คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter7
Chapter7
Luhan
ผมไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่เลือกมาพักฟื้นที่บ้านเซฮุน เพราะนอกจากจะต้องเจอเด็กบ้านั่นตลอดเวลาแล้วห้องที่ผมอยู่ยังเชื่อมกับห้องของหมอนั่นอีก โถ่วให้ตายสิ ผมเข้าใจแล้วที่คนในฝันผมเป็นทุกข์ขนาดนั้นเวลาเซฮุนมีอะไรกับคนอื่นเพราะอะไร เพราะอยู่ห้องนี้แล้วแม่งได้ยินเสียงของห้องนั้นชัดเจนมาก
ผมลองถามป้าแม่บ้านดูเกี่ยวกับเรื่องนี้(เสียงที่ลอดผ่านห้อง)แม่บ้านบอกว่าจะมีก็แต่สองห้องนี้เท่านั้นที่จะได้ยินเสียงของอีกฝั่งชัดเจนเพราะมีประตูเชื่อมกันแต่ข้างนอกจะไม่ได้ยินนะ ห้องอื่นก็เป็นห้องเก็บเสียงทั้งหมด
ผมละสงสัยจริงถ้าคนในบ้านเป็นอะไรตอนอยู่ในห้องคนเดียวจะมีใครได้ยินแล้วมาช่วยไหม?? เฮ้อ
ภายในห้องผมถูกจัดแต่งด้วยโทนสีขาวหรูๆมีอุปกรณ์เกี่ยวกับการรักษาเล็กน้อยแต่ก็ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่โรงพยาบาลอยู่ดี จะพาย้ายมาทำไมฟระ
คุณพยาบาลที่จะต้องมาดูแลผมพักอยู่ห้องข้างล่าง
ผมเดินสำรวจไปรอบๆบ้าน โดยมีพยาบาลเดินตาม เฮ้ออออออ...........
ผมไม่เห็นใครในบ้านเลยนอกจากบอดี้การ์ด แม่บ้าน และคนสวน
“เอ่อ คุณจงแดที่นี่ไม่มีใครอยู่เลยหรอครับ”ผมเห็นคนสนิทของเซฮุนยืนอยู่ที่หน้าต่างของห้องนั่งเล่นก่อนจะเอ่ยถาม
“อ่อครับนายใหญ่อยู่ที่นี่คนเดียว”หันกลับมาตอบอย่างนอบน้อม
“บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ แต่อยู่คนเดียวเนี่ยนะ”อดแปลกใจไม่ได้จริงๆ
“ครับเพราะนายคนเก่ากับภรรยาของท่านเสียไปเมื่อหลายปีก่อนโน้นนะครับ นายใหญ่เลยต้องอยู่คนเดียว”
“อ่ออย่างนี้นี่เอง”
.
.
“เอ่อคุณลู่ฮานค่ะ อิฉันว่าไปพักก่อนดีกว่านะค่ะ เดินเยอะมันไม่ดีนะคะ”คุณพยาบาลคนสวยเอ่ยปากบอกผม ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเอ่ยลาจงแดแล้วเดินขึ้นมาข้างบน ก่อนจะเจอคนตัวโตแต่งตัวดูดีท่าทางเหมือนกำลังจะออกไปข้างนอก
“พี่ไปไหนมาเนี๊ย ผมหาในห้องไม่เจอ”เซฮุนว่าพลางเข้ามาพยุงผมเดินไปที่ห้อง
ผมชักจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงท้องแก่ใกล้คลอดแล้วนะเดินนิดเดินหน่อยไม่ได้เดี่ยวลูกไหล
“เดินดูบ้านนายไง”หลังจากที่หย่อนก้นลงนั่งที่เตียงก็ตอบคำถามของคนตัวสูงทันที
“ไม่เห็นจะน่าสนใจอะไรเลย สุขภาพพี่มันน่าเป็นห่วงกว่าตั้งเยอะ”
“ฉันไม่ได้เป็นโรคใกล้ตายซะหน่อย”
“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมแค่อย่างให้พี่ดูแลตัวเองดีๆวันนี้ผมต้องไปเป็นประธานการเปิดงานอะไรก็ไม่รู้กลับดึกๆพี่ต้องดูแลตัวเองดีๆนะผมเป็นห่วง กินข้าวกินยาด้วยนะแล้วอย่าออกไปเดินเยอะนอนให้กระดูกมันเข้าที่ก่อนเข้าใจนะครับ”
เซฮุนร่ายยาวเว่อร์ใส่ผมนี่คุณน้องจะมาเป็นแฟนหรือเป็นพ่อกันเนี๊ย ถามจริง
“พูดอย่างกะจะไปเป็นชาติ”
“ก็ไม่ได้ไปนานขนาดนั้น แค่ห่างพี่วินาทีเดียวผมก็ห่วงแล้ว อย่าดื้อนะครับ คุณพยาบาลฝากดูแลด้วยนะครับ ผมไปนะ”ก่อนจะไปก็ไม่ลืมฝากฝังให้พยาบาลคนสวยดูแลผม เอ่อเอาเข้าไป
ผมลุกไปดูที่หน้าต่างเห็นรถค่อยๆเคลื่อนออกไปพร้อมขบวนบอดี้การ์ด ย้ำขบวน ไม่รู้จะเยอะอะไรขนาดนั้นและในบ้านนี่อีก มีบอดี้การ์ดอยู่ทุกมุมทุกตารางนิ้วเลย
ผมว่าผมไม่ได้มาพักฟื้นนะผมเอาตัวเองเข้ามาในกรงชัดๆ ผมพอจะเข้าใจลู่ฮานคนนั้นขึ้นมาอีกข้อหนึ่งแล้ว อยากจะหนีก็หนีไม่ได้บอดี้การ์ดเยอะสัสเลยต้องกัดฟันทนอยู่ที่นี้ทั้งอย่างนั้น
.
