[FicEXO-Hunhan,Kaido,Chanbaek] I Don't Wanna Be Your Lil Bro

ลำดับตอนที่ #15 : I Don't Wanna Be Your Lil Bro - Chapter 11 (100%)

[Tao]

"ฮ้าาา~"

ผมหลับตารับสายลมเย็นจากทะเล สองเข่าย่อลงแล้วล้มตัวนั่งบนพื้นทรายนุ่ม ทอดสายตามองไปยังทะเลที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มเพราะแสงจากดวงอาทิตย์ที่เริ่มลับขอบฟ้า

หลังจากผมให้คนที่บ้านพามาส่งที่ชายหาดส่วนตัวผมก็ให้เขากลับไปก่อน ผมมาที่นี่เพราะบ้านพักตากอากาศที่ติดกับหาดส่วนตัวของครอบครัวผมแห่งนี้ไม่มีใครอยู่เลย...

..อยากอยู่คนเดียว...



'พี่คริสครับ วันนี้เราไปช็อปปิ้งกันนะ~?'
'ช็อปปิ้งอีกแล้วหรอเจ้าแพนด้าน้อย? พี่ไปไม่ได้หรอกนะครับ พี่ว่าจะออกไปหาเลย์ที่บริษัทน่ะ'

'พี่คริส~ ผมอยากกินเค้กร้านพี่ลู่หานอะ พาไปหน่อยนะครับ'
'อ่า..พี่มีนัดทานข้าวกับเลย์แล้ว เอาไว้วันหลังเนอะ'

'พี่คริสครับ ผมอยากไปเดินเล่นที่แกลเลอรี่ของพี่จัง ไปด้วยกันนะครับ~?'
'ขอโทษนะครับแพนด้าน้อยของพี่ แต่วันนี้พี่จะไปหาเลย์ที่บริษัทน่ะ ทำงานยุ่งจนไม่มีเวลาให้พี่จนต้องไปหาเองทุกวันเลย ไว้วันหลังนะครับเด็กดี'

'พี่คริสๆ ผมอยากไปเดินเล่นที่ชายหาดกับพี่ ไป...'
'พี่มีนัดไปเลือกแหวนหมั้นกับเลย์ตอนบ่าย ขอโทษนะครับพี่ไปไม่ได้จริงๆ'



เลย์ เลย์ เลย์...

ในหัวพี่ก็มีแต่พี่เลย์คนเดียวเท่านั้นแหละ!!!


ฟุ่บ!

"ฮึก.."

ผมฟุบหน้าลงกับเข่าตัวเองที่ชันขึ้นมาก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมาอย่างห้ามไม่ได้

'ร้องไห้ทำไมน่ะเรา?'

ขวับ!

เสียงพี่คริส!! ผมเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะหันมองไปรอบๆ เพื่อหาเจ้าของเสียงที่ดังขึ้นมาเมื่อกี้..แต่กลับมีเพียงความว่างเปล่า มันเป็นแค่จินตนาการของผมเท่านั้น เสียงนั่น...ครั้งแรกที่เขาเจอผมนั่งร้องไห้ในโรงเรียนมัธยม

ผมหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงออกมา สายตาจดจ้องอยู่ที่ตุ๊กตาแพนด้าตัวเล็กที่ห้อยต่องแต่งติดกับโทรศัพท์รุ่นใหม่ราคาแพงของผมพลางนึกถึงเจ้าของตัวจริงของมัน



'ร้องไห้ทำไมน่ะเรา?'

'ฮึก..เพื่อนๆ ล้อว่าผมตาเหมือนหมีแพนด้าฮือๆๆ'

'จะร้องไห้ทำไม เป็นแพนด้าก็ดีสิ น่ารักออก...อ่ะ พี่ให้:)'

'ฮึก..ที่ห้อยโทรศัพท์..ฮึก..ตุ๊กตาแพนด้า?'

'อื้อ..เห็นมั้ยว่าแพนด้าน่ะน่ารักจะตาย เลิกร้องได้แล้วนะครับแพนด้าน้อย:)'



แพนด้า...สิ่งที่ผมเคยเกลียดแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของผม..เพราะพี่คริส พี่คริสเคยบอกว่าแพนด้าน่ารัก ผมก็เลยอยากเป็นแพนด้าที่น่ารักของพี่คริส แต่พอพี่เลย์เข้ามาในชีวิตพี่คริสก็ทำให้ผมตกเป็นรองเสมอ ผมใช้ทั้งเล่ห์ทั้งเหลี่ยมมาแยกทั้งคู่แต่ก็ไม่เป็นผล

...นางร้ายก็ท้อเป็นนะครับ

พี่เลย์เป็นคนดี ผมไม่อยากทำร้ายพี่เขาเลย แต่ผมผิดหรอครับที่ผมรักพี่คริส? ผมผิดหรอครับที่ผมมาก่อน? ผมผิดหรอครับ...ที่ทำไปเพราะรัก..

ผมแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยกลุ่มดาวเล็กใหญ่ระยิบระยับ พระจันทร์ลอยเด่นขึ้นมาแทนที่พระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าไปแล้ว นอกจากพี่คริส อีกสิ่งที่ทำให้ผมอยากอยู่คนเดียว...



'ฮัลโหล เทาสบายดีมั้ยลูก? วันครอบครัวของเราปีนี้น่ะ...'

'...'

'แม่ไปไม่ได้นะลูก ที่บริษัทเครื่องสำอางของแม่มีปัญหานิดหน่อย'

'...'

'ไว้เจอกันตอนวันเกิดลูกนะจ๊ะ อ๊ะ แม่ต้องรีบไปประชุมแล้ว แม่รักลูกนะ ...ตู๊ดดดด..'





'อาเทา วันครอบครัวปีนี้ป๊าไปไม่ได้นะ'

'...'

'ลูกอยากได้อะไรมั้ย? ให้ป๊าส่งอะไรไปให้หรือเปล่า?'

'...'

'ป๊าต้องรีบไปประชุมแล้วนะ ถ้าเงินไม่พอใช้ก็โทรมาบอกป๊านะลูก...ตู๊ดดดด..'



"ฮึก..."

ผมกวาดสายตามองชายหาดมืดสลัวแล้วหลับตานึกถึงภาพของผมตอนห้าขวบที่กำลังวิ่งเล่นกับพ่อทั่วหาดสวยในขณะที่แม่กำลังเตรียมของว่างอยู่บนผ้าแพรที่ปูอยู่ไม่ไกล เสียงหัวเราะสดใสของครอบครัวดังก้องขึ้นมาในหัว ภาพพ่อแม่ลูกที่ช่วยกันก่อปราสาททรายอย่างสนุกสนาน ภาพครอบครัวที่นั่งป้อนมื้อเย็นกันไปมาข้างหาดทราย ภาพของพ่อแม่ที่กำลังกล่อมให้ลูกน้อยเข้าสู่ห้วงนิทรา..ภาพพวกนั้น...ความทรงจำของผมในวันครอบครัวเมื่อหลายปีก่อน

วันครอบครัวของตระกูลผมเป็นวันที่ครอบครัวจะต้องมาอยู่พร้อมหน้า ทำกิจกรรม และทานอาหารร่วมกัน..วันนี้เมื่อหลายปีก่อนผมอยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุข แต่หลังจากผมเข้าเรียนชั้นประถมทุกคนก็มัวแต่ทำงาน ไม่มีใครมาหาในวันครอบครัวเลย พี่คริสรู้เรื่องนี้ดีที่สุดและเขาก็มักจะมาอยู่เป็นเพื่อนผมในวันครอบครัวเสมอ

...แต่ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่ผมต้องอยู่คนเดียวอีกครั้ง วันครอบครัวที่ไม่มีใครเลย วันที่ผมต้องการพี่คริสมากที่สุด แต่พี่เขากลับทิ้งผมไปเลือกแหวนหมั้นเหมือนลืมไปแล้วว่าวันนี้ผมต้องการเขามากขนาดไหน



สวบ สวบ สวบ

"ฮืออออออ"

"...?"

ผมหยุดร้องไห้แล้วหันไปมองทางต้นเสียงอย่างหวาดๆ ใครมาร้องไห้ในหาดส่วนตัวของผมกัน? ผมเคยบอกรึยังครับว่าผมกลัวสิ่งลี้ลับสุดๆ เลย ผมรีบลุกขึ้นตั้งท่าเตรียมต่อสู้ที่ร่ำเรียนมาตั้งแต่เด็กๆ ทั้งๆ ที่น้ำตายังไหลออกไม่ขาดสาย ถึงจะกลัวแต่ผมก็สู้สุดใจครับ ในหัวภาวนาขอให้เป็นแค่โจรหรือคนที่หลงมามากกว่าเพราะผมไม่อยากเจออย่างอื่นเท่าไหร่

"ฮืออออ..ฮึก..ฮึก..ฮือๆๆๆ"

สวบ สวบ สวบ

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ... กลิ่นควันลอยมาจากไหนไม่รู้ มองไปรอบๆ เห็นแต่กลุ่มควันลอยคลุ้งเต็มไปหมด สายลมเย็นเฉียบพัดผ่านแผ่นหลังจนผมเสียววาบจนแข้งขาสั่นไปหมด น้ำตายังไหลออกมาเรื่อยๆ อย่างห้ามไม่ได้ ความมืดในยามวิกาลทำให้เห็นสิ่งรอบกายจากแสงสลัวของแสงจันทร์เท่านั้น เสียงหมาหอนดังระงมทั่วหาดยิ่งทำให้ขนที่แขนผมลุกซู่จนอยากแหกปากร้องไห้มันตรงนี้เลย

บรู้วววววว

สวบ สวบ สวบ..

"ฮืออออออ"

เงาตะดำคุ่มๆ ลอยใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พร้อมเสียงร้องไห้โหยหวนชวนขนหัวลุก

สวบ สวบ สวบ...

"เฮ้ย!!!!"





