[FicEXO-Hunhan,Kaido,Chanbaek] I Don't Wanna Be Your Lil Bro

ลำดับตอนที่ #18 : I Don't Wanna Be Your Lil Bro - Chapter 13 (100%)

[Chanbaek]

[Chanyeol](me & 2nd writer: saiinam)

เอี๊ยดดด~

"เชิญครับคุณผู้หญิง~"

ผมเปิดประตูเชิญท่านนางพญาที่นั่งกอดอกเชิดหน้าทำปั้นปึ่งอยู่บนรถไม่ยอมลง เจ้าหมาแบคนั่งบ่นตลอดทางเลยครับ บ่นเรื่องเค้กอะไรซักอย่างแล้วโทรไปหาใครซักคนบอกว่าทำเค้กไม่ได้แล้ว ผมไม่สนอะไรแล้วครับ ก็ตอนนี้ได้ตัวเจ้าตัวเล็กมาแล้วนี่นา ลักพาตัวนางพญาตามที่บอกไปตอนเจอกันครั้งแรก

"ถ้าอยากจะเที่ยวก็พอจะเข้าใจนะ..แต่ทำไมต้องสวนสัตว์?!"

หมาแบคยังคงนั่งบ่นอยู่ในรถ ที่ผมอยากให้เจ้านี่มาสวนสัตว์กับผมน่ะหรอ?...

"แม่...ตอนเด็กฉันไม่เคยมีโอกาสได้มาสวนสัตว์กับแม่เลยสักครั้งเพราะท่านสุขภาพไม่ค่อยดี..ฉันแค่อยากให้นายที่เป็นคนเดียวที่รู้ความลับนี้มาเที่ยวด้วยกัน..ก็แค่นั้น"

ผมบอกเหตุผลจริงๆ ไป ตั้งแต่วันนั้นที่ผมนอนหนุนตักเขา..สัมผัสแผ่วเบาและอ่อนโยนที่ลูบหัวผมทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาจริงๆ ..ที่บอกว่าคิดถึง..ไม่ใช่แค่คิดถึงท่าทางน่ารักของแบคฮยอน..แต่ผมก็คิดถึงสัมผัสอบอุ่นของเขาไม่แพ้กัน..

"ป่ะๆๆ ไปก็ได้ ยังไงก็มาถึงแล้วนี่นา"

แบคฮยอนยอมลงจากรถแล้วเดินนำไปทางจุดซื้อบัตรทันที ผมรีบวิ่งตามไปกุมมือเล็กไว้จนเจ้าหมาแบคหันมามองอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ว่าอะไรเมื่อเห็นสายตาอ้อนๆ แถมยังส่งยิ้มหวานมาให้อีก

"อ้อ ฉันต้องเป็นแม่ให้นายสินะ?"

แบคพยักหน้าแล้วจูงมือผมไปที่จุดขายตั๋ว เอ..จริงๆ ตอนแรกผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะ แต่ถ้าแบคเค้าคิดแบบนั้นผมก็เนียนเลย คึคึคึ






"ว้าวววว*0*"

เจ้าตัวเล็กวิ่งไปมาอย่างอารมณ์ดีจนลืมหน้าที่แม่ เฮ้อ~ ช่างเหอะ ถึงผมจะคิดถึงแม่มากแค่ไหนแต่ผมก็ไม่ได้เด็กขนาดจะตื้อให้เขามาเป็นแม่ให้ ..ในเมื่อเป็นแม่ไม่ได้ งั้นวันนี้ให้เป็นอย่างอื่นแทนแล้วกันเนอะ~♥

"นี่ๆๆ ชานยอล นายไม่เข้าไปหาเพื่อนหน่อยหรอ? ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

แบคฮยอนล้อผมพลางชี้ไปที่ยีราฟตัวสูงๆ ที่กำลังเล็มใบไม้อยู่ ดูดู๊ดู~ ดูปาก== มันน่านัก ผมทำหน้าเซ็งใส่แต่กลับได้เสียงหัวเราะแบบสะใจจากเจ้าหมาน้อยกลับมาแทนผมเลยรีบดึงร่างเล็กๆ นั่นไปอีกทางทันทีเลย อยู่ไปเดี๋ยวก็โดนล้ออีก เชอะ~!

"ชานยอลลลล~ เล่นอันนี้กัน><"

แบคดึง(ลาก)ผมเข้าไปในสโนว์โดมอย่างตื่นเต้น ได้ของเล่นใหม่แล้วสินะ แหน่ะ! ยังจะมาทำหน้าอ้อนใส่ผมอีกนะนั่นน่ะ-..-

"ก็ได้ๆ ไม่ต้องมาทำอ้อนเลยนะ(เดี๋ยวปล้ำกลางสวนสัตว์แม่ม=.,=)"

เฮ้ยๆ ในวงเล็บนั่นผมไม่ได้พูดออกไปนะ แค่เสียงเรียกร้องของหัวใจมันดังไปหน่อย คึคึ

ผมยอมตกลงอย่างว่าง่าย จะไม่ยอมได้ไงครับ ก็ท่าอ้อนนั่นมัน...สองมมือกุมกันไว้ระดับอก ริมฝีปากสีชมพูธรรมชาติที่แบะออกได้อย่างน่าจุ๊บมาก แล้วยังตาเรียวสวยที่กรีดอายไลน์เนอร์คมกริบช้อนขึ้นมามองตาผมแล้วกระพริบปริบๆ ถ้าไม่ยอมก็ตาบอดแล้วครับ!

"เย่~! ชานยอลใจดีที่สุด>< ไปซื้อบัตรเร็วววว~"

เจ้าตัวเล็กกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจเหมือนเด็กๆ แล้วดันหลังผมให้ไปต่อคิวซื้อบัตรจากนั้นตัวเองก็ไปนั่งรอที่ม้านั่ง นี่ผมพาเด็กมาเที่ยวสินะ?♥

อา..คนเยอะจัง ผมไม่ใช่คนใจเย็นพอที่จะมายืนรออะไรแบบนี้นะ! ผมเดินไปแซงคิวซื้อตั๋วเลย แต่ก็มีเสียงด่าจากคนข้างหลังมากมายจนหมาแบคหันมามองอย่างไม่ชอบใจ แต่ใครสน~? พอผมหันหน้าไปจ้องทุกคนในแถวก็ทำให้ทุกคนเงียบกริบ ก็บอกแล้วว่าผมน่ะคนดัง...ลูกมาเฟียน่ะ หึ!!






"ทำไมไปแซงคิวแบบนั้นฮะ?!!"

แบคฮยอนโวยทันทีที่ผมเดินกลับไปหาพร้อมตั๋วในมือ ผมหันหน้าเข้าหาทุกคนในแถวก่อนจะตะโกนถามเสียงดัง

"ที่ฉันแซงแถวเมื่อกี้มีใครไม่พอใจมั้ย??!!!!"

"...."

เงียบกริบ..ไม่มีใครกล้าหือกับคนอย่างผมหรอกครับ..ก็พ่อผมเป็นมาเฟียหนิ มาเฟียที่ทำให้คนพวกนี้กลัวผมกันหมด หึ!!!

