คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 15 ฝรั่งเศส
“งั้นชั้นไปทำภารกิจก่อนนะ
เหมยฮัวกับยูริจะไปหานาซิสซ่าก็ไปกันก่อนเลยก็ได้ ไว้เจอกันตอนกลับแล้วกันนะ....... หรือไม่อีกเดี๋ยวก็เจอกัน...”
ยูกิบอกลาเพื่อนสนิททั้ง2 แล้วมุ่งหน้าไปทำภารกิจที่ได้รับมา
ภารกิจนี้เป็นภารกิจคุ้มครองสตรีหมายเลข1หรือแม่ของนาซิสซ่าใช่ว่าฉันจะไม่รู้ซักหน่อยว่าฉันต้องปกป้องใคร
ฉันเดินไปตามทางเรื่อยๆจนเจอกับผู้ว่าจ้างของฉันหรือคาร่า เลเฟปเวอร์
แม่ของนาซิสซ่ากำลังยิ้มออกมาด้วยท่าทางสง่างามซึ่งฉันก็ก้มหัวลงเป็นการทักทายตามประสาคนญี่ปุ่นด้วยท่าทางสง่างามไม่แพ้กัน
“ไม่ได้เจอกันนานนะจ๊ะทิ- คุโรยูกิ”
คาร่าเกือบพูดผิดเป็นทิวา
เธอเคยเจอยูกิครั้งนึงตอนคุยงานกับลูกค้าคนสำคัญคนนึงที่มาจากอิตาลีเมื่อหลายหรือก็คือบอสของวองโกเล่
ซาวาดะ สึนะโยชิ
เธอรู้มาจากปากลูกสาวว่าทิวาแย่มาก พยายามทำร้ายจนถึงฆ่าไลลาอย่างนี้บ้างอย่างโน้นบ้างแต่เธอเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งทำให้พอรู้ความจริงจากปากทิวาหรือยูกิที่เปลี่ยนไปสุดก็รู้สึกอยากช่วยให้เพื่อนๆทั้งหมดปรับความเข้าใจกันจึงจงใจเตี้ยมแผนกับมาริน
“เช่นกันคะคาร่าซัง
จากวันนี้ไปจนกว่าจะจับพวกที่จ้องจะทำร้ายได้คงต้องอยู่ที่นี่ซักพัก
ถ้าไม่เป็นการรบกวนก็อยากจะขอไปพักที่บ้านของคุณเพื่อสะดวกในการทำงานมากขึ้น”
ยูกิพูดด้วยสีหน้าเป็นการเป็นงานจนคาร่ารู้สึกอยากให้ยูกิคนเดิมที่สบายๆมีบรรยากาศเป็นกันเองกลับมาเพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้มันรู้สึกอึดอัดนิดๆ แต่ก็เป็นไปตามแผน...
“ได้อยู่แล้วล่ะจ๊ะ! งั้นไปกันเถอะ”
คาร่าเดินนำไปที่รถแล้วสั่งให้คนขับไปที่คฤหาสร์เลเฟบเวอร์
“.....คาร่าซังคิดว่าชั้นไม่รู้ว่าคุณตั้งใจจะทำงั้นเหรอคะ?”
“รู้ซะแล้วเหรอจ๊ะ! แล้วรู้มาจากมารีโอน่าได้ยังไงงั้นเหรอจ๊ะ?”
“ขู่เอาคะ ก็นึกอยู่ว่าปกติมารินไม่น่าจะทิ้งงานไว้แล้วไปเที่ยวเลยไปถามมาด้วยวิธีขู่ว่าจะเอารูปน่าอายไปเผยแพร่เลยยอม”
“หะ
โหดใช่เล่นเลยนะจ๊ะคุโรยูกิ
แล้วตั้งใจจะทำยังไงต่องั้นเหรอจ๊ะ?”
“ก็คิดว่าถ้าคืนดีกันได้แล้วจะไปแลกเปลี่ยนที่โนอากับลาฟลอร่าหน่อย....”
ยูกิพูดพลางลากกระเป๋าตามคาร่าไปที่ห้องพักของตัวเอง
“เหรอจ๊ะ
ถ้าเป็นยังงั้นคงมีเรื่องน่าตื่นเต้นเกิดขึ้นบ่อยๆแน่ๆเลย นี่ห้องของคุโรยูกิจังนะจ๊ะ
ถ้าจะลงไปหาอะไรกินก็บอกแม่ครัวก็ได้นะจ๊ะ”
คาร่าพามาถึงห้องพักที่ตกแต่งด้วยสีขาว
“ขอบคุณนะคาร่าซัง แล้วตอนนั้นก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้เชิญไปงานแต่งงานของชั้น....”
ยูกิก้มหัวเพื่อขอโทษ
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ!
