจนัก
"อุ๊! เกี่ยวกับอาหารสินะ!!" ลูฟี่ที่ตอนแรกเคี้ยวเนื้อชิ้นใหญ่อยู่ดีๆรีบ
ตะโกนขึ้นมา เนื้อหล่นป้าบลงไปที่จาน
"อืม...." ลอว์พยักหน้า
"งั้น รีบไปกันเถอะ! มัวรออะไรอยู่เล่าา~" ลูฟี่ลากคิดกับลอว์ไปที่
ห้องเรียนทันที ในใจหวังว่าจะได้ชิมของที่เพื่อนในห้องทำจนพุงกาง
ไปเลย!
"เฮ้ยๆ ทำไมต้องรีบไปด้วยวะ!!" คิดพยายามขัดขืนลูฟี่เต็มที่
เขาเกลียดวิชานี้มากเพราะไม่มีเซ้นท์ทางด้านนี้ แถมมันไม่เข้ากับลุคของเขาซะด้วย - -
ติ๊ง ติ๊ง!
ชายอ้วนผู้มีหนวดยาวจนถักเปียได้เป็นเอกลักษณ์ใช้ช้อนเคาะที่
แก้วไวน์บนเคาน์เตอร์เบาๆ พอให้ดึงความสนใจของเหล่านักเรียนมาที่ด้านหน้าได้
"...วันนี้ชั้น เซฟ'ขาแดง' รับหน้าที่เป็นครูสอนวิชาคหกรรมอาหาร
เป็นกรณีพิเศษ ทุกคนคงรู้แล้วสินะว่าช่วงนี้เป็นช่วงเทศกาล"
เริ่มมีเสียงซุบซิบจากนักเรียนในห้อง
"ฮืม...วันนี้ชั้นจะสอนพวกเธอทำขนม....-"ยังไม่ทันที่เซฟจะพูดจบ
ประโยคเสียงก็มีซอกแซกขึ้นมาอีกจนได้
"...ขนมสำหรับให้คนที่เรารักไงล่ะ"
ในห้องเงียบอีกครั้ง แน่นอน...วัยรุ่นมักจะสนใจเรื่องของความรักอยู่
แล้ว เซฟรู้ดีว่าจะสอนได้ง่ายกว่าถ้ามีแรงจูงใจอะไรสักอย่างมากระ
ตุ้น
"อะแฮ่ม...รักที่ว่านี่ อาจจะหมายถึงพ่อแม่หรือครอบครัวที่รักก็ได้นะ
มันตีความได้กว้าง"เซฟพูดขึ้นพร้อมเท้าเอวเมื่อรู้สึกว่าจะโดนพวก
เด็กผู้ชายหลังห้องนินทาว่าตนเป็นคนแก่ที่คิดอะไรหวานแหวว(?)
"ทราฟาลก้า...เราโดดกันดีมั้ย?ชั้นรู้ว่านายก็ไม่ชอบวิชาแบบนี้"คิด
เข้ามาสะกิดลอว์หาแนวร่วมโดดเรียน
"ไม่..."ลอว์ตอบสั้นๆแล้วเข้าไปดูเซฟสาธิตวิธีทำใกล้ๆอย่างสนใจ
"อึ๋ย...แต๋วชะมัด"คิดขมวดคิ้วทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างหลังลอว์
"ขนมนี้มีความเชื่อด้วยนะ...บ้างก็ว่าช่วยให้คืนดีกันได้...บ้างก็บอก
ว่าจะทำให้คนที่ได้กินตกหลุมรักเราได้ด้วยนา..."เซฟพูดขึ้นขณะ นวดแป้ง
"ตกหลุมรัก...? ทราฟาลก้า!? รึว่านาย...."คิดนึกเอาเองว่าลอว์จะต้องตั้งใจทำขนมนี้ไปให้เวอร์โก้แน่ๆ
"ต้องขัดขวาง...!"ถึงคิดจะรู้ว่ามันเป็นแค่ความเชื่อที่ดูจะงมงายเอา
เอามากๆ แต่ก็จี๊ดใจอยู่เหมือนกันถ้าลอว์ทำแบบนั้นจริงๆ
"ว่างอยู่สินะ...? ส่งน้ำตาลตรงนั้นมาให้ทียูสทัส"ลอว์เรียกคิดที่เดินวนเวียนอยู่ใกล้ๆตน
พอลอว์พูดขึ้นในหัวคิดก็ผุดแผนการร้ายขึ้นมาได้แทบในทันที
