[Inazuma] ฟังฉันน่ะ.. อีกห้านาที ' ฉันจะรักเธอ '

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

                                               เหลือเวลาเพียงแค่ ห้านาที .... 
 
                                             




                                              - ก่อนอื่น!!! ... แจกรูปกันก่อน - :))

- จับมือกันด้วย กิ๊ๆๆ! ## โดนถีบ


 - ฟุโดทำไม ทำหน้าแบบนี้ -3- .... สงสัย ฟุยูกะ จะหนักเกินหละสิน่าา ชิชิ  ^O^ ### โดนถีบรอบสอง 
- ฟุยูกะรุก!! O_o





ปล. อ่านจบ กลับมาฟังเพลง  อีกหนึ่งครั้งน่าค่าา 

เนื้อเรื่อง

ห้านาที... ' ฉันจะรักเธอ ' 

   " ห๊า!!!! " เสียงประสานของนักฟุตบอล ทีม อินาสึมะเจแปน
     " ทำไมเป็นอย่างงี้ไปได้หละ ฟุยุเป้! ที่เธอพูดมันไม่จริงใช่ไหม !!! " เอ็นโดพูด พลางเขย่าตัวฟุยุกะทั้งน้ำตา
     " ฉันขอโทษน่ะ เอ็นโดคุง แต่ฉันคงต้องไปจริงๆ  ..  ฉันขอโทษน่ะทุกคน " ฟุยุกะพูด พลางยิ้มแห้ง ๆ 
     " เดินทางปลอดภัยน่ะคราบบบ ผู้จัดการ! " เสียงประสานของรุ่นน้องปีหนึ่ง 
     " จ้า " ฟุยุกะ ยังคงยิ้มแห้งๆให้เหมือนเดิม 
    ฟุยุกะ จะต้องออกเดินทางไปต่างประเทศเพื่อไปศึกษาต่อ ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่ได้เต็มใจจะไปเลย แต่ด้วยความรักพ่อเธอจึงปฏิเสธไม่ได้
และต้องลาจากกับทีมฟุตบอล และเพื่อนๆที่เธอรัก 

      " อึก! " เมื่อฟุยุกะ อยู่ในห้องส่วนตัวของตัวเองเธอจึงระบายความอ่อนแอนั้นออกมา เพราะเธอไม่อยากแสดงให้พวกเอ็นโดรู้
ไม่อยากให้ใครเป็นห่วง ... เธอจึงเลือกที่จะเก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียว 

------- ฟุโด -----------
     ผมฟุุโด เมื่อได้ยินข่าวว่า เมเนเจอร์จะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศผมก็รู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก  ผมรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะแตกสลาย
ไม่รู้ทำไมเหมือนกันครับ ทั้งๆที่ แต่ละวันผมแทบจะไปไม่คุยกับผู้จัดการเลยด้วยซ้ำ .. . หรือว่าผมจะ ' ชอบเธอ ' 
     ไม่ได้การละ! อีกเพียงแค่สองชั่วโมง เธอก็จะไปแล้ว! ผมควรจะไปบอกเธอให้รู้แล้วรู้รอดเลยดีไหม?? 
     " ก๊อก ๆ ~ " ผมเคาะประตูห้องของฟุยุกะ 
     " ว่าไงจ๊ะ ฟุโดคุง " ฟุยุกะพูดพลาง ค่อยๆ เปิดประตู ... น่ารักเป็นบ้าเลย >O<
     " คือว่าา .... ฉะ ... ฉัน! "
     " ก็พูดมาสิจ๊ะ ฟุโดคุง  " ฟุยุกะพูด พลางเคียงหัวอย่างสงสัย
     " คือว่าา ... เดินทางดีๆ นะ " ผมพูดพลางวิ่งหนีทันที!.. การบอกรักใครสักคนมันจะยากแค่ไหนผมพึ่งจะเข้าใจวันนี้
โถ่เว้ย!!! อีกไม่กี่ชั่วโมง เท่านั้น! เหหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงแค่นั้น!!

