ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : △ with you
w i t h y o u
"งานวันนี้ นายต้องไปถ่ายแบบนะจงอิน ตื่น!!!" เซฮุนเขย่าตัวจงอินให้ตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล เรื่องแบบนี้ เซฮุนทำจนชินแล้ว ถึงไม่มีงานเขาก็ต้องปลุกคนขี้เซาคนนี้ให้ตื่น
"อืมมม ถ่ายแบบไหน" จงอินทำหน้ายู่ในคนตรงหน้าที่บังอาจมาปลุกเขาแต่เช้า
"ก็ถ่ายแบบธีมปาร์ตี้ไง รีบไปอาบน้ำได้แล้ว วันนี้ต้องรีบถ่ายแต่เช้า" เซฮุนพูดจบก็เดินกลับลงไปห้องรับแขกที่บ้านของจงอิน ปล่อยให้อีกคนงัวเงียค่อยๆคลำทางไปห้องอาบน้ำ
"มากันแล้วหรอ ไงจงอิน" คยองซูวางกล้องตัวโปรดลงที่โต๊ะก่อนจะเดินไปหาจงอิน
"อืมไง แล้วนี่ต้องทำอะไรต่ออ่ะ" จงอินขยี้ตาตัวเองเบาๆพร้อมกับสีหน้าคนยังไม่ตื่นนอน
"ไปแต่งตัวด้านนั้นก่อนแล้วเราค่อยเริ่มนะ" คยองซูเอื้อมมือเล็กแตะไหล่จงอินพร้อมกับพาร่างสูงไปส่งที่ห้องแต่งตัว และเดินกลับมาคุยกับเซฮุน
"ดูท่าจงอิน จะยังไม่ตื่นนะ เซฮุน" คยองซูยิ้มบางๆ
"เดี๋ยวมันก็ตื่นเองตอนเจอสาวๆน่ะ" เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง แต่ทำเอาอีกคนจุกไม่น้อย
เฮ้อ ผู้หญิงอีกแล้วสินะ เมื่อไรจะเลิกเจ้าชู้สักที
"จงอินขยับอีกนิด นั่นแหละ" คยองซูเอ่ยขณะที่มือกดชัตเตอร์ไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงแล้ว ร่างเล็กก็ยังคงทำงานอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย
"รูปสุดท้ายแล้ว ขออีกท่านึงนะครับ" สิ้นเสียงชัตเตอร์ของคยองซู ทุกคนก็ต่างถอดหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่ต้องโพสท่าเปลี่ยนชุดอยู่หลายชั่วโมง
"เสร็จแล้ว พี่จงอินจะไปไหนอีกมั้ยคะ?" คริสตัลเอ่ยถามจงอินที่อยู่ข้างๆ จะมีหรอที่คนอย่างจงอินจะปฏิเสธ
"ไม่ไปไหนหรอ คริสตัลจะชวนไปไหนล่ะ" จงอินพูดพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้เหยื่อตายใจ เป็นรอยยิ้มที่ฆ่าเหยื่อทุกรายให้ตายใจ โดยไม่สนใจเลยว่าเหยื่อจะเจ็บปางตายแค่ไหน ขอแค่เขาได้เก็บเกี่ยวความสุขก็พอ
"จงอิน พอถอะ" เซฮุนพูดเสียงเรียบพร้อมทั้งเอื้อมมือคว้าแขนอีกฝ่ายเอาไว้
"มันเป็นสิทธิ์ของฉัน ปล่อยเซฮุน" จงอินพูดจบก็เอื้อมมือแกะนิ้วของเซฮุนที่อยู่บนแขนออก ก่อนที่นัยน์ตาจะเหลือบไปเห็นร่างเล็กที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ตัวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
แต่ทำไมมันดูไม่สดใสเลย ทำไมรอยยิ้มนี้ดูหม่นหมอง ดูไม่เหมือนคยองซูคนเก่าเลย...
"ใจเย็นจงอิน ไปแต่งตัวเถอะ นี่ก็เย็นแล้ว อย่าให้มันดึกมากนะ" คยองซูส่งยิ้มให้จงอินบางๆแต่นัยน์ตากลับหม่นหมอง ร่างเล็กคค่อยๆเอื้อมมือขึ้นพลักหลังร่างสูงเบาๆให้เดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
"คยองซูกลับบ้านด้วยกันมั้ย เดี๋ยวไปส่ง" เซฮุนเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่เงียบอยู่นาน
"ไม่ต้องหรอก นายกลับไปก่อนฉันยังต้องตัดต่ออีกนะ อย่าลืม กลับบ้านดีๆนะ" คยองซูย้ิมบางๆให้เซฮุนเหมือนที่ยิ้มให้จงอิน รอยยิ้มของคยองซูเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใคร แม้ว่าภายในจะเจ็บ แต่เขาก็ยังยิ้มต่อไปได้
"จงอิน เป็นอะไร" คริสตัลขมวดคิวเล็กน้อยหลังจากที่สังเกตคนข้างกายอยู่นาน จงอินนั่งดื่มมาเป็นชั่วโมงแล้ว เขายังไม่ลุกออกจากเก้าอี้แม้แต่วินาทีเดียว
คริสตัลกลอกตาไปมากับความเฉยชาของจงอิน เธอคิดว่าวันนี้จะสนุก ที่ไหนได้ต้องมาอยู่กับผู้ชายไร้อารมณ์เนี่ยนะ!?!
