คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : At First Sight, London Night
บทนำ
At First Sight, London Night
- ประมาเือบ 4 ปีที่แล้ว -
“หนูไพลู นี่พี่หมอธัน เาเรียนเพาะทาอยู่ที่นี่ สวัสีพี่เาสิลู”
เสียอุภาวี หิวัยลานเอ่ยร้อเรียสาวน้อยวัยใสที่ำลัยืนลูบผมึ่ถูย้อมให้เป็นสีน้ำาลอมมพูยาวสลวยรลาหลั วหน้าสวยน่ามอเริ่มเป็นสีแอ่อนาาอาาศหนาวัใน่วเทศาลริส์มาส รุลอนอนแห่สหราอาาัร วาสีน้ำาลเ้มเหลือบมอายหนุ่มร่าสูที่ยืนนิ่อยู่รหน้าเธอในะนี้ พร้อมทัุ้วิริยา ุแม่อเา
หิมะสีาวโปรยปรายลมาัับผืนฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำเินเ้ม หิมะปุปุยลอยผ่านใบหน้าหล่อเหลาอายหนุ่ม ปลายมูโ่เป็นสันรับับิ้วเ้มที่พารอยู่บนใบหน้ามายนั้น ริมฝีปาสีแอย่านสุภาพีเือรอยยิ้มน้อยๆ แววานิ่สบูสุุมาวามภายใ้รอบแว่นสีำทอมอมายัสาวน้อยผมสีมพูให้วามรู้สึอบอุ่นอย่าบอไม่ถู าหลัอเาเป็นทิวทัศน์ที่สวยามอ Tower Bridge สะพานอันเลื่อื่อโ่ัและสวยามยิ่อเมือหลวแห่เมหมอนี้
‘ไพลิน’ เ็สาววัยเพิ่เ้ามหาวิทยาลัยเยหน้ามอเา ลืมัวเผยอปา้าไปหลายวินาที วาสวยยัับ้ออยู่บนใบหน้ามายราวับวหน้าอเามีแสสว่าออร่าประาย้อา
...ไพลินเอแล้ว่ะแม่...พ่ออลูไพลิน...
ะที่หัวใำลัิอะไรเพ้อเ้อ แ่สมออเธอ็สั่ารให้เธอยมือไม้ที่สั่นเทาึ้นมาไหว้ายหนุ่มที่อายุห่าันราว 10 ปี ไพลินพูสวัสีทัทายเา พยายามะเปิปาเพื่อพูุยันท่ามลาอาาศที่หนาวเหน็บ ทว่าหัวใที่เ้นแรทำให้เสียอสาวน้อยสั่นไปหม
“เอ่อ สะ สะ...สวัสี่ะ พี่หมอธัน...”
