[FicEXO-Hunhan,Kaido,Chanbaek] I Don't Wanna Be Your Lil Bro

ลำดับตอนที่ #2 : I Don't Wanna Be Your Lil Bro - Chapter 2

กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้

[Luhan]

"เฮ้อ~"

ผมถอนหายใจยาวหลังจากล็อกประตูร้านเค้กของตัวเอง เหนื่อยมาทั้งวันเลยวันนี้ ทั้งลูกค้าที่ไม่รู้แห่มาจากไหน ทั้งเพื่อนสนิทอย่างคริสที่คอยกวนเกือบทั้งวันก่อนจะหิ้วเค้กกลับไปฝากว่าที่คู่หมั้นสุดที่รักของมัน แล้วก็..คิดถึงเจ้าเด็กน้อยโอ เซฮุน♥

 ไม่รู้ว่าอยู่ๆ ผมไปรู้สึกหลงรักเด็กข้างบ้านที่ตอนนี้ย้ายไปอยู่ประเทศไทยได้ยังไง เด็กน้อยซนแก่นคนนั้นน่ะนะ? หุ่นแห้งๆ แบบนั้นจะมาปกป้องผมได้ยังไงกัน? ดีดทีเดียวก็กระเด็นแล้ว ผมก็พล่ามไปโน่น ที่จริงไอ้เด็กน้อยของผม(?)ไม่มีทีท่าว่าจะชอบผมในแบบที่ผมชอบเขาเลยด้วยซ้ำ มันน่าน้อยใจนัก :(

ฮ้า~ ผมชื่อลู่หานครับ ผมมาจากจีนเพื่อมาตามหาเพื่อนแม่ที่เคยทำเค้กให้ผมกินตอนเด็กๆ แล้วก็เป็นคนจุดประกายฝันการทำขนมของผม  ผมซื้อหนังสือสอนทำเค้กมาเยอะแยะแล้วลองทำตามสูตรเผื่อจะเจอแบบที่ผมเคยกินตอนเด็กแต่ก็ไม่เจอเลย และด้วยเหตุนี้ทำให้ผมได้เรียนรู้วิธีการทำเค้กหลายๆ แบบจนเปิดร้านเค้กเป็นของตัวเองได้ แต่ผมก็ยังไม่หยุดตามหาคนๆ นั้นหรอกครับ ผมจะต้องให้เขาชิมเค้กของผมให้ได้ ผมจะต้องเรียนทำเค้กจากเขาให้ได้เลย!

[Kai]

"ย่าาา!! เจ้าพวกคนไม่เอาไหน ออกแรงขัดเข้าสิ! ทีเรื่องต่อยตีล่ะตีเอาๆ แค่ขัดส้วมนี่ทำมาอิดออด ถ้าส้วมไม่สะอาดใสกิ๊งไม่ต้องกลับบ้านนะ! แกก็ด้วยจงอิน อย่าคิดว่าเป็นน้องแล้วฉันจะใจดีด้วยนะ รู้จักมินซอกน้อยไปซะแล้ว! แค่ฉันไปเรียนที่จีนปีเดียวแกก็ริอ่านจะเป็นนักเลงหรอ! ขัดเข้าไป ตรงซอกข้างๆ อ่างล้างมือนั่นน่ะ ถ้าคืนนี้ห้องน้ำไม่เอี่ยมอ่องอรทัยล่ะก็... ตาย!!"

