SF VIXX : Why?? ทำไมต้องเป็นนาย (LEOxN) - SF VIXX : Why?? ทำไมต้องเป็นนาย (LEOxN) นิยาย SF VIXX : Why?? ทำไมต้องเป็นนาย (LEOxN) : Dek-D.com - Writer

SF VIXX : Why?? ทำไมต้องเป็นนาย (LEOxN)

SF VIXX เป็นเรื่องสั้นๆ แต่งตามอารมณ์และโมเม้น -/////-

ผู้เข้าชมรวม

458

ผู้เข้าชมเดือนนี้

2

ผู้เข้าชมรวม


458

ความคิดเห็น


4

คนติดตาม


15
เรื่องสั้น
อัปเดตล่าสุด :  20 ส.ค. 57 / 20:59 น.


ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
B B
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ

    SF  :  Why ?? ทำไมต้องเป็นนาย (Leo x N)


     




     

    “โอ้ย...เจ็บบบบบบบ”  เสียงใครบางคนดังออกมาจากทางห้องครัว


    “ฮักยอนฮยอง เป็นไรหรือป่าว ?? ”  น้องเล็กของวงเอ่ยถามด้วยความสงสัย


    “ป่าว...ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่เดินเตะขาโต๊ะนิดเดียวเอง”  ฮักยอนตอบน้องเล็กด้วยน้ำเสียงสดใส เหมือนกับว่าตัวเองไม่เป็นอะไร ทั้งๆที่เจ็บจนอยากร้อง “คนบ้าไรเดินเตะขาโต๊ะสะเลือดออกเลย” ฮักยอนบ่นพึมพำ


    “ซุ่มซ่าม” เสียงใครบางคนดังมาจากห้องนั่งเล่น เป็นเสียงที่เรียบนิ่งฟังแล้วรู้สึกกวนประสาทฮักยอนสุดๆ ไปเลย


    “ย๊า ! ฉันไม่ได้ซุ่มซ่ามสักหน่อยนะ จองเลโอ”  ฮักยอนตอบกลับ ตามเสียงกวนประสาทเมื่อครู่


    “ก็เห็นๆอยู่”  เลโอตอบกลับด้วยน้ำเสียงกวนประสาท


    “ย๊า......”  ฮักยอนกำลังจะเถียงเลโอกลับแต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อฮยอกน้องเล็กของวงพูดห้ามก่อน “ฮักยอนฮยอง พอเถอะน่า เลโอฮยองเขาก็พูดถูกนี่ ฮยองซุ่มซ่ามจริงๆนี่ เมื่อวานก็ทำชามแตก วันนี้ก็เดินเตะขาโต๊ะ”


         โดยปกติฮักยอนเป็นลีดเดอร์ที่มีความซุ่มซ่ามมาแต่ไหนแต่ไรแล้วสมาชิกในวงย่อมรู้ดี บางทีล้างจานก็ชอบทำจานแตก ทำกับข้าวมีดบาดบ้าง น้ำร้อนลวกบ้าง เดินเตะนู้นเตะนี่ตลอดเวลา บางทีเดินๆอยู่ก็สะดุดขี้มดซะงั้น และฮักยอนยังเป็นคนขี้ตกใจและขี้กลัวมากถึงขั้นสมัยเรียนเคยไปกระโดดบั้นจี้จัมพ์แล้วเป็นลมตรงนั้นเลยก็เป็นมาแล้ว 5555555555555555555555555  (นี่มาเป็นลีดเดอร์ได้ไงเนี้ย??)

     









    “ออมม่า~ ฮยอกหิวแล้วทำอะไรให้กินหน่อยยยยยยย”  ฮันซังฮยอกตะโกนลั่นหอ เพื่อปลุกให้ฮักยอนตื่นมาหาของว่างให้ตัวเองและสมาชิกคนอื่น


    “.....”


    “ออมม่าตื่นได้แล้วครับ นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ”  ฮยอกเดินเข้ามาให้ห้องเพื่อปลุกฮักยอน


    “วันนี้ไม่มีงานขอนอนอีกแปปนึงนะ”  ฮักยอนตอบด้วยเสียงงัวเงีย


    “ออมม่า ออมม่า ตื่นได้แล้ววววววววววว”  ฮยอกตะโกนเพื่อปลุกไปเรื่อยๆจนทำให้ฮักยอนรำคาญ


    “โอเค โอเค ฉันตื่นแล้วก็ได้”  ฮักยอนตอบฮยอก พร้อมลุกออกมาจากเตียงแบบงงๆมึนๆ


    “ฮยองทำไมวันนี้ตื่นสายจัง”


    “ฮยองทำไมวันนี้ฮยองดูมึนๆ”


    “ฮยองทำไมวันนี้ฮยองเหมือนไม่ใช่ฮยองคนเก่าเลย”


    “ฉันแค่รู้สึกเพลียๆ นิดหน่อยเอง ฉันไม่เป็นอะไรหรอก” หลังจากฮักยอนโดนคำถามจากน้องๆมากมายก็ตอบเพียงแค่ประโยคไม่ยาวเหมือนปกติที่ขยันบ่นตลอดเวลา


    "ขี้เซา"  เป็นเสียงเดิมและเสียงเดียวกะที่มันทำให้รู้สึกกวนประสาทสุดๆ


    “.....” ฮักยอนไม่ตอบโต้อะไรเลโอ และเดินเข้าไปในห้องครัวตามปกติ


    “ทำไมวันนี้ฮักยอนฮยองแปลกๆไปว่าไหม?? ทำไมฮยองเขาดูเงียบๆอ่ะ” ฮยอกรู้สึกงง เพราะได้เตรียมตัวพร้อมที่จะห้าม 2 คนนี้ไม่ให้เถียงกันตามปกติ แต่วันนี้ฮักยอนกลับไม่ตอบโต้อะไรกับเลโอเลยแม้แต่ประโยคเดียว

     

    “ใช่ๆ จริงๆด้วยวันนี้บรรยากาศมันแปลกๆ” เคนพูดเสริมขึ้น ทุกคนก็พยักหน้าเป็นเสียงเดียวกันเว้นแต่ใครบางคน


    “ย๊า....ทำไมพวกนายกินแล้วไม่คิดจะล้างจานกันบ้างเลยหะ กินแล้วก็เล่นกันอย่างเดียวเลยนะ”  เสียงของฮักยอนดังออกมาจากครัว เมื่อเห็นจานกองโตวางอยู่เต็มไปหมด ยืนบ่นไปเรื่อยๆ แต่ก็ต้องเก็บและทำความสะอาด


    “คงไม่เป็นอะไรแล้วแหละ”


    “นั้นสินะ บ่นสะชุดใหญ่เลย”


    “สงสัยเมื่อกี้เมาขี้ตาอยู่มั้ง?? ”


    “แน่ๆเลย ตื่นสายผิดปกติ ไม่น่าเมาขี้ตาเลยนะฮยอง 555555 ”  น้องๆในวงนั่งนินทาพี่คนโตอยู่ในห้องนั่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน เมื่อเห็นพี่คนโตบ่นเหมือนปกติ  (แหมๆ เห็นแบบนี้ก็รักพี่ที่สุดกันเลยนะ)



    ....