"เออๆ..." คิดหยิบขวดเกลือที่ตั้งอยู่ข้างๆน้ำตาลให้ลอว์แทน
"ขอบใจ"ลอว์รับมาแล้วตักเกลือใส่ลงในชามผสมก่อนจะคนให้เข้า
กันกับส่วนผสมอื่นๆโดยไม่ได้ฉุกใจขึ้นเลย
คิดยืนมองอยู่ใกล้ๆกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นเป็นพักๆ เฝ้าดูทุกขั้นตอน
จนลอว์ทำเสร็จนั่นแหละ
"เสร็จแล้ว..."ลอว์ทำขนมจนเสร็จ ขนมที่ลอว์ทำเป็นแป้งมีไส้ข้างใน
ตัวแป้งมีสีแดงอ่อนๆจากสีผสมอาหาร (ขอให้จินตนาการว่าคล้ายๆ
ไดฟุกุแต่ขนาดใหญ่กว่าแล้วกันนะ '3')
"ฮึ่ย...!" คิดไม่พอใจที่เห็นลอว์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอนที่ทำขนมเสร็จ
"โรยน้ำตาลเพิ่มหน่อยก็ดีนะ ชั้นว่า"คิดโรยเกลือเน้นๆลงบนขนมอีกที
"นายคิดว่ามันจะอร่อยรึเปล่ายูสทัส" ลอว์มองไปที่ขนม
"ต้องอร่อยอยู่แล้ว..."คิดตอบพลางยิ้มอย่างพอใจ
"อืม...ก็หวังแบบนั้น" ลอว์มองหน้าคิดก่อนจะหันไปห่อขนมแล้วหา
กล่องใส่ดีๆ
หลังจากหมดชั่วโมงคิดก็จับตามองลอว์ตลอดไม่ให้คลาดสายตา
จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียนที่คิดรอคอย...ลอว์จะต้องให้ขนมนั่นกับ
เวอร์โก้ก่อนเวลาเรียนพิเศษแน่ๆ 'จะได้เห็นเจ้าเวอร์โก้ในสภาพนั้น
แค่คิดก็ฮากลิ้งแล้ว วะฮ่าฮ่า...'
หลังเลิกเรียนลอว์ก็รีบตรงดิ่งไปที่ห้องเรียนที่เวอร์โก้นัดไว้ โดยมีแค่
คิดติดสอยห้อยตามไปด้วย ...ลูฟี่ขอตัวกลับก่อนเพราะชิมขนมที่เพื่อน
ทำเยอะจนปวดท้อง (ไม่ยักกะชิมของลอว์ ?)
...แต่เมื่อเปิดเข้าไปในห้องกลับว่างเปล่า? มีโน้ตเขียนใส่กระดาษแผ่น
เล็กทิ้งไว้ที่โต๊ะหน้าห้อง
‘ต้องขอโทษด้วยพอดีมีธุระเร่งด่วน วันนี้คงไม่ได้อยู่สอนพิเศษให้พวก
เธอนะ เอาเป็นว่ามะรืนนี้แทนแล้วกัน’
".....กลับกันเถอะยูสทัส วันนี้ครูเวอร์โก้ไม่มาสอน" ลอว์เอ่ยหลังจากอ่านโน้ตจบ แล้วเดินออกจากห้อง
"อะ….อะไรกัน?" คิดผิดหวัง ที่มันไม่เต็มไปตามแผน
"อ้าว...นายอยากจะเรียนพิเศษกับเวอร์โก้ขนาดนั้นเลยหรอ?"ลอว์หันมาถาม คิดว่าคิดผิดหวังที่ไม่ได้เรียนพิเศษวันนี้
"หึ..." คิดส่ายหน้าก่อนจะเดินตามลอว์ออกไปจากห้อง
เป็นอีกวันที่คิดอาสาพาลอว์ไปส่งที่บ้านเห็นว่ามันก็เริ่มจะมืดแล้ว ลอว์เริ่มชินกับวินมอ'ไซค์ประจำตัวแล้วแหละ เพราะถึงคิดจะซิ่งยกล้อลอว์ก็ชักจะเฉยๆแล้ว (...)
"ขอบใจมากนะยูสทัส" พอลงจากมอ'ไซค์ลอว์ยิ่มน้อยๆให้คิด
อี๊ดดด ...
