คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 14 จีน
“คุณยูกิมาที่จีนทำไมงั้นเหรอเจ้าคะ?”
ยูริถามยูกิที่พาเดินทางมาที่จีนพร้อมกับคนน่ากลัวที่ได้ชื่อว่าสามีของยูกิ นี่ผ่านมาได้7เดือนแล้วหลังจากยูกิแต่งงานส่วนพวกวาเรียก็จัดงานแต่งทันทีหลังได้คำสั่ง
เพราะอีกแค่ไม่กี่เดือนก็สิ้นปีแล้ว
ยูริที่ปิดเทอมก็รีบบึ่งมาหายูกิเพื่อฝึกวิชาต่างๆเมื่อประมาณ4เดือนก่อน ทำให้มีฝีมือก้าวไกลและเข้ามาเป็น1ในหน่วยพิเศษของวองโกเล่ที่มียูกิเป็นรองหัวหน้าทั้งๆที่ตนเองเป็นคนก่อตั้งเอง
ผู้ที่จะเข้าร่วมได้นั้นต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้นและยังต้องมีเปลวไฟดับเครื่องชนอย่างน้อย2ธาตุทำให้เป็นที่ใฝ่ฝันของเหล่าผู้หญิงเป็นอย่างมากและมีสมาชิกมากพอๆกับแฟมิลี่ขนาดย่อยได้เลย
ยูริมีฝีมือเก่งกาจขึ้นมากจนอยู่ในระดับมาเฟียระดับสูงแต่ยังไม่อาจสู้พวกผู้พิทักษ์ได้
มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าหน่วยสายหมอกหน่วยปฏิบัติการที่1
ซึ่งมีคนในหน่วยอยู่100คน แม้จะยังเก่งไม่เท่าหัวหน้าหน่วยคนอื่นๆแต่ก็ยังเป็นที่นับถือและแข็งแกร่งอยู่มาก
“มาหาคนรู้จักหน่ะ ว่าจะฝากให้ช่วยฝึกยูริซักหน่อย นัดไว้ที่ร้านนี้สินะ...”
ยูกิตอบแล้วเดินไปที่ร้านอาหารร้านนึง
“ผมไม่อยากเจอหมอนั่นเลย….แต่ถ้ายูกิต้องการก็ไม่เป็นไร….”
เคียวยะเดินตามเข้าไปในร้าน
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับคุโระ
เด็กคนนั้นคือคนที่จะฝากให้ผมช่วยฝึกกระบวนท่าให้สินะครับ?”
ฟง
ปรมาจารย์กังฟูในร่างวัย10ปีพูดด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้ม หากแต่ใบหน้านั้นคล้ายเคียวยะราวกับแกะ
“ใช่
อีกอย่างคิดยังไงถึงนัดมากินอาหารที่ร้านนี้กันล่ะ?”
ยูกิถาม
“ก็ได้ยินมาว่าคุณมีเพื่อนเป็นลูกสาวของเจ้าของร้านอาหารตระกูลหยางนี่ครับ
แล้วผมก็มีลูกศิษย์คนนึงเป็นเจ้าของร้านเขาเลยชวนให้มาแวะทานดู”
“อดีตเพื่อนต่างหากเล่า… จะว่าก็ว่าเถอะ
ไม่เห็นเคยได้ยินว่ามีลูกศิษย์คนอื่นนอกจากอี้ผิงเลยนะ ไอ้หมัดมังกรนั่นก็คงเป็นของนายสินะ แล้วห้องพิเศษนี่ดีชะมัดเลยแฮะ
กันเสียงได้ด้วย จะคุยอะไรก็ค่อยสะดวกหน่อย”
“คะ คุณยูกิ
ร้านตระกูลหยางนี่คงไม่ใช่ว่าเป็นครอบครัวของเหมยฮัวใช่มั้ยเจ้าค่ะ?”
ยูริพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เพื่อนคุณนี่น่ารักกว่าคุณเมื่อก่อนเยอะเลยนะครับ เห็นแล้วนึกถึงอี้ผิงกับยุยจังขึ้นมาเลยล่ะ--”
“อายูริลื้อมาทำอะไรที่ร้านอั้วกันน่อ!!”
ฟงโดนเสียงปริศนาขัดขึ้น
“เหมยฮัว.../คุณเหมยฮัว!!”
ยูกิพูดด้วยน้ำเสียงคล้ายเหม่อลอยซึ่งแตกต่างกับยูริที่ตกใจ
“อั้วถามว่ามาทำอะไรที่นี่น่อ!”