 

[Suho]
 

ซ่า~ ซ่า~ ซ่า~

เสียงคลื่นกระทับฝั่งดังไม่ขาดสาย ผมเดินตามแนวชายหาดไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย แสงสีส้มจากดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าเริ่มน้อยลง ความมืดของยามค่ำคืนเริ่มเข้ามาแทนที่

ผมมองออกไปยังทะเลกว้างที่เริ่มเปลี่ยนจากสีส้มเป็นสีน้ำเงินเข้ม ทะเลที่เหมือนกับผม...มีเรือผ่านไปมา แต่ก็ไม่มีใครปักหลักอยู่ในนั้น

ชานยอล...ผู้ชายที่เหมือนเรือล่องผ่านทะเลอย่างผมไปมาแต่ก็ไม่เคยหยุดนิ่งอยู่ที่ผม คอยมอบสัมผัสรุนแรงที่ทำให้ผมเจ็บปวดทุกครั้งแต่ก็ต้องกัดฟันรับสัมผัสดิบเถื่อนนั่นเหมือนเต็มใจเพียงเพราะอยากอยู่กับเขา...อยากให้เขาเห็นความรักของผมบ้าง


'อืมมมม..แบคฮยอน..อาาา'


เสียงครางอย่างสุขใจของเขาดังก้องอยู่ในหัว...พร้อมชื่อของคนอื่น..

ระหว่างอยู่กับผม ระหว่างที่เขากำลังมีความสุขอยู่กับผม แต่ใจของเขากลับคิดถึงอีกคนจนต้องเอ่ยชื่อออกมาตอนร่วมรักกันอยู่ ชอนยอลที่ไม่เคยเป็นแบบนี้...แบคฮยอน..เขาสำคัญขนาดนั้นเลยหรอ?

เผาะ!

น้ำตาของผมไหลออกมาหนึ่งหยดสำหรับความเจ็บปวดบนเตียงทุกครั้งที่ผ่านมา...

เผาะ!

อีกหยดเพราะคนที่ชื่อแบคฮยอน...

เผาะ! เผาะ! เผาะ!

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าพรั่งพรูออกมาเพราะความโง่งมของตัวเองที่ไม่สามารถหยุดรักเขาได้ ความมืดมนบนชายหาดก็เหมือนผมที่กำลังหาทางออกจากวังวนความรักนี้ไม่เจอ

"ฮืออออออออออออ"

ผมปล่อยโฮเสียงดังอย่างสุดกลั้น อยากร้องให้ออกมาดังๆ ปลดปล่อยทุกอย่างที่ผมพยายามเก็บมันไว้ในใจ ทั้งเรื่องที่เขามีใครหลายคน ทั้งเรื่องที่เขาไม่อยากถูกผมผูกมัด..ทั้งเรื่องที่เขากำลังเบื่อของเล่นเก่าๆ อย่างผม

ทั้งๆ ที่ผมยอมเขาทุกอย่าง ยอมเป็นรอง ยอมเป็นเครื่องระบายอารมณ์ ยอมเป็นของเล่น ยอมทุกๆ อย่าง...แต่เขาก็กำลังจะทิ้งผมไปหาคนที่ชื่อแบคฮยอนนั่น

"ฮือออ..ฮีก..ฮือๆๆๆ"

ผมเดินร้องไห้ไปตามแนวชายหาด แม้จะมืดแค่ไหนแต่ผมก็ไม่กลัว บางทีก็อยากตายๆ ไปซะ ไม่อยากทนอยู่กับความรักข้างเดียว ไม่อยากทนอยู่กับตัวเองโดยที่ครอบครัวไม่เคยจะเหลียวแล ไม่อยากอยู่รอวันที่จะถูกเขาทิ้งขว้าง..

..ผมน่าจะตายไปซะตอนนี้

"ฮืก..ฮือออออ"

"เฮ้ย!!!!"

"ฮึก...?"

ผมหยุดร้องไห้แล้วมองไปยังบุคคลข้างหน้าที่กำลังตั้งท่าเตรียมต่อสู้แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

"นายเป็นใคร?! ที่นี่มันหาดส่วนตัวนะ!"

"..."

ผมยืนเงียบ สายตากวาดมองรอบตัวที่ดูสะอาดและสงบกว่าหาดที่ผมเดินอยู่เมื่อกี้..ผมอยู่ที่ไหนกัน?

"นายไม่ใช่โจรใช่มั้ย?"

เขาถามผมแล้วกระชับกำปั้นเตรียมต่อสู้ ผมรีบยกมือขึ้นเหนือหัวสองข้างแล้วปฏิเสธทันที

"มะ..ไม่ใช่นะ! ฉันแค่เดินมาเรื่อยๆ ฉันแค่เดินร้องไห้..ฮึก..ร้องไห้เพราะ..ฮืออออ"

ผมปล่อยโฮออกมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ผมเดินร้องไห้จนมาถึงหาดส่วนตัวของคนอื่นแบบนี้ คนแปลกหน้าลดมือลงแล้วดึงผมให้นั่งลงบนหาดทรายนุ่มพร้อมกันก่อนจะเอ่ยแผ่วเบา

ฟุ่บ!