เพี๊ยะ!!

"โอ๊ย! นายตีฉันทำไมฮะ?!"

แบคฮยอนฟาดลงมาที่แขนผมอย่างแรง มือก็เล็กแต่มือหนักชะมัด โอยยย แขนชาเลย

"ไอ้คนนิสัยไม่ดี ต่อไปอย่าทำแบบนี้เด็ดขาดนะ! นี่แน่ๆ!"

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

"คร้าบบบ ป่ะๆ ไปเปลี่ยนเสื้อข้างในกัน เขาเรียกแล้ว"

ผมยกแขนขึ้นมากันตัวเองแล้วเปลี่ยนเรื่องทันที ถ้าเป็นคนอื่นผมไม่ให้มาตีผมแบบนี้หรอกนะ พ่อจะเอาคืนให้ไปนอนหยอดข้าวต้มเป็นเดือนเลยล่ะ แต่กับบยอน แบคฮยอน...ตัวเล็กเปราะบางขนาดนี้ถ้าผมตอบโต้แล้วเกิดแตกหักแล้วผมจะทำยังไงล่ะ? ก็รู้สึกถูกใจไปแล้วนี่~






หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าและเก็บของไว้ในล็อกเกอร์ตามกฏเสร็จพวกผมก็เข้ามาด้านในของสโนว์โดมทันที

"หนาวจัง~"

เจ้าตัวเล็กพูดแล้วถูมือไปมาเบาๆ ร่างบางสั่นเทาเพราะความหนาวเย็นที่ทำให้ตัวชาไปหมด ทุกสิ่งรอบกายถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวสะอาดทำให้มองไปแล้วปวดตาไม่น้อย แต่ก็สวยงามไม่น้อยไปกว่ากันเลย ความเย็นในนี้ทำให้ทั้งหน้าและหูแดงไปหมด ความรู้สึกแสบในโพรงจมูกเวลาสูดหายใจเข้าไปบ่งบอกถึงความหนาวเย็นมากมายในโดมแห่งนี้

"อุ่นขึ้นมั้ย?"

ผมจับมือเล็กๆ นั่นมาซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อ หมาแบคหันขวับมามองผมแต่ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ(ผิด)

"อ่า...เวลาแม่หนาวลูกก็ต้องทำแบบนี้สินะ.///."

ทั้งแก้มใสๆ ทั้งใบหูขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงที่ไม่รู้ว่าเพราะความเย็นหรือเพราะเขินด้วยรึเปล่า รู้แค่ว่ามันน่ารักจนผมอดใจไม่ไหวเลยล่ะ~

จุ๊บ~♥

ผมจุ๊บลงบนแก้มนิ่มเร็วๆ จนคนตัวเล็กตั้งตัวไม่ทัน ตาเรียวเบิกกว้างแต่ยังพยายามพยักหน้าเข้าใจ(ผิด)แบบมึนๆ

"อะ..อ้อ ลูกอยากหอมแก้มแม่สินะ..ชะ..ใช่แล้ว..ลูกหอมแก้มแม่ๆ"

แบคฮยอนพูดย้ำกับตัวเองทั้งๆ ที่ตายังคงเบิกกว้างค้างอยู่อย่างนั้น ผมกระชับมือเล็กในกระเป๋าเสื้อแล้วพาร่างที่เหมือนสติหลุดไปยังบ้านทรงครึ่งวงกลมคล้ายกับบ้านของชาวเอสกิโมในขั้วโลก

"จูบนะ"

ผมพูดสั้นๆ แล้วประกบปากลงบนริมฝีปากเล็กที่เย็นเฉียบและสั่นเทาเพราะความหนาวเหน็บทันทีโดยฉวยโอกาสตอนที่เจ้าหมาแบคยังมึนๆ กับการจุ๊บแก้มเมื่อกี้อยู่ ลิ้นร้อนดันกลีบปากบางให้เปิดออกแล้วสอดเข้าไปดูดซับความหอมหวานในโพรงปากนุ่ม แขนแกร่งโอบหลังบางแล้วดึงให้ร่างเล็กแนบชิดจนได้ยินเสียงหัวใจ

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก~♥

ความรู้สึกหวานนุ่มเบาหวิวคล้ายขนมสายไหมแต่หวานกว่าทำให้ผมอยากเก็บเกี่ยวมันมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนที่ได้มามันยังไม่เพียงพอ..

"อื้อ~"

ร่างเล็กดีดดิ้นแล้วขืนตัวออกมาแล้วหอบแฮกๆ เบาๆ เหมือนกำลังขาดอากาศ



นาน...หลายนาทีที่ผมจ้องมองคนตัวเล็กเหมือนกำลังตั้งสติและปรับความคิดอยู่ ทั้งกระพริบตาปริบๆ ส่ายหัวไปมา เขกหัวตัวเองป๊อกๆ อ้าปากพะงาบๆ เหมือนจะพูดแต่ก็เงียบไปแล้วกลับไปเริ่มตั้งแต่กระพริบตาอีกครั้ง เป็นแบบนี้ซักสี่ห้ารอบจนผมหลุดขำออกมา

"คิกๆ~"

"หะ..หือ?..อ้อ..อ้อ..นะ..นั่นมัน..จูบแม่..สินะ?......"

"คิกๆ~"

"เฮ้ย!!!! มีลูกที่ไหนจูบแม่มั่งเล่า??!!!! ไอ้คนชอบฉวยโอกาส กลับมาให้ฉันตีเลยน้าา ย๊าาาาา~!!!"

แบคฮยอนวิ่งไล่ผมด้วยสีหน้าโกรธแค้นและใบหน้าแดงๆ ที่ดูเหมือนจะไม่ใช่แดงเพราะความโกรธ คึคึ~♥

[Chenmin]

[Xiumin](me & 2nd wrter: saiinam)
 

"คิกๆ~"

ผมหัวเราะคิกคักอย่างห้ามไม่ได้เมื่อพี่จงฮยอนมาจั๊กจี๋ตามเนื้อตัวผม เขาบ่นทั้งวันเลยว่าผมดูไม่สนุก ก็จะให้สนุกออกได้ยังไงล่ะครับในเมื่อเฉินไม่คุยกับผมมาหลายวันแล้วนี่นา ทั้งๆ ที่ผมเริ่มอยากเปิดใจให้แต่กลับไม่ยอมฉวยโอกาสดีๆ แบบนี้ไว้ คนโง่เอ๊ย~

ตุ้บ!

"อั้ก!"

พี่จงฮยอนถูกขัดขาด้วยฝีมือลูกชายแสนซนของเขาจนล้มส่งผลให้ผมที่อยู่ใกล้พี่เขาโดนหางเลขไปด้วย เจ้าเด็กซนแทมินนี่ยืนขำคิกคักอย่างสะใจ(แต่น่ารัก♥) ร่างที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแกร่งล้มทับผมอย่างแรง ยังดีที่พี่เขาเอามือยันพื้นไว้ไม่งั้นถ้าผมโดนทับทั้งตัวคงกลายเป็นซาลาเปาแบนแต๊ดแต๋ไปแล้วแน่ๆT^T

"ไอ้จงฮยอน!!!!"

