คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : I Don't Wanna Be Your Lil Bro - Chapter 6
[Lay]
“ฮือออออ”
ผมร้องไห้คนเดียวในคอนโดหรูที่ญาติซื้อให้เมื่อนานมาแล้ว นาน...ก่อนที่ผมจะเริ่มคบหากับคริสเสียอีก ผมเจอคริสตั้งแต่ช่วงเรียนผมหา’ลัยปีแรกจนตอนนี้เรากำลังจะหมั้นกันแล้ว แต่เพราะเขา...ผมเลยไม่ได้เข้าบริษัทมาสามวันแล้ว มหา'ลัยก็โดดทั้งสามวัน ผมจะมีกะจิตกะใจเรียนได้ยังไงในเมื่อว่าที่คู่หมั้นของผมไปจูบกับรุ่นน้องคนสนิทกลางห้าง ถ้าผมไม่บังเอิญไปเห็นเข้าก็คงไม่รู้ความจริงสินะ เฮอะ!!
สี่วันก่อน
‘อาหารร้านนี้อร่อยกว่าอาหารในโรงแรมหลายๆ แห่งอีกนะครับ’
ผมแนะนำร้านอาหารให้กับลูกค้าคนสำคัญของบริษัทโฆษณา หนึ่งในธุรกิจหลายอย่างของผม พวกเรากำลังจะไปนั่งทานอาหารกันหลังจากการเซ็นต์สัญญาตกลงเป็นที่เรียบร้อย
‘คุณปาร์คกับคุณจางเคยทานร้านPP ที่เรากำลังจะไปไหมครับ? ผมชอบสเต็กปลาแซลม่อนร้านนี้มา...’
ผมที่กำลังหันไปถามคุณปาร์คกับเลขาชะงักฝีเท้าแล้วหยุดเดินกระทันหันเพราะสายตาผมหันไปเห็นว่าที่คู่หมั้นกับน้องเทากำลังเลือกนาฬิกากันอยู่ น้องเทาเป็นเด็กที่สนิทกับคริสมากเลย น้องเขาน่าสงสารมากครับ คริสเล่าว่าน้องเขาเคยโดนเพื่อนที่โรงเรียนแกล้งจนร้องไห้บ่อยๆ ไหนจะต้องมานั่งเหงาอยู่คนเดียวที่บ้านเพราะพ่อแม่อยู่ต่างประเทศกันหมด แต่ผมก็เข้าใจนะเพราะผมก็ทำธุรกิจเหมือนกัน นักธุรกิจบางทีก็ต้องยอมเสียสละบางสิ่งบางอย่างเพื่อผลประโยชน์ของส่วนรวม ผมค่อยโล่งใจหน่อยที่เห็นว่าน้องเขามีคริสคอยดูแลจะได้ไม่เหงามาก บางทีผมก็ทำขนมไว้แล้วฝากคริสให้เอาไปให้น้องเขาทานเพราะผมไม่มีเวลาไปเยี่ยม
เอ๊ะ?!
ภาพที่เห็นทำให้ผมหายใจไม่ออกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ขาเรียวรู้สึกเหมือนไม่มีแรงแม้แต่จะยืนจนแทบล้มพับลงไปกับพื้นแต่คุณปาร์คกับคุณจางช่วยประคองไว้ ผมช็อกมากเลยไม่ทันได้หันไปกล่าวขอบคุณ...คริสก้มลงไปจูบน้องเทา...
ริมฝีปากที่เคยจูบแค่ผม...กำลังจูบเทา
นิ้วเรียวที่เคยไล้ใบหน้าผม...กำลังลูบไล้ใบหน้าเล็กอย่างอ่อนโยน
ฝ่ามือหนาที่เคยลูบหัวผม...กำลังโยกหัวเทาไปมาอย่างใจดี
รอยยิ้มหวานที่ยิ้มให้ผมทุกวัน...กำลังฉีกยิ้มให้เทาอย่างเอ็นดู
ทุกอย่างที่เขาทำให้ผม...เขาก็ทำให้เด็กคนนั้นเหมือนกัน
พลั่ก! ผลัวะ! เพล้ง! พลั่ก! ตุ้บ!!!
‘ฮืออออออ’
ผมวิ่งชนคนและข้าวของสะเปะสะปะเพราะม่านน้ำตาที่ไหลไม่หยุดตั้งแต่เห็นภาพนั้น ผมล้มตัวลงบนพื้นในมุมอับในห้างที่ผมมักจะแอบเข้ามาคุยเล่นกับคริสตอนที่แอบเจอกันในเวลางาน...ฮือออ ทำไมตอนนี้ในความคิดของผมมีแต่เขาล่ะ?
