[FicEXO-Hunhan,Kaido,Chanbaek] I Don't Wanna Be Your Lil Bro

ลำดับตอนที่ #12 : I Don't Wanna Be Your Lil Bro - Chapter 10 (100%)

[Sehun & Baekhyun] (me & 2nd writer: saiinam)

"ฮ้า~ ตื่นเต้นจังเลย><"

เสียงเล็กเอ่ยออกมาหลังก้าวลงมาจากเครื่องบินลำโตพลางสูดหายใจเข้าเต็มปอดเรียกเสียงหัวเราะจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี แบคฮยอนหันมาขว้างค้อนวงโตให้นายน้อยรูปหล่อ

พ่อและแม่ของเซฮุน เซฮุน แบคฮยอน และน้าจางมีหรือแม่ของแบคฮยอนพากันเดินไปเรื่อยๆ จนถึงทางออกก็เจอคนจากบ้านตระกูลโอเดินมารอรับอย่างนอบน้อมและนำทางไปยังรถคันหรูที่จอดรออยู่ไม่ไกล

"ถึงซักที"

คุณนายโอพูดขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อนเมื่อรถจอดสนิทที่หน้าประตูบ้านหลังใหญ่โตสมฐานะของตระกูลโอก่อนจะเดินไปพร้อมกับสามีและน้าจางมี แม่บ้านหลายคนเดินมาต้อนรับอย่างนอบน้อมก่อนจะช่วยกันขนสัมภาระของทุกคนไปเก็บเข้าที่

เซฮุนยังยืนอยู่ตรงนั้นกับร่างเล็กที่ยังงงๆ เพราะสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ใบหน้าหล่อคมหันไปมองบ้านหลังงามที่อยู่ติดกันด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าคิดถึงจับใจพลางระบายยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนเมื่อนึกถึงใบหน้าของใครบางคน

ผมกลับมาแล้วนะครับลู่หานฮยอง...ฮยองจะจำผมได้รึเปล่านะ?

"คนอะหยังจะได ยืนยิ้มคนเดวเป็นผีบ้าอยู่ นายน้อยของผมเป็นผีบ้าไปแล้วก๋า ฮ่าๆๆ"
(คนอะไรยืนยิ้มคนเดียวเป็นผีบ้า นายน้อยของผมเป็นผีบ้าไปแล้วรึไง ฮ่าๆๆ)

แบคฮยอนพูดแซวเมื่อหันมาเห็นนายน้อยของตนยืนยิ้มอยู่คนเดียวแล้วก็ปล่อยก๊ากออกมาเสียงดัง

ป๊อก~

ร่างสูงเดินมาเขกหัวทุยๆ ของเจ้าของเสียงหัวเราะสุดกวนประสาทนั่นทันที มือเล็กลูบหัวที่โดนเขกป้อยๆ แต่ก็ไม่วายหัวเราะเพราะความสุขใจที่ได้แซว ปากบางหัวเราะอย่างเริงร่าโชว์ฟันที่เรียงสวยของตัวเองก่อนจะกระโดดหยองแหยงอย่างอารมณ์ดีเข้าบ้านไปทิ้งให้เซฮุนยืนอยู่กับตัวเองอีกครั้ง





"น้าาาา~ ให้ฉันไปเดินเล่นนะ"

หลังจากจัดข้าวของเสร็จแบคฮยอนก็วิ่งมาขออนุญาติออกไปเดินเล่นอย่างตื่นเต้น แต่เซฮุนทำท่าเหมือนจะไม่ยอมเพราะยังไงนี่มันก็เย็นแล้ว อีกไม่นานก็จะมืด ถ้าเกิดอะไรขึ้นคงแย่แน่ แต่พอเหลือบไปเห็นสายตาอ้อนวอนสุดสยอง..ใช่ นั่นมันน่าสยองสุดๆ เพราะหลังจากการอ้อนแบบนี้มักจะตามมาด้วยพายุโวยวายจากเจ้าตัวเล็กทุกครั้งถ้าถูกขัดใจ

"เฮ้อ~ ก็ได้ๆ จำได้ว่าเมื่อก่อนมีตลาดนัดตรงแถวๆ ลานหน้าหมู่บ้าน ลองเดินไปดูละกัน...แล้วก็อย่ากลับดึกนักล่ะ

ร่างสูงพูดอย่างยอมแพ้เพื่อเลี่ยงพายุที่อาจเกิดตั้งแต่วันแรกที่กลับถึงโซล แต่ถึงยังไงก็ไม่วางใจให้ไปเที่ยวไกลๆ เลยอนุญาติแค่หน้าหมู่บ้านที่เหมือนจะมีตลาดนัดอยู่(ประมาณคลองถมบ้านเราอ่ะ5555:saiinam) ร่างเล็กกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจก่อนจะวิ่งออกไปข้างนอก ส่วนร่างสูงก็ยิ้มออกมาบางๆ ให้กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป เซฮุนเตรียมตัวออกจากบ้านเพื่อไปรอจะบอก 'บางอย่าง' กับเจ้าของบ้านหลังข้างๆ ...ลู่หานฮยอง♥




"ว้าวววว~"

ร่างเล็กเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นก่อนจะวิ่งเข้าไปในตลาดนัดเหมือนเด็กเจอขนมหวาน แบคฮยอนเดินมองของไปทั่วพลางมองหาของจุกจิกไปตกแต่งห้องใหม่ของตัวเองและหาซื้อของไปให้แม่ผู้เป็นที่รัก ตาเรียวเหลือบไปเห็นร้านกิ๊ฟต์ช็อปน่ารักๆ ร้านหนึ่ง สองขาเรียวก้าวเข้าไปอย่างไม่รีรอ สาวใหญ่เจ้าของร้านเห็นลูกค้าร่างเล็กจึงเข้ามาทักทายอย่างเป็นมิตร

"สวัสดีจ้าคนสวย เลือกของได้ตามสบายเลยนะจ๊ะ"

แบคฮยอนหันไปยู่ปากอย่างงอนๆ ใส่เจ้าของร้านแล้วพูดด้วยเสียงเล็กๆ ของเขา

"นูน่าอ่าาาา ผมไม่ใช่คนสวยนะฮะ แบบผมต้องหล่อสิ><"

เจ้าของร้านยิ้มให้เจ้าตัวเล็กอย่างเอ็นดูก่อนจะเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์เพื่อให้แบคฮยอนได้เลือกของอย่างเต็มที่ ร่างเล็กยิ้มกว้างให้สาวใหญ่จนตาเกือบปิดแล้วเริ่มลงมือเลือกของอย่างตั้งใจ






 

[Chanyeol] (me & 2nd writer: saiinam)

 