พลั่ก!

เฉินวิ่งเข้ามากระชากร่างของพี่จงฮยอนขึ้นไปต่อยจนเซแล้วฉุดให้ผมลุกขึ้นยืน

"ชอบมากใช่มั้ย??!!!! ต้องการมากรึไงถึงได้มาทำอะไรในที่ของฉันแบบนี้??!! ถ้าต้องการมากขนาดนั้นก็บอกฉันสิ ฉันจะสนองให้นายเอง ไม่ต้องไปอ่อยสามีคนอื่นแบบนี้หรอก!!"

เขาตวาดใส่ผมเสียงดังลั่นไม่สนใจพี่จงฮยอนและแทมินที่พยายามไกล่เกลี่ยเลย มือหนาบีบเข้าที่ต้นแขนของผมอย่างแรงจนเหมือนมันจะหลุดออกมาทั้งยังสายตาที่จ้องเข้ามาเหมือนจะฆ่าแกงกันเสียให้ได้

"มะ..มันไม่ใช่แบบที่นายคิด..นะ..ฮึก"

ผมพยายามอธิบายทั้งๆ ที่เสียงขาดๆ หายๆ ร่างกายสั่นเท่าไปด้วยความหวาดกลัว น้ำตาใสรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เฉินในตอนนี้ทำให้ผมรู้สึกไม่ปลอดภัยเลยสักนิด

"ไม่ต้องบีบน้ำตาไม่ต้องแก้ตัวอะไรทั้งนั้น!! นายมันร่าน! ถ้านายต้องการนักฉันก็จะสนองให้เอง!!!"

"ไม่นะ!! ฮึก..ฟังฉัน..ฮึก..ก่อน ฮึก..ฉันเจ็บนะ..ฮือออ"

ผมร้องไห้เพราะความเจ็บปวดจากข้อมือที่โดนเขากำไว้แน่นแล้วลากเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ฟังคำร้องขอของผมและเสียงทัดทานจากคนงานในไร่เลยสักนิด

"ถ้าพวกนายขวางฉันเราขาดกัน!!!"

เฉินหันไปขู่ทั้งแทมินและพี่จงฮยอนที่วิ่งตามมาติดๆ แม้แต่พี่คีย์กับมินโฮที่อยู่ในบ้านก็เข้ามาขวางทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เรื่องราว

ปัง!!! ตุ้บ!

"โอ้ย!!"

เฉินกระแทกผมลงบนเตียงทันทีที่เข้ามาถึงเตียง รู้สึกจุกไปหมดแม้ฟูกจะนุ่มแค่ไหนก็ตาม แต่มันไม่เท่ากับความรู้สึกไม่ปลอดภัย ผิดหวัง เสียใจ กลัว ระแวง และอีกมากมายที่ประเดประดังเข้ามาจนผมกลัวจนสั่นไปหมด

ปังๆๆๆๆ!!

"ใจเย็นๆ ก่อนนะเฉิน มีอะไรคุยกันดีๆ นะเว้ย!!!"

พี่คีย์และพี่จงฮยอนพยายามเกลี้ยกล่อมแต่ดูเหมือนคนที่กำลังถอดเสื้อผ้าทั้งที่กำลังคร่อมบนตัวผมอยู่จะไม่สนใจเลยสักนิด สายตาเกรี้ยวกราดจ้องเข้ามาในตาผมที่แทบจะมองอะไรไม่เห็นเพราะม่านน้ำตา

"ถ้าร่านนักเดี๋ยวฉันสนองให้เอง!!!!"

"ไม่นะ!! ฮือออออออ!"
 

>>NC Chenmin เมลไปขอได้ที่ four_145@hotmail.com ได้เลยค่ะ<<
(ไรเตอร์จะไม่ส่งเอ็นซีไปพร้อมเมลอัพเดต ต้องเมลมาขออีกทีนะคะ)

”ขอโทษนะ..”

”ฮึก...ถ้าจะขอโทษแล้ว..ฮึก..ยังทำกับฉันแบบเมื่อกี้..ฮึก..นายก็หายไปจากชีวิต..ฮึก..อึก..ฉะ..ฉันเลยดีกว่า..ฮือออออๆๆๆ”

ร่างบางนอนร้องไห้ในอ้อมกอดที่ไม่รู้สึกว่าปลอดภัยอีกต่อไปแล้วอย่างไม่มีแรงจะหนี คนที่เคยช่วยซิ่วหมินในวันที่จะโดนพ่อของดีโอทำร้ายกลับมาทำร้ายซิ่วหมินในวันนี้...เขาไม่เหลือความเชื่อใจในตัวเฉินอีกแล้ว









[Kaido]

เพลงนี้ให้ตัวเตี้ยของตัวสูง♥
 

[Kai]

ฟิ้ว~

สายลมเย็นสบายพัดผ่านพวกเราที่นั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ดีโอพาผมมาที่สวนเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ไม่ค่อยมีผู้คนและร่มรื่นเย็นสบาย

หลังจากวันนั้นที่พ่อของดีโอมาหาเขาเจ้าตัวเตี้ยของผมก็ร่าเริงผิดปกติมากๆ ร่าเริงจนผมสงสัยว่าพ่อเขาพูดอะไรกันแน่ พอถามก็ไม่ตอบ แต่แบบนี้ก็ดีแล้วเนอะ:D

"อ่ะ เค้าทำแซนวิชมาให้ตัวสูงด้วย"

เจ้าตัวเตี้ยของผมที่ทำหน้าที่ภรรยาที่แสนดีมาตลอดหลายวันวางกล่องแซนวิชลงบนผืนผ้าแพรที่เราใช้ปูนั่งบนสนามหญ้านุ่ม ผมบอกไปรึยังครับว่าตอนนี้ผมมั่นใจแล้วล่ะว่าผมรักผู้ชายตัวเล็กคนนี้สุดหัวใจ? รักมากๆ รักจนไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาอธิบายได้ ทุกๆ อย่างที่เป็นเขาทำให้ผมหลงรักจนถอนตัวไม่ขึ้น

'ที่ผมจะบอกคือผมไม่แน่ใจว่าผมสามารถตอบรับความรู้สึกของดีโอได้รึเปล่าเพราะผมไม่แน่ใจว่าผมชอบดีโอมั้ย ผมแค่รู้สึกอย่างที่พูดไป...ระหว่างรอให้ผมแน่ใจในเรื่องบางอย่าง..ดีโอคบกับผมนะ?' (Chapter 3)

ยังจำประโยคนี้ของผมได้มั้ยครับ? ตอนนี้ผมแน่ใจใน 'เรื่องบางอย่าง' นั่นแล้วล่ะ ...และผมก็คิดว่า..คนๆ นี้แหละคือคนที่ผมจะแต่งงานด้วย♥

"ป้อนหน่อย"

ผมอ้าปากกว้างๆ แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าตาน่ารักจันใบหน้าสวยขึ้นสีชมพูอ่อน..น่ารัก><

มือเล็กหยิบแซนวิชมาป้อนผมอย่างว่าง่าย

"ตัวสูงรู้มั้ยว่าเค้าชอบมาสวนนี้ตั้งแต่เด็กๆ เลยนะ"

ดีโอพูดพลางเคี้ยวแซนวิชที่ผมป้อนให้ตุ้ยๆ ผมนั่งกินไปฟังไปอย่างตั้งใจ

"เค้าชอบมาที่นี่กับพี่ชายมากๆ พวกเรามักจะมากันเวลาประท้วงพ่อที่เป็นมาเฟียใจร้าย แต่ตอนนี้พี่ก็ไม่ต่างจากพ่อนักหรอก เฮ้อ~~ จริงๆ พอโตแล้วเค้าก็มาที่นี่บ่อยๆ นะ เค้าว่ามันสงบแล้วก็ร่มรื่นดี แต่เพราะช่วงนี้มีเรื่องทำให้ไม่ได้ออกมาซะนาน คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย อ้อ แล้วก็..."