“ยะ
ยูริแค่ตามคุณยูกิมาจีนแค่นั้นเองนะเจ้าค่ะ!”
ยูริพยายามพูดออกมาอย่างเข้มแข็ง
“ยังใจร้อนไม่เปลี่ยนเลยนะ...เหมยฮัว...”
น้ำเสียงนิ่งๆไม่ปรากฏอารมณ์ของผู้พูดทำให้ยูริและเหมยฮัวรู้สึกหนาวขึ้นมา
“ละ ลื้อเป็นใคร!?
ทำไมถึงรู้ชื่ออั้วได้!?”
เหมยฮัวเปลี่ยนเป้าหมายไปถามยูกิแทน
“ก็คุณทิวายังไงล่ะเจ้าค่ะ! ปล่อยคุณยูกิเดี๋ยวนี่นะเจ้าค่ะคุณเหมยฮัว!!”
ยูริพยายามปกป้องยูกิ
“ไม่เอาน่ายูริ… อย่าเรียกชื่อเก่าชั้นสิ
ทิวาหน่ะตายไปตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะ...พร้อมๆกับเจ้านิลด้วย...”
ประโยคสุดท้ายยูกิพึมพัมเบาๆแววตาเปลี่ยนเป็นเศร้าก่อนจะเปลี่ยนเป็นร่าเริงทันที
“แล้วพี่เคียวก็อย่าเอาแต่เงียบสิ พูดบ้าง”
“....ใคร?”
“คนๆนี้คือหยาง เหมยฮัวลูกสาวเจ้าของภัตตาคารหยางและเป็นอดีตเพื่อนของชั้นคะ...”
ยูกิแนะนำ
“เห….นี่หน่ะเหรอเจ้าสัตว์กินพืชนี่เองเหรอที่บังอาจทำให้ยูกิเสียใจ...”
ยูกิและยูริเริ่มเหงื่อตก
ขออย่าให้เป็นแบบที่คิดเลย...
“ต้องขย้ำ!”
ว่าแล้วก็ชักทอนฟางออกมาแล้วเริ่มโจมตีเหมยฮัวทันที
ฝ่ายเหมยฮัวก็ตั้งรับไว้ได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“หยุดเดี๋ยวนี้นะพี่เคียว!!
นั่นมันคนธรรมดานะจะให้ไปทนรับการโจมตีนั่นได้ยังไง!!
ถึงจะออมมือไว้แต่ยังไงเหมยฮัวก็ทนไม่ไหวหรอกนะ!”
ยูกิทนไม่ไหวรีบร้องห้ามทันที
“ไม่ต้องห่วง….ผมออมมือไว้เยอะแล้ว ...แค่นอนโรงพยาบาลซักเดือน2เดือนก็หายแล้ว โทษฐานที่ทำให้ยูกิเสียน้ำตาแค่นี้ไม่พอหรอก!!”
เคียวยะแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว
ฟุบ ~ !
“พอเถอะคะ….หยุดได้แล้วนะ… เคียวยะ...”
ยูกิกอดเคียวยะไว้แล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมา
“....ผมหยุดก็ได้...แต่อย่าร้องเลยนะ...”
เคียวยะปาดน้ำตาที่ไหลออกมาของยูกิอย่างเบามือ
“ขอบคุณนะเคียวยะ….อึก! ยูริไปดูเหมยฮัวให้...ทีนะ....ชั้นคงไม่ได้คุยกับเธอแล้วล่ะ…
ฝากดูแลยูริด้วยนะ....ฟง ....อีก2อาทิตย์.....จะมารับ....นะ...”
แล้วยูกิกุมมือไว้ที่หน้าอกแล้วพูดอย่างยากลำบากก่อนจะสลบไปในอ้อมแขนของเคียวยะ
“เธอยังไม่หายงั้นเหรอครับ?”
ฟงถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ยังหรอก… แต่อาการเริ่มดีขึ้นเยอะแล้วล่ะนะ...”
นี่เป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่เคียวยะพูดออกมากับคนที่ไม่ใช่ยูกิก็ได้
…..ละมั้งนะ
“เหรอครับ…. แค่นั้นก็ดีแล้วล่ะครับ
แค่เธอได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็พอแล้ว...”
ฟงพูด
“อะ อือ ~ ที่นี่มันที่ไหนกันน่อ? ทำไมอั้วถึงมาอยู่ที่นี่ได้กัน”
เหมยฮัวที่ฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาลพูดด้วยท่าทางกระปรี้กระเปร่า
“ฟื้นแล้วเหรอเจ้าคะคุณเหมยฮัว ยูริมีอะไรจะให้คุณดู....
