คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [PoT 2 Season Intro]
“อืม.....อุปกรณ์เครื่องเขียน...เช็ค...สมุดกับตำราเรียน....เอ่อ...แล้วก็...มือถือ! ใช่ ๆ แล้วก็แร็กเก็ตรู้สึกว่าจะเตรียมของครบหมดแล้วนะ เอาล่ะวันนี้เป็นวันแรกของเราในปี 2 ต้องพยายามให้เต็มที่เลย” เด็กหนุ่มร่างสูงบาง ใบหน้าหวานราวกับเด็กสาว ผมสั้นสีดำเงาเป็นประกายกับดวงตากลมโตสีน้ำตาลคู่สวยกำลังยืนเช็คของบนโต๊ะอยู่นาน 2 นานก่อนจะวิ่งออกจากห้องตรงไปยังห้องครัวทันที
“อรุณสวัสดิ์ฮะแม่...จุ๊บ” เด็กหนุ่มเดินตรงเข้าไปจุมพิตที่แก้มของผู้เป็นแม่เหมือนเช่นทุก ๆ ครั้ง
“อรุณสวัสดิ์จ๊ะ เตรียมพร้อมสำหรับเป็นนักเรียนปี 2 แล้วรึยัง” ผู้เป็นแม่ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะยกอาหารเช้ามาให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนและผู้เป็นสามีที่กำลังนั่งจิบกาแฟไปพร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย
“ฮะแม่......” ส่งยิ้มหวาน ๆ ก่อนจะลงมือทานอาหารเช้าตรงหน้า
“คุณค่ะไม่คิดจะพูดอะไรกับลูกหน่อยเหรอ...” พอเห็นว่าสามีเอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรเธอจึงคะยั้นคะยอให้สามีพูดอะไรออกมาบ้าง
“ไร้สาระน่า....ฉันขอตัวไปทำงานก่อน...แล้วก็อาทิตย์หน้าฉันมีประชุมกับกรมตำรวจที่โอซาก้า 3 วันเธอช่วยเตรียมของให้ฉันที” ฝ่ายสามีก็ไม่ได้สนใจการกระทำของภรรยาเขาพูดอย่างปัด ๆ ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะทันที
“แล้ววันนี้คุณจะกลับดึกอีกหรือเปล่าค่ะ” เธอเอ่ยถามขณะยื่นชุดสูทให้กับสามี
“วันนี้ก็แค่มีประชุมนิดหน่อยแล้วก็สะสางคดีเล็ก ๆ น้อย ๆ อาจจะกลับมาถึงก่อนอาหารเย็นถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงเดี๋ยวฉันจะโทรมาหาเอง” ตอบก่อนจุมพิตเบา ๆ ที่ริมฝีปากเล็ก ๆ ของภรรยาเหมือนที่เป็นอยู่ทุก ๆ เช้า
“ไปดีมาดีนะค่ะ....” ยืนส่งสามีสักพักก่อนจะกลับเข้าบ้านไป ก็เห็นลูกชายกำลังจะเตรียมตัวไปโรงเรียนด้วยแล้วเหมือนกัน
“จะไปแล้วเหรอจ๊ะ....”
“ฮะ....พอดีต้องรีบไปเพราะ ผมนัดกับพวกเพื่อนไว้กลางทาง” เด็กหนุ่มยิ้มก่อนจะให้ผู้เป็นแม่ช่วยดูความเรียบร้อยให้อีกรอบ
“ทานข้าวเช้าอิ่มแล้วใช่มั้ย ข้าวกล่องล่ะเอาไปรึยัง” เธอถาม
“จัดการหมดเรียบร้อยแล้วฮะ....ไปก่อนนะฮะแม่” เด็กหนุ่มโบกมือลาแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านไปทันที เขาวิ่งตรงไปยังจุดที่เขานัดเจอกับเพื่อนก็พบกับเด็กหนุ่ม 2 คนที่มีใบหน้าหวานหยดย้อยไม่ต่างอะไรจากเขา
