ลำดับตอนที่ #34
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : บทที่ 27
“ท่านคุโรยูกิ! โปรดรับนี่ไว้ด้วยเถอะคะ!”
กล่องของขวัญสีครีมที่ถูกผูกด้วยโบว์สีชมพูอ่อนแสนสวยถูกยื่นส่งให้เธอโดยเด็กสาวที่ดูแล้วคงเป็นรุ่นน้อง ใบหน้าของเด็กสาวคนนั้นจากตอนแรกที่มีสีแดงระเรื่อเท่านั้น แต่ตอนนี้ก็กลับกลายไปเป็นสีแดงก่ำทันทีที่คุโรยูกิเอ่ยคำๆหนึ่งออกไปพร้อมรอยยิ้มบางๆ
“ขอบคุณนะ....”
ปุ้ง!
รุ่นน้องสาวคนนั้นนิ่งค้างไปพร้อมกับเสียงระเบิด ไอน้ำจากความร้อนพวยพุ่งขึ้นไปยังท้องฟ้าพร้อมกับเสียงร้อง 'เฮะเฮะเฮะ' ที่ฟังดูน่ารักหลุดปากของเด็กคนนั้นกับรอยยิ้มที่ดูเหม่อลอย
คุโรยูกิมองท่าทางแบบนั้นก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆด้วยความขบขันกับท่าทางแบบนั้นของรุ่นน้องสาวก่อนจะส่ายหัวอย่างหน่ายๆแล้วเดินออกไปเหมือนกับทุกๆครั้ง
“รอนานกันมั้ย?”
ยูกิถามพวกคนที่กำลังรอตัวเองอยู่ด้วยรอยยิ้มบางๆเหมือนปกติ เพราะตอนที่ถูกให้ของขวัญมันดันเป็นช่วงก่อนเลิกเรียน จะให้เด็กคนนั้นเข้ามาก็คงจะแย่ไปหน่อยหญิงสาวเลยต้องขอตัวออกไปข้างนอกแทนเพ่ือไม่ไปรบกวนการเรียนการสอนของรัล ว่ากันตามตรงแล้วนี้ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยซ้ำที่ได้ของขวัญจากเด็กผู้หญิงหรือว่าจะถูกผู้ชายสารภาพรัก บางทีผู้หญิงด้วยกันบางคนยังมาสารภาพรักกับเธอเลยดูสิ...
“วันนี้ได้ของขวัญเยอะเหมือนเดิมเลยนะคะยูกิจัง!”
ฮารุมองกองของขวัญที่อยู่ตรงโต๊ะเรียนของเพื่อนสาวด้วยท่าทางร่าเริง ดูจากตาเปล่าแล้วคงมีซักราวๆยี่สิบกว่าชิ้นได้ จะเปิดดูเอาเองก็ดูจะเสียมารยาทแล้วก็น้ำใจคนให้ไปหน่อย เพราะแต่ละกล่องถูกห่อมาอย่างดีจนฮารุเองอดไม่ได้ที่จะหวาดๆกับความประณีตที่ดูจะมากเกินไปเลย
สมกับเป็นโรงเรียนของพวกลูกคนรวย! มีแต่พวกคุณหนูนิยมของหรูหราทั้งนั้น! นี่คือสิ่งที่ทุกคนคิดหลังจากชำแหล-เอ้ย! แกะกล่องของขวัญแสนสวยออกมาดูของข้างในกัน
“จดหมาย...?”
เสียงของผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของวองโกเล่และยังพ่วงท้ายด้วยคำว่าสามีของยูกิอย่างฮิบาริ เคียวยะดังขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคนที่มัวแต่สนใจพวกของขวัญหรูหราพวกนั้นได้ดี
“เหมือนจะใส่มาคู่กับคุกกี้ทำมือนะคะ”
ยูกิมองกล่องของขวัญขนาดกลางๆที่พอเปิดฝาออกก็เป็นถุงผ้าหน้าตาน่ารักที่ห่อคุกกี้หน้าตาน่าทานไว้คู่กับจดหมายสีขาวสะอาดอีกหนึ่งฉบับ กระดาษที่ใช้เขียนก็เป็นกระดาษหอมที่มีกลิ่นของดอกมะลิอยู่จางๆ มันเป็นกลิ่นหอมที่ชวนให้รู้สึกผ่อนคลายและน่าคิดถึงสำหรับยูกิที่จากบ้านเกิดมานาน
“ดอกมะลิ...น่าคิดถึงจัง”
ยูกิเผลอพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนก่อนจะเริ่มอ่านจดหมาย เนื้อความข้างในไม่ได้เหมือนกับจดหมายรักที่ยูกิมักได้รับมา มันไม่ได้จริงจัง และเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกชื่นชอบ เป็นแค่จดหมายธรรมดาๆที่คล้ายกับไดอารี่ เป็นจดหมายที่อ่านแล้วรู้สึกสบายใจมากกว่าความอึดอัดและไม่ชอบใจ
“เป็นลูกคุณหนูที่ดูน่ารักดีนะเจ้าของจดหมายนี้หน่ะ”
ยูกิส่ายหัวให้กับเดลฟีโน่ที่กำลังอ่านจดหมายให้พวกที่อ่านภาษาไทยไม่ออกฟังก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำให้คนฟังช็อกไปได้เลย
“คนที่เขียนหน่ะ....เป็นผู้ชาย”
ข้อความที่เขียนแล้วก็ลายมือในจดหมายฉบับนี้ทำให้ยูกิรู้สึกคุ้นๆแต่ก็นึกไม่ออกเพราะมันผ่านมานานมากแล้ว แต่พอได้ลองนึกดูดีๆแล้วภาพของเด็กผู้ชายที่เป็นเพื่อนเล่นกันในสมัยเด็กก็ผุดขึ้นมาในหัว ถึงได้นึกออกว่าข้อความในกระดาษแล้วก็ลายมือนี่มัน....
คุโรยูกิถอนหายใจออกมาแล้วยื่นมือไปตบบ่าเพื่อนสาวสัญชาติเดียวกันที่เข้าใจผิดไปเป็นการเรียกสติที่นิ่งค้างไปแล้วบอกความจริงด้วยรอยยิ้มแห้งๆเหมือนจะขอโทษ
“ความจริงแล้วจดหมายนี่....ญาติของชั้นเขียนเองล่ะ”
หลังจากบอกแบบนั้นไปยูกิก็ต้องไปค้นเบอร์ของญาติคนสนิทท่ีเป็นเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองในโทรศัพท์เพื่อไปพาตัวมาหาเพื่อนๆของตัวเองที่ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อกัน
“ขอแนะนำให้รู้จัก นี่คืออาทิตย์ ไม้งามเป็นญาติของชั้นเองล่ะ”ยูกิผายมือไปข้างหลังเป็นการแนะนำชายหนุ่มผมฟ้าผู้เป็นญาติของตัวเองที่ไม่ได้พบกันนานให้เพื่อนๆได้รู้จักกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ จะเรียกชั้นว่าเรนก็ได้นะ”
อาทิตย์หรือที่เจ้าตัวให้เรียกว่า เรนพูดพลางโบกมือให้เพื่อนๆของญาติที่ไม่ได้เจอกันมาพักหนึ่งด้วยรอยยิ้มประจำตัวจนสาวๆบางคนเผลอหน้าแดงไปด้วยความเขินกับการได้รับรอยยิ้มของนักแสดงและนักร้อง(ที่พ่วงด้วยอาชีพนายแบบ)ชื่อดังขวัญใจผู้คนระยะประชิด
พอพวกผู้ชายเห็นคนรักของตัวเองก็รีบเข้ามาบังด้วยท่าทางหงุดหงิดที่แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดซะจนอาทิตย์หัวเราะออกมาด้วยความขบขันไปเลย
“ฮาฮิ! ทำไมยูกิจังไม่เห็นเคยบอกเลยล่ะคะว่าเรนเป็นญาติของตัวเองด้วย!”
