[FicEXO-Hunhan,Kaido,Chanbaek] I Don't Wanna Be Your Lil Bro

ลำดับตอนที่ #23 : I Don't Wanna Be Your Lil Bro - Chapter 18 (100%)

[Kaido]
 

[Kai]
 

"ตัวสูงงงงง~ ดูการ์ตูนกัน!♥"

คนตัวเล็กเกาะแขนผมที่กำลังจดจ่ออยู่กับเกมแข่งรถอย่างออดอ้อน น้ำเสียงน่ารักของดีโอทำให้ผมอยากจะเงยหน้าขึ้นไปมองดูใบหน้าน่ารักนั่นใจจะขาด แต่ก็ต้องห้ามใจไว้อย่างอดกลั้น...ก็เพราะตัวเตี้ยทำท่าทางน่ารักจนผมอยากกดเขาขึ้นมาอีกแล้วน่ะสิ! ตัวเล็กๆ แค่นี้ถ้าผมรุนแรงไปตั้งแต่แรกเดี๋ยวก็บอบช้ำหมดพอดี

ผมพยักหน้าเป็นการอนุญาตโดยที่สายตายังไม่ละจากหน้าจอแต่จิตใจไปโน่นแล้วแหละ จะวิ่งเข้าห้องน้ำตอนนี้ก็ไม่ได้เดี๋ยวเจ้าตัวเตี้ยรู้ทันกันหมดพอดี

"ตัวสูงอ่ะ~! เค้าหมายความว่าอยากให้วางเกมลงแล้วนั่งดูด้วยกันต่างหาก นั่งดูคนเดียวมันไม่สนุกอะ! ตัวสูงปิดเกมน้าาา~~♥"

คนตัวเล็กยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ปากอิ่มแย้มยิ้มกว้างจนริมฝีปากเป็นรูปหัวใจ ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมามองผมอย่างอ้อนๆ เหมือนเด็กที่กำลังอ้อนพ่อแม่ให้ซื้อขนมหวานรสโปรดให้กิน...แต่ถ้าเทียบกับการ์ตูนเจ้าตัวเตี้ยนี่คงชอบกินขนมรสโปโรโระเท่านั้นแหละ น่ารักเนอะแฟนผม♥

จุ๊บ~♥

ผมจุ๊บหนักๆ บนพวงแก้มใสที่อยู่ตรงหน้าแล้วรวบร่างบางขึ้นมานั่งบนตักผมโดยที่คนตัวเล็กนั่งหันหน้าคร่อมผม ขาเรียววางบนโซฟาในท่านั่งคุกเข่าโดยที่มีขาผมแทรกระหว่างขาสองข้าง เรากำลังอยู่ในท่าที่สุ่มเสี่ยงพอควร...สาบานได้ว่าผมไม่ได้จะให้เขามานั่งแบบนี้นะ ตอนแรกกะจะให้ตัวเตี้ยนั่งขัดสมาธิแต่พอมาอยู่ท่านี้...

ช่วงล่างผมยิ่งตื่นตัวสิครับTT

"เอาอีกแล้วนะตัวสูง"

คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นมา พวงแก้มยุ้ยขึ้นสีแดงระเรื่อ ดวงตากลมช้อนขึ้นมามองผมด้วยสายตางอนๆ ริมฝีปากอิ่มขมุบขมิบเหมือนคนน้อยใจแต่ก็เปลี่ยนมาอมยิ้มเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

"รู้สึกยังไงทำไมไม่บอกกันเล่า หรือจะหนีไปเข้าห้องน้ำอีกฮะ? ฮ่าๆๆๆๆ"

คนตัวเล็กหัวเราะกลบเกลื่อนความเขิน แต่ผมสิครับ...น้อยใจ ก็จะอะไรซะอีกถ้าไม่ใช่เรื่องที่ไปเจอผมหลังจากเสร็จกิจในห้องน้ำวันนั้นน่ะ ถึงมันจะแสดงความเป็นสุภาพบุรุษก็เถอะ แต่ทำไมคนตัวเล็กนี่เห็นมันเป็นเรื่องตลกกันนะ?

"ที่เค้าเป็นห่วงกลัวตัวเตี้ยจะรับไม่ไหวนี่มันตลกมากใช่ป่ะ?"

ผมถามพลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลม ความรู้สึกน้อยใจอยู่เหนือความต้องการของผมแล้ว ที่ผมพยายามห้ามใจตัวเอง อยากทำอะไรตามใจแต่ก็เป็นห่วงกลัวร่างกายเล็กๆ นั่นจะรับไม่ไหว กลัวว่าคนตัวเล็กจะใจเสียเพราะสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เขากลับเห็นมันเป็นเรื่องตลก???

"..."

แขนเล็กวาดขึ้นมาโอบรอบคอผมแล้วรั้งให้ผมเข้าไปใกล้ ใบหน้าขาวเนียนเลื่อนเข้ามาแล้วกดริมปากอิ่มลงมาแนบปากผม สัมผัสน่ารักไร้เดียงสาของคนตัวเล็กละลายความน้อยใจในใจผมจนหมด คนตัวเล็กถอนริมฝีปากออกช้าๆ แล้วสวมกอดผมแน่น

"ขอโทษนะ...เค้าไม่คิดว่าตัวสูงจะห่วงเค้าขนาดนี้ ขอโทษ.."