     " ขอบใจน่ะฟุโดคุง " ฟุยุกะพูด ทำเอาผมสะดุง! ตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนีย .. ผมนึกว่าตัวเองวิ่งเร็วแล้วน่ะ แต่ฟุยุกะตามผมทัน -*-
แน่นอน.. ผมมันไม่ใช่ คาเซมารุ -3-
     " อะ .. อื้ม " ผมพูดพลางพยักหน้า

     " หมับ! " เสียงเหมือนมีคนกกำลังชุดกระชาก ลากดึงกัน แน่นอนผมจึงรีบหันไปทันที่ ,,, ภาพที่ผมเห็นคือ กัปตัน กำลังจับมือ
นัทสึมิ ... กัปตันช่างกล้า! -3-
      " ซารางเฮโย นัทสึมิจัง " กัปตันพูด ... ห่า!! อะไรกัน มันง่ายขนาดนั้นเชียว ทำไมเวลาผมจะพูดบาง ทำเอาเกือบตาย
ทำไมกัปตันถึงพูดง่ายอย่างงี้ ... ไม่ได้การละ ผมจะไม่ยอมแพ้กัปตัน ลองใหม่อีกครั้ง ๆ ... 
      " ฟุยุกะ " ผมหันไปมองหน้าฟุยุกะอีกครั้ง
      " จ๊ะ? " เธอยังคงตอบเสียงเรียบเหมือนเดิม .. ทั้งๆที่ตอนนี้ผมรู้สึกว่า ตัวเองกำลังจะตายในอีกไม่ช้า TOT
      " ฉะ ... ฉัน ตึก!! " ตอนที่ผมกำลังจะพูด ก็มีร่างใครสักคนมาชนใส่ผมอย่างแรง จนผมล้มไปกองกับพื้น ผมหันไปมองคนที่
ชนผม คนนั้นคือ .. กัปตัน!! 
       อ่อ! เมื่อกี๋ ตอนที่กัปตันบอกรักนัทสึมิ! ... นัทสึมิก็ถีบส่งกัปตันทันที - -^ ฮ่าๆ นึกว่าจะแน่ .. ผมเลยมองกัปตันที่นอนกองกับ
พื้นอย่างรู้สึก ... สมเพจญ! ก็มันจริงนิครับ โดนผู้หญิงถีบ ฮ่าๆ ^O^ 
      " ว่าไงหละ ฟุโดคุง" ฟุยุกะยังคงรอคำตอบจากผม ... คือว่า เมื่อกี๋ผมสมเพจญกัปตัน จนลืมฟุยุกะไปเลยอะครับ เอ่ .. เมื่อกี๋ผมจะ
พูดอะไรกับเธอน่ะ 
      " ฟุยุกะ .. ฉันขอไปส่งเธอที่สนามบินด้วยได้ไหม ? " ผมถาม .. ซึ่งแน่นอนว่าตอนแรกผมไม่ได้คิดแบบนี้ชัวร์!
      " อ่อ! โอเคจ๊ะ " ฟุยุกะตอบ พลางยิ้มให้ผม 


-------- ฟุยุกะ ---------
      ฟุโดคุง! ฉันรักนายน่ะ!!! .. ฉันอยากบอกไปให้จบๆเลย!  อีกเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นฉันก็จะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแล้วน่า
แต่ทำไมกัน ... ทำไม! ทำไม! การบอกรักใครสักคนมันถึงยากอย่างนี้ .... 
     - หนึ่งชั่วโมงผ่านไป!

     " ฟุโดคุง! ไปสนามบินกันเถอะ! " ฉันแหกปากลั่น เพื่อเรียกฟุโดคุงที่กำลังซ้อมท่า แพนกวิ้น จักพัตรที่ 1 ถึง 10 (?)
     " อ่อ! อื้ม " ฟุโดพูดพลางวิ่งมาทางฉันทันที 


     - ไม่กี่นาทีก็ถึงสนามบิน -
       ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วแบบนี้น่ะ!
 " อีกห้านาที เราจะออกเดินทาง ผู้โดยสารทุกท่านกรุณาเตรียมตัวให้พร้อม " ทันทีที่ฉันได้ยินเสียงนั้นถึงกับสะดุ้ง! โอ้!
มันจะเร็วไปไหมค่า?
    " เอ่อ ... ฟุยุกะ " ฟุโดเรียกฉัน .. ทำไมเอาสะดุ้งรอบสอง (ขวัญอ่อน ๆ -3-)
    " ว่าไงจ๊ะ ฟุโดคุง ? " ฉันถาม
    " คือ .. ว่า .. เดินทางดีๆน่ะ! " ฟุโดพูดพลางเกาหัว ...
    " จ๊ะ! " 