ฮารุเข้าไปเขย่าตัวของยูกิด้วยท่าทางตกใจสุดๆพลางตั้งปณิธานให้กับตัวเองว่าจะต้องเค้นเรื่องที่ยูกิไม่เคยบอกออกมาจนหมดให้ได้ ตอนนี้ไฟของฮารุลุกโชนอย่างเต็มที่
“ก็ไม่เคยถามนี่?”
แค่นั้นล่ะ...พอเพื่อนสาวตอบแบบนั้นด้วยสีหน้านิ่งๆฮารุกับคนอื่นๆก็เลยได้แต่คอตกไปพร้อมๆกับไฟที่กำลังลุกโชติช่วงต้องดับลง ถ้าหากเป็นคนอื่นพวกเธอคงจะคิดว่ากำลังกวนประสาทแต่พอมาเป็นยูกิแล้วก็เลยได้แต่ปลงตกไป เนื่องจากเจ้าตัวเป็นพวกที่พูดตามที่คิดตรงๆ
ซึ่งบางครั้งก็ซื่อเกินจนน่าเป็นห่วง...
“โอ๊ะ ~ ! นั่นมันคุณพี่เขยไม่ใช่รึไง? ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
หลังจากที่อาทิตย์หรือเรนเห็นฮิบาริ เคียวยะที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนักเขาก็โบกมือทักทายด้วยสีหน้าร่าเริงท่ามากลางสายตาหวาดๆของพวกคนรอบข้างที่เริ่มเหงื่อตกเพราะผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของวองโกเล่กำลังปล่อยออร่าไม่น่าเข้าใกล้อยู่
สัตว์กินพืชน่ารำคาญ!
หากจะให้อธิบายถึงสาเหตุที่คุณสามีของยูกิหัวเสียก็คงเป็นเพราะเจออาทิตย์นี่ล่ะ...
“อะไรกันๆ ยังไม่หายโกรธจากเรื่องตอนนั้นอีกเหรอ?”
เรื่องตอนนั้นที่อาทิตย์หมายถึงก็คือเรื่องเมื่อ5ปีก่อนตอนที่ยูกิกับครอบครัวไปเยี่ยมบ้านเกิดที่ไทย เพราะญาติของยูกิไม่ได้ไปร่วมงานแต่งที่ญี่ปุ่นด้วยกันเหมือนพ่อกับแม่ อาทิตย์ก็เลยรบเร้าให้จัดงานแต่งอีกรอบที่ไทย แต่เพราะญาติเยอะแถมยังต้องแต่งชุดแต่งงานแบบไทยแล้วก็ชุดแบบสากลด้วยเจ้าบ่าวก็เลยหงุดหงิด
แต่ยังดีที่ไม่อาละวาดเพราะเห็นว่าพวกนั้นเป็นญาติพี่น้องของยูกิ...
“ตอนนั้นยูกิก็ดูลั้ลลาดีไม่ใช่รึไง? นั่นหน่ะเรียกกำไรมากกว่าเลยนาคุณเคียวยะ”
อาทิตย์ว่าพร้อมสะบัดมือไปมาเหมือนบอกว่า 'ช่างมันเหอะน่าๆ' แต่เพราะนิสัยแบบนี้ของอาทิตย์นี่ล่ะที่ทำเอาพวกที่มองอยู่ต้องหันไปมองยามาโมโตะกันแทบจะพร้อมกันด้วยสายตาแปลกๆ
ก็แหม.... ไอ้นิสัยเรื่อยๆ ปล่อยผ่านไปเนี่ยเหมือนกันเด๊ะเลยนี่
“ลองคิดดูนะๆ ยูกิได้ใส่ทั้งชุดเจ้าสาวแบบญี่ปุ่น ชุดแบบบ้านเกิดแล้วก็ชุดแบบสากลเลยนะ ได้ใส่ชุดสวยๆในฝันของผู้หญิงทุกคนตั้งหลายแบบเลยนะ”
อาทิตย์พูดเกลี้ยกล่อมชายผู้มีศักดิ์เป็นสามีของญาติตัวเองที่ไม่เข้าใจอารมณ์ของผู้หญิงเวลาได้ใส่ชุดแต่งงาน เพราะทำงานในวงการบรรเทิงมานาน คนอย่างอาทิตย์มีหรือจะไม่รู้ถึงความต้องการของผู้หญิง แถมยิ่งนั่นหน่ะเป็นญาติตัวเองแล้วก็เพื่อนสมัยเด็กยิ่งรู้ลึกเลยด้วยซ้ำว่าเจ้าตัวเคยพ่นอะไรออกมาบ้างตอนเด็กๆ
ยูกิและพวกสาวๆต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของอาทิตย์ ต่อให้ตายด้านขนาดไหนหรือว่าจะไม่มีคนรัก สาวๆต่างก็ใฝ่ฝันที่จะได้ใส่ชุดแต่งงานกันอยู่แล้ว แถมพวกผู้ชายไม่รู้หรอกว่าพวกเธอต้องลังเลกันขนาดไหนเวลาต้องต้ดใจชุดเจ้าสาวมากมายมาเลือกชุดที่ต้องใส่ในงานแต่งหน่ะ!
