[SJ Fic] Misunderstand ~Siwon Kyuhyun Sungmin~ [YAOI]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

นักแสดงนำ

 

Choi Siwon
 

“ผมต้องไปแล้ว ขอโทษอีกครั้งนะครับสำหรับทุกอย่าง”

Cho Kyuhyun
 

“...แต่บางครั้ง การที่เราได้รักใครซักคน แล้วเห็นเขามีความสุข...มันก็ทำให้เรามีความสุขได้เหมือนกัน”

Lee Sungmin

“สำหรับคนที่มินรัก...ไม่ว่านานแค่ไหน...มินก็รอได้เสมอแหละ”


...........................................................


My Banner










 

เนื้อเรื่อง

[SJ Fic] : Misunderstand

Couple : Kyuhyun Sungmin Siwon

Date : 24/9/13

By : Dezzert_Rexipe

……………………………………………………

.

.

.

            วันหนึ่งในปลายเดือนกันยายนที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม ลมพัดแรง และมีอากาศชื้น ที่ส่งผลให้อุณหภูมิภายนอกเย็นค่อนไปทางหนาว บรรยากาศที่ใครๆต่างก็อยากจะนอนเล่นอยู่ที่บ้านแล้วซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มอุ่นๆหรือเสื้อกันหนาวตัวหนาๆพร้อมกับดื่มเครื่องดื่มร้อนๆเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้แก่ร่างกาย

            แต่ภายในสวนสาธารณะเล็กๆแห่งหนึ่งกลับมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งกอดอกภายใต้เสื้อกันหนาวสีชมพูหวานอยู่ที่ม้านั่ง บรรยากาศรอบๆที่ไม่มีใครมีเพียงแต่เสียงสายลมที่พัดผ่านทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นนั่งอยู่เงียบๆเหมือนกำลังรอใครบางคน

            ใบหน้าหวานของร่างเล็กกำลังฉายแววถึงความกังวล มือเรียวที่กอดตัวเองก็เลื่อนลงไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมากดดู ดวงตากลมมองไปยังตัวเลขบอกเวลาที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ โดยพื้นหลังของหน้าจอสี่เหลี่ยมเป็นรูปถ่ายของคนสองคนที่กำลังกอดกันอย่างใกล้ชิดสนิทสนม

คนหนึ่งเป็นคนที่ตัวสูงกว่า สีผิวเข้ม ใบหน้าหล่อเหลากับผมสั้นสีดำถูกจัดทรงอย่างดี ส่วนอีกคนในรูปเป็นคนหน้าหวาน ดวงตากลมโต ผมสีน้ำตาล หรือก็คือเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ ทั้งคู่กำลังยิ้มพร้อมกับมองมาที่กล้องอย่างอารมณ์ดี ภาพรอยยิ้มที่ทำให้ใครที่ได้เห็นเป็นต้องยิ้มตาม

แต่ในเวลานี้คนหน้าหวานในภาพกลับไม่มีแววถึงความสุขเลย มือเรียวกดปลดล็อกหน้าจอพร้อมกับกดโทรหาใครบางคนที่เบอร์โทรศัพท์ของคนนั้นขึ้นเป็นเบอร์แรก

ระหว่างที่ร่างเล็กกำลังฟังเสียงสัญญาณรอการตอบรับของปลายสาย ก็มีชายร่างสูงคนหนึ่งภายในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวเดินเข้ามาในพื้นที่ของสวนสาธารณะอย่างรีบร้อน

“ซองมิน...”

“ซีวอน...”

            เด็กหนุ่มหันมามองร่างสูงเมื่อได้ยินเสียงเข้ม ร่างเล็กลดโทรศัพท์ในมือลงพร้อมกับเรียกชื่อของอีกฝ่าย

“...”

“มาแล้วหรอ มินกำลังโทรหาอยู่พอดีเลย นึกว่าซีวอนเป็นอะไรซะอีก” ‘ซองมิน’ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงที่ยังไงก็สูงไม่เท่าอีกคน

“มินยังรอผมอยู่อีกหรอ...” ‘ซีวอน’ เอ่ยด้วยความเสียงที่จริงจัง

“...” ซองมินชะงักไปเล็กน้อยกับคำถามของอีกฝ่าย ก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบนเรียวปากบาง...ถึงแม้รอยยิ้มนั้นจะดูเจ็บปวดก็ตาม “สำหรับคนที่มินรัก...ไม่ว่านานแค่ไหน...มินก็รอได้เสมอแหละ”

“ซองมิน...”

