[FicEXO-Hunhan,Kaido,Chanbaek] I Don't Wanna Be Your Lil Bro

ลำดับตอนที่ #29 : I Don't Wanna Be Your Lil Bro - Chapter 21 (END) + Thanks

[Krislay]

[Lay]

ใกล้ถึงเวลาแล้วสินะ...

ผมทาบฝ่ามือลงบนหน้าอกข้างซ้ายที่เต้นแรงด้วยความตื่นเต้น อีกไม่กี่นาทีผมกับคริสก็จะอยู่ในสถานะ 'คู่หมั้น' กันแล้ว

ตลอดช่วงเวลาที่ผมและคริสได้รู้จักกันจวบจนช่วงที่เราอยู่ใต้ชายคาเดียวกันนั้นมีทั้งช่วงเวลาแห่งความสุขและเศร้า บางทีก็หัวเราะ บางทีก็ร้องไห้ แต่สุดท้ายแล้วเราทั้งคู่ก็กลับมายืนเคียงข้างกันเหมือนเดิม ความรู้สึกของเราที่มีต่อกันยังเหมือนเดิม และผมก็ยังเป็นเลย์ตัวน้อยๆ ของเขา...ดั่งนามแฝงของเขาที่มีชื่อว่า...'Little L'...

ก๊อกๆๆ

"แต่งตัวเสร็จรึยังเอ่ย~?"

ใบหน้าหวานโผล่เข้ามาในห้องแต่งตัวพร้อมกับเสียงที่แสนสดใสก่อนที่ร่างเล็กของลู่หานจะวิ่งเข้ามาจับตัวผมพลิกไปมา

"อี้ชิงอ่า~ นายดูดีที่สุดเลย ถ้าไอ้เงิงเห็นมันจะต้องอึ้งแน่ๆ! สวยเหมือนผู้หญิงเลยอ่ะ><"

มือเล็กๆ พลิกตัวผมจนหัวหมุน

"พอแล้วน่าเสี่ยวลู่ หมุนแบบนี้ฉันก็เวียนหัวตาลายสิ"

ผมเรียกชื่อร่างบางอย่างสนิทสนม คริสมีเพื่อนสนิทน่ารักแบบนี้ไม่เคยจะแนะนำกันเลยนะ ลู่หานน่ะทั้งน่ารัก สดใส แล้วยังทำขนมเก่งอีกต่างหาก

"พี่เลย์ครับ ได้เวลาแล้วน้า~ พี่คริสรออยู่แล้วนะครับ"

ไม่ทันไรดีโอกับแบคฮยอนก็กรูเข้ามาในห้องพร้อมกับซูโฮที่เดินเข้ามาอย่างเกร็งๆ เพราะความไม่คุ้นชินที่ถูกพวกเด็กๆ จูงมือ แบคฮยอนดันหลังผมให้เดินออกไปข้างนอกด้วยความตื่นเต้นพลางหันไปหัวเราะคิกคักกับคนอื่นๆ



ภายในห้องนั่งเล่นของบ้านที่เต็มไปด้วยลูกโป่งที่ทุกคนช่วยกันตกแต่งมีแขกอยู่ไม่กี่คน มีแค่ลู่หานกับแฟนชื่อเซฮุน ดีโอกับแบคฮยอนเป็นเพื่อนของลู่หาน ชานยอลกับไคที่เป็นแฟนของดีโอกับแบคฮยอน น้องเทากับแฟนที่ชื่อซูโฮ แล้วก็พ่อแม่ของทุกคน เหตุผลที่คริสอยากจัดงานแบบเรียบง่ายมันทำให้ผมยิ้มแก้มแตกเลยล่ะ♥ เพราะผมทำงานหนัก...เขาไม่อยากจัดงานใหญ่โตเพราะเขากลัวผมจะเหนื่อย เขาไม่เชิญแขกมางานเยอะเพราะกลัวผมจะดูแลแขกจนลืมดูแลตัวเอง เขาไม่จัดปาร์ตี้ที่เต็มไปด้วยผู้คนหลังงานหมั้นเพราะไม่อยากให้ผมต้องเหนื่อยกับการติดต่อสถานที่หรือร้านอาหาร แม้แต่การทำอาหารเลี้ยงแขกทุกคนยังไม่ให้ผมทำเลย ดีโอกับแบคฮยอนเข้าครัวทำอาหารให้ทุกคน ลู่หานทำเค้กงานหมั้นให้ผม คนอื่นๆ ก็ช่วยกันจัดสถานที่...ทุกคนดีกับผมจริงๆ

"สู้ๆ นะอี้ชิง><"

ลู่หานและเด็กที่พาผมมาหาคริสให้กำลังใจผมก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาแฟนของตัวเองอย่างตื่นเต้น

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก...

ผมยืนมองร่างสูงในชุดสูทสีดำที่ดูหล่อเหลาราวกับเจ้าชายในนิยายเดินเข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้ม หัวใจเต้นแรงจนได้ยินเหมือนเป็นเสียงกลองดังรัวอยู่ในหัว วันนี้คู่หมั้นของผมหล่อมาก><

"วันนี้คุณสวยจัง จับกดกลางบ้านเลยดีมั้ย"

คริสโน้มลงมากระซิบที่ข้างหูก่อนจะยื่นแขนมาให้ผมคล้อง  คำพูดที่แสนเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้ผมตีแขนเขาเบาๆ เป็นการลงโทษ ง่าาา รู้สึกว่าใบหน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาเพราะคำพูดนั่น มาพูดแบบนี้มันน่าตีให้ตายนัก!

"ตาบ้า! อย่ามาลามกแถวนี้นะ>///////////<"

ร่างสูงหัวเราะกับท่าทางของผมที่ทำท่าจะตีเขาอีกก่อนจะใช้ฝ่ามือใหญ่ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน

"อะแฮ่มๆ มาเข้าพิธีกันก่อนมั้ยล่ะลูก สวีทกันซะเหมือนไม่มีใครอยู่ตรงนี้ทั้งๆ ที่ทุกคนก็อยู่กันเต็มห้องนะ ฮ่าๆๆๆๆ"

คุณแม่(ของคริส)เอ่ยแซวตามด้วยเสียงหัวเราะและเป่าปากของทุกคนในห้อง คริสส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะจูงมือผมไปนั่งหน้าโซฟาที่มีพ่อแม่ของพวกเรานั่งรออยู่



พิธีหมั้นจบไปอย่างราบเรียบ ผมนั่งพักอยู่ในห้องนอนพลางจ้องมองแหวนหมั้นบนนิ้วนางข้างซ้าย นึกถึงวันที่เราไปเลือกแหวนกัน อีกทั้งช่วงเวลาที่เราได้อยู่เคียงข้างกันมา...

"ฮึก.."

น้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาหลังจากพยายามกลั้นมันตั้งแต่ตอนที่คริสสวมแหวนให้ผม...ตั้งแต่วินาทีแรกที่เราได้เป็นคู่หมั้นกันจริงๆ...

"ร้องไห้ทำไมหืม?"

คริสเดินเข้ามานั่งข้างๆ ผมที่ปลายเตียง แล้วใช้นิ้วเรียวบรรจงไล้น้ำตาออกจากแก้มผมอย่างตั้งใจ สัมผัสที่อ่อนโยนของเขาทำให้ผมส่งยิ้มทั้งน้ำตาไปให้เขา ยิ้มกว้างๆ จนเห็นลักยิ้มที่ข้างแก้ม...ผมรู้ว่าเขาชอบแบบนี้♥

"ไม่เป็นไรนะคนดี อย่าร้องไห้นะครับ ผมรักคุณมากนะรู้มั้ย?"