สวัสดีครับ ผมปาร์ค ชานยอลครับ ทุกคนคงเคยเจอผมแล้วสินะ? ใช่ครับ ผมมันก็แค่ผู้ชายเสเพลคนนึง อย่าถามหาสาเหตุเลยครับ มันก็แค่เรื่อง 'ไร้สาระ' แม่คือคนที่ผมรักมากที่สุด แต่เธอก็ทิ้งผมไปด้วยโรคภัยที่รุมเร้า เธอทิ้งผมไว้กับพ่อที่ไม่เคยจะสนใจใยดีผมเลยซักนิด...สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นสนน่ะหรอ? เฮอะ! ก็มีแต่แก๊งมาเฟียของเขานั่นแหละ! นอกนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก เพราะแบบนี้ไงผมถึงทำตัวเสเพลไปวันๆ เพียงเพื่ออยากให้เขาหันมา 'สนใจ' ผมบ้างก็เท่านั้น มันอาจจะดูเป็นเรื่องตลกนะครับที่ทำตัวเสเพลเพียงเพราะอยากให้พ่อหันมาสนใจ มันดูเด็กใช่มั้ยล่ะ?! -3- ผมก็อยากอ้อนพ่อบ้างอะไรบ้างนะครับ ผมก็อยากมีพ่อแบบคนอื่นบ้างนะเออ

วันนี้ผมรู้สึกเบื่อมากๆ เลยออกมาขับรถเล่น ผมขับไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย สายตาเหลือบไปเห็นตลาดนัดหน้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง คนเยอะมากจริงๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมคนชอบมาเดินสถานที่ที่มันร้อนขนาดนี้กัน ในขณะที่ผมกำลังมองอะไรไปเรื่อยเปื่อยสายตาผมก็ไปสะดุดเข้ากับร่างเล็กของใครคนหนึ่ง ผมมองเขาด้วยความสนใจ ทั้งร่างกายเล็กที่ดูบอบบาง ริมฝีปากแดงสดที่น่าหลงใหล ดวงตาเรียวสวยกรีดอายไลน์เนอร์คมกริบ อ๊ากกก ทำไมน่ารักแบบนี้นะ><

เอี๊ยดดด!

เร็วเท่าความคิดครับ ผมรีบหักรถเข้าจอดริมฟุตบาททันทีโดยไม่สนใจรถที่ตามมาแล้วก้าวลงรถอย่างรวดเร็ว แต่ผมจะเข้าไปหาเขายังไงดีล่ะ? ปกติมีแต่คนเข้าหาผม ไม่รู้ทำไมร่างเล็กคนนี้ถึงทำให้ผมอยากเข้าหาเขามากกว่า

เอาไงดีวะ?! ผมเงยหน้าขึ้นอีกครั้งหมายจะมองดวงหน้าสวยนั่น แต่ผมกลับเห็นสายตาของร่างเล็กจ้องที่สร้อยเส้นงามตาเป็นมัน...ปิ๊ง! ความคิดอันชั่วร้าย(?)ของผมบังเกิดทันทีครับ ผมรีบสาวเท้าเข้าไปหาร่างเล็กและทำเนียนหยิบสร้อยเส้นนั้นมาไว้ในมือทันที คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยแล้วถลึงตาใส่ผมหน้าแบบ..'มึงกล้าแย่งกูเรอะ? - -++' แต่ผมก็ยังมองว่าเขาน่ารักอยู่ดี ขอกวนประสาทหน่อยแล้วกันนะไอ้ตัวเล็ก อยากรู้จริงๆ ว่านายจะแสดงท่าทางอะไรออกมาอีก

"เฮ้! สร้อยเส้นนี้ฉันเล็งไว้แล้วนะ!"

ร่างเล็กรีบวิ่งมาขวางเมื่อผมทำท่าจะยื่นสร้อยให้แม่เค้าเอาไปคิดเงิน

"แต่ผมหยิบได้ก่อนล่ะ:)"

ผมพูดแล้วยิ้มอย่างกวนๆ ดูท่าว่าไอ้ตัวเล็กนี่จะของขึ้นซะแล้วสิ ดูทำท่าเข้า ท่าพับแขนเสื้อตลกๆ นั่นมันอะไรกัน?

"ก่ะฮาจะเอาเส้นนี้ หันก่ะหันก่อนตวย แล้วตั๋วเป็นไผมาลู่นี่ห๊ะ! เป๋นป้อจายซะเปล่า ความเสียสละซักน้อยก่ะบ่มี ซักกำบ๋อบ่าป้อจายเฮงซวย!!"
(ก็ฉันจะเอาเส้นนี้ เห็นก่อนด้วย แล้วนายเป็นใครมาแย่งเนี่ยหา! เป็นผู้ชายซะเปล่า ความเสียสละซักนิดก็ไม่มี ซักทีมั้ยไอ้ผู้ชายเฮงซวย!!)

ผมไม่รู้ว่าไอ้ตัวเล็กนี่มันพล่ามอะไรใส่ แต่สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดคือการตะคอกใส่หน้าแบบนี้! อารมณ์โกรธของผมพุ่งขึ้นสูงทะลุปรอท คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้ามาตะคอกใส่ผมแบบนี้ ถึงผมจะสนใจแต่ก็ใช่ว่าผมจะยอมให้นะ แล้วพอตะคอกเสร็จยังมาเดินหนีผมไปอีก หึหึ! ผมรีบวิ่งตามคนตัวเล็กไปทันที หนีไปไหนได้ไม่ไกลหรอกครับ ตัวนิดเดียว ขาก็สั้นอีก มีหรือจะหนีคนอย่างผมพ้น

ขวับ ปั้ก!

พอเข้าประชิดตัวมือหนาของผมก็กระชากข้อมือบางจนร่างเล็กปะทะเข้ากับอกของผมอย่างแรง ตาเรียวหันมามองผมด้วยสายตาไม่พอใจแต่ความโกรธของผมตอนนี้ควบคุมไม่ได้แล้ว

"นายตะคอกใส่ฉัน...นายต้องโดนลงโทษ!!!"

ผมตะคอกใส่ร่างเล็กเสียงดังจนเขาสะดุ้งสุดตัว ผมยัดร่างเล็กเข้าไปในรถอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะออกรถไปอย่างรวดเร็ว เท้าเหยียบคันเร่งมิดเพื่อไปยังโรงแรมที่ใกล้ที่สุดเพื่อจะ 'ลงโทษ' เจ้าตัวแสบข้างๆ...แน่มากที่มาตะคอกใส่หน้าผมแบบนี้ หึหึ

"นี่นาย! นายจะพาฉันไปไหน?! จอดรถนะจอดรถถถถถถถ!!!"

ร่างเล็กยังคงโวยวายไม่หยุด

"ปล่อยฉันลงนะ! ถ้าฉันรอดไปได้ฉันจะไปฟ้องเซฮุนให้มาจัดการนาย!!!...นี่นาย!!! หูหนวกรึไงหาาา!!!!"

"ช่วยหุบปากซักห้านาทีจะตายมั้ยห๊ะ?!! ถ้ายังไม่นั่งเงียบๆ ฉันจะปล้ำนายตรงนี้แหละ เอามั้ย?!!"