            คำตอบของซองมินทำให้ซีวอนถึงกับปวดจี๊ดขึ้นมาในหัวใจ และความรู้สึกผิดผุดขึ้นมาทันทีเมื่อคิดว่าตนเองจะต้องทำแบบนี้

“ซีวอน...เราสองคนยังรักกันอยู่ใช่มั้ย” เมื่ออีกฝ่ายเงียบไปซองมินก็เลือกที่จะถามคำถาม แม้ว่าตนจะกลัวกับคำตอบที่จะได้รับกลับมาก็ตาม

 “เราจะยังอยู่ด้วยกันแบบนี้ต่อไปใช่มั้ย...” ซีวอนไม่ตอบ ซองมินก็ถามคำถามต่อไปด้วยเสียงที่เริ่มจะสั่น

“แล้ว...”

“พอเถอะ ซองมิน!”

ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้พุดจนจบประโยค ซีวอนก็เอ่ยแทรกด้วยเสียงอันดังจนซองมินตกใจ

“...”

“ยิ่งมินพูดผมก็ยิ่งรู้สึกผิด” ร่างสูงเริ่มพูด

“...”

“ผมขอโทษ...ที่ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้”

“...”

“ที่ผ่านมาผมมีความสุขมาก…แต่ผมก็รู้สึกทุกข์ใจมากเช่นกัน”

“...” ซองมินนิ่งฟังอีกฝ่ายโดยไม่ได้พูดอะไร ขอบตาเริ่มจะมีน้ำใสๆเอ่อขึ้นมา

“ผมไม่อยากจะหลอกคนที่รักผมแบบนี้อีกต่อไปแล้ว...”

“...”

“ที่ผ่านมาผมอาจจะหลอกมิน โกหกมินมาโดยตลอด...แต่ผมอยากให้มินได้รู้ไว้นะ...”

“...”

“แต่มีอย่างเดียว ที่ผมไม่ได้หลอกมินเลย” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับก้าวเข้ามาใกล้ร่างเล็กที่ตัวเริ่มจะสั่นอย่างช้าๆ ระยะห่างของคนทั้งคู่เริ่มจะน้อยลง

“...”

“คือความรู้สึกของผม...ที่มีต่อมิน...”

“...”

            ซีวอนหยุดอยู่ตรงหน้าซองมินด้วยระยะห่างที่ห่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น โดยซองมินก็ยืนมองอีกฝ่ายนิ่งไม่ได้หนีไปไหน ทั้งคู่สบตากันและกัน ก่อนที่ซีวอนจะสวมกอดซองมินอย่างแผ่วเบา

“วอนรักมินนะ...”

            ซีวอนเอ่ยขึ้นต่อจากประโยคที่พูดค้างไว้ เสียงเข้มที่ดังอยู่ข้างๆหูของซองมินเปรียบเสมือนค้อนที่ทำลายความเข้มแข็งของคนตัวเล็กที่เจ้าตัวพยายามสร้างขึ้นมา น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ในตอนแรกไหลออกมาอย่างหักห้ามไม่ได้ ซองมินโผเข้ากอดซีวอนตอบอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเพียงแค่คำสั้นๆคำนั้น

“งั้นซีวอนก็อยู่กับมินสิ...นะ ฮึก อยู่กับมินแบบนี้เรื่อยๆ ฮึก เหมือนที่ผ่านๆมา...อยู่ด้วยกันนะ” เสียงหวานเอ่ยออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น

เมื่อคนตัวโตได้ฟังก็ชะงักไปนิด ถึงแม้ตนจะดีใจก็ตามที่ได้ยินแบบนั้น แต่บางสิ่งบางอย่างกลับทำให้เขานึกได้ว่า...เขาทำตามคำขอของร่างเล็กไม่ได้...

ซีวอนผละออกจากอ้อมกอดของร่างเล็กอย่างช้าๆ ในทีแรกซองมินเหมือนจะไม่ยอมปล่อย แต่สุดท้าย เจ้าตัวก็ต้องยอมปล่อยมือ

มือหนาเอื้อมขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบา ร่างเล็กช้อนตามองอีกฝ่ายด้วยความหวัง แต่สายตาแห่งความหวังนั้นก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินประโยคถัดมาของอีก ฝ่าย

“ผมขอโทษ...แต่ผมคงทำอย่างนั้นไม่ได้”

“...”

            เหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกหยุดนิ่ง เมื่อซองมินได้ยินคำพูดของซีวอน ร่างเล็กพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองใบหน้าคมของคนรัก

“ทำไมล่ะ...” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา ซีวอนส่ายหน้าช้าๆก่อนจะพูดว่า

“มินไม่จำเป็นต้องรู้อะไรทั้งนั้น รู้แค่ว่า ผมรักมินก็พอ...นะ”

“ซ...ซีวอน...”