    ........



    ............



    ................



    “เพร้งงงงงงง !!!!!!” เสียงจานตกแตกดังมาจากในห้องครัวหลังจากฮักยอนได้ล้างจานไปได้พักใหญ่ แต่ทุกคนในห้องกลับไม่มีใครสนใจอะไรเลย เพราะเด็กๆเอาแต่เล่นสนุก และดูหนังกันอยู่

    “ฮักยอนฮยอง ซุ่มซ่ามอีกแล้ว เฮ้อ”  ราบีเอ่ยขึ้นพร้อมถอนหายใจแต่ไม่มีใครสนใจอะไรเลย เพราะทุกคนคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นอยู่เป็นประจำทุกๆวัน

     













    - 10 นาที ผ่านไป -

     












    “ทำไมฮักยอนฮยอง ถึงทำของว่างให้เรานานจัง”  ราบีเอ่ยขึ้นหลังจากผ่านไปสักพักนึง


    “นั้นดิ ทำไมนานจัง หิวแล้วด้วย”  ฮงบินพูดเสริมด้วยความสงสัย


    “ฮยอกนายเข้าไปดูหน่อยดิ ว่าทำไมฮักยอนฮยองทำนานจัง”  เคนเอ่ยไล่น้องเล็กของวงให้เข้าไปดูฮักยอนที่หายไปนาน


    “ฮยองนั้นแหละ เข้าไปดูดิ ฮยองอยู่ใกล้ครัวกว่าผมอีก”  ฮยอกเถียงเคน เพื่อเลี่ยงที่จะเข้าไปในครัว


    “นายนั้นแหละเข้าไป”


    “ฮยองนั้นแหละเข้าไป”


    “นายนั้นแหละ”


    “ฮยอง......”


    “หยุดเถียงกันได้แล้ว เดี๋ยวผมเข้าไปดูเอง”  ราบีเสนอตัวเองเพื่อเข้าไปดู เพราะรำคาญการเถียงของจะเรียกว่าคู่รักมันก้อแปลกนะ เรียกว่า “คู่กัดที่มีใจให้กัน” น่าจะดีกว่านะ 555555

    ……….


    “ฮักยอนฮ....”  ราบีถึงกลับนิ่งและกลืนคำพูดที่จะเรียกฮักยอนลงคอไป เมื่อเห็นว่าฮักยอนนอนกองอยู่บนพื้นครัวและข้างๆ มีเศษกระเบื้องของจานที่แตก


    “เลโอฮยอง เลโอฮยอง ฮักยอนฮยองเป็นอะไรก็ไม่รู้”  ราบีตะโกนเรียกเลโอให้เข้ามาในครัว เพื่อช่วยฮักยอนที่นอนกองอยู่ในห้องครัว

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .


    “อ่าวฮยอง...ตื่นแล้วหรอ”  เคนเอ่ยถามทันทีที่เห็นฮักยอนลืมตา ทั้งๆที่ฮักยอนยังได้สติไม่เต็มที่


    “นี่ฉันเป็นอะไรไป”  ฮักยอนถามเคนทันที เมื่อตัวเองได้สติดีขึ้น


    “ฮยองเป็นลมไปในห้องครัว ฮยองไม่สบายทำไมไม่บอกพวกเราอ่ะ แล้วถ้าฮยองเป็นหนักกว่านี้พวกเราจะทำยังไง อย่างน้อยฮยองก็น่าจะหวงตัวเองบ้างนะ” เคนตอบคำถามที่ฮักยอนถามพร้อมบอกให้ฮักยอนหัดรักตัวเองบ้าง ด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงฮักยอนอย่างมาก


    “แต่บางทีถ้าฉันเป็นอะไรมากกว่านี้ มันอาจจะกลายเป็นสิ่งที่ดีสำหรับใครบางคนก็ได้นะ”  ฮักยอนพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเศร้า และสีหน้าดูหดหู่


    “อะไรนะฮยอง ฮยองบ่นไรคนเดียวอ่ะ”  เคนเอ่ยถาม


    “ป่าวๆ ไม่มีอะไรหรอก นายมีอะไรทำก็ไปทำเถอะฉันขอนอนพักอีกแปปนะ”  ฮักยอนพูดเชิงไล่ให้เคนออกไปจากห้อง


    “โอเค โอเค ฮยอง ถ้ามีอะไรเรียกผมได้ตลอดนะ”  เคนพูดทิ้งท้ายก่อนจะออกจากห้องไป (ถ้าเป็นไรท์จะไม่เรียกเข้ามาเด็ดขาดน่าจะดูมาวุ่นวายมากกว่าช่วย 55555)


    “เฮ้ออออออออออออออออออออออออ”  ฮักยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่


         ฮักยอนรู้ดีมาเสมอว่าคำพูดที่เขาได้พูดออกไปเมื่อกี้นั้นหมายถึงใคร ตลอดเวลาเขาได้แสดงออกมาตลอดว่าเขารู้สึกยังไงแต่คนคนนั้นไม่มีท่าทีตอบโต้อะไรกลับมาเลย บางทีเขาก็แอบอิจฉาเคนที่เขาคนนั้นได้มีการหยอกล้อกันตลอด มีการใช้กำลังบ้างแหละและบางทีเขาก็อิจฉาฮงบินที่เขาคนนั้นมักพูดเสมอเวลาออกรายการต่างๆว่าชอบฮงบินที่สุดบ้างแหละ เขาคิดมาตลอดว่าคนนั้นจะมาสนใน ใส่ใจ เป็นห่วงเขาบ้างสักเล็กน้อย หรือแม้แต่จะพูดจาดีๆด้วยกับเขาบ้างในบางครั้ง หรือให้กำลังใจเวลาที่เขาเหนื่อย เวลาที่เขาท้อบ้างสักนิดก็แทบไม่เคยมี (ทำไมโหดร้ายกะฮักยอนของไรท์จัง T.T) ความรู้สึกต่างๆฮักยอนพูดมันออกมาไม่ได้ เพราะเขาเคยให้สัญญากับคนคนนั้นไว้ว่า “นายจะเป็นเพื่อนของฉันไปตลอดชีวิต” จึงทำให้ฮักยอนไม่กล้าพูดความรู้สึกที่แท้จริงของเขา ทั้งที่ปกติฮักยอนเป็นคนที่กล้าพูด กล้าคิด และกล้าแสดงออก แต่กับนายแม้แต่คิดยังรู้สึกว่าไม่กล้าเลย “เลโอ หรือ จองแทคอุน”