น้ำเสียงนุ่มนวลและมือใหญ่ที่โยกหัวผมเล่นทำให้ผมรู้สึกพองโตอย่างบอกไม่ถูก ผมกอดเอวหนาแล้วซุกหน้าเข้ากับอกแกร่ง

"อื้อ รักคุณเหมือนกัน อี้ชิงรักอู๋ฟานที่สุดในโลกกกก~♥"

ผมพูดอย่างอ้อนๆ ในอ้อมกอดอุ่นก่อนจะถอนตัวออกมาวาดแขนขึ้นไปโอบรอบลำคอแกร่งก่อนจะโน้มใบหน้าคมเข้ามาใกล้  ริมฝีปากเรียวทาบลงมาบนปากผมอย่างรวดเร็วเหมือนรู้ใจ แขนแกร่งสอดเข้ามาโอบรอบเอวผมแล้วรั้งให้เข้าไปใกล้มากขึ้น

รสจูบหอมหวานนุ่มนวลและร้อนแรงประทับไว้เหมือนเป็นสัญญาว่าจะดูแลกันตลอดไป...อ้อมกอดที่กอดกันไว้เป็นสัญญาว่าเราจะคอยโอบอุ้มประคับประคองกันเสมอ...จูบแห่งความรัก...จูบประทับตราคู่หมั้น♥

[Kaido/Chanbaek/Taoho/Hunhan]

ช่วงบ่ายของงานหมั้นเป็นช่วงของการพักผ่อนเพราะคริสต้องการให้คนรักได้ผ่อนคลายจากงาน ท้องฟ้าโปร่งอากาศสดชื่นเหมาะแก่การปิกนิคทำให้ทุกสรรพสิ่งดูสดใส พื้นที่บนสนามหญ้าเขียวชะอุ่มหลังบ้านของคู่หมั้นทั้งสองถูกจับจองด้วยชายหนุ่มสิบคนที่นั่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน เหล่าผู้ปกครองก็พูดคุยกันอยู่ในบ้านอย่างถูกคอจนพวกลูกๆ ที่นั่งเล่นอยู่หลังบ้านได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากในบ้าน

บนผ้าแพรผืนใหญ่หลายผืนมีคู่รักหลายคู่นั่งป้อนขนมปังและแซนวิชฝีมือดีโอและแบคฮยอนอย่างมีความสุข รูปแบบการนั่งที่ละม้ายคล้ายการล้อมวงทำให้ทุกคนได้คุยกันเพื่อเพิ่มความสนิทสนม บ้างก็หยอกล้อกับคนรักโดยไม่สนใจใครจนชายหนุ่มหลายคนหันไปมองอย่างยิ้มๆ ในความน่ารักของหลายๆ คู่

"เหนื่อยมั้ยครับคนดี?"

ร่างสูงที่นอนหนุนตักนุ่มของคู่หมั้นเอ่ยถามพลางใช้ฝ่ามือกว้างลูบใบหน้าสวยของคนรักอย่างอ่อนโยน เลย์ก้มหน้าลงมาสบกับดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความห่วงใยแล้วส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะทอดสายตามองไปยังเพื่อนๆ และน้องๆ ที่กำลังหยอกล้อกับคนรัก ภาพความสุขของทุกคนทำให้ร่างบางยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มสวยที่ข้างแก้ม

"ไม่เหนื่อยหรอก ทุกคนดูมีความสุขมากเลย ขอบคุณนะคริสที่นำพารอยยิ้มและความสุขมาให้ฉัน"

เสียงหวานเอ่ยตอบพร้อมกับเลื่อนสายตาลงมาสบตากับร่างสูงอีกครั้ง มือนุ่มยกขึ้นมาทาบทับมือหนาที่วางอยู่บนแก้มเนียนแล้วเอนใบหน้าซบลงบนฝ่ามือหนา

"ขอบคุณนะคริส...ขอบคุณที่รักกัน"

[Kai]

"พี่เลย์กับพี่คริสน่ารักเนอะโด้><"

"อื้อ อิจฉาเนอะ คนนึงก็หล่อแบบเทพบุตร อีกคนก็สวยเหมือนเทพธิดา เหมาะสมที่สุด><"

เจ้าตัวเตี้ยของผมพูดกับแบคฮยอนอย่างตื่นเต้นส่วนมือก็ป้อนนุ่มป้อนนี่ให้ผมไม่หยุด ผมจับข้อมือบางแล้วโน้มใบหน้าลงไปงับนิ้วเรียวอย่างหมั่นเขี้ยว

งับ!

"อ๊ะ!"

ตัวเตี้ยหันมามองผมที่ยังกัดนิ้วเรียวอยู่ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง แก้มใสๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ความน่ารักของตัวเตี้ยทำให้ผมอดใจไม่ไหว มือหนาสอดเข้าไปใต้วงแขนแล้วดึงร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตักได้อย่างไม่ยากเย็นก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปขโมยหอมแก้มนุ่มนิ่มนั่นฟอดใหญ่

ฟอดดดดด~~

"โอ้ยยยยย หวานอีกแล้ว เลี่ยน! ฮ่าๆๆๆๆ"

แบคฮยอนกับชานยอลเอ่ยแซวเฮฮากันอยู่สองคนเล่นเอาเจ้าตัวเตี้ยของผมได้แต่นั่งนิ่งทำหน้าแดงเป็นตุ๊กตา แต่หัวเราะได้ไม่เท่าไหร่ก็หันไปทะเลาะง้องแง้งอะไรกันไม่รู้อีกแล้วคู่นี้ ผมส่ายหัวให้กับสองคนนี้อย่างเอือมๆ คู่นี้ผีเข้าผีออก เดี๋ยวก็ดีกันเดี๋ยวก็ทะเลาะกันอย่างกับคนเป็นประจำเดือนอย่างนั้นแหละ ...เอ๊ะ! ทำไมพักหลังๆ ผมถึงปากร้ายแบบนี้ล่ะ?! คงเป็นเพราะแบคฮยอนกับเจ้าตัวเตี้ยของผมเริ่มสนิทกันแล้ว พอมาเจอกันทีไรก็ปล่อยรังศีความร้ายกาจใส่ผมตลอดแน่ๆ เลย

ผมเลิกสนใจคู่ง้องแง้ง(?)ที่เริ่มจะดีกันแล้วกระชับกอดร่างเล็กที่นั่งบนตัก

"ตัวเตี้ยอยากหมั้นกับเค้าป่ะ?"

(ต่อ)

"ฮะ?!!"

เจ้าตัวเตี้ยส่งเสียงดังลั่นจนคนอื่นๆ หันมามองกันหมด ผมยกร่างบางลงจักตักแล้วจับให้นั่งหันหน้าเข้าหาผม

"ตัวเตี้ย...แม้เราจะยังคบกันได้ไม่นานแต่เค้าหลงรักอาหารฝีมือตัวเตี้ยตั้งแต่ตอนที่เรายังได้เห็นหน้ากันแล้วนะ ยิ่งพอได้รู้จัก..ได้พูดคุย..ได้ดูแล..ได้อยู่ร่วมกัน ทุกๆ อย่างมันทำให้เค้ารู้สึกว่าตัวเตี้ยคือคนที่เค้าอยากอยู่ด้วยตลอดชีวิต...ตอนนี้เค้ายังไม่โตพอที่จะแต่งงานกับตัวเตี้ยได้...แต่เค้าขอตีตราจองตัวเตี้ยไว้ก่อนได้มั้ย?"

ผมดึงมือเล็กเข้ามากุมไว้ ตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตพยายามสื่อทุกความรู้สึกทุกอย่างให้คนตัวเล็กได้รับรู้ และพยายามเสาะหาคำตอบในดวงตาคู่กลมนั่น...รอบกายเหมือนมีแค่เราสองคนเท่านั้น เวลาเหมือนหยุดหมุน ในหัวได้ยินแต่เสียงเต้นรัวของหัวใจตัวเอง...แม้ผมจะพูดคำว่ารักบ่อยแค่ไหนแต่แต่ให้พูดยังไงก็เหมือนหัวใจผมไม่เคยชินสักที จะให้พูดว่ารักกี่ครั้งหัวใจผมก็มักจะเต้นแรงเสมอ ผมกดจูบลงไปบนใบหน้าน่ารักที่ผมหลงไหล หน้าผากมน...เปลือกตาเนียนสวย...ปลายจมูกจิ้มลิ้มน่ารัก...ริมฝีปากอิ่มที่แสนยั่วยวน...ทุกๆ อย่างทำให้ผมหลงไหลจนแทบคลั่ง ริมฝีปากผมสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำตาอุ่นๆ ที่รินรดพวงแก้มขาวเนียน ผมถอนใบหน้าออกมาแล้วบรรจงไล้น้ำตาออกจากใบหน้าน่ารัก

"ตัวเตี้ยครับ...หมั้นกับเค้านะ"

สวบ!