“มาช้านะ เร็น....” เด็กหนุ่มร่างบางที่มีผมสีน้ำเงินยาวสลวยไปจนถึงกลางหลัง ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยทักขึ้นทันทีเมื่อเด็กหนุ่มวิ่งมาถึง
“ขอโทษทีฉันมัวแต่ทานข้าวเช้าเพลินไปหน่อย” เด็กหนุ่มขอโทษขอโพยเพื่อนเป็นการใหญ่
“แต่มันก็ยังดีกว่าเซย์โกะที่ลืมของจนต้องวิ่งกลับเอาตั้งรอบหนึ่ง” เด็กหนุ่มอีกคนที่ตัวสูงที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น...เขามีผมหน้าม้าสีดำดวงตาสีดำอมม่วงดูแปลกตาแต่ดันรับกับโครงหน้าเรียวของเขาได้อย่างลงตัว
“นั่นมันเป็นความผิดของริกิเองนะที่โทรมาเร่งฉันน่ะ” เด็กหนุ่มที่ชื่อ เซย์โกะ โวยขึ้นมาก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อนทั้ง 2
“ฮ่า ๆ เรื่องนี้ช่างมันก่อนเถอะว่าแต่ปีนี้คิดว่าจะทำยังไงกับชมรมของพวกเราดีล่ะ?” หนุ่มน้อยเร็นถามขึ้นก่อนที่ฝีเท้าของเด็กหนุ่มทั้ง 3 จะมุ่งหน้าไปทางโรงเรียน
“ก็คงต้องพาชมรมเทนนิสของพวกเราขึ้นสู่ระดับประเทศให้ได้เลย” เด็กหนุ่มผมยาวนามว่า เซย์โกะเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางที่มั่นใจเต็ม 100
“แต่มันจะได้จริง ๆ เหรอปีที่แล้วพวกเราไปถึงแค่รอบ 2 ในการแข่งรอบคันโตเองนะ” เด็กหนุ่มริกิพูดขึ้นแต่นั่นก็ตัวจุดฉนวนต่อมโมโหของเพื่อนผมยาวข้าง ๆ ได้เป็นอย่างดี
“ก็ไอ้โค้ชขี้เมาหื่นกามนั่นต่างหากล่ะที่มันไม่ยอมให้พวกเราลงแข่งไม่งั้นคงชนะไปถึงระดับประเทศได้สบาย ๆ แล้ว อยากรู้ชะมัดเลยว่า ใครเป็นคนเอามันมาเป็นโค้ชเลวก็เลว เทนนิสก็ใช่ว่าจะรู้เรื่องแถมยังโคตรหื่นอีกต่างหากเห็นหน้ามันแล้วไม่อยากจะไปชมรมเลยยิ่งมันอยู่ก็มีแต่จะทำให้ชมรมเทนนิสของเราตกต่ำไปวัน ๆ เท่านั้น...พูดแล้วมันอารมณ์เสีย”
“....เซย์โกะ...นายน่ะพูดออกไปเยอะแล้วไม่ใช่เหรอ” ริกิพูดขึ้นขณะที่เร็นทำได้แต่ยิ้มแหยะ ๆ เท่านั้น
“แต่ถ้าพวกเราไม่มีโค้ชก็จะลงแข่งอะไรไม่ได้เล.....โอ๊ย!!” ทั้ง 2 หันไปดูก็เห็นเร็นหน้าทิ่มหัวคะมำกับพื้นไปเรียบร้อยแล้ว
“เร็น....ถ้าจะซุ่มซ่ามก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยสิเห็นหกล้มหน้าทิ่มแบบนี้ไม่ต่ำกว่า 10 ครั้งต่อวันเลยนะ” ถึงปากของเซย์โกะจะบ่นอยู่อย่างนั้นแต่มือของเขาก็ยังช่วยพยุงร่างบางของเพื่อนขึ้นมา
“ก็ไม่มีใครจะถึกบึกบึนเท่าเซย์โกะแล้วนี่นา” ริกิพูดออกมาลอย ๆ
“ริกิเงียบไปเลยเฟ้ย!!”