ผมตะคอกใส่ร่างบางอย่างเหลืออด ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กจะยอมเงียบแล้วสิ คงกลัวผมปล้ำล่ะมั้ง...แต่ยังไงก็ต้องโดนแน่นอนน้องสาว~ -..- 





"นะ..นี่นาย!! พาฉันมาทำบ้าอะไรที่นี่ฮะ?!"

เสียงเล็กโวยวายอีกครั้งเมื่อเห็นว่าผมเลี้ยวรถเข้าโรงแรมม่านรูดแถวนี้ ถ้าจะให้พาไปที่โรงแรมหรูห้าดาวแบบที่เคยทำกับคนอื่นๆ ผมคงรอไม่ไหวแล้วล่ะ ก็ดูเหมือนว่าร่างเล็กข้างๆ นี่จะยัง 'สดใหม่' อยู่เลยนี่นา หึหึ

"ปล่อยฉันนะ!! ปล่อยยยยยยย!!!!!!"

ผมอุ้มร่างบางเข้าไปในห้องที่พนักงานเปิดรอไว้ทันที ยิ่งโวยวายก็ยิ่งทำให้ผมโกรธแล้วก็อยากลงไม้ลงมือมากขึ้น

ตุ้บ!

ผมกระแทกร่างบางลงกับเตียงอย่างแรง มือหนากระชากเสื้อตัวบางจนฉีกขาดโดยไม่สนใจมือเล็กๆ ที่ปัดป้องตัวเองแม้แต่น้อย เมื่อผิวขาวเนียนปรากฏต่อสายตา...ผมห้ามสัญชาตญาณดิบในตัวไม่อยู่แล้วสิ..




ร่างสูงก้มลงไซร้ซอกคอขาวอย่างดิบเถื่อนเหมือนหมาป่าที่หิวกระหาย มือสากลูบไล้ผิวกายเนียนนุ่มของร่างบางสลับกับบีบเค้นไปมาโดยไม่สนใจว่าร่างเล็กจะเจ็บแค่ไหนหรือผิวขาวๆ นั่นจะช้ำยังไง ปากเรียวขบเม้มตามซอกคอระหงจนเกิดรอยแดงไปทั่ว มือหนาสะกิดยอดอกสีชมพูสวยทั้งสองข้างสลับกัน มือเล็กทั้งผลักทั้งดันร่างสูงที่ทาบทับร่างบางอยู่ให้ออกไปแต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดไม่สามารถทำอะไรคนข้างบนได้เลย มือหนาอีกข้างเลื่อนมากดไหล่บางลงกับเตียงแน่น ร่างเล็กหมดทางสู้จนร่างบางสั่นเทาไปหมด หยาดน้ำตาหลั่งออกมาด้วยความเจ็บปวดทั้งยังกลัวสัมผัสดิบเถื่อนจากร่างสูงที่เหมือนจะฉีกเนื้อนุ่มเป็นชิ้นๆ เขามันหมาบ้าชัดๆ!!!

"ฮึก..ฮืออออ"

คนตัวเล็กร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน ร่างสูงรู้สึกได้ถึงแรงสะอื้น หยาดน้ำตาอุ่นที่ไหลโดนมือหนาทำให้เขาเริ่มได้สติ ทุกการกระทำถูกหยุดลง ไม่รู้ทำไม...ร่างบางข้างใต้ช่างน่าถนอม

ขวับ!

"อ๊ะ!"

ร่างสูงดึงร่างบางที่ยังสะอื้นเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอุ่น วงแขนกว้างโอบรัดร่างเล็กไว้แน่นอย่างปลอบประโลม ในหัวนึกถึงภาพตัวเองตอนเด็ก...วันที่เขาร้องไห้หนักแบบนี้แต่กลับไม่มีใครใส่ใจเขาสักนิด วันนั้น..วันที่เขาเสียแม่ไป



 

[Baekhyun] (me & 2nd writer: saiinam)

"ฮึก..ฮืออออ"

ผมร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน ผมกลัว...กลัวที่สุดเลย เขาน่ากลัวเหลือเกิน สัมผัสดิบเถื่อนเหมือนสัตว์บ้าที่กระหายเลือดเนื้อมนุษย์..เขามันไม่ใช่คน! ทำไมเขาต้องทำกับผมแบบนี้ด้วย? ถ้าเขาโกรธก็ด่าผมสิ! ทำไมต้องทำร้ายกันแบบนี้ด้วย?!!

"อ๊ะ!"

ผมเผลอร้องออกไปด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆ ร่างสูงก็ดึงผมเข้าไปกอดซะแน่น เขา..เป็นอะไรกันนะ?

"ขอโทษนะ..ฉันไม่ทำอะไรนายแล้ว..ไม่ทำอีกแล้ว..อย่าร้องไห้นะ..อย่าร้องๆ"

เสียงทุ้มอ่อนโยนจนผมแปลกใจ มือหนากอดผมแน่นแล้วลูบหัวผมเบาๆ เหมือนกำลังปลอบ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้ตัวโตนี่อย่างไม่เข้าใจแต่เขากลับส่งยิ้มมาให้บางๆ...ยิ้มที่แสนเศร้า...ความเศร้าสร้อยที่ทำให้ผมลืมความกลัวไปจนหมด

"ทำไมยิ้มเศร้าแบบนั้นล่ะ? ต้องยิ้มแบบนี้สิถึงจะถูกน่ะ! ^[+++]^"

ผมฉีกยิ้มกว้างจนตาปิดให้เขาดูจนเจ้าตัวโตนั่นยิ้มตาม ยิ้มแบบที่ดูเหมือนเด็กน้อย ยิ้มยิงฟันที่โชว์ฟันขาวที่เรียงตัวสวยแทบจะครบ32ซี่..ยิ้มแบบนี้แหละ! มันดูดีกว่ายิ้มเศร้าๆ นั่นเป็นไหนๆ เลย ผมวางมือนุ่มของผมลงบนใบหน้าหล่อเหลาของร่างสูงแล้วลูบแก้มป่องของเขาเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ

"ฉันจะไม่ถามหรอกนะว่านายมีเรื่องไม่สบายใจอะไร เพราะถ้านายอยากบอกนายก็คงบอกเองแหละเนอะ จริงมั้ย?"

ผมพูดเพื่อไม่ให้เขารู้สึกกดดัน เขายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน แต่ไม่นานเขาก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก ตากลมเบิกโตขึ้นเหมือนเด็กที่เพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ ปากเรียวเอ่ยถามผม

"จริงสิ! ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ?"

"ฉันชื่อแบคฮยอน...บยอน แบคฮยอน"

ผมตอบออกไป ไม่เข้าใจว่าแค่จะถามชื่อทำไมต้องทำตาโตตอนนึกคำถามออก จะว่าไปนายตัวโตนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย เขายิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตรก่อนจะกระชับกอด...เอ๊ะ?! กอด??? เขายังกอดผมอยู่นี่นา

"นี่หลอกแต๊ะอั๋งฉันรึไง ปล่อยได้แล้วน่า"

ผมยู่ปากใส่เขาพลางแกะมือหนาของเขาออก บ้าจริง ผมปล่อยให้เขากอดมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย

ฟุ่บ!

