Short Fiction D18 : What is our relationship?

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

 

 

 

 

Special for P’ Moni-San!

 

Thx a lot for your helping

 

 translates doujin Mimesis

 

You so cute!

 

 

 

 

 

 

 

มีดเริ่มกรีดแผลในใจนั้นทีละน้อย...ทีละน้อย 

 

หากทว่าสักวันมันคงจะกรีดหัวใจของนภาจน...

 

หัวใจของเขาอาจไม่มีความรู้สึกอีกต่อไปเลยก็ได้...

 

 

 

 

 

 

 

เสียงปากกาขีดเขียนงานเอกสารในห้องสี่เหลี่ยมกว้าง เขาหยิบเอกสารกองนี้ดันไปข้างหน้าแล้วเลื่อนอีกกองเข้ามา กองเอกสารบนโต๊ะบ่งบอกได้ถึงความวุ่นวายและความเร่งรีบของงานโรงเรียนในตอน นี้ นับว่าผิดปกติกับเด็กหนุ่มวัยสิบห้าคนนี้ เพราะเมื่อมีงานใดเข้ามาเขาจะรีบจัดการให้เรียบร้อยไม่คั่งค้างเป็นกองเท่า ภูเขา

 

ครูใหญ่ยกงานให้เด็กทำแบบนี้มันก็ออกจะเกินไปหน่อย

 

ฮิบาริถอนลมหายใจเบาๆ แล้วก้มหน้ารับชะตากรรมตนเองต่อไปจนไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยมาถึงเกือบพระ อาทิตย์ตกดินได้แล้ว ขณะที่ฮิบาริจรดปากกาเซ็นชื่อเอกสารแผ่นสุดท้ายก็มีใครบางคนเปิดประตูแล้ว รีบวิ่งเข้ามา

 

“เคียวยะ! รอนาน...อ๊ะ อุก!”

 

ดีโน่สะดุดพื้นพรมแล้วลื่นล้ม ฮิบาริมองด้วยแววตาสมเพศ...นี่เหรอบอสคาวัลโรเน่ แฟมิลี่ผู้ทรงอิทธิพลอันดับสามของอิตาลี่? ดูเหมือนเจ้าหัวทองซุ่มซ่ามมากกว่า

 

“เราไปเที่ยวด้วยกันเถอะ”

 

ชิ...ไม่อยากไปหรอกนะ

 

ถ้าไม่เห็นว่าแกจะเลี้ยงซูซิฉันน่ะ

 

 

 

มือเล็กขย้ำผมสีทองของดีโน่เพื่อระบายความรู้สึกสุขสมที่กำลังเกิดขึ้นใน ขณะนี้ คนใต้ล่างเพิ่มจังหวะและความเร็วมากขึ้นอีก เสียงครางสุขสมของเมฆาน้อยดังก้องไปทั่วห้อง น้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยเมื่อทั้งคู่ถึงจุดสูงสุดเรียบร้อยแล้ว

 

ร่างเล็กพิงผนังห้องน้ำหอบหายใจเหนื่อย ดวงตาสีรัตติกาลเหลือบมองอีกฝ่ายที่กำลังพรมจูบไปทั่วผิวสีขาวตีตราความเป็น เจ้าของ ความเขินอายทำให้ใบหน้าหวานต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

 

“เคียวยะ...เราจะอาบน้ำกันหรือยัง?”

 

ดีโน่ถามแล้วหอมแก้มคนตัวเล็กในอ้อมกอดของเขา ก่อนที่จะถูกสาวเจ้าตบหัวเข้าให้

 

“เพราะคุณไม่ใช่หรือไง...ที่มัวแต่ทำเรื่องหื่นๆ แบบนี้!”

 

“ฮะๆๆ อายเหรอ?”

 

ดีโน่ถามคำถามได้ตรงจุด ความไม่ยอมแพ้ที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดของฮิบาริ เคียวยะทำให้เขาเตะร่างสูงจนร่างสูงต้องกลิ้งไปอีกทางเป็นรอบที่สองของวัน

 

“ผมจะอาบน้ำแล้ว!”

 

เม่นน้อยตัวนี้...ไม่เชื่องเอาซะเลย

 

ดีโน่คลี่ยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์

 

คงจะต้อง ‘ลงโทษ’ แล้วสิ

 

ไม่ต้องทายก็รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่...

 

 

 

 

 

หลังจากดีโน่อาบน้ำเรียบร้อย เขาพบว่าคนรักหลับแล้ว ร่างบางน่าทะนุทนอมนครอบครองเตียงขนาดคิงไซส์ไว้เพียงคนเดียว ดีโน่ส่ายหน้าให้กับความเอาแต่ใจของฮิบาริ เขานั่งลงข้างเตียงแล้วลูบเส้นผมสีดำอย่างเบามือพลางพินิจพิจารณาใบหน้ายาม หลับของคนรักตน

 

ตั้งแต่คบกันมาราวๆ เกือบปี...