“ผมต้องไปแล้ว ขอโทษอีกครั้งนะครับสำหรับทุกอย่าง”

            พูดจบ ซีวอนก็โน้มลงมาจุมพิตที่ริมฝีปากของซองมินอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่อ่อนโยนกลับทำให้

ซองมินรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ ในเมื่อจูบครั้งนี้ เปรียบเสมือนจูบสุดท้ายที่ตนจะได้รับจากอีกฝ่าย...ในฐานะคนรัก...

            ซีวอนถอนริมฝีปากออก ตาคมสบตากับดวงตาหวานที่เปื้อนน้ำตา ก่อนที่ขายาวจะค่อยๆถอยห่างออกจากร่างเล็ก

            ไม่มีคำลาใดๆเอ่ยออกมาจากคนทั้งคู่มากไปกว่านี้ ซองมินได้แต่ปล่อยให้คนรักเดินห่างออกไปพร้อมกับหัวใจที่เจ็บปวด แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

น้ำตายังคงไหลรินออกมาไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นเบาๆดังออกมาจากปากของร่างเล็ก ขาเรียวเริ่มที่จะอ่อนแรง ซองมินค่อยๆทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างอ่อนล้า ดวงตายังคงจับจ้องไปทางที่ซีวอนเดินออกไป ถึงแม้ตอนนี้จะไม่เห็นวี่แววของคนตัวสูงแล้วก็ตาม

            ก้อนเมฆที่มืดครึ้มมาตลอดทั้งวันเริ่มปล่อยน้ำจากท้องฟ้าลงมาสู่พื้นดิน เหมือนเป็นการตอกย้ำจิตใจที่เจ็บปวดของใครบางคน

ซองมินยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ถึงแม้ว่าฝนเริ่มจะตกหนักขึ้นแล้วก็ตาม เนื้อตัวของร่างเล็กเปียกปอนไปทั่ว แต่เจ้าตัวก็ไม่สนใจ ยังคงนั่งจมอยู่กับความคิดของตนเอง

ตึก! ตึก! ตึก!

            เวลาผ่านไปไม่นาน เสียงฝีเท้าที่เหยียบลงบนพื้นเปียกก็ดังเข้ามาใกล้ในบริเวณสวนสาธารณะ ชายร่างสูงสีผิวขาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างรีบร้อนพร้อมกับสอดสายตามองหาใครบ้างคน โดยในมือก็ถือร่มคันใหญ่มาด้วย

“ซองมิน!” เมื่อตาคมเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มร่างเล็กนั่งร้องไห้อยู่กับพื้นในสวนสาธารณะก็รีบวิ่งเข้าไปหา

“ฮึก...คยู...” ซองมินเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาเยือน เมื่อรู้ว่าเป็นใครก็กระโจนเข้าหาอกแกร่งทันที

“ซองมิน...ทำไมมานั่งตากฝนอยู่ตรงนี้” ‘คยูฮยอน’ ร่างสูงที่โดนซองมินกระโดดเข้าหาตกใจเล็กน้อย แขนแกร่งข้างที่ไม่ได้ถือร่มโอบเอวเล็กไว้หลวมๆยามที่อีกฝ่ายโผเข้ากอด

“...” ร่างเล็กไม่ตอบ ได้แต่สายหัวเร็วๆ

“แล้วนี่ร้องไห้ทำไม” คยูฮยอนถามเมื่อสังเกตเห็นว่าคนที่ซุกหน้าลงไปบนไหล่กว้างกำลังสะอื้นและรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นจากน้ำตา

“ปะ...ป่าว ไม่มีอะไร”

“ไม่มีอะไรได้ยังไงร้องไห้ขนาดนี้ ไหน...ดูสิ” คยูฮยอนดึงตัวซองมินออกเพื่อมองใบหน้าหวานได้ชัดๆ

“...”

“ดูสิตาบวมหมดแล้ว ไม่เอา ไม่ร้องนะ” คยูฮยอนใช้หัวแม่มือลูบไล่น้ำตาที่ไหลลงมาบนแก้มใสอย่างเบามือ ซองมินมองการกระทำที่แสนอบอุ่นของอีกฝ่ายแล้วน้ำตาที่เหมือนจะหยุดไหลในตอนแรกกลับไหลออกมาอีกครั้ง

“ฮือ...คยู” ซองมินโผเข้ากอดคยูฮยอนอีกครั้งเหมือนต้องการที่พึ่งพิงทางจิตใจ ร่างสูงถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูด

“เอาแต่ร้องไห้แล้วไม่พูดอย่างนี้คยูจะรู้ไหมว่าซองมินเป็นอะไร”

“ฮือ...ฮึก”

“...เรื่องซีวอนใช่ไหม...”

