คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 13 งานแต่งงานกับการช่อดอกไม้
“….ทีนี้พวกเราจะได้เป็นครอบครัวกันจริงๆแล้วนะ...ยูกิ”
ร่างสูงในชุดเจ้าบ่าวสีขาวทรงผมตัดซอยสั้นสีดำและดวงตาสีเดียวกันกำลังยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนที่หามองได้ยากไปให้หญิงสาวผู้เป็นที่รักและลูกสาวอย่างอ่อนโยน
“พี่เคียว...ตอนนี้ชั้นคงจะเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดแล้วจริงๆ ยุยจังดีใจจนยิ้มไม่หุบเลยเห็นมั้ย?”
อิจิโนเสะ คุโรยูกิ หรือตอนนี้คือฮิบาริ คุโรยูกิยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนแล้วลูบหัวลูกสาวของตัวเองที่ยิ้มไม่หุบอยู่
“วันนี้มาม๊าสวยมากๆเลยส่วนปะป๊าก็เท่มากๆเลยด้วยล่ะ!
จะมีซักวันที่หนูจะได้ใส่ชุดสวยๆแบบนี้บ้างมั้ยนะ?...”
อิจิโนเสะ ยูอิหรือตอนนี้เป็นฮิบาริ
ยูอิพูดอย่างดีใจแล้วตรงประโยคสุดท้ายพึมพัมอย่างจิตตกเพราะตัวเองไม่เคยโดนผู้ชายมาสารภาพรักมาก่อนจนไม่เคยมีแฟน
เกิดมาตลอด13ปีไม่เคยมีผู้ชายมาสารภาพรักเลย...เรามันไม่มีเสน่ห์งั้นเหรอ?...
“มีอยู่แล้วล่ะจ๊ะ
ก็ยุยจังน่ารักขนาดนี้ต้องได้แต่งงานอยู่แล้ว ใช่มั้ยจ๊ะฟราน พี่เคียวปล่อยให้เด็กๆคุยกันก่อนเถอะนะคะ ...”
ยูกิพูดปลอบใจลูกรักที่ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าสาเหตุอยู่ใกล้ๆทั้งๆที่แอบชอบกันทั้งคู่แต่ดันไม่มีใครกล้าบอกรักอีกฝ่ายก่อนเลยไม่ได้เป็นแฟนกันซักที
แล้วชวนสามีออกไปเพื่อไม่ให้มาขวางแผน
“meไม่ปล่อยให้ยูอิขึ้นคานหรอกน่า meจะไปรับยูอิไปเป็นเจ้าสาวของmeเองเพราะงั้นไม่ต้องห่วงหรอก ก็สัญญากันไว้แล้วนี่เนอะ!...”
ถึงคำพูดจะดูกวนบาทาแต่รอยริ้วแดงบนใบหน้าบ่งบอกได้อย่างดีว่าไม่ได้โกหก
นั่นทำให้ยุยหน้าขึ้นสี
และหมอนี่ก็เป็นต้นเหตุที่ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าเข้าใกล้ยูอิเกิน4เมตรเพราะกลัวโดนฆ่าโดยหมอนี่
“นะ
นายยังจำได้อยู่อีกงั้นเหรอ สัญญานั่นหน่ะ...”
“ก็meเคยบอกแล้วนี่ว่าถึงยูอิจะร่างกายอ่อนแอแค่ไหนแต่ยูอิเป็นคนสำคัญของme… meจะปกป้องดูแลยูอิตลอดไปเอง...เพราะงั้น….”
ฟรานคุกเข่าลงที่พื้นต่อหน้ายุยที่ใบหน้าแดงจัด
“คบกับmeเถอะนะยูอิ...meจะดูแลเธอตลอดไปเลยล่ะ”
“อะ อะ…..พูดแบบนี้ชั้นก็ปฎิเสธไม่ได้เลยนะสิ….ตะ ตกลง! นายต้องทำตามสัญญาให้ได้ด้วยนะฟราน!!”
“รับทราบอยู่แล้วครับ ก็คุณคือเจ้าหญิงของmeนี่นา...”
