คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Chapter20
Chapter20
เซฮุนและลู่ฮานตื่นมาทานกลางวันในเวลาบ่ายแก่ๆ
เซฮุนทุกวันนี้เหมือนคนโรคจิต เพราะเอาแต่มองหน้าคนตัวเล็กตลอด มันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันจนทุกวันนี้เซฮุนก็ยังคิดว่าลู่ฮานน่ามองอยู่ตลอดเวลา
“เซฮุนอ่า...จะมองทำไม”ลู่ฮานเอ่ยปากถามอีกคน มือบางก็กำช้อนแน่นก้มหน้าก้มตาเขี่ยอาหาร
“มองไม่ได้รึไง??ตัวเองไม่ให้เค้ามองแล้วจะให้ใครมองหล่ะ หืม?”เซฮุนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆลู่ฮาน
“ก็..เค้าเขินหนิ”>////< ลู่ฮานเอามือผลักหน้าอีกคนให้ออกห่างแล้วลุกเดินขึ้นไปที่ห้อง
แต่ก็นึกขึ้นได้กลางคันจึงหันหลังไปบอกอีกคน
“เย็นนี้เค้าไปงานวันเกิดพี่ชายของมินซอกนะ”
“งานวันเกิด??..ให้เค้าไปส่งไหม??เค้าว่าง”เซฮุนเอ่ยปากอาสา
“ไม่เป็นไรมินซอกจะมารับบอกว่าตอบแทนที่รบกวนเลยไม่อยากขัดน้ำใจหน่ะ ตัวเองไม่ต้องห่วงหรอก”พูดแค่นั้นก็เดินขึ้นห้องไปทิ้งให้เซฮุนมองตามแผ่นหลังจนลับตา
..........จะไม่ห่วงได้ไงเมียทั้งคน..............
แต่ในเมื่อลู่ฮานเลือกแบบนั้นเซฮุนก็ขัดไม่ได้ นี่ไม่ได้กลัวนะปล่าวเลยแค่ไม่อยากขัดเฉยๆ
ถึงเวลานัดลู่ฮานแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว แต่ก็อยากจะไปบอกแฟนตัวดีขี้ห่วงก่อนว่าจะออกไปแล้วแต่พอเข้าไปในห้องปรากฏว่ากำลังหลับสบายเลยไม่อยากกวน
เดินออกมาสักพักก็เจอรถของมินซอกที่จอดรออยู่แล้วที่หน้าบ้าน
“มานานแล้วหรอ?”ถามพลางก้าวขาขึ้นไปนั่งในรถ
“ไม่นานหรอก แล้วแฟนแกหล่ะ??”มินซอกเอ่ยปากถามพลางมองเข้าไปในบ้านอย่างอยากรู้อยากเห็น
“หลับอยู่หน่ะ”
“หลับหรอ???”มินซอกมองไปยังท้องถนนที่ว่างเปล่าข้างหน้า ยิ้มกริ่มออกมา ก่อนจะออกรถไป
คฤหาสตระกลูอู๋
บริเวณสวนข้างสระน้ำขนาดกลางที่หลังบ้านกลายเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยกลุ่มไฮโซไฮซ้อมากมายที่มาเพื่อแสดงความยินดีกับเจ้าของงาน
แต่ละคนแต่งตัวกันอย่างกับหลุดมาจากที่แมวเดิน(แคทวอค)แบรนด์ทั้งนั้นแต่ละอย่างที่ใส่กันไม่รู้ล่อไปกี่ตังค์ ลู่ฮานเห็นแล้วคันแทนใส่กันเข้าไปได้ไง?
ทุกคนล้วนมีของขวัญในมือ แต่ลู่ฮานไม่มี แอบรู้สึกผิดนิดนึงแต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับลู่ฮานหนิเนาะ เค้าไม่ได้เชิญลู่ฮานลู่ฮานไม่มีของให้ก็ม๊ายยยยยผิด(งั้นมันก็ผิดตั้งแต่แกเดินเข้างานเค้าแล้วแหละลู่ฮาน)
“ลู่ฮานทางนี้”มินซอกกวักมือเรียกลู่ฮานให้เดินตามไป
“อือ”พยักหน้าก่อนจะเดินไป
มินซอกหยุดยืนที่อยู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่ค่อนข้างมีภูมิฐาน ดูเป็นผู้ใหญ่ และดูท่าทางแล้วคงจะเป็นเจ้าของงานสินะ
ลู่ฮานเดินเข้าไปทักทายตามมารยาท
“สวัสดีครับ”
“ลู่ฮานนี้พี่คริส พี่เราเอง พี่คริสนี่ลู่ฮานเพื่อนผมแฟนโอเซฮุน”มินซอกแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกัน
ลู่ฮานก็ยิ้มทักก่อนจะหันขวับตรงประโยคที่ว่า ‘แฟนโอเซฮุน’
“นี่มินซอก..ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย แกบอกแค่ฉันเป็นเพื่อนแกก็ได้”ลู่ฮานตีเข้าไปที่แขนของมินซอกเบาๆ
“ไม่ได้หรอกเดี่ยวพี่คริสคิดว่าแกโสดแล้วจีบแกจะเป็นเรื่องเอานะ”
“ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆหน้าตาน่ารักแบบน้องลู่ดูยังไงก็น่าจีบนี่ครับ ต่อให้เป็นแค่กิ๊กพี่ก็ยอมนะ”คริสส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้
ลู่ฮานรู้สึกถึงลางไม่ดีแต่ก็ยิ้มกลับไป
ทั้งสามคนคุยกันไปเรื่อยเปื่อยคริสขึ้นไปพูดบนเวทีบ้างเวลาพิธีกรเรียกแต่สุดท้ายก็มารวมกลุ่มคุยกับมินซอกและลู่ฮานอีกอยู่ดี
ลู่ฮานไม่ทันได้สังเกตุหรือคิดอะไรเพราะความไว้ใจ และเชื่อคนง่ายจนลืมคิดไปว่ามินซอกบอกว่าไม่สนิทกับพี่คริสแต่ที่เห็นอยู่ตอนนี้คือทั้งคู่ดูเป็นพี่น้องที่รักกันมากและทุกครั้งที่มินซอกยื่นแก้วมาให้ ลู่ฮานก็รับไว้ทุกทีจิบมันบ้างเมื่อรู้สึกกระหายน้ำ แต่ในแก้วนั้นกลับไม่ได้มีแค่น้ำธรรมดามันมีส่วนประกอบของสารบางอย่างที่ทำให้คนที่รับเข้าไปรู้สึกเบลอ หลอน มองเห็นอีกคนเป็นอีกคน (ยาอะไรไรท์ก็มิรู้)
“วันนี้มันเป็นวันที่แย่ที่สุดในชีวิตของฉันเลยนายรู้ไหม?”