“...”

            เหมือนคยูฮยอนจะเดาถูก เพราะคำพูดของเขาทำให้ซองมินหยุดสะอื้นชั่วครู่ก่อนจะกดหน้าลงช้าๆ ร่างสูงรับรู้ดังนั้นจึงใช้มือที่วางอยู่บนเอวเล็กเลื่อนมาลูบเบาๆที่แผ่นหลังบางเป็นการปลอบใจ

“คยูรู้นะว่าซองมินเสียใจและปวดใจแค่ไหน...แต่ซองมินก็ต้องทำใจยอมรับมันให้ได้นะ” คยูฮยอนพูดปลอบร่างเล็ก...แต่เหมือนสิ่งที่พูดจะเป็นการเตือนตัวเองไปด้วยในตัว

“ตอนนี้ซองมินอยากร้องก็ร้องออกมาเถอะ แต่สัญญานะ ว่าหลังจากนี้ซองมินจะต้องเข้มแข็งและไม่เสียน้ำตาให้กับคนที่ไม่เห็นค่าของซองมินอีกแล้ว”

“ฮึก..แต่ว่า...มันปวดใจหนิคยู...ฮึก ในเมื่อตอนนี้คนที่เรารัก...เค้าไม่ได้รักเราแล้ว...ฮึก..ถึงแม้ว่าเค้าจะบอกว่ารักเราอยู่...แต่เขาก็จากเราไป...”

“คยูรู้ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเราไม่สามารถไปบังคับใจใครให้มารักเราได้” แค่บังคับใจตัวเองไม่ให้รักยังทำไมได้เลย...

“แล้ว...ฮึก...คยูมีวิธีที่ทำให้เราเลิกรักใครบซักคนได้หรือเปล่า...ฮึก...จะได้ไม่ต้องมาเจ็บแบบนี้อีก” คำถามที่ฟังดูง่ายๆของซองมินทำให้คยูฮยอนนิ่งคิดไป ก่อนจะตอบคำถามนั้นกลับพร้อมกับร้อยยิ้มที่ดูเหมือน...เยาะเย้ยตนเอง...

“ถ้ามีวิธีที่ทำให้เลิกรักใครได้จริงๆ...คยูคงทำไปแล้วแหละ”

“...”

“...แต่บางครั้ง การที่เราได้รักใครซักคน แล้วเห็นเขามีความสุข...มันก็ทำให้เรามีความสุขได้เหมือนกัน”

“...”

ซองมินนิ่งฟังเสียงทุ้มเอ่ยพูดโดยเริ่มจับความรู้สึกของอีกฝ่ายได้ ร่างเล็กคลายอ้อมกอดช้าๆพร้อมกับเงยหน้ามองใบหน้าของคยูฮยอนที่ตอนนี้ปรากฏแววแห่งความเศร้าและความเจ็บปวด

“แต่ถ้าคนที่เรารัก...เขาเศร้า...เขาไม่มีความสุข...และกำลังร้องไห้ มันก็ทำให้เราทุกข์ได้เหมือนกันนะ”

“...”

            คยูฮยอนสบตากับซองมิน มือหนาเลื่อนขึ้นมาสัมผัสกับแก้มใส ร่างสูงพูดต่อพร้อมกับรอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“เพราะฉะนั้น...ซองมินก็ต้องเข้มแข็งและมีความสุขมากๆนะ คยูจะได้มีความสุขไปด้วยไง...”

“...คยู...”

            จบคำของคยูฮยอน ซองมินถึงกับพูดไม่ออกเพราะความรู้สึกมากมายมันล้นอยู่เต็มหัวใจ ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกดีๆที่มีต่ออีกฝ่าย หรือความรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวด

...ทำไมกันนะ...

...คนที่เรารัก ถึงไม่ใช่คนที่เขารักเรา...

...คนที่เราเสียน้ำตาให้ ไม่ใช่คนที่คอยให้ความอบอุ่นแก่เรา...

...คนที่เรามองข้าม ต้องเป็นคนที่เขามีเราอยู่ในสายตาเสมอ...

...และทำไมกันนะ เราถึงรักเขากลับบ้างไม่ได้...

.

.

.

“โธ่เว้ย!”