สิ้นคำพูดร่างเล็กก็สวมกอดผมอย่างแรง ร่างกายเล็กเกยขึ้นมานั่งบนตักผมโดยไม่ได้ตั้งใจในท่าหันด้านข้างให้ ใบหน้าน่ารักซุกอยู่กับอกผมพร้อมกับวงแขนเรียวที่กอดรัดผมแน่นขึ้น เจ้าตัวเตี้ยร้องไห้โฮพลางพยักหน้าขึ้นลงยยิกๆ เป็นคำตอบ

"ทำไมตัวเตี้ยของเค้าร้องไห้แบบนี้ล่ะหืม? เด็กดีไม่ร้องน้า คู่หมั้นของเค้าเป็นเด็กน้อยขี้แยแล้วหรอเนี่ย โอ๋ๆๆ"

ผมพูดด้วยเสียงใจดี วงแขนกว้างกระชับกอดร่างเล็กแล้วโยกไปมาเหมือนกำลังปลอบเด็กน้อยขี้แยอยู่

"โอ้ยยยยย หวานเว่อร์! มดขึ้นแล้วโด้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"

ชานยอลกับแบคฮยอนที่นั่งเงียบมานานเอ่ยแซวเสียงดังจนทุกคนหัวเราะตามทำให้เด็กตัวเตี้ยขี้แยของผมเขินจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเลย ผมส่งค้อนไปให้คู่ขี้แกล้งที่นั่งแซวนั่วเฮฮากันก่อนจะก้มหน้าลงมาปลอบเด็กน้อยในอ้อมกอด

"ไม่เป็นไรนะครับตัวเตี้ย อย่าร้องน้า"

ผมลูบบนกลุ่มผมนุ่มอย่างแผ่วเบาแต่ในใจก็อดยิ้มไม่ได้ที่เห็นท่าทางน่ารักของเจ้าตัวเตี้ยขนาดนี้

ฟึ่บ!

"หวานโว้ยยยย ทีกับเพื่อนตอนร้องไห้ขึ้นมึงกู แต่ทีกับเมียนี่ตัวเตี้ยอย่างโน้นตัวเตี้ยอย่างนี้ เลี่ยน! ไปซื้อชานมกินดีกว่า มีใครจะเอาไรป่ะ?"

ไอ้เพื่อน(เวร)เซฮุนลุกขึ้นก่อนจะบ่นยาวยืดเป็นตาแก่โดยที่ไม่ลืมดึงมือคนรักให้ลุกขึ้นตามไปด้วย แต่พอมันถามว่ามีใครจะเอาอะไรรึเปล่าเท่านั้นแหละ แบคฮยอนก็รีบยกมือขึ้นทันที

"ฉันมีๆๆๆ"

แบคฮยอนพูดอย่างตื่นเต้น ไอ้เพื่อนชานม(เปลี่ยนชื่อให้มันเรื่อยๆ แหละ หมั่นไส้ครับ ฮ่าๆๆๆๆ)ส่งสายตามาให้แบคฮยอนเหมือนจะบอกว่า 'ฉันแค่ถามตามมารยาท' ฮ่าๆๆๆ สองคนนี้นี่หาเรื่องกันตลอดเลย แต่หมาน้อยแบคฮยอน(เรียกตามเซฮุนกับชานยอลครับ แบคดูเหมือนหมาน้อยจริงจัง ฮ่าๆๆๆ)ก็ไม่สนใจสายตานั่นก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้คนในอ้อมกอดผมเขินหนักเข้าไปอีก

"ซื้อยาฆ่ามดมาให้พวกฉันด้วยนะ พอดีแถวนี้มันหวานจนมดขึ้นน่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ"

ว่าแล้วก็หันไปหัวเราะกับแฟนตัวเอง เซฮุนส่ายหัวให้เพื่อนตัวแสบนี่อย่างไม่ไหวจะเคลียก่อนจะจูงมือพี่ลู่หานหรืออาลู่ของมันเดินออกไปซื้อชานมไข่มุกของโปรด...จริงๆ ผมว่ามันต้องแอบออกไปอ้อนอะไรแฟนมันอีกแน่เลย แต่หน้าด้านอย่างมันไม่น่าจะอายพวกผมเวลาแสดงความรักกับแฟนมันนะ(ผมหลอกด่ามันนั่นแหละ ฮ่าๆๆๆๆ)

"เฮ้ยไอ้เอ๋อหูกาง! แบบนี้มันไม่แฟร์เลยอะ! โด้จะหมั้นแล้วแล้วทำไมนายถึงยังไม่ขอฉันหมั้นซักทีหาาา?!!!"

หัวเราะอยู่ดีๆ แบคฮยอนก็เปลี่ยนอารมณ์ไปดึงหูกางๆ ของแฟนตัวเองก่อนจะทวงคำขอหมั้น เอิ่ม... ไม่รู้จะพูดอะไรเกี่ยวกับหมาน้อยคนนี้ดี รู้สึกว่านางจะแรงเกินละ ฮ่าๆๆๆๆ

[Chanyeol]

ผมอึ้งไปสักพักกับคำพูดของแบค ไม่ใช่อะไรหรอกนะ...แต่มันจะมีใครที่ไหนทวงคำขอหมั้นกับแบบนี้เล่า?! แต่ก็นะ...ก็ผมหลงรักเจ้าหมาแบคที่เป็นแบบนี้นั่นแหละ~♥

"นายก็รู้ว่าฉันเจ้าชู้ขนาดไหน..."

ผมเริ่มทำหน้าเครียดแล้วแสร้งเหมือนกำลังลำบากใจสุดๆ ดูใบหน้าหงอยๆ ของแบคตอนนี้สิ มันน่าแกล้งสุดๆ เลยล่ะ♥

"เพราะงั้นฉันอาจมีกิ๊ก..."

ฟึ่บ !พลั่ก!!!!

"อั้ก!!! แค่กๆๆ"

ไม่ทันพูดให้จบประโยคฝ่าเท้าน้อยๆ (แต่หนัก)ของแบคก็ยันลงมาบนหน้าอกผมอย่างจังจนผมหงายหลัง ยังไม่พอแรงช้างสารของหมาน้อยพันธุ์แมมอธก็กระทืบลงบนหน้าอกผมซ้ำๆ จนจุก(อีกแล้วTT)

"โอ๊ย! แบค ฉันแค่.."

พลั่ก!

"หุบปาก! จุ๊กั๋นแหมแล้วก๊ะ?! บ่าฮ่าวอก! ถ้าจะเป๋นจะอี้จะมาบอกฮักฮาหาป้อคิงหยังบ่า ซักกำบ๋อบ่าฮ่านี่ แกนบ่าเฮ้ย!!!"
(หุบปาก! หลอกกันอีกแล้วหรอ?! ไอ้คนหลอกลวง! ถ้าจะเป็นแบบนี้จะมาบอกรักฉันหาพ่อ.งหรอ ซักทีมั้ยไอ้นี่ มันขึ้นโว้ย!!!)

พลั่กๆๆ!!!