     




     

     

    ~ ติ้ง ~

    เสียงโปรแกรมแชทเจ้าเก่าขาประจำดังขึ้น


    มินฮยอกกี้ : นายเป็นไงบ้าง?? ฮยอกบอกว่านายไม่สบาย -.-


    ชะเอ็นเอ็น : อืม >< ไม่เป็นไรแล้ว


    มินฮยอกกี้ : เดี๋ยวตอนค่ำๆ อัดรายการเสร็จจะเข้าไปหานะที่รัก~


    ชะเอ็นเอ็น : ใคร ใคร ใครที่รักของนาย เดี๋ยวใครมาเห็นเขาก็เข้าใจผิดกันหมดหรอก
    55555


    มินฮยอกกี้ : โอเคๆ แล้วคนนั้นแหละ เป็นไงบ้าง??


    ชะเอ็นเอ็น : ............ (เงียบไม่มีการตอบใดๆ)


    มินฮยอกกี้ : ว่าแต่นายจะเอาอะไรไหม?? จะได้ซื้อไปให้


    ชะเอ็นเอ็น : เอาดิ เอานมกล้วย ไอติม ไก่ ขนม ลูกอม สตอเบอรี่ โคล่า ขนมปัง ........ (สาบานว่าป่วย เยอะสะจะกินทั้งชาติ 5555)


    มินฮยอกกี้ : นี่ๆ กะว่าจะเอาให้ฉันจนเลยหรอ นี่กินกี่ปีเนี้ย 55555


    ชาเอ็นเอ็น : 5555 ฉันล้อเล่น ไม่ต้องซื้อไรมาหรอก --"


    มินฮยอกกี้ : ฉันไปอัดรายการก่อนนะ บาย~


    ชาเอ็นเอ็น : บาย ~


    หลังจากฮักยอนคุยกับมินฮยอกเพื่อนสนิทของเขาเสร็จเขาก็รู้สึกเหมือนว่าความคิดเดิมๆ จะกลับเขามาในหัวอีก ทำให้เขารู้สึกไม่อยากที่จะทำอะไร ไม่อยากแม้แต่อยากจะเห็นหน้าคนที่ชอบเย็นชา และกวนประสาทใส่เขาเป็นที่สุด (ฮักยอนนี่เศร้าได้ทั้งเรื่องจริงๆ ดราม่าได้ตลอดจริงๆ T.T)

     

     

     

     

     

     

    ~ ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง ~


    เสียงออดดังขึ้น บอกให้รู้ว่าใครบางคนมาหาพวกเขา ปกติแล้วถ้าเป็นสมาชิกของวงก็จะสามารถกดรหัสเข้ามาในหอได้เลย


    ใครครับ?? ”  ฮยอกน้องเล็กของวงเอ่ยถามทันทีที่ไปกดเครื่องตอบรับ


    ฉันเอง มินฮยอก  มินฮยอกเอ่ยตอบ


    อ่าว ฮยองเองหรอครับ เดี๋ยวผมเปิดประตูให้นะครับ”  ฮยอกตอบด้วยน้ำเสียงสดใสบ่งบอกถึงความเป็นน้องเล็กที่สดใส


    มาแล้วครับ โห่ -0- ฮยองซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี้ย มาๆ เดี๋ยวผมช่วยฮยองถือเอง ฮยอกถึงกลับตกใจเมื่อเดินไปที่ประตูและเห็นว่ามินฮยอกถือของมาเยอะแยะ เต็มไม้เต็มมือไปหมด


    ว่าแต่ทำไม มีแต่ของที่ฮักยอนฮยองชอบละครับ”  ฮยอกถามด้วยความสงสัย


    ก็มีของพวกนายด้วยแหละ เอาไปเทกันดิจะได้มานั่งกินด้วยกัน มินฮยอกตอบถึงแม้จริงๆแล้วจะมีแต่ของที่ฮักยอนสั่งก็เถอะ


    รับทราบครับ”  ฮยอกตอบรับตามคำสั่ง


    เอ่อ.... ว่าแต่ฮักยอนอยู่ไหนละ มินฮยอกเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นและเอ่ยถามทันทีเมื่อ
    เห็นว่าฮักยอนไม่อยู่


    ฮักยอนฮยองเขานอนอยู่ในห้องครับ”  เคนที่กำลังจะไปช่วยฮยอกเทของว่าง เป็นคนตอบ


    โอเค โอเค งั้นขอเข้าไปหาฮักยอนก่อนนะ  มินฮยอกพูดขอตัวเข้าไปดูฮักยอน


    แต่ว่าตั้งแต่ที่มินฮยอกมาจนถึงขณะนี้ มีสายตาคู่หนึ่งได้จองอยู่ตลอดเวลาอย่างเงียบๆในห้องในเล่น และสังเกตทุกการกระทำ ทุกคำพูดของมินฮยอก

     






     


    ~ ก๊อก ก๊อก ~


    ฮักยอนอ่า~ ฉันเข้าไปนะ มินฮยอกพูดหลังจากที่เคาะประตู


    ~ แอ๊ดดดดดดด ~


    มินฮยอกเปิดประตูห้องเข้าไป โดยไม่รอคำตอบจากคนในห้องว่าอนุญาตหรือไม่


    ฮักยอนอ่า~ หลับอยู่หรอ?? ”


    “............