สติผมค่อยๆ ลางเลือน...ความมืดเริ่มปกคลุมเพราะหนังตาที่กำลังปิดลงช้าๆ อย่างอ่อนแรง มุมอับในห้างใหญ่มีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นของคนตัวเล็กที่นั่งขดตัวร้องไห้จนหมดแรง
ปัจจุบัน
ภาพวันนั้นยังฉายอยู่ในหัวผมเหมือนหนังที่เล่นซ้ำไปมา ตั้งแต่ค่ำวันนั้นที่ยามมาปลุกผมให้ตื่นผมก็เดินตัวเบาหวิวเหมือนคนไร้วิญญาณมาที่คอนโดนี้ ในหัวคิดแต่ว่าที่คริสทำแบบนี้เพราะเขาเบื่อผมแล้ว ที่เขาไปหาเทาบ่อยๆ ก็คงเพราะเขาอยากอยู่กับคนที่เขารัก...คนๆ นั้นที่ไม่ใช่ผม ทั้งๆ ที่ผมเคยเชื่อว่าระหว่างเขากับเทาไม่มีอะไร แต่ภาพที่ผมเห็นมันบอกทุกอย่างหมดแล้ว ตลอดหลายวันที่ผมมาอยู่ที่นี่คริสคงไม่คิดที่จะตามหาผมเลยสินะ คงคิดว่าดีซะอีกจะได้ไม่มีก้างขวางความรักของเขากับเทา
‘อู๋ฟานรักอี้ชิงนะ...’
คำบอกรักของเขายังวงเวียนไปมาในหัวผมตลอด คำบอกรักจอมปลอมนั่น...คำบอกรักที่เขาก็คงบอกเทาบ่อยๆ เหมือนกัน
”ฮือออออออ”
เพล้ง!!
ผมปาแก้วน้ำเข้ากับผนังอย่างแรงจนเศษแก้วกระเด็นมาบาดแก้มขาวของผม...แก้มที่คริสชอบเอาจมูกโด่งของเขามาสูดดมความหอมไปบ่อยๆ อา...ผมเลิกคิดถึงเขาไม่ได้สักวินาทีเลยสินะ น่าสมเพชชะมัด
ไม่มีเสียงร้องโอดครวญเพราะความคมของแก้ว ไม่มีความรู้สึกเจ็บที่แก้ม ไม่รู้สึกแม้กระทั้งเลือดที่ไหลลงมาเป็นทางเพราะรอยแผลที่ยาวหลายเซ็นต์...ไม่เจ็บ...ไม่เจ็บเลยสักนิดถ้าเทียบกับบาดแผลลึกที่เขาทำไว้ในใจผม ผมลูบที่แผลเบาๆ สายตาเย็นชามองตรงไปข้างหน้า...ผมจะไม่ทำลายตัวเองอีกต่อไปแล้ว ผมจะกลับไปเป็นนักธุรกิจมากความสามารถที่ใครๆ ก็ชื่นชมคนเดิม จะกลับไปเรียน กลับไปทำงาน ทำทุกอย่างเพื่ออนาคตที่ดีของผม...ผมจะยกเลิกการหมั้น!!
”ฮัลโหล นี่ฉันเองนะ”
ผมต่อสายเข้าเบอร์ที่ผมจำได้แม่น โทรศัพท์ผมคงแบตหมดผมเลยใช้โทรศัพท์ที่ห้องโทรไปแทน
[ครับ?...เลย์?!!! นายใช่มั้ย? นายอยู่ที่ไหนน่ะ นายหายไปอยู่ไหนมา?! ฉันเป็นห่วงนายมากเลยนะ! นายอยู่ที่ไหน? ตอนนี้นายอยู่ที่ไหนกัน?!!]
คนปลายสายพูดเสียงดังด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่ทันแล้วล่ะคริส ผมรู้หมดแล้วว่าความเป็นห่วงของนายนั่นมันก็แค่การแสดง หึ!
”ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย...อีกสองชั่วโมงเจอกันที่ร้านเค้ก ‘Lulu’s Sweetie’ นะ”
ผมพูดเสียงเรียบ มือกำลังจะกดวางสายแต่เสียงในโทรศัพท์กลับทำให้ใจผมอ่อนยวบด้วยคำบอกรักนั่น
[นายเป็นอะไรน่ะเลย์?! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนายแต่ขอให้รู้ไว้ว่าคริสยังรักเลย์เสมอนะ ผมจะอยู่ข้างๆ เลย์ คอยปกป้องเลย์เสมอ น้ำเสียงนายฟังดูอ่อนแอมาก เข้มแข็งไว้นะครับอี้ชิง อู๋ฟานรักอี้ชิงนะครับ รักๆๆๆๆ ร้อยรักพันรัก....เลย์!! เฮ้!! ฟังผมอยู่รึเปล่า?! เลย์! เลย์!!!...]
แกร๊ก!
ผมรีบวางโทรศัพท์ทันทีก่อนที่ตัวเองจะใจอ่อนไปกับคำหลอกลวงพวกนั้น...ผมไม่เชื่ออีกต่อไปแล้วล่ะ
หน้าร้าน Lulu’s Sweetie
ผมยืนอยู่หน้าร้านเค้กน่ารักร้านที่ผมนัดกับคริสไว้ ผมผ่านร้านนี้หลายครั้งแต่ก็ไม่เคยแวะ เห็นว่าอยู่ใกล้คอนโดผมเลยนัดให้มาที่นี่ ผมมาถึงก่อนหนึ่งชั่วโมงเพราะต้องการจะมานั่งสงบสติอารมณ์ก่อนเจอเขา ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขาอีกต่อไปแล้ว คนที่ผมเคยแสดงความอ่อนแอให้เห็นจนหมดกลับเป็นคนที่ผมเชื่อใจไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าผมจะต้องเข้มแข็งให้ได้
ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในร้าน เอ..ทำไมวันนี้ไม่มีลูกค้าเลยทั้งๆ ที่ปกติจะมีลูกค้าเข้ามาตลอด เวลาผมขับรถผ่านทีไรก็มักจะเห็นลูกค้าอยู่เต็มร้านเสมอๆ แต่ก็ดี แบบนี้จะได้คุยกันง่ายๆ หน่อย ไม่ต้องกลัวสายตาผู้คน ผมเดินผ่านเคาน์เตอร์ว่างเปล่าที่ไม่มีพนักงานเลยสักคน หายไปไหนกันหมดนะ?
”นี่~! จะมาถอดต่อหน้าฉันไม่ได้นะไอ้คนหน้าด้าน ฉันก็อายเป็นนะเว้ย”
เสียงหวานดังมาจากห้องหลังเคาน์เตอร์ที่เปิดประตูแง้มอยู่เล็กน้อย ผมเดินเข้าไปใกล้ห้องนั้นเรื่อยๆ เพราะคิดว่าเจ้าของร้านคงอยู่ในนั้น
”ฮ่าๆๆ จะอายทำไมวะ ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นนี่หว่า”
เสียงทุ้มคุ้นหูตอบกลับอย่างสนิทสนม นี่ผมมาขัดเวลาร่วมรักของคนอื่นรึเปล่าเนี่ย? แต่ผมจะกลับไม่ได้ ผมต้องเคลียเรื่องของผมให้เสร็จเหมือนกัน ผมเดินเข้าไปเคาะประตูห้องนั้นเบาๆ
ก๊อกๆๆ
แอ๊ดดด
”อ้าว? สวัสดีครับคุณลูกค้า วันนี้ร้านทั้งร้านมีคนจองไว้แล้วครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
ชายหน้าหวานที่ดูเหมือนว่าจะเป็นเจ้าของร้านเดินออกมาจากห้องด้วยสภาพที่..เอิ่ม-///- เสื้อเชิ้ตสีขาวมีโลโก้ของร้านติดอยู่ตรงปกเสื้อคลุมร่างเล็กอยู่ยับยู่ยี่ไปหมด เขาก้มหัวแสดงความขอโทษที่ไม่สามารถเปิดร้านให้ผมได้...นี่ผมมาขัดจังหวะพวกเขาจริงๆ ใช่มั้ย? อา...แต่ถ้าร้านปิดแบบนี้จะคุยกับคริสยังไงล่ะ? ผมเปิดปากจะขออนุญาติเจ้าของร้านเพื่อยืนรอคริสอยู่หน้าร้าน
”เอ่อ...คือผมมีนัดที่นี่ ผมขอรอเขาหน้าร้านได้มั้ยครับ?”