เจ้าตัวเตี้ยเล่านู่นบ่นนี่ให้ผมฟังอีกเยอะแยะ การปิคนิกเล็กๆ ของเราเป็นไปแบบเรียบง่าย แค่แซนวิช ผลไม้ มัฟฟิน กับน้ำผลไม้เย็นชื่นใจ ผมป้อนนุ่นนี่ให้เขาเหมือนกับที่เขาคอยป้อนแล้วก็เช็ดปากให้ผม

"อาา..อร่อยจัง~"

ผมพูดขึ้นอย่างสบายอารมณ์หลังจากดื่มน้ำหมดแก้ว เจ้าตัวเตี้ยของผมทำอะไรก็อร่อยหมดแหละ♥

"เค้าทำแค่แซนวิชเองนะ>< อ้อใช่! ตัวสูงยังไม่เคยชิมสปาเก็ตตี้ครีมซอสฝีมือเค้าใช่ป่ะ? เค้ามั่นใจในเมนูนี้ที่สุดเลยล่ะ~"

เจ้าตัวเตี้ยพูดพลางเก็บกล่องอาหาร แต่สปาเก็ตตี้ครีมซอสฝีมือดีโอ...ใครบอกผมไม่เคยกิน?

...ได้เวลาแล้วสินะ♥

"เคยสิ.."

"หือ? ตัวสูงจะเคยได้ยังไงในเมื่..."

ดีโอทำหน้าไม่เข้าใจ เด็กโง่เอ้ย~♥

"เมื่อก่อนเค้ากินกับข้าวที่ตัวทำมาให้ทุกอย่างเลยนะ อร่อยทุกอย่างเลย แต่ที่ชอบที่สุดก็สปาเก็ตตี้นั่นแหละ วันหลังทำให้เค้ากินอีกนะครับตัวเตี้ยของผม คิกๆ~"

"นะ..นั่นมัน...>//<"

ฟึ่บ!

ดีโอยกมือเล็กขึ้นมาปิดใบหน้าที่แดงเถือกของตัวเองอย่างรวดเร็วแต่ผมก็เห็นว่าตาโตๆ ของเขากำลังหลับปี๋ ปากอิ่มยิ้มกว้างจนปากเป็นรูปหัวใจ

ฟุ่บ!

ผมล้มตัวนอนลงบนตักนุ่มของคนตัวเล็ก เจ้าตัวรีบเอามือออกจากหน้าแล้วมองมาที่ผมด้วยตาดวงโตๆ ของเขาพลางขยับท่านั่งให้ผมได้นอนสบายๆ

"ตัวเตี้ย~"

ผมเรียกดีโอด้วยเสียงหวานๆ เอาล่ะ...จะเริ่มแล้วนะ~♥

"หืม?"

"จำได้ป่ะว่าตอนเค้าขอตัวเป็นแฟนเค้าบอกว่าเค้าไม่แน่ใจในเรื่องบางอย่างน่ะ?"

"เอ...อ้อ! อื้อ จำได้ๆ ตอนนั้นตัวสูงบอกว่าอยากกอด อยากจู...อ่า...-///-"

เจ้าตัวเตี้ยทำท่านึกแล้วพูดสิ่งที่ทำให้ตัวเองเขินจนพูดต่อไม่ถูก

"คิกๆ~ ไม่ต้องเขินแล้ว เค้ากอดจูบตัวทุกวันจนถึงขั้นนั้นแล้วตัวเตี้ยน่าจะชินได้แล้วนะ"

ว่าจะสารภาพรักแต่เห็นท่าทางน่ารักๆ แบบนี้ก็เลยขอแกล้งอีกนิด ตอนนี้ดีโอเสหน้าไปอีกทางแล้วยิ้มตาหยีอีกแล้ว พวงแก้มใสแดงเป็นลูกตำลึง มันน่ารักจนผมอดลุกขึ้นไปจุ๊บหนักๆ ที่แก้มนั่นไม่ไหว

จุ๊บ~♥

ผมลุกขึ้นไปกดริมฝีปากลงบนแก้มนุ่มหนักๆ อย่างหมั่นเขี้ยว

"อ๊ะ!"

ดีโออุทานออกมา ดวงตากลมเบิกกว้างกว่าเดิมจนเหมือนจะหลุดออกมาจากเบ้าอยู่แล้ว

"อย่าแกล้งเค้าสิ~ >///<"

มือเล็กทุบที่ต้นแขนผมเบาๆ

"ไม่แกล้งก็ได้คร้าบบบ ฮ้า~"

ผมหยิกแก้มเนียนเบาๆ แล้วล้มตัวนอนบนตักเล็กอีกครั้ง มือหนาดึงมือเล็กขึ้นมาวางทาบบนแก้มสาก สายตาจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตที่ใสบริสุทธิ์ ริมฝีปากหนาเริ่มขยับเพื่อร้องเพลงให้ตัวเตี้ยของผมฟัง

"Baby, I love you
I never want to let you go
The more I think about, the more I want to let you know
that everything you do...is super fu_kin' cute and I can't stand it~ "
(ที่รักครับ ผมรักคุณนะ
ผมไม่เคยคิดจะปล่อยคุณไปเลยสักครั้ง
ยิ่งผมคิดถึงมันมากเท่าไหร่ผมยิ่งอยากให้คุณรู้
ว่าทุกอย่างที่คุณทำ...มันโคตรน่ารักจนผมต้านทานไม่ไหวเลยล่ะ~ )

ผมจดจ้องเข้าไปในตาดีโออย่างสื่อความหมาย มือหนายื่นไปหยิกแก้มใสเมื่อถึงท่อน 'super fu_kin' cute' รอยยิ้มหวานส่งไปให้คนตัวเล็กที่นั่งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มันซึ้งขนาดนั้นเลยหรอ? น่ารักจัง~♥

"I've been searching for someone that's just like you
Cuz I know that your heart is true~ "
(ผมเฝ้ามองหาใครสักคนที่เหมือนกับคุณ
เพราะผมรู้ว่ารักของคุณคือรักที่แท้จริง~ )

"...D.O, I love you
I never want to let you go
The more I think about,
the more I want to let you know
that everything you do...is super duper...?"
(ดีโอครับ ผมรักคุณนะ
ผมไม่เคยคิดจะปล่อยคุณไปเลยสักครั้ง
ยิ่งผมคิดถึงมันมากเท่าไหร่ผมยิ่งอยากให้คุณรู้
ว่าทุกอย่างที่คุณทำ...มันโคตร...?)

