คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่3 : งอน=ง้อ
[HAYATO PART]
ตอนนี้ผมกำลังยืนเหวอทำอะไรไม่ถูกเพราะว่าผมเผลออารมณ์เสียจนทำให้โยรุร้องไห้ซะงั้น แถมยัยนี่ปลอบยากสุดๆ ยิ่งปลอบยิ่งร้องหนักกว่าเดิม- -* จริงๆก็ผิดที่ผมเนี่ยแหละที่ไม่รู้จักคุมอารมณ์เลยเผลอไปลงกับยัยนี่เข้าจนได้ ส่วนสาเหตุที่ผมอารมณ์เสียก็เพราะ....ใครใช้ให้ยัยนี่ไปคุยกับเจ้ายามาโมโตะอย่างสนิทสนมขนาดนั้นเล่า!! ผมก็เลยรู้สึกรำคาญตาแปลกๆ ผมเป็นติวเตอร์ของยัยนี่ก็ต้องสนิทกับยัยนี่มากกว่าคนอื่นเซ่! (ก็เล่นทำตัวแบบนี้ใครเขาจะอยากไปสนิทด้วยเล่า-*- // writer) ฮึ่ย!! นี่ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย! ทำไมต้องสนด้วยล่ะว่ายัยนี่จะสนิทกับใคร แต่ตอนนี้ต้องปลอบยัยนี่ให้เงียบก่อนละกัน เอาวะ! ใช้วิธีนี้ก็แล้วกัน
ผมดึงโยรุเข้ามากอด โยรุดิ้นขัดขืน แต่เรื่องอะไรจะปล่อยล่ะ:p กอดไปได้ซักพักยัยนี่ก็หยุดดิ้นแถมเสียงร้องไห้ยังเงียบไปแล้วด้วย สงสัยจะหมดฤทธิ์แล้วสินะ
“เลิกร้องไห้ซักทีนะยัย.... อ้าวเฮ้ย...” พอผมก้มหน้าลงไปดูโยรุก็พบว่าเธอหลับ (หรือว่าสลบก็ไม่รู้) ไปเรียบร้อยแล้ว
“ให้มันได้ยังงี้สิ เฮ้อ...” ผมคลายอ้อมกอดออกก่อนจะอุ้มโยรุให้ขี่หลังผมไว้แล้วก็เดินกลับอพาร์ตเมนต์
ระหว่างที่เดินอยู่ผมก็แอบดูยัยนี่ตอนหลับอยู่ตั้งหลายรอบ ตอนหลับนี่ดูน่ารักกว่าตอนตื่นอีกนะ ดวงตากลมโตที่กำลังหลับตาพริ้ม ขนตางอนยาวเป็นแพ ผมสีน้ำตาลหยักศกนิดๆดูนุ่มน่าจับ แก้มขาวเนียนอมชมพูระเรื่อ... เฮ้ย! แล้วนี่ผมจะมัวมาบรรยายหน้าตายัยนี่ทำไมเนี่ย! เพี้ยนไปแล้วรึไงฮะฮายาโตะ!! (ด่าตัวเองก็เป็นเนาะคนเรา- - // writer) พอผมเดินมาถึงห้องของผม ผมก็อุ้มโยรุไปนอนที่โซฟาเสร็จแล้วผมก็รีบไปอาบน้ำเปลียนเสื้อผ้า แล้วก็เดินเข้าครัวไปต้มน้ำร้อนเอาไว้ชงโกโก้ให้ยัยโยรุกับกาแฟเอาไว้ดื่มเอง เฮ้อ เมื่อไหร่จะตื่นเนี่ย นั่งทำการบ้านรอดีกว่า...
30 นาทีต่อมา
“หืม.... ก...โกคุเดระ!!” โยรุตื่นขึ้นมาแล้วเจอผมนั่งอยู่ข้างๆเลยสะดุ้งแล้วก็ถอยหลังกรูดจนเกือบตกโซฟา เฮ้อ สงสัยจะกลัวขึ้นสมองจริงๆ- -*
“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า เขยิบมานี่” ผมเรียกโยรุแต่เธอยังนิ่งผมก็เลยจับข้อมือโยรุไว้แล้วก็ดึงให้มานั่งข้างๆ แต่ยัยนี่ก็ยังจะเขยิบหนีผมอีกผมก็เลยคว้าเอวยัยนี่เข้ามากอดไว้
“ท...ทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ” โยรุเอามือมาดันอกผมไว้ ผมเลยเอามืออีกข้างที่ยังว่างอยู่รวบมือโยรุไว้แล้วก็ดึงเข้ามากอดเลย ทีนี้จะได้ฟังสิ่งที่ผมจะพูดซักที
“ฟังฉันก่อนสิ”
“ไม่ฟัง! ปล่อยนะ! วันนี้ฉันขอไม่ติวก็แล้วกัน!! ปล่อย!”