“จะว่าไปพวกเธอคงไม่เคยรู้กันแน่ๆว่าช่วงนั้นเกิดอะไรขึ้น ถ้าให้เดายูกิกับคุณเคียวยะไม่เคยพูดแน่ๆเลยสินะ เอานี่ไปดูสิ”
พวกที่ฟังพยักหน้าตอบก่อนที่หลังจากนั้นอาทิตย์จะล้วงอัลบั้มสีขาวลายสีทองที่ดูหรูหราพอตัวออกมาจากกระเป๋าสะพายที่เอามาด้วย เขาส่งมันให้พวกสาวๆเปิดดูรูปข้างในก่อนที่หลังจากนั้นจะมีเสียงกริ้ดกร๊าดออกมาจากกลุ่มนั้นจนพวกผู้ชายต่างเริ่มเหงื่อตก
“แต่พูดก็พูดเถอะนะคุณเคียวยะ...”
ชายหนุ่มตบบ่าของเคียวยะแล้วยิ้มออกมาเบาๆหลังนึกเรื่องอะไรดีๆตอนงานแต่งที่ไทยขึ้นมาได้
“ในงานคุณยิ้มออกจะบ่อยเลยนะ”
หลังกล่าวจบอาทิตย์ก็ยักไหล่แล้วเดินออกห่างจากตรงนั้นทันทีเพราะเกรงว่าหากเขาอยู่ต่อคงเจอทอนฟาเข้าได้ ถึงจะแอบเสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปตอบพี่เขยหน้าแดงนิดๆแล้วเอาไปให้หลาดดูก็เถอะ
เห็นอย่างนี้แต่เขาก็สนิทกับพวกหลานๆมากเลยนะขอบอก ถึงจะคุยกันผ่านแชทเท่านั้นก็เถอะ....
“ขอซุปข้าวโพด ขนมปังกระเทียมแล้วก็สลัดมันฝรั่งคะ”
ยูกิสั่งอาหารที่ร้านประจำของตัวเองก่อนที่หลังจากนั้นไม่ถึงนาทีของที่สั่งจะถูกวางใส่ถาดที่โต๊ะให้เธอหยิบไป
วิชาถัดจากพักเที่ยงคือวิชาดาบของสควอโล่ ถ้ากินอะไรหนักๆไปฝึกคงได้อ้วกแน่ๆ ถึงยูกิจะไม่เป็นไรก็เถอะแต่ปกติก็กินน้อยแบบนี้จนชินไปซะแล้วนี่สิ ถึงจะถูกคะยั้นคะยอจนกินได้เท่าคนปกติแต่เพราะไม่ได้ออกแรงอะไรมากเลยกินเท่าเมื่อก่อนจนถูกดุบ่อยๆ
หญิงสาวมองหาโต๊ะที่พวกเพื่อนของเธอนั่งอยู่ก่อนจะเริ่มเดินไป เธอคิดว่าตอนกินข้าวไลลาจะไม่มายุ่งด้วยแล้วแท้ๆแต่ดูเหมือนเธอจะหวังมากไปกับนิสัยน่ารำคาญแบบนั้นของไลลา
ตุบ เคร้ง...!