.
.
ภายในรถของเซฮุนที่มีจงแดนั่งข้างๆ
“นายใหญ่ครับ ตกลงจะเอาคนนี้จริงๆหรอครับ?”จงแดเอ่ยถามผู้เป็นนาย
“ก็ใช่ไง อยากจะรู้จริงๆมันจะเป็นแบบที่ฉันเห็นฝันหรือปล่าว?”เซฮุนเอ่ยออกมาเสียงเรียบด้วยใบหน้าเฉยฉา จงแดที่ไม่เข้าใจก็ได้แต่นั่งงง
หลายวันก่อนเขาเพิ่งนึกได้ว่าเคยเจอคนตัวเล็กที่ไหน มันก็ในฝันอย่างที่ไอ้พี่หมอปาร์คบอกจริงๆแหละแต่มันแค่เลือนลางไม่ค่อยชัดเจน พอมานั่งตั้งใจนึกในแต่ละวันที่เขาไปหาคนตัวเล็กที่โรงพยาบาลเขาก็เคยเจอมาก่อนแล้วในฝันซึ่งตอนนี้มันเกิดขึ้นจริงรวมถึงเรื่องที่เขาขับรถชนมันเหมือนในฝัน และเรื่องล่าสุดที่เกิดขึ้นคือคนตัวเล็กมาพักที่บ้านเขาก็เคยฝันเห็น
และส่วนใหญ่เขาจะฝันว่าได้ใช้ชีวิตร่วมกันกับคนตัวเล็กอย่างมีความสุขแต่ล่าสุดนี้เขาฝันเห็นคนตัวเล็กกำลังสุขสมอยู่กับชายอื่น ชายคนนั้นก็เป็นคนที่เขารู้จักดี เขาอยากจะพิสูจน์ว่ามันจะเกิดขึ้นเหมือนในฝันหรือปล่าว?
ตกดึก
ในคฤหาสหลังใหญ่ของนายใหญ่โอ
“คุณลู่ฮานไปนอนได้แล้วนะค่ะสามทุ่มแล้ว”พยาบาลที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยปากขึ้นหลังจากที่หาวไปหลายที
ลู่ฮานละสายตาออกจากทีวีแล้วหันมาตอบ
“โหยผมยังดูเอ็กโซโชว์ทามยังไม่จบเลยนะครับ”
“ต้องพักผ่อนนะค่ะ ไม่งั้นเดี่ยวไม่หาย ส่วนเนี๊ยค่อยไปหาดูในยูทูปก็ได้นิค่ะ”พยาบาลคนสวยลุกขึ้นเดินไปที่ทีวีแล้วปิด
พรึบ
“ง่าเซงเลยอ่ะ.............. นอนก็ได้”หน้างอนิดๆแต่ก็ลุกเดินขึ้นไปห้องตัวเองอย่างระมัดระวังก่อนจะนอนลงที่เตียงนุ่มเอาผ้าห่มคลุมโปงเพื่อให้ตัวเองหลับ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร
นับแกะดูให้ใครๆก็ว่าใช่ได้ผล
แกะตัวที่หนึ่งนอน
แกะตัวที่สองนอน
แกะตัวที่สามนอน
แกะตัวที่ยี่สิบแปดนอน
แกะตัวที่สามสิบก้าวนอนนนนน
แกะตัวที่ห้าสิบสองนอนนนนนนนนนนนน
แกะตัวที่เก้าสิบเก้านอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แกร๊ก
.
.