จังหวะเดียวกันนั้นโดฟลามิงโก้ก็เปิดประตูรั้วออกมารับลูกชายที่หน้า
บ้าน
"ทำไมกลับเร็วล่ะ...?ไหนว่าวันนี้มีเรียนพิเศษ?"โดฟลามิงโก้ถาม
ลอว์เสียงเรียบ สายตาจ้องเขม็งไปที่คิดเด็กหนุ่มกวนประสาทที่
เคยเจอคราวก่อน
"ครูมีธุระน่ะครับพ่อ" ลอว์ตอบไปตามตรง
"อืม...ชั้นก็นึกว่าเพื่อนแกชวนแกโดนเรียนซะอีก แล้วไป"ถึงจะคิดในแง่
ลบแต่โดฟลามิงโก้ก็ยังเข้าข้างลูกตัวเองอยู่
"งั้น...ชั้นกลับก่อนนะทราฟาลก้า ไปละนะครับคุณพ่อ"ถึงคิดจะพูดจาดู
สุภาพแต่ท่าทางก็ยังกวนๆอยู่ดี
"จะรีบไปไหน...ยูสทัส... นี่ก็เย็นแล้วมากินข้าวด้วยกันสิมา..."
โดฟลามิงโก้ไม่ได้สนใจท่าทางกวนๆของคิด เขาพยายามลองเปิดใจ
ยอมรับ เพราะอย่างน้อยคิดก็คอยช่วยเหลือลอว์ลูกชายที่รักของเขา
อยู่เสมอ
"อย่าดีกว่า...ผมว่ามัน...-"คิดพูดไม่ทันจบลอว์ก็ลากคิดเข้าบ้านมาแล้ว
สุดท้าย...คิดก็ได้มากินข้าวร่วมโต๊ะกับลอว์และโดฟลามิงโก้คุณพ่อ
ขี้เก๊ก(ในสายตาคิด) คิดทำตัวไม่ค่อยถูกเมื่อต้องมานั่งอยู่ในที่ๆไม่คุ้น
โดยเฉพาะห้องอาหารสุดหรูในบ้านลอว์เนี่ย! ...
"ตามสบายเลยนะ ยูสทัส" ลอว์พูดตอนที่มีคนนำอาหารราคาแพง
มากมายมาเสิร์ฟบนโต๊ะเรียบร้อย
"ปกติ...แกกินแบบนี้หรอวะ!?"คิดตะโกนขึ้นอย่างลืมตัว
".....อะแฮ่ม!" โดฟลามิงโก้ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะกระแอมขึ้นมา
"-วะ..............ครับ?"คิดเปลี่ยนเป็นพูดมีหางเสียง ทำให้ลอว์ที่นั่งอยู่
ตรงข้ามกับคิดอดขำไม่ได้
หลังจากกินข้าวกันเสร็จลอว์ก็หยิบกล่องๆนึงขึ้นมา ซึ่งคิดรู้ดีว่านั่นคือ
กล่องขนม'เค็มปี๋'นั่นเอง....
"ที่โรงเรียนมีสอนทำขนมด้วย ผมเลยอยากให้พ่อลองชิมขนมที่ผมทำ
...นี่ไงครับ!" ลอว์เปิดกล่องขนมออกมาพรีเซ้นต์พ่อตัวเอง
"หืม...งั้นหรอแกทำเองเลยหรอ"ผู้เป็นพ่อยิ้มกว้าง ก่อนที่จะหยิบขนม
จากกล่องขึ้นมา
"อ๊ากกกกกกกกกกกก ม่ายยยยยยยย !!?" คิดโวยวายพยายามร้องห้าม
โดฟลามิงโก้
"อะไรของแก? มารยาทนี่ไม่มีเลยรึไง?"โดฟลามิงโก้ทำเสียงเข้มใส่
"........."คิดหน้าซีด พูดอะไรไม่ออก
"ยูสทัส...นายอยากกินหรอ?"ลอว์หันไปถาม
"งั้นเอางี้พ่อ...." ลอว์แบ่งขนมเป็นสองซีก ยื่นซีกนึงให้คิด
"อึก…." คิดรับขนมจากลอว์มา สีหน้าไม่สู้ดีนัก
"ทำหน้าหยั่งกะขนมที่ลูกชั้นทำมันมียาพิษแหนะ?" โดฟลามิงโก้เริ่ม
ไม่พอใจท่าทางนั่นแล้ว
"อืม….งั้นชั้นจะกินให้แกดู"
และแล้วโดฟลามิงโก้ก็กัดขนมนั่นเข้าไปเต็มๆ คำสีหน้าเรียบเฉยเหมือน
ไม่มีอะไร
"ก็อร่อยดีนี่….."