    ฮักยอน ฮักยอน ตื่นได้แล้วนี่จะ 2 ทุ่มแล้วนะ นายตื่นได้แล้ววววววว”  มินฮยอกเขย่าแขนฮักยอนเบาๆ พร้อมเรียกให้ฮักยอนตื่นขึ้นจากที่นอน


    อ่าว นายมาแล้วหรอ”  ฮักยอนถามหลังจากที่พอรู้สึกตัว


    มาแล้วดิ ถ้าไม่มาจะเห็นฉันไหม?? นายตื่นได้แล้ว และออกไปกินอะไรข้างนอกได้แล้ว ฉันซื้อของที่นายสั่งมาเต็มเลย  มินฮยอกตอบ ออกแนวกวนประสาทนิดๆเพื่อให้ฮักยอนรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นบ้าง


    โอเค โอเค ฉันลุกแล้ว  ฮักยอนลุกขึ้นทันที หลังจากที่มินฮยอกบอกว่าซื้อของกินมาเยอะ เพราะตั้งแต่เที่ยงเขายังไม่ได้กินอะไรเลย

     


    ฮักยอนฮยอง ออกมาแล้วหรอ นึกว่าจะหลับให้ร่างซึมไปกับที่นอนแล้ว”  เคนพูดแซวออกมาทันทีที่เห็นฮักยอนเดินออกมาจากห้อง


    และนี่ถ้ามินฮยอกฮยอง เขาไม่มาจะได้ออกมาไหมเนี้ย ฮยอกเสริมขึ้นหลังจากที่เคนได้พูดขึ้น


    โอ๊ยยยยยยย *0* ”   เสียงของ 2 คู่กัดร้องออกมา หลังจากโดนฝ่ามืออรหันต์ของฮักยอนสับเข้าที่คอ "เลิกกัด เอ้ย!! เลิกทะเลาะกันได้แล้วครับ มากินกันได้แล้วครับ ดูดิมีแต่ของน่ากินๆ ทั้งนั้นเลย" ราบีเรียกทุกคนให้มานั่งกินที่โต๊ะ และจะได้เลิกกัดกันสักที ไม่งั้นอีกยาวแน่ๆ


    ทุกคนรีบวิ่งมานั่งกันที่โต๊ะ โดยเฉพาะ เคนกับฮยอก 2 คนนี้รีบวิ่งมาแย่งที่นั่งและจองที่นั่งให้ใกล้ฮักยอนที่สุด เว้นแต่ใครบางคนที่เอาแต่นั่งเสียบหูฟัง พร้อมกับนั่งกดไอแพดมาตลอดตั้งแต่ก่อนที่มินฮยอกเข้ามา


    แทคอุน ไปกินด้วยกันดิ”  มินฮยอกเอ่ยชวนแทคอุนที่นั่งอยู่บนโซฟาใกล้ๆ


    “............  แทคอุนเงียบไม่ตอบอะไร


    แทคอุนฮยองไปกินด้วยกันดิครับ ฮยอกเอ่ยชวนอีกรอบ


    “............  แทคอุนเงียบไม่ตอบเหมือนที่มินฮยอกถาม


    สงสัยฮยองเขาไม่ได้ยินมั้ง เดี๋ยวฮยองเขาได้กลิ่นก็มาเองแหละ”  เคนพูดขึ้นหลังจากที่มีคนชวนแทคอุนแต่ไม่มีคำตอบกลับเลย  (นี่สรุปแทคอุนเป็นคน หรือ หมา แมว หรืออาจจะเป็นอูฐหรือป่าว ได้กลิ่นแล้วตามมาเอง 5555555)


    บางทีเขาอาจจะไม่อยากร่วมโต๊ะกับฉันก็ได้นะ”  ฮักยอนบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ กับตัวเองแต่คิดว่าใครคงไม่ได้ยิน


    นี่.... ทำไมชอบพูดแบบนี้ตลอดเลย เดี๋ยวฉันจะพิสูจน์อะไรให้ดูนะ”  มินฮยอกพูดกับฮักยอน เมื่อเห็นเพื่อนสนิทตนเองคิดมากในเรื่องเดิมๆ


    นายจะพิสูจน์อะไร ในเมื่อมันก็เห็นๆ กันอยู่นายก็เห็น ทุกคนก็เห็น หรือไม่จริง”  ฮักยอนพูดเถียงมินฮยอก


    เออน่า เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละ กินๆไปเหอะ”  มินฮยอกพูดให้ฮักยอนรู้สึกสบายใจแต่กลับทำให้สงสัยมากกว่าเดิม


    ใช่ๆ ฮยองกินๆไปเหอะ อะอะ ฮยอกจะป้อมออมม่าเองนะ อ๊ามมมมมมมมม  ฮยอกเอาตะเกียบคีบไก่ป้อนฮักยอนด้วยท่าทางสดใสทำให้ฮักยอนอดยิ้มไม่ได้ ^.^


    เออ แล้วนี่ฮงบินไปไหนอ่ะ ทำไมไม่มากินกะพวกเราอ่ะ ฮักยอนเอ่ยถามเหมือนเห็นว่าน้องของเขาหายไป


    ฮงบินออกไปถ่ายละครตั้งแต่เย็นแล้ว เห็นบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้เพราะมีคิวถ่ายยาว ราบีตอบฮักยอน


    โห่ยยยยยยยยย มินฮยอกฮยอง ทำไมซื้อนมกล้วยมาเยอะแยะแบบนี้ครับตั้ง 1 2 3 ..... 7 แพ็คอ่ะ เยอะไปไหม?? ” เคนถึงกลับร้องลั่นเมื่อเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำกิน แต่ดันเห็นนมกล้วยเต็มตู้เย็นไปหมด ( 7 แพ็ค OMG !! นี่กะว่าจะใหัฮักยอนของไรท์กินนมกล้วยจนตัวเป็นสีนมกล้วยเลยหรือป่าว เยอะไปไหนเนี้ยยยยยยย -0- )


    ป่าวนะ ฮยองซื้อมาแค่ 2 แพ็คเอง ใครจะบ้าซื้อ 7 แพ็ค  มินฮยอกปฏิเสธเคน


    แล้วอีก 5 แพ็ค มาจากไหนอ่ะ เมื่อเช้าพวกเราก็กินกันจนหมดไปแล้วนะ นายหรือป่าวราบี?? ”  เคนยังคงสงสัยอยู่ว่าใครที่เป็นคนซื้อนมกล้วยมาไว้เต็มตู้เย็น


    ป่าว วันนี้ผมยังไม่ได้ออกไปไหนเลย ราบีปฏิเสธทั้งๆที่ไก่ยังอยู่เต็มปาก


    หรือว่านายหะฮยอก


    ผมจะเอาเวลาไหนออกไปละ วันนี้ผมก็นั่งเล่นเกมส์กับฮยองทั้งวันเลย ฮยองลืมแล้วหรอไง ฮยอกบอกปฏิเสธด้วยหน้ามุ้ยๆ แสดงอาการไม่พอใจว่าทำไมเคนต้องลืมว่าอยู่กับตัวเองทั้งวัน


    ฮงบินก็ไม่น่าจะใช่ เพราะพึ่งออกไปเมื่อตอนเย็น หรือว่าจะเป็นแทคอุนฮยอง แต่วันนี้เขาก็นั่งเล่นเกมส์ ดูหนังอยู่บนโซฟานั้นทั้งวัน แล้วใครกันหนอ~”  เคนรู้สึกสงสัยมาก ว่านมกล้วยมาจากไหนอีก 5 แพ็ค (พี่เคนมันจะสงสัยไรหนักหนา แค่นมกล้วยมีก็กินๆไปเหอะ มาสืบหาอยู่นั้นแหละ คิดว่าตัวเองเป็นโคนันหรือไง 555555 --" )