คนตัวเล็กกอดรัดผมแน่นเหมือนกำลังส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดมาให้ ใบหน้ามนซุกอยู่บนบ่าผมทำให้ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดแถวๆ ต้นคอ ผมกอดร่างบางแน่นพลางลูบหลังอย่างอ่อนโยน ผมไม่ได้อยากให้ตัวเตี้ยรู้สึกผิดขนาดนี้

"ไม่เป็นไรครับ เค้าแค่น้อยใจเฉยๆ แต่แค่เค้ารู้ว่าตัวเตี้ยรักเคาก็พอแล้วน้าาา"

ผมเปลี่ยนโทนเสียงเพื่อไม่ให้คนในอ้อมกอดกังวลมากเกินไปคนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงักบนบ่าผมแต่ก็ไม่ยอมถอนกอดออกมาซักที

"ไม่เป็นไรแล้วนะครับ ...ว่าแต่ป่านนี้ใครบางคนกำลังจะพลาดการ์ตูนเรื่องโปรดรึเปล่าน้าาา?♥"

ผมถามด้วยเสียงใจดีเหมือนกำลังคุยกับเด็ก แต่ตัวเตี้ยของผมเด็กจริงจังนะครับ เป็นเด็กที่น่ารักจนผมอยากกดซะด้วย...

นาทีนี้ความซึ้งหายไปความหื่นเข้าแทรกอีกแล้วครับT.,T



(ต่อ)



"ความรู้สึกนั้นน่ะ...ตัวสูงทนมันไม่ไหวแล้วใช่มั้ย?"

ผมดึงคนตัวเล็กออกมาจากอ้อมกอดแล้วจ้องหน้าอย่างอึ้งๆ ผมนึกว่าตัวเตี้ยจะกลัวมันซะอีก

"ถ้าตอบว่าไม่ไหวจะเกิดอะไรขึ้น"

ผมถามคำถามลองใจคนตัวเล็ก แต่ใบหน้าน่ารักกลับไม่แสดงสีหน้าหวาดกลัวกับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นเลยสักนิด ริมผีปากอิ่มยิ้มหวานให้ผมแล้วพูดด้วยเสียงน่ารักที่ไม่ได้ฟังดูยั่วยวน หากแต่เต็มไปด้วยความรักที่ผมสัมผัสได้

"ถ้าตัวสูงทนไม่ไหว...เค้าก็จะช่วยตัวสูง เพราะเราคือคนๆ เดียวกันแล้ว มีอะไรต้องช่วยกัน ...และคนๆ เดียวกัน..."

"...?"

"จะรู้สึกเหมือนๆ กัน...เหมือนที่ตอนนี้เค้ากำลังรู้สึกแบบตัวสูง..รัก..."

"และต้องการจะส่งความรักให้อีกคนได้รู้...ด้วยรอยสัมผัส"

ผมพูดแทรกพลางยื่นมือไปวางบนแก้มใสที่ขึ้นสีแดงปรั่งอย่างน่ารักเพราะความขวยเขิน นิ้วหัวแม่มือลูบพวงแก้มนุ่มนิ่มอย่างทะนุถนอม

"งั้นเค้าไม่เกรงใจล่ะนะ♥"

ผมพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนตัวเล็กนิดๆ แล้วกดริมฝีปากกับปากอิ่ม ลิ้นร้อนแทรกผ่านกลีบปากนุ่มเข้าไป...

กริ๊งงงง~~~!!

"!!"

ผมกับตัวเตี้ยผละตัวออกจากกันอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ โทรศัพท์บ้านที่ตั้งอยู่ข้างโซฟาส่งเสียงดังลั่นบ้าน ผมตวัดสายตาไปมองต้นเสียงอย่างไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้สนใจจะรับจนมันตัดสายไป

กริ๊งงงง~~~!!

"เอ่อ...รับสายก่อนก็ได้"

ดีโอเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ยื่นให้ผม ผมพ่นลมหายใจแรงๆ อย่างขัดใจแล้วรับโทรศัพท์อย่างส่งๆ

"บ้านคิม!"

[พี่เอง รับโทรศัพท์ไม่เพราะแบบนี้กลับไปจะโดนไม่ใช่น้อยๆ]

เสียงคาดโทษจากพี่ซิ่วหมินดังจนแสบแก้วหู

"ครับๆ มีอะไรก็รีบๆ พูดมาเหอะพี่ ผมไม่ได้ว่างคุยกับพี่เป็นชั่วโมงนะ"

ผมกรอกเสียงเซ็งๆ ถามถึงธุระของนาง

[อย่ามาสั่งฉันนะ! ...อ้อใช่ เดี๋ยวฉันจะไปสิงคโปร์ กำลังจะขึ้นเครื่องแล้ว บอกพ่อให้ด้วย ...แล้วก็อยู่บ้านน่ะ ห้ามดื้อเข้าใจมั้ย?!!]

"คร้าบบบ คร้าบบบ เดี๋ยวบอกพ่อให้ แค่นี้นะ"

ผมตัดสายแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่ฐานอย่างรวดเร็ว อารมณ์ไม่ต่อเนื่องเลยเห็นมั้ยเนี่ย?!