ซ่า~ ซ่า~ ซ่า~

"สายตานายเศร้ามาก...เพราะความรักใช่มั้ยล่ะ?"

"ฮึก...?"

ผมพยักหน้าให้เขาแล้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เขามองทอดสายตาออกไปในทะเลที่มืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย มีแต่เสียงคลื่นซัดไปมา

"ฉันชื่อเทาเป็นลูกเจ้าของหาดนี้ ฮึก..ที่จริงน่ะ..ฮึก..ที่จริงฉันก็หลบมานั่งร้องไห้ที่นี่เพราะใครคนหนึ่ง..ฮึก..ฉันรักเขามาก..แต่เขามีคู่หมั้นแล้ว..ฮึก"

ผมหันไปมองเทาที่ยังคงมองทะเลกว้างแต่กลับเหมือนกำลังคิดถึงใครบางคนอยู่แล้วผมก็ทอดสายตาออกไปมั่ง นั่งฟังเขาพูดอย่างตั้งใจแต่น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด ทั้งน้ำตาผม..และเทา

"ฮึก..วันนี้เป็นวันครอบครัวของตระกูลผม ทุกๆ ปีผมจะมีเขาคอยอยู่เคียงข้างแทนครอบครัวที่ทิ้งผมไว้แล้วไปทำงาน..ฮึก..แต่วันครอบครัวปีนี้เขากลับลืมผมแล้วไปกับคู่หมั้นของเขา..ฮึก..ผมกำลังถูกทิ้ง..ฮือออ"

ฟุ่บ!

ผมหันไปมองเขาเล็กน้อยก่อนจะดึงตัวเขาให้นอนลงบนทรายนุ่มแล้วชี้ดาวให้เขามองบ้าง มองไปที่ทะเลมืดๆ ก็คงไม่เห็นอะไรหรอก แล้วผมก็เปิดปากเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง

"เขา..คือคนที่ฉันรักหมดใจ แต่ฉัน..เป็นได้แค่ของเล่นบนเตียงของเขา..ฮึก..ฉันยอมให้เขาทรมาณฉันบนเตียง..ฉันจะเจอเขาก็ต่อเมื่อเขาอยากหาที่ระบายอารมณ์..ฮึก..ฉันพยายามหาวิธีแปลกใหม่มาเล่นกับเขาเพื่อไม่ให้เขาเบื่อฉัน..แต่สุดท้าย..ฮึก..เขาก็เบื่อฉันแล้ว..ฮือออ"

"ฮือออออออออ!!....ฮ่าๆๆๆ"

ผมและเทาปลดปล่อยความเศร้าของตัวเองด้วยการปล่อยโฮเสียงดังขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนจะลุกขึ้นนั่งมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาดังๆ

"ฮ่าๆๆๆ เราเป็นบ้าไปแล้วเนอะ ฮ่าๆๆ"

"นั่นสิ ฮ่าๆๆ ทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้..เอ๊ะ! ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ?"

เขาหยุดหัวเราะแล้วหันมาถามผม ผมจ้องหน้าเขาด้วยแสงสลัวจากพระจันทร์ ใบหน้าเนียนใส คิ้วเรียวเข้มรับกับตาเรียวคมแต่มีแววน่ารักอยู่ไม่น้อย จะมูกโด่งกับริมฝีปากบางอมชมพู เอ..เทาน่าจะเด็กกว่าผมนะ?

"พี่ชื่อซูโฮ ฉันมันใจว่าฉันอายุเยอะกว่านาย ยินดีที่ได้รู้จักนะเทา:)"

ผมยิ้มให้เขาก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วยื่นมือมาให้ผม

"ป่ะพี่ซูโฮ ไปบ้านผมกัน:) พี่ยังไม่มีที่พักใช่มั้ย?"

"ฮึบ!..อ่าฮะ ยังไม่มี ขอบใจนะ แล้วก็ขอบใจที่ฟังฉันด้วย..คุยกับนายแล้วรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย"

ผมลุกขึ้นแล้วเดินตามเขาไปตามทางเดิน

"ขอบคุณที่ฟังผมเหมือนกัน เรามาเป็นเพื่อนกันมั้ย?"

เขาหันมาถามผมแล้วพาผมเดินเข้ารั้วบ้านที่ติดกับหาด บ้านสีขาวหลังใหญ่น่าอยู่ ครั้งหนึ่ง..ผมก็เคยอยู่บ้านหลังใหญ่กับครอบครัวเหมือนกัน...

