คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Fic]Secret case (DofLaw) ตอนที่ 4
ฟิคตอนนี้ตรงกับแนวที่ไรท์ชอบเลย มีเลือดตกยางออกกันบ้าง นี่สิ!ถึงเรียกว่าลูกผู้ชาย!(ไม่ใช่ละ)
ปล.ไรท์อยากจะแต่งแนวรักหวานแหววมานานมากแล้วแต่ไม่เคยสำเร็จ เพราะจากรักหวานแหววมันจะ
กลายเป็นตลกมุขแป๊กทุกทีไป (ฮา)
เอาหละเริ่มกันเลยค่า 3 2 1 Action!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-Secret Case 4-
pair : *DoflamingoxLaw
***บางฉากมีเนื้อหาค่อนข้างรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชม U_U”***
*อดีตเมื่อครั้งลอว์ยังอยู่กับโดฟลามิงโก้*
"ปล่อยนะ! ดอฟฟี่"
เสียงตะคอกของเด็กหนุ่มอายุ 15 ตรงหน้าสร้างความไม่พอใจให้เจ้าของชื่อ
"นอนนิ่งๆน่า! เดี๋ยวมันก็ดีเอง" ...คร่อมร่างเล็ก
มือใหญ่กำข้อมือเล็กทั้งสองข้างได้รอบ ร่างเล็กไม่อาจขัดขืน...
"ดอฟฟี่ ผมขอร้อง..."
"ดอฟฟี่......" สายตาของเด็กหนุ่มอ้อนวอน ร่างกายสั่นเทิ้ม
"....แกกลัวชั้นอย่างงั้นหรอ?"
"............" ไม่มีเสียงตอบกลับ
มือใหญ่คลายออก ปล่อยเด็กหนุ่มเป็นอิสระ
"จำเอาไว้นะลอว์ สิ่งที่แกควรกลัวไม่ใช่ชั้น แต่เป็นความคิดของแก..."
"ถ้าแกคิดไม่เข้าถ้าเมื่อไหร่...ตอนนั้นแหละสิ่งที่แกคาดไม่ถึงจะเกิดขึ้น
จำคำชั้นเอาไว้หละ ลอว์"
ร่างสูงใหญ่เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้เด็กหนุ่มนึกทบทวนสิ่งที่ได้ฟัง
เมื่อครู่ ก่อนจะสงบใจแล้วหลับตาลง...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...เช้าวันรุ่งขึ้น...
"ลอว์!" ร่างสูงใหญ่ถือวิสาสะเข้ามาในห้อง
"สายขนาดนี้ยังไม่ตื่นอีกรึไง ฮึ?"เดินมาที่เตียง
"หืม...?"
เมื่อเดินมาถึงกลับไม่พบเจ้าของชื่อ มีเพียงกระดาษแผ่นหนึ่งที่ถูกทิ้งไว้ริมเตียง....
'ลาก่อน โปรดอย่าตามหาผม'
"............" กัดฟันแน่น
"ทำอะไรตามใจตัวเองเกินไปแล้ว!"
แกมันอ่อนหัดเกินไปลอว์...แกไม่รู้หรอกว่าถ้าก้าวออกจากวังของชั้นไป
จะต้องเจอกับอะไร......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...เมืองแห่งหนึ่งนอกวัง...
"จริงดิ! นายเป็นคนของดองกี้โฮเต้ แฟมิลี่!?"ชายปริศนาชวนลอว์คุยมาพักใหญ่
"ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว...สนใจจะเข้าร่วมกลุ่มโจรสลัดของชั้นมั้ยหละ?"ลอว์
พิจารณาคนตรงหน้า ก่อนเอ่ยถาม
'เขาเป็นคนที่ดูแข็งแรงทีเดียว'
"เห...กับเด็กอายุ 15 งั้นหรอ?"
"แล้วทำไม..."
"หะหะ...ยังไม่รู้จักกันแท้ๆ"
"จริงๆแล้วชั้นก็เป็นโจรสลัดหนะ...เป็นกัปตันด้วยนะ"
"นายสนใจมาร่วมมือกันรึเปล่าล่า?"
"เอ่อ...ก็น่าสนใจดี แต่ว่า..."
