แม่พันธุ์จำเป็น [MpreG]
เมื่อนักธุรกิจหนุ่มหล่ออยากจะมีลูกชายไว้สืบทอดกิจการ แต่เจ้าตัวดันเป็นโรคแพ้ผู้หญิงขั้นรุนแรง จึงประกาศรับสมัครผู้ชายที่สามารถตั้งครรภ์ได้จากทั่วประเทศ มาเป็นแม่พันธุ์เพื่อให้กำเนิดทายาท
ผู้เข้าชมรวม
12,597
ผู้เข้าชมเดือนนี้
60
ผู้เข้าชมรวม
แท็กนิยาย
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
บทนำ
“เตรียมเอกสารมาครบใช่ไหมคะ”
“ครับผม”
เจ้าหน้าที่สาวสวยรับเอกสารมาแล้วเช็คดูความเรียบร้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
“เรียบร้อยแล้วค่ะ
เชิญไปนั่งรอสัมภาษณ์ฝั่งโน้นนะคะ”
“ครับผม
ขอบคุณครับ” เจ้าตัวยกมือไหว้อย่างมีมารยาท
หนุ่มร่างเล็กผิวพรรณขาวนวลเนียน
ดูสะอาดสะอ้าน เดินไปนั่งรอที่หน้าห้องสัมภาษณ์ ที่มีชายหนุ่มวัยรุ่นหลายคนกำลังนั่งรอคิวอยู่ก่อนหน้าแล้ว
‘ปลาวาฬ’ หนุ่มน้อยวัยยี่สิบปีนั่งถอนหายใจด้วยความตื่นเต้น
นี่คือการสมัครงานที่โหดที่สุดในชีวิต มันเป็นงานที่ต้องเอาตัวเข้าแลกกับเงินจำนวนเงินมหาศาล
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาจึงยอมมานั่งอยู่ตรงนี้
หลายวันก่อนขณะเจ้าตัวกำลังท่องโลกโซเชียว
บังเอิญสะดุดตากับโพสที่ผู้คนกระหน่ำแชร์และคอมเม้นท์ด้วยความสนใจ
พออ่านหัวข้อเท่านั้นล่ะก็ทำให้ปลาวาฬถึงกับตาโตขึ้นมาทันที ค่าจ้างห้าล้านบาทแลกกับการให้กำเนิดทายาทตระกูลดังแบบไม่มีข้อผูกมัด
แต่คุณสมบัติที่น่าสนใจนั่นคือต้องเป็นผู้ชายที่สามารถตั้งครรภ์ได้เท่านั้น
ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรแต่ก็ต้องวนกลับมาอ่านรายละเอียดอีกครั้ง นั่นเพราะตอนนี้ชีวิตมันกำลังดิ่งลงเหวอย่างไม่มีทางปีนป่ายขึ้นไปได้ง่ายๆ
ตกงาน ไม่มีเงิน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าห้องก็กำลังจะมา ทุกอย่างมันมืดแปดด้านไปหมด
และบังเอิญที่เขาเองก็คือหนึ่งในผู้ชายที่สามารถตั้งครรภ์ได้
คนที่นั่งรอหลายต่อหลายคิวเข้าไปแล้วก็ออกมา
จนในที่สุดก็ถึงคิวของปลาวาฬ เจ้าตัวสูดอากาศเข้าปอดจนสุดแล้วค่อยๆปล่อยลมหายใจออกมาอย่างช้าๆเพื่อขจัดความตื่นเต้น
“คุณปลาวาฬ
เพชรรัตน์ เชิญด้านในค่ะ”
เจ้าของชื่อรีบลุกขึ้นยืนแล้วจัดระเบียบเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเดินไปยืนหน้าประตู
“เข้าไปได้เลยใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะ”
เธอพูดแล้วก็เปิดประตูให้
เมื่อเดินเข้าไปก็พบกับชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี นั่งสวมชุดสูทสีเข้มอยู่บนเก้าอี้ กำลังจ้องมองมาอย่างจับผิด
นักบิน
หรือนายวรรธนพล มหาธำรงกุล อายุสามสิบปีบริบูรณ์ ทายาทตระกูลดังและเป็นเจ้าของความคิดในการเฟ้นหาแม่ของลูก
หากเขาไม่เป็นโรคแพ้ผู้หญิงขั้นรุนแรงป่านนี้คงได้มีลูกเป็นโหลไปแล้ว
อาการแพ้ผู้หญิงที่เขาประสบปัญหาอยู่ตอนนี้ก็คือ หากแตะเนื้อต้องตัวสาวๆแม้แต่น้อยก็จะมีอาการครั่นเนื้อครั่นตัวแล้วก็อาเจียนไม่ยอมหยุด
ทำให้แฟนผู้หญิงที่เคยคบหามานานหลายปีต้องเลิกรากันไปในที่สุด
“สวัสดีครับ”
ปลาวาฬเอ่ยทักทายพร้อมกับยกมือไหว้
“เชิญนั่ง”
“ขอบคุณครับ”
สายตาคมของผู้สัมภาษณ์ยังไม่ละจากใบหน้ารูปไข่แม้แต่วินาทีเดียว
จนทำให้ปลาวาฬถึงกับรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที
“แนะนำตัวสิจะรออะไร”
เสียงเข้มเอ่ยขึ้นหลังจากละสายตาไปสนใจใบสมัครแทน
“ผมชื่อปลาวาฬ
เพชรรัตน์ อายุยี่สิบปี ชอบเลี้ยงแมว ชอบเล่นน้ำคลอง ชอบฟังเพลงลูกทุ่ง ชอบ....”