”อ้อ ได้สิครับ จะนั่งรอในร้านก็ได้ แต่อีกครึ่งชั่วโมงต้องออกไปนะครับเพราะคนที่จองร้านไว้เขาต้องเตรียมร้านไว้เซอร์ไพรซ์แฟนเขาล่ะ~ คิกๆ ...ว่าแต่คุณหน้าคุ้นๆ นะครับ เราเคยเจอกันมาก่อน...คุณเลย์!!!”
เจ้าของร้านกล่าวอนุญาติเสียงหวานแล้วหัวเราะคิกคัก แต่อยู่ๆ เขาก็ทำหน้าแปลกใจแล้วก็ชี้หน้าเรียกชื่อผมอย่างอึ้งๆ
เพล้ง!!
เสียงของในห้องตกกระทบพื้นเสียงดังพร้อมร่างสูงที่โผล่ตัวออกมาจากประตูห้องด้วยสภาพที่ไม่ต่างจากร่างเล็กตรงหน้าผมเท่าไหร่ เพียงแต่เสื้อเชิ้ตของเขาไม่ได้ติดกระดุม...ซักเม็ด เรือนผมสีทองเปียกชุ่มยุ่งเหยิงไปหมด
ตุ้บ!!
ผมทรุดตัวลงกระทบพื้นอย่างแรงเพราะร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องหลังเคาน์เตอร์คือ...คริส!! นี่เขามีนัดกับผมในอีกไม่ถึงชั่วโมงข้างหน้าแต่ตอนนี้เขากลับมาพลอดรักอยู่กับเจ้าของร้านเค้ก?!! ผมไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่าเขาจะสำส่อนขนาดนี้
แหมะ!
น้ำตาที่ผมกลั้นไว้ไหลออกมาในที่สุด ความเจ็บแสบจากบาดแผลที่แก้มรุนแรงขึ้นเพราะความชื้นของน้ำตาใส...ทั้งๆ ที่บอกกับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ร้อง ทั้งๆ ที่บอกว่าจะเข้มแข็ง แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันเจ็บเจียนตาย น้ำตาที่เคยคิดว่าจะหมดไปตั้งแต่เมื่อเช้าเพราะร้องไห้ติดต่อกันมาหลายวันกลับพรั่งพรูออกมาเรื่อยๆ ...เสียใจ...หัวใจรู้สึกเจ็บแปลบราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
”เอ่อ...มันไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะครับคุณเลย์”
เจ้าของเสียงหวานพูดขึ้นแล้วพยายามประคองผม ผมไม่มีแรงจะปัดมือบางออก ในใจไม่นึกโทษร่างเล็กเพราะเขาดูใสซื่อ...ซื่อซะจนถูกคนเลวๆ อย่างคริสหลอกได้!!
”เดี๋ยวฉันจัดการเอง ขอยืมร้านแปบนึงนะเว้ย”
เสียงทุ้มหันไปคุยกับเจ้าของร้าน ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆ แล้วหันมาขอโทษผมอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป...ตอนนี้ทั้งร้านเงียบกริบ มีเพียงเสียงสะอื้นของผม...ไม่ไหว..หยุดร้องไม่ได้เลย ความเสียใจมันเอ่อล้นออกมาเต็มไปหมด ภาพวันก่อนย้อนกลับมาอีกครั้งสลับกับภาพและเสียงหัวเราะเมื่อกี้...หัวใจผมเจ็บไปหมดเลย
”เลย์...”
”หยุด!! ฮึก อย่าเข้ามา! อย่ามาแตะต้องฉัน ฮึก..ฮือออ”
ผมห้ามร่างสูงที่พยายามจะเข้ามากอดผม กอดแบบที่เคยกอดคนอื่นน่ะผมไม่ต้องการ!!
”ฉันน่ะ ฮึก...ฉันน่ะพยายามแล้วที่จะไม่ร้อง ฮึก...แต่..แต่นายก็ทำร้ายฉัน ฮึก...นายรอก่อนไม่ได้หรอ?...รอให้เรายกเลิกงานหมั้น..ฮึก..ให้เรียบร้อยก่อน ฮึก แล้วค่อยไปหา..ฮึก คนอื่น ฮืออออ”
ผมพยายามพูด เสียงสะอื้นดังขึ้นต่อเนื่องอย่างหยุดไม่ได้ พอคิดว่าเราจะเลิกกันจริงๆ แล้วหัวใจมันเบาหวิวไปหมด ความเจ็บแปลบเพิ่มขึ้นทวีคูณ
”ยกเลิกหมั้น?!!”
