ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FicEXo]{HunHan}ไม่ว่าจะยังไง...ฉันจะรักนาย

    ลำดับตอนที่ #13 : Chapter12

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 62
      0
      24 พ.ค. 57



    Chapter12
     

    Luhan

    เมื่อคืนผมโดนเด็กบ้าจับกดอ่ะ เอิม คือ ลุกไม่ขึ้นครับแต่ก็ต้องลุกเพราะผมไม่ได้ไปมหาลัยนานมากแล้ว

    และวันนี้เป็นวันที่ผมต้องส่งการบ้านด้วย โอ้ยนี่ถ้าเซฮุนขับรถชนผมช้ากว่านี้หน่อยผมคงมีงานส่งแต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้นไง

    ตอนนี้ผมกำลังไปหาอาจารย์ตัวปล่าว พร้อมใบรับรองแพทย์

    ผมเดินกะเผกเข้าไปในห้อง แบคยอนกับมินซอกรีบลุกขึ้นมาพยุงผมไปนั่งที่ทันที

    ที่จริงเซฮุนบอกจะมาส่งนะแต่จงแดมาบอกว่ามีงานด่วนต้องไปให้ได้ ผมเลยต้องมาที่นี่เองโดยมีคนขับรถขับมาส่ง

     

    “แกเป็นไรวะ ทำไมเดินแบบนั้น”

    มินซอกเอ่ยถามทันทีที่นั่งลง

    “ไม่เห็นต้องถาม แดงเทือกทั้งคอขนาดนี้ เจอเด็กจับกดมาอะเด่”

    แบคยอนเอ่ยแซวผมขวางกระเป๋าใสมันทันที

    “เฮ้ย!! จริงดิ”

    คุณหมินครับอย่าถาม คนแมนมิกล้าตอบ

     

     



    “ลู่ฮานการบ้านเธอหล่ะ??”เสียงครูประจำวิชา ถามขึ้นหลังจากที่ทุกคนส่งงานกันครบแล้ว

    ผมอธิบายให้ครูฟังเรื่องโดนรถชนพร้อมยื่นใบรับรองแพทย์ให้ดู

    ครูรับไปอ่านก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ ผมเลยได้สิทธิ์วีไอพีส่งงานทีหลังได้

     

     

     

     

    “ลู่ฮาน มินซอก ไปร้านชานมกัน”แบคยอนเอ่ยปากชวนหลังจากหมดคาบเรียน

    “ไปสิ ไม่ได้ไปนานแล้วคิดถึงป้าแกอยู่เหมือนกัน”ผมเดินตรงไปที่รถที่มีคนขับรออยู่ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่ง

    แบคยอนกับมินซอกมองงงๆ

    “อะไรไหนว่าจะไป ไม่ไปหรอ?”ผมสงสัยเลยถามออกไป

    “ไปสิ แต่แกมีคนขับรถประจำตัวเลยหรอว่ะ เจ๋งอะสามีเด็กดูแลดีขนาดนี้เลยหรอ?”แบคยอนพูดขึ้นทำเอาผมไปไม่ถูกเลย

    ก่อนที่ทั้งคู่จะขึ้นตามมา

    คนขับรถที่บ้านของทั้งคู่จะมารับตอนที่โทรไปบอก แต่คนขับรถของเซฮุนจะรอจนกว่าผมจะออกมา

    ผมบอกให้เขากลับไปก่อนแต่เขาบอกว่าจะรอเพราะเซฮุนสั่งไว้

     

     

     

     

     

    มาถึงร้านชานมผมก็ตรงไปกอดป้าแกทันที

    “คิดถึงจังครับ”

    “ป้าก็คิดถึงเหมือนกัน กินอะไรหน่อยไหม??”

    “ครับ/ครับ”

    แบคยอนกับมินซอกพูดพร้อมกัน ผมกับป้ามองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา

     

    ป้าเสริฟเสร็จก็นั่งลงข้างๆผม

    “จะกลับมาทำงานเมื่อไหร่หรอ หรือว่าจะไม่ทำแล้ว”ป้าถามผม

    “อ่อ พรุ่งนี้แล้วกันครับวันนี้ยังไม่พร้อมเท่าไหร่”

    “ขาดงานไปนานแบบนี้ป้าหักเงินไปเยอะแล้วนะ”

    “ฮาๆๆๆๆๆครับผมเข้าใจ ผมมาช่วยป้าเพราะกลัวป้าเหนื่อยไง ผมไม่สนหรอกว่าป้าจะหักผมเท่าไหร่เพราะผมก็จะกินข้าวกับป้าไงไม่อดตายแน่”ผมพูดพร้อมกอดคนที่อายุเยอะกว่าข้างๆ

     

    “ไม่จริงป้าลู่ฮานมันได้ผั_รวย เด็กด้วย”แบคยอนเคี้ยวไปพูดไป

    ผมทุบลงไปกลางหลังมันทันที จนมันไอค่อกแค่กเพราะสำลัก

    “เฮ้ย แค่กๆๆ ทุบมาได้ ถ้าติดคอตายจะทำไงหะ พี่หมอยังต้องการภรรยาสวยๆคนนี้อยู่นะ”แบคมันพูด

    พูดมาได้ ภรรยาสวยๆ เอออายปากบ้างก็ได้นะครับแบคยอนคนเริ่ด

     

    กริ้ง

     

    เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านบ่งบอกว่ามีลูกค้าเข้าเราทั้งโต๊ะมองไปทางนั้นทันที