"หน้ามุ่ยเชียว ขัดใจเพราะโดนขัดอารมณ์ล่ะสิ หืม?"

ตัวเตี้ยถามผมพลางอมยิ้มน่ารัก ผมดึงร่างบางเข้ามากอดแล้ววางหน้าไว้บนไหล่เล็กอย่างอ้อนๆ

"นิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร ความรักของเค้ายังมีไว้ให้ตัวเตี้ยอีกเยอะเลย♥"

ผมหลับตาอยู่บนไหล่เล็ก รู้สึกกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่เมื่อได้ใกล้ชิดและสัมผัสคนตัวเล็กคนนี้ ผมถอนกอดออกแล้วจ้องเข้าไปในดวงตากลมอย่างสื่อความหมาย

"รักตัวเตี้ยนะครับ♥"

ผมพูดพลางยื่นมือไปกุมใบหน้าน่ารักของคนตรงหน้าอีกครั้ง ดีโอยิ้มหวานให้ผมแล้ววาดแขนขึ้นมาเกี่ยวคอผมเข้าไปใกล้ ริมฝีปากอิ่มกดลงมาอย่างเงอะงะก่อนที่ผมจะเริ่มนำเกม ผมแทรกลิ้นร้อนเข้าไปดูดซับความหอมหวานจากโพรงปากนุ่ม ลิ้นบางดุนดันไปมาอย่างไม่ประสา มือสากสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดลายการ์ตูนตัวโปรดของร่างเล็กแล้วค่อยๆ ไล้ขึ้นไปช้าๆ ...

กริ๊งงงง~~~!!

ผมตวัดสายตามองไปที่โทรศัพท์อีกครั้ง นี่พี่ซิ่วหมินลืมอะไรอีกกันนะ ทำไมเมื่อกี้ไม่บอกธุระมาให้หมด?!!

ดีโอส่งโทรศัพท์ให้ผมอีกครั้งพลางลูบแก้มผมอย่างปลอบโยนเหมือนพยายามทำให้ผมใจเย็นลง ผมหายใจฮึดฮัดแล้วกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์โดยที่ไม่ต้องรอฟังว่าใครโทรมา

"ลืมอะไรอีกกกก พี่ช่วยพี่ช่วยพูดธุระให้มันจบภายในประโยคเดียวได้มะ บอกแล้วว่าไม่ได้ว่างคุยด้วยเป็นชั่วโมงนะ ผมอยู่กับโด้ของพี่ กำลังจะเข้าได้เข้าเข็มกัน โอเค้?! มีอะไรก็รีบๆ พูดมา"

[หาาา?!!!]

ผมเบิกตาโพลงทันทีที่เสียงปลายสายไม่ใช่เสียงแจ๋นๆ ของพี่ชายสุดเริ่ดแต่กลับเป็นเสียงของบิดาของผมเอง นี่ผมพูดอะไรไปมั่งเนี่ยTT ผมได้ยินเสียงพ่อเล่าสิ่งที่ผมพูดให้ใครอีกคนฟังแล้วหัวเราะกันอย่างชอบใจ

"พ่อโทรมาทำไมอะ"

ผมแกล้งเปลี่ยนเรื่อง(แต่เหมือนจะไม่รอดTT)

[ฮ่าๆๆๆ พ่อแค่จะโทรมาบอกว่าวันนี้จะกลับดึก ดื่มกันอยู่บ้านว่าที่ลูกสะใภ้..เอ๊ะ หรือเป็นลูกสะใภ้พ่อไปแล้ว ฮ่าๆๆๆ เอาเป็นว่าคืนนี้พ่อเปลี่ยนใจเป็นโต้รุ่งละกัน คงเมาอยู่บ้านนี้ซักสองสามวัน เต็มที่เลยนะลูก ฮ่าๆๆๆ ....ตู๊ดดดดด]

"..."

ผมนั่งเงียบไว้อาลัยให้กับตัวเองสามวิ

หนึ่ง...สอง...สาม...

โอเค! มีใครบอกรึยังว่าพ่อผมหวงลูก? หวงลูกแล้วมีเชียร์กันด้วย? หลีกทางให้สองสามวันพร้อม! ...ถ้าพ่อผมจะหวงผมขนาดนี้น่ะนะ(ประชด)

"เมื่อกี้พ่อใช่มั้ย? ตัวสูงไปพูดแบบนั้นกับพ่อแล้วโดนดุหรอ?"

คนตัวเล็กกุมหน้าผมแล้วถามอย่างห่วงใย ใบหน้าน่ารักแสดงความกังวลชัดเจน แต่ผมส่ายหัวแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนตัวเล็กอีกครั้ง

"เปล่า...ครั้งแรกพี่ซิ่วหมินโทรมา พี่ซิ่วหมินบอกว่าจะไปสิงคโปร์ ส่วนครั้งที่สองพ่อโทรมา..."

"พ่อว่าไงหรอตัวสูง?"

คนตัวเล็กยังถามอย่างห่วงใย แต่ผมส่ายหน้าบอกว่าคำตอบของเขาผิด

"พ่อบอกว่าพ่อจะไม่อยู่ซักสองสามวัน ไม่มีใครอยู่บ้าน...งั้นคืนนี้..."