เสียงทุ้มพูดขึ้นอย่างแปลกใจ...หึ! ไม่รู้ว่าแปลกใจหรือดีใจกันแน่ที่ในที่สุดผมก็จะปล่อยเขาไปสักที ผมคงหมดความหมายกับเขาแล้วสินะ...
ขวับ!
ร่างสูงที่นั่งอย่าตรงหน้าคว้าร่างผมเข้าไปกอดอย่างแรงจนพวกเราเสียหลักลงไปนอนกับพื้น ผมที่นอนทับอยู่บนร่างแกร่งเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาที่ผมหลงใหลก่อนจะทุบกำปั้นลงบนอกหนาจนคนข้างใต้เบ้หน้าแล้วรวบแขนผมเบาๆ
”โอ้ย! ผมเจ็บนะครับ คุณฟังผมก่อนสิ มีอะไรก็ถามผมอย่าเก็บไว้คนเดียว ผมอธิบายได้ทุกอย่าง แต่ที่แน่ๆ งานหมั้นของเราจะไม่ถูกยกเลิกแน่นอน!!”
”ฮือออ..นายจะมารั้งตัวฉันไว้ทำไม ถ้าไม่รักกันก็บอกฉันสิ..ฮึก..ฉันจะได้ปล่อยนายไป ทำไมต้องมาทำร้ายจิตใจกันด้วย..ฮึก..ทั้งที่ห้างเมื่อหลายวันก่อนกับน้องเทา ฮึก..ฮือออ..ทั้งที่ร้านเค้กทั้งๆ ที่เรามีนัดกัน ฮึก..”
”...”
”..ได้โปรด..ฮึก...อย่าทำร้ายจิตใจฉันอีกเลยนะ..ฮือออออ”
[D.O]
“ดีโอ..มาคุยกับพ่อหน่อยสิ”
ผมเพิ่งกลับมาจากเดินเล่นที่สวนสาธารณะกับ..กับ...แฟน-///- อ่า..เขินจังแฮะ ผมไปเดินเล่นกับไคที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านมา มีความสุขมากๆ เลยครับ เหมือนฝันไปเลย ไม่สิ นี่มันยิ่งกว่าฝันอีก ไคก็ชอบฉวยโอกาสอยู่เรื่อยเลย...แต่ผมก็ชอบนะ>///<
อยู่ๆ พ่อก็เรียกผมมาคุยด้วย ไม่บ่อยนักที่จะเห็นพ่อเป็นแบบนี้เพราะปกติพ่อจะตามใจผมตลอด แต่ถ้าพ่อพูดแบบซีเรียสแบบนี้เมื่อไหร่แสดงว่าผมต้องทำตามคำสั่งของพ่ออย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
“มีอะไรครับ”
ผมนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับพ่อแล้วถามพ่อด้วยสีหน้าสงสัย
“ลูกคบอยู่กับเด็กที่ชื่อไคใช่ไหม?”
พ่อถามเสียงเรียบ
“ครับ เดี๋ยวว่าจะพามาแนะนำให้พ่อรู้จักซักวันเหมือนกัน พ่อมีอะไรรึเปล่าครับ?”
ผมตอบไปตามความจริง พ่อไม่เข้มงวดเรื่องนี้เท่าไหร่เพราะคงจะปลงตกกับพี่ชายของผมไปแล้วล่ะ นี่ก็ไม่รู้ว่าหายไปขลุกอยู่กับสาวที่ไหนไม่เข้าบ้านมาสี่ห้าวันแล้ว
“เลิกกับเขาซะ”
“O_O?”
พ่อยังพูดด้วยเสียงเรียบเหมือนเดิม แต่แววตาฉายความดุดันเพื่อให้ผมตอบตกลง ผมตกใจมากเพราะไม่คิดว่าพ่อจะห้าม ไคเป็นคนที่ต่อสู้เก่งพ่อก็น่าจะชอบด้วยซ้ำ เอ๊ะหรือว่าเพราะว่าพ่อยังไม่รู้ว่าไคต่อสู้เป็น?