"พี่ซูโฮ! พี่ได้ยินที่ผมพูดมั้ย? เป็นเพื่อนกันนะ"

"หา?! อะ..อ้อ อือ ได้สิ"

ผมตอบรับเขาก่อนจะเดินตามเขาเข้าไปในบ้านที่เปิดไฟอัตโนมัตจากเซ็นเซอร์ตรงประตูบ้าน






 

[Tao]
 

ผมเดินนำเพื่อนใหม่เข้ามาในบ้านแล้วเดินเข้าห้องครัวไปหยิบน้ำจากตู้เย็น ว้าววว อาหารเยอะแยะเลย ต้องเป็นลุงคิมที่เป็นคนขับรถแน่ๆ เพราะเขาถามผมว่าผมจะค้างคืนรึเปล่า ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ตอบอะไรเขาเพราะมัวแต่นั่งร้องไห้อยู่บนรถแต่ถ้าผมไม่บอกให้เขารอรับเขาก็คงรู้ว่าผมจะค้างคืน อา..ต้องให้พ่อเพิ่มเงินเดือนให้แล้ว~

ผมรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นอย่างประหลาดหลังจากคุยกับพี่ซูโฮ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงกล้าให้คนแปลกหน้าเข้าบ้านทั้งๆ ที่ไม่รู้จักกันแท้ๆ แต่ถึงเขาจะทำอะไรผมผมก็เชื่อว่าผมเก่งการต่อสู้พอที่จะสู้เขาได้ ก็ผมตัวโตกว่าเขาตั้งเยอะนี่นา

ตัวเล็กๆ บางๆ ในหน้าหวาน ดวงตาเรียวสวย จมูกเล็กรับกับริมฝีปากเรียวบางสีเชอรี่ที่ไม่ได้แต่งแต้มอะไร...สวยจัง

"อ่ะพี่ ดื่มน้ำก่อนๆ"

"ขอบใจนะเทา:)"

"เอ่อพี่..พี่บอกว่าพี่รั้งเขาไว้ด้วยเรื่องบนเตียงใช่มั้ย?"

"...?"

"..พี่สอนผมหน่อยสิ"

"พรวดดดดด!"

ผมส่งแก้วน้ำให้พี่ซูโฮแล้วเอ่ยถามคำถามที่ทำเขาตกใจจนพ่นน้ำที่ดื่มไปออกมา ผมรีบอธิบายก่อนที่เขาจะเข้าใจผิด

"ผมแค่อยากรั้งเขาไว้สุดแรงก่อนที่ผมจะต้องปล่อยเขาไปกับคู่หมั้นของเขา...ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อรั้งเขาไว้"

"อย่าเลยเทา...รั้งไว้ด้วยเรื่องแบบนั้นมันไม่ได้ผลหรอก สุดท้ายก็จะจบลงแบบพี่นะ"

พี่ซูโฮพูดพลันแสดงสีหน้าเศร้าสร้อยออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ผมก็ยังไม่ยอมแพ้

"นะครับพี่..ถึงจะมีโอกาสแค่ศูนย์จุดศูนย์หนึ่งเปอร์เซ็นต์ผมก็อยากลองดูครับ"

ผมอ้อนวอนอีกครั้ง แม้โอกาสจะน้อยแต่พี่คริสก็อาจจะหันมามองผมบ้าง มองผมในฐานะคนรัก..ไม่ใช่แค่น้องชาย

"แน่ใจนะเทา? พี่สอนนายน่ะสอนได้ แต่พี่ไม่อยากให้นายต้องมานั่งเสียใจทีหลังเหมือนพี่.."

"ผมแน่ใจครับ"

ผมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"เฮ้อออ~ มาชวนตอนยังไม่มีอารมณ์นี่ต้องปลุกยาวเลยล่ะสิเนี่ย"

แววตามุ่งมั่นของผมทำให้พี่ซูโฮถอนหายใจยาวก่อนจะพุ่งเข้ามาโน้มคอผมลงไปจูบ ลิ้นบางสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากผมแล้ววาดลายไปทั่ว ตวัดหยอกล้อกับลิ้นผมไปมา

"อืมมม"

เสียงหวานครางในลำคอเบาๆ ก่อนที่มือนุ่มจะค่อยๆ ดันตัวผมให้เดินไปยังโซฟากว้างในห้องรับแขกแล้วผลักผมลงบนโซฟานุ่มพร้อมกับร่างเล็กที่ล้มตามมาทั้งๆ ที่ริมฝีปากยังนัวเนียอยู่กับปากผมไม่ห่าง

ตุ้บ!

 

>>NCเคะ เมลไปขอได้ที่ four_145@hotmail.com ได้เลยค่ะ<<
(ไรเตอร์จะไม่ส่งเอ็นซีไปพร้อมเมลอัพเดต ต้องเมลมาขออีกทีนะคะ)

 

"พี่จะไม่ล่วงเกินเข้าไป..แฮกๆ..ในนั้น..เทาต้องเก็บมันไว้ให้คนรักของเทานะ..แฮกๆ"

พี่ซูโฮเอ่ยด้วยน้ำเสียงใจดีพลางหอบเบาๆ

"ครับ..แฮกๆ..ผมจะเก็บมันไว้..แฮกๆ..ให้เขา...พี่คริส"








 

[Special] (สเปเชี่ยลสนองนีดไรเตอร์55555)

ห้างM
 

"ย๊าคยูฮยอน!! เดินให้มันช้าๆ หน่อยสิวะ!"