"...???"

ผมมองเขาอย่างงงๆ เมื่อเขาถอนกอดออกแต่ดันล้มตัวลงมานอนบนตักเล็กๆ ของผมแล้วยังมาจับมือผมไปกุมไว้อีก อา..อุ่นดีแฮะ แต่ไม่ได้นะ! ผมจะมานั่งให้เขาแต๊ะอั๋งได้ยังไงกัน? ผมกำลังจะเปิดปากโวยแต่เสียงทุ้มกลับเอ่ยขึ้นมาขัด

"ฉันน่ะ...อยากให้พ่อมีเวลาให้ฉันบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ดูแลไอ้แก๊งเส็งเคร็งนั่น-3- ฉันเป็นลูกนะไม่ใช่เด็กเช็ดราวบันได! ทำอย่างกับฉันไม่มีตัวตน"

เจ้าตัวโตที่นอนอยู่บนตักผมพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจ ตากลมของเขาหลับพริ้มเหมือนกำลังนึกถึงภาพบางอย่างอยู่ ผมได้แต่นั่งเงียบให้เขาระบายต่อ ถึงผมจะไม่รู้ว่าพ่อเขาเป็นใคร ไม่รู้ว่าแก๊งที่เขาพูดถึงคืออะไร แต่ผมก็อยากให้เขาระบายมันออกมาให้หมด ความรู้สึกเศร้าสร้อยที่ส่งมาจากดวงตาของเขามันทำให้ผมรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่

"..."

"ฉันคิดถึงแม่จังเลยแบคฮยอน..แม่ฉันน่ะเสียไปนานแล้วล่ะ ฉันอยากนอนหนุนตักแม่แบบนี้จัง อยากให้แม่ลูบหัว อยากให้แม่กอดเวลาฉันอ่อนแอ อยากให้แม่อยู่เป็นกำลังใจให้ฉันเวลาที่ฉันท้อแท้ ฉันน่ะ..อยากมีโอกาสได้ทำแบบนี้จัง"

เขาพูดอย่างอ่อนแอแตกต่างจากผู้ชายดิบเถื่อนเมื่อกี้ลิบลับ..นี่คงเป็นตัวตนของเขาสินะ...ผมรู้สึกอยากร้องไห้ไปด้วย เขาลืมตาขึ้นมามองหน้าผม ไม่รู้ทำไมมือเล็กของผมถึงเลื่อนไปลูบหัวเขาช้าๆ เหมือนแม่ที่กำลังปลอบประโลมลูกน้อย..อยากให้เขารู้สึกดี...ร่างสูงหลับตาลงรับสัมผัสจากมือผมพลางกระชับมืออีกข้างที่กุมมือผมไว้..อุ่นจัง...

"ชอบมั้ย?"

ผมเอ่ยถามร่างสูงที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนตักผมพลางยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาเหมือนเด็กที่ขาดความอบอุ่นเลยล่ะ เรียกร้องความสนใจด้วยการทำตัวเสเพลแบบนี้ใครเขาจะมาสนใจล่ะเจ้าบ้าเอ้ยยย~

"..."

"นี่นายน่ะ~ จะว่าไปก็เป็นเด็กน้อยเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ"

ผมพูแซวเจ้าตัวโตแล้วหัวเราะเสียงดัง ไม่รู้ว่าเขาเล่นหรือเอาจริง แต่เขาเด้งตัวลุกขึ้นมาจ้องหน้าผมเขม็ง

"นายกล้าพูดแบบนี้นายโดนแน่!"



 

[Chanyeol](me & 2nd writer: saiinam)

ผมแกล้งโมโหแล้วขึ้นคร่อมเจ้าตัวเล็กอีกครั้ง แต่ปากเล็กกลับพ่นคำแปลกๆ ออกมาจนผมมึนตึ้บ

"นี่! ออกไปบ่ะเดี่ยวนี้เลยนะ! เฮาบ่ใจ่แม่หญิงตี้นายเกยผ่านมาตี้กึ้ดจะยะอะหยังก่ะได้หนาฮู้ก่อ?!"
(นี่! ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ! เราไม่ใช่ผู้หญิงที่นายเคยผ่านมาที่คิดจะทำอะไรก็ได้นะรู้มั้ย?!)

ผมลุกขึ้นมานั่งทำหน้าเอ๋อแตกใส่ร่างเล็กที่กำลังดันตัวลุกขึ้นนั่งข้างๆ ผมหันไปถามด้วยสีหน้างงสุดขีด

"นายพูดภาษาอะไรของนายน่ะ? ฉันไม่เข้าใจ"

"อ้อ เออโทษที มันคือภาษาเหนือของไทยน่ะ"

คนตัวเล็กตอบแต่กลับทำให้ผมงงยิ่งกว่าเดิมเลยถามออกไปอีก

"หา? แล้วทำไมนายพูดได้ล่ะ?"

"มันเป็นภาษาถิ่นทางภาคเหนือของประเทศไทย ที่ฉันพูดได้เพราะว่าแม่พาฉันไปอยู่ไทยตั้งแต่ฉันยังเด็กมากๆ เลยพูดเป็น ฉันพูดไทยได้คล่องกว่าภาษาเกาหลีอีกเพราะฉันพูดเกาหลีแค่กับแม่เท่านั้นจนมาอยู่ที่บ้านนายน้อยเซฮุนนี่แหละถึงมีเพื่อนพูดเกาหลีด้วยอีกหลายคน ถึงแม้ฉันจะเกิดที่นี่แต่ฉันเพิ่งจะมาที่นี่ครั้งแรกเลยนะถ้าไม่นับตอนเกิดน่ะ เพิ่งจะมาถึงวันนี้ด้วย...ว่าแต่นายชื่ออะไรนะ?"