“เป็นอะไร! พี่ซีวอน”

            จู่ๆ เสียงของคนที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เครื่องหรูก็ดังขึ้นลั่นห้องพัก ทำให้อีกคนที่นั่งอยู่ด้วยถึงกับตกใจ

“ก็ดูเรื่องนี้ดิ พี่เป็นตัวร้ายอีกแล้วอ่ะ” นักร้องหนุ่มชาวเกาหลีชื่อดังอย่าง ‘ซีวอน Super Junior’  โวยวายกับ ‘คยูฮยอน Super Junior’ มักเน่ของวง

“โถ่ พี่วอน พี่ก็ยอมรับหน่อยเหอะ ว่ายังไงพี่ก็ไม่ได้เป็นพระเอกหรอก ชอบไปแย่งคู่คนอื่นเค้าหนิ” คนที่ตัวเล็กกว่าและผิวขาวกว่าพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ขัดกับอีกคนที่นั่งหน้าบึ้งอยู่

            ซีวอนหันมามองคยูฮยอนที่กำลังนั่งทำของขวัญอย่างสบายใจอยู่บนเตียงด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้หน้าคอมฯอย่างช้าๆแล้วย่องไปทางด้านหลังของอีกคน โดยที่อีกคนไม่รู้สึกตัว

“นี่แหนะ ว่าพี่ใช่มั้ย!”

“เฮ้ย! พี่ทำไรเนี่ย”

            เสียงของทั้งสองดังลั่นขึ้น เมื่อฝ่ายหนึ่งกระโดดเข้ากอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง ส่วนอีกฝ่ายก็โวยวายออกมาด้วยความตกใจ

“เล่นบ้าอะไรของพี่เนี่ย” คยูฮยอนหันมาว่า

“อ่าว ก็คยูมาว่าพี่ก่อนหนิ ว่าพี่ไม่ใช่พระเอก”

“โถ่ แค่เนี่ย ยอมรับไม่ได้?”

“พูดอย่างนี้ต้องโดนลงโทษ” ซีวอนพูดจบก็โน้มหน้าเข้าไปหาคยูฮยอนด้วยความรวดเร็ว แต่คยูฮยอนก็หลบได้ทัน

“อ่ะๆ อย่านะ ผมยังพูดไม่จบเลย”
“??”

“พี่อาจจะไม่ใช่พระเอกในฟิค...แต่พี่เป็นพระเอกของผมนะ” ท้ายประโยค คยูฮยอนเลื่อนหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของซีวอน คำพูดของร่างเล็กทำให้คนตัวโตรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

“ปากหวานแบบนี้ ต้องให้รางวัลแล้วมั้ง” ซีวอนเผยยิ้มพร้อมกับมองคยูฮยอนด้วยสายตาที่อีกฝ่ายรู้ดีว่าหมายถึงอะไร

“ไม่เอานะ ผมยังทำของขวัญให้พี่ชินดงไม่เสร็จเลย เดี๋ยวไม่ทันวันเกิดพี่เขานะ”

“เดี่ยวไว้พี่ช่วยทำก็ได้ แต่ตอนนี้ มาช่วยพี่ก่อนดีกว่า”

“ไม่เอ..อื้อ”

            ซีวอนพูดจบก็โน้มหน้าลงมาประกบจูบกับริมฝีปากบางจนคยูฮยอนยังไม่ทันได้ปฏิเสธอะไร ด้วยความปากหวานปนร้ายของคยูฮยอนและความเอาแต่ใจของซีวอน ทำให้ในตอนแรกที่ตั้งใจจะทำของขวัญวันเกิดให้กับ ‘ชินดง’ สมาชิกอีกคนในวง Super Junior ต้องเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นแทน...ทุกคนคงจะรู้กันดีอ่ะนะ

……………………………………………………
 

Dezzert_Rexipe:
               จบค่า เป็นยังไงบ้าง งงมั้ย ตอนจบคือซีวอนกำลังนั่งอ่านฟิคที่เป็นคยูมินอ่ะค่ะ 5555 เรื่องนี้เลยมีทั้ง วอนมิน(มาแบบดราม่า) คยูมิน(รักสามเศร้า) วอนคยู(มาแบบหักมุม)

               ความจริงเรื่องนี้ไรท์แต่งให้เป็นของขวัญวันเกิดเพื่อนน่ะค่ะ แต่ก็เอามาลงด้วย เป็นการฉลองวันเกิดของพี่ชิ้นด้วย ^o^ 

               ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านและอ่านจนจบ ฝากให้ติดตามผลงานเรื่องอื่นๆด้วยนะคะ ขอบคุณค่า 

ปล. เรื่องนี้ไรท์ได้เอาไปรวมไว้ในรวมShort Ficแล้วนะคะ ^^
 

[SF SJ] Super Junior's Diary *All of SJ Couple* [YAOI]