“แล้วแบบนี้มันจะรอดจริง ๆ เหรอเนี่ย....” เร็นได้แต่ยืนมองเพื่อน 2 คนที่ยืนทะเลาะกันอยู่
โฮ่ง ๆ ๆ ๆ เสียงเห่าของสุนัขดังขึ้นเมื่อเจ้าของของมันเดินเข้ามาใกล้ ๆ
“โอเค ๆ ฉันเข้าใจแล้ว” เด็กหนุ่มร่างสูงผมสั้นสีน้ำตาลกับดวงตาสีน้ำตาลเรียวคมที่ถูกบดบังด้วยแว่นตาแต่ว่านั่นมันกลับทำให้เด็กหนุ่มดูเป็นที่สนใจมากขึ้นเข้าไปอีกกำลังยืนลูบหัวสุนัขตัวเล็ก ๆ พันธุ์อาคิตะอยู่
“คุมิอากิ....จะไปโรงเรียนแล้วงั้นเหรอ” ผู้เป็นพ่อเลิกสนใจต้นบอนไซสุดรักสุดหวงแล้วเดินไปคุยกับลูกชายคนเดียวของบ้าน
“ครับ...” เด็กหนุ่มกล่าวตอบสั้น ๆ
“ยังไงก็อย่าประมาทล่ะกัน...รีบไปซะเถอะเดี๋ยวจะไปซ้อมสาย”
“ไปก่อนนะครับ...” เด็กหนุ่มนามว่า คุมิอากิ ก้มหัวให้กับพ่อเล็กน้อยแล้วเดินออกจากบ้านไปทันทีแต่ในระหว่างทางที่เขาเดินไปโรงเรียนก็บังเอิญพบเข้ากับเหตุการณ์หนึ่งเข้า
“นี่แกบังอาจทำน้ำผลไม้หกเลอะเสื้อของฉันนึกว่าจะหนีไปได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ!!” นักเรียนหัวโจก 3-4 คนกำลังยืนล้อมเด็กชายร่างเล็กผมสั้นสีน้ำเงิน ดวงตากลมโตสีฟ้าน้ำทะเล ใบหน้าสวยที่กำลังทำสีหน้าหวาดกลัว
“ขะ ขอโทษด้วยครับ” เด็กหนุ่มร่างเล็กกล่าวขอโทษแต่ว่ามีรึที่หัวนักเลงหัวโจกจะยอมจบง่าย ๆ
“คิดว่าขอโทษแล้วจะหายหรือไงวะ!!......แต่ว่าไอ้เด็กนี่หน้ายังกะผู้หญิงเลยวะเล่นหน่อยดีมั้ยวะ” หัวหน้าหัวโจกหันไปถามเพื่อนร่วมแก็งค์ ฝ่ายเด็กหนุ่มพอเห็นแบบนี้ก็หยิบแร็กเก็ตออกมาแล้วตีลูกใส่หน้าพวกนั้นทันที
“นี่นายไม่เป็นไรใช่มั้ย...” พอเห็นว่า พวกนักเลงวิ่งหนีหางจุกก้นไปแล้วก็วิ่งเข้ามาหาเด็กชายร่างเล็กทันที
“มะ ไม่เป็นไรฮะ” เด็กชายมองหน้าเขาเหมือนกับว่า ชีวิตของเขาขอฝากไว้ที่ชายคนนี้อะไรประมาณนั้น
“นายเป็นเด็กปี 1 ใช่มั้ยฉันถึงไม่ค่อยคุ้น ๆ หน้าเท่าไร”
“ฮะ....ผมเพิ่งจะมาเรียนที่เซงาคุปีนี้”
“งั้นก็อยู่โรงเรียนเดียวกันสินะ ฉันชื่อ เทะสึกะ คุมิอากิอยู่ปี 3 ถ้ามีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาฉันได้ทุกเมื่อเลยนะ” พอเห็นว่า เป็นรุ่นน้องคุมิอากิจึงต้องให้ความช่วยเหลือนิดหน่อย
“ฮะ รุ่นพี่คุมิอากิ”
“เทะสึกะ!!...” เด็กหนุ่มร่างสูงผมสั้นสีดำสนิท ดวงตาคมสีควันบุหรี่ภายใต้แว่นตาที่เหมือนกับเป็นไอเทมเสริมทำให้หน้าของเขาดูเข้มขึ้น ยืนตะโกนเรียกคุมิอากิมาแต่ไกล ๆ
“นั่นมันเจ้าทามาโอะนี่นา....เอาไว้เจอกันอีกทีที่โรงเรียน” คุมิอากิบอกลาแล้วเดินไปหาเพื่อนของเขา
“ทำอะไรอยู่น่ะหรือว่ากำลังจีบเด็กปี 1 อยู่” เพื่อนของเขาที่ชื่อ ทามาโอะแซว
“จีบบ้าจีบบออะไรกันเล่า.....รีบไปเถอะเดี๋ยวก็ไปซ้อมช่วงเช้าสายหรอก” คุมิอากิพูดอย่างปัดก่อนจะเร่งเพื่อนให้รีบไปโรงเรียนเร็ว ๆ
“รุ่นพี่คุมิอากิ....ผมจะติดตามท่านพี่ไปตลอดชีวิตเลยฮะ” เด็กชายพูดพร้อมกับสายตาที่มุ่งมั่นแต่ในทางกลับกันนั้นเอง
เฮือก!!
“เป็นอะไรไปน่ะเทะสึกะ.....” ทามาโอะถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีอาการแปลก ๆ
“ระ รู้สึกเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูกเลย....”