ร่างเล็กเล่ายาวก่อนจะถามชื่อผม

"ฉันชื่อปาร์ค ชานยอลคนหล่อน่ะ:)"

ผมบอกชื่อแล้วยิ้มอย่างภูมิใจแต่ดูเจ้าตัวเล็กทำหน้าสิ-3- มันน่าจับกดซะให้เข็ด! ผมล้มตัวลงหนุนตักเล็กอีกครั้งแล้วดึงมือเล็กนุ่มนิ่มมากุมไว้แบบเดิม







บรื้น~ เอี๊ยดดด~

ร่างสูงเหยียบเบรกทันทีที่มาส่งถึงหน้าบ้านตระกูลโอ ตอนแรกกะจะให้จอดส่งที่ลานหน้าหมู่บ้านที่ตอนนี้ตลาดนัดวายหมดแล้วแต่เขาก็ยืนยันจะมาส่ง ผมบอกทางมั่วไปหมดเพราะจำทางไม่ได้ หลงกันอยู่เกือบชั่วโมงเลย

เขาโน้มตัวมาปลดเข็มขัดนิรภัยให้ผม ใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้จนผมใจเต้นตึกตัก ริมฝีปากเรียวเลื่อนเข้าไปใกล้ใบหูผมก่อนจะกระซิบเสียงแผ่ว

"นายเป็นคนแรกที่เข้าโรงแรมกับฉันแล้วออกมาโดยไม่มีอะไรกันได้ นายน่าสนใจมาก..ระวังตัวให้ดีล่ะ ซักวันฉันจะมาลักพาตัวนายไปเที่ยว หึหึ"

"-//-"

รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวไปหมด ผมรีบเปิดประตูแล้วเดินออกไปทันทีก่อนจะปิดประตูรถหรูราคาแพงยับนั่นเสียงดัง

ปัง!

"แล้วเจอกัน บยอน แบคฮยอน:)"

ชานยอลเอ่ยอย่างเจ้าเลห์ก่อนจะขับรถออกไป ผมมองตามรถคันหรูแล้วโวยวายตามหลังเสียงดัง มือเล็กทำท่าพับแขนเสื้อท่าประจำของผม

"ลักพาต๋งลักพาตั๋วอะหยังกั๋น?! อู้จะอี้เอาซักกำบ๋อ?!!"
(ลักพาตงลักพาตัวอะไรกัน?! พูดแบบนี้เอาซักที่มั้ย?!!)

ตะโกนด่าเสร็จผมก็ยืนหอบเล็กๆ ปากบางแย้มยิ้มอย่างสุขใจพลางวางมือลงบนหน้าอกซ้ายของตัวเอง...

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก~♥
 

[Kai]

ฟอดดดด~

"หอมจัง"

ผมสูดความหอมจากแก้มนิ่มฟอดใหญ่ วงแขนกว้างโอบกอดร่างเล็กจากข้างหลัง เจ้าตัวเตี้ยของผมที่กำลังทำอาหารเย็นอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจสะดุ้งเล็กน้อย พวงแก้มเนียนใสซับสีเลือดจางๆ

อา...ตอนนี้พวกเราเหมือนคู่แต่งงานไม่มีผิด พ่อผมไปดูงานที่ดูไบ พี่สุดเริ่ดของผมก็ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับนักร้องดัง เห็นว่าหนีข่าวหรืออะไรซักอย่างมั้ง เพราะงั้นตอนนี้ก็มีแค่ผมกับเจ้าตัวเตี้ยพักอยู่ด้วยกันสองคน

ดีโอย้ายมาอยู่กับผมได้หลายวันแล้ว ตอนแรกที่พ่อรู้ว่าดีโอเป็นใครก็เกิดอาการหวงลูกชายขึ้นมาทันที แต่หลังจากนั้น...เหอะๆๆ




หลายวันก่อน

'พ่อครับ นี่ดีโอแฟนผมครับ ผมจะพาเขามาอยู่บ้านซักพัก'

ผมพาเจ้าตัวเตี้ยพาแนะนำตัวกับพ่อ ผมกะจะพาเขามาอยู่ด้วยสักพักเพราะเขาทะเลาะกับพ่อเรื่องที่มาทำร้ายผมกับพี่ซิ่วหมินแล้วหนีมา ผมบอกจะพากลับไปส่งก็ไม่ยอมจนผมใจอ่อนพากลับมาด้วย เจ้าตัวเตี้ยของผมโค้งให้พ่ออย่างนอบน้อม แต่เพราะพ่อเป็นคนหวงลูกก็เลยทำหน้าดุใส่เจ้าตัวเตี้ยจนร่างเล็กหดเหลือสองนิ้ว

'สวัสดี ถึงจงอินจะเลือกนายแล้วแต่ฉันยังไม่ตกลงนะ เป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะเรา'

พ่อเอ่ยทักทายอย่างไม่เต็มใจก่อนจะถามเสียงเข้ม เพราะพ่อตามใจผมมากเลยไม่อยากขัดใจผมเท่าไหร่ แต่ก็ยังหวงลูกอยู่ดี ทีพี่หมินไม่ชอบพี่เฉิน(รึเปล่า?)พ่อล่ะจับใส่พานถวายเพราะพี่เฉินเขาเป็นอัจฉริยะ แต่พอถึงตาผมที่รักเจ้าตัวเล็กสุดใจกลับไม่ยอมซะงั้น หวงสลับคู่แล้วพ่ออออ

'เอ่อ...ผมมาจากบ้านตระกูลโดที่อยู่หมู่บ้านนี้เหมือนกันครับ..พ่อผมเป็น...'

ปัง!!!

พ่อผมตบโต๊ะตังปังจนเจ้าตัวเล็กสะดุ้ง ตาโตๆ เหลือกจนแทบเด้งออกมาจากเบ้า ไหล่เล็กห่อเข้าหากันด้วยความหวาดกลัว ผมโอบไหล่บางไว้พยายามบอกว่าไม่เป็นไร

'พ่อแกเป็นคนที่ส่งคนมาทำร้ายลูกฉันใช่มั้ย?!! ฉันไม่ยอมหรอก!!!'

'เพราะเรื่องนี้แหละดีโอถึงทะเลาะกับพ่อเขาไง...พ่อให้โอกาสเรานะครับ'

ผมพยายามกล่อมพ่อที่กำลังโกรธ ผมเข้าใจที่พ่อโกรธเพราะลูกชายสองคนถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ แต่ดีโอไม่ได้เป็นคนทำ พ่อของเขาต่างหากที่ผิด!

'ฉันไม่ได้หัวโบราณขนาดนั้น ฉันรู้ว่าพ่อกับลูกมันคนละคนกัน แต่ลูกมาเฟียที่วันๆ เอาแต่มีเรื่องชกต่อยแบบนั้นจะทำอะไรเป็น? จะดูแลลูกฉันได้รึเปล่าก็ไม่รู้ ฉันไม่วางใจหรอกนะถ้าแกจะคบกับคนแบบนี้น่ะ'

พ่ออธิบายยาว อา..แอบซึ้งแฮะ จริงๆ แล้วพ่อก็เป็นห่วงผมมากเหมือนกัน ข้อนี้ผมและพี่รู้ดีที่สุด แต่ถ้าพ่อห่วงเรื่องนี้ผมก็หมดห่วงแล้วล่ะ หึหึ

'งั้นเย็นนี้...ให้ผมทำอาหารเย็นให้นะครับ'

เจ้าตัวเตี้ยดูมีสีหน้าดีขึ้นกว่าเดิม ทั้งผมและเขาต่างมั่นใจใจฝีมือทำอาหารระดับเชฟห้าดาวที่ถูกถ่ายทอดมาจากแม่ของเขา พ่อทำหน้าแปลกใจนิดหน่อยแต่ยังคอยส่งสายตาดูถูกมาให้





'...'