ร่างโปร่งวิ่งตามเพื่อนพลางตะโกนร้องเรียกเสียงดังโดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของเหล่าแฟนคลับที่เพิ่งจะเห็นสองสุดยอดนักร้องและนักเต้นของเกาหลีอย่างโจ คยูฮยอน และอี ฮยอกแจหรือคู่หูดูโอ้คยูกี้แอนด์ฮยอกกี้ซึ่งเปรียบเสมือนวงพี่น้องกับนักร้องดังอย่างเฉินเนื่องจากเป็นเด็กเทรนในบริษัทเดียวกันแล้วยังเป็นเพื่อนรักกันอีก

"มึงจะเดินช้าเป็นหอยทากให้แฟนคลับรุมทึ้งรึไงวะ?!!"

คยูฮยอนตะโกนฝ่าเสียงกรี๊ดไปข้างหูเพื่อน แม้จะอยู่ใกล้กันแล้วแต่ก็ต้องตะโกนคุยกัน สองแขนกันตัวเองจากเหล่าแฟนคลับที่วิ่งตามและพยายามฉุดกระชากตามเนื้อตัวของพวกเขา คิดผิดจริงๆ ที่แอบออกมาโดยไม่ให้การ์ดออกมาด้วยแล้วยังไม่คิดจะปลอมตัวกันอีกต่างหาก

ร่างโปร่งกำยำของนักเต้นอย่างฮยอกแจหรืออึนฮยอกเร่งฝีเท้าไปทางร้านหนังสือร้านประจำของทั้งคู่โดยมีคยูฮยอนกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไป กล้ามเนื้อแน่นของนักเต้นอาชีพช่างเจริญหูเจริญตาแฟนคลับยิ่งนัก เสื้อกล้ามสีขาวตัวบางที่ปิดกล้ามเนื้อแกร่งไม่มิดแต่กลับทำให้ร่างกายดูเซ็กซี่น่ามองมากขึ้น

กริ๊ง~ แก๊ก! ครืดดด

ทันทีที่สองหนุ่มวิ่งเข้าไปในร้านเจ้าของร้านก็รีบล็อกประตูอย่างรู้ใจแล้วรูดม่านปิดรอบร้านทำให้แฟนคลับ

"ทำไมวันนี้ไม่ปลอมตัวมาวะ?"

คังอินเอ่ยถามเพื่อนสนิททั้งสองที่หอบน้อยๆ จากการหนีแฟนคลับพลางยื่นน้ำให้

"หึหึ..เช็คเรตติ้งมั้ง~

คยูฮยอนเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจแล้วกระดกน้ำในขวดขึ้นดื่ม หน้าอกแกร่งน่าสัมผัสที่อยู่ใต้เสื้อกล้ามสีดำกระเพื่อมเบาๆ คังอินยิ้มพลางส่ายหัวเบาๆ ให้กับเพื่อนที่อยากเช็คเรตติ้งไม่รู้เวล่ำเวลา  ยิ่งตอนนี้ทั้งคู่กำลังเป็นที่จับตามองเพราะการรวมทีมกับนักร้องดังอย่างเฉินเพื่อไปแสดงคอนเสิร์ตทั่วเอเชียทำให้แฟนคลับฮือฮากันใหญ่

"แล้วหนังสือกับหนังที่พวกกูสั่งไปล่ะ?"

อึนฮยอกเอ่ยถามเพื่อนร่างใหญ่อย่างกระตือรือล้น 'หนัง' และ 'หนังสือ' ที่เขาฝากคังอินซื้อมันจำเป็นมากสำหรับเขา หนุ่มนักเต้นกวาดสายตาไปทั่วร้าน สองขาเดินไปทั่วทั้งๆ ที่รู้ว่าของแบบนั้นคงไม่มาวางขายบนชั้นหรอก แม้อึนฮยอกจะดูตื่นเต้นกับ 'ของ' ที่สั่งไปแต่คยูฮยอนกลับนั่งหลับตาฟังเพลงจากไอพอดเครื่องโปรดเพราะรู้ว่าเดินไปมาแบบเจ้าลิงฮยอกกี้มันก็เท่านั้นในเมื่อคังอินกำลังเดินไปหลังร้านเพื่อเอาของนั่นออกมาให้

ตุ้บ!

"ว้าววววววว~! *O*"

อึนฮยอกหันขวับมาทางต้นเสียงหลังจากคังอินวางหนังสือเล่มหนาลงบนโต๊ะ ชายหนุ่มนักเต้นสุดเท่รีบวิ่งเข้ามาตะปบหนังสือและแผ่นซีดี สายตาวิบวับจ้องมองหนังสือเล่มหนาปกสีดำว่างเปล่าไม่มีตัวอักษรใดๆ และแผ่นซีดีสีขาวหลายสิบแผ่นในมือแล้วกอดแน่นๆ แสดงความหวงแหนก่อนจะรีบพลิกเปิดหนังสือดูทันที

ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ

"ว้าวววววว...แหล่มเลย~♥"