เสียงของใครบางคนปลุกคนที่ยังคงหลับใหลอยู่ตื่นขึ้นมา
เซฮุนค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น แต่แสงจ้าๆพวกนั้นทำให้เซฮุนไม่สามารถมองภาพตรงหน้าได้ชัดเจนเท่าไหร่
“ใคร?”ถามออกไปเพราะมองไม่เห็น
“นายไง”แต่คำตอบที่ได้กลับรู้สึกว่าคนๆนั้นกวนทีนชิบ
“นายไหนหล่ะ?”
“โอเซฮุน”เสียงประหลาดนั้นตอบกลับมา
“เรียกทำไม”
“อย่ามากวน”
“ก็นายเรียก”
“ฉัน ชื่อ โอ เซ ฮุน”
“ติ๊งต๊อง”
“ว่าตัวเองหรอ”
“ว่านาย”
“ก็ว่าตัวเองนะแหละ”
“ย๊าส์อยากกินลูกตะกั่วรึไงถึงกวนไม่เลิกห๊า คนจะนอนไปไหนก็ไปไป๊”เซฮุนเริ่มหงุดหงิดเลยเอ่ยปากไล่อีกคนอย่างหัวเสีย
“ฉันไปแน่ แต่แค่อยากจะบอกนาย”
“บอกอะไร..บอกเลยถ้ากวนตีนอีกรอบยิงท้องพรุนแน่”
“ลู่ฮานเป็นคนที่นายรักมากใช่ไหม?”
“ใช่”ถึงจะงงกับคำถามแต่ก็ตอบออกไปอย่างมั่นใจโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา
“ฉันก็รักเขามากเหมือนกัน ............
แต่ฉันทำพลาด ฉันไม่ฟังเขาฉันไม่ตรวจเช็คให้ดีก่อนฉันถึงเสียเขาไปแบบไม่มีวันได้คืน”
“พูดอะไร?”งงกว่าเก่าอีก
“นายจำที่นายเคยฝันได้ไหม??ที่ลู่ฮานนอกใจนายไปมีอะไรกับอี้ฟาน”
“ดะ...ได้”แน่นอนอยู่แล้ว ลืมไม่ลงเลย ติดตาเซฮุนสุดๆ
“ตอนนั้นฉันเพิ่งลองเพราะงั้นทุกครั้งที่นายฝันนายเลยเห็นแค่ภาพที่ไม่ค่อยชัดและฉันก็ไม่อยากเสี่ยงมาหานายแบบนี้เลยให้นายได้เห็นภาพบางส่วน
แต่จากวันนั้นฝันล่าสุดของนายฉันก็ต้องหยุดทุกอย่างลงเพราะคนที่ฉันรักที่สุดเขาไม่สบายมาก ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่ตอนนี้ฉันรู้เพราะเขาพยายามแก้ไขทุกอย่างเขาเลยต้องจากไปเร็วแบบนั้น”
“นายกำลังจะบอกว่านายคือฉันและในอนาคตลู่ฮานจะตายเร็วว่างั้น”เท่าที่ทนฟังมาก็สรุปได้แบบนี้ ..มั้ง??
“ก็ใช่”
“.....................”อ้าวถูกอีกเซฮุนเก่งเนอะว่าป่ะ (ติ๊งต๊อง)
“ทั้งหมดมันเกิดเพราะความผิดพลาดของฉัน เพราะฉันทำร้ายจิตใจเขามากเกินไป มารู้ความจริงก็ตอนที่ไอ้อี้ฟานมันมาเยาะเย้ยถึงในงานศพ ตอนนั้นฉันไม่มีสิทธิ์จะทำอะไรแล้ว ฉันถึงเลือกมาหานายในวันนี้”
“...............................”
“วันที่เรื่องทุกอย่างจะเริ่มต้นขึ้น วันที่อี้ฟานมันจะทำร้ายหัวใจของฉัน”
“ลู่ฮาน?”
“ใช่ลู่ฮานคือหัวใจของฉันและนาย”
“...................”
“ฉันดูแลเขาไม่ได้ปกป้องเขาไม่ได้แต่นายทำได้
และนายต้องทำ
ตื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
………………………………………………………..
มันเข้าโหมดฝันอีกแล้ว
ฟิคเรื่องนี้บอกเลยราบลื่นเหลือเกิน(หรอ??)
ติดตามตอนต่อไปครับ
เม้นเม้นโอมจงเม้น
ดีใจที่มีคนเข้ามาอ่าน
ความคิดเห็น