“รับ” เสียทุ้มอบรับเธอมาแสนสั้นพร้อมับรอยยิ้มอ่อนโยน ไม่รู้ว่าเ็สาวเผลอมอหน้าเาา้าอยู่นานแ่ไหน แ่รู้สึัวอีที ไพลิน็ไ้ยินเสียุแม่บอว่าะไปเินูวิวรอบๆ เสียแล้ว
บรราุแม่ัวนันเินูบรรยาาศยาม่ำืนประับแสไฟสีเหลือนวลสวยาม ทิ้ให้สาวน้อยยืนหนาวัวสั่นอยู่ับายหนุ่มร่าสูที่ยืนนิ่ไม่สะท้านับลมหนาวามลำพั มือบาเาะรั้วะแรรหน้า ทอมอไปยัผิวน้ำสีเทาอแม่น้ำเทมส์ ไม่นานนันที่ไม่อบอยู่เยๆ อย่าไพลิน็หันมาหาเรื่อวนนายแพทย์หนุ่มุย
“เอ่อ พะ...พี่ธันเรียน...มะ...หมอ...ยา...ไหมะ” เสียใสเอ่ยถาม แ่อาาศที่หนาวเย็นทำให้ริมฝีปาอเธอมันสั่นหึหันำพูำาอเธอนั้นสั่นไหว ฟัเือบะไม่รู้เรื่อ ายหนุ่มปรายามอหน้านถาม่อนะเปิปาเอ่ยเสียทุ้มออมา
“ยารับ...” เาอบมาสั้นๆ ่อนะหันหน้ามาหาเ็สาวที่ำลัถูมือไปมาเพิ่มวามอบอุ่นให้ัวเอ ายหนุ่มโน้มหน้ามาอยู่ระับสายาอสาวน้อยัวสั่น เาเอ่ยถาม้วยรอยยิ้ม "สั่นแบบนี้...หนาวเหรอรับ”
นายแพทย์หนุ่มไ้รับำอบเป็นารส่ายหน้านผมยาวนั้นระายไปมาามแรลม ทั้ที่วามเป็นรินั้น หนูน้อยไพลินหนาวนัวะแ็อยู่แล้ว มือบารีบระับเสื้อหนาวให้แน่นแนบอยิ่ึ้น แอบเหล่มอผ้าพันอหนาูอบอุ่นอเาอย่าอิา
‘ธันวา’ มอพวแ้มใสเือสีแระเรื่ออย่านหนาวัสัพั อมยิ้มเบาๆ ่อนะยืัวลับไปยืนร มือล้วระเป๋าแบบเิม
“ท่าทาแบบนี้ โหหมอไม่ไ้หรอรับ”
“็...ไพลิน...มะ...ไม่หนาวนี่ะ”
ายหนุ่มอมยิ้มบันให้ับวามปาแ็อเ็สาวรหน้า ไม่รู้เธอะื้อไปทำไม มือให่ยึ้นมาแะปมผ้าพันอออไปาัวเา แล้ว่อยๆ ล้อมันไว้ับลำอเล็อนที่ำลัหนาวสั่น
“นเรา...เวลาหนาวๆ แล้วแถวอเราอุ่นเนี่ย มัน่วยไ้เยอะนะรับ”
เสียนุ่มัมาอย่าเนิบนาบาายหนุ่มที่ำลัพันผ้าพันอผืนหนาให้เ็สาวแ้มแที่อนนี้ยืนนิ่ัน มอใบหน้ามาย้วยวาที่ะพริบปริบๆ ในใวน้อยำลัเ้นสั่นระรัวราวับะหลุออมาแล้วลิ้ไปับพื้น
ายหนุ่มระบายยิ้มน่ามอ เมื่อพันผ้าพันอเสร็เรียบร้อยแล้ว
"อุ่นึ้นไหมรับ"
“เอ่อ...่ะ แล้วพี่หมอธันะ...ไม่หนาวเหรอะ”
“ไม่เป็นไรหรอรับ” นายแพทย์หนุ่มพู่อนะหันหน้าลับไปมอวิวทิวทัศน์ามเิม วาสวยแอบมอปลายาที่เห็นเป็นไรหนวอ่อนาอเา ในใเ้นึันเธอรู้สึไ้ถึัหวะารเ้นอมัน
...แม่เ้า!!! อยาเป็นภรรยาแพทย์ ไพลิน้อทำยัไะ?!?!...
----------------------------------
สวัสีทุนนน อาๆ ว่าอัพเรื่อนี้ทำไมมม๊???
ือุยับัวเอพลา เลยลบอนไปหมเลย 555555555 เลยเอามาลให้เรียบร้อย
ระหว่ารอเรื่อใหม่็มาอ่านเรื่อเ่าไปพลาๆ ไ้นิ
ใรยัไม่ไ้อ่านเรื่อล่าสุ ไปไ้นะ๊ะ เพิ่บไปเอ้า
https://writer.dek-d.com/milkypastel/writer/view.php?id=2094441
ความคิดเห็น