อึนฮยอกร้องออกมาอย่างตื่นเต้นกับภาพตรงหน้า ภาพการร่วมรักของชายหนุ่มหลายคนทำให้หนุ่มนักเต้นละสายตาจากหนังสือเล่มหนาไม่ได้เลย ส่วนคยูฮยอนน่ะหรอ?...ยังนั่งหลับตาฟังเสียงหวานของคนรักอย่างนักร้องดาวรุ่งพุ่งแรง..อี ซองมินที่เขาอัดเสียงเองกับมืออยู่เลย ก็ที่เขามาซื้อหนังสือกับอึนฮยอกก็เพราะซองมินนี่แหละ หึหึ

"มึงเช็ดน้ำลายหน่อยเหอะว่ะ เสียลุคนักเต้นเบอร์หนึ่งของเกาหลีหมด วู้"

คังอินแกล้งแซวเพื่อนที่เอาแต่ตาลุกวาวกับหนังสือในมือ

"รอบนี้กูสั่งเล่มใหญ่เผื่อไอ้เฉินตอนทัวร์คอนเสิร์ตด้วย อย่าลืมเอาให้มันดูนะเว้ย..เฮ้ย! ฟังกันหน่อยสิวะ ไอ้คยู! ไอ้ฮยอก! อะไรวะ มาหาเพื่อนทั้งทีคนนึงฟังแต่เพลงอีกคนก็มัวแต่ดูหนังสือ..ลุกโว้ยยยย~! ลุกๆๆๆ ออกไปได้แล้วก่อนที่แฟนคลับพวกมึงจะมาพังร้านกู"

คังอินเริ่มโวยวายที่เพื่อนไม่สนใจตัวเองเลย มือหนึ่งกระชากหูฟังจากหูคยูฮยอนส่วนอีกมือก็กระชากหนังสือเล่มหนาจากมือฮยอกแจ

แล้วไหนจะแฟนคลับที่ทุบกระจกร้านเขาปังๆ จนแทบพัง คราวก่อนที่สองคนนี้มาประตูร้านเขาก็หลุดออกมาด้วยฝีมือแฟนคลับที่ดันกันไปมาจนกระแทกเข้ากับประตูจนหลุด เดือดร้อนเขาที่ต้องไปอ้อนขอเงินอีทึกมาเปลี่ยนประตูใหม่ ถ้าคราวนี้กระจกแตกอีกมีหวังป้าทึกขี้บ่นจะต้องบ่นข้ามปีเป็นแน่

"เฮ้ยเดี๋ยว!!"

อึนฮยอกร้องเรียกคยูฮยอนที่กำลังจะเปิดประตูออกไป สองมือรีบคว้าหนังสือและซีดีปึกใหญ่มากอดแล้วเดินเข้าไปหาเพื่อนนักร้องที่ยืนงงอยู่

"นับหนึ่งถึงสามแล้วค่อยวิ่งไปทางประตูหนีไฟนะ ไปทางเดิมคงไม่รอดแน่ แฟนๆ รู้หมดแล้วว่าเราอยู่ที่นี่"

คยูฮยอนพยักหน้าเบาๆ แล้วหันไปมองคังอิน มือหนาตวัดแตะปลายคิ้วเป็นเชิงบอกลาแล้วหันกลับมามองตาอึนฮยอกเหมือนส่งสัญญาณ

"สาม!!!"

"อ้าวเฮ้ย!! ไอ้เพื่อนเวร! ทำไมไม่นับหนึ่งก่อนวะ! แย้กกกกกก!!"

ร่างโปร่งหอบหนังสือแล้ววิ่งฝ่ากลุ่มแฟนคลับตามเพื่อนรักที่ดูเหมือนจะนับเลขไม่เป็นไปทางบันไดหนีไฟ สองแขนกอดของที่ได้มาจากเพื่อนเจ้าของร้านหนังสือแน่น

ตุ้บ!

"เฮ้ย หนังสือ!!!"

อึนฮยอกชะงักเล็กน้อยเมื่อหนังสือเล่มหนาร่วงลงไปบนพื้นและกำลังถูกเหล่าแฟนคลับเหยียบย่ำไปมา เพราะความชุลมุนทำให้ไม่มีใครรู้ว่าหนังสือเล่มนี้เป็นของศิลปินชื่อดังที่พวกหล่อนกำลังวิ่งตามอย่างบ้าคลั่ง

ขวับ!

คยูฮยอนรีบวิ่งมาฉุดมือเพื่อนที่กำลังจะฝ่ากลุ่มแฟนคลับเข้าไปคว้าหนังสือที่มองหาแทบไม่เจอ นี่ไอ้นักเต้นเพื่อนเขามันบ้ารึไงนะ?! ขืนกลับเข้าไปมีแต่จะถูกรุมทึ้งตาย คือจริงๆ แฟนคลับไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้นนะ แต่พวกเขาดันกันไปมาจนทำให้ศิลปินเกิดอุบัติเหตุหลายครั้งอยู่เหมือนกัน

"ไม่นะ!!!! ม่ายยยยยยยยยย!!! หนังสือของช้านนนนนน!!TTOTT"

อึนฮยอกโอดครวญโหยหวนถึงหนังสือในระหว่างที่สองเท้าก้าววิ่งลงบันไดอย่างคล่องแคล่ว บางทีพวกเขาก็แอบชินกับสถานการณ์แบบนี้ที่มักจะเกิดขึ้นบ่อยๆ เวลาที่พวกเขาไปไหนมาไหน แต่อึนฮยอกรับไม่ได้ที่หนังสือเล่มนั้นหลุดมือไป นี่เขายังดูมันไม่จบเล่มเลยนะ!!!