 

ว่าแล้วก็แอบหยิบโทรศัพท์มือถือของคนรักขึ้นมาเปิดข้อความดู ทุกพันข้อความที่เขาส่งมาหาเคียวยะตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น...สื่อได้ถึงความ รักที่เขามี

 

นภาบอกรักเมฆาทั้งการกระทำแล้วก็คำพูดแล้ว...

 

“แล้วเมื่อไร ฉันจะได้ยินคำว่ารักจากปากนายบ้างนะ...เคียวยะ”

 

เขารู้ดีว่ามันคงจะยากที่คนตัวเล็กจะบอกรักกับเขา แต่เขาก็อยากจะได้ยินคำนั้นบ้าง เม่นน้อยซึนเดเระไม่เคยกล่าวรักหรือทำตัวโรแมนติกเหมือนคู่รักอื่นๆ เลย

 

มีดเริ่มกรีดแผลในใจนั้นทีละน้อย...ทีละน้อย

 

หากทว่าสักวันมันคงจะกรีดหัวใจของนภาจน...

 

หัวใจของเขาอาจไม่มีความรู้สึกอีกต่อไปเลยก็ได้...

 

“เฮ้อ...สงสัยวันนี้ต้องนอนโซฟาแล้วสิเรา”

 

ดีโน่พึมพำกับตนเอง

 

 

 

รุ่งขึ้นยามเช้า อากาศสดใสกำลังดี ขณะที่กำลังทานข้าวเช้าที่ห้องอาหารโรงแรมด้วยกัน  ดีโน่ก็เอ่ยถามคำถามเดิมอีกครั้งเป็นรอบที่ร้อยพันเท่าไรไม่รู้...ฮิบาริจำ ได้ดีว่าตั้งแต่คบกันมา ดีโน่ถามคำถามนี้เกือบทุกวัน

 

วันนี้ก็มาอีกแล้ว...คำถามนรกนั่น!

 

“นายรักฉันมั้ย เคียวยะ?”

 

“น่ารำคาญน่า ดีโน่”

 

ฮิบาริตัดบทด้วยการตักไส้กรอกเข้าปากเคี้ยว อัญมณีสีซิทรินนั้นแปรเปลี่ยนความรู้สึกเพียงชั่ววูบก่อนจะยิ้มแย้มตามเดิม

 

“อืม โทษทีนะ”

 

ฮิบาริลุกขึ้น

 

“วันนี้ผมมีงานตอนเช้า เราแยกกันตรงนี้เลยแล้วกัน”

 

“อื้ม เดี๋ยวสี่โมงเย็นวันนี้ฉันไปหานะ”

 

ฮิบาริพยักหน้าแล้วเดินออกไป ทิ้งให้ดีโน่ครุ่นคิดอะไรเงียบๆ คนเดียว

 

เวลาเย็นสี่โมงสิบห้านาที...ฮิบาริเงยหน้ามองนาฬิกาบนผนังห้อง ดีโน่มาสายไปสิบห้านาที...ถ้าอีกห้านาทีเขายังไม่ได้ จะขย้ำ! ขณะที่กำลังคิดขย้ำครูฝึกตนเองนั่น ประตูห้องก็เลื่อนออกตามมาด้วยร่างของยามาโมโตะ

 

“มาทำอะไร”

 

ฮิบาริลุกขึ้น รอยยิ้มปัญญาอ่อนในความคิดของฮิบาริปรากฎบนใบหน้าที่อาบชุ่มด้วยเหงื่อ

 

“ฉันมาซ้อมเบสบอลน่ะ แล้วเห็นนายไม่กลับบ้านสักทีก็เลยขึ้นมาดู นายรอใครอยู่อ่ะ ฮิบาริ?”

 

“ไม่เกี่ยวกับคุณ”

 

ฮิบาริหยิบเอกสารมาอ่านทวนความเรียบร้อยทำเป็นไม่เห็นเจ้าสัตว์กินพืชบ้า เบสบอลที่พูดเจื้อยแจ้วอยู่คนเดียว แม้สายตาของเขาจะจับจ้องอยู่ที่งานตรงหน้า แต่ภายในใจกลับว้าวุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

นี่ก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ไอ้ม้าบ้า!

 

ทันใดนั้น ยามาโมโตะก็ดึงตัวฮิบาริขึ้นแล้วดันเขาติดหน้าต่าง ขณะที่ฮิบาริชักท่อนฟา ยามาโมโตะก็ก้มหน้าลงจูบกับร่างบางเสียก่อน เมื่อได้สติหัวหน้ากรรมการคุมกฎรีบผลักอีกฝ่ายออกทันที

 

“เคียวยะ...?”

