[TWICE] วิญญาณอารักษ์

"ดาฮยอน! จะไปไหน กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"  ฉันตะโกนเรียกแฟน...ก็ไม่เชิง อันที่จริงเราเพิ่งจะตกลง ลองๆคบกันเมื่อสามวันก่อนนี่เอง

"เราเลิกกันเถอะพี่ซานะ" ดาฮยอนพูดพร้อมๆกับมองไปรอบๆบ้านของซานะ หน้าตาเลิกลั่กเหมือนกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

"ทำไม พี่ผิดอะไรเหรอ?" ฉันถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ 

"ฉะ..ฉันเอง ฉันผิดเอง ที่จริงฉันมีแฟนอยู่แล้ว ฉันขอโทษ ...ฉะ..ฉันไปนะ" ทันทีที่พูดจบ เจ้าตัวก็รีบวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต

"อีกแล้ว?" ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ เพราะดาฮยอนไม่ใช่คนแรกที่เป็นแบบนี้ 

หลายต่อหลายคนที่เข้ามาในชีวิตฉัน คบกันได้ไม่นานก็ต้องมีเรื่องมาสารภาพบาปแล้วก็ขอเลิกกันไปซะทุกราย  

.

.

.

"จื่อวี~~" ฉันวิ่งเข้าไปกอดเด็กน้อยเสาหินข้างบ้าน ที่กำลังนั่งอ่านนั่งสือบนเตียงของเธอ

"คนนี้คบได้กี่วันล่ะ" เป็นคำถามที่ใช้ถามนับครั้งไม่ถ้วน 

" งื้อ~~ จื่อวี T^T "  ฉันทำท่างอแง ก่อนจะกอดอีกฝ่ายแน่นกว่าเดิม ถึงแม้จื่อวีจะทำท่าเอือมๆแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรล่ะหน่า

โจว จื่อวี เด็กสาวข้างบ้านที่อายุน้อยกว่าฉัน2ปี ครอบครัวของจื่อวีเป็นชาวไต้หวันที่ย้ายมาทำธุรกิจที่เกาหลี พ่อกับแม่ของเราเป็นเพื่อนสนิทกัน 

แถมตระกูลของเราก็ทำธุรกิจร่วมกันมาหลายยุคหลายสมัย บ้านฉันก็เหมือนบ้านจื่อวี บ้านจื่อวีก็เหมือนบ้านฉัน จะเดินเข้าเดินออก เมื่อไหร่เวลาไหนก็ได้

แล้วที่ผ่านมา จื่อวีคือคนที่รับรู้เรื่องราวของฉันในทุกๆเรื่อง ด้วยความที่เราโตมาด้วยกัน ทุกครั้งที่มีเรื่องไม่สบายใจ แค่ได้กอดจื่อวีฉันก็รู้สึกผ่อนคลายลงอย่างบอกไม่ถูก

ถึงแม้จื่อวีจะชอบทำตัวไม่เดือดไม่ร้อน ไร้ซึ่งอารมณ์ร่วมหรือทำตัวเย็นชากับฉันอยู่บ่อยๆ แต่จื่อวีไม่เคยทิ้งให้ฉันต้องเผชิญปัญหาโดยลำพังเลยสักครั้ง

"เสียใจมากเลยเหรอ?" คำถามที่มาพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉยตามสไตล์ของเสาหิน

"นิดนึง...แต่อยากให้จื่อปลอบ" ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากอกอุ่นของคนน้อง ก่อนจะบอกความต้องการของตัวเองออกไป 

จื่อวีสบตากับฉันครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหัวให้กับความเอาแต่ใจของฉันที่ไม่ว่าครั้งไหน เขาก็ไม่สามารถปฎิเสธมันได้เลย

"คืนนี้ขอนอนกอดจื่อทั้งคืนเลยนะ ^^ "

"ถ้าจื่อตอบว่าไม่ล่ะ" จื่อวีส่งสายตาเย็นชาระดับสิบมาที่ฉัน

"พี่ก็จะทำเป็นไม่ได้ยินค่ะ" ฉันยิ้มร่ากลับไป ก่อนจะล้มตัวลงนอนยังที่ประจำ พร้อมกับตบหมอนเรียกเสาหิน

"ทำไมถึงได้เอาแต่ใจนักนะ" ถึงปากจะบ่น แต่เสาหินก็ล้มตัวลงมานอนข้างๆฉันอย่างว่าง่าย 

ด้วยความที่มันเขี้ยว เสาหินเลยบิดจมูกฉันไปมาสองสามทีก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอด ลูบที่หลังของฉันเบาๆเหมือนที่เคยทำ

"ขอบคุณนะเสาหิน"   ฉันนอนหลับตาพริ้มในอ้อมกอดของจื่อวี ก่อนจะเคลิ้มหลับเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนจะอบอุ่นไปในที่สุด

***** แอบมาเปิดเรื่องใหม่ สั้นๆไม่เกิน3ตอนนาาา  ฝากติดตามกันด้วยฮับ #วิญญาณอารักษ์ *****