    “อ้าวลู่เก่อ”อี้ชิงนั่นเอง

    “อาอี้ มาทำไรแถวนี้อ่ะ”อี้ชิงเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะผม

    “อ่อ ทำธุระนิดหน่อยอ่ะเก่อ”อี้ชิงตอบกลับมา

    “นั่งด้วยกันสิ”ผมชวน

    อี้ชิงนั่งลงฝั่งตรงข้ามผมก่อนจะหันไปสั่งเมนูกับป้าแล้วหันมาสนทนาต่อ

    “นี่เพื่อนเก่อ แบคยอน มินซอก นี่อี้ชิง น้องเราเอง”ผมทำการแนะนำให้ทั้งสามรู้จักกัน

    “ยินดีที่ได้รู้จักครับ”อี้ชิงทักทายอย่างมีมารยาท

    “เช่นกันนะ”ทั้งแบคและหมินตอบพร้อมกัน

     

     

     

     

    ผมกับอี้ชิงคุยกันออกรสเช่นเคย แบคยอนกับอี้ชิงก็เหมือนจะคุยกันถูกคอแต่ผิดกับมินซอกที่นั่งเงียบมองหน้าอี้ชิงตลอดเวลา คงไม่แปลกอะไรเพราะมินซอกเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว ยิ่งไม่สนิทยิ่งไม่พูดใหญ่เลย

    “เราเคยเจอกันรึป่าว?”มินซอกเอ่ยถามอี้ชิงและมันเป็นประโยคแรกที่มินซอกพูดกับอี้ชิง

    “ผมว่าไม่นะ ทำไมหรอครับ พี่เคยเจอผมหรอ?”อี้ชิงหันไปตอบ

    “ไม่รู้สิ แค่รู้สึกคุ้นๆหน้าหน่ะ”ก่อนจะหันไปสนใจชานมของตัวเองเหมือนเดิมแต่ก็ไม่วายเหลือบมองอีกคนอย่างข้องใจ

     

     

     

    เวลานี่ก็วิ่งเร็วเหลือเกินแวบเดียวก็เย็นแล้ว

    “เก่อผมกลับก่อนนะ พอดีนัดแฟนไว้ ไปนะครับพี่ๆ”อี้ชิงโบกมือลาทุกคนก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง

    “ฉันก็ต้องไปเหมือนกัน แล้วเจอกันนะ”มินซอกเองก็เดินออกจากร้านไป

    “หมินมันจะรีบไปไหนของมัน? เอ่อ ลู่ฮานจะกลับเลยไหม?”แบคยอนหันมาถามผม

    “ก็ถ้าไม่มีไรแล้วก็คงต้องกลับเลย”

    “งั้นแกไปช๊อปเป็นเพื่อนฉันแปบดิ วันนี้พี่หมอเข้าเวรฉันเลยไม่รู้จะไปไหน ไปช๊อปด้วยกันนะลู่ฮาน”แบคยอนไม่ได้รอคำตอบจากผม มันลากผมไปขึ้นรถที่มีคนขับรถของเซฮุนรออยู่แล้วตรงไปที่ห้างชื่อดังทันที

     

     

     

     

     

     

     

    “อี้ฟานมารอนานรึยังครับ?”

    อี้ชิงที่เพิ่งลงจากรถเดินตรงไปหาคนรักทันที

    “ไม่นานเท่าไหร่หรอก ว่าแต่ไปทำอะไรมาถึงได้มาช้าหล่ะหืม”พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานกับแฟนสุดที่รัก

    “อ่อพอดีเจอพี่ที่รู้จักเลยคุยเพลินไปหน่อยหน่ะ”

    “หือ พี่ที่รู้จัก ผู้ชายรึปล่าว”มองหน้าอีกคนอย่างเค้นหาความจริง

    “อือ ผู้ชายแต่ไม่ต้องห่วงหรอกพี่เขามีแฟนแล้ว”พูดพลางกอดแขนของแฟนหนุ่ม

    “ยังไงก็ไว้ใจไม่ได้ ถ้าวันดีคืนดีมันคิดจะมาแย้งนายไปจากฉันทำไง ฉันไม่มีวันปล่อยให้เมียตัวเองตกเป็นของคนอื่นหรอกนะ อู่อี้ฟานคนนี้ไม่มีทางยอม”เอามือโอบเอวของอีกคนแน่น

    “ฮาๆๆๆโอเคๆๆรู้แล้วว่ารักรู้แล้วว่าหวง เราจะไปกันได้รึยัง?”อี้ชิงเอ่ยถามคนเจ้าแง่เจ้างอน

    อี้ฟานจึงประคองเอวบางให้ออกเดินไปด้วยกันยังจุดหมายปลายทางที่ทั้งคู่กำลังจะไป

     

    “หึหึ ที่แท้ก็แฟนพี่คริส งั้นก็คงจะรู้สินะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลู่ฮาน!!”ใครสักคนที่แอบมองทั้งคู่อยู่ในความมืดเอ่ยขึ้นก่อนจะหันหลังเดินจากไปจากตรงนั้น

     

    ………………………………………………….

     

     

    รู้สึกว่าตอนนี้จะสั้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกก

    ใครแอบดูคริสกับเลย์ให้เดาๆๆๆเชื่อว่าเดากันถูก

    ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะฮับ

    เม้นหน่อยน๊สักเม้นก็ยังดี

    ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน



    themy  butter

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×