"น่าๆไปกับชั้นก่อน ชั้นจะแนะนำลูกเรือของชั้นให้รู้จัก"
....ทั้งสองเดินหายไปในเมืองด้วยกัน
.
.
.
.
.
.
.
บรรยากาศบนเรือดูมาคุ ทุกคนไม่ได้ดูเป็นมิตรอย่างที่จินตนาการไว้...
หรือว่าชั้นจะอยู่กับคนน่ากลัวอย่างดอฟฟี่มากเกินไปจนคิดมาก
"เอ้าทุกคน! มาทำความรู้จัก 'ทราฟาลก้า ลอว์' กันหน่อย!"
"เขามาจากกลุ่มโจรสลัด ดองกี้โฮเต้เชียวนะ หะหะหะ" ทำหน้าเจ้าเล่ห์
"โอ้...เจ้าเด็กถ้าทางอ่อนแอนี่หนะหรอ ?"ลูกเรือคนหนึ่งพูดขึ้น"
"เฮ้ยๆ อย่ามาล้อเล่นนะ พวกนั้นมีแต่พวกโหดๆ หลอกกันรึเปล่าเนี่ย
กร๊ากๆ" ลูกเรืออีกคนแทรก ทำสีหน้าเยาะเย้ย
"หะหะหะ...ชั้นเองก็ไม่ได้เชื่อมันหรอก เด็กตัวแค่นี้ริอาจมาโกหกพวก
เรา" กัปตันพูดเสริม
"ฮึ่ย! อะไรของพวกแก ถ้าจะมาดูถูกกันแบบนี้ชั้นก็ไม่คุยกับพวกแก
แล้ว!" เด็กหนุ่มถอยห่างก่อนจะรีบเดินหนี
"เดี๋ยวเซ่! คิดว่านายจะออกไปได้ง่ายๆงั้นหรอ?" กัปตันคว้าแขนเด็กหนุ่มไว้
"อ๊ะ!" ข้อมือเล็กโดนบีบอย่างแรง
"เฮ้ย! พวกแก อย่าให้เจ้าเด็กนี่มันหนีออกไปได้ จับมันไว้!"
"ปล่อย!"
เด็กหนุ่มพยายามดิ้นรน แต่ไม่เป็นผลเพราะพวกนั้นแรงเยอะกว่ามาก
"เด็กไม่ดีก็ต้องถูกสั่งสอน จริงรึเปล่า?" มือหนาเชยคางเด็กหนุ่ม
"ชั้นให้โอกาสแก เรียกบอสของแกออกมาสิ!"
"เรียกมันมาฆ่าชั้นสิ! ทำไม่ได้ใช่มั้ยล่า!? ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"ดะ........." ปากของเด็กหนุ่มสั่นเพราะความกลัว
'ดอฟฟี่ ผมช่วยด้วย!'
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...วัง...
"นี่มันก็ 2 วันแล้วนะ เจ้าลอว์มันไม่น่าจะไปไหนได้ไกล..."
"............."
"จะไปไหนหนะ โจ๊กเกอร์?" เวอร์โก้เอ่ยถาม
"ไปตามเจ้าเด็กบ้านั่นไง!" รนรานออกไป
"โจ๊กเกอร์....."
เวอร์โก้สัมผัสได้ว่าบอสของเขาให้ความสำคัญกับเจ้าเด็กนั่นแค่ไหน...
เขาแทบจะไม่เป็นตัวเอง จริงๆเขาไม่เคยแสดงถ้าทีเป็นห่วงใครขนาดนี้
...จนกระทั่งเจอกับลอว์…
**ย้อนอดีต**
เมื่อหลายปีก่อน...ในช่วงที่ชั้นยังไม่เข้าไปเป็นทหารเรือ มันมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น
“เฮ้! โจ๊กเกอร์ ?”
“เราต้องรีบไป ไม่ใช่หรอ?”
...ไม่สนใจชั้นแต่กลับเดินไปหาเด็กคนหนึ่งที่ตอนนี้ นอนเลือดโชกไปทั้งตัว สภาพร่อแร่ ...
“ว่าไง? ดูไม่ได้เลยนะ แกเนี่ย...” เขาเดินเข้าไปหา
“..........” ชั้นก็ได้แค่จ้องมองอยู่ห่างๆเท่านั้น เขาคงแค่หาอะไรทำแก้
เซ็งหละมั้ง ...