ฝ่าเท้าหนักๆ กระทืบลงมาบนตัวผมไม่ยั้งไม่ให้ผมได้มีโอกาสปริปากเลยสักครั้ง...ว่าผมแค่แกล้งเล่นTT_TT ปากบางๆ พ่นภาษาเหนือที่ผมไม่เข้าใจออกมาอีกแล้ว ที่จะเข้าใจก็มีแค่คำว่าหุบปาก...ซึ่งแบคพูดออกมาเป็นภาษาเกาหลีT^T ผมหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากทุกคนแต่ทุกคนก็ได้แต่ส่ายหน้าให้ด้วยความหวาดหวั่นในความโหดของคนตัวเล็ก มีบ้างที่พยายามเข้ามารั้งแขนเล็กไว้แต่หลายคนก็โดนหมาแมมมอธสะบัดทิ้งจนหมด พี่เลย์ ดีโอ แล้วก็พี่ซูโฮเริ่มร้องไห้แล้วส่งเสียงห้ามแต่ความโกรธของแบคตอนนี้ทำให้คนตัวเล็กไม่ได้ยินเสียงใครทั้งนั้น

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

"นายตายแน่ไอ้เอ๋อหูกาง!! ไอ้ชั่ว!!!"

พลั่ก! พลั่ก!!

ผมทนไม่ไหวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนคนที่เหยียบ(กระทืบนั่นแหละครับT^T)อยู่บนอกผมเสียหลักล้มลง ผมรีบพุ่งตัวไปรับร่างที่กำลังล้มลงได้ทันเวลาก่อนจะปล่อยให้แผ่นหลังของตัวเองกระแทกลงบนพื้นหญ้า

ตุ้บ!

ผมหอบเล็กน้อยก่อนจะรียลืมตาขึ้นมาดูร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดว่าเป็นอะไรมั้ย ฮู่~~~ โชคดีที่ร่างเล็กไม่กระทบพื้นแต่นอนอยู่บนตัวผมแทน แม้ว่าพื้นหญ้าที่ปูทับด้วยผ้าผืนใหญ่จะไม่แข็งนักแต่ตัวเล็กๆ บอบบางขนาดนี้ถ้าตกพื้นแล้วแตกผมก็เสียใจได้เป็นพ่อม้ายน่ะสิครับ

"ปล่อยฉันนะไอ้คนชั่ว!"

แบคเริ่มดีดดิ้นพลางทุบกำปั้นเล็กๆ ลงมาบนไหล่ผมรัวๆ ผมไม่สนใจแล้วกระชับกอดเอวบางไม่ให้คนตัวเล็กลุกหนี

"ฟังฉันก่อนสิแบค...ฟังฉันนะ.."

ผมค่อยๆ พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเพื่อให้คนข้างบนเลิกโวยวาย คนตัวเล็กเงียบฟังผมแต่ตาเรียวสวยนั่นยังส่งสายตาชิ้งๆ มาให้ผมไม่หยุด ผมกอด 'คนรักของผม' แน่นแล้วยิ้มกว้างให้

"เมื่อกี้ฉันล้อเล่นน่า~ มีแฟนน่ารักแบบนี้แล้วฉันจะไปมีกิ๊กได้ยังไงกันฮะ♥ ไม่แกล้งละๆ แบคฮยอนอา...ฉันพูดอะไรซึ้งๆ แบบไอ้ไคมันไม่เป็นหรอกนะ ฉันรู้แค่ว่าฉันรักนาย...เพราะฉะนั้น...เรามาหมั้นกันเถอะนะ♥"

ผมถามออกไปอย่างจริงใจที่สุดเท่าที่คนอย่างผมจะทำได้ บางคนอาจคิดว่าความสัมพันะืของพวกผมมันเร็วเกินไป แต่ผมรู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เจอแบค...ว่าเขาพิเศษกับผมแค่ไหน♥

คนตัวเล็กชักสีหน้าใส่ก่อนจะเริ่มรัวกำปั้น(ที่หนักปากเท้าแมมมอธTT)ลงบนอกผมอีกครั้ง

"นี่แน่ๆๆ ทำไมมาแกล้งกันแบบนี้หา?!! นายยิ่งไม่น่าไว้ใจอยู่ด้วย!"

ใบหน้าน่ารักแสดงสีหน้างอนออกมาสุดขีด ปากแดงๆ เบะออกเล็กน้อยเพื่อแสดงความงอนแต่ผมกลับมองว่ามันยั่วยวนจนผมอดใจไม่ไหว

จุ๊บ♥

"ไม่น่าไว้ใจแต่รักจริงนี่จะหมั้นป่ะ? รักจริง รักเดียว รักแบคฮยอน...แบบนี้จะหมั้นได้ป่ะ?"

ผมถามโดยเน้นคำว่ารักให้คนตัวเล็กได้ยิน สายตาที่สบกันอยู่รัยรู้ได้ถึงความรู้สึกของกันและกันแม้ว่าปากของอีกฝ่ายจะแข็งแค่ไหนก็ตาม เหมือนกับว่าหัวใจของทั้งคู่ได้เชื่อมโยงกันแล้ว...เหมือนกับว่าหัวใจสองดวงได้รวมเป็นหนึ่งเดียวจนสามารถรับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายได้จากภายในจิตใจลึกๆ

"มะ..หมั้นก็ได้! นายพูดมากจัง-///-"

คนตัวเล็กยังทำปากแข็งแต่ใบหน้าน่ารักนั่นแดงไปหมดแล้ว และความน่ารักแสนแสบของคนตัวเล็กในอ้อมกอดของผมก็เรียกเสียงถอนหายใจของทุกคนด้วยความโล่งอกและรอยยิ้มของทุกคนที่มองมาทางพวกเรา...

คงไม่มีใครมาแซวสินะ...ก็เพราะแกนนำการแซวก็คือพวกผมนี่นา ฮ่าๆๆๆๆ

[Luhan]

"เซฮุนนี่~! ทำไมถึงเดินช้าต้วมเตี้ยมแบบนั้นล่ะ? ไม่อยากกินชานมไข่มุกแล้วหรอ?"

ผมโบกไม้โบกมือตรงหน้าของเด็กตัวโตที่ได้แต่เดินเหม่อ มือข้างหนึ่งจูงมือผมแต่อีกมือกุมจี้ของสร้อยที่เขาสวมไว้ สร้อยอะไรกันนะ เห็นใส่อยู่ตลอดแต่ก็ไม่ได้สังเกตซักทีว่ามันเป็นรูปอะไรกันแน่

"อาลู่ นั่งตรงนี้นะ"

อยู่ๆ เซฮุนก็หยุดเดินแล้วดันไหล่ผมให้นั่งที่ม้านั่งระหว่างทางก่อนจะนั่งคุกเข่าลงกับพื้น อา..เหมือนฉากแต่งงานเลยแฮะ-///- ระ...หรือว่า...

เซฮุนจะขอเราแต่งงาน??!!!!!

"นะ..นายทำอะไรน่ะ?"

ผมถามเสียงตะกุกตะกักด้วยความตกใจเมื่อรู้(ในใจ)ว่าเขากำลังจะทำอะไร อยากจะกัดปากตัวเองที่หยุดยิ้มไม่ได้สักที ตอนนี้ปากผมคงกำลังยิ้มกว้างจนถึงหูแล้วแน่เลย

"อาลู่..."

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

โอ้ยยยย หัวใจจะเต้นแรงไปไหนฮะ?!! แค่เสียงนุ่มๆ ของเซฮุนกำลังเรียกชื่อผมแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากันเองนะ>//////<

"นาย..."

"หะ..หืม?"

ป๊อก~!

"นายนี่โก๊ะจัง ลืมผูกเชือกรองเท้าแหนะ"

เซฮุนเอื้อมมือมาเขกหัวผมก่อนจะก้มหน้าลงไปผูกเชือกรองเท้าให้ ไหงไอ้เด็กนี้มันทำงี้อะ?!! แกล้งกันชัดๆ เลยนี่นา!

"ไอ้เด็กขี้แกล้ง! งอนแล้ว!!"

ผมเอนหลังพิงพนักพิงแล้วกอดอกทำหน้าบึ้งตึงใส่ร่างสูงที่เงยหน้าขึ้นมามองอย่างขำๆ

"ขำอะไรไอ้เด็กบ้า?! ไปซื้อชานมคนเดียวเลย ฉันไม่ไปด้วยแล้ว!"