ผมลากเสียงยาวพลางมองเข้าไปในดวงตากลม พวงแก้มใสเริ่มซับสีเลือดเมื่อรู้ความหมายของสิ่งที่ผมกำลังจะพูด

"ความรักของเค้าที่มีให้ตัวเตี้ยมันเยอะมากเลย เตรียมตัวรับมันให้ดีนะครับ♥"

 

 

(หมดเขตแล้วนะคะ ผลโหวต:
NC Kaido ตัวเตี้ยน่ารักอีกแล้ว - 8
กาลครั้งหนึ่ง...เรื่องเล่าของคิมจงอินและเจ้าของแผ่นหลังบาง - 3
ทั้งสองแบบ - 1

แต่งเอ็นซีไคโด้ก่อนนะคะ รีดเดอร์หื่นจริงจัง555555
กาลครั้งหนึ่งไคโด้จะเก็บไว้แต่งแชปอื่นนั่นแหละ คิดพล็อตมาแล้วเสียดาย5555 ขอบคุณทุกโหวตนะคะ♥)




>>NC Kaido เมลมาขอได้ที่ four_145@hotmail.com นะคะ<<
(จะไม่ส่งเอ็นซีไปพร้อมกับเมลอัพเดต ต้องเมลมาขออีกทีนะคะ แจ้งด้วยน้าว่าแชปไหน)

 

[Taoho]

 

[Suho]

เผาะ..

หืม? ผมขมวดคิ้วทั้งที่ตายังไม่ลืม ความรู้สึกเหมือนกำลังถูกอุ้มอยู่และน้ำที่หยดลงมาบนแขน...ชานยอลคงพาผมมาอาบน้ำสินะ ความทรงจำล่าสุดของผมคือภาพของพวกเราบนเตียงที่คุ้นเคย แต่เสียงในความทรงจำสุดท้ายก่อนผล็อยหลับกลับเป็นเสียงของ...เทา

เผาะ..

แม้ว่าผมจะมีความสุขกับชานยอล แต่อีกใจหนึ่งก็ยังกังวลว่าเทาจะโกรธมั้ยถ้ารู้เรื่องนี้ เทาจะเสียใจมั้ยที่ผมทำแบบนี้ เทาจะน้อยใจมั้ยที่ผมให้เขานั่งรออยู่ในรถแต่ตัวเองกลับไม่รู้จักห้ามใจตัวเอง...ผมรู้ว่าเทารู้สึกดีกับผม และผมก็รู้ตัวดีว่าสำหรับผมเทาไม่ใช่คนอื่นอีกต่อไปแล้ว แต่ใจของผมกลับหันหลังให้ชานยอลไม่ได้ ผมปล่อยเขาไปไม่ได้ ถึงเขาจะมีแบคฮยอนอยู่แล้ว...

ผมก็ยอมเป็นเงาที่หลบอยู่ในความมืดได้...แม้ผมจะเจ็บแค่ไหน...ก็ยอม

เผาะ...

"ผมอยากให้พี่คิดถึงผมคนเดียว...ฮึก.."

เผาะ...

ผมขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมเมื่อเสียงที่เคยได้ยินในหัวมันฟังดูชัดเจนแปลกๆ น้ำอุ่นๆ ที่หยดโดนแขนไม่เหมือนน้ำในอ่างแต่รู้สึกเหมือน...น้ำตา?

ผมลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มองขึ้นไปข้างบนแล้วกระพริบตาถี่ๆ กับภาพที่เห็น ผมอยู่ในอ้อมกอดของเทาที่โอบอุ้มผมไว้ ปลายคางเรียวมีหยาดน้ำตาไหลลงมาแล้วหยดลงบนแขนผมหยดแล้วหยดเล่า สองขาแกร่งยังพาเราเดินไปตามทางเดินเรื่อยๆ ลิฟต์ที่ผมเคยคิดว่าอยู่ใกล้กลับเหมือนอยู่ไกลเพราะจังหวะการก้าวเดินเชื่องช้าเหมือนคนอ่อนแรง

"เทา..."

ผมทำได้เพียงเรียกชื่อเขาเบาๆ ร่างสูงก้มหน้าลงมามองผมอย่างตกใจเหมือนไม่คิดว่าผมจะตื่นมาตอนนี้ มือหนาที่โอบอุ้มผมขยับไปมาเหมือนกำลังจะยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาแต่กลับทำได้แค่ปล่อยให้มันไหล...เพราะเขาไม่อยากปล่อยผม

ผมวางมือบนใบหน้าคมแล้วไล้น้ำตาที่ไหลไม่หยุดออกจากแก้มสาก รอยน้ำตาที่ถูกลบไปจะมีหยาดน้ำตาหยดใหม่ไหลออกมาแทนที่เหมือนกับจะบอกถึงความรู้สึกเจ็บปวดของเขาที่มีมากมายเหลือเกิน ทุกครั้งที่น้ำตาอุ่นไหลออกจากดวงตาคมมาโดนมือของผม เหมือนมือผมดูดซับมันไว้แล้วส่งน้ำตาเหล่านั้นมาในตาของผมแทน ภาพตรงหน้าพร่ามัวไปหมดเพราะม่านน้ำตาที่เริ่มก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ

"เทา..พี่ขอโทษ..ฮึก..พี่..."