“ใครทำแกมาหละ ฮึ?” สายตาเจ้าเด็กนั่นมองไปทางกลุ่มนักเลง
“ฟุฟุฟุ....งั้นรอเดี๋ยวนะ”
และแล้ว โจ๊กเกอร์ ก็ได้ทำสิ่งที่ชั้นไม่คาดคิดมาก่อน เขาไล่ฆ่าสวะพวกนั้นด้วยตัวเอง
...ปกติ โจ๊กเกอร์ ไม่ใช่คนที่จะลงมือกับพวกที่อ่อนแอแบบนั้น เจ้าเด็กนี่มีความพิเศษบางอย่าง
“เป็นไง...พวกนั้นตายแล้ว พอใจมั้ย?” พึงพอใจกับอะไรบางอย่าง
โจ๊กเกอร์นั่งอยู่ใกล้กับเจ้าเด็กนั่น...พูดอะไรหลายอย่าง แต่มีเพียงไม่กี่ประโยคที่ชั้นได้ยิน ...
“อยากจะแข็งแกร่งขึ้นรึเปล่า หรือว่ายอมแพ้แล้ว?”
“อยากจะตายอยู่ที่นี่โดยที่ยังไม่ได้ทำอะไร หรือว่า อยากจะมีพลังและอำนาจเหนือใครๆ?
แกเลือกได้นะ..ฟุฟุ”
สายตาฉายแววความมุ่งมั่นที่จะมีชีวิตอยู่ โจ๊กเกอร์ถูกใจไอ้สายตาแบบนั้น แน่ๆ
สุดท้ายเขาถึงได้พามันกลับมาด้วย...
“ต่อจากนี้ ชั้นจะเป็นคนปกป้องแกเอง...”
...ในตอนนั้นเขาพูดข้างๆหูเจ้าเด็กนั่น ตอนที่หมดสติอยู่
****
“ลอว์ แกอยู่ไหน?” ไม่พบวี่แววของเจ้าของชื่อ เมืองกว้างขนาดนี้คงหาเจอไม่ได้ง่ายๆ
‘ลอว์ แกไปอยู่ไหนกันแน่ ชั้นบอกไปแล้ว แต่ทำไมแกไม่ฟังชั้นบ้างเลย’
.
.
.
.
.
.
.
.
“ดอฟฟี่... *แฮ่ก...แฮ่ก” เด็กหนุ่มเรียกชื่อของคนคนนั้นมาหลายครั้ง ด้วยความหวัง ...
เขารู้สึกว่าตัวเองทำผิดพลาดไป และหวังที่จะมีโอกาสแก้ตัวใหม่
ร่างของเด็กหนุ่ม มีรอยช้ำมากมาย เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ย
"ดอฟฟี่? ชื่อใครกันหนะ แกคงจะเหนื่อยจนเพ้อ ฮ่าๆๆ"
ร่างเล็กสั่นเทา...ไม่มีแรงจะยันตัวเองขึ้นมา
เสียงหัวเราะเยาะเย้ยลั่นไปทั่วเรือ
"อะไรๆ อย่าทำหน้าตาแบบนั้นซี่..." มองไปยังเด็กหนุ่มที่ตอนนี้น้ำตาไหลพราก
"ถ้าแกทำให้พวกชั้น'พอใจ'ได้มากกว่านี้ ชั้นจะอาจจะยกโทษก็ได้นะ"
สีหน้าหื่นกระหาย...
"มานี่เลย เร็วสิ!" มือหนาฉุดกระชากร่างเล็กขึ้นมา
"มะ....ไม่นะ....ไม่เอาแล้ว! พอซะที!"
"ดอฟฟี่!!!" เด็กหนุ่มตะโกนสุดเสียง
ปัง!!!!
ร่างสูงใหญ่พังประตูเข้ามา
"ลอว์!?" เจ้าของร่างสูงใหญ่ตะโกนเรียก
พวกลูกเรือและกัปตันสะดุ้งสุดขีด ไม่คิดว่าสิ่งที่เด็กหนุ่มพูดจะเป็นเรื่องจริง พวกเขาไปกระตุกหนวดเสือเข้าซะแล้ว!