ว่าแล้วผมก็สะบัดหน้าไปอีกทาง

"โหย อย่าเพิ่งงอนดิ อาลู่คนเก่งหายงอนน้า~"

เซฮุนพูดด้วยเสียงใจดีแล้วดึงมือผมที่กอดอกอยู่ไปกุมไว้ สัมผัสอบอุ่นทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบวาบที่หน้าขึ้นมาอีกแล้ว ผมหันไปขมวดคิ้วใส่เด็กที่ทำเหมือนผมเป็นเด็กแล้วบ่นใส่

"ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ฉันเป็นพี่นายนะไอ้เด็กโข่ง เรียกฮยองสิ ฮยองงงงง~ แบบนี้น่ะ เรียกสิ"

"บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่อยากให้เป็นฮยองน่ะ แล้วก็....อ่า...พูดยากแฮะ เฮ้อออ~~"

เซฮุนถอนหายใจยาวยืดเหมือนคนแก่ก่อนจะเปลี่ยนไปนั่งขัดสมาธิบนพื้นแทน แต่มือก็ยังกุมมือผมไว้ไม่ปล่อย...รู้สึกดีอะ-///-

"อาลู่...ไม่รู้ว่ามันเร่งรีบเกินไปรึเปล่านะ แล้วก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นการผูกมัดเกินไปรึเปล่า..."

เซฮุนเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงและสายตาจริงจังจนผมต้องเลิกทำตัวแง่งอนแล้วหยุดฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูด มือหนาปล่อยมือผมก่อนจะเอื้อมมือไปปลดสร้อยคอของตัวเอง ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าจี้ของสร้อยเส้นนี้คือแหวนสองวง...ที่ดูคุ้นตามากๆ

"แหวนนี่แม่เหมยลี่ให้นายไว้ใช่มั้ยล่ะ?"

ผมมองแหวนบนฝ่ามือกว้าง ใช่แล้ว!! นี่มันแหวนประจำตระกูลที่แม่ให้ไว้นี่นา มันสวยมากเลย แต่หลังจากอุบัติเหตุมันก็หายไป ผมก็ไม่กล้าบอกแม่เพราะกลัวโดนด่า นี่เซฮุนเก็บมันมาคืนให้ผมหรอเนี่ย?

"อื้อๆๆๆ มันคือแหวนประจำตระกูลที่แม่ฉันให้ตอนที่ไปร้านนายไง ขอบใจนะที่เก็บไว้ให้"

ผมพยักหน้ารัวๆ แล้วยื่นมือไปขอแหวนคืน แต่เซฮุนกลับกำแหวนไว้แน่นแล้วแบมืออีกข้างที่มีแหวนอีกวงที่มีลักษณะเหมือนกันให้ดู

"เด็กโง่ มันใช่แหวนประจำตระกูลที่ไหนกันเล่า...ตอนแรกฉันก็โดนแม่หลอกว่าเป็นแหวนประจำตระกูลแล้วแหละ แต่พอฉันเห็นแหวนแบบเดียวกับของฉันที่แม่เหมยลี่เอาให้นายฉันก็รู้ความจริงจากแม่ว่ามันเป็นแหวนหมั้น หลังจากนั้นฉันว่าจะขอนายหมั้นแต่ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นซะก่อน..."

"..."

"อาลู่..."

"อะ.."

ผมเริ่มพูดอะไรไม่ออกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ สิ่งที่เซฮุนกำลังจะพูดมานั้นผมรู้ว่ามันคืออะไร ผมรู้สึกเหมือนหัวสมองมันพร่าเลือนไปหมดเลย ขอบตาที่กำลังร้อนผ่าวเหมือนกำลังกักเก็บน้ำตาไว้เตรียมรินไหลออกมา 

"นายว่ามันจะเร็วไปมั้ย...ถ้าเราจะหมั้นกัน? ...ไม่ใช่เพราะแม่ของฉันหรือแม่ของนายต้องการแบบนั้น...แต่เพราะฉันอยากจะผูกมัดนายไว้...ให้เป็นของฉัน.."

"มะ..หมั้น...หรอ?..ฮึก.."

ผมถามออกไปอย่างแผ่วเบา น้ำตาที่คลอเบ้าเริ่มไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่พร้อมกับรอยยิ้มหวานที่เริ่มแย้มให้คนตรงหน้าได้เห็น

"ฉันมีรูปถ่ายจากประเทศไทยมาให้นายดูด้วย เรามาดูมันด้วยกันนะ น้าจางมีทำอาหารเหนือเป็น ฉันจะไปเรียนแล้วมาทำให้นายชิมนะ ตอนอยู่ที่ไทยฉันได้เรียนภาษาเหนือมา ฉันจะสอนให้นายพูดภาษาเหนือกนะ...หมั้นกับฉันนะอาลู่..อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ..."

ผมวางมือลงบนฝ่ามือหนาที่ยื่นมาให้ก่อนจะสัมผัสได้ถึงแหวนที่ถูกสวมที่นิ้วนางข้างซ้าย ผมหยิบแหวนอีกวงจากมือหนามาสวมให้เซฮุนก่อนจะโผกอดเขาจนตัวเองนั่งลงบนตักกว้างที่ยังนั่งขัดสมาธิอยู่กับพื้น

"เซฮุนอา..ฮึก..ฮยองรักนายที่สุดในโลกเลยนะ..ฮึก..รักตั้งแต่เจอนายครั้งแรกแล้ว..ฮึก.."

"ผมโอบรอบคอแกร่งแน่นแล้วซุกหน้าลงกับบ่ากว้าง อ้อมแขนอุ่นโอบกอดผมแน่นทำให้หัวใจของเราแตะกันจนรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงของตัวเองและอีกฝ่ายที่ดังประสานกันรัว มือหนาเลื่อนขึ้นมาลูบหัวผมอย่างเบามือ

"ผมก็รักฮยองนะครับ รักอาลู่ที่สุด...รักอาลู่มากกว่าชานมไข่มุกซะอีก♥"

"ฮึก..ฉันก็รักนาย..ฮึก..มะ..มากกว่าฟุตบอล..ฮึก..มากกว่าไอติม กาแฟ..ฮึก..หรืออะไรก็ตาม..ฮึก..ฉันรักนายมาก มากๆๆๆๆ เลยนะรู้มั้ย"

ผมพูดเสียงอู้อี้อยู่กับบ่ากว้าง จะหยุดน้ำตาก็ไม่ได้ จะหยุดยิ้มก็ไม่ได้ จะหยุดหัวใจที่กำลังเต้นแรงนี่ก็ไม่ได้อีก

เซฮุนดึงร่างผมออกมาจากอ้อมกอดแต่ยังไม่ปล่อยผมลงจากตัก ได้แต่กอดเอวผมไว้หลวมๆ ดวงตาเรียวคมจ้องมองเข้ามาในตาผมด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหมาย ริมฝีปากเรียวยิ้มให้ผมแบบที่ผมเห็นแล้วรู้สึกว่ามันพิเศษกว่าคนอื่นก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

"ฉันรักนายมากๆๆๆๆ นะ...อาลู่ของฉัน♥"

หลังจากเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูใบหน้าคมก็เลื่อนเข้ามากดจูบลงบนปากผมอย่างนุ่มนวล ลิ้นร้อนที่แตะอยู่ที่กลีบปากผมทำให้ผมเผยอปากรับลิ้นร้อนชื้นที่ตวัดเข้ามาเก็บเกี่ยวความหวานไปทั่ว ผมกระชับวงแขนที่โอบรอบคอแกร่งไว้แล้วตอบรับจุมพิตแสนหวานของเขา ตากลมค่อยๆ ปรือแล้วหลับพริ้มให้ประสาทลิ้นได้ทำงานดูดซับความอ่อนโยนของร่างสูงตรงหน้า มือหนาเลื่อนขึ้นมากอบกุมใบหน้าผมไว้แล้วใช้นิ้วไล้ใบหน้าผมอย่างแผ่วเบา สัมผัสนุ่มนวลของเซฮุนที่มักจะทำให้ผมรู้สึกราวกับกำลังล่องลอยบนปุยเมฆสีขาวแสนนุ่มนิ่ม ความหวานเหมือนขนมสายไหมทำให้เราทั้งคู่ต่างก็ไม่อยากถอนตัวออกมาเหมือนกำลังเสพติดรสจูบของกันและกันอยู่...

ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อน...ตอนนี้...หรือในอนาคต...

เราก็จะยังหลงไหลในรสจูบของกันและกัน...

...ตลอดไป♥

[Tao]

ผมนั่งมองพวกพี่ๆ ที่นั่งหยอกกับคนรักของตัวเองอย่างสนุกสนาน พี่คริสก็นอนหนุนตักออดอ้อนพี่เลย์หนุงหนิงกันอยู่สองคน พี่ดีโอก็คอยป้อนโน่นป้อนนี่ให้ไค คู่รักขี้แกล้งก็นั่งเถียงกันเรื่องที่พี่ชานยอลแกล้งว่าจะนอกใจ...แต่ถึงยังไงคนตัวเล็กก็ยอมหมั้นกับเขาอยู่ดีล่ะน่า พี่แบคฮยอนก็ปากแข็งไปงั้นแหละ ใครๆ ดูก็รู้ว่ารักพี่ชานยอลขนาดไหนน่ะ อีกคนก็เป็นถึงคาสโนว่าตัวพ่อแต่ก็หลงแฟน(เมีย)จนตอนนี้ถอดเขี้ยวถอดเล็บกลายเป็นลูกแมวเหมียวๆ ของพี่แบคฮยอนไปแล้ว คึคึ~~~

ผมหันไปมองพี่ซูโฮที่หันมาสบตากับผมพอดี ปากเล็กส่งยิ้มหวานให้ผมจนผมอดใจเต้นไม่ได้ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าหลายๆ คู่ก็ได้หมั้นหมายกันไปแล้ว จะเหลือก็แค่คู่ของเซฮุนกับพี่ลู่หานที่ออกไปซื้อชานมไข่มุกตั้งนานแล้วยังไม่กลับมาสักทีกับคู่ของผมที่ยังไม่ได้ตกลงปลงใจจะหมั้นหมายกันแบบคู่อื่น

"พี่ซูโฮ...คือ..เรื่องหมั้น..."

ผมจับมือนุ่มมากุมไว้แล้วพยายามจะพูด แต่กลับได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ พูดไม่ออกสักที พี่ซูโฮยิ้มให้ผมพลางส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะพูดเหมือนรู้ใจผมว่าผมกำลังจะพูดอะไร

"ใครบอกว่าพี่รีบหมั้นกันเล่าเด็กบ๊อง~! ไม่ต้องรีบเหมือนคนอื่นๆ เขาหรอก...ถึงคู่เราจะเริ่มไม่เหมือนคู่อื่นสักเท่าไหร่แต่ตอนนี้เราก็รักกันแล้วไม่ใช่รึไงหืม?"

พี่ซูโฮพูดแล้วใช้มืออีกข้างโยกหัวผมไปมาเหมือนผมเป็นเด็กๆ ผมรวบมือเล็กทั้งสองข้างไว้ก่อนจะโน้มหัวลงไปแนบกับพี่ซูโฮที่พิงไหล่ผมอยู่

"ให้ความรักของเราดำเนินไปแบบไม่รีบร้อนละกันเนาะ...แต่ถึงยังไงผมก็อยากให้พี่รู้ไว้นะว่าถึงความรักของเราจะดูเฉื่อยๆ ไปบ้างถ้าเทียบกับคู่อื่น...แต่ 'เรื่องบางเรื่อง' ผมก็ไม่เฉื่อยนะ...แถมยัง 'รัว' ไม่ยั้งอีกด้วยแหนะ คึคึ♥"

ประโยคหลังผมหันไปกระซิบข้างหูบางทำเอาคนตัวเล็กหน้าขึ้นสีแดงแปร๊ดเลย มือบางถอนออกมาจากมือผมก่อนจะระดมทุบไหล่ผมไม่หยุด

"นี่แน่ๆๆ เป็นเด็กเป็นเล็กใครสอนให้พูดแบบนี้กันหา??? -///-"

ว่าแล้วก็ทุบผมต่อจนคู่อื่นๆ เริ่มหันมามอง แต่พอเห็นรอยยิ้มสวยที่ประดับอยู่บนใบหน้าขาวเนียน(ที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงไปซะแล้ว><)ทุกคนก็เปลี่ยนจากการ 'หันมามอง' เป็นการ 'จ้องมอง' แทน โดยเฉพาะพี่ชานยอลกับพี่แบคฮยอนที่หยุดเถียงกันแล้วหันมาเตรียมตัวแซวเต็มที่ ...แต่ตอนนี้ใครสนกันล่ะ~? ก็สโนว์ไวท์หน้าหวานของผมกำลังเขินได้ที่เลยนี่นา~♥

ว่าแต่ใครกันน้าที่สอนผม~~~?♥

"ใครสอนผมน้า~ ไม่ได้สอนแค่ 'พูด' แต่สอน 'ภาคปฏิบัติ' ด้วยอีกต่างหาก~~~"

ผมพูดอย่างลอยหน้าลอยตา คู่ชานแบครีบหูผึ่งก่อนจะหันไปกระซิบกระซาบแล้วหัวเราะชอบใจกัน แต่เหมือนพี่แบคฮยอนนึกอะไรบางอย่างได้เลยรีบกระแอมกลบเกลื่อนแล้วนั่งเงียบกริบเลย แหนะๆๆ หน้าแดงๆ ของพี่แบคฮยอนมันบ่งบอกชัดเจนเลยนะว่าพี่ชานยอล 'สอน' พี่แบคฮยอนมาแล้วน่ะ :P

"เงียบได้แล้วน่า! ไม่น่าหลวมตัวไปสอนเลยให้ตายสิ แต่ที่สอนไปนั่นไม่ครบหลักสูตรนะ อย่าเอาไปใช้ที่ไหนล่ะ!"

พี่ซูโฮพูดเสียงดุพลางส่งสายตาพิฆาตมาให้ ว่าแต่กลัวผมจะเอาไปใช้กับใครที่ไหนกันล่ะ? ที่สอนมาคราวก่อนนั่นมันหลักสูตรเคะนะครับ แต่ตอนนี้ผมน่ะ..เมะทั้งแท่ง!! ว่าแต่สอนมาไม่ครบหลักสูตรแบบนี้ต้องทวงหน่อยแล้ววว

"พี่สอนผมไม่ครบอะ ทวงๆๆๆ พี่ต้องสอนผมต่อน้าาาาา~~♥"

ผมเกาะแขนแล้วเอาหัวถูไหล่เล็กไปมาอย่างออดอ้อน บางมุมผมก็อยากอ้อนนะครับ! ...แต่จุดประสงค์หลัก...

ก็เพราะพี่ซูโฮสุดที่รักดันแพ้ลูกอ้อนของผมนี่นา...แบบนี้ผมได้ 'เรียน' ต่อเร็วๆ นี้แน่เลย♥

[Chenmin]

[Chen]

"จงแด เมื่อวานโด้โทรมาบอกว่าพวกนั้นจะหมั้นกันหมดแล้วนะ ง่ำๆๆ มีแต่คู่พี่ชายนายนั่นแหละ ที่ยังไม่คืบหน้า แง่มๆๆ"

อาเปาพูดกับผมทั้งที่ตัวเองยังจมหายไปกับกองอาหารและของขวัญจากแฟนคลับ ตอนนี้นางมีแฟนคลับเป็นของตัวเองแล้วครับ แฟนคลับของผมจะไปเป็นแฟนคลับอาเปากันหมดละ แต่ผมก็ดีใจนะที่ทุกคนซัพพอร์ทความรักของเราสองคน เพราะในงานคอนเสิร์ทที่สิงคโปร์ผมได้ตกลงกับแฟนคลับไว้ว่าขอให้ผมได้มีแฟน ขอให้ผมได้มีความรัก และแม้ว่าผมจะมีคนรักแต่ผมก็สัญญากับทุกคนไว้แล้วว่าผมจะไม่ทิ้งพวกเขา เพราะสำหรับผมแฟนคลับคือกลุ่มคนที่วิเศษจริงๆ ให้ทั้งกำลังใจและการสนับสนุน อา...ผมกำลังจะพูดเรื่องซึ้งๆ หรอเนี่ย?