ตอนนั้นน้าก็ยุ่งอยู่เลยไม่ต้องขอโทษก็ได้”
คาร่าพูดอย่างลุกลี้ลุกลนเพราะจู่ๆก็โดนขอโทษมันเลยรู้สึกแปลกๆ
“งั้นขอตัวก่อนนะ”
แล้วยูกิก็เดินเข้าห้องไป
“พยายามเข้านะหนูยูริ....”
ทางด้านยูริ
“เธอพายูริมาทำไมย่ะเหมยฮัว!”
“นั่นสิ แล้วทำไมจู่ๆก็เรียกชั้นมาฝรั่งเศสล่ะเนี่ย?”
ทั้งคู่พูดด้วยความอารมณ์เสียที่จู่ๆก็โดนเหมยฮัวเรียกมาแล้วยังเจอกับยูริที่ตอนนี้ตัวเองไม่ชอบอีก
“อั้วเรียกพวกลื้อมาดูความจริงยังไงล่ะน่อ! เอาเลยอายูริ”
“ได้เหมยฮัว ภาพฉายความทรงจำ memorie !!”
ยูริพูดขึ้นแล้วฉับพลันรอบๆก็เปลี่ยนไป
“นะ
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันยะเหมยฮัว!!”
นาซิสซ่าถามเหมยฮัวอย่างตกใจและเป็นกังวลที่จู่ๆรอบๆก็เปลี่ยนเป็นลาฟลอร่าและภาพเหตุการณ์ของทิวาบางส่วนที่ยูริมีซึ่งแตกต่างกับโรซารี่ที่มองเหตุการณ์พวกนี้อย่างไม่วางตา
“ภาพมายายังไงละน่อ
อาโรซารี่กับอานาซิสซ่าเองก็ดูให้หมดด้วยน่อ
เพราะนี้คือความจริงที่เราไม่รู้จนทำผิดพลาดซ้ำๆ ดูเสร็จแล้วก็ไปขอโทษทิ-
ไม่สิยูกิด้วยล่ะน่อ”
เหมยฮัวอธิบายอย่างชำนาญ
“น่าจะหมดแล้วล่ะเหมยฮัว จริงๆก็อยากเอาความทรงจำของยูกิมาฉายแต่ว่าเจ้าตัวไม่อนุญาติเลยทำไม่ได้ เหตุการณ์พวกนี้เกิดขึ้นจริงทั้งหมดนั่นแหล่ะเจ้-
หวาๆ เกือบไปแล้วๆ...”
ยูริรีบปิดปากตัวเองทันทีที่รู้ตัวว่าเผลอพูดแบบเดิมไป
“งั้นทั้งหมดนี่ก็คือความจริงงั้นเหรอ.....นี่ชั้นทำร้ายทิวาแบบนั้นไป....”
นาซิสซ่าทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง
“ทิวา....
ทำไมตอนนั้นพวกเราถึงไม่ยอมฟังทิวานะ...ทั้งๆที่ตอนนั้นทิวาพยายามแก้ตัวขนาดนั้น...”
โรซารี่พูดอย่างเศร้าๆ
“ยูกิหน่ะไม่ชอบให้คนอื่นเรียกว่าทิวาหรอกนะ เรียกเธอว่ายูกิไม่ก็คุโระจะดีกว่า”
ยูริแนะนำอย่างร่าเริง
“นั่นสิน่อ
แล้วไม่เปิดเรื่องของลิเลียให้พวกเราดูเหรอน่อ?”
เหมยฮัวถามอย่างสงสัยเพราะถ้าเรื่องเป็นแบบนี้ยูริก็น่าจะไม่ผิดด้วยแต่น่าจะเป็นลิเลียมากกว่าที่ทำตัวเอง
“ไม่จำเป็นหรอก
สำหรับเธอคนนั้นหน่ะ ประวัติของเธอชั้นสือบมาหมดแล้วล่ะ ลิเลีย
อัลเฟรดคือลูกสาวเพียงคนเดียวของอลัน
อัลเฟรดเจ้าของบริษัทค้าอาวุธผิดกฎหมายในโลกเบื้องหลัง
ส่วนฉากหน้าทำงานเป็นเจ้าของบริษัทเครื่องเพรชขนาดกลาง
ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ฉากหลังของครอบครัวตัวเองแต่นิสัยแบบนั้นน่าจะได้มาจากพ่อ
ตอนเด็กๆเคยมีพี่สาวอยู่แต่ตัวเองใส่ร้ายจนพี่สาวต้องฆ่าตัวตายทำให้พ่อแม่โอ๋มากๆ
น่าแปลกใจจริงๆที่ไม่มีชื่ออยู่ในลิสนักโทษขอวินดิเช่...”
ยูริพูดออกมาอย่างสงสัย
“ธะ
เธอรู้ได้ยังไงกันยะยูริ!
