คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : don't kiss me baby... {kaihun}
Don’t kiss me baby…
♣ Oneshot; PG13
♣ Jongin/Sehun
♣ ฟิแปลอีแล้ว่ะ ไม่รู้พอเอาเรื่อเ่ามาเล่าใหม่ทีไรยให้ไฮุนทุที /โีนะอิน
Don’t kiss me baby
We can never be….
“ไม่ไ้เอันั้นาน”
“นั่นสิ”
ผม้อมอใบหน้าอเา
มันไม่ไ้เปลี่ยนไปเท่าไหร่ารั้สุท้ายที่เราเอัน
เส้นผมนุ่มที่ผมเยสัมผัส ยาวึ้นว่าเิมและถูอยอย่าีให้รับับใบหน้าหวาน
เสื้อผ้าราาแพยี่ห้อั้นนำ เมื่อมาอยู่บนัวเายิู่สวยามและโเ่น
น้ำหอมที่ใู้ะเปลี่ยนไป ลายเป็นลิ่นหอมยั่วเย้าวนให้หลใหล
บนนิ้วเรียวามอเา…มีแหวนทอำาวเรียบๆวหนึ่
“อยาทานอะไรล่ะ สั่เลย”
“นายะเลี้ยใ่มั้ย” เาถามพร้อมรอยยิ้มนิๆ
ผมพลอยหัวเราะามไป้วย
“แน่นอน”
อาหาร่ำในร้านอาหารฝรั่เศสสุแสนะโรแมนิ
ผมับเาแทบะไม่ไ้พูอะไรันเลย
นอาิน ื่ม สบา และยิ้ม
บริรมาเิมไวน์ในแ้วผมอยู่เนือๆ เพราะมันอยแ่ะหมอย่ารวเร็ว
นผม้อสั่ไวน์เพิ่มอีว
“ทำไมนายื่มมาั”
สายาแสวามห่วใยถูส่มาให้
ผมเผลอ้อมอวาหวานๆอเา นใบหน้าอเาแเรื่อ
“ไม่เป็นไรหรอ นิหน่อยเอ”
เมื่อไวน์แรสเลิศผ่านลอไปำนวนมา
ผม็เริ่มรู้สึว่าัวเอพูมาึ้นามไป้วย
ผมุเอาเรื่อไร้สาระสมัย่อนมาพูไ้หน้าาเย
ั้แ่เรื่อเพื่อนๆในมหาลัย อาารย์อมโห และรุ่นพี่เพี้ยนๆ
…แ่่าน่าหลีเลี่ยเรื่อที่เี่ยวับัวเอ
ผมไม่ไ้รู้สึว่าัวเอเมาเลย นระทั่เินออมานอร้าน
พนัานับรถอผมมาอเทียบให้
“ันับให้ีว่า”
เาแยุ่แไปามือผม แล้วึ้นไปนั่ฝั่นับ
ผมเหยียยิ้ม เินเๆเล็น้อยไปึ้นอี้านหนึ่
“ทั้ที่มีเรื่ออยาะพู้วยมามาย แ่ันเอาแ่พูแ่เรื่อไร้สาระ”
ผมพูไปเรื่อยเปื่อยแ่เานิ่เียบ แสร้ทำเป็น่อับารับรถ
“นายสบายีใ่มั้ย มีวามสุีรึเปล่า”
ผมพ่นำพูออไปโยไม่ผ่านารลั่นรอาสมอ
“นายมีวามสุใ่มั้ย?”
เสียที่พูออไปนั้นราวับไม่ใ่ัวผมเอ
ผมไม่ล้าแม้แ่ะหันไปมอน้าๆ
ึไม่อารับรู้ถึใบหน้าแสนเศร้าอเา
รถมาอสนิทยัสถานที่แห่หนึ่
ผมไม่รู้ัว้วย้ำว่ามาถึที่นี่ไ้ยัไ
เาเปิประูรถออไป ลมเย็นๆพัเ้ามา้าในรถ
“ลมาสิ”
รถมาอที่ริมทะเล
ผมปล่อยให้สายลมพัผ่านัวเอไป
เายืนหันหลัให้ผม สายามุ่รไปยัผืนน้ำำมืยามรารีนั้น
“ทะเลอนลาืนนี่น่าลัวริๆนะ”
ผม้าวเ้ามายืนเีย้าเา
“นั่นสิ แล้วนึยัไถึมาที่นี่ล่ะ”
เาหันมายิ้ม “ำไม่ไ้เหรอ?”