เอ๊ะ ว่าแต่เรื่องนี้อาเปาบอกผมตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ ขี้ลืมจังนะแฟนผม นิสัยเริ่ดๆ เชิดๆ เริ่มหายไป ตอนนี้เริ่มจะขี้หลงขี้ลืมซะแล้ว ทั้งขี้ลืม ทั้งโก๊ะ ทั้งเปิ่น ...โธ่ ซาลาเปาน้อยของผม

"ง่ำๆ จงแดที่รัก ขอบคุณที่นำพาอาหารและขนมมาให้ ฉันรักนายนะ จุ๊บๆ"

อาเปาหันมาส่งจูบให้ผมอย่างน่ารักก่อนจะกลับไปสนใจกองอาหารต่อ กลีบปากแดงกับมือเล็กๆ ที่ส่งจูบมาทำให้ผมมันน่ารักจนผมอดใจไม่ไหวลุกไปดึงร่างอวบขึ้นมากอดแน่นๆ

"อื้อออออออ~~~ ทำไมอาเปาของฉันรักขนมมากกว่าฉันล่ะเนี่ย นี่แน่ๆๆ"

ผมกอดรัดร่างกายนุ่มนิ่มแล้วระดมหอมแก้มป่องๆ หลายๆ รอบอย่างหมั่นเขี้ยวปากบางๆ สีแดงจิ้มลิ้มน่าจูบนัก ถ้าไม่ติดที่...

"โอ้ยยยย หวานเกินไปแล้วนะพวก คู่นึงก็หวานกันกลางกองขนม อีกคู่ก็หวานจนสายโทรศัพท์ไหม้ ไอ้เกรียนคยู วางสายโว้ยยยย เดี๋ยวคอนฯจะเริ่มแล้วเนี่ย ไอ้เฉิน แกก็ด้วย ฉันอุตส่าห์แต่งตัวเป็นน้องเค้กให้เมียแกจับมืออยู่นานสองนาน ไหนบอกจะซื้อหนังมาให้ร้อยแผ่นยังไม่ซื้อให้เลย ไอ้พวกเห่อแฟนแล้วลืมเพื่อนทั้งหลาย เตรียมตัวขึ้นเวทีได้แล้วโว้ยยยยยยย~!!!"

อึนฮยอกลุกขึ้นจากกองหนังสือ(โป๊)แล้วโวยวายเสียงดัง ส่วนอาเปา...แม้จะถูกผมรวบตัวไว้แน่นแต่ปากยังคอยเคี้ยวขนมในมือตุ้ยๆ จนแก้มที่ป่องอยู่แล้วยิ่งป่องกว่าเดิมอีก ทำไมซาลาเปาน้อยของผมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ><

หันไปมองอีกด้านก็เห็นพ่อนักร้องที่ทั้งหลงเมียทั้งติดเกมกำลังจ๊ะจ๋ากับศรีภรรยาที่ชื่อซองมินอยู่ หน้าตาน่ารักน่าหยิกไม่เบา ผมเจออยู่ครั้งสองครั้ง มือก็มัวแต่เล่นเกมทั้งวัน ผมว่ารายนี้น่าปวดหัวกว่าผมอีก...แต่ที่เพลียที่สุดคือ...ฮยอก...=_____=

พ่อคุณที่เมื่อกี้ลุกขึ้นมาโวยวายแต่ตอนนี้กลับไปนั่งชิลดูหนังโป๊เสียงดังไม่สนฟ้าสนดิน มันใช่เวลามั้ยเนี่ยยย แล้วดูสิ ดู๊~~~! ดูอาเปาของผม พอได้ยินเสียงจากหนังนั่นก็ยืนตัวแข็งทื่อเชียว

"ออกไปคุยกันข้างนอกเหอะนะอาเปา"

ว่าแล้วผมก็จูงมือเล็กออกจากห้องแต่งตัวทันที



"นี่~!"

อยู่ๆ อาปาก็เรียกแล้วดึงมือผมให้หยุดเดิน

"คร้าบบบบ~~"

ผมตอบรับเสียงหวานพร้อมรอยยิ้มกว้าง อาเปาก้มหน้าหลุบตาลงต่ำแล้วพูดเสียงอู้อี้

"ฉันไม่ได้รักขนมมากกว่านาย..ฉันรักนายมากกว่านะ"

แก้มป่องๆ เจือสีแดงระเรื่ออย่างน่ารักจนผมอดใจยื่นมือไปหยิกแก้มนิ่มไม่ไหว

"แก้มนุ่มนิ่มน่าหยิกของอาเปา~~~~~♥♥"

"โอ้ยยยย หยิกฉันทำไม เจ็บนะ~!!"

ร่างเล็กทำหน้ามุ่ยก่อนจะวิ่งไล่ตีผม

"มาให้ตีเลยนะจงแดบ้า! ฉันอุตส่าห์บอกรักแต่นายกลับแกล้งกันเนี่ยนะ?! นี่แน่ๆๆ!!"

เพี๊ยะๆๆๆ!!

พอจับตัวผมได้มือเล็กๆ ก็ระดมฟาดแขนผมไม่หยุด ผมพลิกตัวแล้วรวบคนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดจากทางด้านหลังบางแล้ววางหน้าลงบนบ่าเล็ก

"แกล้งแฟน แฟนน่ารักอะ♥"

ผมพูดอย่างอ้อนๆ ซิ่วหมินหันหน้ามาเหมือนจะเริ่มเถียงแต่ก็ต้องชะงักเมื่อแก้มใสหันมาชนปากผมอย่างจัง

ฟอดดดดดด~

ผมสูดความหอมจากแก้มนิ่มฟอดใหญ่ คนตัวเล็กยืนแข็งทื่ออีกแล้ว แก้มป่องๆ แดงเถือกจนผมอดใจไม่ไหว

ฟอดดดดดด~

"ฮ้าาา~ แก้มนุ่มนิ่มของอาเปาหอมชื่นใจที่สุด~♥"

"นะ..นี่!"

อาเปาเรียกเสียกตะกุกตะกักเหมือนกำลังเขิน ผมกระชับกอดแล้วส่งเสียงตอบรับ

"หืม?"

"วันนี้..."

"...?"

"วันนี้น่ะ...นาย..ยะ..ยัง..."

"ยังอะไร?"

ผมแกล้งถามเพราะตอนนี้ผมเริ่มจะเดาออกละว่าอาเปากำลังต้องการอะไร

"เอ่อ...นายยัง...วันนี้นายยังไม่ได้บอกรักฉันเลยนะจงแดบ้า-////-"

นั่นไง ว่าแล้วเชียว อาเปาของผมอยากได้ยินคำว่ารักนี่เอง แล้วถ้าผมยังไม่พูด...