"ดอฟฟี่ ช่วยผมด้วย!"
"เฮ้ย...ดอฟฟี่ที่พูดถึง คือ โดฟลามิงโก้ งั้นเรอะ!! ซวยแล้ว"
"หึ...หึ...หึหึหึหึหึ"
เสียงหัวเราะดังขึ้น จิตสังหาร แผ่ออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน รอยยิ้มบนใบหน้านั้นมาพร้อมเส้นเลือดที่
ปูดโปนขึ้นมา
"พวกแกกล้ามากนะที่ทำกับคนของชั้นขนาดนนี้...หึหึหึ"
"ชั้นจะมอบความตายที่น่าสยดสยองที่สุดให้พวกแก เดี๋ยวนี้เลย!!"
...ร่างสูงยืนอยู่ท่ามกลางกองร่างที่ไร้ชีวิต เฟอร์สีชมพูสดใสถูกยอมด้วยสีชาด
"ไม่ต้องกลัว...ลอว์มากับชั้นเถอะ...กลับด้วยกัน"
"......." เด็กหนุ่มยันตัวเองขึ้น แล้วเอื้อมมือออกไป
ร่างสูงคว้ามือเล็กไว้ ก่อนประคองร่างที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา
"ดอฟฟี่ ..."
"ไม่ต้องพูดแล้ว พักเถอะ"
.
.
.
.
.
.
.
...ไม่กี่วันให้หลัง...
ลอว์ได้กลับมาใช้ชีวิตที่วังตามเดิม แต่มีบางอย่างไม่เหมือนเดิม...
“มานี่สิลอว์...มาใกล้ๆ”
เด็กหนุ่มเดินเข้าหาอย่างว่าง่าย
“มีอะไรหรอ? ดอฟฟี่”
“เรามาเคลียร์เรื่องของเราเมื่อคราวก่อนกันเถอะ...” ยิ้มที่มุมปาก
“ดะ...ดอฟฟี่ ผมว่าเรื่องนั้น...-”
พูดไม่ทันจบประโยค ร่างสูงใหญ่อุ้มเด็กหนุ่ม จับโยนลงบนเตียง
“เป็นอะไรไป?” มองเด็กหนุ่มที่ตอนนี้น้ำตาซึมออกมา
“ผมว่า...ผม....ไม่คู่ควรกับดอฟฟี่อีกต่อไปแล้ว”
“ทำไม....?”
“ตอนที่ผมหายไปวันก่อน...ตะ...ตอนนั้น...”
“พวกมัน....-“ มือใหญ่เอื้อมมาปิดปาก
“ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องนั้นชั้นรับได้...ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฟุฟุ”
“ดอฟฟี่....” เด็กหนุ่มโผเข้ากอด
“ผมจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว ผมจะเป็นของคุณ...อยู่กับคุณตลอดไปเลย
..............
*ปัจจุบัน*
‘ความคิดบ้าๆที่ผุดเข้ามาในหัว...เรื่องในตอนนั้น มันทำให้ชั้นสับสนขึ้นมา’
...ลอว์นั่งอยู่ที่มุมห้อง ในใจคิดหวนกลับไปสู่อดีต ‘เรื่องในตอนนั้น’ มันก็แค่ สิ่งที่ตัวชั้นไม่เข้าใจ
แค่...บางเวลาที่ชั้นต้องการที่พึ่งสักคน ดอฟฟี่เป็นคนเดียวสำหรับชั้นในตอนนั้น แต่...
...มันอาจจะไม่ใช่ความรักที่แท้จริง...
...to be continued...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คราวนี้อัพความยาวขึ้นมานิสนึง (รึเปล่า?) ลอว์น่าจงฉานจังเลย ออกไปนอกบ้านหน่อยเดียว (.....)
โอ้ย หยั่งงี้แหละ เด็กน้อยที่ยังโลกสวยอยู่ก็อาจจะต้องเจอบทเรียนอะไรบ้าง ถึงจะหันมาสนใจคนข้างหลัง
ที่เฝ้าเตือนเราอยู่ร่ำไป ...
ดอฟฟี่เอ็นดูขนาดนี้แล้วยังจะหนีอีกนะ -..- (บ่นอะไร)
ความคิดเห็น