"เอ่อ..."

อยู่ๆ เจ้าตัวเล็กก็แทรกและปัดมือผมที่ผมกำลังจะยื่นไปหยิกแก้มนุ่มๆ นั่นอีกครั้ง การกระทำนั่นกับใบหน้าที่แสดงความหนักใจและเศร้าสร้อยอย่างปิดไม่มิดทำให้ผมหยุดร้องเพลงทันที

"อย่าเพิ่งขัดสิตัวเตี้ย กำลังโรแมนติกอยู่แล้วเชียว"

ผมแกล้งยู่หน้าแล้วพูดเสียงงอนๆ พลางสังเกตสีหน้าท่าทางที่อยู่ๆ ก็เปลี่ยนไปของคนตัวเล็ก ดีโอแสดงสีหน้าหนักใจก่อนจะเอ่ยบางอย่างด้วยเสียงแผ่วเบา

"ตัวสูง..ไม่สิ ไค..เราเลิกกันเถอะนะ"

ตัวเตี้ยของผมอำผมเล่นแล้วแกล้งเสหน้าไปทางอื่น ต้องกลั้นหัวเราะอยู่แน่ๆ เลย..ต้องใช่สิ!! ผมไม่เห็นน้ำตาอะไรทั้งนั้นแหละ!!!

"ดะ..เดี๋ยวสิตัวเตี้ย เล่นแบบนี้ไม่สนุกเลยนะ ฮะๆ ตัวแกล้งเค้าไม่ได้หร.."

"จริงๆ ...เราเลิกกันเถอะ...ฉันเบื่อนายแล้วล่ะ"

ตัวเตี้ยของผมยังคงแกล้งเล่น แต่เหมือนจะแกล้งแรงไปหน่อยแล้วนะเนี่ย ผลักผมออกจากตักซะแรงแล้วยังลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินหนีอีก แววตาล้อเล่นกับรอยยิ้มนั่นผมเห็นนะ!!

"โอเคๆ เค้าเชื่อแล้วก็ได้ แงๆๆๆ เค้าเสียใจมากกกก! อ่ะ พอใจยัง? แกล้งเสร็จก็กลับมานั่งให้เค้าหนุนตักได้แล้ว"

"เลิกแกล้งโง่ได้แล้วไค!! ฉันบอกว่าฉันเบื่อนายแล้ว เบื่อมากๆ! นายคือของเก่าที่ฉันใช้ แล้วก็กำลังจะทิ้ง~"

โอเค...ที่จริง...ผมกำลังหลอกตัวเองอยู่

ใบหน้าหวานฉายแววจริงจังมาตั้งแต่ตอนแรกแล้ว สายตาเศร้าสร้อยผมก็สังเกตเห็นตั้งแต่เมื่อกี้..เพียงแต่ผมเลือกที่จะมองข้ามมันแล้วหลอกตัวเองไปเรื่อยๆ

"พ่อตัวพูดอะไรกันแน่? เพราะเรื่องที่เค้าไม่ยอมเข้าแก๊งบ้าๆ นั่นใช่มั้ย?"

ผมถามพลางจ้องเข้าไปในดวงตากลมเพื่อค้นหาคำตอบ มือยังคงกำไว้ที่ข้อมือบางแน่น..มันต้องเป็นเพราะพ่อเขาแน่ๆ

"อย่าหลอกตัวเองอีกเลยไค ฉันเบื่อนายแล้วจริงๆ นายถูกทิ้งแล้ว!!"

ดีโอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เย็นเข้าไปถึงขั้วหัวใจผมเลย..ก่อนหน้านี้เรายังมีความสุขกันอยู่เลย เรารักกันมากๆ ใช่..เรารักกันมาก รักที่สุด เพราะงั้น..ผมไม่เชื่อ...ยังไงผมก็ไม่เชื่อ!!!!

"ถ้าตัวบอกว่าเบื่อเค้าแล้วเรื่องคืนนั้นของเราล่ะ?!!"

ผมพยายามรั้งเขาไว้ สายตาอ้อนวอนที่ไม่เคยให้ใคร..ผมกำลังอ้อนวอนเขา มันไม่จริง เจ้าตัวเตี้ยของผมแค่แกล้งเล่นเท่านั้นแหละ ใช่มั้ยล่ะ? ใช่มั้ย??!!!!

"......หึ! มันก็แค่การเล่นสนุก นายจะรู้ได้ไงว่าลับหลังนายฉันไปทำอะไรกับใคร? ฉันไม่ได้มีแค่นายหรอกนะ เลิกโง่แล้วก็ถอยไปซะ! เกะกะ!!!"

พลั่ก!!!

ดีโอเงียบไปพักใหญ่แล้วพูดพลางแสยะยิ้มอย่างสมเพช ถ้อยคำโหดร้ายพวกนั้นผมไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากเขาด้วยซ้ำ มือเล็กผลักผมออกอย่างแรงแล้วเดินหนีไป...เขาจากไป...ในวันที่ผมคิดจะขอเขาคบอย่างจริงจัง...

เผาะ!

น้ำตาที่ผมไม่ได้เห็นมานานหลายปีไหลผ่านแก้ม แม้จะแค่ไม่กี่หยดแต่มันก็แสดงถึงความเจ็บปวดที่ผมรู้สึก ทั้งๆ ที่ผมเทใจให้จนหมดแล้ว..ทั้งๆ ที่ผมมั่นใจว่าเป็นคนที่ใช่แล้วแท้ๆ

โดนทำร้ายปางตายแค่ไหนผมไม่เคยร้องไห้...แต่วันนี้..น้ำตาที่กำลังไหลบ่งบอกว่าความเจ็บครั้งนี้...มันยิ่งกว่าเจ็บปางตาย

...มันเหมือนตายไปแล้วต่างหาก..

"ไม่เชื่อ...ยังไงตัวเล็กกับตัวสูงต้องคู่กัน...ฮึก.."

'ก็ผมคิดว่าตัวเตี้ยกับตัวสูงมันฟังดูเหมือนเป็นคู่กันนี่นา' (Chapter 3)

[Krislay]

[Tao]

"กินอะไรซักหน่อยนะครับพี่คริส"

"..."

ผมเดินผ่านกองขวดเหล้ามากมายที่เกลื่อนพื้นเต็มไปหมด กลิ่นบุหรี่คลุ้งห้องมาจากร่างสูงที่นั่งเหม่ออยู่บนเตียง หลายวันแล้วที่ผมพาตัวที่คริสมาอยู่ที่บ้านผม วันนั้น..พี่เลย์ขอยกเลิกการหมั้น..พี่คริสร้องไห้..

ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยหนวดเครา กลิ่นเหล้าและบุหรี่ฉุนเพราะไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน ไม่สิ ไม่ได้ขยับเขยื้อนเลยต่างหาก ตั้งแต่วันที่ผมพาพี่คริสมาที่นี่เขาก็ไม่ยอมกินไม่ยอมนอนเอาแต่ดื่มเหล้าและสูบบุหรี่ แม้จะยังคงความหล่อเหลา แต่นี่เป็นสภาพที่แย่ที่สุดของพี่คริสเท่าที่เคยเห็นมา..

"พี่คริสครับ ถ้าไม่หิวก็ดื่มนมซักนิดนะครับ"

ผมนั่งลงบนฟูกนุ่มที่เต็มไปด้วยขี้บุหรี่แล้วยื่นแก้วนมอุ่นๆ ให้พี่คริส สายตามองไปยังร่างสูงอย่างรู้สึกผิด ถ้าผมไม่ทำแบบนั้นกับพี่คริส..เขาคงไม่ต้องมานั่งเศร้าแบบนี้

แม้ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ผมหวังไว้แต่แรก พี่เลย์บอกเลิกพี่คริสแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกดีใจเท่าที่ควร มีแต่ความรู้สึกผิดแล้วหดหู่อยู่ในใจ ...ที่ผมทำไปมันดีแล้วรึเปล่านะ?

"..."

ยังคงไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างๆ ร่างสูงยังคงนั่งเหม่อจนผมต้องสะกิดเรียก

"พี่คริสๆ"

"หะ..หือ? เลย์..อี้ชิงใช่มั้ย?!! คุณหายโกรธผมแล้วใช่มั้ย??!!!"

มือหนาบีบเข้าที่ต้นแขนผมแล้วเขย่าอย่างแรงจนนมที่ถืออยู่กระฉอกเกือบหมด ลมหายใจที่เหม็นกลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้ง น้ำเสียงคลุ้มคลั่งและสายตาเหม่อลอยเพราะสติที่ไม่หลงเหลือจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

"พะ..พี่..พี่คริส ผมเทา แพนด้าน้อยของพี่ไง ผะ..ผมขอโทษ ขอโทษที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้ ได้สติสักทีสิ!!"

ผมตบที่ใบหน้าสากเบาๆ เพื่อช่วยเรียกสติ คนตัวสูงแค่มองมาอย่างเหม่อลอยแล้วผละออกไปสูบบุหรี่อีกครั้งพลางเพ้อชื่อของคนรักอย่างไร้สติ

"อี้ชิง...อี้ชิงของผม.."

ขวับ!

ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องอย่างเร่งรีบ ทนไม่ไหวแล้ว...ผมไม่อยากเห็นพี่คริสเป็นแบบนี้อีกต่อไปแล้ว!

สองขาก้าวลงชั้นล่างของบ้านหลังใหญ่แล้วสั่งให้คนรถเอารถออก...ไปหาพี่เลย์






ผมเดินเข้าบ้านพี่คริสโดยไม่กดกริ่งตามปกติ ในสถานการณ์แบบนี้ผมมั่นใจว่าพี่เลย์ยังอยู่บ้านในสภาพไม่ต่างจากพี่คริสเท่าไหร่หรอก...เพราะพี่เลย์ก็รักพี่คริสเหมือนกัน

"ฮือออๆๆๆ"

ผมเดินตามเสียงร้องไห้ขึ้นไปชั้นบน...พี่เลย์ยังคงร้องไห้อยู่ในห้องเหมือนเมื่อหลายวันก่อน ถาดอาหารที่ยังไม่พร่องวางอยู่หน้าห้อง...พี่เลย์ก็ยังไม่ได้กินอะไร

เพราะผม...ทุกคนต้องเป็นทุกข์เพราะผม..

ก๊อกๆๆ

ผมเคาะประตูห้องนอนของพวกเขาเบาๆ ประตูบานที่กั้นกลางระหว่างพี่คริสกับพี่เลย์ในวันนั้น...

แอ๊ด~ สวบ!

"ฮึก..กลับมาแล้วหรอคริส ฉันขอโทษฮือๆๆ ฉันไม่ถอนหมั้นกับนายแล้ว ฮึก..กลับมา..ฮึก..กลับมาหาฉันนะ ฮือออๆๆๆ..ฉันรักนาย..อี้ชิงรักอู๋ฟานนะ ฮือๆๆๆ"

ร่างบางโผเข้ากอดผมแน่นทันทีที่เปิดประตู ใบหน้าซุกอยู่ตรงหน้าอกผมจนน้ำตาที่ไหลไม่หยุดเปียกเสื้อผมจนชื้น สิ่งนี้มันทำให้ผมรู้สึกผิดจนอยากร้องไห้

"พี่เลย์ครับ..ผมขอโทษ..ฮึก..ผมขอโทษนะครับ"

ผมกอดพี่เลย์แล้วร้องไห้ ผมขอโทษจริงๆ นะครับ มาเห็นทั้งสองคนในสภาพย่ำแย่แบบนี้ผมรู้สึกไม่ดีเลย พี่เลย์เงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างตกใจ

"ฮึก..นะ..น้องเทา!! ฮึก...ทำไมเทาทำแบบนี้กับพี่ล่ะ? ฮือๆๆๆ"

"ผมขอโทษครับ..ฮึก..ผมขอโทษ..ฮืออๆๆ"

พวกเราทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วกอดกันร้องไห้ แม้ว่าผมจะทำเรื่องเลวร้ายลงไปกับพวกเขา แต่พี่คริสไม่แม้แต่จะดุด่าหรือผลักไสผม พี่เลย์ก็ยังไม่รังเกียจที่จะกอดผม

"เทา...เทารู้มั้ยว่าคริสหายไปไหน? ฮึก..พี่ไม่โกรธเขาแล้ว พี่อยากเจอเขา พี่ขาดเขาไม่ได้ ฮือออๆๆๆ"

พี่เลย์ร้องไห้พลางส่ายหน้าไปมาอยู่บนไหล่ผม ปล่อยให้เขาร้องไห้แบบนี้ไม่ได้แล้ว ยิ่งชักช้าทั้งพี่เลย์และพี่คริสจะแย่กันไปหมด..

"ฮึก..พี่เลย์ครับ..วันนั้นผมกับพี่คริสไม่ได้มีอะไรกันนะครับ ฮึก..มันเป็นความผิดของผม.."

ผมตัดสินใจสารภาพทุกอย่างออกไป ผมไม่อยากทำร้ายสองคนที่ดีกับผมมาตลอดอีกต่อไปแล้ว

"ผม..ฮึก..ผมชอบพี่คริส..มาตั้งนานแล้ว..ฮึก..พอพี่คริสมาคบกับพี่เลย์ผมก็ยังตัดใจฮึก..มะ..ไม่ได้..วันนั้น..ฮืออๆๆ..วันนั้นผมก็เลย..ก็เลยคิดจะมอบสิ่งที่สำคัญที่สุดให้พี่คริสไป..ฮือๆๆ ผมขอโทษนะครับ ฮือออๆๆๆๆ"

"นะ...น้องเทา..ฮึก..ไม่เป็นไรนะ..ไม่เป็นไร.."