บ่นเสร็จก็เดินสะบัดหน้าออกไป ดูเหมือนว่าจะกลับไปบ้านเพื่อจัดของสินะ ทั้งๆ ที่เพิ่งกลับมาจากจีนแต่ยังไม่ทันทำอะไรก็เห็นน้องชายแท้ๆ ที่คลานตามมากำลังต่อยอยู่กับอันธพาลกลุ่มหนึ่งที่เคยมารังแกลูกน้องผม ผมไม่ผิดนะ! แต่ไอ้พี่บ้านั่นดันมาเห็นตอนผมจะล้มทุกคนได้อยู่แล้วเลยดูเหมือนว่าผมรังแกคนอื่นซะงั้น

ผมชื่อคิม จงอินครับ หลายคนเรียกไค สวยเริ่ดเมื้อกี้น่ะพี่ชายของผมเอง ครับ คุณอ่านไม่ผิดหรอก พี่ชายที่มีหน้าตาบ๊องแบ๊วที่มีชื่อว่าคิม มินซอก หรือพี่ซิ่วหมิน ชอบทำตัวสวยเริ่ดไม่เข้ากับหน้าตาแบ๊วๆ นั่นสักนิด บางวันก็บ้าๆ บวมๆ มาแนวหวานมั่ง เปรี้ยวมั่ง บางทีก็เข้าโหมดโหดทำเอาคนรอบข้างตามแทบไม่ทัน ล่าสุดเห็นบอกว่ามีหนุ่มเกาหลีมาตามตื้อตอนอยู่จีน นี่ยังไม่รู้ว่าจะตามกลับมาด้วยหรือเปล่า
 

ครอบครัวผมมีพี่ชาย ผม แล้วก็คุณพ่อที่ทำงานเป็นผู้อำนวยการในโรงเรียนเอกชนของพวกผมเอง และแน่นอนว่าผมก็เรียนที่นั่นด้วย พ่อตามใจผมอย่างกับอะไรดี ก็ผมเป็นลูกชายคนเล็กนี่ครับ ขนาดพ่อรู้ว่าผมต่อยตีบ่อยๆ ก็ไม่ว่าอะไรมาก แค่เรียกมาเตือนเรื่องความปลอดภัยแล้วก็สั่งห้ามทำร้ายคนไม่มีทางสู้ ที่จริงผมก็ไม่ทำร้ายใครสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก แค่บางทีมันมีคนมากวนประสาทให้คันไม้คันมือ พอมาสู้กันจริงๆ ก็แพ้ผมทั้งนั้น
 

"ปล่อยนะ!! ปล่อย! อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ ฮือๆๆ"

ผมหันขวับไปทางต้นเสียงทันที ใครมาทำอะไรในสวนสาธารณะหมู่บ้านผมในเวลาดึกๆ แบบนี้กัน? ผมรีบวิ่งตามเสียงร้องไห้นั่นไปก็พบกับร่างเล็กที่ถูกชายคนหนึ่งขืนใจอยู่ เสื้อผ้าของเขากำลังถูกกระชากอย่างแรง

ผลั่ก!

ไวกว่าคำพูด ฝ่าเท้าผมถีบไอ้คนชั่วออกเต็มแรง พอมันเห็นว่ามีคนอยู่ก็รีบวิ่งหนีไป ผมรีบเข้าไปประคองร่างเล็กแต่เด็กคนนี้ก็ผลักผมออกแล้วเอาแต่พูดว่าอย่าๆ แล้วก็ร้องไห้หนักขึ้น

ขวับ!

ผมกระชากร่างบางเข้ามากอด ผมตกใจกับขนาดตัวของคนที่อยู่ในอ้อมกอดที่เล็กมากกว่าที่เห็น บอบบางขนาดนี้ไอ้โจรโรคจิตกล้าทำร้ายได้ไงนะ

"ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมมาช่วยคุณ"

"ฮึก..ฮือออออ"

ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม พอเห็นว่าไม่ใช่คนร้ายเขาก็โผกอดผมทันที ใบหน้าเล็กซุกอยู่ตรงหน้าอกผมเหมือนคนต้องการการปกป้อง เขาร้องไห้อย่างหนักจนเสื้อนักเรียนผมเปียกชุ่มไปหมด ผมลูบหัวเขาเบาๆ จนเขาหยุดร้องไห้แล้วผละออกไป

"พวกผมจับมันได้แล้วครับลูกพี่"