"มึงยังมีซีดีอยู่อีกสิบกว่าเรื่อง เยซองบอกกูว่าเรื่องพวกนี้เด็ดทั้งนั้น มันลองกับรยออุคแล้วด้วย..ถ้ามึงไม่อยากเสียซีดีพวกนี้ไปอีกก็รีบวิ่งเร็ว"

คยูฮยอนเตือนเพื่อนพลางวิ่งเข้าไปในลานจอดรถ มือหนารีบหยิบกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงมาเปิดรถสปอร์ตคันหรูแล้วรีบกระโดดขึ้นรถทันที รถออกตัวทันทีหลังจากอึนฮยอกที่กัดฟันทิ้งหนังสือไปกระโดดขึ้นรถพร้อมเสียงโหยหวนอย่างเสียดายหนังสือเล่มนั้น

บรื้น~

"หนังสืออออ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮTTOTT"








 

หลายวันต่อมา...

[Lay]
 

"อา..เมื่อยจัง~"

ตุบ ตุบ ตุบ

ผมทุบไหล่ตัวเองเพื่อคลายความเมื่อยล้า สองเท้าก้าวเข้าบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน ถ้างานที่บริษัทจะเยอะขนาดนี้น่ะนะ แล้วไหนจะงานที่มหา'ลัยอีก เพราะผมต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเลยทำให้ขาดเรียนบ่อยๆ และเป็นเหตุทำให้ผมเป็นนักศึกษาพิเศษที่ไม่สามารถมีวันปิดเทอมเหมือนคนอื่นๆ ได้ ไม่งั้นจะเรียนไม่จบ

"อา..พี่คริส"

เสียงน้องเทา? ทำไมเทาทำเสียงแบบนั้นล่ะ?

"เทา..เทา"

คริสเรียกชื่อน้องไม่หยุด ผมตามเสียงไปที่ห้องรับแขก...

"ฮึก..."

ตาผมพร่ามัวเพราะหยาดน้ำตา...คริสกับน้องเทากำลังนัวเนียกันอยู่บนโซฟา?

ไม่ๆ ผมอาจตาลายเพราะทำงานหนัก ผมปาดน้ำตาออกแล้วมองภาพตรงหน้าอีกครั้ง แต่มันกลับเหมือนเดิม...

อีกแล้ว? คราวก่อนที่บอกว่าแค่เป่าฝุ่นออกจากตาให้น้องมันคือคำโกหกใช่มั้ย? ถ้าแค่เป่าฝุ่นจริงทำไมวันนี้ถึง...ทำไมถึงนอนกอดกันบอนโซฟาแบบนั้นล่ะ?!!

ตุ้บ!

มือไม้ผมอ่อนไปหมด ไม่มีแรงจะถือแฟ้มเอกสารจนมันหล่นกระแทกพื้นเสียงดังจนร่างสูงที่อยู่ใต้ร่างบางของน้องเทาหันมามองแล้วรีบผลักน้องออกทันที...แต่ไม่ทันแล้ว ผมเห็นหมดแล้ว..

คริสไม่สวมเสื้ออะไรเลย ร่างกายที่เปลือยท่อนบนและกางเกงที่แทบหลุดเพราะซิปที่ถูกปลดออกกับ...น้องเทา?

"ฮึก..."

"มันไม่ใช่แบบนั้นนะครับ..."

"หยุด!!! ฮึก.."

ผมเอ่ยห้ามร่างสูงที่พยายามจะอธิบาย ผมจะต้องฟังคำโกหกอะไรจากเขาอีก? ผมต้องทนฟังคำอธิบายจอมปลอมนั่นอีกนานแค่ไหน?!!

ขวับ!

ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างสุดแรง..ไม่อยากให้เขาเห็นว่าผมจะเสียใจเพราะคนอย่างเขา!

สองเท้ารีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนแล้วปิดประตูลงกลอนทันทีก่อนที่เขาจะวิ่งตามมาทัน

ปัง!!!

ผมยืนพิงประตูก่อนจะหลับตาลง สองขาหมดแรงทรุดนั่งบนพื้นช้าๆ หยาดน้ำตาหลั่งไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่าก่อนจะร่ำไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น

"ฮึก..ฮืออออออออออออ"

 

------------------------------------------------------------------
 

ป๊าม๊าอะไรกันอีกเนี่ย???


สุดท้าย..อยากจะบอกอีทึกว่า'2ปีแปบเดียวเอง! เอล์ฟรอได้ จะรอนะนางฟ้าของเอล์ฟ♥'


ปล้ำลู่. ไรเตอร์เพิ่งรู้ว่ามันมีธีมให้ใช้ด้วย(โง่อยู่นาน555)

เปลี่ยนธีมแล้วมีใครไม่ชอบป่ะ?


 

B B