เจ้าตัวกำลังจะพูดต่อ แต่โดนเบรคด้วยเสียงเข้มชองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าเสียก่อน
“พอๆๆ
นี่เรียกว่าแนะนำตัวแล้วเหรอ” นักบินมองหน้าแล้วขมวดคิ้วจนแทบจะชนกัน
“ใช่ครับ....แล้วที่พูดมามันไม่เกี่ยวกับผมตรงไหนมิทราบ”
ปลาวาฬทำหน้างง
“เอาที่มันมีสาระกว่านี้ได้ป่ะ
ผมถามจริงๆคุณเคยไปสมัครงานบ้างป่ะเนี่ย”
“เคย”
เจ้าตัวตอบสั้นๆพร้อมกับทำหน้าตาใสซื่อ
“แล้วคุณก็ตอบอย่างนี้”
“ใช่”
“แล้วเขารับคุณเข้าทำงานรึเปล่า”
“ก็รับบ้างไม่รับบ้าง
สรุปคุณจะให้ผมแนะนำตัวต่อรึเปล่าเนี่ย”
“ไม่ดีกว่า...ถ้าให้คุณพูดต่อก็คงไม่มีสาระเหมือนเดิม”
นับบินถอนหายใจเสียงดังบ่งบอกว่าตอนนี้กำลังรู้สึกเบื่อหน่ายกับผู้สมัครคนนี้ซะเต็มประดา
“แล้วสาระของคุณคืออะไรล่ะ”
ปลาวาฬเองก็เริ่มไม่ค่อยจะชอบขี้หน้าไอ้ผู้ชายคนนี้ซะแล้ว คนอะไรจะขี้เก๊กขนาดนี้
แถมยังปากจัดอีกต่างหาก มีดีอย่างเดียวก็แค่หล่อเท่านั้นล่ะ
“คุณยังเวอจิ้นอยู่รึเปล่า”
นักบินมองหน้านิ่งเพื่อรอฟังคำตอบ
หากคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าตอบว่าไม่ก็จะถูกคัดชื่อออกทันที
“นี่คือคำถามที่มีสาระของคุณแล้วเหรอ”
ไอ้บ้าเอ๊ยมาถามอย่างนี้ได้ยังไงใครจะกล้าตอบ ปลาวาฬคิดในใจ
“ใช่มันคือส่วนหนึ่งที่จะนำมาพิจารณาคัดเลือก
ตอบตามความจริงด้วย ถ้าทางเรารู้ทีหลังทุกอย่างจะต้องเป็นโมฆะ”
“ถ้าเคยxนี่เรียกว่ายังเวอจิ้นอยู่รึเปล่าอ่ะ”
เขาไม่แน่ใจคำจำกัดความคำว่าเวอจิ้นของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าว่ามันมีขอบข่ายแค่ไหน
“ถ้าคุณยังไม่โดนเอาตูดก็คือยังบริสุทธิ์พอจะเข้าใจนะ”
เขาอยากจะจับแก้ผ้าตีก้นเสียจริงๆคนอะไรจะซื่อบื้อได้ขนาดนี้
“ออถ้างั้นก็บริสุทธิ์ครับ”
ปลาวาฬยิ้มร่าเมื่อรู้ว่าตัวเองยังพอมีหวัง
“แล้วน้องชายคุณมียาวกี่นิ้ว”
เจอคำถามนี้เข้าไปทำให้ปลาวาฬถึงกับตาโตทันที
ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง คำถามดูมีสาระซะเหลือเกิน ไอ้บ้าเอ๊ย
คำก่นด่าดังขึ้นในใจอย่างอัดอั้น หากเป็นไปได้เขาอยากจะตะโกนใส่หน้านายคนนี้ซะเหลือเกิน
“คำถามนี้คือส่วนนึงที่จะนำมาพิจารณาคัดเลือก
ใช่ไหมครับ” ปลาวาฬชิงพูดตัดหน้าก่อนที่นักบินจะขยับปาก
“รู้แล้วจะถามทำไม”
นักบินทำเสียงดุใส่
“ขนาดน้องชายผมน่ะเหรอ