แซ่ด ๆ ๆ ๆ ๆ จู่ ๆ เด็กหนุ่มจำนวนมากถูกเรียกมาชุมนุมกันด้วยความงุนงงอยู่ที่คอร์ทสนามขณะที่คนเรียกกับเพื่อน 2-3 คนนั่งประชุมกันอยู่
ปัง!!! มือแกร่งตบลงบนโต๊ะเสียงดังลั่นห้อง
“ปีนี้ฉันจะต้องพาเฮียวเทของพวกเราไปชิงตำแหน่งระดับประเทศให้ได้!!” เด็กหนุ่มผู้มีเรือนผมและดวงตาสีเทาดูน่าค้นหาเสริมทัพด้วยใบหน้าหล่อเหลาแบบหนุ่มเจ้าสำอางไม่แปลกเลยที่สาว ๆ ทุกคนต้องหลงใหลตัวเด็กหนุ่มพูดออกมาด้วยความมุ่งมั่น
“มันจะเป็นไปได้จริงงั้นเหรอ....ปีหน้าโค้ชก็จะปลดเกษียณแล้วนะยังไงก็ต้องรีบหาโค้ชมาแทนให้เร็วที่สุดก่อนล่ะ.....” เด็กหนุ่มอีกคนที่มีผมสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ ดวงตาคมสีดำสนิทที่ดูมีเสน่ห์ไม่ต่างอะไรกับหนุ่มคนแรกเอ่ยออกมาด้วยท่าทางเบื่อหน่าย
“ยูยะ!! นายพูดแบบนี้ยังไงกันปีที่แล้วพวกเราอุตส่าห์ชนะพวกสาธิตริคไคตอนแข่งรอบ 2 ระดับคันโตมาได้เชียวนะ”
“เฮ้อ~ ขี้เกียจมานั่งทะเลาะกับนายจริง ๆ เคียวยะนายช่วยพูดอะไรหน่อยสิ” เด็กหนุ่มที่ชื่อ ยูยะ หันไปพูดกับเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งมีผมและดวงตาสีดำเข้มผนวกเข้ากับท่าทางที่เงียบขรึมของเขายิ่งมัดใจสาว ๆ ไปได้ไม่แพ้ 2 คนแรกแน่นอน
“........แต่ปีที่แล้วทางริคไคไม่ได้ส่ง 3 ปีศาจลงมาไม่ใช่พวกเราถึงเอาชนะมาได้”
“หึ! จะเป็นซานาดะหรือเทะสึกะก็เข้ามาเลย ฉันอาโตเบะ เซย์โตะจะเป็นคู่มือให้เอง”
“ว่าแล้วต้องมาจบตรงนี้อีกตามเคย.....” ยูยะถอนหายใจจนไม่รู้จะถอนหายใจยังไงดีแล้ว
“แต่ก่อนจะไปแข่งกับคนอื่นพวกเราต้องหาสมาชิกใหม่มาเพิ่มซะก่อน ตามกฎถ้าไม่มีโค้ชและสมาชิกปี 1 ก็จะไม่มีสิทธิ์ลงแข่งทุกรายการ” หนุ่มร่างสูงเคียวยะพูดขึ้น
“ถ้าเป็นเซงาคุก็มีเทะสึกะเป็นตัวช่วยให้พวกปี 1 อยากเข้าชมรม ส่วนทางริคไคก็มี 3 สาวสุดน่ารักเป็นตัวเรียกความสนใจอยู่แล้ว....แต่พอมาถึงโรงเรียนของเรา....จะมีเด็กใหม่เข้ามาเกิน 10 คนรึเปล่าเนี่ย” ยูยะหันไปมองกัปตันที่ดูจะหวังพึ่งอะไรไม่ได้เลยยกเว้นเวลาแข่งอย่างเดียว
“3 สาวที่ริคไคมีผู้หญิงแค่คนเดียวเองไม่ใช่เหรอ” เคียวยะถามต่อ
“ก็ 3 ปีศาจนั้นไงล่ะหน้าสวยกว่าผู้หญิงอีกตอนแข่งรอบคันโตปีที่แล้วอาโตเบะเข้าใจผิดเข้าไปจีบพวกนั้น....ปรากฏว่าโดนยูคิมูระเตะเสยหน้าไปทีนึงเลยล่ะ" ทั้งยูยะและเคียวยะหันไปมองเซย์โตะพร้อม ๆ กัน
“ก็สมควรแล้วล่ะที่โดน.....”
“ยังไงซะ!! ปีนี้เฮียวเทจะต้องขึ้นเป็นคิงให้ได้!!!! ด้วยความงดงามของฉันนี่ล่ะ”
“แบบนี้จะหวังพึ่งอะไรได้บ้างเนี่ย....” 2 หนุ่มถอนหายใจบาง ๆ
มาสั้นไปหน่อยหวังว่า คงพอเข้าใจกันนะเออ....^^''
ความคิดเห็น