“ยะ-อย่าทำอะไรไลลาเลยนะคะ! ล-ไล...ลา ฮึก...ไลลาขอโทษที่ขวางทางนะคะ ไลลาขอโทษจริงๆค่ะ!”
ยูกิมองคนที่มาชนตัวเองแล้วล้มลงกับพื้นพร้อมกับอาหารและถาดที่กระจัดกระจายไปทั่ว ยูกิถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อๆกับการแสร้งทำว่าตัวเองถูกกลั่นแกล้งของไลลา
มันเป็นมุกเดิมๆที่ถูกเอามาใช้บ่อยจนน่ารำคาญเลยล่ะนะกับการถูกแสร้งว่าชนล้มกลางโรงอาหารเนี่ย ยูกิ
ยูกิมองถาดอาหารของตัวเองที่ไม่ได้มีอะไรเปื้อนลงไปในจานหรือมีอะไรหล่นไปจากแรงกระแทกของไลลา เธอไม่ได้ห่วงว่าชุดของตัวเองจะเลอะหรือว่าเปื้อนซักเท่าไหร่เพราะยังไงๆเธอก็จงใจปล่อยให้ชนอยู่แล้ว ความจริงอยากจะเตะให้กระแทกผนังตอนที่ชนเธอด้วยซ้ำถ้าไม่ติดว่าที่นี่เป็นโรงเรียนลาฟลอร่าที่มีชื่อเสียง จะทำให้โรงเรียนเก่าที่มีผู้มีพระคุณของเธอแล้วก็เพื่อนๆเสียชื่อเสียงเพราะก่อความวุ่นวายก็คงไม่ดี
“ไว้ถึงตอนกลับเมื่อไหร่ค่อยจัดการแล้วกัน...”
ยูกิพึมพำเบาๆกับตัวเองก่อนจะเดินออกไปจากที่ตรงนั้นโดยไม่สนใจไลลาที่ล้มอยู่ ถึงจะถูกคนมองยังไงแต่ยูกิก็ยังคงความนิ่งสงบไว้ได้ ยังคงเดินต่อไปด้วยท่าทางที่สง่างามเสียจนคนที่มองอยู่หลงลืมเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นไปเลย
ลืมไปซะสนิทว่าไลลากำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารอยู่เมื่อครู่....
กรอด...
ไลลาที่นั่งอยู่ที่พื้นมองยูกิที่เดินไปโดยไม่สนใจอะไรด้วยสีหน้าที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าเกลียดอีกฝ่ายแบบสุดๆ
เพราะแกคนเดียวยัยทิวา! ถ้าไม่มีแกทุกคนก็จะสนใจแต่ชั้นแล้วแท้ๆ!
ไลลาคิดก่อนที่เธอจะก้มหน้าลงเพื่อปกปิดไม่ให้ใครได้เห็นใบหน้านี้เข้า เธอพยายามตั้งสติและค่อยๆปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นแบบเดิมแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากโรงอาหารโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
แต่แน่นอนว่ามันไม่มีทางรอดพ้นจากสายตาของยูอิและฟรานที่พึ่งถือถาดอาหารเดินมาได้อยู่แล้ว
“นิสัยแย่จริงๆเลยนั่นล่ะ”
ยูอิพูดขึ้นระหว่างเดินไปที่โต๊ะพร้อมๆกับฟราน ถึงเธอจะอยากเข้าไปจัดการไลลาแค่ไหนแต่มาม๊ายังไม่ยอมทำอะไร คงเพราะยังรอให้ถึงเวลาล่ะมั้ง? ถ้ามาม๊ายังไม่ทำเธอก็ไม่อยากจะไปแย่งจัดการเท่าไหร่ แต่ถ้าถึงเวลาที่จัดการได้เธอก็แทบจะรอนับทบต้นทบดอกไม่ได้
มันอดใจทนรอไม่ไหวเลยจริงๆนะ ~ !
“meไม่คิดเลยนะครับว่านั่นจะเป็นคนที่มีสายเลือดเดียวกับยูอิ”
เพียะ!