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ พ่อกำลังชิมอาหารฝีมือดีโออยู่ ตั้งแต่ตักอาหารเข้าปากยังไม่พูดอะไรเลยซักคำ

'...'

'อ้าวไอ้ลูกดำ! ทำไมไม่ตักอาหารให้ลูกสะใภ้หา!!...ตัวเล็กแบบนี้กินเยอะๆ นะลูก ทำอาหารเก่งแบบนี้พ่อก็วางใจแล้วล่ะ ลูกอยู่บ้านนี้ทำกับข้าวให้พ่อกินบ่อยๆ นะลูกนะ'

อ้าว? ถึงผมจะดีใจแต่พ่อเกินไปนะ-*- ดู๊~ดู! ดูพูดกับผมเข้า ตะคอกซะดังเชียว แล้วดูเรียกผม..ไอ้ลูกดำ??? ส่วนกับเจ้าตัวเตี้ย..เฮอะ! คำก็ลูกสองคำก็ลูก พ่อเป็นพ่อผมนะ:( แต่ผมก็ยิ้มออกเพราะพ่อเปลี่ยนน้ำเสียงและสรรพนามแทนตัวเป็นพ่อเป็นลูกกับเจ้าตัวเตี้ยของผมแล้ว แต่พ่อผมก็แอบเห็นแก่กินแฮะ ฮ่าๆๆๆ

แต่ลูกสะใภ้นั่นมัน...-//-

'ขอบคุณครับคุณลุง..ผมจะทำอาหารให้คุณลุงทานทุกวันเลยครับ'

เจ้าตัวเตี้ยยิ้มให้พ่อจนตาปิด พ่อโบกไม้โบกมือให้กับคำสรรพนามที่ดีโอใช้เรียกพ่อแล้วพูดประโยคที่ทำให้เจ้าตัวเล็กเขินจนไม่กล้ามองหน้าผม

'โอ้ยยย ลุงเลิงอะไรกันลูก เรียกพ่อสิ อีกไม่นานเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว'

'>///<'

'-///-'








ปัจจุบัน

"ตัวสูงหยิบแตงกวากับแครอทให้เค้าหน่อยสิ~ เค้าจะทำผัดเปรี้ยวหวานเพิ่มอีกจานนึง"

คนตัวเล็กสั่งโดยไม่หันมามอง ตาโตยังจดจ่ออยู่กับซุปฟักทองหม้อใหญ่

หมับ!

"0//0"

"ได้ยังอ่ะ"

เจ้าตัวเตี้ยถาม มือเล็กควานหาแตงกวาแต่ดันจับแตงผิดลูก จงอินน้อยโดนจับเข้าเต็มเหนี่ยวหลายครั้ง ปลายนิ้วเฉียดมันไปมาจนมันตื่นขึ้น...เย็นไว้ลูกรัก..ต้องถนอม..ถนอม..

"อันนี้มันนุ่มๆ นะ..ไม่ๆ เค้าไม่เอาไส้กรอก เอาแตงกวากับแครอท เค้าจะทำเปรี้ยวหวานอ่า"

มือเล็กบีบไปมาแล้วส่ายหน้าบอกว่าไม่เอา เหมือนเจ้าตัวจะยังไม่รู้สึกตัว มือเล็กยังควานสะเปะสะปะ ตายังจ้องอยู่ที่ซุปจนเข้าใจผิดว่าจงอินน้อยเป็นไส้กรอก..เย็นไว้...ต้องถนอม..ถนอมไว้

ผมรีบเด้งถอยออกมาจนแครอทในมือกลิ้งไปไกล ขืนยืนทื่อให้มือเล็กนั่นเฉียดไปมาผมคงทนไม่ไหวแน่ มือหนายื่นแตงกวาเข้าไปในมือเล็กอย่างสั่นๆ ดีโอกำแตงกวาไว้แล้วหันมาขอบคุณ

"ขอบคุณนะ..อ้าว ทำไมตัวสูงหน้าแดง ไม่สบายอีกแล้วหรอ?"

มือเล็กโน้มคอผมลงมาแล้วเอาหน้าผากมนมาทาบบนหน้าผากของผม ลมหายใจร้อนที่รินรดใบหน้าผมทำให้ผมรู้สึกวูบวาบ...เย็นไว้..ต้องถนอม..ถนอม

ขวับ!

"ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ!"

ปัง!

ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที คงไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าเข้ามาทำอะไร? ก็อย่างที่เคยบอกครับ ผมอยากถนอมร่างเล็กไว้ก่อน ผมทนได้มาตั้งหลายคืน ทำไมวันนี้จะทนอีกวันไม่ได้

ใช่ครับ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมช่วยตัวเองแบบนี้ จะให้ทำไงได้ล่ะ ก็เจ้าตัวเตี้ยเวลานอนน่ะน่าหม่ำมาก เวลาเห็นหน้าท้องขาวๆ ที่โผล่พ้นเสื้อตัวบางที่ถูกเลิกขึ้นสูงโดยฝีมือเจ้าตัวผมก็แทบห้ามใจไม่ไหว
 

>>NC Kai <<

พลั่ก!

ผมหันขวับไปมองทางต้นเสียง ดีโอเดินเข้ามาในขณะที่ผมกำลังใส่กางเกง ตาโตกวาดมองของเหลวสีขาวขุ่นที่เลอะทั่วพื้นห้องน้ำ

"เอ่อ..."

ผมใบ้กินทันที ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ภาพชัดขนาดนี้เขาจะคิดว่าผมเป็นคนแบบไหนเนี่ย แต่เจ้าตัวเตี้ยกลับเอ่ยสิ่งที่ทำให้ผมช็อคขึ้นมา

"นายอดทนมามากแล้ว..ไม่ต้องทนแล้วนะ"

"...?"

"ถ้าอยากถนอมฉัน...ค่อยไปถนอมฉันบนเตียงละกัน.///."

เจ้าตัวเตี้ยพูดเบาๆ แต่ผมกลับได้ยินชัดเจน ใบหน้าหวานขึ้นสีก้มหน้างุดหลบตาผมแล้วใช้มือนุ่มจูงมือผมเข้าห้องนอน

ตุ้บ

ผมอุ้มร่างเล็กไปวางลงบนเตียงเบาๆ อย่างทะนุถนอมแล้วกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหูที่แดงเถือกเพราะความขวยเขิน

"ฉันจะถนอมนาย..."
 

>>NC Kaido(+NC Kai) เมลไปขอได้ที่ four_145@hotmail.com ได้เลยค่ะ<<
(ไรเตอร์จะไม่ส่งเอ็นซีไปพร้อมเมลอัพเดต ต้องเมลมาขออีกทีนะคะ)

ไคลูบหัวร่างเล็กที่หลับอยู่ในอ้อมกอดอุ่นแผ่วเบาอย่างเอ็นดู ปากเรียวยิ้มบางให้กับความซื่อของร่างเล็กที่ยอมเพราะแค่ 'อยากลอง'

'เค้าอยากถนอมตัวเตี้ยไว้จริงๆ นะ'

'เค้ารู้..ทั้งเลิกเสื้อตอนนอน ทั้งกางเกงขาย้วยๆ ทั้งในครัว ตัวสูงอดทนเพื่อเค้ามาตลอด'

'...?'