เอ...ผมเองก็ไม่เคยวัดสักครั้งเลยอ่ะ ทำยังไงดีต้องการตัวเลขเป๊ะๆเลยป่ะครับผมจะได้ไปวัดในห้องน้ำก่อน”
อยากรู้ดีนักเขาจะกวนให้หัวปั่นเลยคอยดู
“ไม่ต้อง! เอาคร่าวๆ” ตอนนี้กำแพงความอดทนของนักบินแทบจะพังลงแล้ว
“อืมม...คิดแป๊บนะ”
พูดพลางคลึงที่เป้ากางเกงไปด้วย “ประมาณ...ห้านิ้วได้มั้ง”
นักบินได้ยินก็ยิ้มที่มุมปากทันที
คนที่จะมาขึ้นเตียงกับเขาต้องมีความยาวของน้องชายสั้นกว่าไม่งั้นก็หมดสิทธิ์
“คุณยิ้มอะไร”
รอยยิ้มนั่นทำให้ปลาวาฬรู้สึกเหมือนถูกเยาะเย้ย เจ้าตัวจึงถามกลับไปห้วนๆ
“เปล๊า”
“ทำอย่างกับของตัวเองใหญ่ซะเหลือเกิน
ดูหน้าก็รู้แล้วว่าเล็กนิดเดียว” ปลาวาฬพูดต่อหน้าอย่างไม่เกรงกลัว
“ก็แล้วแต่จะคิด”
นักบินยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ
ถ้านายผ่านการพิจารณาเดี๋ยวก็จะได้รู้ว่าฉันเล็กหรือใหญ่ นี่คือความคิดในหัวของนักบินที่ทำให้เจ้าตัวยิ้มออกมาไม่ยอมหยุด
“คุณหมดคำถามรึยังผมจะได้กลับซะที”
ดูเหมือนวาตอนนี้ปลาวาฬเริ่มรู้สึกว่าการมาที่นี่มันไม่ได้มีสาระอะไรเลย
“เหลืออีกคำถามนึงก็เสร็จแล้ว.....เหตุผลที่คุณมาสมัครคืออะไร”
“ผมตอบอย่างไม่อายว่าเพราะเงิน
ตอนนี้ชีวิตผมกำลังย่ำแย่หมดหนทาง เงินเท่านั้นคือพระเจ้า
นี่คือเหตุผลเดียวโอเคนะ” เจ้าตัวตอบอย่างไม่คิดมากเพราะยังไงซะก็ไม่ได้หวังอะไรแล้ว
คิดแค่ว่าตอบส่งๆไปอย่างนั้นให้มันจบๆ
“ผมหมดคำถามแล้ว
คุณมีอะไรจะถามก่อนออกไปไหม”
“มี!
ผมฝากบอกเจ้านายคุณด้วยนะว่าไม่มีอะไรจะทำแล้วเหรอ ถึงได้คิดโปรเจคที่ปัญญาอ่อนอย่างนี้ขึ้นมา
แค่นี้ล่ะ” พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที
“เดี๋ยวผมจะบอกคุณวรรธนพลให้ก็แล้วกันครับ”
นักบินตะโกนตามหลังไป ถึงแม้ว่าจะรู้สึกจุกไม่น้อยที่โดนด่าซึ่งๆหน้าอย่างนี้
ปัง!
เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้นนักบินถึงกับถอนหายใจเสียงดังแล้วนั่งขาไขว่ห้างทันที
ตอนนี้ในหัวกำลังคิดว่าจะเอายังไงดีกับไอ้เด็กกวนตีนคนนี้ มันน่าจับมาตีก้นนัก
ดีดอย่างกับม้าแถมยังปากดีอีกด้วย แต่คุณสมบัติไอ้เด็กคนนี้มันดันตรงตามที่เขาต้องการทุกอย่างเลยนี่สิ....หรือจะลองเสี่ยงดูสักตั้ง
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ผลงานอื่นๆ ของ MILER STORY ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ MILER STORY
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น