- ห้านาทีเท่านั้น! - ....  ฉันรักนายน่ะฟุโด ฉันรักนาย!!! .. ทำไมมันถึงยากขนาดนี้!! หงุดหงิดแล้วน่ะ
   
       ปิ๊ง!! ... ฉันคิดอะไรดีๆ ออกแล้วแหละ

------ ฟุโด -------
      อยู่ๆ ฟุยุกะก็หยิบกระดาษโน้ตแล้วเขียนข้อความอะไรก็ไม่รู้ อยากเขียนหนังสือก็ไม่บอก -3- 

" ผู้โดยสารกรุณาขึ้นเครื่อง ค่ะ " ผมได้ยินเสียงนั้น! ทำเอาสะดุด .. มันเหลือตั้งห้านาทีไม่ใช่หรอ???
      " ฉันไปก่อนน่ะฟุโดคุง " ฟุยุกะพูดพลาง เอากระดาษโน้ตนั้น แปะไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายของผม แน่นอน ... 
มันคือ หัวใจนั้นเอง .. ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเป็นชีวิตจิตใจของผม  ผมจึงหยิบกระดาษที่แปะต้องอกนั้นออกมา แล้วอ่าน
ในกระดาษโน้ตนั้นเขียนว่า                       

 


   เธอทำให้ฉันได้เจอกับความรัก
   เธอทำให้รักหาฉันจนเจอ 
   จากนาทีที่พบเธอ ฉันก็มีแค่เธอในหัวใจ
   เธอทำให้ฉันต้องเป็นคนคนนี้
   เป็นคนที่รัก รักเธอมากมาย
   ไม่ว่าในฐานะใด ยังเป็นคำคำเดิมอยู่ข้างใน
   รักเธอ 
 
  ....  ไม่มีคำบรรยายใด ๆ! ... ผมอึ้งเลย ..  นี่เราคงคิดเหมือนกันน่ะสิน่ะ!! ในเมื่อฟุยุกะกล้าทำซะขนาดนี้ ผมก็ต้อง
    " ฉันรักเธอน่ะฟุยุกะ ฉันรักเธอ!!!!! " ห้านาทีสุดท้ายฉันตะโกนเสียงดัง หวังว่าฟุยุกะคงจะได้ยิน 
    " หมับ! " อยู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กกว่าผม วิ่งมากอดผมทันที .. เธอคือฟุยุกะนั้นเอง  
 
  อยู่ๆน้ำตาของผมก็ไหลออกมาโดยไม่มีสาเหตุ!  ซึ่งฟุยุกะก็เช่นกัน  ผมคงดีใจเกินเหตุหละสิน่ะ
   " เดินทางปลอดภัยน่ะ : ผมพูดทั้งๆ ที่กอดเธออยู่
   " ฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้ว ฉันจะอยู่กับนาย! " ฟุยุกะพูด ... งั้ยหละ! ผมก็ งง หละสิ
   " หมายความว่าไง? " ผมถาม
   " ฮ่าๆ!  เรื่องเรียนต่อมันเป็นการตัดสินใจของฉันเองนั้นแหละ ฟุโดคุง รอบแรกฉันตัดสินใจว่าจะไป 
แต่พอคิดไปคิดมาฉัน ... จะอยู่ที่นี่กับนาย .. และอินาสึมะเจแปนทุกคนดีกว่า" ฟุยุกะพูดพลางหัวเราะชอบใจ
   " ยัยตัวแสบ! .. " ผมพูดพลางกอดเธอแน่นกว่าเดิม .. 


---- ฟุยุกะ ---- 
   ฉันจะอยู่กับนายตลอดไป!  ถึงฉันจะแสบแค่ไหน .. ฉันก็รักนายคนเดียวน่ะ :)) ที่รักของฉัน
---- ฟุโด -----
    ฉันจะไม่ยอมให้เธอไปจากฉัน ... จะแสบแค่ไหนฉันก็รักเธออยู่ดี! .. ฉันรักเธอน่ะ ยัยตัวแสบ 

 ________________________________________________________________________________