    ฮยองก็กินๆไปเหอะน่า ใครจะซื้อมาแต่ยังไงก็อยู่ในหอเราแล้ว กินไป กินไป ถ้าผมกินหมดอย่ามาว่านะ ฮยอกรู้สึกรำคาญเลยบอกให้เคนกินๆไปเหอะ


    เห้ยยยยยยย ทำไมกินเร็วกันอย่างนี้ จะหมดแล้วอ่ะ ฮยอกนายเลิกกินเลยเอามานี่เดี๋ยวฮยองกินเองงงงงง เคนโวยวายหลังจากสงสัยเรื่องนมกล้วยอยู่สักพัก หันหลับมาของที่โต๊ะแทบหมดเกลี้ยง (สมน้ำหน้า 5555555)


    อิ่มกันแล้วใช่ไหม จะได้เอาจานไปล้าง”  ฮักยอนเอ่ยถามน้องๆ ที่กำลังนั่งกันอยู่อย่างสบายใจ ดูท่าลูบพุงจะอิ่มกันมาก


    อิ่มแล้วครับบบบบบ ออมม่าอย่าทำจานแตกอีกนะ ฮยอกตอบด้วยท่าทางน่ารัก พร้อมแซวเรื่องทำจานแตกอยู่เป็นประจำ


    มามะที่รัก เดี๋ยวเราช่วยล้าง”  อยู่ดีๆ มินฮยอกก็เรียกฮักยอนว่าที่รัก ถึงขั้นทำให้ทุกคนตกใจเบาๆ


    บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกอย่างนี้เดี๋ยวก็เข้าใจผิดกันไปหมด ฮักยอนตกใจถึงขั้นกับรีบเถียงกลับทันที


    ก็ที่รักจะคิดมากไปทำไมนี่คนกันเองทั้งนั้น”  มินฮยอกตอบกลับ


    ฮักยอนฮยอง แทคอุนฮยอง มินฮยอกฮยอง ราบี ฮยอก ผมไปก่อนนะ มีถ่ายรอบดึก น่าจะกลับพรุ่งนี้สายๆแหละ  เคนตะโกนลั่นหอ เพื่อบอกให้ทุกคนรู้ว่าตัวเองต้องไปถ่ายละครแล้ว


    ดูแลตัวเองดีๆนะ เคน >< ”  ฮักยอนตะโกนออกมาจากครัวด้วยน้ำเสียงสดใส


    คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ ^^ ปัง~ ”   เคนตอบกลับพร้อมกับเสียงปิดประตู


    เพร้งงงงงงงงงง”  เสียงจานแตกดังมาจากครัวอีกแล้ว


    ฮยองซุ่มซ่ามอีกแล้วววววววว แต่ครั้งนี้คงไม่ต้องห่วงมินฮยอกฮยองอยู่ด้วย”  ราบีพูดกับฮยอกที่นั่งเล่นเกมส์กันอยู่ในห้องนั่งเล่น


    ที่รัก~ หลบไปเลย มามะเดี๋ยวเขาจัดการเอง ไปนั่งรอเอาผลไม้ที่เขาปอกไปนั่งกินกับน้องๆก่อนเลย”  มินฮยอกพูดจาหวานใส่ฮักยอนอีกแล้ว แถมพูดดังทุกครั้งที่เรียกว่าที่รัก เหมือนจงใจให้ใครบางคนได้ยิน


    และแน่นอนคนที่มินฮยอกจงใจให้ได้ยินในคำพูดต่างๆ นั้น ได้ยินและเห็นการทำนั้นมาตลอดเวลา เขาจึงเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้ เพราะเขากลัวหมดความอดทน เพราะแค่นี้คนที่มินฮยอกจงใจให้ได้ยินก็แทบจะฆ่ามินฮยอกอยู่แล้ว


    จะซุ่มซ่ามอะไรกันหนักหนา จานชามหมดหอแล้วมั้ง ไม่รู้บ้านขายจานชามหรอไง เสียงใครบางคนดังมาจากห้องนั่งเล่นเป็นเสียงที่เรียบ นิ่ง ฟังแล้วรู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย และมันพอดีกับที่ฮักยอนเดินมาพอดี ทำให้ได้ยินคำพูดนั้นพอดี


    นี่ ทำไมนายต้องว่าฉันตลอดเวลาด้วยหะ แทคอุน ฉันทำอะไรผิด ฉันทำให้นายลำบากใจมากหนักหรอ ฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจ นายพูดมันออกมาสิ ทำไมต้องคอยมาเหน็บแนมกันตลอดเวลาด้วย ฉันอดทนกับคำพูดเหล่านี้ของนายมานานแล้วนะ  ฮักยอนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีมากนัก ฟังจากน้ำเสียงเหมือนกับน้ำเสียงที่พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ฮักยอนพยายามที่จะไม่พูดมาหลายครั้งมาก แต่ครั้งนี้เขารู้สึกทนไม่ไหวจริงๆ เขาจึงระเบิดออกมา


    “............


    นายเงียบทำไม ทำไมนายไม่ตอบ นายตอบมันออกมาสิ แทคอุน ว่าฉันทำอะไรผิด ฮักยอนถามด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นและรอบนี้มีน้ำตาได้ไหลลงมาอาบที่แก้มของฮักยอน


    น่ารำคาญ”  แทคอุนตอบ พร้อมเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นเพื่อเข้าไปในห้องนอน


    ใช่ ฉันมันน่ารำคาญขนาดนั้นเลยใช่ไหม ใช่ฉันมันน่ารำคาญมากด้วย ฉันมันไม่เคยมีค่าเลยสำหรับนาย ฉันมีค่าแค่ตอนสัมภาษณ์อย่างที่นายเคยให้สัมภาษณ์ ในรายการหนึ่งตอนนั้นจริงๆ สินะ ฉันมันน่ารำคาญจริงๆ ด้วย”  ฮักยอนทรุดลงมานั่งกองที่พื้น พร้อมกับพูดจาวกไปวนมาด้วยคำว่าน่ารำคาญ อยู่ตลอดเวลา และไม่มีท่าทีว่าน้ำตาของฮักยอนจะหยุดไหลด้วยมีแต่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้น้องๆ และมินฮยอกทำอะไรไม่ถูกนอกจากทำได้แค่ปลอบให้ฮักยอนรู้สึกดีขึ้น แต่ดูแล้วไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นเลย