ยังไม่ทันได้คุยกับคนตัวเล็กพวกลูกน้องของผมก็ลากไอ้โจรโรคจิตมาซะก่อน ผมกับพวกนี้น่ะเหมือนรู้ใจกันครับ ไม่ต้องสั่งพวกมันก็รู้ว่าต้องไปจับคนร้ายมาให้ได้ สภาพคนร้ายยับเยินทีเดียว แสดงว่าพวกลูกน้องผมต้องจัดการมันมาก่อนไม่มากก็น้อยล่ะ พวกนี้ก็เหมือนผมนั่นแหละครับ ไม่ชอบเห็นใครถูกทำร้าย
ผมลุกขึ้นไปยืนตรงหน้าของโจรที่ถูกลูกน้องผมล็อกแขนอยู่

"แกทำลงไปได้ยังไงฮะ!! เห็นมั้ยว่าเด็กคนนี้ตัวเล็กขนาดไหน เห็นมั้ยว่าเขาบอบบางขนาดไหน!!"

ผมตะโกนใส่หน้าไอ้คนชั่วที่เหมือนจะไม่มีแรงยืนเพราะโดนลูกน้องผมรุม

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! พลั่ก! ตุ้บ!

ผมอัดคนตรงหน้าไม่ยั้ง พอเหลือบไปเห็นเด็กคนนั้นที่ยังมีทีท่าหวาดกลัวอยู่ผมก็โกรธยิ่งกว่าเดิม

"ทำอะไรน่ะไค!"

พี่ซิ่วหมินตะโกนดังลั่นก่อนจะวิ่งเข้ามาแกะมือผมออกจากไอ้โจรชั่วนั่น

"นี่โดนลงโทษขัดห้องน้ำยังไม่พอใช่มั้ย ทำไมไปมีเรื่องอีกแล้วหา!!!"

คนเป็นพี่ด่าลั่นด้วยความเข้าใจผิด

"ไอ้นี่มันเป็นโจรครับเจ๊ ดูดีๆ สิ มันกำลังจะขืนใจเด็กคนที่นั่งอยู่ข้างหลังพี่นั่นน่ะ"

ผมอธิบายแล้วเดินเข้าไปประคองร่างบางให้ลุกขึ้น

"อ้าวโด้! ทำไมสภาพนายเป็นแบบนี้ล่ะ?"

พี่ซิ่วหมินถามเด็กในอ้อมกอดผมอย่างสนิทสนมแล้วดึงตัวเขาไปพลิกไปพลิกมา แต่ดูเหมือนเด็กคนนั้นจะยังช็อกอยู่ก็เลยได้แต่ยืนตัวแข็ง

"พี่รู้จักเด็กคนนี้ด้วยหรอ?"

ผมถามออกไปอย่างสงสัยแล้วดึงตัวเขากลับมากอดพลางลูบหัวเบาๆ

"นี่! เด็กเดิกอะไรกัน หัดเคารพผู้ใหญ่ซะมั่งสิ จำดีโอเพื่อนพี่ไม่ได้รึไง"

พี่ชายพูดเสียงดุ

"นายคงกำลังรู้สึกแย่อยู่สินะ เดี๋ยวไคไปส่งเพื่อนพี่ด้วยแล้วกัน วันนี้แยกย้ายๆ พรุ่งนี้ค่อยมาขัดส้วมกันต่อ ไปด้แล้วเด็กๆ"

พี่ซิ่วหมินตบบ่าเพื่อนเบาๆ ก่อนจะหันไปสั่งให้ลูกน้องผมกลับบ้าน

ผมเดินไปส่งดีโอตามคำสั่งของพี่ชาย ให้ตายยังไงผมก็เรียกคนตัวเล็กที่ผมจูงมืออยู่ว่าพี่ไม่ลง คนอะไรตัวเล็กนิดเดียว ใบหน้าเล็ก ตากลมโต จมูกเล็กกับริมฝีปากอิ่มที่ดูแล้วน่าจุ๊บไม่น้อย เอ๊ะ นี่ผมคิดอะไรอยู่กันนะ เดี๋ยวก็หวง เดี๋ยวก็อยากปกป้อง เดี๋ยวก็อยากจูบ