"ผมรักพี่"

ผมหยุดนิ่งทันทีที่เทาพูด แม้จะไม่มีถ้อยคำหวานหูแต่สำหรับเทาตอนนี้แล้ว...ผมสัมผัสได้ถึงความจริงจังของเขา ร่างสูงหยุดก้าวเดินแล้วจ้องเข้ามาในตาผม แขนแกร่งโอบรัดผมแน่นกว่าเดิม ผมซบหน้าเข้ากับอกแกร่งด้วยความรู้สึกผิดแล้วพูดเสียงอู้อี้

"ฮึก..พี่ขอโทษที่พี่..."

"ไม่"

ผมพยายามจะขอโทษเขาที่ผมยังตัดสินใจไม่ได้ ชานยอลที่ผมคิดว่าเขาคือรักแท้ของผมมาตลอด...รักแท้มันลืมไม่ได้ง่ายๆ หรอก

แต่ยังพูดไม่จบเทาก็แทรกขึ้นมา ผมเงียบรอฟังเขาพูดต่อซึ่งประโยคที่เขาพูด...มันเหมือนกำลังฉุดหัวใจผมลงเหว

"ไม่รักผมคือคำตอบของพี่สินะ ..หึ! รู้อยู่แล้วยังจะพูดออกไปอีก"

เทาพูดอย่างเศร้าหมองก่อนจะเสหน้าออกไปอีกทางแล้วหัวเราะเหมือนกำลังสมน้ำหน้าตัวเองอยู่ สายตาและน้ำเสียงตัดพ้อของเขาเหมือนมีดที่กรีดแทงหัวใจผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนกดรีเพลเอาไว้ ความเจ็บปวดที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากน้ำตา...และคำขอโทษ

"พี่ขอโทษ..ฮึก..เทา..พี่..ฮึก..ขะ..ขอโทษ..ฮึก.."

ผมร้องไห้อยู่บนอกแกร่งจนเสื้อเขาเปียกชุ่มแต่น้ำตายังไม่หยุดไหลสักที เทาหลับตาลงช้าๆ เหมือนตั้งสติแล้วลืมตาขึ้นมามองผมด้วยสายตานิ่งๆ ที่เขาพยายามทำ ดวงตาแดงก่ำของเขาเป็นประกายสะท้อนเพราะหยาดน้ำตาที่รวมตัวอยู่ในนั้นและเหมือนว่ามันจะไหลลงมาอีก

"ถือว่าผมไม่ได้พูดอะไร ช่วยอย่าพูดถึงมันอีกนะ...ระหว่างนี้ผมขออยู่กับตัวเองสักพักนะครับ"

เทาพูดก่อนจะออกตัวก้าวเดินต่อ น้ำเสียงสั่นๆ และแผ่วเบาเหมือนคนกำลังหมดแรง ถึงเขาจะบอกว่าอยากอยู่กับตัวเองแต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยผมทิ้งไว้เลย ความเงียบคือความหมายของเขาหากแต่ความเงียบเป็นสิ่งที่ปั่นป่วนผมมากที่สุด ความสับสนระหว่างรักแท้กับรักใหม่โต้กันไม่หยุด

จะเลือกเทา...ผมก็ปล่อยชานยอลไปไม่ได้

และถ้าเลือกชานยอล...

ผมก็ทิ้งเทาไว้ไม่ได้เหมือนกัน...








 

[Chanbaek]

 

[Baekhyun]

"..."

ไร้เสียงคร่ำครวญ หยาดน้ำตาหยดสุดท้ายแห้งเหือดไป ภาพเดิมๆ ฉายซ้ำเหมือนภาพรีเพลกำลังกรีดใจผมจนเจ็บแปลบ คำพูดหวานหูแสนหลอกลวงทิ่มแทงจิตใจผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายอ่อนแรงเหมือนทุกสิ่งที่ผ่านมามันสูบแรงผมไปหมด...แบบนี้มันไม่ใช่บยอน แบคฮยอนคนเดิมเลยสักนิด! บยอน แบคฮยอนจะต้องยิ้มอย่างผู้ชนะ!!

ผมพยุงตัวเองให้ยืนขึ้นอย่างยากลำบาก แม้จะพร่ำบอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็งแต่ดูเหมือนสิ่งที่ผมพบเจอคราวนี้มันเกินกว่าที่ตัวผมจะรับมือไหว

"ฮึก..."

น้ำตาที่คิดว่าจะไม่ไหลแล้วร่วงลงมาอีกครั้งเมื่อภาพที่เห็นมันชัดเจนขึ้น แขนแกร่งควานหาร่างเล็กข้างกายที่ตอนนี้ออกไปกับอีกคนแล้ว คิ้วหนาขมวดเมื่อไม่พบร่างอีกคนก่อนจะค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา ผมปาดน้ำตาตัวเองอย่างลวกๆ แล้วสาวเท้าเข้าไปใกล้เตียง มันไม่ใช่เวลาที่จะวิ่งหนีและสิ่งที่เขาเห็นจะต้องไม่ใช่น้ำตาของผม!

พลั่ก!

"อั้ก!"

ผมกระโดดขึ้นไปบนเตียงแล้วเยียบฝ่าเท้าลงบนแผ่นหลังกว้างแรงๆ ในขณะที่อีกคนกำลังสะลึมสะลือ คนอย่างบยอน แบคฮยอนถ้าใครทำให้เจ็บมันจะต้องเจ็บกว่าผม ผมจะต้องเป็นผู้ชนะที่อยู่เหนือกว่าเขา ใช่...แบบนี้แหละถึงจะเป็นบยอน แบคฮยอน!!!