ผมหันไปมอรอบๆาย …ใ่ริๆนั่นแหละ
บรรยาาศถึไุ้้นเยนานี้
…ที่ๆเาเยสารภาพรัับผม
“ำไ้แล้ว”
“เรื่ออัน นึว่านายะลืมไปแล้วะอี”
เา้มหน้าแล้ว่อนยิ้ม
“เรื่ออนาย ันะลืมไ้ยัไ อยาลืมแ่ไหน็ทำไม่ไ้หรอ”
ผม้อใบหน้า้าน้าอเาอยู่นาน แ่เ้าัวูะไม่สนใอะไร
“ทัวร์อนเสิร์สนุมั้ย”
“็ี”
เราลับมานั่ในรถอีรั้
่าน่าถือาแฟระป๋ออุ่นๆไว้ในมือ
“มีแฟนลับเยอะเลยสินะ ันเห็นในทีวี”
ผมส่ายหน้า “ไม่มีใรเหมือนนายหรอ”
เราหัวเราะพร้อมัน
ผมเป็นมือลอให้ับวนรีวหนึ่
ะเรียว่าื่อัเลย็ว่าไ้
เราเพิ่ะบทัวร์อนเสิร์ทั่วประเทศ้วยันไปไม่นาน
หลัาอนเสิร์
ผมลับมานอนเล่นอยู่บ้านสามวันเ็ม
ระหว่าที่ัห้ออันแสนรอัวเอ
ผม็หยิบหนัสือเล่มโปรออมาปัฝุ่น
รูปถ่ายใบหนึ่ร่วหล่นลมาาในนั้น
…รอยยิ้มอผมับเาในภาพ่าแสนสใส
อนนั้นผมยัเป็นมือลอั่วราวให้ับวอยู่เลย
แ่เาลับีใมาที่ผมเ้าวไ้
ผมมอรูปนั้นอยู่นาน
ไม่รู้ว่าทำไมน้ำาถึไหลออมา…
ผมโทรศัพท์ออไปโยไม่ทันิ
เสียรอสายทำให้หัวใผมเ้นแรนแทบะหลุ
‘สวัสีรับ’
น้ำเสียหวานนุ่มอเาไม่เยเปลี่ยน ผมำหูโทรศัพท์แน่น
“เฮุน…สบายีมั้ย”
ผมรวบรวมวามล้าอนัเอับเา
ไม่รู้ว่าผมีใแ่ไหนที่เาอบล
“ยัทำัวเ้าู้อยู่เหมือนเิมรึเปล่า” เาพูาเย้าผม
“ไม่หรอ ันเลิเ็าแล้ว”
เาหันมามอผม้วยสายาที่ยาะเ้าใ
“็ีแล้ว นายวระให้วามสำัับุยอูมาๆ”
ยอูือื่ออแฟนนปัุบันอผม
“ันะไปเ้าู้ไ้ยัไ หัวใอันไม่ไ้อยู่ที่ัวเอสัหน่อย”
เหมือนสายลมที่ผ่านแล้วผ่านเลย
ำพูแฝวามนัยอผมที่เาไม่เยสนใ…แล้ไม่สนใ
“ีแล้วที่นายรัเามา” เายิ้ม
“แล้ว…แฟนอนายล่ะ”
เา้มลมอมืออัวเอ แหวนวสวยนั้นสะท้อนอยู่ในวา
“เาเป็นนีมาๆ อ่อนโยนใี และ็รัันมาริๆ”
ผมรู้ว่าเามีแฟนใหม่หลัาที่เราเลิราัน
น่าแปลที่ผมโมโหและหุหิมา
นเพื่อนๆทุนลวามเห็นว่า ผมมันพวหมาหว้า
ใรๆ่า็เล่าถึแฟนใหม่อเาให้ผมฟั
…ทั้หล่อ รวย แล้ว็ีแสนี นายมันโ่เอที่ปล่อยเฮุนไป
ใ่แล้วล่ะ ผมมันโ่ริๆ
“อยาออไป้านออีั” เาเปิประูรถออไปอีรั้
ผมึามออไป้วย
“ันเอ็…มีเรื่ออยาุยับนายมามายเหมือนัน”
เสียอเาแผ่วเบาเหมือนสายลม
ผมั้ใฟัว่าเาะพูอะไร
เาหันลับมา เราสบาัน
ริมฝีปาเาแ่แ้มไป้วยรอยยิ้ม
เาเินรเ้ามาและสวมอผมไว้
“แ่ว่า นี่ะเป็นารพบันรั้สุท้าย…อเราไ้มั้ย”
…ไม่นะ
“ทำไมล่ะ”
“ันเอ็ไม่อยาทำให้แฟนอันัวลใ”
เาลายอ้อมอออาผม แ่ผมไม่ยอมปล่อยเา
ผมยัึรั้เาไว้้วยแรทั้หมที่มี
าอเราประสานัน
ผมบเบียริมฝีปาลไปบนลีบปานุ่มนั้น
มือ้าหนึ่อผมท้ายทอยอเาไว้ไม่ให้หนี
นเายอมให้ผมรุล้ำเ้าไปเ็บเี่ยววามหวานภายใน
เรียวลิ้นอเราเี่ยวระหวัันอย่าโหยหา
…เร่าร้อน รุนแร แ่แฝไป้วยวามอ่อนหวาน
ผมูบเา้ำแล้ว้ำเล่า นเาหอบหายใแร
“หยุเถอะ” เาันอผมออมาแล้ว้มหน้าล
“ทำไมล่ะเฮุน เราลับมาเริ่ม้นใหม่ไม่ไ้หรอ”
เสียอผมฟัูอ่อนแรเหลือเิน
ผมมอเา้วยสายาวิวอน
“ไม่ไ้หรอ” เาส่ายหน้า
“ทำไมะไม่ไ้ล่ะ” ผมถามเสียสั่น “ันยัรันาย...”
“แล้วัน็แน่ใว่านายยัรัันอยู่”
เาส่ายหน้าแล้วยิ้ม เป็นยิ้มที่่าูเศร้า
“ไม่หรออิน”
“ันไม่ไ้รันายเหมือนเมื่อ่อนแล้ว”
วามรัที่ผ่านมาอเราเป็นเพียเรื่อในอี
อนนั้นผมมันโ่ โลเล และอ่อนหั
ึไม่อาประับประอวามรัที่ร้อนแรแ่เปราะบานั้นไว้ไ้
สุท้ายมัน็แหั และเรา็้อาัน้วยวามเ็บปว
“เรื่ออเรา….มันบไปนานแล้ว”
รอยยิ้มอเาราวับมีที่่อยๆรีลาใผม
วาอผมมันพร่ามัวไป้วยหยน้ำ
นไม่เห็นว่าบนแ้มอเา็มีราบน้ำาเ่นัน
“เราแ่เยรัันมาเท่านั้นเอ”
{end}
ความคิดเห็น