 

ใครบางคนที่ไม่อยากให้อยู่ ก็มายืนอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว บอสมาเฟียหนุ่มยืนนิ่ง มองสลับไปมาระหว่างฮิบาริและยามาโมโตะ พยายามปะติดปะต่อเรื่องต่างๆ ที่เห็นกับตาตนเองรวมถึงคำถามในใจที่มีมาตลอดก่อนจะคลี่ยิ้มแสนเศร้าออกมา

 

“ฉันขอตัวก่อนนะ”

 

เมฆาน้อยรับรู้ได้เลยว่านี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีแน่...เรื่องคิดบัญชีกับเจ้าสัตว์กินพืชไว้ทีหลัง! คิดได้ดังนี้แล้วเขาก็รีบวิ่งตามออกไป

 

มือเล็กคว้าเสื้อของชายหนุ่มชาวอิตาเลี่ยนไว้แล้วรีบพูดแก้ความเข้าใจผิด

 

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณเห็นนะ ผมกับสัตว์กินพืชนั่นเราไม่...”

 

“เคียวยะ...”

 

ดีโน่ถามต่อ

 

“นายรักฉันมั้ย เคียวยะ?”

 

“คุณมาถามอะไรตอนนี้! ปัญญาอ่อน!”

 

ดีโน่สลัดมือเล็กนั้นทิ้งทันที ท่าทีดีโน่ที่แปลกไปทำให้ฮิบาริเบ้ปากไม่พอใจแล้วขึ้นเสียง

 

“โมโหอะไรของคุณ ผมจะอธิบายอยู่เนี่ย!!”

 

“นายจะอธิบายอะไรอีก!”

 

ดีโน่ตะโกนแล้วหันหน้ากลับมา ดวงตาสีซิทรินมองร่างบางที่จ้องหน้าเขาเขม็งด้วยความโกรธ...

 

โครม!

 

ดีโน่ชกหมัดไปที่กำแพงเฉียดใบหน้าหวานนั้นเพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตร น้ำเสียเย็นชาของเขามันบ่งบอกได้ถึงความโกรธที่พยายามระงับไว้ด้วยการชก กำแพงแทนที่จะลงกับร่างเล็ก

 

“นายจะโกรธฉันทำไม เคียวยะ”

 

“...”

 

“ตลอดมาที่เราคบกัน นายเคยบอกรักฉันสักครั้งมั้ย มีแต่ฉันไม่ใช่เหรอที่บอกรักนายตลอด...นายรู้มั้ย เคียวยะ การที่นายทำตัวแบบนี้ บางครั้งก็ทำให้ฉันอดคิดไม่ได้นะ”

 

ระหว่างเรามันคืออะไรกันแน่ เคียวยะ...นายแค่คบกับฉันเพื่อความสนุกหรือเปล่า พอนายสนุกสมใจ นายก็เขี่ยฉันทิ้งอย่างนั้นเหรอ?”

 

ความรู้สึกอัดแน่นจุกเต็มลำคอของเมฆา จนไม่สามารถเอ่ยเอื้อนออกมาเป็นคำพูดได้เลย

 

“เคียวยะ...บางทีฉันก็เหนื่อยนะ เหนื่อยกับการต้องรอคอยแบบนี้”

 

ดีโน่ผละออก ดวงตาสีซิทรินสบตากับร่างเล็กพยายามหาความรู้สึกรักจากอีกฝ่ายแต่กลับว่าง เปล่า ความเจ็บปวดรู้สึกได้ถึงใบมีดที่กำลังกรีดหัวใจให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ  ทว่าหัวสมองกลับสั่งให้เขาล้วงหยิบของบางอย่างในเสื้อโค้ตออกมา

 

กล่องของขวัญห่อด้วยริบบิ้นสีม่วงสวยยื่นมาตรงหน้า

 

“ขอบคุณนะ...ที่ให้คำตอบฉันในวันนี้ เคียวยะ”

 

ดีโน่คลี่ยิ้มบางเหมือนที่เคยเป็นปกติ ทว่ามันกลับสื่อทุกอย่างออกจากดวงตา...ปิดความเจ็บปวดและเสียใจนั้นไม่มิด คงถูกแล้วล่ะ ดีโน่คิดกับตนเอง

 

ทะเลาะกันในวันครบรอบหนึ่งปี...น่าสมเพศ ดีโน่ คาวัลโรเน่

 

 

 

 

 