นี่รู้ถึงขนาดประวัติส่วนตัวเลยงั้นเหรอ!?”
นาซิสซ่าพูดอย่างตกใจปนสงสัย
“นั่นสิยูริ ช่วงปิดเทอมนี้เธอไปทำอะไรมากันแน่ ทำไมถึงดูแตกต่างจากเมื่อ5เดือนก่อนขนาดนี้กัน?”
โรซารี่ถามอย่างสงสัยและแปลกใจ
“ความลับ.... บอกแค่ว่าชั้นไปฝึกพิเศษมาเท่านั้น....”
ยูริพูด
“ถ้าพวกลื้อเห็นอายูกิจะยิ่งกว่านี้อีกน่อ!”
เหมยฮัวบอกเสียงร่าเริงเมื่อได้มิตรภาพกลับคืนมา
“งั้นไปพักที่บ้านชั้นก่อนแล้วกันนะยะ
แล้วเราค่อยไปหาทิ-เอ้ย!
ยูกิกันเพื่อขอโทษ”
แล้วทุกคนก็ตามนาซิสซ่าไป
ตกเย็น...
“รอใครอยู่เหรอคะมาม๊า?”
นาซิสซ่าถามแม่ของตัวเองที่รอใครซักคนอยู่ทำให้ทุกคนยังไม่สามารถเริ่มทานอาหารเย็นได้
“คนที่ทุกคนรู้จักนั่นแหละจ๊ะ”
คาร่าตอบอย่างร่าเริง
“ขอโทษที่มาสายคะ ว่าแล้วเชียว....
นี่คุณคงจะวางแผนไว้ล่วงหน้าก่อนว่าจะให้ชั้นเจอกับพวกนาซิสซ่าแล้วเหรอค่ะคาร่าซัง?”
“ใครจะไปคาดเดาแบบนั้นได้กันล่ะจ๊ะคุโรยูกิจัง นี่บังเอิญล้วนๆเลยล่ะ!!”
คาร่าแก้ตัวใหญ่ซึ่งดูมีพิรุธสุดๆ
“เฮ้อ..... เข้าใจแล้วคะ จะยอมเชื่อให้ก็ได้ ชั้นขอสลัดกับแซนวิสนะ ฮ้าว ~ ”
ยูกิเลิกสนใจคาร่าแล้วหันไปบอกเมดข้างตัวแล้วหาวออกมาอย่างง่วงๆเพราะเธอออกไปตามสืบเรื่องคนที่จ้องจะทำร้ายคาร่าพึ่งกลับมา
ปกติเธอไม่ได้ง่วงนอนง่ายๆแบบนี้แต่เพราะไม่ได้นอนมาเกือบ3วันติดทำให้ง่วงกว่าปกติ เมื่ออาหารของยูกิมาถึงทุกคนก็ทานกันอย่างเงียบๆจนเมื่อกินเสร็จยูริก็พูดขึ้นเป็นคนแรก
“ทำไมไม่ไปนอนกันคะคุณยูกิถ้าง่วงขนาดนั้น?”
ยูริถามอย่างสงสัย
“งานยังไม่เสร็จ เพราะงั้นยังพักไม่ได้”
ยูกิที่อยู่ในช่วงง่วงๆจะอารมณ์เสียง่ายเป็นพิเศษพูดขึ้น
“เฮ้อ... งั้นคุณคาร่าคะ
ถ้าไม่รังเกียจยูริจะขอรับงานในส่วนของยูกิได้มั้ยคะ?
ถึงอาจจะทำได้ช้ากว่ายูกิแต่รับรองด้วยเกียรติของDark moonเลยคะ”
ยูริถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนแล้วพูดอย่างเด็ดเดี่ยว
“ถ้าเป็นคนของDark moonก็ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ
ดูเหมือนจะโหมงานหนักไปเลยง่วงนอนแบบนี้สินะจ๊ะยูกิ?”
คาร่าพูดอย่างเข้าใจ
“ไม่ได้นอนมา3วันแล้ว....ขอนอนก่อน...นะ....ฟี้...ฟี้...”
พอหมดหน้าที่ปับยูกิก็หลับทั้งๆที่นั่งอยู่อย่างรวดเร็ว
“งั้นชั้นขอย้ายไปนอนกับยูกินะ
ขอตัวก่อนนะทุกคน ไว้ถ้าจะขอโทษก็คงต้องบอกพรุ่งนี้เอานะ”
ยูริอุ้มยูกิด้วยแขนทั้ง2ข้างแล้วตรงไปที่ห้องของยูกิตามที่คาร่าบอก
“ตื่นได้แล้วนะคะยูกิ เราต้องลงไปทานอาหารเช้ากันได้แล้วนะ”
ยูริปลุกยูกิที่นอนหลับอุตุอยู่บนเตียงด้วยความอ่อนล้าที่สะสมไว้มาหลายวัน
“ฮ้าว ~ รอแปบนะ”
ยูกิหาวออกมาพร้อมพูดอย่างงัวเงียแล้วเดินไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงไปทานข้าวเช้า
“กี่โมงแล้วล่ะ?”