หวังว่าคุณจะสามารคสงบสติอารมณ์แล้วดูเรื่องพวกนี้จนจบนะเจ้าคะ...”
ยูริถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบเมื่อเข้าสู่บรรยากาศตรึงเครียด
“นะ
นี่มันอะไรกันน่อยูริ!! ทำไมจู่ๆถึงมาอยู่ที่ลาฟลอร่าได้ล่ะน่อ!
แล้วภาพพวกนี้มันคืออะไร! ทำไมลื้อต้องใส่ร้ายอาไลลาด้วยน่อ!!”
เหมยฮัวโวยวายใหญ่เมื่อเห็นภาพที่ไลลากำลังพยายามฆ่าทิวาตรงสวนน้ำพุที่ลาฟลอร่าแต่เอสเมอรันด้ามาเห็นเข้าและช่วยไว้ทันแต่ตนไม่เชื่อแม้ภายในใจจะตรงกันข้ามก็ตามที
“หยุดโวยวายซะทีเจ้าคะ!!
มองดูภาพพวกนี้ทั้งหมดให้ดีเพราะมันคือความจริงทั้งหมดที่ยูริเอาออกมาจากความทรงจำของยูริเอง!!”
ยูริตะโกนและแผ่ออร่าออกมาอย่างเหลืออดจนเหมยฮัวอดที่จะรู้สึกกลัวไม่ได้
“อึก!...แฮ่กๆ...แฮ่ก...”
ยูริทรุดลงไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการถูกดูดพลังงานจากการสร้างภาพมายาก่อนจะสลบไปเมื่อภาพสุดท้ายที่ฉายออกมาคือภาพตอนที่ทิวาถูกผลักตกทะเลไปโดยฝีมือไลลา
“อายูริ!!”
เหมยฮัวที่เห็นภาพนั้นก็รู้สึกเสียใจอย่างมากที่เห็นทิวาตกลงไปทำให้รู้ว่าไลลาหลอกตัวเองมาตลอดเรื่องทิวาทำให้รู้สึกโกรธไลลามาก
“อา...สลบไปแบบนี้แล้วผมจะบอกกับยูกิยังไงดีล่ะครับเนี่ย ขืนยูกิไม่ยอมเรียกรินมาให้ผมง้อก็แย่หน่ะสิครับ...”
ฟงเดินมาพร้อมพ่อของเหมยฮัวพูดขึ้นอย่างเพลียๆ
“ดูเหมือนลูกสาวของคุณจะตื่นแล้วนะครับ แต่หลับไปแค่2อาทิตย์เนี่ยถือว่าร่างกายฟื้นฟูเร็วมากๆเลยนะ
ถึงขนาดโดนเคียวยะขย้ำซะขนาดนั้นตามปกติคงฟื้นตอนเดือนนึงพอดีด้วยซ้ำ เหมยฮัวนี่มีร่างกายแข็งแรงจริงๆนะครับ...”
ฟงพูดแล้วอุ้มร่างของยูริไปวางบนโซฟาแล้วจัดการห่มผ้าห่มให้เรียบร้อย
“อาเหมยฮัวลื้อนี่เยี่ยมจริงๆที่ท่านอาจารย์ชมลื้อซะขนาดนี้ขนาดอั้วยังเคยโดนชมแค่ตอนทำอาหารให้ท่านอาจารย์กินเองน่อ”
พ่อของเหมยฮัวลูบหัวเหมยฮัวไปมาทำให้เหมยฮัวรู้สึกร่าเริงขึ้นก่อนจะเอะใจได้ว่าคนที่อาป๊าของตนเรียกเป็นเด็กอายุ10ขวบ
“ทะ
ทำไมอาป๊าถึงเรียกเด็กคนนี้ว่าอาจารย์ล่ะน่อ!”
เหมยฮัวพูดอย่างตกใจเมื่อนึกถึงความจริงที่ทำไมพ่อของตนถึงเรียกเด็กอายุประมาณ10ขวบว่าอาจารย์
“ถึงเห็นแบบนี้แต่ผมก็อายุมากว่าคุณเยอะเลยนะครับ แล้วอีกอย่าง....”
“ทำไมถึงไปแอบอยู่ตรงนั้นล่ะครับคุโระ ไม่ออกมาคุยกับเพื่อนเก่าของคุณซักหน่อยเหรอครับ?”