'คิกๆ ตัวสูงไม่แปลกใจรึไงว่าทำไมเค้าถึงปล่อยตัวแปลกๆ คิก~'

'แล้วทำไม...?'

'ก็เค้าอยากลองอ่ะ>//< คราวที่แล้วตัวสูงหยุดก่อน แต่เค้าอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนี่นา.///.'

'ตัวเตี้ยแน่ใจนะ?'

'อื้อ>//<'

'งั้นฉันจะถนอมนาย...บนเตียงแล้วกันนะ...'








 

 

 

เพลงนี้...แด่ลู่หานฮยอง♥

 

[Luhan]

 

"ฮัดชิ่ว~!"

ผมจามไม่หยุด เป็นหวัดมาตั้งหลายวันแล้ว หยุดร้านไปสองวันแต่ก็ต้องกลับมาเปิดอีกเพราะกลัวเสียลูกค้า จริงๆ ผมก็ห่วงเรื่องกำไรนิดหน่อยเพราะถึงพ่อแม่จะส่งเงินมาให้ใช้ที่ร้านตลอดแต่ผมก็ไม่อยากเป็นภาระของพวกท่าน

"อ๊ะ!"

ผมอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อรู้สึกว่ากำลังเดินเซไปชนเสาไฟฟ้าหน้าปากซอยบ้าน อา..ปวดหัวจัง สงสัยเพราะวันนี้ลูกค้ามาจัดปาร์ตี้ที่ร้านตั้งแต่บ่ายจนถึงค่ำๆ เลยทำให้ผมต้องทำงานหนักกว่าทุกวัน ผมน่าจะหาพนักงานมาช่วยซักทีสินะเนี่ย

ผมเดินกลับบ้านด้วยสภาพที่ไม่ไหวแล้ว มึนมากตอนนี้ น้ำมูกไหลไม่หยุดเพราะอาการหวัดทั้งยังรู้สึกหนักอึ้งที่หัวเหมือนมีก้อนหินนับพันก้อนถ่วงไว้ โอยยยยยTT

แก๊ก

ผมเปิดประตูรั้วก่อนจะเดินเข้าบ้าน ขอบคุณแม่ที่หาบ้านแบบที่ตั้งอยู่ใกล้รั้วให้ไม่เหมือนบ้านข้างๆ ของเจ้าเด็กเซฮุนที่ต้องเดินเข้าไปอีกเกือบกิโล ไม่งั้นผมในสภาพนี้ต้องเดินเข้าบ้านไม่ไหวแน่ๆ เห็นบ้านหลังโตนั่นก็คิดถึงเจ้าเด็กนั่นขึ้นมาแฮะ

ขวับ

"ลันลันลันลา ลันลาลันลันลันลาลันลา~ ลันลาลันลา ลาลันลา ลันลาล้าลันลันลา..วู้ ฮู~ )

"...?"

"ลู่หานครับ..สวัสดีครับฮยองครับ
จ๋ำเซฮุนคนนี้ได้ก่อ..จ๋ำได้บ่ได้ก่อบอกมา ล้าลา~ )
(ลู่หานครับ สวัสดีครับฮยองครับ
จำเซฮุนคนนี้ได้มั้ย..จำได้ไม่ได้ก็บอกมา ล้าลา~ )

"..."

เสียงนุ่มดังมาจากทางประตูบ้านก่อนจะตามมาด้วยเด็กหนุ่มร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลาที่ผมคิดถึงจ้องมองมาที่ผม ริมฝีปากเรียวขยับขับขานทำนองนุ่มน่าฟัง ผมได้แต่ยืนนิ่งจ้องมองเขาอย่างอึ้งๆ

"เจอกั๋นเมื่อส๋องส๋ามปี๋ก่อน ผมยังละอ่อนและซนแก่น
ฮักเป๋นฮยองบ่ได้เมาเอาเป๋นแฟน ฮยองก็ฮักผมเป๋นน้องจาย~ "
(เจอกันเมื่อสองสามปีก่อน ผมยังเด็กน้อยและซนแก่น
รักเป็นฮยองไม่ได้อยากได้เป็นแฟน ฮยองก็รักผมเป็นน้องชาย)

"เซฮุนอา..."

ผมเอ่ยชื่อร่างสูงแผ่วเบา ขายาวก้าวเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ รอยยิ้มหวานยังคงถูกส่งมาที่ผมแม้ปากเรียวจะกำลังขยับร้องเพลงอยู่ ลิ้นที่แลบไปมาบ่งบอกถึงความเขินอายของเขา..นิสัยชอบเล่นลิ้นเวลาเขินอาย...โอ เซฮุน

"ลู่หานครับ...ต๋อนนี้ผมฮักฮยองแล้วครับ
จะฮักฮยองบ่มีหน่าย
'บ่อยากเป๋นน้องจายแล้วล่ะ'~ "
(ลู่หานครับ...ตอนนี้ผมรักฮยองแล้วครับ
จะรักฮยองไม่มีเบื่อ
'ไม่อยากเป็นน้องชายแล้วล่ะ'~ )

ร่างสูงหยุดลงตรงหน้าผม ตาเรียวจ้องลึกเข้ามาในตาของผมเช่นเดียวกับผมที่ยื่นมือไปกอบกุมใบหน้าเรียวอย่างโหยหา

"ฮยอง"

ขวับ!

เจ้าเด็กเซฮุนเรียกผมเสียงเบาก่อนจะสวมกอดผมแน่น ผมย้ายมือจากแก้มขาวไปโอบรอบคอเขาแล้วซบหน้าลงกับหน้าอกกว้าง

"ฮึก...เซฮุนอา..ฮึก..กลับมาแล้ว..ฮึก..ทำไมไม่บอกฮยอง..ฮึก..ฮือออ"

ผมร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของเซฮุน ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป...ความรู้สึกอบอุ่นแทรกผ่านเข้าไปถึงขั้วหัวใจ ไม่ร้อนจนเผาไหม้แต่ก็ไม่เย็นจนเหน็บหนาว อบอุ่น..อุ่นเหลือเกิน

เซฮุนกอดผมอยู่เนิ่นนาน มือหนาเลื่อนขึ้นมาลูบหัวผมอย่างปลอบโยน

"คิดถึงฮยองจัง~"

พอผมเริ่มหยุดร้องร่างสูงก็ถอนกอดเลื่อนมือมาประคองเอวผมไว้หลวมๆ แล้วพูดเสียงใสพลางส่งยิ้มกว้างมาให้ผม ผมหรี่ตาเพ่งมองยิ้มนั่นให้ชัด ไม่รู้ว่าเพราะม่านน้ำตาหรือเพราะอาการปวดหัวที่ดูเหมือนจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่สมองยังเอะใจเรื่องบทเพลงที่ไพเราะที่ได้ฟังเมื่อกี้..ไม่เข้าใจ..แต่รู้สึกดีจัง♥

"เซฮุนอา..เพลงเมื่อกี้คือ...?"