แล้วฟรานก็ก้มลงประทับจูบที่ฝ่ามือของยูอิเบาๆ
“ชิชิชิทำได้ดีมากเลยเจ้ากบ”
“ยินดีด้วยนะยุยจัง เค้าจะเริ่มโยนดอกไม้กันแล้วนะเรารีบไปกันเถอะ”
เดลบอกกับฟรานและยุย
“ชิชิชิ ครั้งนี้เจ้าชายจะต้องรับให้ได้! ที่นี้จะได้แต่งงานเป็นคนต่อไปซะที!!”
แล้วเบลก็ลากเดลไป
“เอาล่ะน่ะ! 1...2...3!!!”
ยูกิโยนดอกไม้ขึ้นฟ้าและมันไปตกที่…
ที่…
.
.
.
.
.
สควอโล่นั่นเอง!!
“ยินดีด้วยนะมาริน ~
!! เธอได้แต่งงานเป็นคนต่อไปล่ะ!”
ยูกิกล่าวยินดีเป็นคนแรก
“ยินดีด้วยนะคะคุณมาริน สควอโล่ด้วยนะ”
ยุยบอกด้วยสีหน้าร่าเริง
“คิกๆ ทีนี้เธอคงปฎิเสธไม่ได้แล้วนะมาริน…. สควอโล่ขอมารินแต่งงานมาเกือบ5ครั้งแล้วแต่มารินปฏิเสธไปเพราะอายุยังน้อยอยู่….”
เรนี่พูดแล้วกลั้นหัวเราะ
“....ตกลงก็ได้ แต่นายห้ามทำอะไรชั้นจนกว่าจะเรียนจบนะ!!”
มารินพูดด้วยใบหน้าขึ้นสีแล้วไปหลบหลังเดล
“ชิ…. เออ!! ไม่ทำก็ได้!
แต่พอเรียนจบพ่อจะจัดหนักเลยคอยดู….”
นั่นไงว่าแล้วว่าหมอนี่คิดไม่สิกะจะทำแน่ๆ!!
มารินคิดพลางเหงื่อตก
“งั้นตอนนี้ก็มีแค่ชั้น
เรนี่ เดลแล้วก็พวกเคียวโกะที่ยังไม่ได้แต่งงานสินะ ทำไมชั้นต้องมาแพ้ยัยมารินด้วยนะ...”
เอสพูดอย่างจิตตก
“ขออภัยที่ต้องขัดนะคะ
ชั้นกับท่านซันซัสถึงจะยังไม่แต่งงานกันแต่ก็ลงทะเบียนสมรสกันไปแล้วทำให้เป็นสามีภรรยากันถูกต้องตามกฏหมายแล้วล่ะคะ
นี่สำเนาค่ะ...”
เรนี่พูดแล้วโชว์ให้ทุกคนดู
“ไปทำตอนไหนกัน!? แล้วนี่ถึงขนาดพกสำเนาด้วยเลยเรอะ!”
ทุกคนพูดอย่างตกใจ
“หึ… ชั้นไม่ได้มีแฟนพูดด้วยยากเหมือนพวกแกนี่ เลยส่งไปตั้งแต่ตอนที่ยัยยูกิหมั้นไปแล้ว เห็นไอ้แก่ฝากมาบอกว่าอยากเห็นหลานเร็วๆด้วย แล้วก็อีกอย่าง...”
ซันซัสพูดค้างไว้ให้เรนี่พูดต่อ
“ท่านรุ่นที่9สั่งมาว่าถ้าไม่รีบแต่งงานกันให้ครบภายในปีนี้จะส่งคู่หมั้นที่หามาให้แล้วหักเงินเดือน50%ค่ะ ยกเว้น เจ๊ลุซ ฟรานและเลวี่นะค่ะ”
เรนี่พูดต่อจากซันซัสอย่างเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“รุ่นที่9 ~
!!!!/ เยส!!”