ฟงพูดแล้วมองไปทางหลังประตู
“นี่ขนาดชั้นลบจิตแล้วนายยังรู้ตัวได้นี่ยอดเลยนะฟง
แล้วก็นี่ของที่นายขอให้เอามาให้แล้วก็ข้างๆเป็นยาที่เวลเด้มันสร้างไว้เมื่อประมาณเดือนก่อนแต่นายอยู่ในช่วงตามรินอยู่เลยมารับไม่ได้ชั้นเลยเอามาส่งให้
ส่วนนี่ที่อยู่ในตอนนี้ของริน
ยัยนั่นหายโกรธแล้วล่ะ เห็นว่าตอนรู้ว่านายไปคุยกับแฟนของเจ้าสคัลก็สนิทกันสุดๆ
แต่ยัยรินยังไม่รู้หรอกนะว่านายตั้งใจจะขอแต่งงาน เอาล่ะ! นายรีบๆไปขอซะล่ะ”
แล้วยูกิก็ผลักฟงออกไปนอกห้อง
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเหมยฮัว
ยินดีที่ได้รู้จักนะ ชั้นคุโรยูกิ หรือชื่อเก่าก็ทิวา
แต่อยากให้เธอเรียกว่ายูกิมากกว่า”
ยูกิเดินไปหาเหมยฮัว
“อะ
อาทิวาอั้วขอโทษจริงๆน่อ!!
อั้วไม่คิดเลยว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นแบบนี้!! ขอโทษจริงๆน่อ!! ยกโทษด้วยอั้วด้วย!”
เหมยฮัวกราบลงไปบนเตียงแล้วพูดเสียงดังด้วยความสำนึกผิด
“ยกโทษให้อยู่แล้วล่ะคะเหมยฮัว
ชั้นยกโทษให้ได้หมดทุกคนเพราะการไม่รู้นั้นไม่ผิดแต่ว่า....”
“แต่อะไรน่อ?”
“คนที่ชั้นแค้นมีแค่ไลลาแค่นั้นทุกๆคนชั้นไม่โกรธหรอกนะ
ยูริถ้าฟื้นแล้วก็เลิกแกล้งสลบซักทีนะ เพราะอีกเดี๋ยวเราจะไปฝรั่งเศสกัน
อีกอย่างถ้าเธอคิดจะเปลี่ยนตัวเองก็เริ่มตั้งแต่เลิกพูดเจ้าคะด้วยล่ะ
มุคุโร่คงจะบอกมาก่อนแล้วใช่มั้ยล่ะ”
ยูกิหันไปพูดกับยูริที่แกล้งสลบอยู่ด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ค่าๆ
คุณมุคุโร่แนะนำมาได้ซักพักแล้วแต่ชั้นยังไม่ค่อยชินเลยพูดได้เฉพาะกับคนไม่รู้จักเท่านั้นแต่ยูกิบอกแบบนี้ก็คงต้องทำสินะเจ้า-เอ้ย! ค่ะ!”
ยูริเกือบหลุดพูดแบบเดิมออกมา
“ลื้อจะไปฝรั่งเศสที่อานาซิสซ่าอยู่สินะ!
งั้นอั้วขอตามไปด้วยนะ
อั้วส่งไลน์ไปให้อาโรซารี่แล้ว อายูริก็ช่วยฉายภาพแบบเดิมให้ที่น่อ”
“ได้สิเหมยฮัว
ว่าแต่ที่ไปฝรั่งเศสครั้งนี้เป็นภารกิจอะไรงั้นเหรอยูกิไม่สิ....”
“ท่านรอง...”
ยูริพูดอย่างสงสัย
“งานนี้จริงๆต้องเป็นของมาริน
แต่ยัยนั่นพึ่งจะกลับจากทำภารกิจมาแล้วโดนเจ้าฉลามลากไปเที่ยวที่มาเฟียแลนด์เลยขัดไม่ได้
จะปฏิเสธงานไปก็เสียชื่อหน่วยพิเศษของวองโกเล่อย่าง [dark moon] แย่สิ…”
ยูกิพูดแล้วลุกขึ้นเดินออกไป
“ระ รอด้วยสิยูกิ!
/ รออั้วด้วยน่ออายูกิ!”
ทั้งยูริและเหมยฮัวรีบตามยูกิไป
หน่วยพิเศษนี่คิดขึ้นเอาเองนะคะ อีกอย่างข้ามมาเยอะมากๆเลยด้วย
ความคิดเห็น