    เดี๋ยวผมเข้าไปดู แทคอุนฮยองในห้องก่อนนะครับ ราบีกระซิบกับมินฮยอกเบาๆ

     

     

     




     

    - 30 นาทีผ่านไป -

     

     

     

     




    นายโอเคขึ้นไหม?? ”  มินฮยอกเอ่ยถามหลังจากปลอบฮักยอนจนหยุดร้องได้พักใหญ่


    มันเหมือนจะโอเคนะ แต่มันไม่โอเคเลยสักนิด แล้วเมื่อกี้ฉันพูดอะไรไปบ้าง ฉันทำอะไรลง
    ไป เขาต้องเกลียดฉันแล้วแน่ๆ
     ฮักยอนตอบด้วยน้ำเสียงสะอื้นเบาๆ และดูหมดแรงมาก


    ไม่เป็นไรนะ นายไม่ผิดอะไร ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายเอง”  มินฮยอกกอดฮักยอนเพื่อปลอบ พร้อมเสนอตัวเองขึ้นเพื่อทำให้เพื่อนสนิทรู้สึกไม่ว้าเหว่


    และนายไม่ทำงานหรอ?? ”


    ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้ฉันว่างฉันบอกสมาชิกแล้วด้วยว่าฉันจะไม่กลับหอ และเรื่องทุกเรื่องของนายมันใกล้จะจบลงแล้วแหละในอีกไม่นาน นายเชื่อฉันนะฮักยอน มินฮยอกตอบพร้อมกับพูดปลอบฮักยอน แต่ฮักยอนก็รู้สึกงงและสงสัยกับคำพูดของเพื่อนเขา เขาได้แต่พยักหน้าเพื่อให้เพื่อนรู้สึกสบายใจในตัวเขาเอง


    ใช่ๆ เดี๋ยวคืนนี้ฮยอกจะไปนอนกับออมม่าด้วยนะ”  ฮยอกพยายามทำให้ฮักยอนรู้สึกดี เพราะตัวฮยอกเองก็ห่วงฮักยอนมากเหมือนกัน


    ฮยอกงั้นคืนนี้ฉันขอไปนอนห้องนายนะ ฮักยอนเอ่ยขอไปนอนห้องของฮยอก เพราะปกติเขานอนกับแทคอุน ถ้าขืนเขาไปนอนมีหวังได้อึดอัดตายแน่ๆ


    โอเคครับ ฮยอกตอบรับทันที


    ไปงั้นเราไปเข้านอนกันเถอะ จะได้พักผ่อนกันเดี๋ยวตรงนี้ฉันจัดการเก็บเอง  มินฮยอกพูดชวนให้ฮักยอนให้เข้าไปพักผ่อน

     

     





    หลังจากที่ฮยอกเข้าไปในห้องพักใหญ่ ก็เดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าไม่สดชื่น และไม่แจ่มใสเหมือนปกติ มีแต่สีหน้าที่กังวลและดูเหมือนมีอาการกลัวนิดๆ


    ฮักยอนหลับหรือยังฮยอก??”


    หลับแล้วครับ ว่าแต่วันนี้ทำไมฮยองเขาปริ๊ดแตกได้ขนาดนี้ ฮยองเขาจะไม่เป็นไรใช่ไหม ผมไม่เคยเห็นฮยองเขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ผมรู้สึกเป็นห่วงจัง


    นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก นายเชื่อฮยองนะ


    ผมก็แค่หวังว่าฮักยอนฮยองเขาจะกลับมาเหมือนเดิม บรรยากาศในหอเดิมๆกลับมาเร็วๆจัง


    อย่าคิดมากนะเด็กน้อย ไป ไป เราไปนอนกันเหอะ


    หลังจากฮยอกได้พูดความรู้สึกจริงๆ ว่าตัวเองรู้สึกไม่สบายใจที่ฮยองของเขาทะเลาะกัน มินฮยอกก็ชวนเข้าไปนอนพักผ่อน (ฮยอกอ่า อย่าคิดมากนะฮยองของนายต้องกลับมาสดใสเหมือนเดิม)

     

     




     

    กลางดึกทุกคนหลับสนิทในหอที่มีแต่ความมืด แต่อยู่ๆมินฮยอกได้ออกมาเข้าห้องน้ำและเดินกลับเข้าห้อง เขากลับเห็นบางสิ่งบางอย่างผิดแปลกไป มินฮยอกสังเกตได้ว่างที่ที่ฮักยอนนอนนั้นได้ว่างออกไป มินฮยอกเดินหารอบหอแต่ก็ไม่เจอเลยรีบปลุกฮยอกทันที เพื่อช่วยกันหาฮักยอน


    ฮยอก ฮยอก ฮักยอนหายไปไหนก็ไม่รู้


    หะ อะไรนะ ฮักยอนฮยองหาย ฮยองหาดีแล้วหรอ


    หาดีแล้ว ดูทุกซอกทุกห้องแล้ว นายพอรู้ไหมฮักยอนชอบไปไหนหรือที่ที่ใกล้ที่ฮักยอนไปบ่อย


    ผมไม่แน่ใจ ผมว่าเรารีบไปปลุก แทคอุนฮยอง กับ ราบีฮยองดีกว่า


    แทคอุน แทคอุน ราบี ราบี ฮักยอนหายไปไหนก็ไม่รู้ ฉันหาทั่วทั้งหอแล้ว  มินฮยอกรีบเขามาลุก 2 คนที่กำลังหลับอยู่ เมื่อแทคอุนได้ยินก็รีบตื่นและไม่รอช้าเขารีบเดินหาฮักยอนทัน และเมื่อไม่พบเขารีบหยิบเสื้อคลุมและรีบวิ่งออกจากหอไปทันที เพื่อหาฮักยอน


    แทคอุนฮยองเขาจะไปไหน ฮยองลองโทรหาหรือยัง


    ฉันโทรหาแล้ว แต่ฮักยอนไม่พกโทรศัพท์ไปด้วย


    ราบีพอจะรู้ไหมว่าปกติ ฮักยอนเวลาเครียดๆ หรือไม่สบายใจเขาชอบไปที่ไหน


    ผมก็ไม่แน่ใจนะ ปกติถ้าเขาเบื่อๆ เขาชอบไปนั่งที่สวนสาธารณะใกล้หอเรา


    เราลองไปที่สวนสาธารณะกันเถอะ”  มินฮยอกรีบชวนราบีออกไปทันที


    ฮยอกนายรออยู่ที่หอนี่แหละ เผื่อฮักยอนจะกลับเข้ามาที่หอ”  ราบีพูดห้ามฮยอกไม่ให้ฮยอกตามออกไป