                ท้องฟ้ายามรัตติกาลดูสง่างามสวยเหลือเกิน แต่ตอนนี้ใจของฮิบาริกลับไม่เป็นสงบ มันเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายจนเขาอยากจะขย้ำอาละวาดข้าวของ

 

                มือเรียวแกะห่อของขวัญอย่างทะนุทนอมเพื่อเปิดดูของข้างใน...มันคือนาฬิกาข้อ มือราคาแพงที่ร่างบางเคยเปรยให้ฟังว่าอยากได้นาฬิกาเรือนใหม่เพราะนาฬิกาข้อ มือเรือนเก่าพังหลังจากไปขย้ำสัตว์กินพืชกลุ่มหนึ่งมา

 

                เด็กหนุ่มหยิบกล่องนาฬิกาขึ้น มีการ์ดคริสต์มาสสอดทับเอาไว้

 

 

 

            ‘Happy Anniversary Kyoya!

 

สุขสันต์วันครบรอบหนึ่งปีของเรา รักนายไม่เคยเปลี่ยนนะเคียวยะ >w<

 

จาก ดีโน่ ว่าที่สามีนายในอนาคต’

 

 

 

ฮิบาริอดยิ้มไม่ได้กับข้อความในการ์ดนั้น...ก่อนที่เขาจะตระหนักขึ้นมา ได้ วันนี้วันครบรอบหนึ่งปีของเขากับดีโน่ แต่พวกเขากลับทะเลาะกัน ไม่สิ! เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าวันนี้สำคัญแค่ไหน

 

จะให้ไปง้อเหรอ ไม่มีทาง!!

 

 

 

“บอส ไม่ไปฉลองกับเคียวยะเหรอครับ?”

 

โรมาริโอ้ถามสงสัยเมื่อเห็นบอสของตนจิบไวน์ดูทีวีเซ็งกะตาย ดีโน่ส่ายหน้าแล้วจิบไวน์ต่อ

 

“วันนี้วันครบรอบความรักของบอสนี่ครับ หรือเกิดอะไรขึ้น?”

 

“ทะเลาะกันน่ะ...”

 

ดีโน่เอ่ยตอบลูกน้อง น้ำเสียงนิ่งเฉยแฝงความเสียใจนั้นทำให้โรมาริโอ้ไม่ซักไซ้อะไรต่ออีก โรมาริโอ้เปิดประตูออกไปก็พบกับเด็กหนุ่มที่ยืนพิงกำแพงเหมือนครุ่นคิดอะไร หนักใจอยู่

 

“เคียวยะ บอสเขารอให้คุณมาง้อนะครับ”

 

ฮิบาริสวนกลับทันที

 

“ผมไม่ได้มาง้อเขา”

 

“อย่างนั้นหรือครับ...”

 

                โรมาริโอ้ยิ้มบาง คนหนึ่งก็คิดเองเออเองอีกคนก็ทิฐิมากซะเหลือเกิน...วัยรุ่นก็เป็นอย่างนี้ แหละหนอ ชายสูงวัยตบบ่าฮิบาริเบาๆ ให้กำลังใจ

 

                “ปากแข็งมันก็น่ารักดีนะครับ แต่การพูดตรงกับใจก็อาจจะดีกว่าในบางครั้ง”

 

                ฮิบาริครุ่นคิดกับคำพูดนั้นในขณะที่โรมาริโอ้เดินลงไปหาเพื่อนแก็งค์ข้าง ล่าง ว่าแล้วก็ผลักประตูเข้าไปทันทีพบนภาของตนยืนนิ่งริมหน้าต่างมองดูท้องฟ้า ข้างนอก

 

                ฮิบาริโยนนาฬิกาข้อมือใส่ดีโน่ โชคดีที่เขารับมันได้ เด็กหนุ่มกอดหน้าอก

 

                “ผมไม่เอา”

 

                ดีโน่นิ่ง มองหน้าฮิบาริอย่างไม่เข้าใจ

 

“ผมไม่เอา...ถ้าคุณไม่ใส่มันให้ผม”

 

                “เคียวยะ...”

 

                ดีโน่ยิ้มกว้างตื้นตันใจ ฮิบาริยื่นมือมาข้างหน้าเพื่อให้ดีโน่สวมนาฬิกาให้ตนอย่างบรรจง

 

                “นี่...คุณรอคำนี้มาตลอดใช่มั้ย?”

 

                เด็กหนุ่มเดินเข้าไปใกล้แล้วเขย่งตัวโอบลำคอของอีกฝ่าย ดวงตาสีรัตติกาลสบตากับดวงตาสีซิทรินก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่จะประกบแลก ความหอมหวานให้แก่กันและกัน

 

                ฮิบาริถอนจูบแล้วเอ่ยกระซิบข้างหู

 

                “ผมรักคุณ”

 

 

 

 

 

THE END