ผมเอ่ยถามออกไปอย่างสงสัย ตอนนี้เริ่มรู้สึกสติจะไม่ค่อยเหลือ โลกหมุนติ้วไปหมด ยังดีที่มือเซฮุนประคองเอวผมไว้

"นั่นมันเพลงภาษาเหนือจากไทย ความหมายที่ผมต้องการจะสื่อให้ฮยองรู้..."

"...?"

ผมขมวดคิ้วสงสัย เสียงทุ้มเอ่ยช้าๆ อย่างหนักแน่น แต่ผมรู้สึกว่ามันแผ่วเบา หูผมอื้อไปหมดแล้ว..จะไม่ไหวแล้ว..

"ฮยองครับ..ผมไม่อยากเป็นแค่น้องชายของฮยองอีกแล้วครับ...ฮยอง!!!!"

ฟุ่บ!!

ผมรู้สึกเหมือนตัวลอยขึ้น เสียงตะโกนเรียกชื่อผมจากเจ้าเด็กเซฮุนดังลั่น..ผมได้ยิน..ไม่อยากเป็นน้องชาย..

..ฮยองก็ไม่อยากเป็นแค่พี่ชายนะ

ผมยิ้มบางๆ อยู่ในอ้อมอกของร่างสูงก่อนที่สติจะหมดไป ความมืดเข้ามาปกคลุม..มืด..เงียบ..แต่อบอุ่น♥
 

 

[Sehun]

"ฮยอง!! ฮยองเป็นอะไรไปน่ะ?! ตื่นสิฮยอง! ตื่นขึ้นมาสิอาลู่!!!"

ผมเรียกชื่อร่างบางในอ้อมอกเสียงดัง ร่างเล็กถูกปล่อยจากการอุ้มให้มานอนอยู่บนตักกว้าง มือหนารีบหยิบกระเป๋าไปเล็กมาค้นหากุญแจบ้านแล้วรีบอุ้มร่างบางอีกครั้งเพื่อพาเข้าบ้านหลังจากหากุญแจเจอ

สองเท้ารีบสาวเท้าก้าวไปทางห้องนอนของร่างบางในอ้อมอกที่แม้จะไม่ได้มานานแต่ยังจดจำเส้นทางได้ดี

แอ๊ดดด ตุ้บ

ผมวางลู่หานฮยองลงบนเตียงนุ่มเบาๆ แล้ววางหลังมือแนบกับหน้าผากมนจึงพบว่าฮยองของผมตัวร้อนจี๋ คงสลบไปเพราะพิษไข้ ผมขยับให้ร่างเล็กเข้าที่แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงอกก่อนจะมองไปทั่วห้องหาผ้าขนหนูกับกะละมังเพื่อใช้เช็ดตัว

"..."

ผมยืนตัวแข็งเมื่อหันไปเห็นรูปตัวเองเมื่อตอนเด็กที่ถูกถ่ายตอนเผลอแปะอยู่ทั่วห้อง ฮยอง..ก็สนใจผมเหมือนกันใช่มั้ย? ผมยิ้วกว้างอย่างดีใจ งั้นผมก็ไม่ต้องเรียกฮยองต่อไปอีกแล้วสินะ..อาลู่♥

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาดีใจ! ผมรีบเดินไปค้นหาผ้าขนหนูและกะละมังไปรองน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้อาลู่ทันที ผมบรรจงแนบผ้าขนหนูเปียกชุ่มลงไปบนใบหน้าเนียนเบาๆ อย่างตั้งใจพลางจ้องมองใบหน้าหวานที่ผมเพิ่งจะมารู้ตัวว่าผมหลงใหลมันขนาดไหนก็ตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แขนเล็กถูกผมเช็ดไปมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะวางกลับไปในผ้าห่มหนา

ซ่าาา~

ผมเทน้ำทิ้งในอ่างล้างมือก่อนจะเดินมาหาร่างเล็กที่นอนหลับอยู่บนเตียง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากับเหมือนกำลังรู้สึกอึดอัด ผมเอื้อมมือไปกอบกุมมือนุ่มไว้แล้วลูบมันเบาๆ คนตัวเล็กดูเหมือนจะหายอึดอัดแล้ว ขนตายาวเป็นแพนิ่งสนิท ตากลมสวยหลับพริ้ม ผมโน้มริมฝีปากเรียวลงไปมอบจุมพิตบางเบาบนหน้าผากมนก่อนจะถอนตัวออกมานั่งลงบนพื้นข้างเตียง มือหนายังคงกุมมือเล็กไว้ไม่ยอมปล่อย...และจะไม่มีวันปล่อยเด็ดขาด

"แล้วเจอกันในฝันนะอาลู่♥"

ผมบอกกับร่างบางเบาๆ ก่อนจะฟุบหัวลงบนเตียงนุ่มข้างต้นแขนเล็ก

มือยังคงกุมกันไว้...

...ไม่มีวันปล่อย♥



 

----------------------------------------------------------
 

อัพครบแล้ววว>< ในที่สุดชานแบค(พบเจอ)

ไคโด้(เด็กชายคยองซูเสียตัว)

ฮุนฮาน(ปี้สาวครับ~)..คู่เมนไรเตอร์T^T

..ก็คลอดแล้ว

ขอบคุณไรเตอร์พี่น้ำมากๆ ที่มาช่วยแต่งคู่ชานแบคจนไรเตอร์แทบจะไม่ได้แต่งอะไรเลย

รีดเดอร์ช่วยรออ่านผลงานชานแบคและเฉินหมินในตอนต่อๆ ไปของไรเตอร์saiinamด้วยนะคะ

กระซิบchap11: อาเทา+ลีดโอโม่

และ...เฉลยเจ้าของหนังสือโ.ป๊เบื้องหลังNC Krislay chapter9ตัวจริง!!

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคน รักมากกกก♥


ปล้ำลู่. ไรเตอร์เพิ่งเห็น..ใครกดโหวตฟิคเรื่องนี้ห้าดาว(100%)โปรดแสดงตัว!!

ไรเตอร์เพิ่งเห็นและรู้สึกขอบคุณมาก ไรเตอร์ไม่รู้ว่าจะเช็คได้ยังไงว่าใครมาโหวตให้

ฉะนั้น...แสดงตัวมาซะดีๆ ไรเตอร์จะจับกด เอ๊ย กอดแน่นๆเลย♥

ขอบคุณจากใจจริงนะคะ และ..ได้โปรดแสดงตัว!!♥

(ออกแนวสั่ง55555)
 

[26/08/12]

B B