“พูดมากไปแล้วฟราน อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นถึงจะมีสายเลือดเดียวกันแต่นับๆดูแล้วก็ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันชั้นเลยนะ”
เด็กสาวตบหลังของแฟนตัวเองด้วยความไม่ชอบใจและไม่อยากให้พูดถึงเรื่องนั้นเท่าไหร่ เอาจริงๆอดีตที่เคยเป็นแผลกรีดลึกในใจนั่นยังฝังอยู่ไม่เคยหายไปไหนเลย
ถึงไลลาจะเคยเป็นพี่สาวของอิลแต่นั่นมันก็แค่เรื่องในอดีตที่ไม่น่าจดจำ แล้วยังไม่เกี่ยวอะไรกับยูอิที่เป็นลูกสาวของคุโรยูกิ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้สึกขอบคุณมากกว่าที่จะเกลียดและชิงชังไลลา เพราะมันทำให้เธอได้เจอกับมาม๊าแล้วก็ปะป๊า ได้มีน้องๆที่แสนจะน่ารักและยังได้เจอคนมากมาย
รวมถึงได้เจอกับฟรานก็ด้วย...
“แต่ดูเหมือนว่าไลลาจะจำยูอิไม่ได้เลยนะครับ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ก็ตอนที่เจอครั้งสุดท้ายอายุแค่ไม่กี่ขวบเองนี่ แถมตอนนี้ชั้นก็โตขึ้นมากด้วย”
“แต่meคิดว่ามีส่วนคล้ายอยู่เหมือนกันนะ”
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่! เกิดมาจากท้องแม่ท้องเดียวกันจะไปไม่คล้ายได้ยังไงล่ะฟราน”
ยูอิกอดอกคุยกับฟรานอย่างไม่พอใจที่ถูกบอกว่าคล้าย ถึงตัวเธอจะไม่ได้รู้สึกเกลียดสีผมที่เหมือนกับเธอคนนั้น หรือว่าใบหน้าที่มีความคล้ายคลึงกันแต่มันก็อดไม่ชอบอยู่เหมือนกันนะ
ยูอิทำหน้ามุ่ยแล้วพองแก้มอย่างไม่พอใจเป็นเชิงบอกกับฟรานว่า 'ถ้ายังไม่เลิกจะงอนแล้วนะ!' อะไรอย่างนี้
“ครับๆ meเลิกพูดก็ได้ อย่างอนเลยน้า ~ ”
“ฮึ!”
ฟรานลูบหัวคนตัวเล็กกว่าเป็นการง้อแต่ดูเหมือนตอนนี้มันจะไม่ได้ผลแฮะ พอเด็กหนุ่มเห็นแบบนี้ก็ถอนหายใจออกมาแล้วใช้ไม้ตายลับของตัวเองง้อแฟนตัวเองแบบเต็มที่
“meมีบัตรส่วนลดของร้านช็อกโกแลตที่ยูอิชอบอยู่ ไว้เลิกเรียนแล้วไปกันนะ”
บัตรสีน้ำตาลเข้มที่ใช้ตัวอักษรสีทองดูหรูหราถูกชูให้คนตัวเล็กเห็น ทันทีที่สัญลักษณ์ประจำร้านของโปรดปรากฏออกมา ใบหน้าที่พองแก้มอย่างน่ารักน่าชังก็หุบและเข้าไปคว้าบัตรมาดูเพื่อความแน่ใจก่อนที่เจ้าตัวจะยิ้มออกมาอย่างร่าเริง
ถึงจะเสียดายแต้มที่ฝ่าฟันเก็บมาแต่เพื่อให้ยูอิหายงอนแค่นี้meทนได้!//ฟรานไม่ได้กล่าวออกไป
หมับ!
“ขอบคุณนะฟราน ~ !”
พอถูกเข้ากอดอย่างไม่ทันตั้งตัวฟรานถึงกับเกือบล้มเลยทีเดียว แต่ยังดีที่คว้าอะไรแถวนั้นมาเป็นหลักไม่ให้ล้มได้ทัน แต่ว่านะ...ถูกยูอิกอดกี่ทีๆก็รู้สึกดีไม่เปลี่ยนเลยแฮะ ฟรานที่ถูกกอดคิดด้วยสีหน้าที่ดูเคลิ้มเล็กๆก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นลูบหัวยูอิที่เริ่มรู้ตัวว่าเผลอทำอะไรลงไป
“ขอโทษทีนะ...”