กลายเป็นพี่เลย์ที่ต้องมาปลอบผม ผมซุกใบหน้าลงกับไหล่บาง มือนุ่มลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน ใช่แล้ว! ตอนนี้ไม่ใช่ผมที่ต้องการความอ่อนโยนจากพี่เลย์..แต่เป็นพี่คริสต่างหากที่กำลังรอพี่เลย์อยู่..

"ฮึก..พะ..พี่เลย์ครับ ช่วยไปทำให้พี่คริสกลับมาเป็นเหมือนเดิมที..ฮึก..ฮือออ..พี่คริสกำลังแย่..ฮึก..พี่คริสต้องการพี่เลย์นะครับ..ฮึก..เพราะผม..ฮือๆๆ เพราะผมทำเรื่องโง่ๆ พวกพี่ถึงทะเลาะกันแบบนี้..ขอโทษนะครับ ขอโทษ..ฮือๆๆๆๆ"

"ไม่เป็นไรนะเทา..พี่เข้าใจ..ฮึก..ตอนนี้เทาพาพี่ไปหาเขาได้มั้ย?"

พี่เลย์ปลอบผมอย่างอ่อนโยน...ทำไมผมถึงโง่ทำร้ายคนแบบนี้ไปได้ลงคอนะ? ผมมันโง่จริงๆ...








 

[Hunhan]

 

[Sehun]
 

"อาลู่.."

ผมเรียกชื่อคนที่นอนตะแคงหันมาทางผมพลางลูบใบหน้าใสเบาๆ ตอนนี้พวกเรานอนอยู่บนเตียงนุ่มในห้องนอนที่เต็มไปด้วยรูปภาพของผม..ห้องของอาลู่♥

หลายคืนมานี้ผมมาค้างที่บ้านอาลู่โดยอ้างว่าเวลาเขาไม่สบายผมจะได้มาดูแลได้สะดวก(ทั้งๆ ที่หายป่วยเป็นอาทิตย์แล้วมั้งเนี่ย) แต่ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรนะ~!! อย่าได้คิดไปไกลเชียว ผมแค่อยากอยู่ใกล้ๆ คนตัวเล็กตลอดเวลาเพื่อทดแทนเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันมาหลายปีเอง

นี่ก็เป็นเหตุผลที่ผมไม่อยากให้เขาไปทำงานที่ร้านทั้งๆ ที่เจ้าตัวบ่นทุกวันจนหูผมชาไปหมด บอกว่าผมส่งคนไปดูแล้วก็ไม่ฟัง ทำไมถึงเปิดร้านทั้งๆ ที่ไม่มีพนักงานแบบนี้นะ ตัวเล็กๆ บอบบางแบบนี้จะดูแลร้านคนเดียวได้ยังไงกัน

"จ้องอะไรเล่า>//<"

อาลู่พูดขึ้นมาแล้วซุกใบหน้าหวานลงกับหมอน ดวงหน้าเนียนสวยขึ้นสีชมพูระเรื่ออย่างเขินอาย ดวงตาใสแจ๋วเหมือนกวางหลับปี๋ ริมฝีปากเล็กแย้มยิ้มกว้าง มือเล็กพยายามปิดหน้าที่ขึ้นสีของตัวเองแต่ก็ไม่มิด

ขวับ

ผมดึงตัวคนตัวเล็กเข้ามาซุกอยู่ในอ้อมกอดแล้วกระชับกอดแน่นจนเสียงหัวใจเราดังประสานกัน..

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก~♥

"อื้อ~ เสียงหัวใจของนายมัน...>//<"

อาลู่พูดเสียงอู้อี้อยู่ในอ้อมกอดของผม มือเล็กวางบนหน้าอกข้างซ้ายของผมเบาๆ

"อือ..นั่นแหละเสียงหัวใจฉัน มันไม่ต่างจากเสียงหัวใจนายเลยใช่มั้ยล่ะ~? คิกๆ~♥"

ผมยอมรับอย่างไม่ปิดบัง ชอบก็บอกว่าชอบ รักก็บอกว่ารัก...พลาดโอกาสมาหลายปี ต่อไปนี้ผมไม่ปล่อยไว้อีกแล้วล่ะ

"คนบ้า! อย่าพูดมันออกมาแบบนั้นสิ>//<"

คนตัวเล็กพยายามซุกใบหน้าเข้ากับอกผม คงคิดจะซ่อนหน้าแดงๆ นั่นสินะ น่ารักจัง~♥

"อ่ะๆ ไม่พูดก็ไม่พูด นอนได้แล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปร้านเค้กของอาลู่ด้วยกันนะ"

ผมพูดพลางกระชัดอ้อมกอด อยากกอดร่างกายนุ่มนิ่มนี่แน่นๆ แต่ก็กลัวจะบุบสลายไปซะก่อน

"จริงนะ><"

"จริงสิ ฉันอยากกินเค้กชานมไข่มุกที่นายพูดถึงแล้ว แล้วก็อยากเห็นร้านของนายด้วย"

"อื้อ.."

ผมลูบผมนุ่มเบาๆ แล้วเอื้อมมือไปปิดโคมไฟที่หัวเตียง ทำให้มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาให้ความสว่างเล็กน้อย

"..."

"..."

"..."

"นี่..."

อาลู่เอ่ยขึ้นเบาๆ ในความมืด

"หือ? ยังไม่นอนอีกหรอ?"

"คือ...ร้านเค้กน่ะ.."

"ร้านทำไม?"

ผมถามอย่างสงสัยเพราะเสียงหวานอ้ำอึ้งไม่ยอมพูดสักที

"ร้านน่ะไม่ใช่ของฉันนะ...ร้านเป็นของ 'เรา' ต่างหาก>//<"

อาลู่เอ่ยสิ่งที่ทำให้ผมกลั้นยิ้มไม่อยู่ออกมา ร้านเค้กของ 'เรา' งั้นหรอ? ทำไมอาลู่ของผมถึงพูดอะไรน่ารักขนาดนี้ล่ะเนี่ย

จุ๊บ~♥

ผมก้มหน้าลงไปใกล้ใบหน้าหวานที่เห็นได้ ลางๆ จากแสงจันทร์ ริมฝีปากก้มลงไปจุ๊บเบาๆ ที่แก้มนิ่มแล้วเลื่อนขึ้นไปประทับจุมพิตบนหน้าผากมนก่อนจะกระชับกอดแน่น

"ผมรักฮยองนะ...รักอาลู่มากๆ ฝันดีนะครับ:)"

"อื้อ รักเหมือนกัน>//<"





 

[Luhan]

"อื้อ~~~"

ผมครางออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าแสงสว่างจ้าของแดดลอดเข้ามาจากช่องหน้าต่างเล็กๆ ผมกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตาจากแสงจ้าของแสงอาทิตย์ในยามเช้า อา...ผมมองเซฮุนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ อย่างพิจารณา ใบหน้าหล่อเหลาไม่ได้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลยสักนิด คิ้วเข้มสวย ดวงตาที่ปิดสนิทเพราะยังหลับไหล..

ขวับ!