“ไคเขาต่อสู้เก่งนะครับ ถ้าพ่อเจอพ่อต้องชอบแน่ๆ”
“ก็เพราะวันมันเก่งน่ะสิ พ่อไม่ชอบหน้ามัน แค่เก่งนิดหน่อยทำเป็นหยิ่งไม่อยากเข้าแก๊งพ่อแล้วยังมาทำร้ายลูกน้องพ่อไปอีกตั้งหลายคน ฉะนั้นเลิกกันซะ”
“แต่...”
“ไม่มีแต่! คนอื่นพ่อไม่ห้ามแต่คนนี้ยังไงก็ไม่ได้!! ลูกรู้นะว่าถ้าขัดคำสั่งพ่อแล้วจะเป็นยังไง...”
ปัง!! เพล้ง!
พ่อพูดเสียงดังขึ้นแล้วหยิบปืนขึ้นมายิงกลางรูปไคบนกระจกที่ไม่รู้ว่าใครเอามาติดไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“เรื่องอื่นผมยอมพ่อได้แต่เรื่องนี้ผมยอมไม่ได้เหมือนกัน!!! ผมรักของผม! พ่อห้ามทำอะไรไคเด็ดขาด!!”
ผลัวะ!
ผมลุกขึ้นยืนตะโกนกลับเสียงดังแล้วเปิดประตูห้องรับแขกเดินขึ้นห้องไปทันที
“หึหึ แล้วเจอกัน...ไค”
ปัง!!
-------------------------------------------------------------------------------------
แงๆ ขอโทษที่ผิดคำพูดนะคะรีดเดอร์
ตอนแรกบอกว่าจะเอาคริสเลย์ลู่ลงแชป5 แต่ไรเตอร์ว่ามันยาวไปเลยต่อมาแชป6เลย
ไรเตอร์รู้สึกผิดเลยแถมโด้มาอีกนิดหน่อย ขอโทษจริงๆ นะคะ
ตอนนี้คริสมั่วกับลู่อีกแล้วหรอ? ไรเตอร์ก็ไม่รู้ค่ะเพราะม๊าเลย์เล่ามาแค่นี้
ไรเตอร์เหนื่อยมากค่ะกว่าจะวิ่งตามหาม๊าที่วิ่งหายไปตั้งแต่แชปก่อน แฮกๆ
แชปหน้ากัมจงของไรเตอร์โดนทำร้าย กระซิกๆT^T + NC Chanho(เบื่อกันยัง? รอบนี้มี'ของเล่นใหม่'มาอีกแล้ว><)
ตอนนี้พล็อตNCเต็มหัวไรเตอร์ไปหมดเลย-////-
มีคู่ชานโฮ คริสเลย์ เฉินหมิน และลามไปถึงชานแบค(คู่นี้ยังไม่ทันได้เจอกันเลย5555)
และ...รีดเดอร์คะ ความโลภของไรเตอร์คนนี้มันมาแบบไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ
ไรเตอร์อยากได้โหวตกับคำวิจารณ์อะTT(<Review/Vote>)
ทำไมไรเตอร์โลภมากแบบนี้ก็ไม่รู้ แต่รีดเดอร์ช่วยเม้น + โหวต + วิจารณ์เรื่องนี้ให้ไรเตอร์นะ*0*
สุดท้าย...ขอบคุณที่ติดตามอ่านเรื่องนี้กันนะคะ♥
ปล้ำลู่. ถ้ารีดเดอร์เจอคำผิดที่ไม่ใช่ผิดเพื่อเสียง/อารมณ์แจ้งไรเตอร์ด้วยนะคะ
ไรเตอร์ไม่ชอบให้มืคำผิดในฟิคตัวเอง อย่างเวลาพิมพ์ผิดก็ต้องแก้
เพราะสองสามวันนี้ไรเตอร์ลองอ่านแชปเก่าดูแล้วเจอคำผิดเยอะแยะเลย
ผิดแบบพิมพ์พลาดอะค่ะเช่น: พิมพ์ยับ เป็น ยัย เพราะแป้นพิมพ์มันติดกัน
ไม่ก็พิมพ์คำที่ใกล้เคียงเช่น: พิมพ์สาม เป็นสายเพราะไรเตอร์อาจคุ้นเคยกับคำว่าสายมากกว่า
ประมาณนี้น่ะค่ะ ฝากด้วยนะคะ
ปล้ำลู่รอบสอง. ย้ำอีกครั้งว่าไรเตอร์ตอบเม้นของรีดเดอร์ทุกคน เข้าไปอ่านได้ในหน้าหลักนะคะ
รักรีดเดอร์ทุกคน♥
[15/08/12]
ความคิดเห็น