"งั้นฉันไปเต้นก่อนนะ ถ้าจะหาก็ลงมา" คริสตัลลุกขึ้นยีผมนุ่มสลวยของเธอให้ดูเซ็กซี่ยิ่งขึ้น ก่อนจะก้าวเท้าเดินลงไปที่ฟลอร์เต้น
ในเมื่อเหยื่อคนนี้ไม่สนใจเธอ เธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องสนใจเหมือนกัน
หุ่นสวยขยับสะโพกไปตามจังหวะเพลง ร่างสวยชะงักเล็กน้อย เมื่อมีมือปลาหมึกมาเกาะกุมที่เอวของเธอ คริสตัลหันหน้าสวยของเธอไปมองเจ้าของมือปลาหมึก ใบหน้าเจ้าเล่ห์แบบนี้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก คิม จงอิน
คริสตัลปฏิเสธไม่ได้หรอก ว่าเธอเองก็แอบดีใจจงอินยังไม่ปล่อยเธอ ร่างสวยหันหลังไปหาจงอินและเอื้อมมือคล้องคออีกฝ่าย
"ทำไมถึงมาเต้นด้วยกันล่ะคะ?" คริสตัลเหยียดยิ้ม ทำให้จงอินเลื่อนใบหน้าที่แสนเจ้าเล่ห์มาเฉียดใบหูของคริสตัลก่อนจะพูดประโยคที่เธอรอคอยมานาน
"เราไปหาที่ที่มีแค่เราสองคนดีกว่านะ :)"
"พอเถอะ จงอิน" เสียงทุ้มของคนที่เดินออกมาจากกำแพงหน้าผับ
"อะไรของนายเซฮุน" จงอินสบตาอีกฝ่าย หลายครั้งแล้วที่เซฮุนมาห้ามเขาทำอะไรอย่างนี้ แต่มันไม่เคยได้ผลเลยสักครั้งเดียว
"ฉันบอกให้พอไง จงอินไม่ได้ยินหรอ" เซฮุนเริ่มเพิ่มระดับความดังของเสียง ตอนนี้เขาจะใจเย็นแบบครั้งก่อนๆไม่ได้อีกแล้ว ในเมื่อมันเจ็บ เจ็บมานานพอแล้ว
"มันไม่มีวันพอหรอก เซฮุน" จงอินยกยิ้มอย่างกวนอารมณ์ ทำให้ความอดทนของเซฮุนใกล้หมดลงทุกที
"ใช่สิ เพราะนายไม่เคยรักใครไง!!! นายเลยไม่รู้ว่ามันเจ็บแค่ไหน นายมันแค่คนไร้หัวใจ!!!!" เซฮุนตะคอกใส่จงอินอย่างเต็มอารมณ์ จน อีกฝ่ายถึงกับเงียบ
ตั้งแต่อยู่กันมา เซฮุนไม่เคยตะคอกแบบนี้กับเขาเลย ถึงแม้จะมีด่าแต่ไม่ถึงขั้นตะคอกขนาดนี้ เซฮุนคนเดียวหายไปไหน คนที่เงียบๆขรึมๆ ควบคุมอารมณ์เก่ง คนคนนั้นไม่ได้อยู่ตรงหน้าจงอินอีกแล้ว
"นายรู้มั้ย ว่ามันเจ็บมาก....หยุดเถอะจงอิน" เสียงทุ้มค่อยๆแผ่วเบาลงแทนที่ด้วยความเงียบ เงียบจนน่ากลัว..
"ถ้านายอยากให้หยุดฉันก็จะหยุด.." ร่างสูงเอ่ยอย่างเชื่องช้า นัยน์ตาช้อนมองไปที่เซฮุน สายตาที่มองมาที่เซฮุนไม่ใช่สายตาที่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อน แต่มันกลับอ่อนลง จนกลายเป็น สายตาที่เศร้า..
เซฮุนขมวดคิ้วเป็นปม จงอินไม่เคยมองเขาแบบนี้มาก่อน ไม่เคยส่งสายตาแบบนี้ ไม่เคยทำสีหน้าเศร้าแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้น!!
WRITER
จบแล้วเว้ยเฮ้ยยยยยยยยย ปล่อยให้ค้างเบย ใครค้างสามารถ เวิ่นด้วยแท็ก #photograph ได้นะแจ๊ะ หรือ จะมาเม้ามอยบ้าบอรอคอยใน ทวิตเตอร์ได้ @MiNdMy_mY
วันนี้ ไรเตอร์ขอลาไปก่อน สวัสดีค่ะ
เดี๋ยวก่อนไป
เม้นมา สงสารใครมากที่สุด!!!!!
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น