หลบไป! สำมนักขาจะเดิน!! (รามเกียรติ์)

คือมีความต้องการในการเขียนเรื่องนี้สูง

ไม่เคยเขียนแนวนี้สักเท่าไหร่

เรื่องนี้ไม่มีคำราชาศัพท์เด้อจร้าาาา

ถ้ามีก็น้อยมากชนิดนับคำได้

- - -

ฉันมองตำราเก่าๆตรงหน้าพลางเบ้ปาก

" แม่คะ? นี้อะไรอ่ะ? "

ฉันถามพลางเปิดดูมันมีตัวอักษรที่ไม่คุ้นเคย

หรือคุ้นก็ไม่แน่ใจ

" เป็นตำราเก่าแก่ประจำตระกูลเราจ้า นัก "

ฉันค่อยๆพลิกไปทีละหน้าและส่งคืน

" ไอ้ตำราเก่าแก่เกี่ยวกับยักษ์อ่ะนะ "

" พูดแบบนี้ได้ไง นัก ลูกก็รู้ว่าตระกูลเราสืบเชื้อสายยักษ์มานะลูก "

ฉันกรอกตาไปมา

" แม่นี้มันสมัยไหนละ!!! ใครจะไปเชื่อ!! 

แล้วก็ไม่ต้องมาอ้างว่าที่หนูหน้าอัปลักษณ์โหด ป่าเถื่อน และตาดุ มีเขี้ยวนี้ได้มาจากยักษ์เชียว!

หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ!! "

ฉันตอกกลับอย่างหงุดหงิดแล้วเดินขึ้นห้องบนชั้นสองไป

ผู้เป็นแม่มองตามแผ่นหลังลูกสาวจนลับสายตา

เรียวมือบางลูบไล้ตำราเก่าๆตรงหน้าช้าๆ

" นัก... แม่ก็อยากจะบอกลูกเหลือเกิน ว่าแม่ตั้งชื่อลูกตาม น้องสาวทศกัณฑ์

ตระกูลของเราสืบเชื้อสายจากผู้ปกครองลงกา 

เฮ้อ... "

เสียงหวานบ่นพลางถอนหายใจ เรียวตาเงยหน้ามองภาพสามีที่เสียชีวิตลงเมื่อปีก่อน

" คุณคะ... เราต้องส่งนักกลับที่ๆนางจากมาแล้วละค่ะ... "

สำมนักขา จากบ้านมานานเกินไปแล้ว

- - - 

งงเด้ งงเด้ โยว้

แอบย่องกลับมาเปิดบ้าน

ห่างหายไปเลย เขินๆจัง