     

     

     



     

     

     

    - 1 ชั่วโมง ผ่านไป –

     

     

     

     





    ทุกคนเริ่มกลับมาที่หอ รวมถึงแทคอุนด้วย ซึ่งไม่มีใครหาฮักยอนเจอแม้แต่คนเดียว ทั้งสถานที่ต่างๆที่ฮักยอนชอบไป ทั้งสวนสาธารณะ ห้องซ้อม รวมถึงโทรทุกคนที่สนิทกับฮักยอน ไม่มีใครรู้ว่าฮักยอนไปไหน แทคอุนแสดงอาการเป็นห่วงและเริ่มนั่งไม่ติด


    หรือว่าฮยอง เขาขึ้นไปบนดาดฟ้าของหอเรา มีใครขึ้นไปหรือยัง ราบีพูดไม่ทันจบประโยค แทคอุนรีบวิ่งขึ้นไปทันทีทำให้ทุกคนงงและ รีบวิ่งขึ้นตามไป แทคอุนเองรอลิฟท์ไม่ไหวถึงกับวิ่งขึ้นบันไดนำไปก่อน

     

     




     

    เมื่อแทคอุนได้ขึ้นมาถึงดาดฟ้า แทคอุนได้พบกับคนที่เขาตามหายืนอยู่ข้างบนและได้ค่อยๆ เดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ


    อยู่ที่นี่มืดๆ คนเดียวไม่กลัวหรือไง


    “............


    ทำไมมาอยู่ตรงนี้คนเดียวละ


    “............


    นายเป็นคนที่ทั้งกลัวความสูง ทั้งกลัวความมืด กลัวผี กลัวการอยู่คนเดียว ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ ที่นี่ทั้งมืด ทั้งสูง และทั้งดูโดดเดี่ยว นายไม่กลัวหรอไง


    ฉันมีอะไรที่ต้องกลัวอีกด้วยหรอ ฮักยอนตอบทั้งที่เงียบมาสักพัก และน้ำเสียงของฮักยอนนั้นทั้งแผ่วเบาแล้วดูหดหู่มาก


    มีสิ สิ่งที่นายกลัวต่างๆ มากมาย มันจะหายไปได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง หรือเพียงแค่ข้ามคืนขนาดนั้นเลยหรอ


    นายมาพูดแบบนี้นายต้องการอะไรกันแน่ เมื่อตอนหัวค่ำนายยังทำท่าทางพยายามไล่ฉันไปให้พ้นๆ และที่ผ่านมานายไม่เคยพูดดีกับฉันหรือพูดเหมือนตอนนี้เลย นายยังต้องการอะไรจากฉันอีก


    “............


    นายเงียบทำไมอ่ะ นายตอบฉันดิ


    “............


    "ถ้านายอยากเงียบก็เงียบไปนะ ฉันจะไม่บังคับให้นายตอบคำถามฉันหรอก"


    หลังจากทั้ง 2 คนได้พูดคุยกันสักพัก บรรยากาศก็เงียบกันทั้งสอง ทำให้ทั้ง 2 ได้ยินแต่เสียงลมพัดผ่านไปผ่านมาบนดาดฟ้า และรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น


    ฉันว่าฉันเหนื่อยมากเลยนะรู้ไหมแทคอุน”  ฮักยอนเป็นคนเริ่มการสนทนาหลังจากยืนเงียบกันไปพักใหญ่


    “............


    ฉันเคยคิดหลายหน หลายครั้ง ฉันคิดที่จะลาออกจากวง และเลิกเป็นนักร้อง ฉันเป็นทั้งลีดเดอร์ที่ต้องดูแล ชีวิตอีก 5 ชีวิต โดยปกติฉันเป็นน้องเล็กของบ้านฉันได้รับความรักมาตลอด เมื่อฉันได้รู้ว่าตัวเองจะต้องมาเป็นลีดเดอร์ให้กับวงของเรา ฉันรู้สึกดีใจมาก ฉันรู้สึกว่าฉันได้รับความรักมาเยอะมาก และฉันต้องส่งต่อความรักนี้ให้กับสมาชิก ให้กับคนที่ฉันรักมากๆ


    “............


    ใช่ นายพูดถูก สิ่งที่ฉันกลัวหลายๆอย่างมันไม่หายไปง่ายๆ และนายรู้ไหม ฉันอะนะมีสิ่งที่กลัวมากกว่าทุกสิ่งทุกอย่างคือ ฉันกลัวไม่มีคนรักฉัน ฉันกลัวมาก กลัวแฟนคลับจะไม่รักไม่สนับสนุน กลัวน้องๆในวงจะไม่รักฉัน กลัวมาก จนบางครั้งการที่ฉันกล้าแสดงออกและแสดงออกมาเกินไปในบางครั้ง เพราะฉันคิดว่าถ้าฉันเงียบไม่แสดงออกทุกคนจะลืมฉัน และไม่รักฉัน


    “............


    ซึ่งมันดูต่างจากนายมากเลย นายเป็นคนเงียบๆ ไม่ต้องแสดงออกมาก ทุกคนทั้งรัก ทั้งห่วงนาย นายไม่ต้องทำอะไรมาก ฉันรู้สึกอิจฉานายเหมือนกันนะ และนายรู้ไหมสิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุดในโลกตอนนี้คืออะไร


    “............


    สิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุดตอนนี้นั้นคือ นาย จองแทคอุน นายคือสิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุด ฉันคิดมาตลอดว่าการที่เราเป็นเพื่อนกันนั้นมันดีที่สุด ฉันพยายามหลายครั้งมากที่จะไม่คิดให้มันล้ำเส้นจากคำว่า เพื่อน ฉันพยายามห้ามตัวเองมาตลอด แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันทำมันไม่ได้จริง และตอนนี้ฉันพยายามที่จะไม่คิดเกินเลย พยายามอย่างมาก นายไม่น่าหาฉันเจอเลย นายไม่น่าขึ้นมาบนนี้เลย แต่ในเมื่อนายหาฉันเจอฉันสัญญานะ ว่าฉันจะพยายามไม่คิดกับนายเกินคำว่า เพื่อน ฉันจะต้องเลิกกลัวนายและไม่คิดล้ำเส้นไปกว่านี้


    นายทำไม่ได้หรอกฮักยอน


    ฉันทำได้นะ แต่ฉันขอเวลาหน่อย


    ให้ตายยังไง นายก็ทำไม่ได้


    ฉันทำได้ ถึงยังไงฉันก็ทำได้ วันนี้นายได้บอกมาแล้วว่านายรำคาญฉัน ฉันสัญญานะว่าฉันจะเลิกทำตัวน่ารำคาญ กับนายทุกๆอย่าง”  ฮักยอนอยู่ดีก็พูดความในจริงออกมาทั้งหมดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุด มีแต่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ


    ฉันบอกแล้วไงนายทำไม่ได้ และนายก็ห้ามทำด้วย แทคอุนตอบด้วยน้ำเสียงที่เข้ม ฟังดูดุมาก


    แต่นายไม่ต้องการฉันแล้วไม่ใช่หรอไง นายรำ...  ฮักยอนพูดไม่จบประโยค แทคอุนก็กระชากฮักยอนมากอด ฮักยอนพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่ แทคอุนก็ยิ่งกอดให้แน่นขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาของฮักยอนไหลออกมาเรื่อยๆ


    นายทำแบบนี้ทำไม”  ฮักยอนเอ่ยถามด้วยความสงสัย


    ฉันรักนายนะฮักยอน ฉันไม่ได้เกียดนาย ฉันไม่ได้รำคาญนาย ฉันไม่ต้องการให้นายออกห่างไปจากฉัน ฉันไม่ต้องการให้นายเลิกคิดถึงฉัน ฉันไม่ต้องการให้นายเลิกรักฉัน ฉันไม่ต้องการให้นายหายไปไหน ฉันต้องการแค่อยากให้นายอยู่กับฉันคนเดียว  แทคอุนพูดทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมดที่เขาคิดออกมาให้ฮักยอนของเขาได้ยิน


    อะไรนะนายว่าไงนะ ฮักยอนเอ่ยถามเพื่อเพิ่มความมั่นใจว่าเขาไม่ได้หูฟาดไป


    ฉันบอกว่าฉันต้องการให้นายอยู่กับฉัน


    ไม่ใช่สิ ไม่ใช่คำนี้


    ฉันไม่ต้องการให้นายเลิกรักฉัน


    ไม่ใช่สิ ก่อนหน้านี้อีก


    ฉันไม่ต้องการให้นายออกห่างจากฉัน


    ขึ้นไปอีก


    ฉันไม่ได้รำคาญนาย"


    ยังอะมันยังไม่ใช่ (เรื่องมากไปไหมหะฮักยอน)


    ฉันรักนาย”  แทคอุนพูดด้วยน้ำเสียงเบา ด้วยความเขิน-////////-


    อะไรนะฉันไม่ได้ยินอ่ะ


    ฉันรักนาย”  แทคอุนพูดดังกว่าเดิมนิดนึง


    ได้ยินไม่ชัดเลย ช่วงนี้หูเป็นไรไปเนี้ย


    เรื่องเยอะจริงๆนะ ฮักยอน


    นะนะนะ เมื่อกี้ฉันได้ยินไม่ชัดเลยจริงๆ ฮักยอนพูดเสียงสูง


    ฉันรักนายนะ ฮักยอนของฉัน รอบนี้แทคอุนพูดข้างๆหูพร้อมกอดฮักยอนไว้ตลอด

    ฮักยอนกอดตอบกลับแน่น พร้อมด้วยคำถามมากมายจนแทคอุนตอบไม่ไหว


    นายรักฉันจริงๆหรอ?? ตั้งแต่เมื่อไหร่?? แล้วทำไมนายไม่บอกฉันบ้างเลย?? แล้วทำไม.........


    นายถามเยอะไปไหม ไม่ต้องถามแล้ว รู้แค่ฉันรักนายก็พอ แทคอุนพูดตัดบทฮักยอนไม่อย่างนั้นมีหวังทำคำถามไปยันเช้าแน่ๆ


    อะแฮ่ม อะแฮ่ม”  เสียงของ 3 คนที่เฝ้าอยู่ตรงทางเข้าได้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็แกล้งไอออกมาไม่งั้นมีหวังได้อ้วกออกมาแน่ๆ


    นี่จะกอดกันอีกนานไหม?? ”  มินฮยอกเอ่ยถาม


    อุ๊ย!!! มากันตั้งแต่เมื่อไหร่?? ”  ฮักยอนถามด้วยความตกใจ


    ตั้งแต่แรกแล้วแหละ ทุกอย่างผมเห็นหมดเลย ไหนๆก็ไหนๆแล้ว มีออมม่าของฮยอกแล้ว งั้นแทคอุนฮยองก็เป็น อัปป้าของฮยอกไปเลยละกันนะ 555555 ออมม่า อัปป้า อัปป้า ออมม่า น่ารักจัง เข้ากันที่สุดเลยยยยย ฮยอกตอบพร้อมแซวเบาเบา


    แล้วนี่จะยืนตากน้ำค้างอีกนานไหม หนาวก็หนาวยืนกันอยู่ได้ตั้งนานไม่คิดจะลงกันหรอครับ ราบีเอ่ยขึ้น เพราะรู้สึกอากาศเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ


    ว่าแต่แทคอุนฉันขอถามไรหน่อย นมกล้วยนายซื้อมาใช่ไหม??”  มินฮยอกเอ่ยถามในขณะที่ทุกคนกำลังเดินลงบันไดไปชั้นล่าง


    ใช่ แล้วนายรู้ได้ไง


    ก็เคนมันถามทุกคนแต่มีแค่นายคนเดียวที่เคนไม่ถาม และนายก็ได้ยินทุกอย่างที่เราคุยกันไม่ว่าจะตอนชวนกินของว่างด้วยกัน แต่นายแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน และนายก็สังเกตฮักยอนกับฉันตลอดเวลาด้วย


    ใช่ และฉันก็รู้ด้วยว่านายรู้หมด


    ทำไมฮยอง 2 คนถึงรู้ทันกันละครับ


    ก็คนอะไรฟังเพลงแต่โทรศัพท์วางอยู่ข้างๆตัว ไอแพดก็อยู่ในมือ แต่ตรงที่เสียบหูฟังทั้งโทรศัพท์และไอแพดกลับวางเปล่า แล้วไอพอดก็ชาร์จอยู่ตรงทีวี แทคอุนนายไม่เนียนนะ 55555555”

     

    คำพูดของมินฮยอกต่างพาทุกคนหัวเราะกันใหญ่ ทำให้รู้สึกแตกต่างจากตอนแรกโดยสิ้นเชิง


    -END-




    มาอัพแล้วนะคะ จบตอนแล้วนะ เป็นเรื่องแรกของไรท์นะและไรท์กะว่าจะลองแต่อีกเรื่องติดตามกันด้วยนะ  รีดทุกคนอ่านแล้วคอมเม้นให้ไรท์ด้วยนะคะ ^^

     

     

     

     

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    คำนิยมล่าสุด

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    ความคิดเห็น

    ×