พลั่ก!! พลั่ก!!

"ฮึก..."

น้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว ความเกลียดชังที่พยายามสร้างถูกแทนที่ด้วยความเสียใจอีกครั้ง ความเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อรับรู้ว่าร่างสูงไปทำอะไรมา ชานยอลหันหน้ามามองผมแล้วเบิกตาโตอย่างตกใจ

"แบค...ฉัน..ฉันขอโทษ..ฉัน..."

เขาหลุบตาลงต่ำอย่างรู้สึกผิด...แต่ครั้งนี้ผมคงชะยอมเขาหรอกนะ! เขาทำผิดแล้วก็มาบอกขอโทษแต่ก็ไม่วายกลับไปทำผิดซ้ำซากอีก คิดว่าผมโง่นักรึไง??!!!

พลั่ก!!

"หุบปาก!!!"

ผมกระทืบซ้ำลงไปบนแผ่นหลังแกร่งจนชานยอลที่พยายามยันแขนลุกขึ้นนั่งล้มฮวบลงไปอีกครั้งเพราะยังไม่ทันได้ตั้งตัว

"ฮึก..นายเป็นอิสระแล้ว ฮึก..ละ..ลาก่อน...ปาร์ค...ชานยอล"

พลั่ก!!

ผมกระทืบลงไปบนแผ่นหลังที่เริ่มแดงช้ำด้วยฝีมือผมอีกทีแล้วกระโดดลงจากเตียง ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาแบบลวกๆ ...เพราะผมจะต้องไม่ร้องไห้แล้วเผยยิ้มอย่างผู้ชนะ พระเจ้าครับ...ได้โปรดประทานความเข้มแข็งกับผมที

ผมเชิดหน้าขึ้นแล้วรีบเดินออกไปทันทีไม่สนใจร่างสูงที่พยายามยันตัวลุกขึ้นมา

ตุ้บ!

เสียงร่างกายของเขาหล่นกระทบกับเตียงทำให้ผมหยุดฝีเท้าแล้วหันกลับไปมอง ความเจ็บปวดจากแผ่นหลังทำให้ร่างของเขาทรุดลงไปแต่ดวงตายังจ้องมองมาทางผม สายตาอ้อนวอนของเขากำลังจะทำให้ผมใจอ่อนอีกครั้ง ผมกำมือแน่นแล้วหันหลังเดินออกจากห้องไป ความเจ็บแปลบทิ่มแทงหัวใจในทุกย่างก้าวที่เชื่องช้า ทั้งหมดแรง...แล้วก็หวัง...ในใจลึกๆ ยังคงหวังว่าเขาจะตามมา

ไม่! อย่าอ่อนแอเด็ดขาดนะแบคฮยอน นายเจ็บแล้วไม่จำรึไง? จะรอให้เขามาหลอกอีกรึไง? นายมันโง่...บยอน แบคฮยอน..นายมันโง่ที่สุด!!

"ฮึก.."

เสียงด่าทอตัวเองในใจดังเคล้ากับเสียงสะอื้น เส้นทางข้างหน้าที่กำลังก้าวเดิน ประตูทางออกที่ดูหม่นมัวเพราะม่านน้ำตาที่กลั้นไม่อยู่...ได้โปรด...ผมอยากเข้มแข็ง

พลั่ก!! ตุ้บ!

ผมเดินชนกับประตูกระจกใสจนเซล้มลงบนพื้น ม่านน้ำตาบดบังทุกสิ่งทำให้ผมมองหาทางออกไม่เจอ...ผมไม่รู้ว่าผมจะเดินไปทางไหนเลยจริงๆ...

"ฮึก...ฮืออออ...คนนิสัยไม่ดี..ฮึก..นายมันแย่ที่สุด..ฮือออๆๆๆ"

เสียงหัวเราะคิกคักของผู้คนรอบข้างและคำถามของพนักงานไม่ได้เข้าหูผมเลยสักนิด ผมนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นยืน...

สวบ!

"ขอโทษ..."

อ้อมกอดอุ่นสวมกอดผมจากข้างหลัง เสียงทุ้มที่เอ่ยขอโทษทำให้ผมรู้ว่าเขาคือใคร ชานยอลวางใบหน้าบนบาสผมแล้วกระซิบคำว่าขอโทษไม่หยุด ความอบอุ่นของเขากำลังจะทำให้ผมใจอ่อนอีกแล้ว...ผมจะกลับไปเป็นคนโง่อีกอย่างนั้นหรอ?

...ไม่! บยอนแบคฮยอนจะต้องไม่ใช่คนแพ้!!

"ปล่อย!! ฮึก...โอกาสของนาย...มันหมดไปแล้ว..ฮึก...เรา..ฮึก..ฉะ..ฉัน..กับนาย..ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป!"

ผมสะบัดร่างแกร่งออกอย่างแรงแล้วกัดฟันลุกขึ้นยืนด้วยสองขาของตัวเอง ก้าวย่างที่สั่นเทาเหมือนคนหมดแรงตอกย้ำความอ่อนแอของตัวเองจนผมอยากจะฆ่าตัวเองให้ตายไปซะ

ขวับ!