“7.00น.คะ
ตอนนี้พวกคุณคาร่าไปรอที่โต๊ะกันแล้วเพราะงั้นเราไปกันเถอะ”
“อือ.... แล้วงานล่ะ?”
ยูกิถามขึ้นระหว่างเดินไปห้องอาหาร
“เพราะข้อมูลความเป็นไปได้ของยูกิทำให้ตอนนี้เหลือแค่ไปจับก็พอคะ”
“งั้นเหรอ พัฒนาขึ้นเยอะเลยนี่ยูริ
งั้นเสร็จงานแล้วไปเที่ยวด้วยกันเถอะนะ”
“ได้สิคะ! ละ แล้วพวกนา-”
“ไม่เป็นอะไรหรอก
ชั้นบอกไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอว่าแค้นแค่ไลลาเท่านั้นเพราะงั้นพวกเธอที่ไม่รู้ความจริงก็ไม่ผิดหรอกนะ”
ยูกิลูบหัวยูริแล้วเดินคุยเรื่องส่วนตัวกันบ้างจนถึงห้องอาหาร
“ยะ ยูกิ! พวกเราต้องขอโทษที่ตอนนั้นไม่เชื่อใจเธอจริงๆนะ!
ถึงจะไม่กลับมาเป็นแบบเดิมก็ไม่เป็นไรแต่อยากพูดออกมาให้โล่งใจเท่านั้น....”
นาซิสซ่าและโรซารี่ที่เห็นว่ายูกิและยูริเดินเข้ามาก็ขอโทษอย่างรวดเร็ว
แปะ!
ฝ่ามืออุ่นๆของยูกิตบไปที่หัวไหล่นาซิสซ่าและโรซารี่อย่างเบามือ
“ไม่โกรธอยู่แล้วล่ะ วันนี้ไปเที่ยวกันเถอะเนอะ”
ยูกิพูดอย่างสบายใจ
“ละ แล้วงานล่ะคะ!”
ยูริพูดอย่างตกใจ
“เธอน่าจะรู้ตัวตั้งนานแล้วไม่ใช่รึไงยูริ?
ถ้ายังไม่เลิกแกล้งทำเป็นไม่รู้ตัวแบบนั้นจะจับกลับอิตาลีแล้วนะ....”
ยูกิพูดประโยคสุดท้ายด้วยเสียงเย็นๆ
“ขอโทษจริงๆนะยูกิ!
อย่าพึ่งส่งชั้นกลับซี่!”
ยูริพูดอย่างรีบร้อน
“มีเวลาให้10นาที....”
ยูกิเริ่มนับถอยหลังพลางมองนาฬิกาพกสีทองลายพระจันทร์เสี้ยวสีดำและมีดาบไขว้กันตรงกลางทำให้ดูเท่ที่พกมาด้วยอย่างเยือกเย็นจนยูริเริ่มหน้าซีด
“จะ จะ
จะไปเดี๋ยวนี้หล่ะเจ้าคะ!!”
ยูริรีบวิ่งไปจนลืมตัวใช้คำพูดแบบเก่าออกมา
“8…..7…..6…….5......4-”
เวลาค่อยๆลดลง
ตุบ!
“กลับมาแล้ว! แฮ่กๆ!!”
ยูริล้มตัวลงนั่งที่พื้นพรมสีแดงอย่างเหน็ดเหนื่อย
“งั้นไปกันได้แล้วล่ะ คุณคาร่าโอนเงินใส่บัญชีเดิมได้เลยนะ....”
ยูกิพูดแล้วเดินนำออกไป
“ขอบคุณที่ใช้บริการของDark moonนะคะ!”
ยูริขอบคุณเสียงใสแล้วตามไป
กลับมาแล้วจ้า!! หายหน้าหายตาไปนานเลยว่าจะมาอัพให้รีดอ่านกันซักหน่อย
พอไม่มีคนเม้นมาก็รู้สึกเศร้านิดๆแต่ไรต์ก็พยายามแต่งออกมาให้ดีที่สุดแล้วน้าา! ถ้าจะติก็ติมาเลยไม่ต้องเกรงใจ!!
บอกก่อนเลยนะ!! นานๆทีถึงจะมาอัพ(ไม่เกิน1อาทิตย์หรอก)
ไปอ่านเรื่องอื่นของไรต์รอได้เลยน่อ!!(ติดเหมยฮัวมา)
ความคิดเห็น