"เอ่อ...-///-"

ยังเถียงกับตัวเองไม่เสร็จดีมือเล็กดึงมือผมนิดหน่อยเหมือนจะให้หยุดเดิน ผมเพิ่งจำได้ว่าดีโอเป็นเพื่อนรักของพี่ซิ่วหมินตั้งแต่ประถมแล้วเขาก็อยู่หมู่บ้านเดียวกับผมด้วย ทำไมผมไม่เคยเจอนะ? ผมหยุดเดินแล้วเงียบรอให้คนตัวเล็กพูด

"คือ...ที่จริงแล้ววันนี้ฉันมาหานาย"
คนตัวเล็กก้มหน้าพูดเบาๆ แต่ด้วยความเงียบในยามวิกาลทำให้ผมได้ยินชัดแจ๋ว

"มาหาผม? มีอะไรรึเปล่าครับ หรือว่า...คุณแอบชอบผมกัน?"
ผมแกล้งแซวคนตัวเล็ก แต่เขากลับเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ตากลมเบิกกว้างแสดงถึงความตกใจ

"นะ..นาย..รู้? 0///0"

                [Kris & Lay]

                "อื้อ ไม่เอาน่าคริส"

คนตัวเล็กดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงที่พยายามขโมยจูบจากปากอิ่มเป็นรอบที่ร้อยของวัน มือเล็กขยี้กลุ่มผมสีทองที่ขับให้ใบหน้าขาวของ'ว่าที่คู่หมั้น'ให้ดูโด่ดเด่นด้วยความหมั่นเขี้ยว ใบหน้าขาวสวยราวกับสโนไวท์และท่าทางหวานซ่อนเปรี้ยวของร่างบางที่นอนดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของคริสทำให้เขาไม่อยากลุกไปไหนเลย

"คริสรักเลย์นะครับ ไม่สิ เราจะหมั้นกันแล้ว..อู๋ฟานรักอี้ชิงนะครับ"

ร่างสูงกระซิบบอกว่าที่คู่หมั้นของเขาอย่างแผ่วเบา ร่างบางสวมกอดเขาแล้วซุกหน้าเข้ากับอกแกร่งที่ดูเหมือนว่าจะได้รับการดูแลและออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ อ้อมกอดของคนตัวสูงทำให้ร่างบางรู้สึกอบอุ่นกว่าอ้อมกอดของใครๆ

"อีกรอบนะครับ"

ร่างสูงกระซิบแผ่วเบาก่อนจะจรดริมฝีปากเรียงลงบนริมฝีปากอิ่มของร่างเล็ก


 

 

>>NCคริสเลย์ ใครสนใจส่งเมล์ไปขอได้ที่ four_145@hotmail.com ได้เลยค่ะ (NCตัวแรกในชีวิต><)<<

 

แขนแกร่งโอบกอดร่างบางที่นอนสลบไม่รู้เรื่องด้วยความเหนื่อยอ่อนเขาพรมจูบบนหน้าผากมน ไล่ลงมาที่เปลือกตาแล้วก็ปลายจมูกก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปอีกคน

"ฝันดีครับที่รัก"

-------------------------------------------------------------------------------------
 

เรื่องสั้นๆ ของแต่ละคู่ :)

เฉินหมินมีโผล่มาแพลมๆจากไค แต่NCคริสเลย์นี่..อ่อนหัดมาก

(แต่แอบกระซิบว่าม๊าเลย์ฮอตมาก!

เฮียคริสแกล้งม๊ากลับหยุดกิจกรรมกลางคันแต่ม๊าก็มีวิธีตอกกลับแบบเร่าร้อนสุดๆ)

เอ็นซีตัวแรกในชีวิตเลยจริงๆTT

ช่วยติดตามกันด้วยนะคะ
 

[09/08/12]

B B