"ไม่! ฉันไม่ยอมปล่อยนายไป...แบค...ได้โปรด ฉันขอโอกาสอีกครั้ง...ได้โปรดให้โอกาสฉัน"

ร่างสูงสวมกอดผมจากด้านหลังอีกครั้ง มือหนารั้งเอวผมให้แผ่นหลังแนบชิดกับอกแกร่ง วงแขนแข็งแรงกอดรัดแน่นเหมือนจะบอกว่าไม่มีวันปล่อยผมไป เรียวแขนสัมผัสได้ถึงผิวกายร้อนของเขาบ่งบอกว่าเขาไม่ได้สวมเสื้อ...เขารีบใส่แค่กางเกงเพราะกลัวผมจะหนีไปก่อนงั้นหรอ?

ไม่...น้ำเสียงอ้อนวอนของเขากำลังจะทำให้ผมใจอ่อน ผมกำลังจะเป็นคนโง่อีกครั้ง...

"ฮึก...ปล่อยฉัน!! โอกาสนายไม่มีอีกแล้ว! ฮึก..นายขอโอกาสแล้วนายก็จะหลอกฉัน..ฮึก..แล้วแบบนี้ฉันจะให้โอกาสนายไปทำไม?!..ฮึก..."

ผมหยุดดิ้นยืนนิ่งให้เขากอดอยู่อย่างนั้น ร่างสูงซบใบหน้าบนบ่าเล็กทำให้ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าว ร่างสูงเอ่ยเสียงแผ่วอยู่บนไหล่ผม

"แต่ฉันรักนายนะแบค...ขอโอกาสอีกครั้งนะ...ได้โปรด...ฉันรักนาย.."

ไม่...ผมกำลังจะเป็นคนโง่ ทุกอย่างกำลังจะกลับไปเป็นแบบเดิม ผมจะถูกเขาหลอกอีกครั้ง...

"โอกาสสุดท้าย...นายได้มันแล้วชานยอล"

นายมันโง่ที่สุดบยอน แบคฮยอน!!!








 

[Hunhan]

 

[Luhan]
 

"มืดแล้วๆ~~"

ผมพูดกับตัวเองพลางเดินเข้าหมู่บ้าน สองมือถือของพะรุงพะรัง...ก็เหล่าชานมไข่มุกที่เอามาง้อไอ้แฟนชานมขี้งอนของผมนี่แหละครับ!♥ ทั้งเค้กชานมรูปหัวใจ ชานมไข่มุกรสช็อกโกแลตที่ซื้อมา ตุ๊กตารูปแก้วชานมไข่มุก นี่ถ้ามีเวลาหน่อยจะซื้อเครื่องประดับรูปแก้วชานมไข่มุกมาง้อด้วยนะเนี่ย แต่รีบมาล่ะดีที่สุด เจ้าเด็กชานมของผมคงกำลังนั่งหงอยอยู่แน่เลย คึคึ♥

บรื้นนน~~

ผมมองรถแท็กซี่ที่ขับผ่านไป หือ? มาจอดหน้าบ้านเซฮุนหรอ? สงสัยเจ้าเด็กนั่นคงเพิ่งกลับแน่เลย แต่ทำไมไม่ขับรถเข้าไปจอดหน้าตัวบ้านเลยนะ? เพราะบ้านเซฮุนต้องขับรถเข้าไปอีกหน่อยถึงจะถึงตัวบ้านนี่นา

ผมเตรียมตัวข้ามถนนไปหาเขาแต่หลังจากที่แท็กซี่ขับผ่านไปผมก็ยืนตัวแข็งมองภาพข้างหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ร่างเล็กที่คุ้นตาโอบรอบลำคอแกร่ง ริมฝีปากประกบจูบแนบชิด

แบคฮยอน...กับเซฮุน?

สมองผมเหมือนกำลังทำงานผิดปกติ สองขาถูกสั่งให้ก้าวเดินเข้าไปใกล้ ผมก้าวเดินไปข้างหน้าช้าๆ ทุกย่างก้าวเบาหวิวเหมือนจะล้มลงได้ทุกเมื่อ เสียงที่ควรจะตะโกนถามกลับจุกอยู่ตรงคอ หยาดน้ำตามากมายก่อตัวท่วมหน่วยตาแล้วไหลรินลงมาหยดแล้วหยดเล่า ความเจ็บปวดที่อกข้างซ้ายเด่นชัดจนผมต้องกัดปากตัวเองไว้ ความรู้สึกอึดอัดเหมือนหัวใจกำลังถูกบีบและทิ่มแทง...ราวกับมันกำลังแตกสลาย

ปี๊นนนนนนนนนนน!!!! พลั่ก!! ตุ้บ!!!

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แสงไฟสว่างจ้าจากรถยนต์พร้อมกับเสียงแตรดังลั่นถนน ความรู้สึกเหมือนร่างกายลอยขึ้นสูงแล้วตกกระทบพื้นอย่างแรง...ไม่มีแม้แต่ความเจ็บ ร่างกายชาไปหมด ถุงขนมและของขวัญของเซฮุนหล่นกระจายไปทั่วพื้นถนน แหวนประจำตระกูลที่สวมไว้ตรงนิ้วนางข้างซ้ายกลิ้งไปชนกับกล่องเค้กก่อนจะหยุดลง

บรื้นนน~~

เสียงรถยนต์ขับหนีไปอย่างไร้ความรับผิดชอบพร้อมกับร่างของเซฮุนที่วิ่งเข้ามาประคองผมให้นอนลงบนตักกว้าง

"อาลู่!! ได้ยินฉันมั้ย?! ตอบฉันสิอาลู่!!"