เอ๊ะเสียงประตูห้องผมเปิดออกไม่ใช่ประตูหน้าแต่เป็นประตูข้าง จะเป็นใครได้นอกจากเซฮุน กลับมาแล้วหรอ ตอนไหนทำไมไม่เห็นได้ยินเสียงรถ(บ้านนี้เค้ามีแต่ห้องเก็บเสียงนิจ๊)
หรือผมนับแกะเพลินไป
ผมควรลุกขึ้นทักเขาไหม
ระหว่างที่คิดเซฮุนก็พูดขึ้น
“คนอย่างพี่เนี๊ยนะจะเป็นคนแบบนั้นไม่หรอกใช่ไหมตอบสิตอบผมมา”
เขาพูดอะไรผมรู้สึกได้ถึงเตียงที่ยุบลงอีกข้าง เขาคงนั่งอยู่ใกล้ๆผม
“ผมจะไว้ใจพี่ได้ไหม??ผมจะไว้ใจพี่ได้จริงๆหรอ”
น้ำเสียงเขาดูสับสนนะผมฟังยังดูออกเลย
“แต่ความรู้สึกของผมมันรู้สึกขาดพี่ไม่ได้จริงๆว่ะ ผมหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว ทำไมกันพี่ทำเสน่ห์ใส่ผมหรอพี่ทำอะไรกับตัวผมทำไมผมถึงต้องการพี่ขนาดนี้”
ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมนายถึงชอบฉันนัก อยากรู้อยู่เหมือนกัน
“แล้วทำไมผมต้องไปเครียดกับอีแค่ฝันบ้าๆด้วยว่ะ”
เฮ้ย ฝัน อะไรนะ เด็กนี่ก็ฝันงั้นหรอ ฝันถึงผมงั้นหรอ นายฝันว่าไงเซฮุนตอบที แต่เหมือนโทรจิตของผมจะส่งไม่ถึงเขาเขาเลยไม่ตอบผม
“............................................”
เงียบทำไมว่ะเซฮุนพล่ามต่อสิอยากรู้
“.............................................”
โถ่วจะไม่บอกหน่อยหรอว่าฝันว่าอะไร
“...............................................”
เอะหรือว่ากลับห้องไปแล้ว แต่ก็ยังได้ยินเสียงถอนหายใจของเขาอยู่นะ
.
.
.
จุ๊บ
.
.
อร๊ายยยยยยยยคนแมนขอกรีดร้อง
ไอเด็กบ้าไอเด็กฉวยโอกาสกล้าดียังไงมาจุ๊บปากเค้าห่ะ
“ย๊าส์นายทำอะไรของนายหน่ะ”ผมลุกขึ้นมาโวยวายแทบจะทันที
“เฮ้ยยยยย!!!!”
เซฮุนสะดุ้งตกใจจนตกเตียง
ตุ๊บ
“พะ พี่ไม่ได้หลับหรอ”เซฮุนลุกขึ้นมาถามผมด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“อะ..เอ่อ...”เอาแล้วไงว่าจะเนียนแอบฟังซะหน่อยกลับโดนจับได้ แถไม่เป็นซะด้วยสิคนแมนมิเคยโกหกใคร
“พี่ได้ยินหมดเลยหรอ”
“อืม”พยักหน้ารับงึกงึก
“...............”
“................”
“................”
“อะแฮม นายพูดถึงเรื่องฝันด้วย ฉันขอถามได้ไหม”
ผมเองเป็นคนทำลายความเงียบโดยการหาเหาใส่หัว
“ถะถามอะไร”เซฮุนดูลังเล
“นายฝันเกี่ยวกับอะไร”ผมมองไปที่เซฮุนอย่างรอคอยคำตอบ
“ไม่มีอะไร เรื่องเมื่อกี้ผมเพ้อเจ้อไปเองแหละอย่าคิดมากเลยพี่ลืมๆไปเหอะผมไปนอนก่อนนะ ฝันดีครับ”
เซฮุนกำลังจะก้าวออกไปแต่ก็ต้องชงัก
“นายไม่เล่าแต่ฉันอยากเล่า”
บอกเลยอึดอัดมาก ปกติจะได้ระบายให้หมินกับแบคฟังแต่นี้ต้องเก็บมันไว้คนเดียวอึดอัดสุดๆ
งั้นผมจะลองเสี่ยงดูเล่าทุกอย่างที่รู้ให้เขาฟัง
……………………………………………………….
โอ๊ยเลิฟซีนเรื่องนี้ช่างเป็นอะไรที่ยากเย็นเหลือเกิน
เซฮุนก็ฝันแหะเรื่องนี้ฝันทั้งเรื่องจริงๆ
ขี้เกียจพล่ามแระ
ฝากติดตามด้วยนะครัช
อย่าลืมอย่าลืมเม้นสิเม้นสิ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ
ความคิดเห็น