ฝ่ายผู้หญิงร้องอย่างหดหู่เพราะรู้ฤทธิ์ความหื่นไอ้พวกนี้ดีส่วนผู้ชาย…
ร้องออกมาอย่างดีใจกันถ้วนหน้า
“พยายามเข้านะยูริ
ไว้ปิดเทอมแล้วมาเที่ยวที่วองโกเล่ก็ได้นะแต่ต้องโทรมาบอกก่อนแล้วก็ฝึกต่อสู้บ้างนะยูริ
ชั้นบอกให้มุคุโร่ช่วยฝึกให้เธอเรื่องการใช้ภาพมายาแล้วนะ เอส
เรนี่แล้วก็มารินช่วยดูแลยูริหน่อยนะ”
“ได้อยู่แล้วล่ะ! /
ยูกิไม่ต้องห่วงหรอกนะ... / จะไม่ให้ยัยนางมาร2คนนั้นกับคริสมาทำร้ายยูริเลยละคะยูกิ”
เอส มาริน
เรนี่พูดพร้อมกันแล้วเดินขึ้นเครื่องไป
“ยูริอย่าพึ่งไปนะ.....เอาล่ะ!ทีนี้ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ”
ยูกิสวมสร้อยล็อคเก็ตสีเงินที่คอของยูริด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“ยูริจะทำให้ได้เจ้าค่ะ! ยูริจะทำให้พวกคุณโรซารี่ตาสว่างเองเจ้าค่ะ! เพราะงั้นยูริจะไม่จะไม่ยอมให้คุณยูกิด้วยพยายามทำให้มิตรภาพของเรากลับมาคนเดียว!
ยูริจะทำให้ได้เลยเจ้าค่ะ!
ยูริจะเข้มแข็งขึ้นกว่านี้....จะไม่ยอมถูกปกป้องอยู่ฝ่ายเดียวอีกแล้ว....เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วงยูริหรอกนะเจ้าค่ะ!”
ยูริพูดอย่างร่าเริงและสดใสแล้วเดินขึ้นเครื่องบินไป
รอยยิ้มของยูริช่างดูสว่างสไวราวกับดวงตะวันไม่ได้ดูแฝงความเศร้าไว้ข้างในเหมือนตอนเจอกันอีกครั้งบนเครื่องบินอีกแล้ว
“...อึก....ยูริ....ดีจังเลย....ฮึก....คิดว่าเธอจะกลับไปเป็นแบบเดิม...ฮึก.....ไม่ได้ซะแล้ว....”
ยูกิเอามือปิดปากเพื่อพยายามกลั้นเสียงร้องที่ทะลักออกมาอย่างสุดความสามารถ
บนใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความยินดีที่ปิดไม่มิดของเธอ
“ดีจังเลย....”
ฟุบ!
ฮิ...ไม่สิเคียวยะคว้าร่างของยูกิเข้าไปกอดแล้วลูบหัวปลอบเบาๆแล้วค่อยๆช้อนตัวของยูกิขึ้นในท่าอุ้มเจ้าหญิงแล้วมุ่งหน้าตรงไปที่รถของตน ใบหน้าของยูกิซบไปที่แผงอกของเคียวยะพยายามกลั้นเสียงร้องออกมาเต็มที่
“ไม่เป็นไรหรอกยูกิ....ร้องตรงนี้ได้เลย ไม่ต้องฝืนกลั้นไว้หรอกนะ ถ้าดีใจก็ไม่ต้องกลั้นน้ำตาไว้หรอก ผมจะกอดคุณไว้จนกว่าคุณจะหยุดร้องเอง....
ร้องออกมาให้ทั้งหมดเลยไม่ว่าจะเรื่องเสียใจในอดีตก็ตาม ผมจะอยู่ข้างๆคุณเอง
ตอนนี้คุณไม่ได้โดดเดี่ยวอีกแล้วนะ ตอนนี้คุณมีทั้งยุย
และผมอยู่ข้างๆแล้ว จะไม่มีใครได้เห็นคุณร้องไห้นอกจากผม....เพราะงั้นเชิญร้องไห้ได้จนพอใจเลย....
พอตื่นขึ้นมาแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างสดใสตามเดิมด้วยนะ...”
เคียวยะพูดปลอบยูกิอย่างอ่อนโยน เธอเป็นคนสอนให้ผมรู้ว่าน้ำตาไม่ใช่ความอ่อนแอ....
แต่เป็นความแข็งแกร่งอย่างนึง
เป็นการยอมรับความอ่อนแอของตัวเองเพื่อก้าวเดินต่อไป....
เกลียดนังไลลาคะบอกตรงๆเลย ฟรานกับยุยจังน่ารักสุดๆขนาดแต่งเองยังเคลิ้มเลย
ความคิดเห็น