เซฮุนตะโกนเรียกผมเสียงดัง ลมหายใจที่รวยรินและกลิ่นเลือดคาวคลุ้งทำให้ผมนึกสภาพของตัวเองออก เปลือกตาปิดลงช้าๆ ด้วยความหนักอึ้ง สติเริ่มเรือนรางแต่ภาพของเซฮุนกับแบคฮยอนเมื่อกี้พลันแว้บเข้ามาในหัว

ถ้าผมตายไป...เขาจะเสียใจมั้ย?
ถ้าผมตายไป...เขาจะร้องไห้มั้ย?
ถ้าผมตายไป...เขาจะยังรักผมเหมือนเดิมมั้ย?

ถ้าผมตายไป...ถ้าลมหายใจของผมหมดลง...

"อาลู่!!! ตื่นสิ! นายต้องตื่นมาฟังข่าวดีก่อนนะ! ฮยอง!!!!!!!!"

---------------------------------------------------------------------------------

ไคโด้เอ็นซีอีกแล้ว คึคึ♥

เทาโฮเอาอีกแล้ววว ไม่รู้ว่าอุปสรรคของคู่นี้คือลีดหรือเอ๋อกันแน่

ไรเตอร์สงสารทั้งลีดทั้งเทา ความรักที่มากมายของลีดและความรักที่บริสุทธิ์ของเทา..

ชานแบคกับฮุนฮานก็ดราม่า แบคใจอ่อนอีกแล้ว..แล้วแบคก็จะต้องกลับมาเจ็บอีกงั้นหรอ?

ฮุนฮานแต่งดราม่าได้ไม่ยาว ไรเตอร์แต่งต่อไม่ไหวค่ะ คู่เมนไรเตอร์TT(ลำเอียง)

ลู่โดนรถชน ลู่จะตาย?

ดราม่าเยอะหน่อยนะคะตอนนี้

ปล้ำลู่. ไรเตอร์ทำให้ใครร้องไห้ไปรึยัง?(แชปไหนก็ได้)

ไรเตอร์อยากรู้ว่ารีดเดอร์ร้องไห้เพราะฟิคเรื่องนี้มั่งมั้ยอ่า อยากแต่งฟิคแบบที่เรียกน้ำตาได้T^T


 

ปล้ำลู่รอบสอง. รีดเดอร์คนไหนอ่านแล้วไม่เม้นระวังพลาด!

ไรเตอร์มีโครงการคืนกำไร(?)ให้รีดเดอร์ ไรเตอร์คิดว่าจะแจกเค้กชานมอะ

เป็นเค้กผ้าแฮนด์เมดฝีมือไรเตอร์ค่ะ

ยังไม่ได้ออกแบบแต่มีตัวอย่างมาให้ดูค่ะ

 

เค้กจะเป็นแบบคล้ายๆ ในภาพแต่จะเป็นเค้กชานมที่ลู่ทำให้เน่กินอะค่ะ

ไรเตอร์คิดว่าจะให้เค้กกับ
- สุ่มเม้นจากวันเกิดเอ็กโซ่  _รางวัล
- เม้นที่ตอบคำถามได้(คำถามอาจเกี่ยวกับเนื้อเรื่อง/สิ่งที่ไรเตอร์อยากถาม(มั้ง)) _รางวัล
- สามเม้นแรกที่เม้นตั้งแต่เปิดเรื่อง 3รางวัล
(ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้เสมอตามความโลเลของไรเตอร์555555555)



เหมือนเอาเค้กมาล่ออะ555555 แต่จริงๆ อยากขอบคุณรีดเดอร์มากกว่า
ส่วนจะแจกเมื่อไหร่ต้องดูก่อนเพราะไรเตอร์ต้องออกแบบ ต้องทำเค้ก ต้องส่งไปให้แม่ที่ไทย เพราะแบบไรเตอร์อยู่ตปท.(แต่ยังเจือกอยากแจก) ก็ต้องตกลงกับแม่ก่อน ถ้าไรเตอร์คิดกติกาได้เมื่อไหร่จะเอามาบอกนะคะ♥


 

ปล้ำลู่รอบสาม(บางทีก็ฟินนะ>.,<). จะมีใครสนใจเค้กเค้าป่ะเนี่ย?

มันไม่ใช่ของเกี่ยวกับเอ็กโซ่อ่า แต่คือถ้าไรเตอร์ซื้อของมามันก็ไม่ได้ทำเองจากใจไง

ไรเตอร์ชอบทำของแฮนด์เมดให้คนอื่นมากกว่า ไรเตอร์ว่ามันดูจริงใจกว่านะ?



ไม่รู้แหละ รู้แค่ว่าแชปนี้ปล้ำลู่ยาวมากอะ(อะไรยาว?!=.,=) เผลอๆ ยาวกว่าฟิคอีก

เฮ้อออออ~~~ เพลียตัวเอง! 555555555








 

 

B B