"เหวอออ~~"

ผมทำหน้าตาเหลอหลาเมื่ออยู่ๆ ร่างสูงที่นอนหลับตาอยู่กอดเข้าที่เอวคอดของผมแน่นแล้วพลิกให้ตัวผมไปนอนคว่ำทับอยู่บนตัวเขาที่กำลังนอนหงายอยู่ ผมใช้สองมือดันบนอกแกร่งเบาๆ ก่อนที่หน้าผมจะไปกระแทกเข้าที่อกจนได้เจ็บตัวอีก

จุ๊บ~♥

"มอร์นิ่งคิส~"

ร่างสูงโน้มใบหน้าขึ้นมาประทับริมฝีปากบนปากนุ่มของผมเบาๆ ผมแกล้งเอามือบีบจมูกตัวเองแล้วเบ้หน้าเหมือนกลิ่นปากเขาเหม็นเต็มที...แต่ที่จริงผมเขินต่างหาก>//< แม้จะเจอทุกเช้าแต่ผมก็ยังเขินอยู่ดี ไม่ว่าเวลาไหนๆ ที่อยู่กับเซฮุนใจผมก็จะเต้นแรงอยู่ตลอด..เหมือนกับตอนนี้ที่ใจของเราเต้นแข่งกันจนกลัวว่ามันจะทะลุออกมาจากอก

"เหม็นๆๆๆ~"

"อย่ามาทำตัวน่ารักนะอาลู่ เดี๋ยวจับกดซะเลยนี่"

เซฮุนกระชักกอดแล้วยื่นจมูกมาถูกเบาๆ กับจมูกผม คงไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าตอนนี้หน้าผมแดงขนาดไหน? มันจะไหม้อยู่แล้วววว~~ T///T

"บ้า~! >//<~♥"

ผมไม่ได้ส่งหัวใจไปด้วยนะ! ไรเตอร์แกล้งผม งอแงงงงงT///T ผมซุกหน้าเข้ากับอกแกร่งเพื่อกลบความเขิน ใบหน้าแดงๆ ของผมมันน่าอายชะมัด~!

"อ่า..แล้วนายให้ฉันนอนทับแบบนี้ไม่หนักหรอ?"

ผมเงยหน้าขึ้นมาถามคนตัวสูงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองนอนทับเขาทั้งตัวแล้วกลิ้งตัวลงมานอนข้างๆ เขาแทน

"อาลู่ตัวบางแบบนี้จะเอาอะไรมาให้หนักฮะ? อา...ตัวนุ่มๆ หอมๆ แบบนี้อยากนอนกอดนานๆ เลย~"

คนตัวสูงพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้ามาทางผม มือหนารวบเอวผมไปกอดแล้วซุกหน้าเข้ากับหน้าท้องของผมพลางถูหน้าไปมาเหมือนเด็กๆ

"คิกๆ~ จั๊กจี๊น่า~"

ผมพยายามดันหัวทุยๆ ของเขาออกแต่เขากลับแรงเยอะจนไม่เขยื้อนเลยสักนิดT///T

"อาลู่นุ่มนิ่ม~ อาลู่ห๊อมมมหอมมมม~"

ฉ่า~~

เอาไข่มาทอดบนหน้าผมได้เลยจ้า~ ไม่ใช่หน้ามันแต่มันร้อนจนทำไข่เจียวได้ ไม่สิ มันทำหม้อไฟเดือดปุดๆ ได้ด้วยซ้ำ เซฮุนหลับตาอมยิ้มอย่างมีความสุขอยู่กับหน้าท้องผม แต่ผมนี่สิ...ใจเต้นแรงเกินไปจนเหมือนมันระเบิดไปแล้ว

พลั่ก!

"ฉะ..ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว! >//<"

ผมรวบรวมแรงผลักร่างสูงออกจากตัวด้วยความเขินทะลุปรอทแล้วหลับหูหลับตาวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความเร็วแสง(แม้จะวิ่งชนตู้ที่วิ่งผ่านมากับเกือบสะดุดขาตัวเองจนเกือบหน้าทิ่มพื้นก็เหอะ-//-)...ใครให้ไอ้เด็กนั่นมันพูดแบบนั้นกันเล่า!! >///<

"ให้ผมอาบให้มั้ยครับฮยอง~♥"

แก๊ง~

เสียงตะโกนจากข้างนอกทำให้ผมตกใจจนแปรงสีฟันเกือบหลุดมือ..แต่แก้วน้ำหลุดไปแล้วT//T เสียงหัวเราะคิกคักชอบใจจากคนข้างนอกทำให้ผมอดตะโกนกลับไปไม่ไหว

"จะกินมั้ยเค้กชานมน่ะ~! ถ้าแกล้งฉันอีกไม่พาไปร้านของเราแล้วนะ~!"

"คร้าบบบ คร้าบบบบ~♥"






'Lulu's Sweetie'

"เอ๋? ไหนอาลู่บอกว่าเป็นร้านของเราไง แค่ชื่อร้านก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นของนายชัดๆ คนขึ้จุ๊! บู่ๆๆ"

เซฮุนยู่หน้ายื่นปากอย่างงอนๆ เมื่อเดินมาถึงหน้าร้าน ผมห่วงร้านจะแย่อยู่แล้วแต่ท่าทางเด็กๆ นั่นมันทำให้ผมอดยืนยิ้มอยู่ตรงนี้ไม่ได้ ทำไมไม่รอฟังผมอธิบายก่อนเนี่ย เฮ้อ~

"Lulu's Sweetie...L กับ S..."

"Luhan กับ Sehun~!! :D"

เจ้าเด็กนั่นทำหน้าตาตื่นเต้นดีใจทันทีหลังจากพูดแทรกคำอธิบายของผม ถึงบอกไงว่าให้ฟังกันก่อน เฮ้อออ~ ผมจูงมือคนตัวสูงเข้ามาในร้าน...โห~ ร้านดูเรียบร้อยแล้วลูกค้าก็ยังเยอะเหมือนเดิมเลย อา...ผมอยากจ้างพนักงานซักคนจัง ต้องจ้างแล้วล่ะนะ~




 

 

-----------------------------------------------------------------------------
 

ชานแบคน่ารักมิ?>< ขอบคุณไรเตอร์พี่น้ำที่ช่วยแต่งชานแบคและเฉินหมินนะคะ♥

ไคโด้อะไรกันอีกแล้ว?? คริสเลย์จะคืนดีกันแล้วสินะ?

ฮุนฮานมาตามความลำเอียงของไรเตอร์ 'ลำเอียงสไตล์'(?) #กัมจงสไตล์(byพี่ต๊ะ♥)

ปล้ำลู่. ตอนนี้รีดเดอร์หายหลายคนเลย งอแงงงงTOT ไม่เป็นไรๆ กำหนดอัพยังคงอยู่T^T

ปล้ำลู่รอบสอง. อีเมลอัพเดตจะส่งไปหลังจากอัพครบหนึ่งแชป(100%)เท่านั้นนะคะ

ปล้ำลู่รอบสาม. ไม่มีอะไร..แค่อยาก 'ปล้ำลู่' หลายๆ รอบ♥ >.,<

 

 

B B