ซาลาเปาน้อยของผมก็จะเริ่มทำตัวน่ารัก

"จงแดอ่า วันนี้ฉันบอกนายไปแล้วนะ คนบ้า คนขี้ลืม จงแดใจร้าย"

ว่าแล้วแขนเล็กก็กอดอกไว้ ปากบางก็เบะออกแสดงความงอนที่สุดแสนจะน่ารักนั่นออกมา ผมกอดรัดเอวบางแน่นกว่าเดิมแล้วกดจูบลงบนซอกคอขาวก่อนจะเลื่อนหน้าไปกระซิบข้างหูบาง

"ใครจะใจร้ายกับอาเปาได้ลงคอกัน อาเปาของฉัน คนน่ารัก ฉันทั้งรักทั้งหลงนายติดนายจนโดนเพื่อนล้อแล้วรู้มั้ย? ...รักอาเปา รักๆๆๆๆ รักมากๆ รักอาเปามากกกกกกกก~!♥"

ผมย้ำคำว่ารักเน้นๆ ให้ร่างเล็กได้ยินและรับรู้ถึงจิตใจของผม

รักนะอาเปาของผม♥

---------------------------------------------------------------------
 

คริสเลย์หมั้นแล้ว>< งานหมั้นจัดไปแบบราบเรียบมาก

คู่อื่นก็ตกลงปรองใจกันไปตามๆ กัน คึคึ♥

เห้ย ฟิคจบแล้วนะ ไรเตอร์แบบ..ฮืออออTT_TT

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่อยู่ด้วยกันมา

ไม่ว่าจะเพิ่งมาหรืออยู่ตั้งแต่แรก จะเม้นหรือไม่เม้น จะอ่านหรือไม่อ่าน #อันหลังไม่ใช่ละ5555

ยังไงก็ขอบคุณจริงจังนะคะ ขอบคุณจริงๆ ทุกวิวทุกเม้นทุกคนคือกำลังใจของไรเตอร์

ฟิคจบแล้วแต่เหมือนไม่รู้จะพูดอะไรอะ ใจหายนะ ฟิคเรื่องนี้เปิดตั้งแต่ 09/08/12

ไรเตอร์เปลี่ยนไปมากตั้งแต่รู้จักกับรีดเดอร์

ไรเตอร์คุยเยอะขึ้นจากที่ไม่ค่อยชอบคุย เช็คเมลทุกวัน เช็คหน้าฟิคบ่อยๆ ว่างๆ ก็นั่งคิดพล็อต

แต่บางทีก็อยู่ในโลกของตัวเองจนเพื่อนทักอะ5555555

ทุกสิ่งทุกอย่างถือเป็นประสบการณ์ใหม่ที่ไรเตอร์ไม่เคยพบเจอ

ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนจริงจังนะคะ

ขอบคุณน้องมาย mildthongmit ที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เริ่มเรื่องยันตอนนี้ และจะติดตามเรื่องต่อไปด้วยช้ะ? พี่จำได้นะว่ามายบอกว่าจะตาม- -+++ #ย้ำ #ขู่ 555555555 แอดไลน์แล้วคุยสองครั้งก็จบเลยอะมาย #นิสัยๆ 55555555555

ขอบคุณพี่ลูกแก้ว lookkaew_I Do ที่คอยให้คำแนะนำตลอด มีโมเม้นอะไรก็มาพาฟิน มีรูปก็แชร์ มีฟิคก็พาอ่านจนตอนนี้อ่านฟิคไคโด้มากกว่าฮุนฮานแล้วเนี่ย55555555

ขอบคุณไรเตอร์พี่น้ำ saiinam ที่มาช่วยกันแต่งชานแบคและเฉินหมินน่ารักๆ ทวิตก็ฟอล เฟสก็แอด เมลก็มี แต่คุยกันไม่บ่อยนะเราอะ55555555555 หลังๆ พอพล็อตหมดมาคิดพล็อตต่อพี่น้ำก็ไม่ได้มาช่วยกันเพราะพล็อตมันวกวนเกิน5555555 ขออภัยๆT^T

ขอบใจไอพลอย Paploy_b2sty ไอปิ๋ม Pum_Pim (ปิ๋มดันลืมพาสอีก ทำไมไม่ไปแจ้งเว็บแว้ ที่ให้กดลืมพาสอะ กดไปเด้จะได้มาเม้นฟิคพี่555555)ที่มาเกรียนใส่พี่ทุกลมหายใจและคอยช่วยกันมั่วพล็อตมั่วเอ็นซี

ไอพลอยก็มาพาพี่จิ้นเต๋าคชา คิดแฟน อุ้มตี๋(♥) บลาๆๆ จนพี่ไม่เป็นอันแต่งฟิค (พี่ไม่ได้โทษพลอยนะ อย่าเพิ่งพรากอุ้มตี๋จากพี่ไปT^T #อุ้มตี๋คือชีวิต) รีดเดอร์หลายคนอ่านอันนี้แล้วไม่เข้าใจช้ะ? อุ้มตี๋อะไร? คิดแฟนอะไร? 5555555 มันคือความลับค่ะ;P

ไอปิ๋มก็มาเกรียนใส่ตลอด ความหื่นนี่คือเอามาปล่อยกันทุกวี่ทุกวัน รูปฮุนฮานเอย แฟคเอย อะไรเรทๆ ปิ๋มเป็นคนนำพามาเกือบทั้งหมด เอาง่ายๆ คือปิ๋มเป็นตัวหื่น โอเคนะ? #ปิ๋มฟินจุ๊กกี้เปียก #ปิ๋มฮุนไม่เรียล #ฮุนฮานเรียลโคตร

ขอบคุณพี่เจน ลูกสาวคริสเลย์ ที่ฟอลทวิตกันมานานนมแต่เพิ่งรู้ว่าเป็นพี่เจน555555

ขอบคุณรีดเดอร์ Darkloyz ที่คุยกันบ่อยนะ แต่ทำไมไม่รู้จักชื่อ? 555555555 ตอนนี้ก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ บู่ๆๆๆ

รีดเดอร์ ลูกไฟสีฟ้า ก็หายไปนานแฮะ หลังจากสอบก็หายไปเลย ใจร้ายยยยยยT^T

รีดเดอร์ noochlove ก็หายไปนะช่วงนี้TT

แล้วรีดเดอร์ BoKo อะ?

รีดเดอร์ รัก3ลี (เอสเจ) รีดเดอร์ เบาหวิว รีดเดอร์ miskook รีดเดอร์ หนูอี๊ด รีดเดอร์ Sarang_SJ_TVXQ อีก

เฮ้ยเดี๋ยวนะ ทำไมไรเตอร์เริ่มงอแงแล้วอะ? 5555555555555 แต่รีดเดอร์หายไปเยอะนะ ฟิคเค้าไม่สนุกอ่อ?T^T ไรเตอร์เสียใจTT

แต่คือแบบมีเยอะนะที่อยู่ด้วยกันมา ii-My UU / Fc exo(chenmin) / Kihaeun / แพน / nonaiim / rirumi / BESTFRIEND VIP / Leekratai / Yuha*_guzz / Raksina VIP~ / ZorroZombie / donne' / puyfai / Tavekarn13

ไม่ใช่แค่นี้แต่ยังมีรีดเดอร์อีกหลายคนที่คอยเป็นกำลังใจให้ตลอด มาคุยกันสิเคอะ~ ไรเตอร์จะได้จำรีดเดอร์ได้(ทุกวันนี้ความจำติดลบค่ะ555555555) บางคนไรเตอร์จำยูสได้เพราะเม้นบ่อย(พยายามให้รีดเดอร์เม้นอย่างมาก55555555555)

คือจริงๆ ขอบคุณทุกคนทั้งที่เม้นและไม่เม้นแหละ เพราะบางคนอ่านในโทรศัพท์แล้วเม้นยากอันนี้เข้าใจ แต่บางทีโผล่มาให้เห็นในเมลหรือหลังไมค์ให้รู้ว่ายังอยู่ด้วยกันหน่อยก็ดีนะคะ ไรเตอร์จะได้มีกำลังใจ><

สรุปทอล์คแชปนี้ยาวสุดป่ะ? ไม่รู้สิ แต่ไรเตอร์ยังไม่รู้สึกเหมือนฟิคเรื่องนี้จะจบนะ? คงเพราะยังมีสเปอยู่มั้ง แล้วถ้าสเปจบล่ะ? เริ่มใจหายอีกละTT

ฮืออออออออออออTTOTT

ปล้ำลู่. ข่าวว่าแชปนี้เป็นแชปสุดท้าย(ถ้าไม่นับแชปสเป)ล่ะ~ *ปาดน้ำตา*

ปล้ำลู่รอบสอง(ฟินนน♥). ข่าวว่าแชปสเปคือแชปที่รวบรวมเอ็นซีล่ะ~♥

 

B B