“ฟังฉันก่อนสิ ฉันแค่อยากจะขอโทษเธอก็เท่านั้นเอง...” พอผมพูดจบ โยรุก็เลยดิ้นผมก็เลยพูดต่อ
“ฉันอยากจะขอโทษเรื่องที่ฉันเผลอทำไม่ดีกับเธอ ฉันมันวู่วามเกินไป คุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ซักที เลยทำให้เธอต้องเสียความรู้สึกไปด้วย” ผมเลิกแขนเสื้อของโยรุขึ้นเพื่อจะดูว่าตรงที่ผมเผลอไปบีบว่าเป็นรอยมั้ย พอผมเห็นรอยมือของผมเองก็ถึงกับอึ้งเพราะว่ามันเป็นรอยแดงจนตอนนี้เริ่มจะช้ำแล้วด้วย สมควรแล้วล่ะที่เธอจะร้องไห้น่ะ ผมรีบลุกขึ้นไปหายามาทาที่แขนให้โยรุแก้ช้ำแล้วจึงเดินเข้าห้องครัวไปชงโกโก้กับกาแฟมา แล้วยื่นแก้วโกโก้ไปให้โยรุแล้วก็นั่งลงข้างเธอ เธอรับไว้แล้วก็พูดกับผม
“ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ”
“ฉันอยากจะขอโทษ....”
“ฉันว่านายควรไปฝึกคุมอารมณ์ตัวเองดีกว่ามานั่งขอโทษฉันแบบนี้นะ” โยรุพูดแต่ไม่หันมามองหน้าผมแล้วก็ยกแก้วโกโก้ขึ้นดื่ม
“ฉันไม่รู้จะทำยังไง เธอช่วยฉันหน่อยได้มั้ย”
“ช่วย? ให้ฉันช่วยเนี่ยนะ ถ้าสมมติว่านายเกิดฟิวส์ขาดแล้วมาลงที่ฉันอีกจะทำยังไงล่ะ ฉันคนนะไม่ใช่เครื่องรองรับอารมณ์ของนาย ที่นายจะ อื้อ....” ผมคว้าตัวโยรุเข้ามาจูบเบาๆที่ริมฝีปากของเธอเพราะเริ่มจะหมั่นไส้ที่เธอเอาแต่พล่ามไม่หยุด ตายหล่ะ...ผมคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้อีกแล้ว โยรุต้องโกรธผมมากแน่ๆ คิดได้อย่างนั้นผมก็เลยปล่อยโยรุให้เป็นอิสระ โยรุเขยิบตัวออกห่างผมกว่าเดิมแล้วเอามือกอดอกไว้ ท่าทางแบบนี้เตรียมตัวโดนตบได้เลยฮายาโตะ.....
“อ....เอ่อ ฉ...ฉันกลับห้องก่อนนะ” แปลกแฮะ โยรุไม่ได้ตบผมแถมยังไม่ได้ทำท่าทางว่าโกรธผมเลยด้วยซ้ำ โยรุหยิบกระเป๋านักเรียนของตัวเองขึ้นแล้วก็เดินออกจากห้องผมไปเลย แล้วผมก็ได้ยินเสียงโยรุดังออกมาจากห้องข้างๆ จับใจความได้ว่า.....
“กรี๊ดดดดด โยรุ หยุดหน้าแดงเดี๋ยวนี้นะ เมื่อกี้มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นมันก็แค่ฝัน ใช่! มันก็แค่ฝัน มันคือความฝันไม่ใช่ความจริง หยุดหน้าแดงเดี๋ยวนี้น้าาาาา>///<” งั้นแสดงว่าที่ผมเห็นว่าโยรุหน้าแดงเมื่อกี้ผมคงไม่ได้คิดไปเองสินะ...
เฮ้อ... วันนี้มีความสุขชะมัด.....
[END HAYATO PART]
ความคิดเห็น