ยูอิพูดด้วยเสียงอ่อยๆที่ฟังดูสำนึกผิด เด็กสาวแทบจะเข้าไปซุกหน้าของตัวเองที่เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆกับกระเป๋าที่วางอยู่ทันทีเลยด้วยซ้ำถ้าไม่ติดที่ว่ากำลังทำตัวไม่ถูก ตอนนี้เขินจนคิดอะไรไม่ออกแล้วนะ!
“ฮะฮะฮะ meไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย”
ฟรานหัวเราะอย่างขบขันกับท่าทางเขินอายอย่างน่ารักของแฟนสาว เขายื่นมือออกไปเกลี่ยผมที่มาบังใบหน้าของยูอิอย่างช้าๆแล้วจึงทัดมันไว้ที่ใบหูของเธอ แต่พอทำเสร็จก็กลายเป็นว่ามือมันไปจับแก้มของเธออยู่ซะงั้น
ฟรานยิ้มออกมาบางๆแต่ยูอิกลับเขินจนหน้าแดงยิ่งกว่าเก่า เด็กหนุ่มส่ายหัวเล็กน้อยแล้วหยุดแกล้งเด็กสาวก่อนจะเริ่มจัดการมื้อกลางวันของตัวเองให้เรียบร้อย
“ถ้าไม่กินอะไรแบบนี้ ให้meป้อนดีมั้ยครับ?”
พอยูอิที่กำลังเขินจัดได้ยินแบบนั้นก็รีบจัดการมื้อกลางวันของตัวเองทันที ในใจก็คิดแค้นคนขี้แกล้งที่ชอบหาเรื่องทำให้เธอเขินหรือทำให้ตกใจมาตั้งแต่สมัยเด็ก แต่พอจะลองคิดหาวิธีเอาคืนก็ดันมาโดนซะเอง
เฮ้อ ~ ทำไมเธอถึงแพ้ทางฟรานตลอดเลยนะ....
___________________________________________________________________________________________
ตอนนี้ตัวละครใหม่โผล่ออกมาแล้ว! เพราะไม่ได้แต่งนานเรื่องเลยแปลกๆไปบ้างแต่ไรท์ก็พยายามแล้วนะ! พยายามแต่งต่อไป ถึงจะอัพช้าแต่ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่ๆ! ตอนนี้ก็ใกล้ปิดเทอมแล้วก็ได้แต่หวังว่าจะมีพล็อตผุดเข้ามาในหัว บอกตามตรงเลยนะคะว่าไรท์ไม่ถนัดเขียนซักฉากเลย จะเลิฟซีนก็ไม่ดี....ต่อสู้ก็เขียนไม่ได้... แต่จะพยายามเขียนต่อไปให้พวกรีดได้อ่านกันนะ!
เผยตัวคุณญาติของทิวาหรือที่ตอนนี้คือคุโรยูกิค่ะ~!
ชื่อ : อาทิตย์ ไม้งาม
ชื่อในวงการ : เรน, เร็น(อ่านได้สองแบบ)
อาชีพ : นักร้อง, นักแสดง, นายแบบ, อาชีพศิลปินทั้งหลายแหล่(เจ้าตัวชื่นชอบมาตั้งแต่เด็กเลยเรียนทุกอย่างที่ขึ้นชื่อว่าเกี่ยวกับศิลปิน)
ความสามารถพิเศษ : ปลอมตัว, เล่นดนตรี, แสดงละครตบตา(เสแสร้งนั่นล่ะ), ศิลปะการต่อสู้
ความเกี่ยวข้องกับมาเฟีย : ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับทางโลกมืดนอกไปจากมีญาติสนิทที่เป็นมาเฟีย แต่เห็นอย่างนี้เจ้าตัวก็เชี่ยวชาญการต่อสู้มากพอตัวนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น