"เป็นไปได้ไง?" คิดมองขนมสลับกับหน้าโดฟลามิงโก้
"คราวนี้ตาแกชิมแล้วยูสทัส"
"........ครับ จะกินเดี๋ยวนี้ "
หลังจากที่ขนมสัมผัสกับลิ้น คิดก็พบกับความเค็มอันมหาศาล! ภาพตัว
เองโรยเกลือย้ำลงไปบนขนมก็ผูดขึ้นมาเป็นฉากๆ น้ำตาเล็ดออกมาที่
ขอบตา พร้อมพูดในใจว่า ‘ระ...เราทำอะไรลงไป ฮื่อออ!!’
"อร่อยจนน้ำตาไหลเลยงั้นหรอ?" ลอว์ยิ้มให้คิด
"อื้อๆ..." คิดอมขนมไว้เต็มปากเพราะกลืนไม่ลง แต่ก็พยายามฝืนยิ้มและ
ชูนิ้วโป้งให้ลอว์
พอกินขนมกันเสร็จคิดก็ขอตัวกลับบ้าน …(รีบออกไปแบบไม่ร่ำไร)
...คราวนี้ในบ้านหลังใหญ่ก็เหลือเพียงสองพ่อลูกเท่านั้น
"อุก!..." โดฟลามิงโก้เองก็มีความรู้สึก(เค็ม...)ไม่ต่างจาก
คิด ถึงจะพยายามปิดเพราะกลัวลูกชายจะเสียความรู้สึก
แต่เวลานี้มันไม่ไหวอีกแล้ว
"พ่อ…!? " หลังจากที่ลอว์เห็นพ่อสีหน้าไม่ค่อยดี
จากนั้นลอว์ก็เริ่มฉุกใจขึ้นได้ ทั้งคิดทั้งโดฟลามิงโก้มีท่าทางแปลกทั้ง
สองคน ลอว์เลยลองเอานิ้วแตะชิมสิ่งที่คิดว่าเป็นน้ำตาลที่เหลืออยู่
ในกล่องขนม ...สุดท้ายก็รู้ว่ามันคือเกลือ!
"......คายออกมาก็ได้นะครับ ไม่ต้องกังวลเรื่องความรู้สึกผม
" ลอว์บอกพลางหยิบผ้าเช็ดปากบนโต๊ะส่งให้พ่อ
"เกลือก็เหมือนสารเคมีขนิดอื่น... รับเข้าไปมากๆมันจะเป็นอันตรายต่อ
ร่างกาย….ผมไม่อยากให้พ่อเป็นอะไรไปเพราะผมนะ"
โดฟลามิงโก้ขยี้ผมลูกชายอย่างเอ็นดู และอ่อนโยน
"ฟุฟุ ...นั่นสินะ " ผู้เป็นพ่อคลี่ยิ้ม
...เมื่อถึงเวลาเข้านอน
วื๊ดด...วื๊ดด...วื๊ดด...
"...ครูเวอร์โก้โทรมาดึกจังเลยนะ มีเรื่องอะไรรึเปล่าเนี่ย?" ลอว์จ้อง
ไปที่มือถือที่กำลังสั่น
"ฮัลโหล...สวัสดีครับ" ลอว์รับสาย
"ว่าไงลอว์….?" เวอร์โก้ทักทายสั้นๆ
"มีอะไรรึเปล่าครับ โทรมาซะดึกเลย"
"ชั้น...คิดถึงเธอนะ ลอว์"
ตรู๊ดด...
ลอว์กดตัดสายทิ้ง
"ไม่จริง! ครูเวอร์โก้ชอบชั้นงั้นหรอ!?" หลังพูดจบลอว์ถึงกับหายใจไม่
ไม่ทั่วท้อง แถมยังพลอยทำให้นอนไม่หลับอีก
".......ครูเวอร์โก้?" โดฟลามิงโก้บังเอิญได้ยินเข้าพอดี
to be continued
ความคิดเห็น